RPG - The House in the mountains [speeltopic] [1] - Speeltopics

In een huis, diep in de bergen, wonen Gregory McEwan en Anna Sharp. Zijn zijn bereid om een aantal jongeren in huis te nemen die het nodig hebben om terug op de rails te komen, die extra aandacht nodig hebben, die niet in de maatschappij passen of gewoon jongeren die een break nodig hebben van de hele wereld. De vorige groep jongeren heeft besloten om samen te gaan reizen, dus is nu is het de beurt aan een heel nieuwe groep.
Zullen zij net zo'n hechte groep vormen, of zullen ruzies en liefdesaffaires de groep uiteen drijven?'

Lees alle regels even door, dat bespaart weer een hele hoop werk, commentaar, etc.
Wij doen het namelijk net iets anders als alle andere RPG's.

RPG-regels:


Regels en gang van zaken binnen het huis:


Het niet opvolgen van de regels resulteert in een ban van het RPG.

Personages: (-/20 vrij)


De groepen:


Het huis


Het praattopic
Het rollentopic [2]

Veel plezier!

[ bericht aangepast op 19 juli 2013 - 21:02 ]

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Mabel Winter
''Oké, dat is onhandig.'' merkt Mevrouw Sharp op ''Oké, loop even met mij na wie er allemaal al zijn,'' gaat ze dan verder. Ze pakt een lijst uit haar jaszak met een pen erbij ''Lopen jullie deze maar even na, dan overleggen meneer McEwan en ik even wat we moeten doen.'' zegt ze dan waarna ze de lijst aan Juliet geeft.
"Zullen we dan maar beginnen?" zegt Juliet dan, ik zie dat ze niet bepaalt blij is met de opdracht..
"Oké, ik heb al gesproken met James, Bae en Rafael.. Dus die kun je alvast aanvinken" zeg ik tegen Juliet. Met wie ik nog meer allemaal gepraat heb weet ik al niet meer, dus moeten we maar gewoon iedereen langs lopen en vragen hoe ze heten..

[Sorry voor de korte reactie x'd
Maar ik ben er zo niet meer, ik denk dat ik nu al offline ga btw, want ik moet ook nog eten en omkleden.. Dusja,
Vanavond ben ik er wel weer (:
ByeBye ×]

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 14:24 ]

---

Little do you know

Ella Eve Montgomery.
Skilift.

Wel wel wel, wie had er nu gelijk in de stille aanpak huh.
Rafael ging op zijn knieën voor me zitten en begon aan zijn smeekbede. "Oké, het is al goed, maar alleen omdat je ezel speelt," zei ik serieus waarna ik begon te grijnzen, "Al heb ik niet het gevoel dat je daar zo je best zal voor moeten doen."
Jup, die moest hij toch nog terugkrijgen van het hele sneeuwbal gooien naar mij. Ik likte kort over mijn lippen en keek hem hoofdschuddend aan, "Kan je alsjeblieft weer rechtstaan, ik ben de kleine hier, en me zo groot voelen is ongemakkelijk."
Als hij niets deed na mijn woorden zuchtte ik en ging zelf op mijn knieën zitten.
"Als het dan echt niet anders kan."

Lilith Stone
Ik zag dat er een man en een vrouw waren gekomen, waarschijnlijk de leiding. Ze zagen er erg vriendelijk uit waardoor ik er toch weer een beetje zin in kreeg. Ik keek even naar wat mensen. Ik zag een meisje dat de tic leek te hebben om continu over haar lippen te likken. Ik ergerde me er nu al kapot aan, dus ik besloot er geen aandacht meer aan te schenken. Ik pakte mijn mobieltje even en zag dat ik weer geen bereik had. Ik zuchtte zacht en legde mijn koffer weer neer om er op te gaan zitten.

---

26 - 02 - '16

Lizzy Franklyn Skilift.
"Hallo allemaal. Dit is meneer McEwan en ik ben mevrouw Sharp. Verder voorstellen doen we straks wel. Kunnen nu Mabel Winter en Juliet Cile naar ons toekomen.'
Zo dat waren er alweer vier voor in mijn boekje en ik schreef op:
McEwan:Leiding
Sharp: Leiding
Mabel Winter:
Juliet Cile:

Ik deed mijn boekje weg en luisterde naar de rest
Mabel hier,' zegt een meisje. 'Niet iedereen is er. Er zijn nog drie mensen niet.' 'Wat gaan we nu doen? Aangezien de andere drie te laat zijn?' vraagt een ander meisje. 'Juliet Cile?' vraagt Sharp 'Oké, dat is onhandig.Oké, loop even met mij na wie er allemaal al zijn,' zegt ze tegen hen, terwijl ze een lijst en pen uit haar jaszak pakt. Ze zet twee vinkjes. 'Lopen jullie deze maar even na, dan overleggen meneer McEwan en ik even wat we moeten doen.' Ze geeft Juliet de lijst en wendt zich tot McEwan.

James Yaser
Ik krijg niet veel mee van het gesprek want ik zit te staren naar de lift die gevuld met twee personen naar onder komt. Er stapt een knappe, redelijk jonge vrouw en een man uit. Ik bekeek de vrouw goed, ze had kort zwart haar, wat ik heel leuk vond. Misschien kon ik háár wel versieren.
"Hallo allemaal. Dit is meneer McEwan en ik ben mevrouw Sharp. Verder voorstellen doen we straks wel. Kunnen nu Mabel Winter en Juliet Cile naar ons toekomen."
Mabel en Juliet liepen naar haar toe en ik richtte me weer op Matt, Felicia en de jongen. Ik volgde het gesprek van Mabel, Juliet, Sharp en McEwan niet echt maar ik hoorde dat ze een probleem hadden en ik vroeg: "Denk je, dat we nu eindelijk kunnen gaan? Ik hoop het, misschien hebben ze wel warme chocolademelk." zei ik er lachend achteraan.

(Sorry voor de korte post van James ik moet gaan eten)

---

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Thomas William Laufreyson
De groep waarbij ik was gaan staan werd aan me voorgesteld door een jongen, die blijkbaar Matt heette. Het meisje dat ook zonder jas hier stond heete Audrey en het andere meisje was Juliet. Bij zijn opmerking over de kou haalde ik mijn schouders op. Ik had het gewoon nooit koud. Mijn ouders hadden me er op laten nakijken, maar ze hadden niets kunnen vinden. Waarschijnlijk was het gewoon mijn afkomst. Al snel kwam er nog een jongen bij. James. "Loki." zei ik rustig terwijl ik met mijn ogen door de groep ging. Al snel had ik door dat Matt een player was en die Rafael waar ze over spraken was er ook een. Bah. Ik hield echt niet van players. Op dat moment kwamen er twee mensen uit de skilift: Een man en een vrouw. De vrouw stelde hen voor en begon wat te praten. Ik lette half op, half intrigeert bij het andere blijkbaar koelbloedige meisje. Toen ze zei dat we ons moesten melden draaide ik me helemaal naar de lift en liep in een lichte gang naar Juliet toe. "Laufreyson." zei ik kort mijn achternaam. Ik had namelijk geen idee hoe ik op de lijst stond. Als mijn volledige naam erop stond kon ze namelijk zoeken wat ze wilde, maar dan zou er geen Loki op staan. Ik liep terug en keek naar James. "Ik denk het wel." zei ik kort terwijl ik mijn mouwen opnieuw opstroopte omdat ze wat waren afgezakt.

John Hunter Bell
Ik glimlachte kort naar haar en begon toen rustig met haar rond te lopen rond de groepjes mensen heen. Boven ons zag ik de skilift bewegen en al snel stonden er twee volwassenen hier beneden. Dat moesten de begeleiders zijn. Ze leken me wat jong, maar dat kon aan mij liggen. Ik stopte met lopen toen ze begonnen met praten en hield ook het meisje naast me halt door kort mijn arm voor haar te houden zodat ze niet kon doorlopen. Het was vrij onbeleefd om door te lopen als mensen tegen je praatte. Zo was ik opgevoed. Ik luisterde aandachtig. Dit betekende waarschijnlijk dat we snel naar boven mochten. Eindelijk. De plunjebaal over mijn schouder werd best zwaar en het werd er nou ook niet warmer op hier buiten. "Kom we gaan ons melden." zei ik opgewekt toen ze klaar waren met praten. Ik liep naar een van de meisjes, Mabel volgens mij, toe. "John Bell" zei ik vrolijk terwijl ik haar aankeek, toen naar de lijst keek, en toen weer terug naar haar ogen.

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 19:30 ]

---

Bowties were never Cooler

[Ik ben er nu pas weer. Ik ga even teruglezen.]

[Heel laat, sorry. Hele dag weer weg geweest. ]

Sam Davis
Ik luisterde aandachtig naar zijn verhaal en ik kreeg zelf ook traanogen. Ik beet hard op mijn lip om ervoor te zorgen dat ik niet écht ging huilen, dat zou er vast raar uitzien. 'Wauw.. Dat is.. Echt erg.' zeg ik. Ik weet niet wat ik hier op moet zeggen, en dat is het enige dat nu uit mijn mond kan komen. 'Maar ik snap ergens wel dat je niet naar zijn begrafenis gegaan bent, ik weet ook niet of ik dat zou kunnen. Ik snap het.' zeg ik. Ik moest meteen denken aan toen mijn favoriete oma doodging, ik was ook niet naar haar begrafenis gegaan. Toen was ik ook nog maar 10, dus dat is anders, maar ook voor een deel hetzelfde. 'De laatste keer was een paar weken geleden, toen ik hem vertelde dat.. dat ik..' Pete schudde zijn hoofd en stopte even met praten. Wat wilde hij nou zeggen? Voordat ik ernaar ga vragen, praat Pete weer verder. 'Hij en Matt zijn de enige die het weten, zelfs mijn moeder vertel ik het niet.. Ze zal me uit huis zetten als ze het weet. Ze is homofoob, weet je.' De laatste zin mompelt Pete zachtjes, maar ik kan het toch verstaan. Ik kijk hem even raar aan. Zou dat betekenen dat hij homo was? 'Dat verwachtte ik niet,' zeg ik lachend. Op een of andere manier word ik nu nerveus. Ik deed mijn mond open om wat te zeggen, maar opeens hoor ik een vrouw hard 'Hallo allemaal' roepen. Ik draai me om, net zoals iedereen van de groep. 'Dit is meneer McEwan en ik ben mevrouw Sharp. Verder voorstellen doen we straks wel. Kunnen nu Mabel Winter en Juliet Cile naar ons toekomen.' Ik draaide me weer om toen ik mijn naam niet hoorde. Dat zijn dus de mensen met wie wij de komende weken zullen verblijven. 'Ik hoop dat we nu eindelijk naar boven mogen.' zeg ik, terwijl ik wéér anders ga zitten.

[Het is 19u geweest!]

Dena Fields - Lopen naar skilift.

Moedig loop ik door de sneeuw. Ik had dit weer wel verwacht, dus ik had alle nodige voorzorgsmaatregelen genomen. Mijn nieuwe snowboots zaten heerlijk en waren warm en zacht. Ik keek even opzij naar Bryan. Hij was ontzettend stil geweest. 'Hee, waarom kom jij eigenlijk hier naar toe?' vraag ik hem. 'Het spijt mij trouwens van mijn ouders,' voegde ik erachter aan. Mijn ouders hadden ons afgezet -ze vertrouwden Bryan niet compleet omdat ik hem nog maar pas kende-, maar ze hadden ons in het dorpje ervoor afgezet. Ze waren verdwaald en ze wilden niet luisteren naar mij, want ik wist wel de weg. Dus waren we dit hele pokkeneinde maar komen lopen. In de verte zie ik al een hele groep staan. Ik trek Bryan aan zijn mouw. 'Kijk,' zeg ik dan.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Bryan Cooper

Half slenterend met mijn koffer liep ik achter Dena aan. Mijn schoenen waren hier niet voor gemaakt dus had ik rubberen laarzen aangetrokken. Het zag er niet charmant uit, maar ik moet het 't er maar mee doen. Dena keek even opzij naar me. 'Hee, waarom kom jij eigenlijk hier naar toe?' vroeg ze. 'Het spijt me van mijn ouders,' voegde ze eraan toe. 'Ik kan wel wat rust gebruiken, thuis is het niet altijd even gezellig' zei ik zacht. Ik beet even op mijn lip. We liepen nu al aardig lang en ik lette niet echt op wat er voor me gebeurde. Dena trok me ineens aan m'n mouw. 'Kijk,' zei ze. Ik keek en zag een hele groep staan. Toen we nog wat doorliepen vielen mijn ogen op een meisje met heel kort blond haar dat aan weerszijden opgeschoren was. Het meisje droeg zware make-up en ik wist zeker dat ik haar ergens van kende. Toen ik verder keek zag ik een meisje dat een beetje aan het aanpappen was met een jongen en enkele mensen die schijnbaar al vrienden hadden gemaakt. Er stonden twee volwassenen bij en een meisje dat van alles op schreef in een boekje. Ik keek er even naar en keek vervolgens naar Dena. 'Heb je er een beetje zin in?'

Lilith Stone
Ik zag, toen ik even om me heen keek twee mensen aanlopen. Een meisje met bruin haar en een ontzettend vriendelijke uitstraling en een jongen met een emo kapsel. De jongen zag er wel goed uit moest ik zeggen. Even keek ik mijn kant op en boorden zijn ogen zich in die van mij. Maar ik rukte me los van zijn blik om even naar mijn koffer te staren. Toen hij wegkeek, keek ik snel weer even. Ik wist zeker dat ik die ogen ergens van kende. Maar van waar? Ik zette mijn koffer rechtop en ging rechtop staan. Ik bewoog een klein beetje om warm te blijven. Deze leren jas, die ik aan had, weerde namelijk niet alle kou af.

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 19:32 ]

---

26 - 02 - '16

Laurinda Tiana Pearl

Ik liep op mijn gemak met John mee starend naar de mensen en naar de skilift die naar beneden kwam. 2 volwassenen stapten uit en nog voor ik kon stoppen zat er een arm voor me die me weerhield van het verder lopen. Ik keek naar de arm die me belemmerde en bleef toen rustig staan luisteren naar de twee volwassenen. Toen ze uitgepraat waren hoorde ik naast me een opgewekte stem roepen; "Kom we gaan ons melden" . Ik knikte instemmend en liep achter hem aan naar een meisje, volgens mij had ik de naam Mabel horen vallen bij haar, maar ik wist het niet zeker dus ik besloot ook maar geen namen tegen haar te zeggen behalve mijn eigen naam. "Laurinda Pearl"

Abigail Narelle Pierce
Mijn voeten deden inmiddels pijn van het lange staan en ik werd het meetrekken van mijn tassen behoorlijk zat. Net op het moment dat ik wilde opstaan en weglopen kwamen er twee mensen uit de skilift. Ze hielden hun praatje en zodra ze klaar waren besloot ik richting het meisje te lopen dat ik voorheen kort gezien had om me te melden (mabel) hoe eerder dat allemaal gedaan was hoe eerder we hier weg konden uit de kou. "Abigail Pierce" noemde ik mijn naam.

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 19:40 ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Bae Wenskilift
Toen Mabel bij me weg liep, wist ik niet meer wat ik moest doen. Mevrouw Sharp stelde zichzelf en Meneer McEwan voor, waarna er iets werd gezegd over een lijst ofzo. Ik wist het niet meer. Het enige wat ik wist, is dat ik weg wilde hier. Misschien moest ik me maar gaan melden? Maar daar stonden zo veel mensen. Ik wist niet wat ik moest doen en begon zoals altijd aan een plukje haar te trekken. Ik bleef een tijdje zo staan, maar toen iedereen naar de meisjes met de lijst toe liep, zuchtte ik en liep onzeker achter ze aan. Toen ik bij ze was zei ik mijn naam, ookal had ik stiekem gehoopt dat ze mijn naam al had onthouden. Ze leek me wel aardig en dan kende ik in ieder geval iemand. Ik wist zeker dat de rest al met veel mensen hadden gepraat; ik durfde dat gewoon niet.

