{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Een jong koppeltje. The farmers daughter and the Asian kid. Sterke jongen, die Glenn." antwoord hij op mijn vraag. Langzaamaan leer ik de groep al beter kennen voor ik ze ook maar gezien heb. Ik vind het wel leuk dat ik ze bij elkaar kan fantaseren, het geeft me iets extra's, iets waardoor ik minder zenuwachtig ben omdat ik in gedachten al kennis gemaakt heb met ze, al kennen ze me natuurlijk niet. Als ik vraag of hij het mes terug wilt, kijkt hij plots op. Volgens mij heeft hij er zelf nog niet aan gedacht, maar hij komt wel op me af om het mes terug te pakken en in zijn eigen riem te stoppen. Daar ben ik dan weer, totaal machteloos en van Daryl afhankelijk. Nou, dat hij zich tenminste schuldig mag voelen als hem iets overkomt. Hij gaat opnieuw zitten en knikt naar me, waardoor ik achterop plaats neem als hij de motor gestart heeft. Ik pak hem weer voorzichtig bij zijn heupen beet en we rijden al snel weer verder. Nu word mijn verhitte lichaam afgekoeld door de wind en het is een heerlijk gevoel. Nu heb ik het gelukkig niet meer zo warm, maar ook niet koud want de zon brand nog altijd op ons. Het zal ondertussen wel minstens middag zijn, de zon staat al op zijn hoogst. Als we een eind gereden hebben, doemen in de verte de contouren op van een gebouw, maar ik kan het niet precies zien. Dit moet zijn waar we naar op zoek waren. Als we dichterbij komen zie ik wat het is. De uitstekende wachttorens, de vele hekken en het afgeschermde, bakstenen gebouw. Het is massief, ondoordringbaar. Een gevangenis. Om het hek lopen verschillende gestaltes, Walkers. Dit kan geen veilige plaats zijn, behalve als er mensen inzitten maar die kans lijkt me echt heel klein. Iets teleurgesteld ben ik wel, ik had gehoopt op een plek waar we misschien konden rusten in de koelte van de schaduw, drinken konden vinden, of misschien zelfs zijn groep.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan

Ze opende haar mond weer, dit keer kwam er enkel een ‘Oh…’ uit. Op het moment had ze nogal iets verslagen over zich heen, waarvan ik niet precies wist wat ik moest maken. Hoe zal ik daarop reageren? Eigenlijk zou het me niet eens uit moeten maken, maar vannacht leek ze nogal gebroken met de tranen die ik wegveegde.
Beledigd keek ze me na mijn directe woorden uit, dat leek me op het punt beter dan erom heen draaien, maar voor haar dus niet. Jesus, wat wilt ze dan? ‘Één: nu moet je niet bot tegen me gaan doen, twee: so what? Het was fucking heet? Drie: dat maakte me eigenlijk niets uit, als jij erover wilt zwijgen, zwijgen we en vier: je kroop er zelf bij, dus doe niet alsof het mijn schuld is,’ snauwde ze abrupt nogal gepikeerd, waarop ik een prikkelbare zucht liet horen. ‘Het was niet bot bedoeld.’ Ik kantelde mijn hoofd iets. ‘Eveneens dat het niet mijn bedoeling was om te doen “alsof het jouw schuld is”. Ik heb er ronduit geen zin in om erom heen te blijven draaien.’ Ik kon het niet laten dat ook iets geïrriteerd te laten klinken, toch deed ik nog een paar passen dichterbij.
Ze had de stukken vlees om gedraaid en keek me niet aan. Wat was er toch met vrouwen dat ze je niet aan wilde kijken als beide in een discussie of wel hevig meningsverschil was geraakt? Lucy doet dat ook vaak niet, maar die is dan ook uitermate koppig dat de haartjes in mijn nek er zelfs van overeind gaan staan. Dat irriteert me nog het meeste.
‘Sorry,’ mompelde ze opeens bijna onhoorbaar, al was ik opgelucht dat ik het toch gehoord had. Mijn handen zaten nog in mijn broekzakken. Ik wist het dan niet zeker, maar er lag toch echt een ongemakkelijke sfeer tussen ons hoor. Verklaar me maar voor gek, maar ik vind dat. ‘Nevermind that.’ Murmelde ik iets terug, terwijl ik iets op mijn lip beet en om me heen keek, wachtend op iets dat ze misschien zou zeggen. Toch onderbrak ik de stilte als eerste. ‘Dus het maakt je niet uit?’ stelde ik voor de zekerheid. Je wist maar nooit met de vrouwelijke wezens, straks zou ze me nog aanvallen als ik het toch meldde tegen iemand.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
Flynn zuchtte diep. 'Het was niet bot bedoeld. Eveneens dat het niet te bedoeling te doen 'alsof het jouw schuld is'. Ik heb er ronduit geen zin in om erom heen te blijven draaien,' zei hij.
Ik draaide de stukken vlees om en murmelde daarna: 'Sorry.' Flynn stak zijn handen in zijn broekzakken. Ik snapte niet hoe hij er altijd in slaagde om zo nonchalant te blijven. Misschien had hij het gewoon zelf niet door en was hij gewoon zo. 'Nevermind that,' murmelde hij terug. Hij beet op zijn lip en keek om zich heen. Met mijn mes begon ik te controleren of het vlees eruit mocht. 'Dus het maakt je niet uit?' vroeg hij.
Ik liep richting de kast om een bord te halen. 'Nee Flynn, het maakt me niet uit,' antwoordde ik rustig. Ik ging terug naar het aanrecht en haalde de stukken vlees uit de pan, om het vuur uit te blazen en daarna de tafel te gaan dekken. 'Is de rest al wakker?' vroeg ik. Het kon even goed dat hij ze niet gezien had, net zo min als ik, maar het kon ook van niet, anders moest ik ze weer gaan zoeken en daar had ik eerlijk gezegd niet veel zin, al veronderstelde ik de Jess wel buiten zou zijn aangezien ze vroeg op wilde om het vuur aan te steken en van Ryan verwachtte ik wel dat hij niet tot tien uur in zijn nest zou blijven liggen.

[ bericht aangepast op 16 feb 2013 - 10:56 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Concentreert ga ik verder met het laatste stuk aansteken, aan de andere kant begint het al iets te roken. Als ik het aan heb gekregen, sta ik op en bekijk ik alles. Ze beginnen nu wat te branden en er komt een donkere rook vanaf, inclusief stank. Mijn neus trek ik op en ik draai me om naar het schip. Ik vraag me af of Rebecca al op is en er eten is, want ik heb me toch een honger. Gelijk ga ik weer op weg naar binnen, richting de keuken. Al voor ik er ben ruik ik de geur van vlees en ik glimlach breed. Vrolijk stap ik de keuken binnen, waar twee personen al zijn. Rebecca en Flynn. "Goedemorgen," begroet ik me en ik vraag me af waar Ryan is terwijl ik de twee bekijk. "Lekker geslapen?" vraag ik met een veel betekende grijns, waarna ik aan de tafel ga zitten en kijk naar het vlees dat Rebecca in de pan heeft liggen. We mogen Daryl toch wel dankbaar zijn dat het er is. Ik vraag me af of Rebecca nog boos is om gister, maar dat merk ik vanzelf wel. We hebben vast nog wel even de tijd om er een babbeltje over te maken, voordat ze boos blijft en het straks fout gaat op het dek, dat wil ik zeker niet hebben. Als ze de waarheid weet, flipt ze hem vast omdat Daryl haar alsnog meegenomen heeft en zij meegegaan is, maar die woede kan ze richten op de Walkers, zolang het maar niet tegen mij gericht is vind ik het allemaal wel best.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
We arriveren bij een enorm gevangeniscomplex. Rond de hekken strompelen talloze Walkers, velen van het hebben ons door de luidruchtige motor opgemerkt. Toch gun ik mezelf even een moment om het enorme gebouw te bekijken. Het is niet de eerste keer dat ik een gevangenis van zo dichtbij zie (in tegendeel), maar ik ben onder de indruk van de grootte van deze. Opmerkelijk is dat er geen Walkers op de binnenplaats rondsjokken. Hierdoor weet ik zeker dat er hier mensen moeten zitten of hebben gezeten, anders had het daar vol moeten zitten met overleden gevangenen. Ik zet de motor af en scan de hekken rond het gevangenisterrein. Er moet hier ergens een ingang zijn. Zo niet, maken we die zelf wel. Ik stap van de motor en buig direct een klein stukje door mijn knieën terwijl ik vooruit loop en Rowan zonder om te kijken meewenk. Uit mijn riem haal ik haar mes en zelfs haar kleine Winchester die ik beide aan haar geef. De Walkers zijn al onderweg en ik trek mijn pistool. Het zijn er echt veel en allemaal komen ze af op het geluid geluid dat de motor net maakte. Schieten met een geweer zou nu het verschil niet meer maken en ik heb geen tijd om mijn pijlen uit de koppen van al die Walkers te halen. Daar zijn het er teveel voor. Tegen de tijd dat er nog meer op de schoten zijn afgekomen, zijn wij als het goed is al binnen de hoge hekken van de gevangenis. Ik schiet enkele Walkers neer terwijl ik mijn weg naar voren probeer te vervolgen. "Rowan, snij alvast wat hek door, jou mes is daar geschikter voor dan het mijne," zeg ik zacht. Ik zou haar dekking zijn. Ik knik naar voren en ga dan met mijn rug naar haar toe staan terwijl ik achteruit loop en de Walkers bij ons vandaan houd. Dan hoor ik hoe er verder achter me, bij de gevangenis, een deur opengaat. Ik heb alleen geen tijd om te kijken wie het is omdat ik bezig ben met de Walkers. "Wie is het?" sis ik Rowan vanover mijn schouder toe.

[ bericht aangepast op 16 feb 2013 - 13:01 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl lijkt toch te denken dat we hier moeten zijn, want hij zet zijn motor af en bekijkt alles. Als hij van de motor afstapt en mij wenkt, stap ik ook af. Wat is die gast van plan? Hij loopt als een jager rond, door zijn knieën gezakt. Het is hier veel te gevaarlijk, ze komen al op ons af verdomme. Ik ben al helemaal verbaasd als hij mijn mes en zelfs het kleine handgeweer aan mij terug geeft, die ik iets gretig aanneem. Dat kan ik zeker wel gebruiken. Hij trekt zijn pistool en ik hou die van mij ook in de aanslag, al kan ik niet echt schieten. Wat oefening zou toch handig geweest zijn, in plaats van koppig het wapen gewoon weg te geven. Hij schiet enkele Walkers neer terwijl ik hem volg naar de hekken. "Rowan, snij alvast wat hek door, jou mes is daar geschikter voor dan het mijne." sist hij me toe. Ik knik naar hem en ren op het hek af, tot mijn verbazing zit er een rood touw door geweven dat hem dicht houd. Daryl houd de Walkers bij ons vandaan door te schieten en ik maak het touw snel los. Mijn blik gaat omhoog als er een geluid klinkt, een deur gaat open. Het is de deur van de wachttoren en tegen al mijn verwachtingen is, komt er een levens mens uit. "Wie is het?" sist Daryl me toe zonder op te kijken. "Alsof ik iedereen ken," mompel ik hem wat geprikkeld toe, maar op dat moment heb ik het touw los. De vrouw rent naar ons toe, terwijl ik Daryl zijn pols vastpak, degene waarmee hij geen pistool van hebt, en hem mee trek. "Kom, hij is open!" Ik trek hem door het gat heen. De vrouw richt een wapen op ons, maar laat hem zakken zodra we door het hek heen zijn. Ik let er verder niet op en probeer het gat opnieuw dicht te maken met het draad. "Daryl?" klinkt het verbaasd. Nou, we hebben de groep gevonden, blijkbaar.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Alsof ik iedereen ken," mompelt ze knorrig. Ik klak ongeduldig met mijn tong terwijl ik een donkere Walker zonder neus neerschiet. "Je kan op zijn minst toch wel zien of het gevaarlijk volk is of-" Mijn zin wordt afgebroken als ze me plots meetrekt en we op de binnenplaats staan. Als ik een silhouet voor me zie opdoemen richt ik direct mijn pistool op. Pas dan zie ik wie er voor me staat en laat ik mijn wapen zakken. Als in spiegelbeeld doet de vrouw tegenover me hetzelfde. Mijn maag keert zich een moment om. Een mager gelaat. Treurige ogen. Kort grijs haar. "Daryl?" brengt ze verbaast uit. Haar ogen worden vochtig en ze slaat een hand voor haar mond. Ik kijk naar de grond voordat ik haar voetstappen op me af hoor komen en ze me het volgende moment in haar armen sluit. Ik blijf als verstijfd staan en weet nog net een beetje onhandig op haar rug te kloppen. "Kom op, Carol, je dacht toch niet dat ze mij eronder zouden krijgen?" grom ik zachtjes terwijl ze me vast blijft houden. Achter me is Rowan gestopt met het dichtmaken van het gaas, maar ik kan haar gezicht niet zien. Carol doet een stap naar achteren en pakt me bij mijn handen. Haar ogen zijn nat van de tranen. "We waren zo bang, allemaal.." zegt ze zachtjes. Ze glimlacht zielsgelukkig door haar tranen heen. Ik glimlach verlegen terug terwijl mijn ogen weer weg flitsen. Ik voel me onrustig. Carol en ik hebben altijd een speciale band gehad die ik niet goed kan verklaren. Ze is belangrijk voor me geworden, al zou ik dat nooit toegeven. Dat Carol om mij is gaan geven is voor niemand een geheim. Carol laat mijn handen los en doet een klein stapje schuin naar voren. Ik blijf recht vooruit naar de gevangenis kijken, maar er komt verder nog niemand naar buiten. Achter me hoor ik Carol tegen Rowan praten. "En wie ben jij, meisje?" vraagt ze vriendelijk, haar stem nog sentimenteel. Ze is niet meer op haar hoede voor Rowan omdat ze met mij is meegekomen. Ik vraag me af wat Rowan nu allemaal denkt en durf me amper om te draaien. Daarom bekijk ik het terrein nog maar een keer. Het is hier immens groot. Ik geloof niet dat we tot nu toe ooit zoveel ruimte hebben gehad.

[ bericht aangepast op 16 feb 2013 - 13:32 ]

---

ars moriendi

[Aaawh. he's so adorable!]

Rowan Ava Carter

"Kom op, Carol, je dacht toch niet dat ze mij eronder zouden krijgen?" hoor ik Daryl grommen en ik draai me zo half om, om te zien dat de vrouw hem in een omhelzing genomen heeft. Ze lijkt wel echt blij om hem te zien, nu snap ik ook waarom hij zo graag terug wilde. Ongemakkelijk blijf ik me half achter Daryl verschuilen terwijl ze hem loslaat. "We waren zo bang, allemaal..." zegt ze zachtjes. Ik rits mijn top weer dicht, omdat ik me nu al ongemakkelijk begin te voelen met zoveel blote huid. Met alleen Daryl in de buurt kon het me weinig schelen, hij had het al gezien en hij keek er verder toch niet naar. "En wie ben jij, meisje?" De vrouw, Carol, heeft zo'n vriendelijke stem, een vriendelijk gezicht, haar ogen stralen zelfs één en al vriendelijkheid uit. Ik zie haar nog niet rond moorden om eerlijk te zijn. Ik werp een korte blik op Daryl, die naar de gevangenis kijkt. "Rowan," mompel ik naar de vrouw toe, iets afstandelijker dan bedoeld. Het liefst ben ik nu vriendelijk naar iedereen toe, uitnodigend, maar ik krijg het niet voor elkaar. Ik voel me gewoon niet op mijn gemak, vooral omdat ik niet weet wat er verder gaat gebeuren. Daarbij vraag ik me ook af of hij zijn mening met de groep gaat delen, over hoe wantrouwig hij tegenover me staat. Misschien gooien ze me wel gewoon naar buiten, wie weet? Hij heeft me nu toch niet meer nodig. Braaf als ik ben pak ik het mes en de kleine Winchester beet om het aan Daryl te overhandigen. Zo hoeft het zo meteen niet meer ten overstaan van de rest van groep, dat scheelt me weer een vernedering. Ondertussen gaat er verderop ook nog een deur open, blijkbaar heeft iedereen het gehoord. Meerdere mensen verzamelen zich buiten.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik draai me toch naar de twee vrouwen om en hoor hoe Rowan zich bruusk voorstelt aan Carol. Ze is net als ik moeilijk met nieuwe mensen, en dus verwijt ik haar niets. Zonder me aan te kijken reikt ze me haar wapens aan. Ik ben blij dat ik er niet om heb hoeven vragen. Hoewel ze naar mijn idee voorzichtig probeert weer in mijn favor te komen, vind ik het geen prettig idee om haar hier rond te laten lopen met wapens. Deze mensen zijn allemaal onbekenden voor haar, en als iemand iets flikt wat haar een blackout kan geven, heb ik bloed aan mijn handen. Ze heeft me vertelt dat ze mij niks aan kan doen, en hoewel ik daar ook niet zeker van ben, ben ik er banger voor dat ze de voor haar nieuwe mensen wat aan zal doen. Carol glimlacht haar moederlijk toe maar kijkt dan toch vragend naar me op. "Ik heb Rowan ontmoet aan de kust," leg ik met weinig woorden uit. "De kust? Zo ver weg?" Ik knik. Direct daarop pakt ze me bij mijn onderarmen vast en kijkt ze me met een brede maar waterige glimlach aan. "Ik heb je zo gemist," zegt ze zachtjes. Ik kijk naar de grond en knik een keer. Dan hoor ik een andere deur open gaan. Rowan en ik kijken op en Carol draait zich om. "Raadt eens wie er terug is!" roept ze blij naar de mensen die naar buiten komen. Hij valt me direct op. Hoe kan het ook anders, hij is niet voor niets de leider van dit hele zooitje. Rick Grimes blijft staan en kijkt me een moment lang alleen maar aan. Hij draagt een simpel wit bevlekt shirt en heeft een flink geweer in zijn hand. Ik steek met een opkomende grijns mijn hand op, en de hele groep komt op een sneltempo op me afgewandeld. Achter Rick zie ik de kleine Carl met zijn vaders sheriffshoed op, een bijna uitgerekende Lori met een enorme buik, Glenn, T-Dog.. Bijna de hele groep is intact, en wie weet zit de rest gewoon nog binnen. Mijn glimlach wordt breder als Rick met een lachend gezicht op me af komt lopen. Hij is aanzienlijk ouder geworden in de tijd dat we elkaar niet hebben gezien. Zijn baard heeft grijstinten gekregen en hij heeft meer lijntjes om zijn gezicht. Hij slaat zijn armen om me heen en klopt me broederlijk op mijn rug. "Ik wist wel dat we je nog terug zouden zien, you tough son of a bitch," hoor ik hem zeggen en ik grijns. Over Ricks schouder zie ik de groep mensen breed glimlachend staan kijken. Diep van binnen voel ik mijn maag weer opspringen. Ja. Dit, dit is een groep. Dit is mijn groep.

[ bericht aangepast op 16 feb 2013 - 14:19 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij neemt mijn wapens gelijk aan, gelukkig reageert Carol er niet eens vreemd op. Zonder een woord te zeggen doet hij dit en ik geef ze zwijgend aan, tot Carol iets zegt. "Ik heb Rowan ontmoet aan de kust," legt hij met weinig woorden uit, niets over het schip en als hij dat niet doet, doe ik het ook niet. "De kust? Zo ver weg?" vraagt ze, al vind het nog niet eens zover. We hebben het in een dag gehaald. Ze pakt hem bij zijn onderarmen vast en ik ben verbaasd dat hij dat allemaal toelaat, zelfs ik weet dat hij er niet van houd om zomaar aangeraakt te worden, niet zo in ieder geval. "Ik heb je zo gemist." Daryl lijkt er zelfs verlegen van te worden en ik bijt op mijn lip. Dingen zijn hier zo anders dan ik had verwacht. Carol roept gelijk naar de mensen die op komen lopen, onze richting op. "Raadt eens wie er terug is!" Daryl steekt enkel zijn hand op. De groep is nog redelijk groot, vind ik. Van wat ik nu zie tenminste. Een man die blijft staan, een jongen erachter. Een zwangere vrouw, nog meer mannen. Ze zijn allemaal zo... oud vergeleken met mijn groep en plotseling voel ik me net een kind in hun bijzijn. Daryl lijkt wel een pilletje geluk geslikt te hebben, zo breed heb ik hem nog nooit zien lachen. Hij omhelst een oudere man, volgens mij ziet hij er ouder uit dan hij daadwerkelijk is. Ik gok erop dat het Rick is. "Ik wist wel dat we je nog terug zouden zien, you though son of a bitch." Iedereen lijkt zo blij met hem te zijn, hoe kan het dan dat hij zo onwelkom was in onze groep? Ik raak nerveus van deze groep en probeer uit het zicht te blijven, op te gaan in de omgeving. Het is ook makkelijk als niemand echt op je let.
De deuren gaan nog eens open, dit keer verschijnt er een man met krukken, een jong meisje naast hem en erachter aan nog een iets ouder meisje, zeker enkele jaren ouder dan ik. Om de hekken heen verzamelen zich meer Walkers, maar aangezien het niemand iets lijkt te deren denk ik dat het niet erg is. Er komen er meer op hem af die zijn hand willen schudden of op zijn schouder willen kloppen. Net een held die thuiskomt. Ik ben meer een onwelkome verrassing die eraan vast geplakt zit. Omdat ik mezelf geen houding weet te geven, sta ik er wat hulpeloos bij terwijl mijn ogen nerveus in het rond schieten. Er is niemand bij die op Daryl lijkt, dus zijn broer zal hier wel niet zijn. Ik wil hun welkomsfeestje niet onderbreken, maar ik weet hoeveel Daryl om zijn motor geeft, dus schraap ik zacht mijn keel nadat ik er een blik op heb geworpen. Het geluid heeft Walkers aangetrokken en er staan er dan ook twee omheen, veel te dichtbij. "Je motor," mompel ik Daryl toe. Hierna neem ik wat afstand van alle mensen, het is me veel te druk en er zijn er gewoon veel te veel.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het voelt goed om Rick weer in levende lijve voor me te zien. Iedereen hier, trouwens. Maar met Rick als sterke leider, ziet alles er direct een stuk positiever uit. Ik heb Shane nog niet gezien, maar ik kan me niet voorstellen dat hij dood zou zijn. Het begon behoorlijk te broeien tussen hem en Rick, ik ben benieuwd hoe dat nu is. Achter hen komt Hershel ook naar buiten, ondersteunt door Maggie en Beth. Ik zie meteen dat hij zijn been is verloren en op krukken loopt. Man, ik heb zoveel gemist in die tijd dat ik er niet ben geweest.. "Daryl, je motor," mompelt Rowan achter me. Ik kijk even achterom en zie dat er inderdaad Walkers om mijn motor, die tegen de boom aan staat, geschaard zijn. Ach, het maakt niet uit. Ze kunnen er verder toch niets mee. Straks zou ik de motor wel op de binnenplaats parkeren, maar nu is dat even niet van belang. Rick klopt me nogmaals op mijn rug en knikt dan naar Rowan. "Wie heb je meegenomen?" vraagt hij vriendelijk maar met duidelijk wantrouwen in zijn stem. Hij is nog altijd alert en op zijn hoede. Dan zie ik dat Carl zijn geweer op Rowan gericht heeft en haar strak aankijkt. Sinds wanneer is die jongen zo opgegroeid? Rick ziet me naar Carl kijken. "Carl, je maakt haar nog bang. Ze is met Daryl," zegt hij op heldere toon. Ik knik Carl toe om te laten weten dat ik zijn waakzaamheid apprecieer en duw Rowan dan zachtjes naar voren. Ze heeft zich helemaal klein gemaakt en me al die tijd verstopt achter mijn brede rug. Maggie, Beth en Hershel voegen zich bij de halve cirkel die de groep om ons heen heeft gevormd. "Ik heb Rowan ontmoet bij de kust waar ik naartoe ben gereden." "De kust? Is het daar veilig dan? Waren er nog anderen dan?" vraagt Glenn. Maggie stoot hem even aan om hem tot kalmte te manen. Ik kijk Rowan aan ten teken dat ze zich maar eens voor moest stellen en een stukje geschiedenis mag vertellen. Misschien voelt ze zich, als ik haar niet als een soort mute naast me hou maar haar ook laat spreken met de groep, al eerder welkom. Ze moet hebben gezien dat dit goede mensen zijn. Ik vertrouw ze, en zij vertrouwt mij. Dat zou voor haar toch duidelijk moeten maken dat dit prima volk is.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij kijkt even achterom naar zijn motor, maar lijkt zich er verder niet druk om te maken. Nou, dan niet hé. Ik blijf rondkijken, een klein joch heeft een wapen op me gericht. Zijn lichte ogen lijken zowat door me heen te kijken en ik staar terug naar hem. Zo'n ukkie loopt hier met een wapen rond ik krijg niet eens iets van Daryl, lekker is dat. "Wie heb je meegenomen?" vraagt Rick en ik kan horen dat hij het niet helemaal vertrouwt. Nou, ik vertrouw hen eigenlijk ook niet zo. Dat zal wel logisch zijn, denk ik. "Carl, je maakt haar nog bang. Ze is met Daryl." Hij lijkt de leider te zijn, wat me niets verbaasd, hij straalt het helemaal uit. Ik pers mijn lippen op elkaar, alsof ik daar bang voor ben. Als hij wilt schieten, doet hij het maar. Net op dat moment duwt Daryl me naar voren, waardoor ik in eerste instantie iets in paniek raak. Ziet hij dan niet dat ik probeer om erbuiten te vallen en geen aandacht wil trekken? "Ik heb Rowan ontmoet bij de kust waar ik naartoe ben gereden." vertelt hij op zijn typische manier, maar iets luider dan normaal zodat iedereen het hoort. "De kust? Is het daar veilig dan? Waren er nog anderen dan?" vraagt een Aziatische jongen. Hij is de enige, dus ik neem automatisch aan dat het Glenn is, waarover hij me al vertelde. Iemand anders maant hem tot stilte, al begrijp ik dat het de hoop is die hem laat spreken, en Daryl kijkt me aan. Ik kijk nerveus terug, maar ook iets geïrriteerd dat hij dit zomaar doet. "Het is nergens veilig," beantwoord ik de jongeman op een zachte, iets schorre toon. "Maar er zijn wel anderen, een paar... We zaten op een cruiseship, behoorlijk groot. Het is niet helemaal veilig, maar de gangen en verdiepingen waar wij verblijven zijn groot en deels ontruimt. Nog geen hele dag reizen van hier." God ik haat het om in het middelpunt van iets te staan, maakt niet uit wat het is. Zo vind ik het ook wel weer genoeg eigenlijk, al die starende blikken, wantrouwig of nieuwsgierig. Ondertussen wil ik ook niet denken aan de mensen op het schip, Rebecca, Jess. Ik word alleen al gek als ik aan ze probeer te denken, dus ban ik het uit mijn hoofd weg. Ik schuif weer terug naar de plek waar ik eerst stond, zo half achter Daryl, omdat ik niet nog meer aandacht wil van deze mensen. Laat ze nou maar gewoon alles op hem richten en weet ik veel wat ze allemaal doen.

---

Your make-up is terrible

[Als we de karakters uit de Atlantagroep nou eens als een soort "door iedereen bestuurbare dudes" maken? Als een soort oppervlakkige derde-persoon personages waarvan we niet in het hoofd kunnen kruipen maar alleen hun handelingen kunnen volgen en waar we allebei/allemaal gebruik van kunnen maken? (: Vind ik eigenlijk wel leuk.]
Daryl Dixon
Ze kijkt me ietwat boos aan omdat ik haar voor het blok heb gezet, maar ik geef er niks om. Als ze wil meegenieten van de benefits van deze groep, moet ze ook maar een beetje haar best doen voor deze mensen. "Het is nergens veilig," beantwoord ze Glenn's vraag. "Maar er zijn wel anderen, een paar... We zaten op een cruiseship, behoorlijk groot." De groep kijkt haar als een man nieuwsgierig en ietsjes onderzoekend aan. Rowan is totaal niet op haar gemak. "Het is niet helemaal veilig, maar de gangen en verdiepingen waar wij verblijven zijn groot en deels ontruimt. Nog geen hele dag reizen van hier." Ik knik. "Ik heb het met de motor net gered met de benzine, maar met de auto ben je er sneller." Rick draait zich jachtig om naar Lori en kijkt me dan weer aan. "Zijn er bedden? Normale kamers?" Ik knik kort. "Luxe kamers voor het uitkiezen. Behalve de captainsroom, die is van mij." Rick loopt naar Lori toe maar draait zich dan weer om. "En die mensen, die er nu zitten? Wat zijn dat voor types?" Hmm. Nu moet ik uit gaan leggen dat de meeste mensen daar juist blij zijn dat ik er eindelijk weg ben. "Nogal op zichzelf. Ik had niet veel met ze," zeg ik daarom. En dan ben ik nog aardig. Ik kijk Rowan expres niet aan als ik dat zeg maar houd mijn blik op Rick gericht, die me met zijn grijsblauwe ogen aandachtig aankijkt. T-Dog kijkt verrukt op. "Als het er niet veel zijn, kunnen we die boot gewoon overnemen. Het klinkt een stuk beter dan die gevangenis hier," zegt hij opgewonden. Er klinkt instemmend gemompel. Maggie kijkt Lori met een glimlach aan terwijl zij haar hand op haar buik legt.

---

ars moriendi

[Jua inderdaad. Of als er liefhebbers zijn om ze te spelen...]

Rowan Ava Carter

"Ik heb het met de motor net gered met de benzine, maar met de auto ben je er sneller." gaat Daryl verder op mijn verhaal. Het maakt me al zenuwachtig om eraan te denken dat ze misschien mee terug gaan. "Zijn er bedden? Normale kamers?" vraagt Rick. "Luxe kamers voor het uitkiezen. Behalve de captainsroom, die is van mij." Ik word gelijk misselijk bij de gedachten dat deze mensen mijn veilige plek overhoop halen, Rebecca's veilige plek. "En die mensen, die er nu zitten? Wat zijn dat voor types?" vraagt hij en mijn ogen worden iets groter als ik naar Daryl kijk, die al antwoord. "Nogal op zichzelf. Ik had niet veel met ze," antwoord hij en ik schud afkeurend met mijn hoofd. Niet veel met ze? Ik kan hem soms wel wurgen. "Als het er niet veel zijn, kunnen we die boot gewoon overnemen. Het klinkt een stuk beter dan die gevangenis hier," klinkt er opgewonden. Mijn mond valt zowat open als ik het opgewonden gemompel heb. "Daryl, ze kunnen niet zomaar de boot overnemen," piep ik angstig naar hem. "Rebecca en Nathan en de rest... Wie weet wat ze met hen van plan zijn, met mij?" Mijn blik naar de rest word vijandiger, nu vertrouw ik ze enkel nog minder. "Jullie kunnen daar niet zomaar heen en de baas gaan spelen!" zeg ik nu ook tegen de rest, waardoor het gemompel wegsterft en hun aandacht weer op mij gericht is. Alleen kan het me nu minder schelen, want het gaat om meer dan ikzelf. "We hebben zoveel moeite gedaan om het daar ons thuis te maken, we hebben zoveel erbij verloren. Niemand gaat dat zomaar opgeven aan jullie." spreek ik ze dreigend toe. Hierna richt ik mijn blik kwaad op Daryl, het nerveuze is uit mijn houding verdwenen, evenals dat ik mezelf klein probeerde te maken en te verstoppen voor de rest. "Ik dacht dat je zei dat je een goede groep had. Als het plan is om alles zomaar over te nemen en jij doet eraan mee, mag je mij hier achterlaten." Ik weet dat hij dat echt zou doen ook, maar ik wil er gewoon geen deel van uitmaken, niet van die mensen. Het gemompel komt weer omhoog en de meesten kijken naar Rick voor een antwoord.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
T-Dog is behoorlijk direct. Ik was eigenlijk niet van plan direct na deze lange en vooral hete reis terug te keren. Toch begrijp ik heel goed dat de mensen hier blij zijn dat er zo'n goed en relatief veilig alternatief is voor deze gevangenis. Het cruiseschip is veel leefbaarder dan de cellenblokken hier, dat geloof ik meteen. Rowan kijkt me geschrokken aan. "Daryl, ze kunnen niet zomaar de boot overnemen," piept ze. "Rebecca en Nathan en de rest... Wie weet wat ze met hen van plan zijn, met mij?" Ik wissel een blik uit met Rick. "Jullie kunnen daar niet zomaar heen en de baas gaan spelen! We hebben zoveel moeite gedaan om het daar ons thuis te maken, we hebben zoveel erbij verloren. Niemand gaat dat zomaar opgeven aan jullie." Het laatste komt er echt dreigend uit. In mijn ooghoek zie ik dat Carl zijn pistool alweer op wil richten maar ik schud bijna onmerkbaar mijn hoofd. De jongen laat het geweer weer zakken en kijkt naar zijn vader. Rick doet een stap naar voren. "Kalm aan. Niemand is iets met iemand van plan," probeert hij haar gerust te stellen. Het is eerlijk. Onze groep doodt nooit mensen die niet dood hoeven of te vertrouwen zijn. Fuck, maar ik vertrouw bijna niemand op dat schip.. Hell, ik vertrouw Rowan niet eens meer.. Hij steekt zijn hand naar haar uit. "Mijn naam is Rick. Je bent met Daryl meegekomen, en omdat ik Daryl voor de volle honderd procent vertrouw, wil ik jou ook een kans geven," zet hij kalm maar duidelijk. Hij kijkt haar indringend aan, op de manier waarop alleen hij dat kan. Carol komt naar me toegelopen en neemt mijn tas over. "Waarom ga je niet even met Lori, Beth, Maggie en Carol mee naar binnen zodat zij je even op kunnen lappen na jullie reis?" stelt Rick vriendelijk voor. Ik waardeer zijn rustige benadering, ondanks Rowan's onaardige, dreigende toon. Zijn vertrouwen in mij is enorm, en dat doet me erg goed.

---

ars moriendi