{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Net voor de kaken van de mannelijke Walker mijn schouder grijpen, schiet Daryl een pijl door zijn kop heen en valt zijn hele gewicht op mijn lichaam. Uit zijn hoofd druipt donkerrood bloed op mijn trui en hij verspreid de meest misselijkmakende stank ooit. Ik trek een vies en wat hulpeloos gezicht. Getsie, dit is echt super goor. Volgens mij heb ik nog nooit onder zo'n ding gelegen en na deze keer ben ik het ook zeker niet van plan. Ik probeer hem met mijn armen van me af te duwen, maar Daryl is me voor en trekt hem van me af. Als hij zijn hand uitsteekt, pak ik die maar aan. Voor ik het weet sta ik weer op mijn voeten, hoe ruw ik ook omhoog gekomen ben. "Opletten. De volgende keer ben ik er niet om je te helpen." is het enige wat ik van hem krijg op een grimmige toon. Mijn mond zakt een stukje open op die opmerking. Zei hij dat nou echt? "Zo kan ik het ook, zelf de kleinste groep nemen terwijl ik de beste wapens heb en iemand anders met de meerderheid opzadelen en vervolgens oordelen dat ze het niet goed genoeg doen. Jezus, man." grom ik, vooral in mezelf. Ik schop nutteloos tegen het hoofd van één van de Walkers. "Nou, het wonder dat je me überhaupt geholpen hebt mag er wezen dus eigenlijk heb ik niets te klagen." Ik trek mijn rugzak weer goed op mijn rug en loop terug naar de motor zonder naar Daryl op te kijken, die pijlen uit hun hoofden aan het trekken is. Volgens mij denkt hij echt dat hij één of andere geweldige God is en dat ik maar naar hem op moet kijken. Ik probeer me al de hele tijd in te houden, niets te zeggen en niet ondankbaar te doen, maar hij duwt me gewoon over het randje met zulk gedrag.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik begroef mijn gezicht in het kussen. De tranen in mijn ogen maakten het een beetje nat, maar ik probeerde geen geluid te laten horen.
Flynn achter me, begon te bewegen. Ik versteef in de hoop dat hij het niet zou horen, maar het was al te laat toen hij zich over me boog. 'Rebecca...' Ik voelde zijn warme adem in mijn oor. De haren in mijn nek gingen overeind staan en ik kreeg er kippenvel van. Niet doen, dat deed James ook altijd. 'Gaat het wel met je?'
Ik keek niet op en hield het kussen nog steviger tegen mijn gezicht en lichaam, daarna begon ik te knikken. 'Ja, er is niks,' mijn stem klonk gedemp en stond helemaal in contrast met mijn woorden. Hij trilde door de tranen in mijn ogen.
Het ging allesbehalve, maar ik wilde niet dat hij zich zorgen om me ging maken of me voor gek zou verklaren. Ik krulde mijn lichaam op, het enige wat mijn gezicht en mijn knieën scheidde was het kussen. Mijn ruggengraat was door mijn houding feller te zien, maar ook omdat ik nog niet helemaal op gewicht was.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
In plaats van een bedankje te mompelen of in elk geval haar mond te houden, meent Rowan dat ze nog iets moet opmerken. Ze zegt het zacht, maar ik hoor ieder woord. "Zo kan ik het ook, zelf de kleinste groep nemen terwijl je de beste wapens hebt en iemand anders met de meerderheid opzadelen en vervolgens oordelen dat ze het niet goed genoeg doen. Jezus, man." Woedend draai ik me om. "Je had één Walker meer en ze zaten nog met hun rug naar je toe ook, ondankbaar kreng," snauw ik. "Nou, het wonder dat je me überhaupt geholpen hebt mag er wezen dus eigenlijk heb ik niets te klagen," vervolgt ze. Ik trek de pijlen uit de hoofden van de Walkers en loop dan naar de motor, waar ze al is gaan staan. Het lijkenbloed zit over haar hele trui heen. Als ze mijn hulp niet had gehad, was ze er nu zelf een geweest. Ik ga dreigend voor haar staan. "Misschien had ik dat ook niet moeten doen," sis ik met een gevaarlijke schittering in haar ogen. Waarschijnlijk vergeet ze even dat ik degene ben met de wapens, de armen en, het belangrijkste, de motor. Ik spuw voor haar op de grond en loop naar de andere kant van de motor, zodat het voertuig tussen ons in staat. Vervolgens begin ik de tassen in te laden. Ik zou mijn rug niet meer naar haar toekeren en zometeen zou ze haar mes bij me moeten inleveren zodat ze me niet in mijn rug kan steken zodra we op de motor zitten. Ik begin meer en meer paranoïde van haar te worden. Ik vraag me af of ze dat door heeft.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Gevaarlijk draait hij zich naar mij terug. "Je had één Walker meer en ze zaten nog met hun rug naar je toe ook, ondankbaar kreng," kaats hij snauwerig terug. Vergeet hij nou ook nog dat hij degene die met échte wapens en mij laat zitten met een simpel mesje? Hij heeft het echt te hoog in zijn bol gekregen. Dreigend gaat hij voor me staan als hij klaar is met wat hij ook aan het doen was. "Misschien had ik dat ook niet moeten doen." dreigt hij verder terwijl hij nu voor het eerst echt intimiderend op mij overkomt. Hierdoor verlies ik even de mogelijkheid om nog wat terug te zeggen en pers ik mijn lippen op elkaar, lichtelijk upset door zijn dreigementen. Als hij om de motor heen loopt nadat hij kwaad voor mij gespuwt heeft, begint hij de tassen in de laden. "Natuurlijk, want jij heb niet de betere wapens en ik wel," mompel ik naar hem toe, terwijl ik mijn armen over elkaar sla en zijn handelingen bekijk. "Je mag er pas wat van zeggen als ik écht in het voordeel geweest zou zijn." besluit ik voor hem, ook om te doen alsof ik niet bang van hem wordt, met zijn stomme gedrag. Ik weet dat hij me makkelijk neer kan halen en ik er niets tegen kan doen. Hier is niemand om me te helpen of het te zien. Niemand die het op zou merken. Als Daryl bij zijn groep zou blijven zou niet eens iemand naar me vragen. Ik besef het me maar al te goed, maar ben veel te koppig om nu mijn excuses nog aan te gaan bieden ook.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan

Het ging me niet onopgemerkt voorbij dat ze haar gezicht in de kussen begroef. Waarom? Had ik iets stoms gezegd of gedaan? Vrouwen, waarschijnlijk zal ik ze wel nooit snappen. Misschien dacht ze, net zoals ik eerder, ergens aan. Zodra dit bij me door kwam, boog ik me iets naar voren richting haar oor en fluisterde of het wel goed ging. Het bezorgde me een nogal ongebruikelijk raar gevoel in mijn buik, alsof ik ergens onrustig voor was. Toch liet ik dat gedeelte zo min mogelijk, gewoon totaal niet, merken. Dat zou nog wat zijn, als ze erachter komt. Waarschijnlijk voelt zij zich dan enkel slechter en dat was niet mijn bedoeling.
Haar gedrag sloeg ik in mezelf op, terwijl zij het kussen steviger tegen haar gezicht en lichaam drukte, waarna ze pas begon te knikken. Fronsend hoorde ik nog hoe ze "Ja, er is niks," zei. Haar stem was gedempt door de kussen en ik kon doodeenvoudig horen dat er wel degelijk wat aan de hand was. Het trilde namelijk toen ze die woorden zei. Toen ze ook nog haar lichaam iets op krulde, zuchtte ik diep. Niet omdat ik me aan haar irriteerde, maar omdat ik wist dat ik gelijk had en niet wist wat ik nu moest doen. Desondanks ging het een beetje op automatische piloot, waardoor ik mijn hand over haar zij liet dwalen en haar dichter tegen me aan trok. Haar ruggengraat was wel duidelijker te zien, maar ik lette er nu gewoonweg niet op, omdat mijn aandacht ergens anders naartoe ging.
"Wat is er nu, Rebecca?" murmelde ik, net zo zacht fluisterend als daarnet. Vervolgens draaide ik haar om, zodat ze met haar gezicht naar mij toe lag en trok de kussen zacht los, welke ik onder haar hoofd legde. "Vertel het me, want ik merk het toch duidelijk." Hard, en nogal ongemakkelijk, beet ik op mijn lip toen ik haar tranen zag. "Je huilt. Niet doen." Zacht veegde ik de dwalende tranen onder haar ogen weg en trok haar in een zachte omhelzing, omdat ik ook niet zo goed wist wat ik nu moest doen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
Die woorden maakten indruk. Mooi. Ik stop de poncho bij de spullen in de zitting en sla mijn kruisboog weer om. Het is veel te warm voor dat ding nu. Ik hoop dat Rowan in het vervolg - of in elk geval voor het komende uur - haar mond houdt. Natuurlijk is dat weer teveel gevraagd. "Natuurlijk, want jij heb niet de betere wapens en ik wel. Je mag er pas wat van zeggen als ik écht in het voordeel geweest zou zijn." Ik sla de motor met een klap dicht en kijk haar woest aan. Dit is het dan. Ze heeft het weer uitgelokt en me over het randje geduwd. De woedeaanval die ik aan voel komen, weet ik niet meer te onderdrukken. Moet zij nou echt altijd het laatste woord hebben, hoe argumentloos dan ook? "Kun je niet gewoon voor een paar minuten je grote bek houden?" blaf ik haar toe. "Als mijn gedrag je niet bevalt, prinses; je hoeft niet achterop de motor te stappen, weet je." Ik wijs naar de weg waar we vandaan zijn gekomen. Ik voel hoe mijn sterke armen glimmen van het warme weer. "Waarom wilde je dan in eerste instantie met me mee? Om me een dolk in mijn rug te steken omdat ik Jess gedaan heb ik plaats van jou?" snauw ik haar toe.

---

ars moriendi

Rebeccca Morgan
Flynn zuchtte diep. Ik voelde zijn warme hand op zijn zij, waardoor ik verstarde en toen hij me dichter tegen zich aantrok, begon ik nog harder te trillen. Ik wilde er niet over praten. 'Wat is er nu, Rebecca?' vroeg hij zacht. Toen ik niet reageerde draaide hij me om en trok hij voorzichtig het kussen uit mijn greep, om het onder mijn hoofd te schuiven. Verwoed graaide ik met mijn handen in lucht. Ik keek hem door mijn betraande ogen aan. 'Vertel het me, want ik merk het duidelijk.' hij beet op zijn onderlip. 'Je huilt, niet doen.'
Ik wilde iets zeggen, maar toen voelde ik hoe hij mijn tranen wegveegde en me in een omhelzing trok. Door zijn aanraking begon ik nog harder te huilen. 'Hij, jij, ik...' stamelde ik onsamenhangend. 'Ik mis hem,' besloot ik uiteindelijk. 'Ik wil dit niet meer, ik wil naar huis ik... Ik...' Ik sloeg mijn armen eerst om hem heen, maar daarna liet ik hem los en maakte ik me van los. Door mijn tranen keek ik hem aan. 'Je hoeft me niet te troosten,' stamelde ik. 'J-je ging slapen...'
Ik was nog steeds aan het snikken en aan het schokken. Met mijn hand veegde ik de natte plek op zijn schouder droog.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Met een klap gooit hij de motor zicht en zijn blik naar mij toe zou kunnen doden. "Kun je niet gewoon voor een paar minuten je grote bek houden?" snauwt hij furieus. "Als mijn gedrag je niet bevalt, prinses; je hoeft niet achterop de motor te stappen, weet je." Hij wijst naar de weg toe, maar ik kan me eigenlijk alleen richting op zijn gespierde armen. Ik slik eens, misschien zou ik wel omkeren als ik kan, maar dat overleef ik sowieso niet. "Waarom wilde je dan in eerste instantie met me mee? Om me een dolk in mijn rug te steken omdat ik Jess gedaan heb ik plaats van jou?" Ik bevries door die woorden als ze door me heen lijken te steken. Daarna kijk ik hem ongelovig aan en trekt mijn mondhoek wat spastisch omhoog. "Denk je echt dat ik zoiets zou doen?" vraag ik zacht. "Ik ging mee omdat jij het vroeg, omdat je dat leek te willen. Niet omdat ik je iets aan wil doen omdat je telkens in bed springt met die slet! Dat had ik net zo goed op de boot kunnen doen, jullie beide tegelijk," klink het koud uit mijn mond. "Ik... ik zou je nooit iets aan kúnnen doen." Het komt behoorlijk kwetsbaar uit mijn mond, omdat dit de eerste keer is dat ik me realiseer dat ik dat ook echt niet kan. Ook al valt hij me hier ter plekke achter, daagt hij me uit of laat hij me achter als ik niets doe. Ik zou het echt niet kunnen. Ik schud iets met mijn hoofd, hij zit veel te vol met veel te veel dingen. Ik voel me verslagen op het moment, omdat het steeds duidelijker wordt hij dat me helemaal niet mee wilt. Het was gewoon een grote vergissing en ik had het al door voor we weggingen, maar ik wilde het gewoon niet toegeven.

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 22:16 ]

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan

Haar lichaam verstarde iets door mijn aanraking die ik in een opwelling had gehad. Toch ging ik verder met haar tegen me aan te trekken, omdat ze nu wel iemand kon gebruiken die haar troostte. Ik was niet zo onbekommerd en harteloos als ik leek, want dat deed ik enkel expres - die kant van mij laten zien. Toen ze nog harder begon te trillen, vroeg ik me al compleet af wat er met haar aan de hand was. Dit was echt niet goed hoor, en het feit dat ze er eerst over loog irriteerde me iets. Prima, ik ken haar pas sinds vandaag en dus is het op dat punt wel begrijpbaar, maar het is beter als ze nu eerlijk is..
Ze probeerde nog het kussen terug te graaien, maar ik schoof het al onder haar hoofd. Wanneer ze me met betraande ogen aankeek, borrelde er een curieus gevoel in me op die ik niet kon ontcijferen. Ergens vertelde een stemmetje me ook dat ik niet wilde wat het te betekende had. Vervolgens veegde ik de tranen weg en trok haar in een zachte omhelzing. Abrupt begon zij nog harder te huilen, waardoor ik direct dacht dat ik het verkeerde had gedaan. Ik wilde haar dan ook geschrokken los laten, maar toen ze begon te praten, bleef ik haar uiteindelijk toch vasthouden. Teder, maar nogal ongemakkelijk streelde ik met mijn vingers over haar rug heen. "Hij, jij, ik..." stamelde zij onsamenhangend. Ik snapte er werkelijk waar geen ene moer van, desondanks hield ik dat voor me, omdat het geen goed moment was het te delen. "Ik mis hem," besloot ze uiteindelijk, terwijl ik nog niets had gezegd, behalve het getroost van haar.
"Ik wil dit niet meer, ik wil naar huis. Ik... Ik..." Ze sloeg haar armen abrupt om me heen, waardoor ik mijn ogen iets open sperde toen ik haar huid tegen die van mij voelde. Ik bedoel, dat voelde ik natuurlijk al, maar nu doet zij het uit zichzelf. Toen ze me los liet en me van zich losmaakte, keek ik even ontdaan naar haar. Door haar tranen keek ze me aan en ik beet op de binnenkant van mijn wang om haar niet weer tegen me aan te trekken. Als troostgebaar natuurlijk. "Je hoeft me niet te troosten," stamelde ze. "J-je ging slapen..." Met haar hand veegde ze de natte plek op mijn schouder droog, ik keek er echter niet naar. Mijn blik was nog op haar gezicht gericht, haar tranende ogen die maar niet wilde leken te stoppen. Er kwam een diepe zucht bij mij vandaan, terwijl ik de tranen weer wegveegde en toen ik doorhad dat mijn hand iets langer op haar wang lag dan nodig was, trok ik deze haastig terug. "Dat beslis ik zelf, of ik je troost of niet, Rebecca.." murmelde ik, waarna ik een brok in mijn keel door slikte. "Je hebt een schouder nodig nu.. Ik wil het graag. Ik bedoel, eh," hakkelde ik iets, terwijl ik mijn woorden iets goed begon te spreken. "Als ik toch je kamer als zowel je bed inpik, heb ik dit graag voor je over." Toen bewoog ik me voorzichtig iets dichterbij en omhelsde haar weer, terwijl ik in een opwelling iets over haar haar streelde.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
Ze kijkt me aan alsof ze een klap in haar gezicht heeft gekregen. Ik heb geen medelijden. Zij is in staat me dood te maken, dat heb ik eerder in die maniakale ogen van haar kunnen lezen. "Denk je echt dat ik zoiets zou doen?" vraagt ze geruisloos. Langzaam begint ze harder te praten. "Ik ging mee omdat jij het vroeg, omdat je dat leek te willen. Niet omdat ik je iets aan wil doen omdat je telkens in bed springt met die slet! Dat had ik net zo goed op de boot kunnen doen, jullie beide tegelijk." Is dat een dreigement? Met een stalen blik loop ik langs de motor af haar richting op. Vlak voor ik iets kan doen, brengt ze nog iets uit. "Ik... ik zou je nooit iets aan kúnnen doen," piept ze zachtjes. Ik blijf staan en blijf haar aankijken. Heeft ze dan echt niet door hoe bang ze me heeft gemaakt en hoe ze dat nog steeds doet? De oude Rowan is weg. Af en toe zijn er flitsjes van te zien, maar meestal is ze een lege huls die bij het minste of geringste plotseling kan veranderen in een gek die niet voor zichzelf instaat. Ik schudt met mijn hoofd en loop terug naar de andere kant van de motor. "Je bent eng soms," reageer ik terug waarna ik mijn been over de motor sla. Ze lijkt echt van slag te zijn om mijn woorden. Een zielig poppetje, dat is ze. Ondanks dat ze me heeft gezegd dat ze me niets aan zou kunnen doen, steek ik mijn hand uit. "Je mes?" Ze moet mijn vertrouwen maar eens terug winnen voordat ik risico's ga lopen. En dat zou nog wel eens een flinke klus voor haar kunnen worden. Dan haal ik mijn hand een stukje terug. "Of ga je toch terug lopen?" vraag ik afstandelijk.

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 22:26 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
Zijn ontdane blik bracht me even van mijn stuk. Flynn beet zacht op de binnenkant van zijn wang. "Je hoeft me niet te troosten," stamelde ik zacht. "J-j ging slapen..."
Ik veegde de natte plek van zijn schouder af, maar hij bleef er onverschillig door. Zijn blik bleef op mij gericht. Hij zuchtte diep strekte zijn arm uit om de onophoudelijke stroom van tranen weg te vegen. Toen zijn hand even bleef liggen trok hij hem haastig terug. "Dat beslis ik zelf, of ik je troost of niet, Rebecca.." Hij slikte. Ik vond het heel lief van hem, maar waarschijnlijk moest hij me nu heel zielig en zwak vinden, en dat wilde ik niet. "Je hebt een schouder nodig nu.. Ik wil het graag. Ik bedoel, eh," stamelde hij. Ik glimlachte een beetje wazig door mijn tranen heen. Ik vond het lief van hem. "Als ik toch je kamer als zowel je bed inpik, heb ik dit graag voor je over."
Hij kwam weer iets dichter en trok me terug in een omhelzing. Ik voelde hoe zijn hand zacht over mijn haar wreef. Ik begroef mijn gezicht terug in de holte van zijn schouder en probeerde mezelf tot bedaren te brengen. "Dankje, Flynn..." zei ik zacht. Ik bleef een tijdje stil omdat ik niet wist wat ik moest zeggen. "Het is niet jouw schuld," mompelde ik uiteindelijk. "Ik mis hem gewoon altijd 's nachts en..." Ik slikte even. "We zouden eigenlijk moeten gaan slapen..."

