{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 6 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Michonne
- Jessalyn Hope ~ Michonne
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Links:
~ Kletstopic
~ Rollentopic

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Nadat hij alles goed onderzocht heeft, laat Daryl zich ergens tegenaan naar beneden zakken. Als hij iets eet, kom ik langzaam naar hem toe gelopen terwijl ik door het raam naar buiten heen kijk. Als ik terug naar hem kijk, zie ik dat hij in slaap is gevallen. Blijkbaar toch wel moe geworden. Voorzichtig loop ik op hem af en hurk ik bij hem neer, om zijn kruisboog voorzichtig goed te leggen en zijn poncho wat op te trekken. Het flesje water haal ik uit mijn tas en zet ik voor hem neer. Ik weet niet of hij het anders wel aan zou nemen. Eigenlijk wil ik ook slapen, maar ik weet ook dat iemand even op moet letten. Toch kan ik nu even niet want ik moet echt nodig pissen. Snel loop ik terug naar buiten, waar ik goed om me heen kijk en vervolgens ergens neerhurk. Als ik klaar ben, komt er een Walker om de hoek van het gebouwtje gestommeld. Ik trek een vies gezicht naar de vrouw die het ooit geweest moest zijn, het is flink aangevreten. Mijn mes laat ik in het hoofd neerkomen en dan haast ik me terug naar binnen, voor Daryl ziet dat ik weg ben geweest. Hij houd me al als een havik in de gaten en daar kan ik niet goed tegen. Waar wil ik nou heen gaan? Alsof het hem iets uitmaakt als ik er nu vandoor ga, dan is hij vrij om te gaan en staan waar hij wilt en volgens mij is dat net wat hij wilt. Ik kan me amper voorstellen dat hij er echt iets om geeft. Als ik binnen ben blijf ik in de buurt van zijn slapende gestalte staan, tegen een muurtje aangeleund. Als ik ga zitten weet ik zeker dat ik net als hem in slaap ga vallen en dat kan ik niet maken. Daarbij heeft hij zijn slaap toch harder nodig dan ik, hij moet alerter zijn en ook nog een motorrijden.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan

Ze haalde haar schouders op, waarbij mijn blik weer op haar trui viel. Had zij het niet ongelooflijk warm? Ik had het warm en ik had niet eens een trui of iets dergelijks aan, alleen mijn boxer. Oh jezus, dat zou er echt heel fout uitzien, ik die zo halfnaakt over haar heen hangt. Toch ging ik niet rechtop zitten, waarom wist ik eigenlijk niet. Waarschijnlijk gewoonweg omdat ik haar nog wat verder wilde plagen, kijken tot hoe lang ze het vol zou houden.
      Zachtjes begon ze te lachen en door het geluid keek ik iets op naar haar. "Dat moet jij weten." Haar blik bleef op mij hangen, waardoor ik dit keer niet weg keek. Hierna beloofde ik haar wel dat ik niets zou doen, als ze me zou laten blijven. Iets wat ze hopelijk wel zou doen, want nu het donker was had ik geen zin om een kamer uit te zoeken. Bovendien kwam dat nog bovenop de andere redenen, dus dat had ik er wel genoeg.
      "Fine," mompelde ze uiteindelijk, "maar enkel als je van me af gaat, want ik ga zowat dood van de warmte..." Nonchalant ging ik rechtop zitten en haalde ik mijn schouders op. "Sure," grijnsde ik iets. "Je zal wel als een sauna aan voelen nu," Hierbij bracht ik mijn hand al uit naar haar voorhoofd en streelde er kort over, om haar temperatuur te voelen. Inderdaad, ze was gloeiend. "Pfft, ik krijg het al warm als ik naar je kijk." bracht ik vervolgens uit. "Het is beter als je, je trui uit trekt." Pas na een minuut of iets, kwam ik erachter dat het nogal dubbelzinnig klonk, dus keek ik haastig weg en schraapte mijn keel.

