[RPG] Pokémon, your turn! || 01. - Speeltopics

Nadat Ash alle gymleaders heeft verslagen, is het nu jouw beurt in Peortaw, een onbekende regio voor vele. Peortaw, een regio waar alleen kinderen leven die iemand zijn verloren die veel voor hun betekende, ze werden hier heen gebracht met een Scyther. De Scyther is de stichter van de Peortaw regio. Er zijn maar enkele volwassen in Peortaw en dat zijn de Nurse Joy-sisters en de gymleaders. Word jij de beste trainer van Peortaw en behaal jij alle badges?

Verhaal.



Regels.



CHARACTERS - TRAINERS.



KAART:



WAAR BEGINNEN WE?

De gymleaders [ALLE DUS] gaan een gesprek voeren, en maken de kinderen wakker op een veld, de scyther is een NPC en word bestuurd door iedereen, en hij speelt de leider enzo. De scyther kan communiceren dmv telepathie.

[Maak allemaal een trainercard via KLIK]

TRAINERCARDS.

[ bericht aangepast op 18 mei 2013 - 9:41 ]

---

Giovanni

Hayden Williams || Trainer || Snow (Torchic)
De wind waaide door het woud, bladeren werden opnieuw verspreid over het pad waar ik samen met Snow overliep. Stug hield ik mijn handen in mijn zakken en keek even over me schouder naar de rest die achter me stonden en ik stond hier alleen op het pad. De banden binnen de groep werden steeds sterker en ik zag hoe het begin van vriendschappen of misschien wel rivalen werden gesmeed. In ieder geval werd de groep meer een groep alleen voelde ik me alsof ik er mijlen ver buiten stond, maar in feiten was dat ook mijn eigen schuld. Ik wilde geen diepere banden hebben met niemand niet, want ik wist wat er zou gebeuren wanneer ik me te veel aan mensen zou hechten. De enige in deze wereld wie ik kon vertrouwen was Snow.
Mijn ogen vielen op Snow die vlak bij mijn enkel stond en me met zijn bevredigende blik aankeek. Het voelde altijd alsof Snow me probeerde te laten inzien dat de wereld niet zo slecht was, als ik dacht. Hij zorgde voor de nuance in mijn leven en probeerde me er telkens maar weer ervan te overtuigen dat er werkelijk nog mensen zijn die om me geven. Alleen misschien was ik te blind om ze te zien. Ik was verblind door mijn eigen woede en de haat voor alles wat leefde in deze wereld. Langzaam deed ik een paar stappen van het pad af en ging ergens vlak naast het pad zitten onder een oude eikenboom. De zon begon ondertussen al bijna onder te gaan en ik zag hoe het licht in de wereld langzaam wegzonk. Ik besloot om van wat stenen een kring te maken en met wat takken de perfecte opzet te creëren voor een kampvuur. Wanneer eenmaal de opzet goed was, dan zou Snow het vuur aan kunnen wakkeren met zijn vuur aanval. Na genoeg hout bij elkaar te hebben verzameld, bouwde ik een klein tentje wat door Snow in brand werd gestoken. Snow en ik deelden dezelfde gedachtes en ik hoefde soms geen eens een aanval te noemen of hij begreep al precies wat ik wilde. Voor een torchic was hij ongelofelijk goed in het ontdekken van emoties en gedachtes, alsof het een gave was die hij met de geboorte meekreeg. Wanneer de nacht langzaam viel, warmde ik me op bij het warme vuur en zat met mijn rug tegen de oude eikenboom aan, terwijl Snow op me schoot kwam liggen. Langzaam zag ik hoe zijn oogjes dichtvielen en voor hem deze zware dag erop zat. Ook ik sloot mijn ogen en verloor mezelf in de diepe gedachtes die door mijn heen spookte. Ik glimlachte even en zei zacht:
'Welterusten Snow.'

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

Violet Iris Lohan || Dragongym || Fraxure.
Ik liep wat rond tussen de kinderen, die luidruchtig wakker gemaakt waren door de Loudred van Lucy. Ik keek wat verbaasd toen ik een jongen zag die zich wat afzonderde van de groep, en alleen met zijn Torchic van het pad af liep en zich onder een eikenboom vestigde. Hij werkte naadloos samen met de Torchic, en ik glimlachte. Eerlijkgezegd deed hij me een beetje aan mijzelf denken. Toen ik Fraxure als Axew had gevangen, begepen wij elkaar ook. Nog steeds. Ik ben ook altijd wat afgezonderd, moeilijk vriendschappen maken. Sommige van de nieuwe tieners leken nu al beste maatjes, terwijl hij zich eerst afzonderde. Net als ik... Ik beet op mijn lip, en besloot naar hem toe te gaan. 'Hey.' zei ik zacht, aangezien ik hem niet wilde laten schrikken. 'Ik ben Violet, de Dragon-gymleader. De andere gymleaders en ik hebben besloten om deze keer te coachen, om jullie te helpen met deze reis. Een soort persoonlijke pokemon-proffesor. En omdat je me wel een beetje aan mezelf deed denken, dacht ik er aan. Zou je het leuk vinden als ik jouw coach werd?' Mijn stem bleef wat zachter, ondanks dat de rest ons toch niet kon horen. Ik gaf hem een geruststellende glimlach.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Damion - Fighting Gym Leader - Monferno, Riolu, Heracross, Machamp.

De jongen zat nog steeds naar me te kijken. Ik zag dat hij het moeilijk vond om zijn gedachten ergens anders te plaatsen. Op een ogenblik zie ik zijn Cyndaquil naar mij toe sjokken. De jongen blijft me eerst even verlegen aankijken, maar nam toen de beslissing om Cyndaquil te volgen. Hij stond nog niet eens voor mijn neus, of hij stelde de vraag al waar ik op zat te wachten, en waar ik ook voorbereid op ben.
'Ik ben JJ. Zou U mij kunnen vertellen waar ik ben?' hoorde ik hem zeggen. Of ja, zeggen... meer fluisteren.
'Je bent op Peortaw, JJ.' zei ik glimlachend, wetend dat het hem niks zou helpen.
JJ stond te wachten op meer, inmiddels met zijn armen over elkaar geslagen. Ik zag ook dat Cyndaquil het moeilijk had met Monferno, hij leek er een beetje bang voor te zijn. Mijn ogen liet op van JJ naar Cyndaquil gaan, zonder mijn antwoord af te maken.
'Maak je maar geen zorgen jochie, Monferno doet je niks hoor.' fluisterde ik naar Cyndaquil.
Monferno glimlachte en ging languit op het gras liggen, wachtend tot Cyndaquil hem kwam vergezellen. Ik keerde me weer naar JJ en vervolgde mijn antwoord.
'Waarschijnlijk heb je nog nooit van Peortaw gehoord, dat neem ik aan tenminste. Niemand buiten dit eiland kent het eigenlijk. De rede waarom je hier bent is eigenlijk vrij simpel: Je bent iemand verloren, vaak een dierbare. Scyther heeft je hier gebracht, samen met alle andere. Doe maar niet je best om er achter te komen hoe, want dat weet niemand.'
Ik zag de moeheid in de ogen van JJ. Toch bleef hij zich concentreren op mijn antwoord.
'Je doel hier is vrij simpel: ga op avontuur. Vang pokémon, vecht tegen trainer, en daag gyms uit voor badges. Gelukkig sta je er niet alleen voor, al deze kinderen hier gaan met je mee, en sommige gymleaders ook.'
Dit was best veel informatie voor JJ, ik zag het aan hem. Ik zie in mijn ooghoek dat Cyndaquil nu wel langs Monferno is gaan liggen.
'Gelukkig is je Cyndaquil al gewend, want ik hoop je veel vaker te gaan zien. Ik ga je coachen JJ. Ik help je langs alle gyms, tot je bij die van mij komt, de achtste gym. Daar zul je het zelf moeten doen en mij verslaan.'
Heb ik alles verteld? dacht ik bij mezelf. Het ziet er niet naar uit dat het onduidelijk is voor JJ, dus ik neem aan van wel. Al was ik nog één ding vergeten.
'De naam is Damion trouwens, Fighting gym leader. Aangenaam.'

---

It sounds like you have a narrow definition about being a hero. - John Diggle, Arrow.

Hayden Williams || Trainer || Snow (Torchic)
'Waarom?' vroeg ik aan haar en zag dat ze me enigszins verbaasd aankeek. Er was duidelijk meer uitleg nodig, want van de vraag waarom alleen al kon men makkelijk nog duizend vragen maken en daarom moest ik iets specifieker zijn. Ik keek naar boven en zag hoe bladeren van boven naar beneden vielen op het zachte vuur dat ik had gemaakt. Eén voor één werden de bladeren verbrand, alsof het loze argumenten waren die door het sterke vuur werden opgeslokt. Bestuderend keek ik naar hoe de bladeren in het vuur vielen en verzonk voor een moment in mijn gedachtes. Net op het moment dat ik zag dat Voilet haar lippen wilde openen om te vragen of ik iets meer specifieker kon zijn, was ik haar snel voor.
'Waarom zou je iemand willen coachen?' vroeg ik vervolgens. 'Iedereen heeft motieveren voor het geen wat die doet. Sommigen zijn rationeel te verklaren anderen niet, maar er zit altijd een motief achter waarom mensen doen wat ze doen. Het is voor mij een onbegrijpelijke stap dat een gymleader kinderen zouden willen coachen op hun pokemonreis. Vooral als die gymleaders er werkelijk in geloven dat de kinderen zouden luisteren wat ze zeggen, dus vertel me, waarom?'

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

Violet Iris Lohan || Dragon || Fraxure
'Waarom?' vroeg hij. Een korte tijd volgde hij de bladeren die in het vuur verschroeiden. Ik zou vragen wat hij daar mee bedoelde, maar hij was me voor. 'Waarom zou je iemand willen coachen? Iedereen heeft motieveren voor hetgeen wat die doet. Sommigen zijn rationeel te verklaren, anderen niet, maar er zit atlijd een motief achter waarom mensen doen wat ze doen. Het is voor mij een onbegrijpelijke stap dat een gymleader kinderen zouden willen coachen op hun pokemonreis. Vooral als die gymleaders er werkelijk in geloven dat de kinderen zouden luisteren wat ze zeggen. Dus vertel me, waarom?' Ik slikte even om zijn woorden. Ik herkende mezelf absoluut in hem. Ik was ook altijd achterdochtig, moeilijk afwijkend van de normale routine. Voordat ik sprak, koos ik mijn woorden zorgvuldig. 'Om die stap wel begrijpelijk te maken. Jullie zijn hierheengehaald door Scyther omdat jullie allemaal een verschrikkelijk verlies hebben geleden. Net als wij. Wij lijken meer op jullie dan je denkt. Mijn motief om te coachen is om iedereen die hierheen komt een geweldige ervaring te geven. Een ervaring om niet te vergeten. En ik zeg ook niet dat die kinderen altijd zullen luisteren,' zei ik met een klein lachje, 'maar mijn punt is dat ik het wil proberen. En bevalt het een van ons niet, dan stoppen we er gewoon mee. Zo simpel als maar kan.'

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Hayden Williams || Trainer || Snow (Torchic)
'Om die stap wel begrijpelijk te maken. Jullie zijn hierheen gehaald door Scyther omdat jullie allemaal een verschrikkelijk verlies hebben geleden. Net als wij. Wij lijken meer op jullie dan je denkt. Mijn motief om te coachen is om iedereen die hierheen komt een geweldige ervaring te geven. Een ervaring om niet te vergeten. En ik zeg ook niet dat die kinderen altijd zullen luisteren,' zei ik met een klein lachje, 'maar mijn punt is dat ik het wil proberen. En bevalt het een van ons niet, dan stoppen we er gewoon mee. Zo simpel als maar kan.'
Dat was het antwoord dat ik te horen kreeg op mijn vraag. Het motief waarom deze gymleader Voilet me wilde trainen en ik wist net als Snow dat ik het geen goed argument vond. Het argument was te vol van hoop en optimisme. Ze liet het klinken alsof ze een sprookjesfiguur was dat was ontsnapt uit haar boek en mij kwam vertellen dat de wereld niet zo slecht was als die leek. Ik wist wel beter. Ook had ik het gevoel dat ze vond dat we hetzelfde waren en elke keer als ik in haar ogen keek, moest ik dat wel een beetje beamen. In haar ogen las ik dezelfde pijn die ik nu voelde, diep verscholen achter hoop en optimisme. Zij wist net zo goed als ik hoe deze wereld was en dat haar leven oneerlijk verliep. Met mijn eigen ogen zag ik dat dit meisje veel meer verborgen hield dan ze eigen vertelde en leek het alsof ze een masker voor zich hield om haar te beschermen. Het masker was hoopvol en optimisme, maar daarachter verschool de diepe leegte van eenzaamheid en de pure vorm van haat als ik die had. Het kleine lachje leek nep te zijn, hoewel ik daar niet zeker over was. Het enige waar ik wel zeker over was, dat ik erachter wilde komen welk verhaal zich precies achter dat masker verscholen hield en waarom ze dit verborgen hield. Wat was haar gebeurd dat ik me zo verbonden met haar voelde, alsof we hetzelfde waren hoe erg ik het ook wilde ontkennen. Ik moest het weten.
'Mijn naam is Hayden Williams' zei ik met een zelfverzekerde glimlach op mijn gezicht. 'En dit hier is mijn Torchic. Hij heet Snow...'

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

Lexim flight-Pidgeot en Murkrow

Ik keek het veld rond naar de vele kinderen en gyleaders die bij elkaar stonden. Ze waren of in gesprek of ze waren elkaar aan het voorstellen. Een jongen zag ik van de groep weglopen met een Torchic achter hem aan. Ik liet hem gaan en al snel zag ik een meisje naar hem toe lopen. Violet de Dragon gymleader. Ik keek weer terug naar de groep als er een geweldig idee in me op kwam. Ik zocht een goede verhoging om over iedereen heen te komen. Er was niks te vinden tot ik een goede steen gevonden had om erop te klimmen. Ik liet pidgeot achter de steen staan. Ik klom erop en schraapte al mijn moed bij elkaar. 'Jongens, Meisjes,' riep ik wat onzeker. Niks gebeurde. 'Jongens, meisjes,' riep ik dit keer harder. Weer niet. 'Jongens...' Ik gaf de moed op. 'PIFDGEOOOT,' riep pidgeot achter me en nu keek iedereen me aan. 'Ehm, sorry voor mijn pokemon.' Ik wachtte even en slikte eens goed. 'Ik zag hoe jullie met elkaar in gesprek waren en kwam op een geweldig idee om voor degene die er zin in hebt een rondvlucht te maken over Peortaw heen. Het was gewoon iets om jullie te beseffen van wat er komen zal,' zei ik. 'Dus als er nog leaders zijn met vliegpokemon dan zou ik graag hulp willen hebben en ik hoop dat jullie het leuk zouden vinden om een ritje op Pidgeot te maken,' vertelde ik en wachtte geduldig af tot er iemand naar voren zou komen om het plan in werking te zetten.

---

Vampire + Servant = Servamp

Heather Greyson - Fire type - Houndoom, Flareon, Arcanine, Ninetales.
Ik draaide me om. Ik keek nog net niet recht in de ogen van één van de jongens die net nog hadden liggen slapen. Ik wist dat ik klein was, maar dit was toch wel apart. Flareon ging rustig bij mijn voeten liggen en wachtte geduldig af, waarschijnlijk totdat de Mudkip van de jongen een verkeerde beweeging zou maken. Zijn stem liet duidelijk merken dat hij bang was en aan zijn houding te zien had hij werkelijk geen idee wat er met hem gebeurd was. Ik glimlachte. "Je bent op Peortaw. Een eiland waar alleen kinderen hun badges kunnen verdienen." Ik vrog me af wie hij was kwijt geraakt, maar durfde het niet te vragen. Hij moest iemand kwijt zijn geraakt, anders had de Scyther hem nooit hier heen gebracht. "Ik ben Heather, de zevende gymleader, aangenaam." Ging ik verder en liet mijn blik afdwalen naar de mudkip. "Misschien wil je je mudkip even na laten kijken hier verderop in Dreamcity." Ik vond het niet fijn om op het veld te zijn. Ik vond dat het een rare en een koude sfeer had, alsof alle negative energie op het eiland hierheen getrokken werd zodra kinderen arriveerde. Het zou de nachtmerries deels verklaren. "Sorry, ik heb nog geeneens naar jou naam gevraagd. Hoe heet je?" Vroeg ik.


(Heather is trouuwens misschien net 1.73)

Jasper Jake ‘JJ’ Wilson - Cyndaquil
Alles klonk een beetje te. Ik wist niet goed hoe het kon, maar het klonk allemaal te. Te raar, te ongelovelijk, te onmogelijk. Toch stond ik hier nu op een eiland was Peortaw bleek te heten. Ik keek voorzichtig om me heen en zag hoe mensen aan het praten waren, maar wat mij nog meer opviel was hoe het eilan er zoveel mooier uit zag dan waar ik vandaan kwam. Cyndaquil maakte een paar vrolijke geluidjes, wat mij al een stuk rustiger maakte. "En mijn moeder dan? Ze is al mijn zusje en vader verloren? Weet ze waar ik ben?" Vroeg ik op het moment dat ik weer logisch na kon denken. Zij was alleen achtergebleven, dat konden ze niet maken. Ik had er niets verteld en het was niet alsof de Scyther die ons gebracht had mijn moeder ha kunnen vertellen waar ik was gebleven. Niemand hier leek zich er druk om te maken, dat was wat mij het meeste bezig hield. Daar stond ik dan. Op een eiland waar bijna niemand ooit van gehoord had, met niemand meer dan Cyndaquil. En de andere kinderen die hier waren gebracht, maar hen kende ik niet en ik was niet heel erg goed in vrienden maken. Was ik nooit geweest, vooral omdat ik mensen niet vertrouwde en mijn vader altijd zei dat ik niemand nodig had. Ik had nu iemamnd nodig. Zonder Damion had ik niet geweten waar ik was, of wat de bedoeling hiervan was. Acht badges, met Damion als laatste gymleader. Dat moest te doen zijn. Toch? Dat zouden dan mijn eerste acht badges zijn, gekregen op een eiland waar de meeste mensen niet van gehoord hadden, wat dus betekende dat ze speciaal waren. Ergens had ik het idee dat ik de Scyther dankbaar moest zijn, maar er was altijd nog één probleem. "Hebben we geen spullen nodig om over het eiland te reizen? Zoals een kaart, of pokeballs?"

---

We've lived in the shadows for far too long.

Violet Iris Lohan || Dragon || Fraxure, Dragonair, Garchomp en Altaria.
Ik zag dat hij het zag. Hij zag het verdriet, weggestopt in een klein, donker hoekje. Hij zag dat mijn leven ook oneerlijk was. Maar ik had mijn uitweg gevonden. Ik had hoop opgegeven. Want wat ik had geleerd was dat wie hoopte, een trap in zijn gezicht kreeg. Met hoop kon je alleen maar teleurgesteld worden. Nee, ik had geen geweldige ervaring gehad in mijn jeugd. Maar verdienden anderen dat niet dan. Hij toverde een zelfverzekerde glimlach op zijn gezicht. Deze was zo plotseling, dat ik het niet helemaal vertrouwde. 'Mijn naam is Hayden Williams. En dit hier is mijn Torchic. Hij heet Snow...' zei hij. Ik richtte mijn blik op Fraxure. 'Dit is mijn Fraxure, en... tsja, hij heeft eigenlijk niet echt een naam.' Ineens besefte ik me hoe onpersoonlijk dat eigenlijk was. Een pokemon gewoon bij zijn soort noemen. Dat was eigenlijk hetzelfde als dat ik Hayden de hele tijd "kind" noemde. Asociaal. Ik sloeg mijn ogen neer. Helaas viel er nu niks meer aan te veranderen. Als ik mijn Fraxure nu bijvoorbeeld ineens Sharp ging noemen, om even een slecht voorbeeld te noemen, dan zou hij daar niet naar luisteren. Ik pakte mijn andere pokeballs en liet de pokemon voorzichtig er uit. 'En dit zijn Dragonair, Garchomp en Altaria.' Ze waren ongewoon stil, maar ze voelden me aan. Ik pakte een paar lege pokeballs uit mijn rugzag, en stopte ze Hayden toe. 'Hier.'

[ bericht aangepast op 18 mei 2013 - 18:28 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Arthur Maxwell Mc.Down

Het meisje draaide zich om en haar pokémon bleef Mudkip aanstaren ,klaar om aan te vallen,wat Mudkip niet op zijn gemak stelde.
"Je bent op Peortaw. Een eiland waar alleen kinderen hun badges kunnen verdienen."zei ze glimlachend. "Peortaw?"herhaalde ik vragend. Ik had hier nog nooit van gehoord en eigenlijk ,maakte dit me alleen maar banger. Alleen is er niemand die zou merken dat ik weg was uit Kantho ,echt niemand.
"Ik ben Heather, de zevende gymleader, aangenaam." zei ze dan."Misschien wil je je mudkip even na laten kijken hier verderop in Dreamcity." zei ze dan en ik kijk naar Mudkip,hij was wel in orde ,maar hij was even bang als ik.
Misschien kon ik met Mudkip weg vluchten ofzo,maar ik vertrouwde haar wel op een of andere manier,dus liet ik dat idee ,gewoon zitten.
"Sorry, ik heb nog geeneens naar jou naam gevraagd. Hoe heet je?" Vroeg ze dan. "Ik ben Arthur."zeg ik zachtjes en kijk dan naar mudkip.
"Ik wil hier niet zijn."zeg ik zachtjes. Ik wilde terug naar huis,naar mijn opa,maar helaas kon dat niet meer.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Damion - Fighting Gym Leader - Monferno, Riolu, Heracross, Machamp.

JJ kwam wat losser, gelukkig. Zijn verlegenheid leek verdrongen te zijn door immens veel vragen en onduidelijkheden. Zijn eerste vraag ging gelijk over zijn moeder. Het blijkt wel dat JJ inmiddels weer helemaal bij zinnen is.
'Je moeder is veilig. Dat is alles wat ik kan zeggen. Áls je echt wilt weten hoe het precies zit, dan zal Scyther dat door hebben en hij zal je opzoeken. Maar maak je vooral niet druk. Zodra je hier alle badges hebt gehaald kun je terug. Terug naar huis.'
Ik keek weer even naar Cyndaquil.
'Aan je Cyndaquil te zien lijkt het me dat je uit de Johto regio komt, niet waar? Ik ben er ooit geweest. Ik kan snappen daar je daar heel graag weer terug naar toe wilt.'
JJ kreeg het moeilijk, dat zag ik aan hem. Hij zal vast terug denken aan huis, en aan zijn moeder. Hij zal nu al heimwee hebben, en de eerste dag is nog niet eens verstreken.
'Luister, dit eiland zal wennen. En met de tijd dat je mij hebt verslagen heb je weer heel veel nieuwe mensen en pokémon ontmoet. Dit eiland klinkt nu misschien een beetje mysterieus, en kwaadaardig. Maar dat is het niet. Misschien wil je straks niet eens meer terug, misschien vraag je Scyther wel om je moeder hier heen te halen.'
Het troosten doet ook mij goed. Het voelt alsof ik mezelf ook een beetje aan het troosten ben. Misschien komt het door de band die ik nu al voel met JJ.
'Ik zal zorgen dat je zonder moeite de gyms langskomt.'
Cyndaquil kwam overeind en knuffelde het been van JJ. 'Prrrrr' kwam er uit zijn mond.
'En ik zie dat Cyndaquil je steunt, hoe mooi is dat!'
Er verscheen een lach op het gezicht van JJ.

---

It sounds like you have a narrow definition about being a hero. - John Diggle, Arrow.

Hayden Williams || Trainer || Snow (Torchic)
De pokemons van Voilet waren ongewoon stil en vooral de ogen van haar Dragonair zag ik mij afwachtend aanstaren. Het was alsof hij het hele gesprek had gevolgd en wist wat er in mijn gedachte omging, hoewel ik dat onmogelijk achtte. Voilet pakte een paar lege pokeballs uit haar rugzak en stopte ze mij toe.
'Hier.'
'Ik kan ze niet aannemen,' zei ik kalm. 'Je komt zomaar naar me toe en vertelt me dat je mijn coach wilt zijn, maar ik weet geen eens waarom je mij helpt. Kijk eens goed rond, er zijn genoeg trainers wie veel makkelijker te coachen zijn. Je zou je werk een heel stuk makkelijk maken als je gewoon iemand koos. Toch koos je voor mij, dat betekent dat je iets in mij ziet dat de anderen niet hebben.'
Voor een seconde wendde ik me naar Snow die mij verward aankeek. Mijn punt werd in mijn zin niet bepaald duidelijk. Het waren meer mijn gedachtes die ik hardop uitsprak. Twee vlinders dansten achter Voilet om elkaar heen en ze leken een soort paringsdans te doen of het was juist dat de één zich tegen de ander afzette. In ieder geval wist ik dat deze dans iets te betekenen had voor de vlinders en ik vroeg me tegelijkertijd af wat.
Voilet keek me nog steeds een beetje verward aan en wachtte geduldig op het moment dat ik mijn punt duidelijk zou maakte. Ze had veel geduld en met iemand zo onhandelbaar als ik, had je dat ook wel nodig. Mijn ogen vielen op haar donkere kleding wat me op zich verbaasde aangezien haar haren blond waren. Het beschreef misschien ook wel een beetje wie ze was. Een goed meisje met een schaduw die over haar heen viel en haar stijl van leven op de een of andere manier bleef beheersen.
'Je hebt dezelfde pijn meegemaakt als ik,' begon ik kalm. 'Maar wat is het dat je wilt bereiken? Wat is je doel? Wat zit er voor jou in als je mij helpt trainen? Ik weet dat er meer achter moet zitten dan ik help graag mensen. Het is iets specifieker dan dat en ik denk zelfs veel meer persoonlijker. Mijn vraag is dus; wat is het dat je wilt je bereiken? '

[ bericht aangepast op 18 mei 2013 - 18:56 ]

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

[ bericht aangepast op 18 mei 2013 - 20:09 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Violet Iris Lohan || Dragon || Fraxure.
Ik deed al mijn pokemon behalve Fraxure weer in hun pokeballs. 'Ik kan ze niet aannemen. Je komt zomaar naar me toe en zegt dat je mijn coach wil zijn, maar ik weet niet eens waarom je mij helpt. Kijk eens goed rond, er zijn trainers die veel makkelijker te coachen zijn. Je zou je werk heel wat makkelijker maken als je gewoon iemand koos. Toch koos je voor mij, wat betekent dat je iets in mij ziet dat de anderen niet hebben.' zei hij kalm. Nadat hij een tijdje langs me heen had gekeken, keek ik achter me en zag twee vlinders dartelen. Ik glimlachte kleintjes. Daarna begon hij weer te praten. 'Je hebt dezelfde pijn meegemaakt als ik, maar wat is het dat je wilt bereiken? Wat is je doel? Wat zit er voor jou in als je mij helpt trainen? Ik weet dat er meer achter moet zitten dan "ik help graag mensen" Het is iets specifieker dan dat en ik denk zelfs veel meer persoonlijker. Mijn vraag is dus: wat is het dat je wilt bereiken?' Ik keek Hayden indringend aan. 'Je weet nu al meer van mij dan de meesten hier op Peotrhaw. En dat is het dus. Je deed me aan mezelf denken. Iedereen was meteen al leuk vriendjes aan het maken en aan het gillen en springen omdat ze hier zijn. En jij liep weg van de groep. Ik zag je naadloos samenwerken met Snow. Precies hetzelfde als ik en Axew. Daarom. Oke, daarom. Je was anders.'

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Heather Greyson - Fire type - Houndoom, Flareon, Arcanine, Ninetales.
Ik keek de jongen medelevend aan. Hij was niet de eerste die hier niet wilde zijn. Ik kon het hem ook niet kwalijk nemen. Helemaal alleen op een vreemd eiland wakker worden. Arthur, het betekende moedig, wat ik een hele mooie betekenis voor een naam vond. Momenteel zag hij er alleen niet heel moedig uit, wat niet geheel onbegrijpelijk was. "Peortaw is niet een heel bekend eiland en de mensen die het wel kennen weten hoe het is om iemand te verliezen." Zei ik zacht, proberend om hem te laten begrijpen waarom hij hier was. Natuurlijk was het niet iets wat je ooit echt zou begrijpen, maar alsnog. "Flareon, doe normaal." Het piep geluidje dat ze maakte voordat ze omrolde, aan de mudkip snuffelde en op haar rug ging liggen was schattig zoals altijd. "Flareon is één van mijn pokemon, ze is nog niet heel sterk, maar ik hou van haar." Zei ik. Flareon leek door te hebben dat de mudkip bang voor haar en haar aanvallende houding was. Ik probeerde te bedenken wat ik moest zeggen, waar ik moest beginnen. Dit moest allemaal zo raar en verwarrend zijn. Ik wilde het me geeneens voorstellen. Ik keek even achterom naar het meisje waarmee ik net had gesproken voordat ik me terug draaide naar de jongen. "Je gaat het hele eiland zien, met deze kinderen. Je eigen avontuur, is het niet geweldig? Je hoeft nergens bang voor te zijn. Ik kan soms misschien stukjes met jullie meereizen." Probeerde ik hem gerust te stellen. Niet dat hij mij zo goed kende. Ik wist niet wat ik anders vor hem zou kunnen doen, ik was niet heel erg machtig, ik kon hooguit wat spullen voor hem regelen en tips geven. "Ik kan je mentor worden, als je at wilt. Je helpen met over het eiland komen, trainen en vragen beantwoorden." Zei ik alweer een stuk vrolijker. Ik blief een plukje haar uit mijn gezicht en en zette mijn handen in mijn zei. "Dan kan ik je helpen je badges te verdienen."

Jasper Jake ‘JJ’ Wilson - Cyndaquil
De man, die als ik erover nadacht niet zo heel veel ouder dan mij kon zijn, stelde me wel gerust. De meeste van de mensen die van dit eiland leken te komen zagen er niet verschrikkelijk oud uit. Er was één vrouw die er iets ouder had uitgezien dan de rest, dat was het. Ik zuchtte zacht. Ik probeerde uit te rekenen hoe lang het zou duren voordat ik alle acht de gyms had gehad, maar hoe weinig tijd ik ook nam om dingen te doen, het duurde te lang. Cyndaquil leek het hier geeneens zo erg te vinden. Ik gaf hem gelijk, zo erg was het niet en de eerste persoon die ik had aangesproken was al aardiger dan de meeste mensen. "Ik kom inderdaad uit Johto, ik heb er alleen niet veel van gezien." Ik had graag meer gezien van mijn eigen regio, maar dit was toch wel erg bijzonder. "Dus jij gaat mij helpen? Moet jij niet terug naar je gym? Of wordt het elk pokecenter even laten zien hoe mijn pokemon sterker zijn geworden, reizen met mensen die ik niet ken?" Nadat ik het hardop had gezegd klonk het niet zo erg. Cyndaquil leek er zin in te hebben om op avontuur te gaan. "En wat denk jij ervan, kleine?" Cyndaquil stond zoals gewoonlijk vrolijk te springen. Dit was misschien geen Johto, maar het was zeker niet minder aantrekkelijk om dit eiland te verkennen. "Welke kant zou ik op moeten om ook nog echt ergen te komen, zoals een stad, dorp, meer, weg?"

---

We've lived in the shadows for far too long.