{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ryan Dawnstar
"Goedemorgen vroege vogel," klonk het vrolijk terug. Zij leek vrolijk. Volgens mij was het nog niet eens zes uur. Haar goede humeur zorgde er in ieder geval voor dat ik me ook al iets vrolijker voelde. Niet dat ik humeurig was, maar het was nu ook niet dat ik als een hyperactief springkonijn rondjes begon te rennen. "Ik denk dat ik maar eens opzoek ga naar mijn eigen kamer," meldde ik.
Jess bukte zich om haar kleding van de grond te vissen. Ondertussen raapte ik mijn shirt, schoenen en rugzak bijeen. "Denk je dat je hem dit keer wel kan vinden?" vroeg ze plagend, waardoor ik ook begon te lachen. "Ik veronderstel van wel, anders kom ik wel terug," zei ik lachend. Jess trok haar zwarte shirt over haar hoofd, ik begon ondertussen al richting de deur te wandelen. "Oh, als je Rebecca tegenkomt wil je dan vragen of ze vast ontbijt maakt? Ik ga de stapel eerst even aansteken. Iedereen kan deze ochtend wel een stevig ontbijt gebruiken," hoorde ik haar nog roepen.
"Zal ik doen," riep ik terug. Ik trok de deur open en liep op mijn blote voeten naar buiten. Ik had eigenlijk wel honger, dus ik hoopte dat die Rebecca al wakker zou zijn. Zo niet ging ik haar na het douchen wel opzoeken of zo. Misschien...
Mijn blik bleef op de grond gericht, zodat ik niet met mijn blote voeten in stukjes glas, Walker of al die andere vuiligheid die op de grond lach zou trappen. Het zou hier best wel een keer schoongemaakt mogen worden. Het was alleen niets voor mij, want ik was niet bepaald een huisman.
Eindelijk bij de juiste deur aangekomen trok ik 'm open en liep ik rechtstreeks naar de badkamer om onder de douche te springen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 12:42 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan

Opgelucht haalde ze adem, waarna ik de dekens goed over haar heen deed. Hierop keek ze me nogal nieuwsgierig aan. Rebecca draaide zich op haar zij, zodat ze goed lag. Toen ik haar weltrusten wenste, sloten mijn ogen zich al slaperig. Vaag kwamen de woorden die ze zei nog door tot in mijn bewustzijn. "Truste," murmelde ze slaperig. "Nog eens bedankt..." Ik wilde nog wel een antwoord terugzeggen, maar ik was zo moe dat ik in slaap viel. Van ver weg hoorde ik nog geluiden, waarschijnlijk afkomstig van Walker op het dek. Mijn arm zat nog om haar heen, maar het leek me niet belangrijk nu.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd, knipperde ik eerst een aantal keer slaperig terwijl ik iets in mijn ogen wreef. Wanneer ik Rebecca zag liggen, fronste ik, al helemaal toen ik mijn arm om haar heen voelde. Deze haalde ik wel voorzichtig weg, totdat ik me herinnerde hoe het kwam. Ze had gehuild en ik had haar geprobeerd te troosten tot we in slaap vielen. Kort blikt ik naar haar, voor ik het bed uit gleed.
Het was nogal drukkend in de kamer, dus besloot ik het raam zacht ietsjes open te doen terwijl ik het gordijn dicht liet. Het voelde al iets beter toen ik een zachte windvlaag voelde. Daarna blikte ik nog snel op Rebecca voor ik mijn broek aan trok. Eveneens voor het shirt en mijn schoenen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jessalyn Hope

Hij begint ook te lachen op mijn opmerking. "Ik veronderstel van wel, anders kom ik wel terug." antwoord hij er lachend op en ik geef hem een knipoog voor ik mijn shirt over mijn hoofd trek. Van mij mag hij, ik ben toch de beroerdste niet om te delen. Eerlijk gezegd vind ik het zelfs wel fijn, al heb ik zo af en toe ook een momentje voor mezelf nodig. Ik roep hem nog na over Rebecca. "Zal ik doen!" roept hij terug. Ik maak mijn broek dicht, ga zitten en trek mijn laarzen aan. Als ik opsta rek ik mezelf nog eens goed uit voor ik iets ga zoeken in de laden. Uiteindelijk vind ik een doosje lucifers, er zitten er helaas nog maar een paar in, maar voldoende om het nu aan te steken. Ik steek het goed weg in mijn broekzak en loop mijn kamer uit. Het is overal nog stil en als ik de deur naar buiten openduw, merk ik dat het zelfs nog fris is buiten. Heerlijk, eigenlijk heb ik het niet zo op het warme weer van hier. Ja, als je met een cocktail op het strand kan zitten is het wel lekker, maar nu niet. Nu moeten wij aan het werk en dan is de felle zon maar lastig. Nou, beter dan regen want daarvan wordt het dek ontiegelijk glad en dan glijd iedereen steeds uit, moeten we ook niet hebben.