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 22:31 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Hij loopt al naar me toe, maar als ik zeg dat ik het niet eens zou kunnen stopt hij en blijft hij me aankijken met een ongelovig blik in zijn ogen, alsof hij dat niet gelooft. Hij schud met zijn hoofd en loopt toch weer naar de andere kant van de motor. "Je bent eng soms," zegt hij en hij slaat zijn been over de motor heen. Ik blijf staan, niet wetend wat hij nu van mij wil. "Ik weet het." mompel ik verontschuldigend. Het is nooit mijn bedoeling geweest om eng te doen, behalve dan toen ik bij ze op de deur klopte. Het gebeurde gewoon vanzelf, ik had het amper door. Anders had ik er wel iets aan gedaan. Plots steekt hij zijn hand naar me uit. "Mag ik je mes?" vraagt hij en ik kijk hem verbaasd aan, omdat ik niet weet wat hij ermee wilt. Is hij echt zo bang voor me, zou hij me terugsturen zonder wapen of wilt hij... Ik schud die gedachte al gelijk van me af. Zijn hand trekt hij weer terug. "Of ga je toch terug lopen?" vraagt hij koud, waardoor ik ril. Wat hulpeloos kijk ik hem aan, omdat ik niet weet wat hij wilt dat ik erop reageer. Ik zwijg even, niet omdat ik twijfel om het mes af te geven, maar omdat ik twijfel of ik niet gewoon de andere kant op moet. Uiteindelijk pak ik het mes vast en steek ik het naar hem toe, met het handvat zijn richting op. "Ik zou je nooit wat aan kunnen doen, je hebt me getoond wat het leven was." fluister ik hem toe, waarna ik zwijgend weg kijk van hem. Zo eng ben ik toch niet naar hem toe geweest?

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze twijfelt en kijkt naar haar mes terwijl ze nadenkt. Uiteindelijk steekt ze me het wapen toe. "Ik zou je nooit wat aan kunnen doen, je hebt me getoond wat het leven was," fluistert ze. Mijn hand blijft boven het mes zweven. Ze wendt haar blik af. Ik begrijp niet wat ze bedoelt. Leven in een wereld als deze is praktisch onmogelijk. Ja, we ademen en lopen nog levend rond, maar dit is geen leven te noemen. We zijn alleen nog bezig met overleven. Zelfs ik zie dat zo, terwijl ik niets anders heb gedaan dan door de bossen struinen, dieren afschieten, gevaar opzoeken en alleen zijn. "Dit is geen leven," grom ik zachtjes terug. Dan pak ik haar mes aan en stop ik het weg. Ondanks mijn woedeaanval, hebben die laatste woorden me iets gekalmeerd, hoewel ik geen flauw idee heb waar ze op sloegen. Weer zwaai ik mijn been over de motor heen, maar dit keer start ik hem ook op. Als Rowan achterop zit, besef ik me dat ze geen poncho meer heeft om zich aan vast te houden. Ik bereid me voor om haar dunne handjes voorzichtig op mijn middel te voelen, en rij dan aan. In de eerste kilometer die we maken, valt het me op hoeveel Walkers er hier wel niet ronddolen. Ik wil het niet, maar bij Walkers die enigszins uiterlijke kenmerken vertoonden als lengte of haardracht, check ik snel even of het niet een van de leden van de Atlantagroep is. Wat als ik ze plots allemaal zou treffen, stuk voor stuk als Walker.. Ik wil er niet eens over nadenken.

