[RPG] Pokémon, your turn! || 01. - Speeltopics

Nadat Ash alle gymleaders heeft verslagen, is het nu jouw beurt in Peortaw, een onbekende regio voor vele. Peortaw, een regio waar alleen kinderen leven die iemand zijn verloren die veel voor hun betekende, ze werden hier heen gebracht met een Scyther. De Scyther is de stichter van de Peortaw regio. Er zijn maar enkele volwassen in Peortaw en dat zijn de Nurse Joy-sisters en de gymleaders. Word jij de beste trainer van Peortaw en behaal jij alle badges?

Verhaal.



Regels.



CHARACTERS - TRAINERS.



KAART:



WAAR BEGINNEN WE?

De gymleaders [ALLE DUS] gaan een gesprek voeren, en maken de kinderen wakker op een veld, de scyther is een NPC en word bestuurd door iedereen, en hij speelt de leider enzo. De scyther kan communiceren dmv telepathie.

[Maak allemaal een trainercard via KLIK]

TRAINERCARDS.

[ bericht aangepast op 18 mei 2013 - 9:41 ]

---

Giovanni

Delilah Crayon || Trainer || Totodile
Uit verveling ben ik net met Totodile wezen hardlopen. De omgeving is prachtig. Mooie groene heuvels achter beboste gebieden en een klein waterbeekje waar Totodile lekker in gezwommen heeft. Verder durfde ik nog niet te gaan, bang om te verdwalen in een regio waar niemand ooit iets van heeft gehoord. Wat nooit eerder is ontdekt. Je zult denken dat een nieuwe regio, nieuwe pokemons betekend, maar ik ben nog geen nieuwe pokemon tegengekomen. Of ik heb er gewoonweg niet opgelet. Ik ben nu in de buurt van de groep, op zo'n 150 meter afstand. Zo ben ik afzonderlijk van ze, maar kan ik ze toch in de gaten houden
'Totodile, zullen we even oefenen?' vraag ik aan Totodile. Totodile reageert enthousiast en begint al met water te spuwen tegen een steen. 'Rustig, toto, rustig' een lach probeer ik te onderdrukken voor zijn enthousiasme. 'Totodile, spring met je staart in de lucht en spuw dan water op de grond'. Deze oefening heb ik geleerd van mijn oom SeungRi, mijn voorbeeld. Het is een prachtige ontwijkingsmanoeuvre, maar Totodile moet oefenen om hoger te komen door harder met water te spuwen.
'Goed gedaan Totodile, maar volgende keer ietsje harder spuwen'. Eventjes kijkt Totodile me sipjes aan, maar kijkt me daarna weer vrolijk aan. Hij heeft na het hardlopen en deze oefening nog energie over. Dat is ook iets wat ik belangrijk vind, de conditie. 'Oke, Totodile, nog één keer dezelfde oefening als net, nu harder spuwen'. Totodile doet wat ik zeg en komt nu iets hoger dan net.
'Mooie techniek heb je!' zegt een jongedame, ik schat haar in de twintig, met een prachtige pokemon naast haar. Mijn pokedex zegt dat het een Zebstrika is. 'Dankje' zeg ik trots. 'In een gevecht gaat het niet alleen om aanvallen, maar ook om verdedigen.' 'Daar heb je helemaal gelijk in' zegt de jongedame weer. 'Delilah Crayon' stel ik mezelf voor. Ook zij stelt zich voor. 'Tara Rivers, Gymleader Electric'.

