RPG - The House in the mountains [speeltopic] [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 juli 2013 - 21:02 ]

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Abigail Narelle Pierce

Ik hoorde opnieuw mevrouw Sharp, zo hete ze toch? Wat vertellen en toen ze begon met de groepen lette ik extra op. "Groep 1" en ze las de namen voor maar de enige naam die ik echt hoorde was "Abigail Pierce". Ik liep naar voren en nam mijn koffer mee richting de lift zoals werd opgedragen en luisterde verder naar haar speech.
"Abigail, jij bent de leider van deze groep. Jij neemt de leiding waar nodig en jij bent de contactpersoon naar ons toe." Jippy, jippy ,jee. Hoor je het sarcasme?
Zo niet dan was het vast wel van mijn gezicht af te lezen. Ik opende mijn mond om wat te zeggen maar sloot hem toch maar zonder geluid los te laten.
Leiding.. Ja dat ging mooi worden. Oh oh.. Iets zei me dat dit een heeel zware tijd ging worden.

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 22:01 ]

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Pete Johnson
Als ik mijn verhaal heb verteld zie ik dat Sam tranen in zijn ogen krijgt van medelijden..
''Wauw.. Dat is.. Echt erg.'' zegt hij, waarna hij zegt: ''Maar ik snap ergens wel dat je niet naar zijn begrafenis gegaan bent, ik weet ook niet of ik dat zou kunnen. Ik snap het.'' ik kijk hem met een glimlachje van dankbaarheid aan.
"Mijn moeder was er echter minder blij mee" mompel ik. Ze heeft me wekenlang genegeerd omdat ik er niet was voor mijn vader. Ze vond dat ik het hem wel verschuldigd was nadat ik hem 'gewoon heb laten sterven' in dat vliegtuig. Ze vond dat Matt en ik wel wat meer hadden kunnen doen op dat moment.. Maar denk je daar wel aan als je vader op sterven ligt en je zelf vijftien bent? Dan denk je gewoon niet helder meer. Dan komt het niet snel in je op dat je misschien de wond moet dichtdrukken ofzo.. Maar dan nog, de dokter had gezegt dat vitale organen kapot gegaan zijn tijdens het ongeluk..
''Dat verwachtte ik niet,'' is Sam's reactie op mijn 'coming out'. Hij lacht erbij. ik ben echter wel blij dat hij niet raar doet of zo, niet dat dat logisch zou zijn aangezien hij zelf ook.. je weet wel..
''Ik hoop dat we nu eindelijk naar boven mogen." zegt Sam terwijl hij opnieuw anders gaat zitten.

Matt Johnson
Als Mevrouw Sharp het eerste groepje bij elkaar roept kijk ik geërgerd. Ik zit niet bij Ella..
Zuchtend kijk ik haar kant op, vind zij het erg denk je? Ik kijk naar mijn groepje, ziet er oké uit..
Ik zit bij Juliet, das tenminste een pluspunt? Zuchtend loop ik naar het groepje en luister, oke ik luister niet, naar wat mevrouw Sharp te zeggen heeft.
De rest zal hopenlijk wel luisteren. Ik kan alleen maar hopen dat Ella niet bij die stakker komt. Maar dat weet ik niet als wij straks weg zijn, ik hoop wel voor Rafael dat als hij bij Ella zit dat ie in het huis niet gaat lopen vertellen over hoe gezellig het wel niet is met haar, of whatever.. Want daar kan ik ook niet bepaald goed tegen.. Als hij me dat flikt, dan weet ik dat die stakker klappen zal krijgen. Misschien weet hij dan dat hij af moet blijven van wat ik wil?
Even later begint het groepje naar de lift te lopen, en ik slenter er maar wat achteraan. Nog één keer kijk ik zuchtend achterom naar Rafael en Ella.
Eenmaal in de lift kijk ik verveelt naar de omgeving, ik ben niet zo'n natuurfreak of zo..

[Oké, dat deed je expres he? ]

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 22:23 ]

Little do you know

Opmerking: Thomas Laufrey wordt op verzoek gewisseld. Dit zal gebeuren met Matt Johnson!
De leden van groep één zijn dan: Abigaill Pierce, John Hunter Bell, Lilith Stone, Juliet Cile en Matt Johnson.

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Lilith Stone
Toen mevrouw Sharp me riep, kwam ik naar voren en ging ik samen met mijn groepje de lift in. In de lift verveelde ik me kapot. Mijn mobiel was leeg en die kon alleen nog maar fungeren als spiegel. Ik besloot ergens bij het raam te gaan staan en ik keek naar beneden. Het uitzicht was adembenemend echt heel erg mooi. Ik kon echter niet wachten tot we weer boven waren. Ik voelde me alles behalve prettig in deze lift.

Bryan Cooper
Ik ging ergens staan toen ik hoorde dat Lilith geroepen werd. Ineens voelde ik iets trillen in mijn broekzak. Het was een whatsappje van mijn vriendin. Ik heb met een ander gezoend en die is leuker dan jou. Oftewel, ik hoef jou niet meer. Doei xxx stond erin. Ik beet op mijn lip en stopte het ding snel weg. Daarna ging ik weer voor me uit staren terwijl ik voelde dat tranen in mijn ogen brandden. Ik voelde me ontzettend bedrogen en alles behalve fijn. Eigenlijk wilde ik nu al direct naar huis gaan of met Lilith praten. Dat was de enige die ik hier kende of een beetje mocht.

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 22:21 ]

26 - 02 - '16

[Aangepast]

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 22:21 ]

26 - 02 - '16

Audrey Felicia Locksley
Meneer McEwan en Mevrouw Sharp waren uiteindelijk naar beneden gekomen en iedereen moest zich na een tijdje aanmelden. Ondertussen had de jongen waarvan we zijn naam nog niet wisten, zich voorgesteld als Loki, wat mij er nog zekerder van maakte dat hij Scandinavisch bloed door zijn aderen had stromen. Na nog even te moeten wachten, werd de eerste groep bekendgemaakt. Het bleek dat Juliet en Matt hierin zaten en dus bleven Loki, James en ik achter. Ik besloot dan maar om een poging te doen een gesprek te starten. "Zou het heel toevallig kunnen dat je Scandinavisch bloed hebt?" vroeg ik aan Loki. Ik wist dat het niet de beste manier was om een gesprek te starten, maar ik kon het op zijn minst proberen en het was vast beter dan te vragen waarom ze hier waren, dat had bijna iedereen toch al verteld aan sommige mensen.

If you can dream it, you can do it ~ Walt Disney

Thomas William Laufreyson Bij Audrey en James - Skilift
Ik hoorde uiteindelijk een van de begeleiders de eerste groep bekend maken. Daar zat ik dus niet bij. Dat betekende dat er een grote kans was dat ik bij Audrey in het groepje zat. Iets wat ik niet heel erg vond. Ik keek verbaast op toen ze iets tegen me zei. Dat ik hier stond betekende niet dat mensen meestal een gesprek met me begonnen. Ik hoefde toch niet echt na te denken over haar vraag. Ik knikte kort. "Ik ben Noors." zei ik zacht. Ik was er zeker niet trots op en had liever gewild dat ik gewoon als zoon van mijn ouders was geboren, maar ik loog er niet om. Dat deed ik verrassend weinig, al verdachten mensen me er heel vaak wel van. "En als ik jou niet zie blauwbekken verwacht ik dat jij ook een tik van het een of andere Noordelijke bloed hebt meegekregen." Het kon natuurlijk naast Scandinavië ook nog Canada, Groenland, Ijsland of Siberië zijn. Zolang het maar koud was.

John Hunter Bell Bij groep 1 - Skilift
Ik werd uiteindelijk geroepen als lid van de eerste groep. Zo erg leek het me toch niet, al had ik liever bij het meisje van net gezeten. Ik liep rustig naar voren met een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik haalde kort een hand door mijn haren en keek even naar onze 'leider' erg blij leek ze er niet mee te zijn, maar ze zouden het vast voor een reden hebben gedaan. Ik legde zacht mijn hand op haar schouder. "Je kunt het. Dat weet ik zeker." zei ik rustig. Ik wist niet of het onzekerheid was of iets anders, maar dat zou ik makkelijk genoeg zien. Ofwel ik kreeg een klap in mijn gezicht of een preek of niets. Even keek ik nog naar de begeleiders. Zouden ze van mijn probleem met Hunter weten? Vast wel. Ja, hij was echt een probleem voor mij. Ik was nooit alleen, dat wel, maar hij zorgde ook dat ik keer op keer van school werd gestuurd en in de problemen kwam. Tot 7 keer toe belandde ik zelfs op het politiebureau en 3 keer daarvan moest ik een nacht in de cel blijven. Nee, mijn relatie met Hunter liep nou niet geheel soepeltjes.

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 22:54 ]

Bowties were never Cooler

Rafael Montrose

Opgegeef moment naar een staar wedstrijd sta ik op en steek me hand uit naar Ella. Ik hoor dat die blonde surfdude dus Matt heet en hij kijkt even geërgerd naar Ella en mij. Ik weet niet waarom en geef hem dan ook een vragende blik.
" Ik vraag me af bij wie ik kom te ziten. " Zucht ik. Ik pak mijn spullen op en die van Ella. " Ik zou een pakezel zijn dus dan ben ik die. En nog bedankt dat je zei dat ik er al een was. " Ik kijk haar qausi-beledigd aan en kijk naar de groep die de lift in stapt. Mabel zat er niet bij. Matt aka surfdude kijkt nog 1 keer achterom naar Ella en mij en ik kijk Ella even aan. Mijn plannetje is zo te zien al op volle gang. En nu speelt echt een Cheeky glimlach rond mijn lippen.

[kort i know]

Juliet Cile

Eenmaal in de lift kijkt Matt verveeld om zich heen.
" Je bent niet zo op natuur hé? " Merk ik op. Mijn ogen kijken de groep rond en ik ga tegen het raam aan leunen. Ik kijk even naar Abbigail waar ik medelijden mee heb. Zelf hou ik al hellemaal niet van de leiding krijgen en zij zo te zien ook niet. Mijn leren handschoenen die wonderbaarlijk warm zijn trek ik uit en ik bekijk het labeltje aan de binnenkant. Coco Chanel staat er mooi in witte krullige letters. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Ik wist niet dat Chanel ook handschoenen maakte. Ik dacht alleen make-up en zwarte jurkjes. Snel duw ik het labeltje weer in de handschoen en prop ze in mijn jas. Volgend mij voelen we ons allemaal ongemakkelijk. Zachtjes begin ik Bleeding Out van Imange Dragons te zingen en tranen spelen in mijn bruine ogen. Snel veeg ik ruw langs mijn ogen en kijk resoluut naar buiten.

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Mabel Winter
Ik zie de groep vertrekken en kijk even om me heen, is er nog iemand waarvoor ik niet onzichtbaar zal zijn?
Maar na iedereen één voor één bekeken te hebben schud ik zuchtend mijn hoofd, iedereen is duidelijk beter dan mij.. Ze zullen me vast niet eens zien staan hier. Zuchtend laat ik me tegen de muur van het gebouw van de skilift zakken en zak langzaam omlaag, tot ik in de koude natte sneeuw beland. De sneeuw is niet goed voor mijn gezondheid, maar daar denk ik nu maar gewoon niet om. Oké, ik heb geen zin in een blaasontsteking of zo, maar daar zijn zat medicijnen voor. "Ik wil niet in die lift, oké?" mompel ik zuchtend tegen mezelf "Ik wil niet flauwvallen aan het begin van deze 'vakantie'" ga ik zuchtend verder.
"Iedereen zal me een aansteller vinden" Ja, ik heb soms hele gesprekken met mezelf. Niet dat ik echt tegen mezelf praat, ik heb gewoon altijd al het idee gehad dat er iemand bij me is, iemand die ik niet kan zien.. Ja, ik geloof in Geesten. Ik geloof in leven na de dood, maar nee ik ben niet christelijk. Ik geloof in geen enkel geloof, ik geloof enkel in de kleine dingen ervan.. Ik geloof dat jezus bestaan zou kunnen hebben, maar niet dat hij de zoon van god is. Ik geloof in de zondvloed, maar niet dat god deze gecreëerd heeft. Als god dat gedaan zou hebben dan zou hij dat wel opnieuw gedaan hebben.
Maar ja, back to the point, ik geloof dat er altijd al iemand bij me is geweest. Iemand die naar me luisterd als ik weer eens tegen 'mezelf' aan het praten ben..

[Okay, I'm just being bored and stuff like that x'D]

Matt Johnson
Als ik even naar de groep kijk die we beneden achter laten laat ik een diepe zucht klinken. Maar dan word ik door een zachtaardige stem uit mijn gedachtes gehaald, Juliet praat tegen me.
"Huh? Wat?" mompel ik vragend 'Je bent niet zo op natuur hé?' herhaalt haar zin zich dan in mijn hoofd. Ik schud mijn hoofd.
"De enige natuur waar ik van houd zijn..-" prompt stop ik met mijn zin, ik kan toch niet tegen een meisje zeggen dat de enige natuur waar ik van houd meiden in bikini op een strand zijn? Ze zal het vast ook niet van me denken, aangezien ik nog maar met één meisje heb staan flirten. Dat is normaal? Toch? Ook is het een record..
"-..Stranden" vervolg ik dan met een glimlach, ja. Stranden.. Ik hou van stranden.. "Ik doe aan surfen, wist je dat?" zeg ik grinnikend "Zal wel wat anders zijn als Snowboarden, maar dat lijkt me ook wel gaaf om te leren. Dat Skiën vind ik maar suf.." ratel ik aan één stuk door. Zo zorg ik ervoor dat ze niet op het idee komt dat ik stranden enkel leuk vind omdat er meiden in bikini rondlopen, want ik houd van surfen. Daarom houd ik ook van stranden.
Maar het surfen is geen leugen, altijd als we op vakantie gingen met mijn vader dan gingen we naar een plek aan de zee. Mijn vader heeft me daar ook altijd leren surfen.. Ik slik een opkomend brok in mijn keel weg en knipper de opkomende tranen geërgerd weg. Niemand hoeft te weten dat ik het er ook wel moeilijk mee heb dat ik geen vader meer heb, mensen mogen blij zijn met hun vader.. Ik hoor echt altijd zo veel mensen zeuren dat hun vader zo'n klootzak is omdat hij hun telefoon heeft afgepakt. Wees blij dat hij je telefoon af kán pakken. De mijne is dood, en ik zou met liefde met ze willen ruilen.. Ondanks dat ik altijd de ongevoelige badboy speel heb ik ook wel gevoelens, ik laat ze alleen zien aan de mensen die ze echt verdienen.

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 23:05 ]

Little do you know

Ella Eve Montgomery.
Skilift.

Ik keek langs Rafael heen toen ik de begeleidster hoorde spreken. Matt zijn naam viel als teken dat hij in de groep zat die nu naar boven moest. Pf, ik wou ook naar boven ...
"Ik vraag me af bij wie ik kom te zitten," hoorde ik Rafael zuchten. Ik knikte als teken dat ik ook nieuwsgierig was, maar mijn blik was nog gericht op de groep die nu naar boven vertrok. Ergens vond ik het spijtig dat Matt in die groep zat, maar het kon ook zijn dat ik gewoon jaloers was dat hij wel al naar boven mocht en ik niet. Ik kende mezelf zo goed nog niet.
Ik lachte van zodra Rafael een opmerking maakte over hem die een pakezel was, "Ach, het is heel graag gedaan Rafael," lachte ik geamuseerd. Ik zag Matt achterom kijken en keek daardoor opzij, maar toen ik hem in het oog kreeg, keek hij alweer weg. Ik haalde mijn schouders op en klopte de sneeuw van mijn kleren.
"Zeg, Rafael, wat is je achternaam als ik vragen mag ?"

Rafael Montrose

Ik keek vermakkelijk Ella aan en trok mijn wenkbrauwen omhoog. Ik schraapte even mijn keel en keek Ella doodserieus aan.
" De naam is Monrose, Rafael Montrose. " Zei ik op zo een ' De naam is Bond, James Bond. ' Gelijk dacht ik terug aan de laatste James Bond film. De was echt veel te langdraadig. Zelf vond ik hem wel keuk maar je kon merken dat de scenario schrijvers met hun hoofd in de stront hadden gezeten. " Maar vertel is Ella wat is de jouwe dan? " Even voelde ik mijn mobiel in mijn zak en ik had de neiging om hem aan te zetten. Maar ik dee dat natuurlijk niet. Steffanie moest begrijpen dat ik ook tijd nodig had voor mezelf.
Ik zag achter Ella, dat Mabel een beetje alleen stond. Even aarzelde ik en beet op mijn wang. Maar toen hakte ik de knoop door. " Hey Mabel, kom bij ons staan. Ella bijt niet hoor. Of..... " Even dee ik een wenkbrauwwiebel naar Ella en vervolgens grinnikte ik.

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Ella Eve Montgomery.
Skilift.

"De naam is Montrose, Rafael Montrose." Oh daar hadden we het bekende James Bond lijntje, persoonlijke editie deze keer. Persoonlijk vond ik James Bond verschrikkelijk. Ik had nooit een film gezien van hem en was ook niet van plan er ooit naar 1 te kijken.
Maar goed, Montrose dus. Ik begon te grijnzen toen een bijnaam mijn hoofd doorschoot. Hij ging het niet leuk vinden, maar dat kon me echt niets schelen.
"Maar vertel is Ella, wat is de jouwe dan ?" "Montgomery, meneer Montrose," zei ik grijnzend, besloten dat ik zijn bijnaam nog even voor mezelf ging houden, "Hey, Mabel, kom bij ons staan, Ella bijt niet hoor, of ..." Hij deed een wenkbrauwwiebel en grinnikte daarna, maar die grinnik was amper te horen door mijn gelach. Mensen moesten echt serieus eens stoppen met die wenkbrauwwiebels.
"Je wenkbrauwen leven hun eigen leven Monty, pas maar op," zei ik grijnzend. Ik draaide me om en keek naar het meisje, "Sorry, ik ben Ella, en ik bijt niet, tenzij je me boos maakt, maar zelfs dan is het nog zeldzaam."

Sam Davis
'Ik hoop dat we bij leuke mensen komen.' zeg ik dan als het al even stil tussen ons is. 'Nouja, niet dat ik hier veel mensen ken. Ik ken ze in ieder geval niet goed, dus het zal vast niet zoveel uitmaken.' Dat klonk volgens mij heel dom, natuurlijk ken ik nu nog niemand. 'Ik hoop in ieder geval wel dat ik mijn naam snel hoor, want ik wil hier echt weg. Ik ben een ijsklontje.' zeg ik vrolijk, terwijl ik mijn sigaretten weer uit mijn zak haal en er weer een aansteek. 'Volgens mij ziet het er raar uit dat wij zitten, iedereen staat behalve wij.'

Mabel Winter
Ik word uit mijn gedachtes getrokken als ik mijn naam hoor: "Hey Mabel, kom bij ons staan. Ella bijt niet hoor. Of.." zegt een stem die ik herken als die van Rafael. Even kijk ik op, maar schud kort mijn hoofd "Nee.. Nee, ik ben toch alleen maar een pretverpester" ik haal mijn schouders op en kijk weer naar mijn schoenen. Ja, ik had weer een depresief dipje. Ik pak mijn tas en haal er een doosje uit, anti-deprisiva pillen. Die moet ik slikken van mijn ouders als ik weer eens verdrietig ben.. Aan de ene kant helpen de pillen wel, aan de andere kant hebben ze geen enkel nut. Het zit gewoon tussen mijn oren dat ze helpen.
Ik pak mijn flesje drinken ook uit mijn rugzak en doe een pilletje in mijn mond om het vervolgens met een grote slok Ice-tea door te slikken. Dan pak ik een ander doosje met pillen, kalmeringstroep. Het smaakt vreselijk.. Daarom is er ook nog maar één pil uit het pakje. Het helpt een beetje, maar dat komt omdat de gore smaak me afleid van het feit dat ik enorm hoog zit of van het feit dat ik in het donker sta. De eerste keer dat ik zo'n pil nam ging ik na tien minuten gewoon letterlijk over mijn nek.. Ik heb nogal overgevoelige reukzintuigen, dus ik proef dingen ook sterker. Waardoor ik ook sneller over mijn nek ga als ik iets echt niet lekker vind.. Even kijk ik weer naar Rafael, hij lijkt het leuk te vinden met dat meisje.. Ik moet me er maar niet tussen voegen, en zeker nu niet. Ik verpest de sfeer toch weer met mijn depressie en negatieviteit. Op dit moment kan ik denk ik niet snel op een positieve gedachte komen.. Manisch depressief. Dat is wat ik ben, soms vrolijk, soms enorm verdrietig. En dat in vlagen. Zo kan ik super vrolijk bezig zijn en veel lachen, maar mijn switch kan zo weer omslaan. Als dat gebeurt dan ben ik ineens een ander persoon, dan ben ik verdrietig, ik lach nergens meer om en kan ook niet iets leuks bedenken. Kortom, dan ben ik een pretverpester. Zoals nu dus.
Dan begint Ella, zo noemde Rafael het andere meisje, tegen me te praten: "Sorry, ik ben Ella, en ik bijt niet, tenzij je me boos maakt, maar zelfs dan is het nog zeldzaam" Ik kijk haar even aan met een geforceerde glimlach en steek mijn hand op.
"Mabel," zeg ik kort maar bondig. Nee, ik wil hun pret niet verpesten.. Niet vandaag.

Pete Johnson
Na een tijdje begint Sam weer te praten,
''Ik hoop dat we bij leuke mensen komen" zegt hij dan.
"Ja, ik ook" mompel ik zacht, bij Matt zal ik niet zitten want die is al weg. Ik hoop dus echt dat ik bij leuke mensen zit, anders moet ik voor mezelf op komen.. anders lopen ze derest van deze 'vakantie' over me heen.. ''Nouja, niet dat ik hier veel mensen ken. Ik ken ze in ieder geval niet goed, dus het zal vast niet zoveel uitmaken" gaat Sam dan verder.
"Ik hoop in ieder geval wel dat ik mijn naam snel hoor, want ik wil hier echt weg. Ik ben een ijsklontje.'' zegt hij dan vrolijk, zijn woorden klinken niet zo vrolijk. Maar zijn vrolijke stemgeluid maakt een hoop goed.
"Ja, dat hoop ik ook. Maar dat zal wel niet, als je iets wil dan gebeurt het juist niet" mopper ik zuchtend.

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 23:57 ]

Little do you know

Anna Sharp

'We beginnen met een teambuildingoefening,' zei ik toen de groep bij de pick-up stond. Uit de pick-up haalde ik één zak met daarin de nodige spullen. 'Jullie gaan namelijk de bossen verkennen en tegenlijkertijd de weg naar het huis. Abigaill, hier heb jij de tas. Jij zal deze tocht leiden. Je mag hulp vragen, maar jíj beslist. Oké?' Iedereen leek het te snappen en ik ging verder. 'In de pick-up staan een aantal snowboots, diegene met koude voeten, neem deze. De rest, leg alles wat je kwijt wil in de pick-up.' Ik draaide me om, maar bedacht me toen. 'Oh, er zit een sleutel in de tas, deze is van de hele groep. De groep die het laatste bij het huis is, zal als eerste de corveebeurt krijgen. En als ik terug boven kom, wil ik jullie niet meer zien.'

Toen ging ik weer met de skilift naar onder om de volgende groep op te roepen. Er was zo te zien wat onrust onstaan en ik riep weer om stilte. 'Bryan Cooper, Sam Davis, Dena Fields, Ella Montgomery en Mabel Winter, jullie vormen groep twee, kom achter mij aan, alsjeblieft!' riep ik en liep alweer richting de lift. Ik stak mijn handen in mijn zak om mijn ticket te pakken toen ik een zakje voelde. Dat was waar ook, dat had ik meegenomen voor Mabel. Ik wachtte tot Mabel aankwam. 'Hier,' zei ik en gaf haar het zakje. 'Alles komt goed, kind. Als je iets nodig hebt, vraag het maar aan iemand.'
'Oh ja,' zei ik toen we de lift in stapten. 'Sam, jij hebt de leiding.' Net zoals bij de vorige groep legde ik hen alles uit.

[Jaa, zoek dat maar bij de vorige post op, ik ga slapen want ik moet morgen werken.]

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt