[RPG] Western State Hospital || 01 - Speeltopics

Wanneer het psychiatrische ziekenhuis Western State in Massachusetts in 1997 het verminkte lichaam vind van een jonge stagiaire wordt aangetroffen, is er geen gebrek aan verdachten. De inrichting zit er vol mee. Het psychiatrische ziekenhuis is er vooral om gekken binnen te houden, de buitenwereld buiten te sluiten en hun behandeling is niet op vooruitgang gebaseerd. Er worden maar zelden patiënten ontslagen. Het ziekenhuis zit veel te vol en hulpkreten worden niet beantwoord, deels door de onderbezetting in personeel. Vanuit Boston komt een officier van Justitie om de moordenaar binnen de muren te zoeken. De verplegers willen wel een handje helpen, maar de leiding probeert dit zoveel mogelijk tegen te houden omdat 'de dagelijkse gang van zaken en de behandelingen niet verstoord mogen worden'. Welke partij wint het uiteindelijk en zal de moordenaar gevonden worden voordat er meer moorden gepleegd worden?

[ bericht aangepast op 24 juli 2013 - 16:31 ]

Your make-up is terrible

[Mijn topics]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Begin:
Het is ochtend. Vannacht is de moord gepleegd, een stagiaire die kort blondje genoemd werd vanwege haar korte blond is met haar 22 jaar een vroeg sterfgeval. Op de één of andere manier zat de slaapzaal van de mannen niet op slot en zodra de politie aankwam kwamen de mannen dus ook naar buiten uit nieuwsgierigheid en hebben een boel meegekregen. De nachtverplegers hebben iedereen extra medicijnen gegeven om rustig te worden en te slapen aangezien iedereen er anders op reageerde, inclusief de vrouwen, hoewel zij niets gezien hebben omdat hun deur niet open was. Niemand weet wie het gedaan heeft, er zijn geen aanwijzingen. Alle patiënten zijn een beetje uit hun doen. Het ontbijt begint over enkele minuten.

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 20:33 ]

Your make-up is terrible

Lahey schreef:
[Mijn topics]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Remy Terence Shaw

Ondanks mijn verhoogde dosis Valium heb ik vannacht toch amper kunnen slapen. Mijn lichaam voelde moe aan, maar mijn geest was wakker en mijn stemmen constant alert. Toch kwamen de geluiden uit de slaapzaal er toch wel bovenuit. Mensen die kreunden in hun slaap, gilden in hun nachtmerries die enkel erger gemaakt werden door de gebeurtenis vannacht hielden me constant op het randje van mijn slaap. Het beeld van het meisje staat nog op mijn netvlies gebrand en mijn stemmen hadden door elkaar geschreeuwd, hoewel ze er allemaal over eens waren wat ik moest doen. Rennen, vluchten, verstoppen. De stemmen hadden nog uren nagegalmd.
Kort blondje had er vreselijk uitgezien, met haar ogen wijd open waarop je de verschrikking kon zien. Veel meer ervan had ik niet gezien aangezien ik weg was gerend en me een weg had gebaand door de andere patiënten. Een verpleger maakt de deur van de slaapzaal open en roept dat iedereen op moet staan. Langzaam kom ik overeind en veeg ik een blonde lok uit mijn gezicht. Even verderop blijft hij staan om een man op te peppen die blijft liggen. Ik glij mijn bed uit en kleed me snel op, vervang mijn iets te klein geworden pyjama, mijn ouders hadden schijnbaar niet eens opgelet wat ze voor mij ingepakt hadden, door een spijkerbroek en een zwarte, katoenen trui. Ik stap in de gympen die ik al droeg toen ik hier aankwam enkele dagen geleden.
Ik ben hier nog altijd niet echt gewend en ben constant op mijn hoede. Zodra de meesten de slaapzaal uit zijn begeef ik mezelf ook die kant op om naar beneden te gaan. Met mijn blik op de vloer probeer ik de enge catatonen op de gang te negeren. De manier waarop ze in het niets staren jaagt me elke keer de stuipen op het lijf. Mijn stemmen bevelen dan ook om snel door te lopen en de trap naar beneden te nemen. Ik ben zeker niet de eerste als ik de eetzaal inloop en doorloop om eten te krijgen. Pannenkoekendag, dikke half verbrande, kleffe pannenkoeken die niet eens rond waren met teveel poedersuiker. Het zal me niet verbazen als ze er vandaag een flinke portie Valium doorheen gegooid hebben. Aarzelend houd ik mijn bord op en krijg ik er een paar op mijn bord, waarna ik weg schuifel en plaats neem aan een stoel tegen de muur aan.
Als ik zit en langzaam begin te eten neem ik de rest goed in me op. Ik ben gewend om alles in stilte in me op te nemen en zelf niets te zeggen. Het zorgt ervoor dat je veel kan leren, maar eigenlijk heb ik het nergens voor nodig, behalve weten wat ik moet ontwijken en wanneer er gevaar voor me dreigt. Deze ochtend lijkt alles anders te zijn dan normaal. Patiënten die geloven dat 'het kwaad' binnen is gedrongen, anderen verkondigen dat kort blondje het kwaad was en uit de weg geruimd is. Sommigen fluisteren opgewonden en anderen wiegen bang heen en weer. Ik hou me stil en afzijdig terwijl ik probeer te bedenken wie dit gedaan kan hebben.

Zayden Rhys Burke

Vermoeid verlaat ik mijn appartement en loop ik op een hoog tempo door naar Amherst, het gebouw waar ik werkzaam ben. Ik ben de halve nacht op geweest na het incident en heb daarna nog maar even kunnen slapen. Het grootste gedeelte van de tijd ben ik bezig geweest met de patiënten en de verplegers helpen om ze de juiste extra medicijnen te kunnen geven. Het is nogal een karwei geweest, maar dat betekent niet dat ik nu langer kan slapen of later hoef te beginnen want gekken laten niet op zich wachten en nemen geen pauze. Aangezien ik de enige psychiater in Amherst ben vanwege de onderbezetting van personeel kan ik ook niet even vrij nemen. Dat zou ook een probleem worden aangezien ik veel te chaotisch ben en niemand hierdoor zomaar even mijn werk kan overnemen, behalve misschien sommige verplegers hier, hoewel ze dat eigenlijk niet mogen.
Het begint zacht te miezeren als ik er aankom en snel binnenstap. De patiënten zijn zo te zien al uit bed en sommige beginnen gelijk tegen me over de vorige nacht. Met een simpel gebaar wuif ik ze weg en loop ik snel de trap op naar mijn kantoor op de tweede en bovenste verdieping. Mijn jas hang ik op en ik strijk mijn lichtblauwe overhemd glad, maar hij blijft gekreukeld. Mijn haar heeft vandaag het toppunt van warrig bereikt en de miezer regen heeft het er ook niet beter op gemaakt. Ik haal mijn hand er snel doorheen en kijk even over mijn rommelige bureau. Dat komt later wel, bedenk ik me zoals elke ochtend. Hierna loop ik terug naar beneden, de eerste verdieping, waar de verplegerspost tussen de slaapzalen is. De post is leeg, maar de gangen zijn ook bijna leeg vanwege het ontbijt.
Ongeduldig begin ik te lezen in het boekje dat er ligt, een soort dagboek dat elke nacht vastlegt. De verplegers moeten erin schrijven wat er gebeurt is en vandaag is hij behoorlijk vol. Gelukkig zie ik ook dat er nadat ik ben weggegaan maar weinig extra's naast het normale gedoe gebeurd is. Een enkele uitzinnige patiënt heeft een injectie midazolam gehad en is verplaatst naar de isoleercel. Dat gebeurd wel vaker en ik had meer gevallen verwacht. Het enige dat ik hoop is dat de politie en de overheid zich er niet teveel mee gaat bemoeien.

Your make-up is terrible

[Mijn topics!]

26 - 02 - '16

Pom schreef:
[Mijn topics!]

Queer zijn is gewoon alles

[Mine! ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Alexander Jean Rýmers

Het Valium had zeer goed zijn best gedaan bij mij, het had nog geen half uur geduurd of ik lag al languit in het bed te snurken. Ik zit nu aan de rand van het bed met een best wel sterke hoofdpijn, iets dat ik vaker heb als ik vast geslapen heb. Of het nou met of zonder Valium is. Ik kom overeind en pak de kleren die ik onder het bed klaargelegd had. Ik kleed me snel aan en ga dan de zaal uit richting de eetzaal. Ik had mijn humeur niet op dit moment. Het komt allemaal door wat er deze nacht gebeurd is, maar ook omdat het pannenkoekendag is. En die dingen zijn niet te vreten!
Aangekomen in de zaal pak ik een bord en krijg, na een aantal minuten gewacht te hebben een paar van die vieze dingen op mijn bord. Ik loop naar een lege stoel en ga erop zitten. Met een vies gezicht kijk ik naar het, wat hun eten noemen, op mijn bord. Ik pak een van de pannenkoeken en neem er een hap van.
"Oneetbaar!" roep ik luid en spuug het meteen op het bord terug. "Dit kan je toch niet aan ons geven!" het duurt niet lang voor mijn bord een aantal meter bij mij vandaan op de grond beland en in stukjes breekt. Ik duw de stoel naar achter en sta op.
"Als jullie ons, net als die blonde, dood willen hebben doe dan niet zo moeilijk!" mijn onzekerheid was op dit moment nergens te vinden. Het was ver achter mijn woede weggedoken en zal ook even niet terugkeren. Ik kijk rond, sommige patiënten is geschrokken opgestaan of weggegaan. Andere kijken alleen maar naar mij of reageren helemaal niet. Ik grom een keer boos en kijk nog een beetje rond. Ik was echt nijdig nu. Rot nacht...

[Sorry als het niet heel erg goed is, komt nog wel x] ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Geert Gijsbrecht
Hij zat vermoeid in zijn kantoor. 'Wat een nacht!' Dacht hij. 'Er was een moord gepleegd op een stagiair, in zijn gebouw waar hij de leiding had!' Vermoeid stond hij op en liep naar een kast, hier bewaarde hij iets wat hij alleen gebruikte als hij heel gestrest was. Whisky! Hij pakte een glas en schonk de whisky in. Hij nam een slokje en dacht na. 'De nachtverpleegkundige hadden hem uit zijn bed gebeld, want er was iets gebeurd. Hij reed halsoverkop naar het psychiaterischziekenhuis waar toen hij binnen kwam wel 20 agenten, onderzoeksmensen en noem maar op waren. Toen hij dat zag kreeg hij al stress. 'Wat was er gebeurt?' Toen zag hij een verpleger, die hem zei dat er een moord gepleegd was op een stagiair. Toen hij dat hoorde moest hij even gaan zitten, lang duurde dat niet want een agent vroeg of hij mee kon komen. Ze gingen de gang uit naar links en daar een kamer in, Het lijk van de blonde stagiair lag op de grond. De agenten vroegen of ik haar kende en nog andere vragen. Toen kon hij weg, dacht hij een verpleegster kwam naar mij toe en zei dat de mannenslaapzaal niet toe was en dat sommige patiënten het lijk gezien hadden. Toen hij dat hoorde werd hij razend, hij zei dat de nachtverpleegkundigen een stelletje koeien waren en dat ze wat hem betrefte allemaal ontslagen werden. Hij ging naar de mannenslaapkamer waar de verplegers en zijn psychiater druk bezig waren om de juiste medicijnen toe te dienen. Hij vroeg Burke om hier alles in de gaten te houden en ging kijken bij de meiden. Ook hier waren ze bezig met medicijnen toe te dienen. Hierdoor werd hij terug rustiger en ging naar zijn kantoor, hier bracht hij de juiste papieren in orde tot nu. Nu dronk hij van zijn whisky ookal was het voor de patiënten bijna etenstijd. Gelukkig was er maar één patiënt naar de isoleercel gebracht. Zijn grootste angst was dat de politie zich verder zou bemoeien.

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 10:01 ]

Queer zijn is gewoon alles

Mick Daimon

'Aniki,' mompelde ik zachtjes. Zachtjes wreef ik in mijn ogen en keek in een paar knopen, wat de ogen waren van de knuffel. Lichtjes fronste ik, ik kon mij niet herinneren dat ik in slaap viel, laat staan dat ik met hem in bed lag.. Aniki sliep niet met ze.. Mick sliep er al helemaal niet mee! Ik ging recht op zitten en zette hem op mijn schoot. Lichtjes dacht ik na en kon het eigenlijk al wel raden. Ik herinnerde mij nog dat ik wakker werd en op het geluid af liep net zoals de rest. Nog voordat ik kon zien wat het kabaal was, werd ik al weggeduwd. Het gebeurde al snel en had niet door of het door Aniki kwam of door Mick. Met mijn hand ging ik onder de kussen en voelde daar een papiertje. Ik haalde hem eronder weg en ging hem lezen. Lekker geslapen Mickey? Stond er op. Zoals ik al dacht. Ik wist niet wat er gebeurde, maar vast iets aparts waardoor hij met de knuffel ging slapen. Zachtjes lachte ik terwijl ik op stond. Misschien zag hij wel een reuzen insect! Niet dat ik daar bang voor ben. Ik zelf ben ook een reus! Ik pakte sokken met eendjes en trok die aan. Terwijl ik de knuffel bij zijn oor vast hield ging ik naar de eetzaal.
'Pannenkoeken!' riep ik blij toen ik de geur rook. Al waren ze niet zo lekker als thuis.. Beetje ongeduldig wachtte ik af tot ik een bord kon pakken en de pannenkoeken kreeg, vervolgens liep ik er mee naar een tafel en ging daaraan zitten. De knuffel zette ik naast het bord en keek hem tevreden aan. 'Wil je ook? Nee? Je weet niet wat je mist!' zei ik met een lachje.

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

(Mick is cute... hihi)

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Lahey schreef:
[Mijn topics]

And in that moment, we were infinite.

Janet Brooklyn

Vrijwel meteen kwam ik uit bed zonder een oog te hebben dichtgedaan vannacht. In mijn pyjama liep ik door de gangen tot ik bij de eetzaal uitkwam. Zonder te kijken plofte ik neer op één van de stoelen en staarde voor me uit. Ik had geen zin om te ontbijten, dat niet. Maar je moest sowieso verplicht bij het 'groepsmoment' zijn. Ik zuchtte diep en keek naar dat walgelijke voedsel dat op tafel stond. Er zat vergif in, en dat het niet zo was hoefden ze me echt niet wijs te maken. Ze speelden gewoon een spelletje met mij... Hier kwamen mensen die psychisch niet in orde waren, maar ik was prima hoe ik was. Ik streek wat rode haren uit mijn gezicht en begon willekeurig zachtjes een liedje te zingen. `I will not bow, i will not break...´

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 17:48 ]

[@etoiles, je post komt niet eens in de buurt van 300 woorden]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Oeps, zal ik volgende keer op letten..]