RPG - The House in the mountains [speeltopic] [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 juli 2013 - 21:02 ]

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

John Hunter Bell Skilift
Ik glimlachte naar hem en klopte zacht op zijn schouder. "Kom kom. De ware komt echt wel langs voor je hoor. Waarschijnlijk eerder dan bij hem, want hij merkt het veels te laat en zit dan alweer 2 meisjes verder." Ik gaf hem speels een knipoog en liet hem toen ook maar weer los. Sam begint dan weer en ik kijk even om ons heen. De groep leek me vrij everedig verdeelt in aantallen jongens en meisjes. Er kwam nog een jongen bij ons groepje staan, ene James. Zijn grappen waren me alleen wat te flauw. Ik zuchtte en keek nog eens rond of ik mensen alleen zag staan. Voor zover ik kon zien niet. Ik keek even op toen James vroeg wie de rest was. "John." zei ik rustig Op dat moment kreeg Pete weer een duw van Matt, maar dit keer landde hij in plaats van in de sneeuw bijna op Sam. Hij zei dan wel dat het goed ging tussen hem en zijn broer, dit was wel veel geduw voor dat. Een meisje dat tot nu toe bij ons in de groep stond liep weg. Ze leek zich niet thuis te voelen. Ik liep een paar stappen met haar mee en pakte toen zacht haar schouder. "Hey. Ik denk dat ik me nog niet heb voorgestelt. ik ben John." Mijn hele gezicht straalde cupcake uit. Ik wilde haar niet wegjagen of laten denken dat ik ook een rokkenjager was. Ik wilde gewoon niet dat ze zich buitengesloten zou voelen.

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 13:32 ]

Bowties were never Cooler

Lizzy Franklyn Skilift
Ze liep me weer achterna en zei: "Je hoeft niet bang te zijn, ik doe niks." Ze stak haar handen in de lucht en ik besluit dat ik haar kon vertrouwen, ook al zou ze het mes kunnen verstoppen, je kon hier maar beter vrienden hebben., dacht ik. Ik gaf haar proeftijd, om mij te bewijzen dat ze mij niks deed. Ik zou haar in de gaten houden.
"Het spijt me," zeg ik zachtjes. "Het was niet de bedoeling om..." en de tranen stonden me in de ogen. Ze leek best veel op mijn zus.

(Ik verveel me, dus ik reageer veel)

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

haha dat is goed want ik verveel me net zo hard xd

Laurinda Tiana Pearl
Ik wacht rustig haar reactie af "Het spijt me," zeg ze zacht, "Het was niet de bedoeling om..." maar ze maakt haar zin niet af en de tranen in haar ogen waren me direct opgevallen.
Zonder er verder over na te denken trek ik haar in een knuffel.

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Juliet Cile

Ik bekijk Abigail even van top tot teen. Ze heeft een vriendelijk gezicht en haar ogen schitteren. Even kijk ik naar mezelf en voel me gelijk een beetje raar. Als ze merkt dat dit allemaal duur is dan gooi ik mezelf in de haaien. Zouden hier ergens haaien zijn? Ja joh. Wil je sávonds wakker ligt er een haai in je bed. Haha nou eerder een beer. Zouden hier beren zijn. Omg! Als ik maar 1 beer zie dan neem ik de eerst volgende trein, oke taci naar huis! Even klop ik wat sneeuw van mijn kleren af en kijk daarna Abigail weer aan. '' En Abigail waarom ben jij hier eigenlijk? Als je niet niet wil zeggen hoef je het niet te vertelle hoor. '' Ratel ik daar gelijk achteraan. Ik sla mijn ogen weer neer aar mijn nieuwe ugg's. Ze zijn echt prachtig om er naar te staren weet je? Vooral de sokken die er binnen in zitten. Yoshi sokken....

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 13:44 ]

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

(Ik ga vandaag niet meer veel schrijven, denk ik)

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 13:42 ]

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Mabel Winter
Nadat ik vertel over mijn angst voor hoogtes kijkt Rafael met een blik van medelijden naar me en haalt hij zijn hand door zijn haar.
Niet veel later komt er een meisje bij ons staan die zich net als onzichtbaar had gehouden, ze stond dehele tijd maar wat vanaf de zijlijn mee te kijken.
"Hey, ik ben Abigail, weet jij toevallig waarom het zo lang duurt?" vraagt ze dan en ik kijk even verbaasd op, ze heeft het tegen mij..
"Uhm, ja" ik sta op en laat mijn rugzak voor wat het is, dat plastic zakje ga ik niet meer vinden. Waarschijnlijk ben ik het gewoon weer vergeten..
"Er moeten nog vijf mensen komen voor we kunnen vertrekken, dus het hangt helemaal van hun af of we laat of vroeg bij het huis aankomen" zeg ik schouderophalend, ik zucht en blaas een verdwaalt plukje haar, dat in mijn gezicht hangt, omhoog. Maar veel nut heeft het niet dus haal ik een hand door mijn haar om het zo allemaal naar achter te werken.
"En Abigail waarom ben jij hier eigenlijk? Als je niet niet wil zeggen hoef je het niet te vertelle hoor." vraagt Juliet aan Abigail,
Ik voel nog een keer, voor de zekerheid, in mijn zakken maar schud zuchtend mijn hoofd als ik geen plastic zakje tegenkom.
"Die lift word een ramp" mompel ik zuchtend. Hyperventilatie krijg ik al als ik op een balkon sta, en aangezien die lift omhoog gaat zal ik dat hier ook wel krijgen.. Hyperventilatie, en daarna uiteindelijk flauwvallen aan zuurstof tekort. Ik weet niet beter.. Noem me een zielepoot, maar het is gewoon zo. Ik kan gewoon echt niet tegen hoogtes, en mild is mijn angst ook niet. Mijn angst voor het donker is nog minder erg dan mijn angst voor hoogtes, gelukkig maar..

Matt Johnson
Na dat ik gepraat heb tegen James beingt Ella opeens weer te praten:
"Ik uhm, ik ga maar eens denk ik" zegt ze dan.
"Ik zie je toch wel weer, hé?" vraag ik haar met mijn scheve grijns. Ze had mijn interesse misschien een beetje kwijtgeraakt, maar ik wil haar nog wel altijd leren kennen!
"Ja, Matt, natuurlijk zie je haar weer! Je zit zo voor een aardig lange tijd met haar in hetzelfde huis, blonde broer van me" zegt Pete hoofdschuddend. Hij is altijd al de slimme van ons twee geweest.
"Ja, tuurlijk Pete" mompel ik zuchtend "Je hoort het, ik zie je wel weer " zeg ik grijnzend tegen Ella. Als Ella weg loopt gaat John achter haar aan, oké.. Ik haal mijn schouders 'ongeïntereseerd' op en kijk wat rond, eens kijken of er nog ander interessant volk is..

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 13:48 ]

Little do you know

Abigail Narelle Pierce
Ik knik begrijpend naar Mabel als teken dat ik haar antwoord gehoord heb en draai me naar het andere meisje toe.
Het meisje dat naast Mabel staat begint vrolijk te ratelen en ik gooi een glimlach op mijn gezicht; " En Abigail waarom ben jij hier eigenlijk? Als je niet niet wil zeggen hoef je het niet te vertelle hoor. '"
"Mijn verhaal dat komt nog wel een keer goed?" Ik had nu direct eigenlijk geen zin om over mijn verleden te praten.

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Ella Eve Montgomery.
Skilift.

"Ik zie je toch wel weer, hé ?" vroeg Matt met een scheve grijns. Ik lachte, blij dat hij tenminste die scheve grijns weer op zijn gezicht had. Ik had niet graag op mijn geweten dat mensen beledigd waren door mij. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen dat Pete erdoor praatte, "Ja, Matt, natuurlijk zie je haar weer ! Je zit zo voor een aardig lange tijd met haar in hetzelfde huis, blonde broer van me", zei Pete hoofdschuddend.
"Ja, tuurlijk Pete," mompelde Matt zuchtend, "Je hoort het, ik zie je wel weer," zei hij deze keer grijnzend tegen mij. Ik lachte terug, "Je zal nog wensen dat ik hier niet zat, ik ben toch zo irritant vrolijk in de ochtend als iedereen een humeur heeft," lachte ik. Ik draaide me om en begon naar een paar meisjes te lopen tot ik een hand op mijn schouder voelde.
"Hey. Ik denk dat ik me nog niet hebt voorgesteld. Ik ben John," zei een jongen tegen me, John dus.
"Oh hey, ik ben Ella," zei ik met een glimlach.

Juliet Cile
" Mijn verhaal dat komt nog wel een keer goed? "Ik knik even glimlachend naar Abigail en kijk even naar de andere.
'' Euhm ik moet nog even iemand bellen. '' Zeg ik terwijl ik mijn koffer en gitaar op pak en naar de rand loopt. Gelukkig staat er niemand in de buurt. Ik laat mijn koffer zakken en ga er op zitten. Ik pak mijn mobiel en kijk even om mij heen. Gelukkig is er niemand. Ze mogen me nu wel asocial vinden maar ik heb er even geen zin. Mijn handen vormen in de sneeuw een hartje die ik gelijk weer verwoed weg schop met mijn ugg. Wedden dat iedereen hier als stelletje uit komt? Nou ja ik zal nooit iets met dat soort liefde te maken willen hebben. Het brengt alleen maar gezeik met zich mee. En ik wil er ook niks mee te maken hebben. Dus tja. Mijn iPhone stop ik snel weer weg en ik kijk naar de dennenbomen die hier wat verderop staan.

[ Geen inspiratie meer. Maar waarschijnlijk kan ik vandaag ook niks meer posten Dus vandaar. ]

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Mabel Winter
Na een korte stilte trekt Juliet haar mond weer open om wat te zeggen:
"Euhm ik moet nog even iemand bellen" zegt ze terwijl ze haar koffer en gitaar op pakt en een eindje verderop gaat staan. Ik kijk even op naar Rafael maar kijk al snel weer om me heen. Ik moet ergens een plastic zakje zien te krijgen, anders overleef ik die skilift nooit. Oké, mabel, dat is wel een beetje overdreven.. Maar ik heb geen zin om meteen op de eerste dag al flauw te vallen, ik denk dat ik ook maar beter alleen kan gaan zitten.. Dan ziet niemand me aan voor aansteller of zo. Maar als iemand me vraagt om naast diegene te gaan zitten kan ik natuurlijk geen nee zeggen, daar ben ik gewoon zó slecht in..

[Okey d:
Ik ga vandaag ook voor een tijdje weg, weet niet of het vanavond is of vanmiddag,, maargoed..
Morgen kan ik ongeveer van 4 tot 8 ook niet online zijn want dan ga ik paardrijden (:]

Little do you know

[Gezellig.
Ik moet morgen van half 12 tot half 5 werken]

John Hunter Bell
Natuurlijk moest Matt weer doorgaan met flirten. Ik snapte niet dat hij nog zo doorging als hij al een blauwtje had gelopen... Maar ja, als je niet gewend was blauwtjes te lopen deed je dat dus blijkbaar. Best wel irritant, en dan was ik nog niet eens een meisje die hij aan de haak probeerde te slaan. Ik liep een stukje achter haar aan en legde toen mijn hand zacht op haar schouder om me voor te stellen. Ik glimlachte vrolijk toen ze zich ook voorstelde en in ieder geval niet bang wegkroop. "Aangenaam." Ik liet haar schouder weer los en ging met mijn hand door mijn haren. "Heb je er zin in, of hoeft dit voor jou liever niet?" De meesten waren hier volgens mij niet volledig vrijwillig, maar ik had wel het gevoel of ik een van de weinigen was die liever thuis zat. Hoe minder vrienden en familie ik namelijk om me heen had, hoe minder grip ik had op hunter en dat maakte me best bang. Ik wilde niet machteloos zijn. Toch merkte je van buiten niets van mijn angst.

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 14:56 ]

Bowties were never Cooler

Ella Eve Montgomery.
Skilift.

Hij lachte vrolijk van zodra ik me gewoon voorstelde, "Aangenaam."
Ik lachte zachtjes en voelde hoe hij zijn hand van mijn schouder haalde om die door zijn haar te halen.
"Heb je er zin in, of hoeft dit voor jou liever niet ?" Ik dacht even na over zijn woorden en tuitte mijn lippen lichtjes. Wel ik had tegengewerkt toen mijn moeder me hiervoor wou inschrijven, maar of het nu nog volledig tegen mijn zin was, was maar de vraag. Het antwoord op die vraag was nee.
"Wel, in het begin wou ik hier helemaal niet naartoe komen, vraag me niet waarom zo ben ik gewoon, maar nu ik de mensen hier zie denk ik dat het me hier nog wel gaat bevallen," zei ik waarna ik nog even rondkeek, "Daarbij, wie wil er nu niet voor een tijdje weg zijn van zijn ouders en met 19 andere jongeren van je leeftijd in een huis doorbrengen ?"
Deels was het sarcastisch, want ik denk wel dat ik ooit eens genoeg zou krijgen van de mensen daar, maar deels was het ook gemeend. Het weg zijn van familie dan, dat was gemeend, de rest mocht hij zelf uitmaken.