Als ik buiten aankom, werp ik even een blik op de stapel. Gelukkig is hij niet al te groot, maar ik kan zo zeggen dat er minstens twintig Walkers op liggen. De volgende stapel zal nog wel veel hoger worden, het zal me verbazen als die in één dag opbrand eigenlijk. Nu maar hopen dat we ook niets aantrekken met die brandjes. Ik ril bij het idee van sommige vreemde groepen, die wil ik hier absoluut niet hebben. Eenlingen zijn welkom, die kunnen ons team goed versterken want dat hebben we nodig. In gedachten verzonken, maar alert op de omgeving, begin ik grote stukken hout te zoeken en die in de stapel te duwen, eromheen en erop. Brandstof hebben we niet, het zou trouwens ook zonde zijn om dat erover heen te gooien en het aan te steken. Werkt wel snel, dat wel. Uiteindelijk beslis ik dat ik genoeg heb, waarna ik de ene kant aan begin te steken. Als die redelijk brand, loop ik naar de andere kant om daar ook een beginnetje mee te maken. Zo weet ik tenminste zeker dat hij goed brand en niet ineens uit gaat.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Een koud windvlaagje streek over mijn arm. Voorzichtig opende ik mijn ogen. Shit, de nacht was te kort geweest. Ik draaide me om, ik wilde nog niet opstaan. Dit was gewoon allemaal een droom. Spijtig genoeg toen ik Flynn zag staan, die zijn kleren weer aantrok, werd ik weer in de realiteit getrokken. Wat moest ik nu tegen hem gaan zeggen? Ik bleef een tijdje stil liggen, om me uiteindelijk toch recht te duwen en mijn koffer onder mijn bed vandaan te halen.
"Goedemorgen," mompelde ik schor. Ik besloot er maar niks van te zeggen en te doen alsof er niets gebeurd was. Oké, niet helemaal alsof er niets gebeurd was, want het feit dat hij me getroost had ging ik niet vergeten. Ondertussen probeerde ik niet naar zijn borstkas te staren.
Ik begon in mijn koffer te rommelen en trok er een topje en een lange broek uit. Die broek deed ik enkel aan omdat ik niet rechtstreeks in mijn enkels wilde gebeten worden door Walkers. Het gordijn trok ik in één ruk verder open. Flynn had het raam open gedaan. Shit, er hingen nog altijd strepen bloed aan van mijn heup. Toen ik daar aan dacht trok ik mijn shirt een stukje omhoog om te kijken naar de wonde. Die zag er toch mooi dicht uit, er stond een korstje op. Vervolgens trok ik wat sokken en mijn zwarte vans aan om daarna naar de badkamer te gaan en mijn haar te kammen. Ik veronderstelde wel dat Flynn geen kam nodig zou hebben. Mijn haar vlocht ik in een strakke vlecht, om daarna richting mijn kamer te lopen en even te blijven staan. "Ik ga naar de keuken, voor ontbijt zorgen," mompelde ik. Ik wist niet of hij zou volgen, maar ik liep al naar buiten. Ik vertrouwde erop dat hij niet in mijn kamer zou gaan neuzen, en als hij het toch zou doen was het enige interessante dat hij zou vinden foto's van mij en James die ik omgedraaid in de lade van mijn nachtkastje had gepropt, onder het boek.
In de keuken zette ik al een pan op het vuur, terwijl ik ondertussen begon te tellen en twee stukken hert klaar legde. Dat zou wel genoeg zijn voor vier als we ze in de helft zouden delen.

Ryan Dawnstar
Het koude water werkte echt verfrissend, alleen spijtig dat ze hier alleen maar zeep met bloemen geur hadden. Dan rook ik maar naar een lentebriesje, het was beter dan stinken naar het zweet.
Ik stapte rustig onder de douche vandaan, terwijl ik me begon af te drogen en mijn kleding weer aantrok. Eigenlijk was het toch niet zo slim om me te gaan wassen en daarna mijn oude kleding weer aan te doen. Maar dat was dan pech. Ik vroeg me af of ze de kleding hier eigenlijk wel wasten. Misschien moest ik dat straks maar eens gaan vragen.
Ondertussen liep ik terug naar de kamer om mijn schoenen weer aan te doen en nog eens wilde met mijn hand door mijn haar te gaan zodat het niet plat tegen mijn hoofd zou liggen.
Toen ik helemaal klaar was zwaaide ik de rugzak weer op mijn rug en liep ik weer naar buiten.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 13:22 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Rowan vangt het ding met moeite op maar begint direct te steken. Prima. "Daryl, hadden ze geen bestemming waar ze heen wilden als ze hier weg moesten?" vraagt ze angstig terwijl ze druk bezig is met de Walkers. Ik schiet er nog een neer en trap een andere omver. "Nee, we gingen er van uit dat we op de boerderij konden blijven," beantwoord ik haar. Verdomme, hadden we maar een backup gehad. Dan had ik tenminste zeker geweten waar de overlevenden zich nu bevinden. "Op de motor!" beveel ik haar als er een paar seconden geen Walkers in een straal van drie meter om ons heen staan. Als ze zit ren ik zo snel mogelijk naar het zadel en start ik de motor. Twee Walkers blokkeren het pad maar met twee schoten liggen ze omver en kan ik tussen ze doorrijden. De rechtse weg. Laat het alsjeblieft de goeie zijn. We rijden langs het grote landgoed van Hershel, en passeren ook het open veld, waar ik Dale heb moeten doodschieten. Arme ouwe Dale. De man die de groep bij elkaar probeerde te houden en de menselijkheid wanhopig vast probeerde te houden. De man die me gelijk gaf toen ik zei dat de groep kapot was. Met Dale's dood zijn we destijds wat dichter naar elkaar gegroeid. Het is erg dat net toen, niet lang daarna de Walkers aanvielen en de boerderij overliepen. We rijden de zon achterna, en ik voel Rowan's kleine handen om mijn heupen. Ze heeft het mes nog, maar er is op dit moment niet veel wat ik daar aan kan doen. Ik had het moeilijk daarnet tussen de Walkers uit haar handen kunnen trekken. Hopelijk is ze verstandig en houdt ze zich koest.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Nee, we gingen er van uit dat we op de boerderij konden blijven," antwoord hij. Ik vloek binnensmonds en haal er nog één onderuit, waardoor de meeste nu uit mijn buurt zijn. "Op de motor!" beveelt hij me, waardoor ik gelijk achterop spring, dankbaar dat ik nog zo dichtbij stond. Als ik zit, rent hij ook naar de motor, springt hij er zowat op en start hij hem opnieuw. Het gebrul zal er nog wel meer aantrekken, maar dat maakt nu toch nog maar weinig uit. Hij schiet er twee neer die het pad blokkeren en rijd weg. Het mes hem ik ondertussen weg gestopt en ik grijp hem weer vast, iets voorzichtiger dan de vorige keer. Blijkbaar heeft hij voor het rechter pad gekozen, want daar rijd hij nu op, door de velden heen. Ik zucht zacht en opgelucht als we ze allemaal voorbij rijden en ze ons niet te pakken hebben gekregen. Met een blik achterom kan ik zeggen dat ze ons proberen te volgen, maar het is nutteloos, dat weet ik. "Straks stoppen om de kaarten te bekijken?" vraag ik over het brullende geluid van de motor heen. Ik krijg het er warm van, die constante spanning van Daryl, de Walkers en vooral die felle zon die ons constant achtervolgt. Ik ga zo meteen echt mijn trui uitdoen als we stoppen, volgens mij heb ik het in geen tijden zo warm gehad als ik het nu heb. Daarbij is hij nog eens helemaal smerig van het Walkerbloed, er is alleen maar meer bijgekomen door net. Dit is me het dagje vol Walkers wel volgens mij.