---

ars moriendi

Flynn Donovan

Wat wazig glimlachte zij door haar tranen heen, waarop ik toch mijn woorden verder uitsprak. Desondanks was mijn blik de gehele tijd op haar gericht, waar ik eigenlijk wel trots op was. Anders had ik het vast allang weer afgewend of was ik zelfs weg gegaan om toch een kamer te zoeken. Nu niet, ik vraag me af waarom, maar ergens weet ik wel dat het ook deels voor mezelf is. Alleen zijn wilde ik nog altijd niet, dus bleef ik bij haar. Bovendien kon ik er werkelijk niet tegen dat ze huilde, dat kon ik bij Lucy ook altijd niet tegen.
Uiteindelijk begroef ze haar gezicht terug in de holte van mijn schouder, toen ik haar weer tegen me aan had getrokken. “Dank je, Flynn…” zei ze zacht, waar ik even zacht op knikte. “Geen probleem…” kwam er haast onhoorbaar bij mij vandaan, terwijl mijn hand nog altijd door ging om over haar haar te aaien, proberend om haar iets tot rust te krijgen.
We zeiden beide voor een tijdje niets, maar toen ze toch opeens wat zei, fikste ik mijn oren erop. Door haar tranen sprak ze ook iets onverstaanbaarder, waardoor ik ook echt rustig moest zijn en niets zeggen. “Het is niet jouw schuld,” mompelde ze. “Ik mis hem gewoon altijd ’s nachts en…” Ze slikte even. “We zouden eigenlijk moeten gaan slapen…” Kort hield ik even op met mijn bewegingen, daarna gleed mijn hand van haar haren af naar beneden. Over haar schouders, bh-bandje en belandde uiteindelijk halverwege haar rug. Haar geliefde heeft het dus niet gehaald… Anders had ze mij ook niet toe gelaten, helemaal niet.
“Wil je dat, gaan slapen?” vroeg ik terug, waarbij ik het aan haar over liet. Als ze door wilde praten was het prima, maar als ze het niet meer wilde en gewoon gaan slapen, was dat ook goed. Aan haar de keuze. Ik kon haar namelijk moeilijk verder gaan dwingen als ik haar nauwelijks ken. “Wil je dat ik weg ga?” kwam er vervolgens eveneens bijna onverstaanbaar uit.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rowan Ava Carter

Door mijn woorden blijft zijn hand even hangen boven het mes. "Dit is geen leven." antwoord hij botweg, waarna hij het mes aanneemt weg stopt. Ik wil er wel iets op zeggen, maar het doet zo al meer dan genoeg pijn. Als ik nog iets zeg, krijg ik er waarschijnlijk toch nog zo'n opmerking bovenop. Hierdoor haal ik kort mijn schouders op en zwaait hij zijn been opnieuw over zijn motor heen om hem te starten. Hij wacht wel tot ik achterop zit, wat aarzelend staat ik ernaar als ik erop geklommen ben omdat ik niet weet waar ik me nou vast moet houden. Zo voorzichtig als ik kan, pak ik de onderkant van het vieze hemd vast en raken mijn handen zijn middel. We rijden weg en ik sluit mijn ogen tegen de wind die erin blaast. Op nog eens een halve dag rijden. Ik vraag me af of we er niet eens bijna moeten zijn, nu lijkt het alsnog verder dan ik in gedachten heb. Als ik mijn ogen open zie ik de Walkers waar we voorbij razen. Het zijn er meer dan bij ons in de buurt, ik hoop maar niet dat ze naar de boot toe komen... Rebecca moet veilig blijven, hoe dan ook. Ik maak me eigenlijk meer zorgen om haar dan om mezelf. Wat zou zij nu aan het doen zijn? Misschien slaapt ze wel uit tussen die heerlijke lakens. Maar ze kan ook eenzaam zijn, zonder mij en James... Ik voel me vreselijk dat ik haar ook verlaten heb, maar het was beter. Zij had het niet nodig om met een gek opgescheept te zitten, hoewel ze er beter mee om leek te gaan dan de rest, die me maar eng vind blijkbaar en denkt dat ik iedereen zomaar vermoord of zo. Goed, zover zitten ze er dan niet naast, ik kan Jess volgens mij wel vermoorden als ze iets doet. Maar als ze niets doet zal ik waarschijnlijk ook niets doen en haar gewoon in stilte haten.

---

Your make-up is terrible