John Hunter Bell
Ik zag haar nadenken. Ik kreeg zeker weten een wel overwogen antwoord. Ik luisterde en knikte. Ik zuchtte zachtjes en dacht na over haar vraag. "Ik" zei ik rustig. Ik was echt liever thuis. Een huis met 19 vreemdelingen opgesloten in de bergen stond mij geensinds aan. Te veel problemen kon ik veroorzaken. Nouja, ik eigenlijk niet, maar Hunter. Zoveel mensen zo dicht op elkaar voorspelde gewoon problemen. En als ik ze niet veroorzaakte, dan was het wel iemand anders. Ik keek even naar de lucht waaruit witte vlokken begonnen te dwarrelen. Het was koud hier, maar wel vredig. Ik glimlachte bij de gedachte dat ik vroeger vaak naar buiten rende zodra er sneeuw lag en ookal liep ik in mijn pjama ik met mijn broers en zussen in de sneeuw begon te spelen. Dat waren nog eens mooie tijden. Ik likte mijn lippen nog even en keek naar de skilift. Zouden we zo mogen? of niet? Ik hoopte van wel. Mijn tenen begonnen namelijk best wel te bevriezen.Er liep een korte rilling over mijn rug en ik knoopte ook de bovenste knoop van mijn jas stevig dicht. Het was echt bitter koud hier. De kou was misschien nog neit eens het grootste probleem, maar dat we hier allemaal stilstonden.

Bowties were never Cooler

Rafael Montrose

Ik kijk mevrouw chagerijn na en zie dan Mabel me even aan kijken. Ze kijkt snel weer om zich heen en ik vraag me af wat ze daar net zocht. Ze was wel panniekerig. Zuchtend haal ik mijn rugzak van mijn rug af en rits hem open. Mijn ogen doorzoeken mijn rugzak. Pen, kladblok, cd, oortjes, open zakje walnoten, koptelefoon,.. How wacht. Walnoten? Zuchtend haal ik het zakje uit mijn rugzak en smijt de walnoten 1 voor 1 weg. Het zakje dat over heb stop ik in mijn broekzak en kijk even om mij heen. Er valt sneeuw en als ik adem zie je wolkjes. Ik wordt ongeduldig en denk na. Mijn handen wrijven tegen elkaar aan. Die gasten moeten toch wel snel komen

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Ella Eve Montgomery.
Skilift.

Hij knikte begrijpend en leek daarna over iets na te denken.
"Ik", zei hij toen. Even was ik verbaasd, maar ik besloot er niet naar te vragen. Ik denk niet dat hij er om stond te springen om de reden waarom hij liever thuis zat tegen een vreemde te vertellen. Ik ging toch ook niet aan elke persoon hier mijn verleden zitten vertellen ? Nee dus.
Ik zag aan John dat hij koud begon te krijgen, iets wat bij mij ook gebeurde, waardoor ik besloot dat ik maar best de anderen kon ontmoeten en tegelijk weer gevoel in mijn tenen te krijgen.
"Maar uh, als je het niet erg vindt ga ik me even voorstellen aan de anderen, als ik iedereen ken voor ik in het huis ben, heb ik meer kans dat ik tevredener ga zijn met mijn kamergenoten dan dat ik ze nog niet ken" zei ik glimlachend.
Ik stak nog even mijn hand op en draaide me toen om. Ik likte over mijn lippen om ze terug wat minder droog te maken en ademde diep in door mijn mond. Als ik door mijn neus ademde deed het alleen maar pijn. Ik liep naar een jongen toe die niet echt in gesprek met iemand leek te zijn en ging voor hem staan, "Hey," begon ik glimlachend, "Ik ben Ella."

[Ze praat dus tegen Rafael.]