---

It takes 17 muscles to smile, 43 muscles to frown ~~

Arthur Maxwell Mc.Down || Mudkip

Het meisje keek me medelevend aan."Peortaw is niet een heel bekend eiland en de mensen die het wel kennen weten hoe het is om iemand te verliezen." legde ze zacht uit en ik kijk haar even aan. "B-Ben ik hier door de dood van mijn opa?"vraag ik haar zacht. Hij is de enige dierbare samen met Mudkip die ik had.
"Flareon, doe normaal." zei ze dan tegen haar pokémon en als reactie krijgt ze een piep geluidje terug en begint hij zich om te rollen ,wat er wel erg schattig uit zag.Ik zette Mudkip op de grond en stil benaderd hij haar Flareon. De pokémon snuffelde even aan mijn mudkip en ging dan omrollen. Mudkip zet zich erbij en kijkt de Flareon bestuderend aan. Ik denk dat ik en Mudkip dat gemeen hebben. Later wilde ik heel graag pokémon professor worden en alle gebieden afreizen om alles van pokémon teweten te komen.
"Flareon is één van mijn pokemon, ze is nog niet heel sterk, maar ik hou van haar." zei ze dan en ik glimlach lichtjes naar haar. Pokémon geven niet om wie de sterkste is of niet,ze geven om jou. "Dat is het belangerijkste ,dat je van hun houd."zeg ik met een glimlachje.
Ze keek even achterom ,naar het meisje achter haar met de charmender en ,daarna richt ze zich weer op mij.
"Je gaat het hele eiland zien, met deze kinderen. Je eigen avontuur, is het niet geweldig? Je hoeft nergens bang voor te zijn. Ik kan soms misschien stukjes met jullie meereizen." legde ze uit en ik knikte even. Ik was al minder bang dan daarnet ,nu ik meer wist. Ik kijk even om me heenn en in de verte zag ik de stad ,die ze Dream City had genoemd.
"Ik kan je mentor worden, als je dat wilt. Je helpen met over het eiland komen, trainen en vragen beantwoorden." zei ze dan.Ik kijk haar weer aan.
"W-Wil je dat echt?"vroeg ik wat onzeker. Ze zag er meer een erg zekere en stoere en moedige meid uit,iets wat ik dus niet was.
Ik ging meer een last zijn voor iedereen.Mudkip lijkt tezien dat ik twijfel en komt naar me toe gehuppelt. Vragend kijk ik had aan als hij aan de zoom van mijn broek trekt.Hij zag er vrolijker uit dan daarnet en lijkt me te willen vertellen dat ik dit aanbod niet mag afslaan.
Ik glimlach en heef hem een knikje en kijk dan weer naar Heather. "Dat aanbod zou ik dan graag willen aannemen."zeg ik al wat een stuk zelfzekerder dan daarnet. Met mudkip voel ik me toch niet zo nutteloos.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Lexim flight- Pidgeot en Murkrow

Ik keek hoe de mensen weer met hun gesprek begonnen, het had toch geen nut gehad, dacht ik en ging op de steen zitten. Pidgeot kwam naast me zitten en ik streek over zijn prachtige kam. Wat deed ik hier? ik durf niet eens een gesprek te voeren, vroeger was ik anders, vroeger hield ik ervan om op te scheppen en te zeggen dat ik geweldig was, tot ik de laatste gym niet had gehaald en me diep teleurgesteld voelde. Ik werd die tijd onzeker en was voorzichtig met wat ik zei, maar
nu denk ik dat ik terug ga naar mijn gym en wacht tot ze daar zouden aankomen. Ik gebaarde naar Pidgeot die ging staan en ik aaide hem nog eens goed. 'kom we gaan lopen, dan kunnen we taktieken gaan bedenken, vlieg jij maar vast vooruit,' zei ik tegen hem en hij vloog de lucht in richting de Gym. Ik keek hem na en liep richting de bossen en nam het pad terug richting de Gym.

---

Vampire + Servant = Servamp

Heather Greyson - Fire type - Houndoom, Flareon, Arcanine, Ninetales.
Ik keek de jongen vrolijk aan. Hij leek misschien net vijf, hooguit zes jaar jonger dan mij. Toch zou ik zijn mentor worden, wat best wel speciaal voelde. Ik zou hem niet de hele tijd hoeven te helpen en misschien kon ik ook nog wel iets leren, dat leek me leuk. Je kon altijd nog wel iets bij leren. En misschien, wel heel misschien kon ik van het eiland af en zelfs badges halen. Ik beet zacht op mijn lip toen ik er aan dacht, weggaan. Flareon wist waar ik aan dacht en maakte een afkeurend geluidje waardoor ik weer oplette. "Tuurlijk, ik heb toch niet heel veel te doen, er komen niet heel veel mensen langs onze gym." De glimlach op mijn gezicht werd alleen maar groter. Ik kon best wel mee reizen over het eiland van tijd tot tijd, als ik niet bij de gym nodig was. De zon scheen nog altijd, maar het veld zag er niet heel gezellig uit, of wat dan ook. Ik ademde langzaam uit en keek in de richting van dream city. "Zodra iedereen hier klaar is gaan we daarheen. Dream city, dat is het. Daar haal je pokeballs en probeer je de eerste gym." Ik staarde er naar, omdat ik er al zo lang niet geweest was, maar het er nog altijd hetzelfde uitzag. Het eiland leek nooit veel te veranderen. De mensen niet, het landschap. Het leek allemaal hetzelfde als toen ik nog klein was, maar er moest toch wel iets veranderen? Het enige wat voor mij verandere was death road, het werd steeds minder aantrekkelijk, net zoals de stad die erbij zat. "Het spijt me van je opa, ik denk niet dat het eiland het waard is, maar ik hoop dat je het eiland een kans geeft." Het had gewoon voor iedereen mogelijk moeten zijn om op dit eiland te komen, zonder al het verdriet. Ik snapte ook niet waarom het niet kon. Het eiland was het zeker niet waard, maar het was thuis, daarom vond ik het in ieer opzicht prachtig.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Arthur Maxwell Mc.Down || Mudkip

Heather leek erges aan te denken,dat haar Flareon niet zo heel leuk vond.
"Tuurlijk, ik heb toch niet heel veel te doen, er komen niet heel veel mensen langs onze gym." zei ze dan en een glimlachje verscheen op mijn gezicht.
Ze zuchtte diep en keek ook in de richting van de stad.
"Zodra iedereen hier klaar is gaan we daarheen. Dream city, dat is het. Daar haal je pokeballs en probeer je de eerste gym."legde ze dan uit en ikkijk haar dan even aan. "Wie is de gymleader ?"vroeg ik haar dan ,aangezien alle gymleaders hier nu zijn ,kan ik misschien teweten komen over de zwakhedenn van die pokémon.
Mudkip hield wel van battels en ik gunde het hem om badges te halen.
"Het spijt me van je opa, ik denk niet dat het eiland het waard is, maar ik hoop dat je het eiland een kans geeft."zei ze dan en ,mijn vrolijkheid verdween stilaan weer."Hopelijk vind ik hier het geluk dan."mompel ik zachtjes en kijk naar mijn schoenen. Mudkip komt legt zich aan mijn voeten en probeert me wat op te vrolijken.
Ik miste hem echt. Vroeger hielp ik hem altijd met zijn 'breeder' zaak,ooit had hij een ei gekregen ,maar werd die nooit opgehaald en toen kreeg ik hem. Het ei had een blauwe schelp met oranje top. Met veel liefde verzorgde ik hem en dat ik het geheim om een pokémon uit het ei te laten komen. Zo heb ik dus mijn Mudkip gekregen ,dankzij mijn opa. Automatisch aan de herinering komt er een glimlachje op mijn gezicht.
Hij zou dit gewild hebben ,dat ik op avontuur ga.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Heather Greyson - Fire type - Houndoom, Flareon, Arcanine, Ninetales.
Hij leek heel verdrietig, wat ik ook wel kon begrijpen. Meeste mensen die hier kwamen ware familie leden verloren die dichterbij hun stonden, moest je na gaan hoe veel zijn opa voor hem betekende, dat het verlies genoeg was geweest om hem hier heen te brengen. Ik knipperde snel de tranen in mijn ogen weg. Ik leefde te snel met mensen mee, alsof ik zelf mee maakte wat hen hadden meegemaakt, gewoon een slechte eigenschap. "Geluk?" Vroeg ik zacht en misschien een beetje te verward. Welk geluk was hier nou weer te vinden. Ik schudde zacht mijn hoofd en liet het maar gaan. "De gymleader is Lucy, ze heeft een normal gym." Ik keek even om me heen, maar zag haar nergens. Ze leek wel verdwenen. Ik liet mijn schouders even zakken. Ik voelde me raar, alsof deze kinderen anders waren, alsof hun misschien dit eiland wel zouden veranderen. Het zou wel goed zijn, een beetje verandering. Een kleine glimlach vormde zich op mijn gezicht en flareon ging bij mijn voeten liggen hopend dat het me op zou vrolijken. Ik was wel vrolijk, het was alleen het gevoel dat ik altijd kreeg als er kinderen waren, het gevoel dat ik mee kon gaan naar waar ze ook vandaan kwamen. Dat geweldige gevoel. Ik slikte en keek Arthur weer aan. "Zullen we de rest dan maar zo gaan vragen of ze mee willen?" Vroeg ik met een glimlach op mijn gezicht.

[ bericht aangepast op 19 mei 2013 - 0:06 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Arthur Maxwell Mc.Down || Mudkip

"Geluk?"vroeg ze me ,waardoor ik opkeek en haar even aankeek. Ik beantwoord haar vraag nog niet,want zelf wist ik nog niet wat mijn geluk kon zijn.
Ze schudde zachtjes haar hoofd."De gymleader is Lucy, ze heeft een normal gym."zei ze en keek even om zich heen,ik volgde haar blik,maar ze leken nergens te stoppen ,alsof ze er toch niet was.
"Zullen we de rest dan maar zo gaan vragen of ze mee willen?" vroeg ze ,met een vrolijker gezicht dan daarnet. Ik glimlach zwakjes en knik dan.
"Is goed ,kom Mudkip."zeg ik ,waarop hij wat sloom antwoord ,ik til hem op en houd hem in mijn armen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Hayden Williams || Trainer || Snow (Torchic)
'Je weet nu al meer van mij dan de meesten hier op Peotrhaw. En dat is het dus. Je deed me aan mezelf denken. Iedereen was meteen al leuk vriendjes aan het maken en aan het gillen en springen omdat ze hier zijn. En jij liep weg van de groep. Ik zag je naadloos samenwerken met Snow. Precies hetzelfde als ik en Axew. Daarom. Oke, daarom. Je was anders.'
Er verscheen een glimlach op mijn gezicht alleen ditmaal leek het zelfs alsof ik het zelf niet door had. Snow keek ook verrast naar zijn gezicht dat door de vlammen van het vuur oranje kleurde. Het was voor een hele lange tijd geleden dat ik een oprechte glimlach op me gezicht voelde en daarom had ik het ook geen eens door. Het enige wat ik voelde, was dat de spieren rondom mijn mond samentrokken en zodoende een glimlach vormde. Het was alleen niet ik wie de spieren samentrokken, maar mijn emoties. De emoties die ik voor jarenlang verborgen hield ergens diep in me hart.
'Kom zitten,' zei ik kalm. 'Bij het vuur is het lekker warm.'

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

[Houden jullie je wel even aan de regels, er moeten 3 posts tussen je zitten tot je weer mag posten!]

Damion - Fighting Gym Leader - Monferno, Riolu, Heracross, Machamp.

Nu leek JJ echt op zijn gemak te zijn. Hij zat bij zijn gedachten al ergens anders, terwijl hij de grasvlakte rondtuurde. Cyndaquil leek er ook van te genieten. Het duurde niet lang voor hij weer met een vraag kwam.
"Dus jij gaat mij helpen? Moet jij niet terug naar je gym?" vroeg hij.
Ik trok mijn wenkbrauwen op.
'Als ik bij mij gym moet zijn, dan ben ik daar. Let wel dat dit eiland niet zo veel uitdagers heeft als bijvoorbeeld jouw regio, Johto. Zodra er een uitdager is krijg ik dat te horen en dan ga ik er vliegensvlug heen, maak je daar maar niet druk om.' vertelde ik hem.
'Maar, ga je dan niet mee? Krijg ik je dan alleen te spreken bij de pokécenters, om even te kijken hoe het gaat?' vroeg hij.
'Maar natuurlijk ga ik mee, JJ! Ik ben de achtste gymleader, velen halen het niet eens tot mij. Ik reis gewoon met jullie mee, en als ik nodig ben in mijn gym hop ik even op en neer.'
Dat leek JJ wel gerust te stellen. Het is denk ik ook fijner als je mentor de hele tijd bij je is, in plaats van af en toe een telefoongesprekje. Als laatste vroeg JJ me waar hij heen moest gaan. Hij wilde zo snel mogelijk een stad vinden, of misschien een meer. Ik snap dat hij opdringerig is, hij wil natuurlijk terug, maar opdringerigheid maakt je zwak.
'Wacht maar even rustig op de groep, JJ. Met z'n allen zullen we het goede pad vinden, en onder weg zul je reuze veel pokémon ontmoeten.'
Ik zie wat hij nodig heeft, en dat is ontspanning. Dat doet me denken aan een van de pokémon doe mijn vader vroeger had, een Medicham. Misschien moet ik ook maar eens op jacht naar een Meditite, die helpt je echt met je innerlijke focus. Dat is in ieder geval al een opdracht voor mij.

---

It sounds like you have a narrow definition about being a hero. - John Diggle, Arrow.

Heather Greyson - Fire type - Houndoom, Flareon, Arcanine, Ninetales.
Arthur leek al een stuk vrolijker, wat ik fijn vond omdat ik er niet goed tegen kon als mensen zich niet fijn voelde. Ik haalde mijn hoedje van mijn hoofd en deed mijn haar even goed voordat ik Flareon terug in haar pokeball deed. Flareon en Arcanine hadden de slechte gewoonte om achter elkaar aan te rennen, wat nu niet heel erg handig zou zijn. Arcanine was blij dat hij er weer uit mocht, al had hij nog niet zo heel lang geleden het halve eiland over gerend. Ik lahcte even zacht bij het zien van zijn enthousiasme. "Hoe lang heb je jouw mudkip al?" Vroeg ik vrolijk. Arcanine sprong me nog net niet omver, hopend dat ik er op zou reageren en met hem ging spelen. "En wat wil je later worden? Pokemon professor, of misschien tekenaar, gymleader? Of wil je een gewone baan?" Vroeg ik. Ik was heel nieuwsgierig en wat interesse kon geen kwaad. Of misschien juist wel, maar daar zouden we dan wel achter komen. Ik liet me langzaam zakken en ging tegen Arcanine aanliggen. ""We wachten wel even op de rest." Mompelde ik bijna onverstaanbaar. Als ik eenmaal in het gras lag lag ik meestal wel lekker. Toch was ik nog altijd van mening dat dit geen fijn veld was en we hier al een tijdje stonden. Ik was natuurlijk ook vrij ongeduldig, zoals altijd. Niet dat ik er iets aan kon doen. "We kunnen ook door het bos gaan straks, dan kunnen we misschien nog pokemon tegen komen, misschien even kijken wat je al weet en kunt." Zei ik en haalde mijn schouders op. Ik zag het nog wel gebeuren dat de helft afhaakte voor de vijfde gym en ik weer eens bijna niemand te zien kreeg. Er waren sowieso niet heel veel mensen die ons uitdaagde.

Jasper Jake ‘JJ’ Wilson - Cyndaquil
Ik vroeg me vooral af waarom we op iedereen moesten wachten. Ik was niet iemand die het goed deed in grote groepen, maar ik wilde het best een keer proberen. Dan zou ik misschien ook een keer iets meer van het eiland zien, in plaats van zo snel mogelijk van stad naar stad. Misschien nog een festival of iets anders te zien krijgen. Hij praatte wijs, alsof hij al veel ouder was dan dat ik hem geschat had, maar sommige mensen klonken gewoon alsof ze al veel wisten en hadden meegemaakt. De achtste gym leek me een moeilijke, vooral omdat het een fight gym was, wat nooit makkelijk was. Misschien kon ik tijdens de reis bedenken hoe ik het beste kon proberen om hem te verslaan, gewoon opletten hoe hij vecht en wat zijn strategie is. "Welke pokemon zijn hier te vinden?" Ik hoopte eerlijk gezegd alle, maar het was niet zeker. Niet dat er momenteel iets zeker was. Ik ging naast Cyndaquil in het gras zitten, me afvragend of er van mij verwacht werd dat ik ook echt alle badges zou krijgen. Mij kennende waarschijnlijk niet, te weinig doorzettingsvermogen of motivatie. "Wilt u hier niet weg? Elite four verslaan, of iets in die richting." Het was één van de vragen die mij het meest bezighielden, of in ieder geval me het meeste verwarde. Volgens mij had je het eiland na een tijdje ook wel gezien, maar misschien kon je niet terugkomen als je weg ging. Toch als je af en toe iemand ha die langs je gym kwam was het misschien een beetje saai. Wie was ik om daarover te oordelen, ik was 15, het net een vijfde van Johto gezien.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Fleeko schreef:
Darren Nathan Brooks - Dark Type Gym- Sableye

'Peotraw,' herhaalde het meisje en ik knikte even. Mijn plan 'geruststellen.' leek niet helemaal als geplant ,want ze keek me nogsteeds met angstige ogen aan.
Ik zie Violet terug zwaaien en daarna komt ze onze kant opgelopen. 'Hey."zei ze lachend en ik glimlachte naar haar. "Hey Vi ,."zeg ik grijnzend en richt me dan weer op het meisje.Ze hurkte zich ook en hielp me met de uitleg.'Phoebe Lurlene Darnell,' stelde het meisje zich dan voor en ik glimlach naar haar.
"Aangename kennismaking." zeg ik en zie dan vanuit mijn ooghoek Violet opstaan en ik voelde haar woelen in mijn -al warrige- haar.
'Dus jullie zijn gymleaders en een zekere Scyther heeft mij hierheen gehaald. En wat is nu de bedoeling?' vroeg Phoebe ons en keek ons vragend aan.
Ik knikte ter bevestiging."Wel we gaan met zen allen op avontuur en jullie kunnen hier ,pokémon vangen,met andere trainers battelen en gymbadges winnen."leg ik haar dan uit en sta dan ook recht en steek mijn hand naar het meisje uit om haar recht te trekken.
"Heb je zin om de anderen te ontmoeten?"vraag ik haar dan met een bemoedigend glimlachje.

+ Arthurs card

(Sorry voor de late reactie. Ik wachtte op een reactie van hour/violet, aangezien die eerst ook deelnam aan het gesprek, maar toen er van haar een reactie kwam, was ze opeens uit het gesprek? Nou ja, zal wel. En toen moest ik dus eten en naar dansen, dus vandaar dat ik nu pas reageer :') )

Phoebe Lurlene Darnell || Chikorita

'Wel we gaan met z'n allen op avontuur en jullie kunnen hier pokémon vangen, met andere trainers battelen en gymbadges winnen,' kreeg ik uitgelegd van Darren, wat mij deed zuchten. Had ik ooit aangegeven dat ik dat wilde? Andere pokémon vangen, oké. Maar ik wilde de moordenaars van mijn vader vinden, om zijn dood te wreken. Met andere trainers battelen en gymbadges winnen ging daar echt niet voor zorgen. Bovendien zou ik ze hier nooit vinden. Ik had "thuis" al haast de hoop opgegeven en hier zou ik net zo goed gelijk kunnen stoppen.
Het was dan ook wel logisch dat ik met mijn wijsvinger een klein rondje in de lucht maken en sarcastisch "woehoe" zei. De gymleader ging gewoon bemoedigend verder.'Heb je zin om de anderen te ontmoeten?' Ik keek even om mij heen en bekeek alle andere trainers en gymleaders stuk voor stuk.
'Ja, daar heb ik nou echt super veel zin in. Want ik ben ook echt niet net op een grasveld gedumpt in een hele andere regio om fijn een gezellig leven te gaan leiden, terwijl er in mijn eigen regio gewoon mensen op vrije voet rondlopen, die eigenlijk dood zouden moeten zijn,' zei ik alsof ik het over een leuke verjaardagspartijtje had, waar ik ontzettend veel zin had en trok vervolgens een gezicht en liet mijzelf weer neerploffen op het gras, omdat ik besefte dat ik nu eigenlijk geen idee meer had wát ik wilde. Ik kende al deze mensen niet en was niet bepaald de persoon die vrolijk met ze ging staan praten. Wie weet waren ze allemaal wel vreselijk en kon ik geen van hen vertrouwen.
Ik keek op naar de gymleader en bedacht wat mij net was uitgelegd. 'Waarom ben jij hier eigenlijk? Wie heb jij verloren?' vroeg ik hem zonder te aarzelen.

---

Happy Birthday my Potter!

Damion - Fighting Gym Leader - Monferno, Riolu, Heracross, Machamp.

Naarmate het gesprek vorderde voelde ik al een soort vriendschap opborrelen. JJ was dan wel een stuk jonger dan ik, ah fijn, het is gewoon een kind, toch oogt hij best volwassen. Hij denkt aan zijn taken en aan zijn plichten, in dit geval zijn moeder, en wil die zo snel mogelijk afhandelen. Misschien ligt het aan een goede opvoeding, ik weet het niet.
JJ was ook erg nieuwsgierig naar mij. Dat is best een lange tijd dat iemand naar mij heeft omgekeken, in plaats van andersom. Wij gymleaders hebben al meerdere keren kinderen gezin die gebracht werden door de Scyther, maar eigenlijk keken we daar nooit echt naar om. Ze kwamen bij onze gyms, en we vochten tegen ze, meer niet. De meeste haalden niet eens mijn gym en leven nu ergens in een van de steden op Peortaw. Ik had nooit echt een band met een kind, maar nu het idee is ontstaan om de mentor rol van de kinderen te vullen, ontstaat er een band. Dat voelde goed.
JJ vroeg me waarom ik hier ben, en waarom ik niet de Elite vier van bijvoorbeeld Sinnoh uitdaagde. Goede vraag, vond ik. Waarom ben ik hier eigenlijk?
'Het is een soort gevoel denk ik. Ik ben nog maar in de 20, het lijkt me te vroeg. Ik ben hier geboren, en dat moet een rede hebben. De rede die ik eruit heb gehaald is het overnemen van de gym van mijn vader. Misschien vind ik later een waardige opvolger en kan ik als nog aan mijn eigen avontuur beginnen.'
Ik zag dat JJ nog steeds interesse toonde. Hij vroeg me naar mijn vader. Als ik aan hem denk krijg ik meteen weer een mengeling van gevoelens. Geluk. door de mooie tijden. Verdriet, door zijn overlijden. Maar vooral trots, dat hij de sterkste trainer op Peortaw was.
'Mijn vader is bekent hier op Peortaw. Hij werkte vrijwillig voor de geheime dienst en was natuurlijk gymleader van de 8e gym. Hij had áltijd drie pokémon bij zich, maar vaak zagen mensen er maar één. Zijn Medicham was zijn handelsmerk. Haast onverslaanbaar. Verder had hij nog een enorm sterke Poliwrath en een Toxicroak.'
JJ is duidelijk onder de indruk. Niet gek, want dat zijn natuurlijk ook heel sterke pokémon.
'Ik kan alleen maar hopen dat ik ook zo sterk word.'

---

It sounds like you have a narrow definition about being a hero. - John Diggle, Arrow.

Violet Iris Lohan || Dragon || Fraxure.
Na mijn uitleg verscheen er een glimlach op zijn gezicht. En toen ik deze zag, wist ik meteen dat zijn andere geforceerd waren geweest. En dat ik er goed aan had gedaan om het zo uit te leggen. 'Kom zitten. Bij het vuur is het lekker warm.' een verbaasde uitdrukking schiet in een milliseconde over mijn gezicht, maar ik herstelde me snel en knik dankbaar. Ik ging in een kleermakerszit bij het vuur zitten, en Fraxure nestelde zich naast me, comfortabel tegen me aan. Ik glimlach, en strijk met mijn vingers over zijn wang. Natuurlijk zag Axew er nog in. Dat zou Hayden straks ook hebben als ik hem had getraind, en hij zijn Torchic naar een Blaziken. 'Dus, ik ben je coach?' vraag ik met een grijns, en ik leun achterover. Een beetje humor er in kon geen kwaad, toch?

[ bericht aangepast op 19 mei 2013 - 17:15 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Arthur Maxwell Mc.Down || Mudkip

Heather deed haar Flareon terug in een pokébal en haalde een nieuwe uit,waaruit een Arcanine uitkwam.
Met grote verbazing keek ik naar de prachtige pokémon. Haar pokémon zag er erg sterk uit en was heel erg enthousiast.
"Hoe lang heb je jouw mudkip al?" Vroeg ze me dan. "Ik heb ,hem nog maar 2 maanden,hij is nog niet zo sterk."zeg ik dan,maar als Mudkip sterker wil worden ,dan zal ik hem trainen. "En wat wil je later worden? Pokemon professor, of misschien tekenaar, gymleader? Of wil je een gewone baan?" vroeg ze daarna. "Ik denk dat ik pokémon professor wil worden,ik ben erg gefasineerd door hun."zeg ik met een glimlachje.
Heather ging in het gras zitten en ik volgde haar voorbeeld. Mudkip sprong op me af ,waardoor ik even grinnikte en hem even aaide
"We wachten wel even op de rest." mompelde ze bijna onverstaanbaar ,waardoor ik dacht dat ik het verkeerd begrepen had.
"Wie was jou begin pokémon?"vroeg ik haar dan.

Darren Nathan Brooks - Dark Type Gym- Sableye-Absol

'Ja, daar heb ik nou echt super veel zin in. Want ik ben ook echt niet net op een grasveld gedumpt in een hele andere regio om fijn een gezellig leven te gaan leiden, terwijl er in mijn eigen regio gewoon mensen op vrije voet rondlopen, die eigenlijk dood zouden moeten zijn,' zei Phoebie op een nep enthousiast . Oh god ik was hier echt een ramp in. Ik kan kinderen niet opvrolijken ,ik maak het alleen maar erger.
'Waarom ben jij hier eigenlijk? Wie heb jij verloren?' zei ze zonder enige aarzeling in mijn stem. Ik had aan niemand ooit mijn verleden verteld,na 1 persoon dan,maar volgens mij was ze het alang verheten ,het was immers ook 5 jaar geleden.
Ik was stil en wist niet echt wat ik moest doen. Net alsof mijn pokémon het aanvoelde ,bewoog er een pokébol in mijn zak en komt Absol er zonder toestemming uit om vijandig ,naar het meisje te kijken.
"Absol!"zeg ik half kwaad en half verbaasd. Hij gromde eens en liep dan naar me toe om zich vervolgens naast mij te zetten. Ik zucht en ga in het zachte gras zitten.
"Dat hoef je niet te weten."zeg ik emotieloos. Ik vroeg toch ook niet wei ze verloren had,ookal was ik er wel nieuwsgierig naar.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Phoebe Lurlene Darnell || Chikorita

Mijn vraag had Darren stil gekregen. Hij wilde er overduidelijk niet op antwoorden, wat mij een soort gevoel van genoegen gaf. Als hij mij niet vertrouwde, had ik geen enkele reden om hem of iemand anders hier te vertrouwen en kon ik beter een manier zoeken om thuis te komen. Ik wilde overeind komen, maar plots sprong één van de pokéballs van Darren open en kwam er een nogal vijandig kijkende Absol uit. Eigenlijk zou ik moeten schrikken of bang achteruit moeten deinzen, maar ik bleef rustig zitten en trok een wenkbrauw op. Ik kon mij nog net inhouden om voor de grap terug te grommen, wetend dat ik dan misschien in de problemen zou komen.
'Dat hoef je niet te weten,' was na dit hele gebeuren zijn antwoord. Er verscheen een grimas op mijn gezicht en ik keek de jonge gymleader aan. Als ik hem zo zag zitten met mij opgescheept, terwijl hij zijn best deed om ons kinderen hier een beetje te helpen, kreeg ik bijna medelijden. Met de nadruk op bijna.
'Zie je. Jij vertrouwt mij ook niet. Dan heb ik geen reden om jou of al die anderen te vertrouwen. Ik heb zo zelfs geen reden om hier te blijven.' Langzaam kwam ik overeind. 'Dus, hoe kom ik hier weg?'

---

Happy Birthday my Potter!