Hayden Williams || Trainer || Snow (Torchic)
'Het spijt me,' verontschuldigde ik me sarcastisch. 'Toen ik zei dat ik me wel red, bedoelde ik eigenlijk dat je moest oprotten, maar ik vond ik red me wel net iets vriendelijker klinken.'
'Je bent niet' echt aardig,' zei Blaine, maar ik wist dat daar nog wat achter zat.
'Alleen op kerstdagen,' antwoordde ik grijnzend. 'De rest van de tijd zul je het hiermee moeten doen.'
'Dat is oké,' zei Blaine kalm zonder enige verdere emotie.
'Oké?' herhaalde Hayden verbaasd. 'Ik beledigde je net en zei je dat je op moest rotten. Jij bent daarmee oké?'
'Ik ben oké ermee, omdat dat het enige is waar je niet mee kunt dealen,' zei Blaine grijnzend. 'Acceptatie. Dat is ook je hele probleem en de reden waarom je hier zit. Je kunt je verleden en de dingen die nu nog spelen niet accepteren zoals ze nu zijn. Je kunt niet accepteren dat je een echt leven had. Natuurlijk is niet elk leven even eerlijk, maar je hebt zelf vast al door dat in deze wereld niet zoiets bestaat als eerlijkheid.'
'Weet je, je bent slimmer dan je lijkt,' zei Hayden grijzend. 'Het was een goede poging wat je deed en het klopte wat je zei, op het feit na dat het niet waar is. Ik heb geaccepteerd wat er is gebeurd en ik ga nu verder.'
'Als dat zo is, vertel me dan waarom je dan nog geen enkele stap verder bent?' vroeg Blaine grijnzend. 'Je probeert je te verbergen voor iedereen. Verbergen wie je bent, waar je bent en waarom je dit bent, omdat je zelf ook geen idee hebt. Het feit dat nu iemand bij is die het wel weet, maakt je bang.'
'Jij denkt dat je meer weet over mezelf dan ik?' vroeg ik ongeloofwaardig.
'Ik weet dat ik niet degene ben wie misschien nog wel de grootste probleem heeft hier en ze voor iedereen probeert te verbergen, omdat hij ze niet kan oplossen,' zei Blaine grijnzend.
'Wat jij wilt,' zei ik onverschillig en stond op uit het gras, terwijl Snow van zijn buik sprong en achter hem aanliep dieper het woud in.
'Waar ga je heen?' vroeg Blaine verbaasd. 'De groep is die kant op.'
'Ten eerste, ik verberg niet voor niemand,' begon ik met een zelfverzekerde glimlach op mijn gezicht. 'De enige reden dat ik hier was, omdat ik geen zin had om bij iemand anders te zitten. Ik weet het niet wat het is, maar de rest ligt me niet zo. Ten tweede je hebt geen idee van mijn problemen, zelfs jouw beste psychische aanvallen of scherpe analyses kunnen niet ontrafelen wat er precies met me is. Je spreekt over dingen waar je geen weet van hebt en probeert steunend en motiverend over te komen, maar eigenlijk ben je nieuwsgierig en probeer je erachter te komen wat de inhoud is van mijn verhaal. En ten derde ik ga naar de groep, ik loop alleen graag om vanwege mijn goede conditie en de prachtige natuur.'
Met open mond bleef Blaine staren naar mij die van hem wegliep en ondanks er genoeg dingen in zijn hoofd rondtolden die hij tegen deze beweringen wilde gebruiken, wist hij dat het ik niet zou interesseren of uitmaken. Mijn oordeel over Blaine was geveld en om daar vanaf te komen, moest hij het aan mij bewijzen. Wat mij toch bezig hield, was wie de personen waren die bij mijn 'groep' hoorden en waarom er nog geen leider gekozen was. Samen met Snow liep ik richting de groep om dingen nader te onderzoeken.
'Kom, Snow, laten we eens kijken wie hier allemaal zijn.'
[ bericht aangepast op 16 mei 2013 - 0:41 ]
"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.