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het is bloedheet op de motor, al scheelt het een hoop dat ik mijn poncho niet meer om heb. "Straks stoppen om de kaarten te bekijken?" hoor ik Rowan vragen boven het gebulder van de motor uit. Ik steek lichtjes mijn hand op ten teken dat ik haar heb gehoord en rij nog een stuk verder. Er zijn hier aanzienlijk meer Walkers dan een paar kilometer geleden. Daarom rijd ik eerst nog drie kwartier verder voordat ik de motor dan toch aan de kant zet en over mijn voorhoofd strijk. De bovenkant van mijn hand is direct nat van het zweet. Ik draai me om en zie Rowan zitten, verstikkend in de hitte. Wat moet ze toch ook steeds met die trui? Ze weet toch dat ik wel weet hoe haar lichaam eruit ziet. Beter dan wie ook, durf ik wel te zeggen. Tenzij ze ook met die nieuwe toyboy bij het schip heeft liggen rollen dan. Ik ruik niet fris door het zweet en bloed dat ruikt in de zon, en dat terwijl ik enkel een shirtje aan heb. En daar moet zij dan achter zitten. Het valt me mee dat ze daar nog niet over geklaagd heeft. Ik zeg niets over haar trui. Ze moet het ook zelf weten ook. Ik open de klep en spreid de kaarten over de motor terwijl ik nog een slok neem van het water. Dan gooi ik het zakje chips naar haar toe. Ze heeft nu al twee dagen niet gegeten, op het uitgespuwde hert na. Anorexia of niet, om op haar poten te blijven staan heeft ze toch iets in haar maag nodig. "We zijn nu hier," mompel ik half voor mezelf half naar Rowan toe terwijl ik op de rechtersplitsing van de weg rijd. "Er is een hele tijd niks.. en dan heb je hier.. een of ander groot gebouw." Ik wijs op een onduidelijk symbooltje iets verder naar rechts. Hoewel ik het niet zeg tegen Rowan - ze zou meteen uitflippen, weet ik dat we nog maar weinig brandstof over hebben. Ik heb me een beetje verkeken op de hoeveelheid in verhouding tot de afstand, en had verwacht dat we tegen deze tijd meer zouden hebben. We moeten nu echt ergens naartoe, en snel, anders zullen we moeten lopen. Ik kijk naar links, waar Rowan staat. "Wat denk jij?" brom ik.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Hij steekt zijn hand op ten teken dat hij me gehoord heeft, maar we stoppen nog niet. Logisch ook, want er lopen hier hele hordes rond. Daar moeten we eerst voorbij, ik vraag me nog altijd af wat ervoor zorgt dat ze hier allemaal zo samen klitten. Het wordt steeds warmer en ik begin aardig te zweten. Ik ben dankbaar voor de wind die langs ons heen waait omdat we rijden, dat koelt tenminste nog iets. Uiteindelijk stopt hij dan toch en ik blij weer eens blij dat ik even op kan staan. Daryl is helemaal nat van het zweet en ik veeg mijn eigen voorhoofd af met mijn mouw. Mijn trui stinkt echt enorm, ik zou er nog eens misselijk van worden als ik er niet aan gewend was. Daryl spreid de kaarten over zijn motor terwijl hij wat water drinkt. Hij gooit iets naar mij toe, wat ik opvang en er verbaasd naar kijk. Chips, wat moet ik nou weer met chips? Ik had toch liever koekjes of zo... Ik schrik zowat van mijn eigen gedachten, maar Daryl haalt me eruit door te praten. "We zijn nu hier," begint hij mompelend met zijn vinger op de kaart, waardoor ik naar hem toe buig en mee kijk. "Er is een hele tijd niks... en dan heb je hier... een of ander groot gebouw." Hij wijst ergens op en ik kijk er eens goed naar. "Wat denk jij?" vraagt hij. "Ik denk dat ze naar het minst bevolkte gebied zijn gegaan, dus we zitten op de goede weg," antwoord ik terwijl ik mijn oog op de kaart houd. "Aan de andere weg zitten teveel dorpen en kleine stadjes. Daar zijn teveel Walkers." Ik leg het zakje chips achter op de motor neer zodat ik mijn trui uit kan trekken en het zwarte hemdje eronder vandaan komt. Het verbaasd me dat het niet zo slobbert, zou ik aangekomen zijn dan? De trui stop ik weg in de tas, waarna ik het zakje chips open scheur en er nonchalant uit begin te eten. "Ze zijn in ieder geval ook niet naar de kust gegaan want dan hadden we ze wel gezien." mompel ik met volle mond. Mijn blik valt op het vieze verband rond mijn linkerarm. Het ziet er niet meer uit, ik moet het er echt vanaf halen, straks gaat de wond eronder nog zweren of iets in die richting en dat kan ik niet gebruiken niet.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan.

‘Goedemorgen,’ kwam er schor mompelend uit de richting van Rebecca, waardoor mijn hart iets op schrok en ik naar haar keek. Ze had haar ogen geopend en ik vond het eerlijk gezegd nogal spijtig dat ze dat gedaan had, aangezien ik zo stil mogelijk weg had willen gaan. Had ik te veel geluid gemaakt of was het door het raam gekomen, waar de frisse, maar warme lucht vandaan kwam? Ze had de koffer onder haar bed vandaan gehaald, terwijl ik haastig mijn shirt goed deed, aangezien ik door had dat Rebecca nogal vreemd deed nu.
Eenmaal dat ik mijn kleding en schoenen aanhad, haalde ik een hand door mijn warrige haar, die ik iets probeerde te fatsoeneren terwijl mijn blik toch weer naar haar afgleed. Ondertussen had zij er een topje en een lange broek uitgevist. Toen ze op stond en richting het raam stapte, deed ik iets ongemakkelijk een stap opzij. Wat verwachte ze nu van mij; dat ik het van vannacht zou vergeten, doen alsof er niets aan de hand was? Toen ik de zonnestralen in één keer in mijn gezicht kreeg, kneep ik mijn ogen dicht. Mijn handen waren al op weg naar mijn ogen om er iets in te wrijven.
Ik dacht een flits van rood te zien bij haar, alleen door de plotselinge zon die ik in mijn ogen kreeg, had ik zwarte vlekken ervoor gekregen. Hierdoor draaide ik me weg van het raam, eveneens van Rebecca, aangezien ik anders weer zo rood als een biet werd. Dit keer zou het echter beter te zien zijn, wat ik niet wilde. Indien ik doorhad dat ze naar een andere kamer ging, keek ik iets om me heen waarna ik vervolgens op haar bed ging zitten. Misschien zou ze straks wel iets tegen mij zeggen wat ze nu van mij verwacht, anders was het een probleem voor mij, een onzekerheid waarvan ik niet wist of ik mijn bek erover moest houden.
‘Ik ga naar de keuken, voor ontbijt zorgen,’ Mijn mond viel praktisch open toen ze dit zei. Op het ogenblik was ik bezig geweest met haar kamer te inspecteren in het zonlicht, haar spullen te bestuderen. Nu echter blikte ik haastig terug, met mijn mond enkele centimeters open. Ik keek echter naar haar rug, hoe ze de deur uit liep. Wat was er daarstraks gebeurd? Ze zou me niet nu toch al ontlopen? Ik gooide mijn hoofd naar achteren, waarna mijn lichaam al snel volgde en ik nogal levenloos naar het plafond liep te staren. Nu heb ik echter wel tijd om haar spullen te onderzoeken, maar hoe graag ik ook wat ervan wilde weten, moest ik haar privacy respecteren. Ik besloot het dus maar niet te doen en met mijn luie reet op te staan om me naar de keuken te begeven.
Mijn tas lag nog in haar kamer, maar ik had geen zin om dat vieze ding mee te slepen. Daarbij verwachtte ik ook wel dat niemand zich in haar kamer zou nestelen om mijn tas vervolgens te stelen, dat lelijke ding. Eenmaal in de keuken, na lang gezocht te hebben, zag ik dat ze al een pan op het vuur had gezet, terwijl ze vlees klaar legde. Kort keek ik even om me heen voor ik me naar haar begaf, zodat ik zeker wist dat er niemand anders was die ons af konden luisteren. Wie weet wat we allemaal zouden zeggen tegen elkaar, ik zal er wel achter komen straks, I guess. ‘Rebecca, wat verwacht je nu van mij?’ Stelde ik de vraag aan haar die ik een paar keer door mijn hoofd had laten malen. Een paar stappen deed ik dichterbij, mijn handen stopte ik in mijn broekzakken terwijl ik toch nog op een gepaste afstand bleef staan. ‘Wil je dat ik mijn mond erover houd of maakt het je niet zoveel uit?’ Ik likte iets over mijn tanden. ‘Oh, goedemorgen trouwens…’

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:32 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
'Rebecca wat verwacht je nu van mij?' klonk het opeens. Ik keek op richting Flynn. Ik had hem de keuken niet binnen horen komen. Die gast kon stil zijn... Mijn blik bleef op hem hangen. Hij zette een paar stappen dichterbij en stak zijn handen in zijn broekzak. Hierdoor werd ik gewongen mijn hoofd naar achteren te kantelen als ik terug wilde kijken. Mijn mond opende zich een klein stukje om te antwoorden, maar ik snapte zijn vraag niet. Ik verwachtte niet echt iets van hem, eigenlijk. 'Wil je dat ik mijn mond erover houd of maakt het je niet zoveel uit?'
Ik kijk hem nog steeds aan. Nu hij zijn vraag had verduidelijkt leek het op te klaren in mijn hoofd en kon ik weer helder denken. Ik legde het mes in mijn hand neer op het aanrecht en keek eerst nog even naar de pan voor ik antwoordde. 'Het maakt mij niet zo veel uit eigenlijk. Iedereen die hier was wist van mijn situatie omdat het gebeurde toen ze hier waren, maar toen waren Jess en Ryan er nog niet. Maar van mij mogen ze het weten, dat verklaart ook waarom ik soms ook down kan zijn...'
Ik zag zijn tong bewegen in zijn mond. Ik glimlachte nog eens voor ik me omdraaide naar de sudderende pan en het stuk vlees ering legde.
'Oh, goedemorgen trouwens,' wenste hij me nog toe. Ik lachte zachtjes, terwijl ik het tweede stuk in de pan legde. 'Dankje,' mijn blik veranderde weer naar serieus toen me iets te binnen schoot en ik keek hem aan. 'Ik ben je wel een uitleg verschuldigd, denk ik zo... Dus als je vragen hebt, shoot.'

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Rowan komt naast me staan en buigt zich over de kaart. "Ik denk dat ze naar het minst bevolkte gebied zijn gegaan, dus we zitten op de goede weg," zegt ze verstandig. "Aan de andere weg zitten teveel dorpen en kleine stadjes. Daar zijn teveel Walkers." Ik knik en lik langs mijn zoute lippen. Ze legt het zakje chips op de motor en trekt haar trui uit. Eronder verschijnt een zwart hemdje. Nog steeds niet ideaal aangezien zwarte kleding alle warmte absorbeert, maar he, het is al een stuk beter. Zelf ruikt ze ook niet al te fris. Ik vraag me af of we uberhaubt de kans gaan krijgen ons te douchen de komende tijd. Ik kijk weer op de kaart maar wordt afgeleid als ik hoor hoe het zakje chips krakend wordt opengemaakt. Tot mijn verbijstering begint Rowan er noncharlant van te eten. Niks geen kleine peuterhapjes, niks geen vieze gezichten.. ze eet. Het is triest maar waar, maar dit is de allereerste keer dat ik haar op een normale manier zie kauwen. "Ze zijn in ieder geval ook niet naar de kust gegaan want dan hadden we ze wel gezien," zegt ze, met volle mond notabene. Ik weet een klein glimlachje niet te onderdrukken en knik haar goedkeurend toe. Het knikje is meer bedoelt als goedkeuring voor dit eetgedrag dan voor haar antwoord. "Inderdaad. Maar toch blijf ik het raar vinden dat Maggie's auto die kant op staat. Misschien heeft zij het wel niet gered," murmel ik. Het volume van mijn stem wordt zachter naarmate ik dat zeg. Dat zou waarschijnlijk betekenen dat Glenn ook ergens rondloopt daar. Rondstrompelt.. Een scenario waarin Glenn en Maggie vastzitten in de uit de bocht gevlogen auto flitst voor mijn ogen. Glenn klimt door het raam en weet de Walker te doden, maar er komen er meer en meer uit de bosjes. Maggie wordt door het raam uit naar buiten getrokken en gebeten en Glenn wordt omsingelt zoals wij dat daarnet werden. Zijn schoten trekken alleen maar meer Walkers aan. Ik schrik op uit mijn gedachten. Nee, dan had ik bloed moeten zien liggen. Degene die in die auto heeft of hebben gezeten, moeten het overleefd hebben, dat kan niet anders. In elk geval hebben ze het gered tot voorbij de auto.. Ik wijs op het onbekende gebouw op de kaart en kijk weer naar Rowan. "Kijken wat daar is?"

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl glimlacht iets en knikt naar me, ik heb al snel door dat hij eerder op het eten doelt wat ik aan het doen ben dan op wat ik zeg. Hierdoor dringt het iets beter door wat ik aan het doen ben en kijk ik eens naar het zakje, dat al leeg is. Shit, dat heb ik op een recordtijd naar binnen gewerkt. Ik geef het een kwade blik, alsof het zakje alle schuld krijgt en werp het dan op de grond naast ons. "Inderdaad. Maar toch blijf ik het raar vinden dat Maggie's auto die kant op staat. Misschien heeft zij het wel niet gered," mompelt hij steeds zachter. Maggie zal wel iemand uit de groep zijn en die auto die we net tegenkwamen van haar, het lijkt Daryl nogal wat te doen. Nu pas valt het echt op z'n plek. "Wie zijn er met die auto weggegaan dan?" vraag ik aan Daryl. Ik pak het flesje water van hem vandaan en neem een paar kleine slokjes, van chips krijg je echt enorm veel dorst. Veel te veel zout, eigenlijk. Van mijn mondhoeken veeg ik een paar kruimeltjes weg. Ongelooflijk dat ik dat gedaan heb, ik kan mezelf amper geloven. De vinger van Daryl prikt opnieuw op de kaart als zijn blik naar mij gaat. "Kijken wat daar is?" vraagt hij en ik knik gelijk. Als we geluk hebben, kunnen we daar nog wat nuttige dingen voor onderweg vinden. Water, bijvoorbeeld. Het ritsje wat vooraan mijn hemdje zit, trek ik een stuk open op meer koelte te kunnen krijgen, ik krijg bijna het gevoel dat ik op aan het lossen ben in deze hitte. Ik hou van warmte omdat ik het altijd snel koud heb, maar volgens mij is het vandaag echt de warmste dag van het jaar of iets dergelijks. Mijn rugzak zwaai ik weer op mijn rug. "Wil je het mes trouwens nog terug hebben?" vraag ik aan hem. Ik pak het al beet om het aan hem terug te geven, terwijl ik hem iets inschattend bekijk. Ik vraag me af of hij het het risico waard zal vinden of niet. Ik weet dat ik hem niets aan zal doen, maar of hij dat ook weet? Volgens mij niet.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan.

Ze keek op richting mij, automatisch keek ik ook direct terug. Al werd ik wel lichtelijk nerveus doordat haar blik op mij bleef hangen, waardoor ik haastig verder begon uit te leggen. Haar mond opende een klein stukje om te antwoorden, maar er kwam nog geen geluid uit. Snapte ze de vraag niet of wilde ze niet antwoorden? Nog altijd keek ze me aan en benieuwd naar haar antwoord keek ik haar aan. Goed, misschien wel ik wel gewoonweg wat ongeduldig ervoor. Sinds gisteren ken ik haar ook maar werkelijk één dagje en die avond was ik direct bij haar in bed gekomen. Welja, dan was het niet op de manier dat we elkaars lichaam aanraakten op een…
      Wacht, deze gedachten gingen te ver! Straks ging ze me nog aanvallen met het mes dat ze in haar hand had. Nee, tuurlijk niet, gelukkig waren gedachten nog iets prive’s en kon ze niet opeens mijn of iemand anders gedachten lezen. Dat zou nog wat zijn zeg. Trouwens, ik bedoelde het helemaal niet op die manier. Ik wist sowieso niet hoe we nu tegen elkaar moeten doen, daar ging het om. In het belang van de groep, of course. Het mes legde zij neer op het aanrecht en eerst blikte zij naar de pan voor ze antwoordde. ‘Het maakt mij niet zo veel uit eigenlijk. Iedereen die hier was wist van mijn situatie omdat het gebeurde toen ze hier waren, maar toen waren Jess en Ryan er nog niet. Maar van mij mogen ze het weten, dat verklaart ook waarom ik soms ook down kan zijn…’ Ze glimlachte iets eer zij zich omdraaide naar de nu sudderende pan en het stuk vlees erin legde.
      Ik wenste haar nog murmelend een goedemorgen terwijl ik de woorden goed probeerde op te vatten. Het is niet dat ik het niet snap, want dat doe ik wel, maar ik doelde eigenlijk ook erop dat ik bij haar in bed had gelegen. Überhaupt wist ik niet wat ze verder van mij verwachtte, voor mij voelde alles nogal awkward aan nu. Maar ik was de enige blijkbaar, ze leek er niet echt problemen mee te hebben. Damn, wat had ik een hekel hieraan. Zachtjes lachte ze en ze legde het tweede stuk erin. ‘Dank je,’ Abrupt keek ze me aan, waardoor ik met mijn wenkbrauwen opgetrokken vragend naar haar keek. ‘Ik ben je wel een uitleg verschuldigd, denk ik zo… Dus als je vragen hebt, shoot.’
      Ik knikte wel, maar aangezien ikzelf een hekel eraan had als ik iets over mezelf kwijt moest, wilde ik haar ook niet dwingen. ‘You know, je hoeft me al die persoonlijke dingen niet te melden.’ Bracht ik uit, waarna ik vervolgde, ‘En ik had het niet enkel over dat, maar ook over mij…’ De laatste paar woorden bracht ik voorzichtig uit, maar aangezien ze het nu waarschijnlijk niet zou snappen, opende ik mijn mond weer. Dit keer zou ik het op mijn oude, nonchalante manier zeggen. ‘Dat ik halfnaakt in je bed lag.’ Behalve dat achteloze, was het ook nog eens op een directe toon gezegd.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 23:36 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
Als ik haar toeknik, schijnt Rowan zich te beseffen wat ze aan het doen is en kijkt ze verschrikt naar het lege zakje in haar handen. Ze gooit het op de grond alsof het een of andere bom is. Ik schud mijn hoofd terwijl ik me weer over de kaart buig. "Wie zijn er met die auto weggegaan dan?" vraagt ze. "Een jong koppeltje. The farmers daughter and the Asian kid." Ik knik een keer terwijl ik aan ze denk. "Sterke jongen, die Glenn." Met die woorden vouw ik de kaarten weer op. Ze knikt als ik heb gevraagd of we door moeten rijden naar het gebouw. Ik open de klep van de motor en berg de kaarten weer op. "Wil je het mes trouwens nog terug hebben?" vraagt ze onverwachts. Ik kijk om terwijl ik nog over de motor gebogen sta. Dan sluit ik de klep en loop ik naar haar toe. Zonder een woord te zeggen pak ik het mes aan en stop ik het achter mijn riem. Dan stap ik weer op de motor en knik ik een keer. Het valt me op dat ze het ritsje van haar hemdje heeft geopend. Ter verkoeling, of iets anders..? Als ze probeert om me weer te verleiden, vrees ik dat dat haar niet gaat lukken. Haar lichaam is nou eenmaal veel te mager. Waarom begrijpt ze nou niet dat mannen zoals ik (het soort man dat haar om de een of andere onverklaarbare manier lijkt aan te trekken) juist houden van volle vormen, mooie borsten en een lekkere kont? Ik start de motor en wacht tot ze achterop stapt. Een tikkeltje bezorgd check ik de brandstof. Het is nu gaan en er het beste van hopen. Het duurt niet lang voor we weer on the road zijn, op weg naar het vreemde gebouw.

[Wil jij zo "het gebouw" (ohh wat zou het toch zijn 8D] beschrijven als ze aankomen enzo?]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
Hij knikte eerst, maar zijn antwoord luidde heel anders. 'you know, je hoeft me al die persoonlijke dingen niet te melden. En ik had het niet over dat, maar over mij...'
Mijn mond opende zich weer, maar deze keer kwam er enkel een ontzette 'Oh...' uit. Typisch, had ik het weer verkeerd begrepen. De sfeer die hier hing maakte me ook lichtjes zenuwachtig, waardoor ik bijna vergat het vlees om te draaien. 'Dat ik halfnaakt in je bed lag,' klonk het weer bot.
Ik keek hem beledigd aan. 'Één: nu moet je niet bot tegen me gaan doen, twee: so what? Het was fucking heet? Drie: dat maakte me eigenlijk niets uit, als jij erover wilt zwijgen, zwijgen we en vier: je kroop er zelf bij, dus doe niet alsof het mijn schuld is,' snauwde ik gepikeerd. Ik draaide de stukken vlees om en keek hem niet aan. Misschien moest ik ook niet direct boos gaan doen, maar ik kon het niet helpen, hij kon toch ook niet gaan doen alsof hij me niet getroost had. Trouwens, als het kouder was geweest lagen we daar waarschijnlijk niet half naakt. Ik zuchtte nog een keer, maar hield mijn blik op het vlees gericht. Waarom kon ik niet boos blijven? Zelfs bij Daryl had ik niet meer boos gedaan, het was alsof ik veranderd was sinds ik overeen kwam met Rowan. Op een goede manier naar de buiten wereld toe, maar op een slechte manier naar mezelf toe, als ik mezelf niet meer ging beschermen met mijn schild van gesnauw en rotopmerkingen, ging ik weer veel vaker gekwetst worden. Rowan had het gisteren al gedaan en ik had het haar weer vergeven. 'Sorry,' mompelde ik bijna onhoorbaar. Ik wilde het niet zeggen, maar iets in me dwong me om mezelf weer te verontschuldigen. Als hij gisteren niet zo lief was geweest, had ik het waarschijnlijk ook niet gedaan en stond ik hier waarschijnlijk vol irritatie. Nu was ik enkel verward, wist ik niet wat ik voelde en kreeg ik het benauwd van de drukkende sfeer.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov