[RPG] Pokémon, your turn! || 01. - Speeltopics

Nadat Ash alle gymleaders heeft verslagen, is het nu jouw beurt in Peortaw, een onbekende regio voor vele. Peortaw, een regio waar alleen kinderen leven die iemand zijn verloren die veel voor hun betekende, ze werden hier heen gebracht met een Scyther. De Scyther is de stichter van de Peortaw regio. Er zijn maar enkele volwassen in Peortaw en dat zijn de Nurse Joy-sisters en de gymleaders. Word jij de beste trainer van Peortaw en behaal jij alle badges?

Verhaal.



Regels.



CHARACTERS - TRAINERS.



KAART:



WAAR BEGINNEN WE?

De gymleaders [ALLE DUS] gaan een gesprek voeren, en maken de kinderen wakker op een veld, de scyther is een NPC en word bestuurd door iedereen, en hij speelt de leider enzo. De scyther kan communiceren dmv telepathie.

[Maak allemaal een trainercard via KLIK]

TRAINERCARDS.

[ bericht aangepast op 18 mei 2013 - 9:41 ]

---

Giovanni

Arthur Maxwell Mc.Down
Een zwarrte schaduw omringt me en ik voel wat nats aan mijn wang ,angstig probeer ik het van me af te schudden."Muud!"hoor ik plots en open mijn ogen. Een nachtmerrie? Ik kijk naar Mudkip die ik bijna geplet had en ik kijk hem schuldig aan.
"Sorry ,ik had een vaage nachtmerrie."verontschuldig ik me en ga dan recht zitten en zet hem op mijn schoot.
We lagen in een soort veld,waar er nog meerdere kinderen zaten. "Waar zijn we?"mompel ik verbaast in mezelf.
Ik wrijf even in mijn ogen om te kijken of ik niet droom,maar het is echt. Ik schrik me rot als ik een Espeon naast me zie en ik draai me om en zie dan een oudere jongen voor me staan. "Euh."komt er uit mijn mond. Ik was verstijft en had geen idee wat ik moest doen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[Het zou handig zijn als je even je pokémon naast je naam zet per stukje, is een stuk overzichtelijker.]

[ bericht aangepast op 15 mei 2013 - 18:51 ]

---

It sounds like you have a narrow definition about being a hero. - John Diggle, Arrow.

Blaine McKaren
''Oh, blijkbaar heeft mijn Espeon je wakker gemaakt. Dat was niet de bedoeling, sorry,'' verontschuldigde Blaine zich aan de jongen. Hij negeerde de vraag van de jongen over waar ze waren en liet hem even wennen aan de omgeving. Blaine liet zichzelf in het gras zakken en hij haalde zijn pokéballs tevoorschijn. Blaine was altijd erg gesteld op zijn pokémon en kon er niet goed tegen om ze gevangen te houden. Alhoewel Blaine vier pokemon gebruikte voor zijn gym, waaronder Espeon, had hij in drie jaar tijd een goede collectie opgebouwd. Hij wisselde zijn pokemon vaak om, maar behield altijd Espeon. Vandaag had hij van zijn vaste team Xatu mee, die hij op dat moment ook losliet. Omdat bescherming altijd nodig was, en mensen van zichzelf zwakke wezens zijn, had hij Gardevoir en Raichu meegenomen. Raichu had nog de nodige training nodig, voordat ze goed genoeg was.
Diep van binnen koesterde Blaine de hoop om ooit nog eens de elite-4 te verslaan.
''Ik hoop niet dat je bang bent voor mijn pokémon.''

---

I'd rather die my way, than live yours.

Hayden Williams || Trainer || Snow (Torchic)
Het was alsof ik in een oneindige tunnel van duisternis was beland. Er was hier geen licht, geen vuur en ook totaal geen hoop. Het enige wat ik zag, was de oneindige duisternis en wat ik voelde, was de eenzaamheid om deze tunnel alleen te moeten doorlopen. Ik liep altijd alleen en wanneer ik me omdraaide was iedereen ver achter me tot ze waren verdwenen. Zelfs toen bleef ik doorlopen en wist ik dat dit kracht was. Ik werd van niets meer bang en ik probeerde tegen me zelf te fluisteren, dat iedereen weleens alleen was op een dag en leefde ze alleen in hun eigen herinneringen.
Toen ik me dat realiseerde, verscheen was het licht voor mijn ogen en alles wat duister was werd verlicht door een helder vuur dat in mijn ogen brandde, alsof het vuur mijn kracht symboliseerde. Met verbazende ogen keek ik naar een vuur dat bijna zo groot was als een huis en waaruit al het licht ontstond. De duistere omgeving begon langzaam om me heen te vervagen en stralen van licht braken van achter het vuur door de duisternis. Het licht doordrong mijn ogen en het eerste wat ik zag, was een bladerdek dat boven mijn hoofd wiegde. Ik voelde hoe iets kleins maar zachts op mijn buik lag en mijn honger gevoel wist te onderdrukken. Het zachte gras kriebelde mijn huid en voor het eerst sinds een hele lange tijd kon ik eindelijk weer de vogels horen fluiten, de geur van het loofbomen ruiken en de wind door mijn haren voelen blazen. Ik was terug op een plek die totaal onbekend was voor mij samen met Snow, mijn torchic die langzaam zijn oogjes openden.
Voorzichtig hield ik Snow vast in me armen alsof hij mijn baby was en liet hem ontwaken uit zijn slaap, terwijl ik om me heen keek opzoek naar een aanwijzing waar ik kon zijn. Mijn ogen berustten vijf kinderen wie op hetzelfde grasveld als ik lagen te rusten en blijkbaar nog niet waren opgestaan. Snow sprong uit mijn armen en was net als ik gedesoriënteerd. We zochten naar enige begrip en kwamen uit bij een scyther wie me droogjes aankeek. De vraag die op mijn lippen brandde, wist ik niet langer te onderdrukken en versprong daarom ook.
'Waar ben ik?'

[ bericht aangepast op 15 mei 2013 - 18:53 ]

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

[@Nyan, Violet zo wel voor Darren. Nog even mijn wiskunde afmaken.
Anders post je maar vast wat, ik vind het niet erg als ze een beetje bestuurd word.
Alleen haar Fraxure is uit de pokeball.]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Delilah Crayon, Totodile
'Totodile, we hebben de gymleader verslagen. We zijn de beste!' Totodile springt in mijn armen en zo dansen we in het rond. 'Waar zijn we?' hoor ik iemand vragen. Ik kijk om me heen, maar ik zie niemand. Ik ben er zo van overtuigd dat ik iemand hoorde. Langzaamaan besef ik dat ik gedroomd had dat ik de gymleader heb verslagen en ik open mijn ogen. Een prachtige blauwe lucht is het eerste wat ik zie. Ik kijk om me heen en zie dat ik in een soort veld met meerdere kinderen lig. Ik vraag me nu ook af waar we zijn.

(mijn topics)

---

It takes 17 muscles to smile, 43 muscles to frown ~~

Joy - Nurse - Chansey

'Chansey, Chansey!' klonk het ineens. Ik opende langzaam mijn ogen en rekte me uit. Toen ik op de klok keek, bleek het dat ik weer eens had zitten dagdromen. Ik glimlachte en liep naar Chansey toe. Chansey was bij een klant die de hele dag al wachtte op een pokémon, veel kon ik niet doen, want het was vooral de hersteltijd die het 'm deed. Ik besloot nog maar eens een keer te gaan kijken bij de pokémon. Chansey huppelde vrij snel achter mij aan, nadat ze de klant een kopje koffie had gegeven. De pokémon lag in een van de vele bedjes van het pokémoncenter. Het opende traag zijn oogjes en keek me aan. Chansey rende op de herstellende pokémon af en knuffelde het. Zo was Chansey nou eenmaal, ze hield van knuffelen. 'Laat hem maar even met rust, Chansey' zei ik vriendelijk tegen de Chansey. De pokémon zag er ook ineens een stuk beter uit. De verwondingen waren zo goed als weg, zag ik nadat ik het verband had verwijderd. Ook leek de pokémon weer te kunnen glimlachen. Ik haalde hem uit zijn bedje en bracht hem naar zijn trainer, die heel blij was dat zijn pokémon nog leefde. Ik bedankte hem voor zijn geduld en dat was de zoveelste trainer vandaag die de pokémoncenter met een glimlach verliet. Ineens hoorde ik een harde knal. Het leek van buiten te komen. Ik wachtte geen seconde en rende op het geluid af. Wat ik daar zag brak mijn hart, een Murkrow was een Munchlax aan het aanvallen en de Munchlax leek er erg slecht aan toe te zijn. 'Ga weg, Murkrow! Laat die arme Munchlax met rust!' zei ik bestraffend. De Murkrow vloog weg, terwijl de Munchlax trillend op de grond bleef liggen. Ik pakte hem op. 'Muuuuunch!' protesteerde hij gelijk. 'Rustig maar, het komt wel goed. Echt waar!' zei lichtelijk geëmotioneerd. Ik rende naar binnen met de Munchlax in mijn armen. Chansey kwam er ook gelijk aan rennen met een verbanddoosje. Ik liep met Munchlax naar de behandelkamer en probeerde hem wat drankjes te voeren, dit ging gelukkig wel goed. Ik gaf hem een potion en wat bessen. Vooral de zoete bessen leek hij erg lekker te vinden. Na een tijdje leek het weer redelijk goed met hem te gaan. Ik besloot hem nog even in hechtenis te houden tot ik zeker was dat het weer goed was met hem.

---

26 - 02 - '16

[ De Murkrow waar ik het in mijn post over heb is niet die van Lexim, maar een wilde pokémon.]

---

26 - 02 - '16

Phoebe Lurlene Darnell || Chikorita

Het was donker, maar niet dat soort donker dat je rust brengt, zoals wanneer je je ogen sluit. Nee, deze donkerte voelde beklemmend, alsof ik in een veel te kleine ruimte was gestopt en langzaam het laatste beetje zuurstof opraakte. Ik kon mij echter wel vrij bewegen, rondlopen zelfs, zonder ooit een einde tegen te komen. Hoe ik wist dat dit kon, was voor mij niet duidelijk, want ik zat op de grond, maar ik wist het en daar nam ik voor nu even genoegen mee. De inktzwarte lucht om mij heen was leeg en de stilte was angstaanjagend. Ik kreeg er de rillingen van en had het moment dat een grote groep wezens mij stilzwijgend aan het bekijken waren, hoewel ik dan nog zo alleen was.
Toen, even plotseling als dat ik in deze ruimte was ontwaakt, zag ik ze. Duistere blikken die mij omringden overal waar ik keek. Ik voelde mijn ogen groot worden en mijn mond zich opensperren, maar het geluid dat ik produceerde leek haast direct opgeslokt te worden door al het zwart om mij heen, alsof het lichtdeeltjes waren die hij zonder moeite absorbeerde. Ik knipperde hevig en probeerde de ogen die mij aanstaarden te koppelen aan personen, want ergens had ik het gevoel dat ik ze eerder had gezien. Langzaam vielen de puzzelstukjes in elkaar, het waren... het waren...
En toen werd ik wakker.

(Dus, wie wil Phoebe wekken? c: )

[ bericht aangepast op 15 mei 2013 - 19:10 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Rider schreef:
Phoebe Lurlene Darnell || Chikorita

Het was donker, maar niet dat soort donker dat je rust brengt, zoals wanneer je je ogen sluit. Nee, deze donkerte voelde beklemmend, alsof ik in een veel te kleine ruimte was gestopt en langzaam het laatste beetje zuurstof opraakte. Ik kon mij echter wel vrij bewegen, rondlopen zelfs, zonder ooit een einde tegen te komen. Hoe ik wist dat dit kon, was voor mij niet duidelijk, want ik zat op de grond, maar ik wist het en daar nam ik voor nu even genoegen mee. De inktzwarte lucht om mij heen was leeg en de stilte was angstaanjagend. Ik kreeg er de rillingen van en had het moment dat een grote groep wezens mij stilzwijgend aan het bekijken waren, hoewel ik dan nog zo alleen was.
Toen, even plotseling als dat ik in deze ruimte was ontwaakt, zag ik ze. Duistere blikken die mij omringden overal waar ik keek. Ik voelde mijn ogen groot worden en mijn mond zich opensperren, maar het geluid dat ik produceerde leek haast direct opgeslokt te worden door al het zwart om mij heen, alsof het lichtdeeltjes waren die hij zonder moeite absorbeerde. Ik knipperde hevig en probeerde de ogen die mij aanstaarden te koppelen aan personen, want ergens had ik het gevoel dat ik ze eerder had gezien. Langzaam vielen de puzzelstukjes in elkaar, het waren... het waren...
En toen werd ik wakker.

(Dus, wie wil Phoebe weken? c: )

[Weet je, jij schrijft best wel goed en daarom vind ik het eigenlijk ook wel jammer dat je op het laatste moment de fout maakt weken in plaats van wekken haha, nee ff serieus, je schrijft wel goed en neemt goed de tijd hiervoor.

[ bericht aangepast op 15 mei 2013 - 19:07 ]

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

Damion - Fighting Gym Leader - Monferno, Riolu, Heracross, Machamp.

'Wacht Monferno!'
Monferno bleef gelijk staan. Wat ben ik blij dat ik hem zo goed getraind heb. Niet alleen is hij erg sterk, maar hij luistert ook super goed. Goed gedrag helpt enorm in een gevecht, en dat vergeten velen mensen. Ik liet Monferno stoppen omdat ik rechts een aantal kinderen op een veld zag liggen. Normaal zou ik me reuze zorgen maken, maar nu zag ik Scyther, wat mijn zorgen deed verdwijnen. De meeste liggen nog bewusteloos op het veld, sommige waren al wakker. Ik zag een jongen met zijn Torchic bij Scyther zitten. Haantje de voorste, dacht ik. Ik loop richting het veld met Monferno achter me aan. De jongen kijkt me aan, en ik kijk hem ook strak aan. Zijn Torchic heeft pit, dat zag ik gelijk.
'Monferno, blijf maar even rustig achter me. Het zal voor deze jongen allemaal maar een beetje vaag zijn.'
Monferno knikte instemmend en bleef rustig achter me aan lopen, zonder al te veel aandacht op zich te leggen.

---

It sounds like you have a narrow definition about being a hero. - John Diggle, Arrow.

Owlsome schreef:
Damion - Fighting Gym Leader - Monferno, Riolu, Heracross, Machamp.

'Wacht Monferno!'
Monferno bleef gelijk staan. Wat ben ik blij dat ik hem zo goed getraind heb. Niet alleen is hij erg sterk, maar hij luistert ook super goed. Goed gedrag helpt enorm in een gevecht, en dat vergeten velen mensen. Ik liet Monferno stoppen omdat ik rechts een aantal kinderen op een veld zag liggen. Normaal zou ik me reuze zorgen maken, maar nu zag ik Scyther, wat mijn zorgen deed verdwijnen. De meeste liggen nog bewusteloos op het veld, sommige waren al wakker. Ik zag een jongen met zijn Torchic bij Scyther zitten. Haantje de voorste, dacht ik. Ik loop richting het veld met Monferno achter me aan. De jongen kijkt me aan, en ik kijk hem ook strak aan. Zijn Torchic heeft pit, dat zag ik gelijk.
'Monferno, blijf maar even rustig achter me. Het zal voor deze jongen allemaal maar een beetje vaag zijn.'
Monferno knikte instemmend en bleef rustig achter me aan lopen, zonder al te veel aandacht op zich te leggen.

[Yeey! Torchic! Awesome! Wat leuk dat je mijn personage beschrijft.]

[ bericht aangepast op 15 mei 2013 - 19:10 ]

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

Destined schreef:
(...)

[Weet je, jij schrijft best wel goed en daarom vind ik het eigenlijk ook wel jammer dat je op het laatste moment de fout maakt weken in plaats van wekken haha, nee ff serieus, je schrijft wel goed en neemt goed de tijd hiervoor.

(Oh, haha faal. Heel erg mooi :') Maar bedankt! c: )

---

Happy Birthday my Potter!

Destined schreef:
(...)

[Yeey! Torchic! Awesome! Wat leuk dat je mijn personage beschrijft.]

[Dat betekent dus dat ik voor je sta op dit moment hè. x'd Je schrijft goed!]

---

It sounds like you have a narrow definition about being a hero. - John Diggle, Arrow.

(@Magicales ,is goed ,ik wacht wel tot je post ^^ )
Arthur Maxwell Mc.Down || Mudkip
''Oh, blijkbaar heeft mijn Espeon je wakker gemaakt. Dat was niet de bedoeling, sorry,'' verontschuldigde de jongen zich.
Hij ging in het gras zitten en haalde 3 pokéballs uit. Hij liet zijn pokémon uit en zo te zien was het een Xatu. "Wauw."kwam er uit mijn mond. Het leken goed verzorgde en sterke pokémons.
''Ik hoop niet dat je bang bent voor mijn pokémon.'' zei hij en ik glimlach zwak. "Tuurlijk niet ,ik hou van verschillende pokémon."zeg ik met een glimlachje.
Ik bekijk zijn pokémon even. "Ik ben Arthur,wie ben jij? En waar zijn we?" vroeg ik hem zacht. Ik klink misschien opdringerig ,maar het was wel beangstigend dat ik hier plots ben.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH