Mabel Winter
Raf lijkt even na te denken over wat hij gaat zeggen en doet dan zijn mond open:
"Ik heet eigenlijk Rafael. Maar me vrienden noemen me Raf altijd. Zelf heb ik het denk ik overgenomen. En tja ik gebruikte die naam ook gewoon vaak voor bepaalde zaken.." Nadat hij dit gezegt heeft verdwijnt de glimlach van zijn gezicht, maar dan siert de glimlach weer omhoog.
"Rafael, dacht ik al" zeg ik met een glimlachje "Heb ik altijd al een mooie naam gevonden. Mijn broertje zou zo geheten hebben" zeg ik met een glimlachje terwijl ik mijn schouders ophaal alsof het me niet uitmaakt. Maar het maakt me wel degelijk uit. Ik heb hem nooit gekent, hij stierf al direct tijdens de geboorte.. Maar als hij geleefd had dan had hij waarschijnlijk toch geen leven, dan had hij dag in dag uit in een rolstoel moeten zitten.. Mijn moeder, vader en ik zijn eigenlijk wel blij dat hij dat niet heeft hoeven doorstaan.. Maar het is wel jammer dat hij nooit een kans heeft gekregen op deze wereld.
"Maar vertel is Princess. Wat brengt jou in deze middle of nowhere?" Met die woorden haalt Rafael me weer uit mijn gedachtes. Princess? ik grinnik zacht. Nog nooit heb ik een bijnaam gekregen, laat staan deze bijnaam.. Ik hoor een ringtone en zie Juliet kijken waarna ze iets in het oor van Rafael sist.. Oke?
"Ik ben hier omdat mijn moeder wilde dat ik minder onzeker word over mezelf, ik heb nogal faalangst.. En mijn vader wil dat ik me een keer over mijn angsten heen zet.. Maar daar moet ik dan snel aan beginnen want we moeten zo in die lift" mompel ik, terwijl ik nog een keer angstig om hoog kijk.
"Ik haat hoogtes, ik vind het al eng als ik op een tafel sta.. laat staan dit" murmel ik zacht met een angstige blik omhoog naar de skilift.
Pete Johnson
"Tja, dat krijg je van het rokkenjagen." zegt John grinnikend.
"Een van mijn broers heeft hetzelfde, maar bij hem gebeurt het vaker dat hij een blauwtje loopt en dan is hij weer eens niet te genieten." gaat hij dan verder.
"Matt loopt, waar wij wonen, nooit een blauwtje. Alle meiden zijn gek op hem, mij zien ze echter alleen maar als een beste vriend waarmee ze goed kunnen praten" mopper ik zuchtend, niet dat ik een vriendin wil of zo, maar het is best rot als je elke keer moet horen hoe geweldig je Tweeling(!) broer wel niet is als vriendje.. En ik ben nog nooit een potentieel vriendje geweest voor meiden. Eén keer vroeg een meisje me mee naar het schoolbal, maar ze dacht dat ik Matt was. Vanaf toen heeft Matt besloten zijn haar te blonderen zodat de dames hem nog zouden herkennen.
"Kan je goed met je broer overweg?" vraagt Sam me dan.
Ik knik "Ja, best wel.. Alleen niet als hij met meiden bezig is, maar als ik hem nodig heb dan is hij er ook voor me.." zeg ik zachtjes.
"Maar ja, het feit dat Matt hier is, is ook alleen maar voor mij.. En onze moeder wil dat hij iets aan zijn te grote ego gaat doen, maar dat doet hij toch niet" zeg ik schouderophalend. Dan komt er nog een jongen bij staan die ook tegen mij begint te praten:
"Hi, Ik ben James, en de sneeuw wordt heus niet warmer als je er in gaat liggen hoor." zegt hij grappend.
Met een lachje schud ik mijn hoofd "Nee, ik merk het" zeg ik grinnikend waarna ik mijn hand naar hem uitsteek "Pete" stel ik mezelf kort maar bondig voor.
"Matt" komt Matt ertussen met zijn trotse scheve grijns. De mensen die mij mogen moeten hem ook altijd mogen, maar andersom niet.. Zijn logica is niet echt logisch..
[Ik ben blij dat ik de pagina altijd refresh voor ik mijn reacties plaats d:
Anders was Pete niet tegen James gaan praten x'D]
[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 11:44 ]
Little do you know