---

And right from that moment, you took my breath away.

Anna Sharp

'Mag ik even storen?' vraagt een meisje voorzichtig. Ik draai me naar haar om. 'Ja?' Ze draait zich halfom om te wijzen naar iemand. 'Bryan Cooper en ik zijn gearriveerd. Het spijt me dat we zo laat zijn, maar we zijn in het verkeerde dorp afgezet geworden.' Ik wissel even een blik met Gregor, dan wijs ik op de twee andere meisje. 'Dat zijn Mabel en Juliet, die nemen de lijst op, ga je maar melden bij hen.' Waarna ze naar de meisjes toe loopt.
'Dat is er dan nog maar ééntje,' zeg ik tegen Gregor. 'Ik stel voor dat we die groep laten wachten.'

Dena Fields

'Heb jij er een beetje zin in?' vraagt Bryan me. Ik knik even en zwijgzaam lopen we het plein over. 'Waarom ga jij niet met dat meisje praten?' vraag ik hem als ik zie dat hij naar een meisje kijkt. 'Dan zeg ik ondertussen dat we er zijn.'
Ik klop hem op zijn arm. 'Alles komt goed, Bryan. Tot daar.'
Ik loop naar de begeleiders toe, maar ik zie dat ze al in gesprek zijn. 'Mag ik even storen,' zeg ik zachtjes. 'Ja?' zegt de vrouw en ik doe mijn verhaal. Ze verwijst me naar ene Mabel en ene Juliet. Langzaam loop ik naar hen toe. 'Mabel of Juliet?' vraag ik ten slotte. 'Bryan Cooper en ik, Dena Fields, zijn gearriveerd.'

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

James Yaser Skilift.
Zo, dus we moeten ons gaan melden. Ik kijk om me heen er nog allemaal gaat en ik maak aanstalten om te gaan als ik Matt, Felicia en Loki aankijk. Misschien moeten we wachten tot ze onze naam noemen en dan 'Ja' zeggen. Misschien moeten we er na toe lopen en onze naam zeggen. Ik zie een paar mensen er na toe lopen en Loki loopt ook weg. Ik kijk Matt en Felicia nog een keer aan en vraag: "Moeten wij er ook niet naar toe lopen? Dat zou denk ik wel zo handig zijn." Ik wacht niet op hun antwoord en loop weg en ga naar Juliet en zeg: "James Yaser, maar je kende me al dus. Pampampam hier ben ik!" Ik loop weer terug naar Matt en Felicia en zeg: "Zo, nu is het jullie beurt. Zo moeilijk is het niet hoor. Ze bijten heus niet." Ik weet dat ik onzettend flauw ben, maar daar trek ik me niets van aan, dat is wie ik ben. Dus als ze er problemen mee hebben, moeten ze maar iemand anders zoeken om vrienden te zijn. Ik had altijd nog mijn potje zout bij me.

Lizzy Franklyn Skilift.
Zo. Dus we moeten ons gaan melden. En natuurlijk durf ik dat niet. Ik kan mij af en toe ontzettend ergeren aan mijn angst voor alles en niks. Zo nu dus ook. Ik zet een stap in de richting van de Mabel en bekijk haar nog eens. Ze kon zo overal een mes of een geweer verstoppen. Ik was voor de dood. En ik was bang voor de pijn en het verdriet van degenen die mij lief hadden. Alsof dat er veel waren. Volgens mij hielden mijn vader en moeder niet meer van mij. Niet meer sinds dat ongeluk. Ik krijg weer tranen in mijn ogen en veeg ze snel weg voordat iemand ze ook maar gezien kan hebben. Ik zet nog een stap en zeul mijn gitaarkoffer en mijn trolley met mij mee. Gelukkig past mijn dwarsfluit in de trolley, anders had ik nóg een koffer te slepen. Ik had alles, nou ja, bijna alles van mijn muziek meegenomen. Mijn piano kon ik moeilijk meenemen. Ik wist of ik veel tijd zou hebben om muziek te maken, maar je wist maar nooit. Ik zette nog een stap in Mabel's richting en bleef staan, ze zou vanzelf wel merken dat ik me nog niet gemeld had.

[ bericht aangepast op 17 juli 2013 - 10:06 ]

---

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Bryan Cooper
'Waarom ga jij niet met dat meisje praten?' vroeg Dena aan me toen ze opmerkte dat ik naar een meisje keek. 'Dan zeg ik ondertussen dat we er zijn' zei ze vriendelijk. Ze klopte me op mijn arm. 'Alles komt goed, Bryan. Tot daar' zei ze vervolgens waarna ze wegliep naar de leidinggevenden. Een vrouw en een man. Er stonden ook twee meiden met een lijst, namen te noteren leek het wel. Maar het meisje met het kort opgeschoren blonde haar leek totaal geen haast te hebben. In tegendeel. Ze zat gewoon relaxt op haar koffer. Maar ze ging staan en zette haar koffer overeind. Ik zag haar wat rondkijken. Misschien tijd om een praatje te maken? 'Hey, ik ben Bryan. Hoe heet jij?' Vervolgens kwam er een heel gesprek. Het bleek dat we elkaar toch kenden van iets van de basisschool. Vervolgens besloot ik maar even aan de leiding te melden dat ook zij aanwezig was. Zo vriendelijk was ik dan wel weer.


Lilith Stone
Ik zag dat de jongen, die mij zo had aangekeken, inmiddels mijn kant op liep. Ik bekeek hem even van top tot teen en staarde vervolgens even naar de grond. Hij had rubberen laarzen aan zo te zien, niet al te charmant, maar dat zou beter zijn dan verkleumde voeten. Ik huiverde. 'Hey, ik ben Bryan. Hoe heet jij?' vroeg de jongen vriendelijk. 'Lilith' zei ik schor. Ik kuchte even en herhaalde mijn naam. 'Lilith.' De jongen keek me even lichtelijk ontzet aan toen ik mijn naam had gezegd. 'Ben jij Lilith Stone?' vroeg hij vervolgens. 'Jup! De enige echte' zei ik. 'En jij bent Bryan Cooper?' vroeg ik vervolgens. De jongen knikte. 'Dan ken ik jou van de basisschool denk ik' dacht ik hardop. De jongen glimlachte. 'Dat is lang geleden!' Ik knikte. 'Heb jij je al gemeld trouwens?' vroeg Bryan. Ik schudde mijn hoofd. 'Zie je dat meisje daar verderop? Ze schrijft van alles in dat boekje dat ze overal bij zich draagt. Ik vertrouw het niet zo' mompelde ik. 'Dan doe ik het wel' zei Bryan vriendelijk. Hij liep weg naar leiding om mijn naam te melden. Wat een vriendelijke jongen.

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 20:02 ]

---

26 - 02 - '16

Anna Sharp

Na een korte tijd en waarna het leek alsof iedereen zich had gemeld bij hen, riep ik Mabel en Juliet weer bij me. Het bleek dat alleen Delilah Gerson er nog niet was. Dat was mooi. 'Dames en Heren,' riep ik toen over het plein. 'Als iedereen even stil kan zijn, dan kunnen we beginnen.' Ik wachtte even totdat iedereen stil was. 'Mooi, ik ga naar boven met groep één.' Ik pakte een andere lijst erbij. 'John Hunter Bell,' begon ik. 'Juliet Cile, Thomas Laufrey, Abigaill Pierce en Lilith Stone. Kunnen jullie nu naar voren komen? De rest mag doorgaan met zijn of haar gebabbel.'
Ik wachtte even totdat ze bij ons waren. 'Oké, jullie vormen vanaf nu groep één. Kom, dan gaan we de lift in.' Ik wachtte even totdat ze hun koffers genomen hadden en mij volgden richting de lift.
'Jullie mogen een naam bedenken voor jullie groep, als jullie willen. Jullie problemen lossen jullie zelf op en jullie sluiten niemand buiten. Begrepen?' Ik wachtte weer even op een reactie en ging toen verder met mijn speech. 'Abigaill, jij bent de leider van deze groep. Jij neemt de leiding waar nodig en jij bent de contactpersoon naar ons toe,' zei ik toen we uiteindelijk in de lift stonden.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt