RPG - The House in the mountains [speeltopic] [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 juli 2013 - 21:02 ]

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

[Loki en John zijn vrij]

Bowties were never Cooler

ik heb john van je gestolen xd



Abigail Narelle Pierce
Zodra het meisje weggelopen is besluit ik mijn koffer weer neer te zetten in de sneeuw en er op te gaan zitten. Mijn telefoon haal ik uit mijn jaszak en ik scroll een keer door mijn contactpersonen heen waarna ik hem weer terug in mijn zak steek. Bij nader inzien had ik toch niet zoveel interesse in contact leggen met vrienden nu, dan zou ik ze moeten gaan uitleggen waar ik was en waarom..


Laurinda Tiana Pearl

Het meisje begint harder te huilen, wurmt zich uit mijn omhelzing en loopt hard weg...
Nou snap ik het helemaal niet meer, en de glimlach op mijn gezicht veranderd langzaam in een verbaasde en verwarde uitdrukking. Wat deed ik nou?
Met een vragende blik kijk ik het meisje nogmaals aan waarna ik me omdraai en de andere kant op been, dan niet hé.
Ik doe mijn best en jij drukt me weg, prima. Dan niet, en ik laat tijdens het lopen mijn ogen in de rondte gaan opzoek naar andere mensen om de tijd mee te vullen.
Verderop zag ik een jongen zitten john hij haalde een hand door zijn haar en zag er vermoeid uit. Maakt niet uit, mensjes zijn mensjes, en met nieuwe moed stapte ik naar hem toe.
"Haii, ik ben Laurinda, " toen ik hem nogmaals bekeek vroeg ik; "gaat het wel met je?"

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 21:37 ]

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Ella Eve Montgomery.
Skilift.

Hij glimlachte vriendelijk terug en stelde zichzelf voor: "Ik ben Rafael, maar iedereen noemt me Raf," zei hij, met dezelfde glimlach als in het begin. Hij ziet er me het soort persoon uit waar je naartoe zou gaan als je eens goed wil lachen, vriendelijk en grappig dus, maar ik kon het altijd verkeerd hebben.
"En zeg eens Ella. Heb jij hier zin in ?" Het kon me niet schelen dat ik dezelfde vraag al ongeveer zo'n 3 keer had moeten beantwoorden, ik bedoelde, hij kon er niet aan doen dat iedereen hetzelfde gespreksonderwerp koos omdat ze niet wouden dat het gesprek al stilviel na de namen te zeggen, maar ze gewoon niets anders wisten dan die vraag.
"Meer en meer als ik de mensen hier zie," lachte ik, "En jij ? Ben jij hier vrijwillig of heeft 1 van je ouders je hier naartoe gestuurd om 1 of andere reden ?"
Hij lachte even zijn tanden bloot, maar ik dat zal wel gewoon een vriendelijke lach geweest zijn. Beter dat hij zo lachte dan dat hij met een gezicht tot op de grond rondliep.

[ Yes kan weer praten ]

Rafael Montrose

" Meer en meer als ik de mensen hier zie. " lacht Ella. Ik kan het niet laten om een grinnik te onderdrukken en ik kijk haar met pret oogjes aan. " En jij ? Ben jij hier vrijwillig of heeft 1 van je ouders je hier naartoe gestuurd om 1 of andere reden ? " Ik denk even na.
" Uhm me ouders willen dat ik me focus op me toekomst denk ik. Anders moet je het aan me ouders vragen want ik heb eigenlijk geen flauw idee waarom ze me hier naar toe hebben gestuurd. " Even rolt mijn blik langs iedereen en ik merk dat ik er nog maar weinig ken. Alleen maar Ella, Mevrouw chagerijn en Mabel. Ik hou even mijn handen voor mijn mond en blaas ze wat warmte toe om ze vervolgens in mijn broekzakken te stoppen. Ik heb het echt koud. Even mompel ik in mezelf, " Nog even en we worden sneeuw poppen als we hier blijven staan. " Vervolgens kijk ik Ella weer glimlachend aan.

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

[Ja, sorry daarvoor. Mijn kamer wordt opnieuw gedaan en ik moest zoveel mogelijk opruimen wat meer bleek dan ik verwachtte en ik moest al mijn kleren van de ene kast naar de andere verleggen wat ook al veel meer werk was dan ik verwachtte. Ik ben niet zo goed in tijd inschatten denk ik ...]

Ella Eve Montgomery.
Skilift.

"Uhm mijn ouders willen dat ik me focus op mijn toekomst denk ik, anders moet je het aan mijn ouders vragen want ik heb eigenlijk geen flauw idee waarom ze me hier naartoe gestuurd hebben." Ik lachte om zijn woorden, "Ja, tuurlijk, ik neem wel even een taxi terug om te vragen aan je ouders waarom ze je hier naartoe hebben gestuurd, en daarna kom ik gezellig terug, waarom niet ?"
Ik zag hoe zijn ogen over iedereen ging, waardoor ik het ook deed. De meeste kende ik eigenlijk, op de meisjes na, maar dat kreeg je als je in het begin bij een groepje jongens ging staan. Zo was het altijd al geweest, ik hield niet van al dat drama dat je bij meisjes vaak had.
"Nog even en we worden sneeuwpoppen als we hier blijven staan," mompelde Raf in zichzelf waarna hij terug naar me glimlachte, niet wetende dat ik het gehoord had. Ik lachte zachtjes om zijn woorden, "Tja, ik denk dat ze gewoon wachten op de laatste mensen, dat heb je van die mensen die willen te laat komen in stijl."

MissCastle schreef:
James Yaser Skilift nog steeds.
Een meisje kwam naar mij toegelopen en zei tegen mij: "Juliet en ik hebben zo'n beetje de verantwoordelijkheid gekregen dat we op iedereen moeten wachten hier voor we de lift in stappen." ze wees naar een andere meisje en vertelt verder: "Er moeten nog zes mensen komen, dus dat zal nog wel even duren."
"En dan zul je zien, dat als iedereen compleet is dat de skilift technische problemen heeft." zei ik half zuchtend, half lachend. "Ik ben James trouwens, en jij bent...?" Ik mocht dit meisje wel, misschien niet te veel zelfvertrouwen, maar ja, leuke meisjes konden altijd plezier opleveren. Ik hoor vage muziek en draai me om, om te kijken wie het is. Ik zie een meisje met wit piekerig haar alleen staan met haar telefoon. Ik besloot om haar even met rust te laten, ik had er namelijk een hekel aan als mensen koptelefoons ophebben als ze in gezelschap zijn, en zeker als het zo hard stond. Iedereen deed het bij ons op de middelbare school, behalve ik, het was zó irritant. Ik draai terug naar het meisje wat voor me staat en kijk haar geïnteresseerd aan van top tot teen. Ze heeft blond haar en blauwe ogen. Het is niet speciaal, maar ze was toch wel leuk om te versieren. Ik zou me hier wel amuseren tussen al die meiden en jongens, niet dat ik gay was. Ik vond het gewoon leuk om nieuwe vrienden te maken.

Little do you know

[ Juliet is heel erg alleen Roww ^^ ]

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Sam Davis
'Maakt niet uit,' zeg ik nadat Pete tegen mij aangeduwd werd. Het deed wel pijn, maar dat wilde ik niet laten zien. Ik vind het eigenlijk wel grappig hoe Pete elke keer omver geduwd wordt door zijn broer, die er zeker wat sterker uitziet dan Pete. 'Gelukkig stond ik er,' zei ik lachend. 'Anders was je nu gevallen. Ik hou er alleen een blauwe plek aan over.' Pete gaat op zijn jas zitten en moppert zachtjes over de laatkomers. 'Ik ook. Waarom kunnen we niet gaan zonder die mensen? Wij waren hier op tijd, zij niet.' zeg ik mopperend. Ik zoek het niet om hier nog een paar uur te zitten, terwijl ik weet dat de mensen die er nu nog niet zijn vast nog warme voeten hebben. Ik doe mijn koffer open en pak mijn jas eruit en leg die op de grond neer. Ook pak ik mijn sjaal en mijn pakje sigaretten eruit. Ik doe de sjaal om mijn hoofd en ga zitten naast Pete. Ik probeer mijn sigaret aan te steken maar dat gaat moeilijk met die wind. 'Wil je er ook een?' vraag ik aan Pete terwijl ik mijn sigaretten voor hem hou.

[Audrey voelt zich anders ook eenzaam :p]

If you can dream it, you can do it ~ Walt Disney

[ohkay, hier komt zielige lonerd bae ]
Bae Wen
Nadat mijn ouders me - zoals gewoonlijk- weer veel te laat hadden afgezet, gaf ik ze een lange knuffel. Mijn zusje kwam naar me toe, en keek niet begrijpend om zich heen. "Bae... Waarom is het hier zo koud? Waar ga je heen? Wanneer ben je weer terug?" Ik slikte, niet in staat om iets te zeggen. Ik gaf haar een knuffel. "Ik ben zo snel mogelijk terug... Maak je geen zorgen." Mijn ouders zeiden niets tegen me, en ik knikte nog een laatste keer naar ze, waarna ik mijn koffer uit de achterbak haalde en richting de groep mensen die er al stond liep.
Dat waren veel mensen... ik bleef even staan en slikte, tranen sprongen meteen in mijn ogen. Weg van huis, mijn familie, zo veel mensen... Was dit wel zo'n goed idee? Ik knipperde de tranen weg en begon weer te lopen. Toen ik eenmaal bij de groep aan was gekomen, keek ik onzeker om me heen. Ik probeerde niemand te lang aan te kijken en begon toen maar naar mijn schoenen te staren. De zwarte schoenen met knalroze veters waar ik zo trots op was toen ik ze net had gekocht leken me nu iets té gay. En mijn haar? Was dat niet stom? Zo rood? Oh, tuurlijk. Ik begon juist nú zo erg aan mezelf te twijfelen, in plaats van dat ik even op iemand af stap om kennis te maken en misschien zelfs een goede indruk te maken. Waarom zou ik ook?

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 22:08 ]

And right from that moment, you took my breath away.

John Hunter Bell
Ik keek op toen ik een stem hoorde. Een meisje stond voor me. Ach ja, waarom niet nog een keer proberen? Ik glimlachte weer als een puppy. "Hey. Ik ben John." Ik stond op en keek naar het meisje. Ze was lief, of in elk geval dat leek ze. Toch leek ze de vermoeidheid in mijn ogen te zien. Ik was op van het vechten met Hunter. "Ja hoor." zei ik toch vrolijk. "Ik ben alleen erg moe." Ik haalde mijn hand weer door mijn haren. "Dus, waarom ben jij hier?" Het kon een vrij gevoelige vraag zijn, maar als ze het niet aan mijn puppyogen wilde vertellen hoefde het niet. Ik vond alles best. Zelf zou ik het erg lastig vinden om het uit te leggen. Vooral aan een vreemdeling.

Bowties were never Cooler

[Okay ^^]
Matt Johnson
Ik zucht diep als ik niemand meer heb om mee te praten. Aan de andere kant van het pleintje zie ik een meisje alleen staan, misshien moet ik haar dan maar even gezelschap houden? Ik zucht nogmaals en sta op. Niemand lijkt er erg in te hebben dus ik loop in haar richting. Het meisje dat Mabel heette had naar haar gewezen en noemde haar Juliet, mooie naam. Maar niet het type meisje voor mij ben ik bang.
"Hey, waarom sta je hier zo alleen?" vraag ik Juliet met mijn gebruikelijke scheve grijns. Ik ga voor haar staan en stop mijn handen in de zakken van mijn broek. Even bekijk ik haar. Ziet er wel oké uit..

Pete Johnson
Sam zegt dat het niet geeft dat ik tegen hem aan geduwd werd.
''Gelukkig stond ik er. Anders was je nu gevallen. Ik hou er alleen een blauwe plek aan over." zegt hij lachend.
"Maar jij moet er ook geen blauwe plekken aan over houden, ik heb nergens last van namenlijk" zeg ik grinnikend "Das oneerlijk" ik lach zachtjes.
Sam stemt in met mijn gemopper over de te laat komers en komt even later, ook op zijn jas, naast me zitten. Ik zie hoe hij een pakje sigaretten pakt en er één aan probeerd te steken, wat natuurlijk niet makkelijk gaat. Dan houd hij, zoals ik al dacht, zijn pakje voor me.
"Wil je er ook één?" vraagt hij me dan. Ik schud mijn hoofd.
"Nee, ik kan er niet goed tegen, mijn moeder rookt ook.. Maar ik krijg er elke keer last van mijn longen van, vieze troep" zeg ik grinnikend. Dit is echter geen smoes, als ik de rook in adem krijg ik vaak enorme hoestbuien. Gelukkig komt de wind van mijn kant naar Sam toe, dus zal het niet in mijn gezicht waaien.
Ik zie dat er een jongen bij is komen staan, hij heeft rood haar en een erg bleke huid. Iets waardoor hij wel opvalt.
"Eindelijk komen er wat meer mensen" mopper ik zuchtend "Nu nog vier te gaan" zeg ik na dat ik iedereen geteld heb.

Little do you know

Sam Davis
'Gelukkig staat de wind dan niet jouw kant op. Sorry als dat wel zo geweest zou zijn,' zeg ik lachend. 'Of als dat nog gaat gebeuren.' Ik zie dat er een andere jongen bijgekomen is. Hij heeft rood haar, wat nogal opvallend is. Het zou raar zijn als ik hem niet aan had zien komen. 'Eindelijk komen er wat meer mensen,' moppert Pete. 'Nog vier te gaan.' Ik zucht diep. Mijn vingers zijn bevroren, mijn schoenen zijn doorweekt en ik kan niet wachten totdat we in het huis zijn. Ik hoop dat er een open haard is, want dan weet ik meteen waar ik de komende drie dagen zit om te ontdooien. 'Ik wil gewoon naar dat huis,' zeg ik. 'Ik wil mensen leren kennen, ik wil minder awkward worden als er anderen bij zijn, ik wil gewoon het gevoel hebben dat ik op vakantie ga.' zeg ik. Ik druk mijn sigaret uit in de sneeuw en gooi hem dan naar achteren. 'Heb je eigenlijk een vriendin?' vraag ik. Eigenlijk was ik daar niet benieuwd naar, ik was benieuwd of hij homo was of niet. Het leek in ieder geval niet zo, dus vroeg ik het op deze manier. Voorzichtig.

Pete Johnson
''Gelukkig staat de wind dan niet jouw kant op. Sorry als dat wel zo geweest zou zijn,'' zegt hij lachend ''Of als dat nog gaat gebeuren.''
Ik haal mijn schouders op "Daar heb ik geen moeite mee, dan ga ik toch gewoon aan de andere kant zitten?" zeg ik met een glimlachje.
Sam ziet ook dat de nieuwe jongen erbij is komen staam en als ik zeg dat er nog vier moeten komen zucht hij diep. Hij heeft het waarschijnlijk net zo koud als ik.
''Ik wil gewoon naar dat huis. Ik wil mensen leren kennen, ik wil minder awkward worden als er anderen bij zijn, ik wil gewoon het gevoel hebben dat ik op vakantie ga.'' zegt Sam. Hij drukt zijn sigaret uit en gooit deze naar achter.
''Heb je eigenlijk een vriendin?'' Bij deze vraag verstijf ik kort. Wat moet ik inhemelsnaam zeggen?! Moet ik.. Nee, dat slaat nergens op Pete. Hij ziet je al aankomen 'Ik heb geen behoefte aan een vriendin, maar een vriend heb ik ook niet?' hij zal waarschijnlijk meteen opstaan en weglopen of zo..
"Nee. Nee, ik heb geen vriendin" zeg ik zacht, en die zal ik ook nooit krijgen, voeg ik er in mijn hoofd aan toe, "Tja, ik ben niet zo als mijn broer.. Meiden zien me niet echt als een potentieel vriendje" zeg ik schouderophalend. Ik ben nog nooit meer dan de beste vriend geweest voor een meisje.. Niet dat ik daar problemen mee heb, maar achja..

Little do you know

Sam Davis
'Volgens mij lijken jullie niet echt op elkaar, hè?' zeg ik als Pete zegt dat hij niet zoals zijn broer is. 'Nou ja, jullie lijken op elkaar qua uiterlijk maar volgens mij zijn jullie vanbinnen compleet anders.' Ik had eigenlijk gehoopt dat hij zou zeggen dat hij niet op meisjes valt, maar de zin 'Meiden zien me niet echt als potentieel vriendje' klinkt niet écht gay. Ik begon me af te vragen of er eigenlijk wel ook maar één jongen tussen zat die ook op jongens viel, maar ik gaf het weinig kans. Ik was nu echt aan het twijfelen of ik zou zeggen dat ik homo was. Ik wilde niet dat ik iedereen meteen af zou schrikken en dat dit een vreselijke vakantie zou worden en dat niemand me hier mag, zoals altijd. Ik nam mezelf voor dat ik het alleen zou zeggen als iemand ernaar zou vragen.

[Alweer niet heel lang, mijn mobiel werkt niet echt mee]