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 19:22 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
Ik schrik abrupt wakker. Verwilderd kijk ik om me heen, waarna ik zie dat ik nog steeds in de pompwinkel ben. Rechts van me staat Rowan tegen een muurtje te wachten. Fuck. Fuck fuck fuck. Daryl, wat ben je toch ook een achterlijke asshole. Slapen terwijl Rowan hier ook is en me had kunnen doden als ze dat had gewild? Insane. Ik vloek binnensmonds om mijn eigen onwaakzaamheid en krabbel overeind. Dan zie ik een flesje water voor me staan. Vragend kijk ik op naar Rowan die me met een lome blik aankijkt. "Wil je even pauze? Slapen?" vraag ik awkwardly, alsof ik niet degene was die net tien minuten heeft liggen maffen. Ik ben zelf nog behoorlijk moe, en als ik de boel hier weet te barricaderen en Rowan slaapt, kan ik misschien ook nog even rustig in de stoel achter de kassa gaan zitten. Deze keer zou ik echter niet in slaap vallen. Die fout maak ik niet meer. Oh, ik hoop dat ik Rick en de rest snel vind.. dan kan ik tenminste weer rustig slapen. Voor zover dat gaat, natuurlijk. Ik pak mijn kruisboog weer op samen met het flesje. Ik hou Rowan met nog kleine oogjes in de gaten terwijl ik er twee slokken van neem.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
Flynn ging weer rechtop zitten en haalde zijn schouders op. "Sure." Hij grijnsde. "Je zal wel als een sauna aan voelen nu." Hij streelde kort met zijn hand over mijn voorhoofd, waardoor ik een paar keer verward met mijn ogen knipperde. "Pfft, ik krijg het al warm als ik naar je kijk. Het is beter als je, je trui uit trekt."
Ik trok verbaasd een wenkbrauw op en begon te lachen. Hij leek het serieus te menen, maar na een tijdje kreeg hij het ook door en kijk hij weg.
Ik stopte met lachen. Hij zat nog steeds bovenop me, maar gelukkig had ik nu wel plaats om te bewegen. Toen ik zelf recht kwam, zaten we nog steeds dicht bij elkaar en ik kon voelen hoe zijn lichaamswarmte weer oversloeg op de mijne.
Kom op Rebecca, denk gewoon dat je in je bikini zit. Het leek niet veel te helpen, want in bikini voelde ik me ook niet al te comfortabel, maar ik ging ook niet in de trui blijven zitten. Ik trok de trui over mijn hoofd uit, de kraag bleef even achter mijn neus hangen, maar ik trok gewoon verder, waarna ik hem op de grond gooide en ook mijn broek onder het kussen vandaan haalde om die ernaast te gooide. Als hij alsnog iets van plan was, was ik even snel bij zijn kleren als hij bij de mijne. Met mijn hand taste ik naar een rekje op het nachtkastje, om daarna mijn haar in een staart te doen zodat het niet de hele tijd in mijn nek hing. "Aah," zuchtte ik voldaan. "Veel beter." Mijn blik werd weer naar Flynn getrokken, die nog steeds op me zat. "Ik dacht dat je van me af zou gaan?"

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 19:33 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik kijk terug naar Daryl als hij ineens in beweging komt. Hij ziet er nogal verwilderd uit nu hij wakker is. Hij krabbelt snel overeind, alsof ik hem betrapt heb op slapen of zo. Hij krijgt het flesje water in de gaten, waarna hij vragend naar mij opkijkt. Ik zeg er niets op. "Wil je even pauze? Slapen?" vraagt hij en ik haal mijn schouders iets op. Ik doe gewoon wat hij zegt, als hij nu weg wilt ga ik gewoon mee. Daarbij ben ik nou niet echt bepaald in een praat bui of iets dergelijks, niet in staat om een sarcastische opmerking terug te maken als 'No shit Sherlock'. Zelfs dat lijkt teveel op het moment, alsof mijn lippen aan elkaar vast zijn geplakt. Als hij zijn kruisboog weer pakt met het flesje en daaruit drinkt, laat ik mezelf toch even vermoeid naar beneden zakken langs het muurtje waar ik tegenaan leunde. Hij houd me nog altijd in de gaten met zijn slaperige haviks ogen, ik snap niet waarom, maar ik wil het niet eens meer vragen, maar ik kijk ook niet terug. Ik ben eerlijk gezegd bang voor alles wat hij zal zeggen, dus is het beter als hij maar niets zegt en ik niets vraag. Als ik mijn knieën optrek, mijn armen erom heen sla en mijn hoofd erop leg, snap ik niet hoe ik nog wakker kan zijn eigenlijk. De slaap overvalt me in één keer. Mijn ogen zakken gewoon vanzelf dicht en de omgeving vervaagd al snel. Ik had nog niet eens tot tien kunnen tellen of ik slaap al. Veilig of niet, het gebeurd gewoon.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze haalt haar schouders op en zakt neer langs het muurtje. Ze ziet er zo onschuldig uit zo. Zo ongevaarlijk en teer.. Maar ik weet beter. Dat is een gedaante van haar waar ik al eerder ingetrapt ben. Ik draai het dopje van het flesje water vast en zie hoe Rowan haar benen optrekt en haar armen er omheen slaat. Vervolgens valt ze als een blok in slaap. Voorzichtig open ik de deur van de winkel en loop ik naar de motor. Als ik de klep van het zadel opentrek, kijk ik nog eens om. Ze ligt als een lappenpop tegen de muur aan. De verwoeste winkel als setting maakt het plaatje nog treuriger. Ze is eigenlijk net een Walker, met haar graatmagere lichaam en bleke gezicht. Het enige verschil is dat zij nog leeft. Gevaarlijk is ze net zo goed. Ik draai me weer om naar de motor en pak de kleine tas met wapens uit de klep. Wat als ik nu gewoon aan zou rijden? Misschien zou ze pas uren later wakker worden en beseffen dat ik zonder haar vertrokken ben, al kilometers verder weg.. Langzaam loop ik met de tas terug de winkel in. Ik gooi het zakje chips en een andere candybar in de tas. Verder is er niets meer te vinden. Met een zucht loop ik naar de stoel terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf. Als ik me laat zakken, met de tas met wapens en mijn kruisboog naast me, voel ik me al een stuk veiliger. Op deze manier kan ik Rowan goed in de gaten houden. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en wrijf nogmaals flink in mijn ogen. Hoe heeft het zo ver kunnen komen..?

---

ars moriendi

Flynn Donovan

Verward knipperde zij enkele keren met haar ogen, alhoewel ik het niet echt liet doordringen, omdat het me niet belangrijk leek. Daarna zei ik de nogal dubbelzinnige woorden, waar ik pas later achter kwam. Rebecca trok verbaasd een wenkbrauw op en begon te lachen. Great, natuurlijk doet ze dat, zo lachwekkend ben ik. Ik keek iets weg daardoor en grinnikte nogal zenuwachtig mee, proberend om niet te laten merken dat ik me schaamde of iets dat er wel verdacht veel op leek. Gelukkig stopte ze daarna al wel met lachen, anders wist ik niet hoe ik dat op zou moeten lossen.
Abrupt kwam ze zelf overeind, waardoor ik haar maar niet aankeek en iets verstijfde. Ik moest wat te doen hebben, dus krabde ik maar wat nerveus op mijn borstkas, vlakbij mijn sleutelbeen. Onmerkbaar schoof ik iets naar achteren, maar het mocht niet veel baten, want we zaten nog redelijk dicht bij elkaar. Voor mij was die stilte, dat ze niets zij, drukkend. Het werkte niet echt mee om het wat voor mij te verlichten na die woorden die ik had uitgekraamd. Zeker toen ze opeens de trui over haar hoofd trok. Holy mozes… dacht ik, waarbij ik als een standbeeld bleef zitten naar haar kijkende. Daarna keek ik echter haastig weg, alsof ik elk moment betrapt zou worden.
Waarom had ik dan ook gezegd dat ze haar trui uit moest doen? Ik wist dat ik daar eigenlijk ongemakkelijk door zou voelen, behalve bij Lucy. De prachtige Lucy… Vaag merkte ik op hoe Rebecca de kleding op de grond gooide en haar donkere haar in een staart deed. “Aah,” zuchtte ze voldaan, waardoor ik weer bij zinnen kwam. Mijn mond was een dunne streep geworden omdat ik het zo strak op elkaar drukte, terwijl mijn kaken iets sterker werden en daardoor mijn aanblik afstandelijker. “Veel beter.” Haar blik werd naar die van mij getrokken en ik wist wel ergens nog dat ik op haar zat, alleen merkte ik op dat het straks weer een herinnering op zou brengen bij mij. Die zou ik moeten negeren, afslaan, hoe je dat ook doet… “Ik dacht dat je van me af zou gaan?”
Vreemd keek ik haar aan. Wat zegt ze nu? Ik dacht dat je van me af zou gaan? Mijn mond week iets uiteen, waardoor het afstandelijke direct weer weg ging. “Oh ja!” bracht ik iets harder uit, alsof ik net uit een dagdroom kwam. Toen mijn blik echter op haar blote huid viel, werden mijn wangen steeds roder en haperde mijn adem iets. “Eh, ja, ik eh –” kwam er eerst alleen nog uit. “N-natuurlijk…” Snel schudde ik mijn hoofd en ging nogal stuntelend van haar af. Ik draaide mijn rug naar haar toe en hoopte dat ze niet zag hoe ik mezelf voor mijn voorhoofd sloeg. Domme, domme actie Flynn…

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rowan Ava Carter

Als ik wakker word, kijk ik met grote ogen om me heen. Rebecca, waar is Rebecca? Een doodsangst trekt door mijn lichaam heen en zorgt ervoor dat ik bijna in paniek opspring om haar te gaan zoeken. Als ik Daryl verderop in een stoel zie zitten en besef dat we in het oude tankstation zitten, verdwijnt de angst uit mijn ogen en neemt mijn op hol geslagen hart weer een rustiger tempo aan, om vervolgens even zacht opgelucht te zuchten. Rebecca is hier helemaal niet, ze zit veilig op de boot. Ze heet Ryan om haar te beschermen, Nathan en misschien wel die rare gast. Jess ook, maar dat wil ik niet toegeven, hoewel zij prima voor Rebecca kan zorgen. Het liefst zou ik haar opbellen en vragen hoe het gaat, maar helaas zijn er geen werkende telefoons meer. Het is nogal wat dat Daryl er nog is, dat betekent in ieder geval dat hij me nog niet achter wilt laten. Nog niet. In stilte strek ik mijn lange benen die pijn doen van het lange opgetrokken zitten. Ik trek een pijnlijk gezicht als mijn knie knakt. De slaap wrijf ik uit mijn ogen en ik vraag me af hoe laat het ondertussen is, of ik lang geslapen heb. Ik krabbel overeind en wankel iets, volgen mij is mis ik af en toe een goed gevoel voor evenwicht. Niet veel later heb ik dat toch weer hervonden en sta ik wat steviger op mijn beide benen. Zou hij op mij wachten of gewoon zelf ook uitrusten? Hij leek me ook behoorlijk moe, vooral omdat hij zo snel in slaap viel.

---

Your make-up is terrible

[Arme Flynn ]
Rebecca Morgan
Flynn leek te verstijven. Hij had zijn lippen op elkaar geklemd. Hij leek er niet meer bij te zijn. "Ik dacht dat je van me af zou gaan?" vroeg ik. Hij keek me aan alsof ik zonet het domste wat hij ooit gehoord had, had gezegd. Hij opende zijn mond een klein beetje. "Oh ja!" wist hij eruit te persen. "Eh, ja, ik eh-" Door zijn reactie trok ik het deken over mijn lichaam heen. Ik wist dat ik het niet had moeten doen, maar ik kon zo ook niet blijven zitten. Mijn wangen kleurden rood en ik wendde beschaamd mijn blik af. "N-natuurlijk..." Hij schudde zijn hoofd en kroop nogal stuntelig van me af. Toen hij dat gedaan had, trok ik het laken tot onder mijn kin op. Ik begon het weer warm te krijgen, maar ik vond het niet fijn als hij zo reageerde. Ik werd er verlegen van. Hij draaide zich met zijn rug naar me toen en ik hoorde een zacht plets geluid.
"Weet je," mompelde ik beschaamd. "Als je liever hebt dat ik gewoon terug kleren aandoe, moet je het zeggen, hoor..." Ik ging liggen, nog steeds met het laken over me heen en staarde naar zijn rug.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik speel een beetje met mijn mes om mezelf wakker te houden. Het is fijn om hier gewoon even rustig achterover te zitten. Slapen kan nu gewoon niet. Ik kijk op als ik haar zachtjes een geluidje hoor maken. Buiten is het inmiddels als weer een stuk lichter. Ik denk dat we inmiddels drie uurtjes verder zijn aan de zon te zien. Ze strekt haar benen en komt met moeite overeind. Haar been knakt er van. Ik kom overeind uit mijn stoel en sla mijn poncho weer om. Ik raap mijn tas en kruisboog op en kom achter de kassa uit."Tijd om te gaan," brom ik zonder verdere uitleg. Vervolgens loop ik naar de deur. Als we naar buiten willen lopen, duw ik Rowan ruw en harder dan ik wilde naar achteren en duik ik omlaag. Er ligt een dode vrouw op de grond. Het bloed gutst uit haar hoofd. Hoe kan dat? Iemand moet haar recentelijk nog hebben neergehaald, want dat ding lag er nog niet toen we hier aankwamen.. Nou, daar moet ik me later maar druk om maken Het punt is nu dat er vier "levende" Walkers van haar ingewanden aan het genieten zijn. Verder lopen er drie anderen bij de pomps rond te dwalen. Godverdomme, het is te warm hier voor. Met tegenzin wend ik me tot Rowan. "Jij pakt die vreters, ik haal die lopers neer," zeg ik met een stem die geen tegenspraak duld. Ik weet dat ze haar mes heeft en bied haar dus ook geen andere wapens aan. Zelf span ik mijn kruisboog aan en open ik de deur.

---

ars moriendi

[Ghehe, hij red het wel hoor. Hij is gewoon een baby als het daarop aan komt.]

Flynn Donovan

Rebecca trok het laken over haar lichaam heen, waarschijnlijk door mijn reactie. Tuurlijk was ik de oorzaak, aangezien ik zo spaced-up gereageerd had. Verdomme, waarom werd ik dan ook altijd ongemakkelijk als zoiets gebeurde? Haar wangen werden rood, alleen had ik dat helemaal niet in de gaten. Wel had ik in de gaten dat zij ook haar blik afwendde. Haastig, maar stuntelig kroop ik van haar af. Met mijn rug stond ik naar haar toe. En nu, gewoon omdraaien en zo nonchalant mogelijk doen? Misschien moet ik voortaan beter nadenken voordat ik een vrouw ga plagen. Godverdomme.
"Weet je," mompelde ze, maar de toon moest ik nog identificeren. Ik dacht dat het nogal beschaamd klonk, waarom zou ze dat in hemelsnaam zijn? Zoiets leek zij echt niet te zijn, ik dacht dat ze me er wel mee terug zou plagen. Lucy vind het altijd leuk om mij terug te plagen, terwijl ze het wel heel lief doet. Dan zegt ze dat het me leuk staat. "Als je liever hebt dat ik gewoon terug kleren aandoe, moet je het zeggen, hoor..." Ik hoorde beweging achter me, waar ik wel bij kon begrijpen dat ze goed ging liggen. Mijzelf omdraaien deed ik echter nog niet, daar was ik nog niet klaar voor. "Nee, eh," probeerde ik zo rustig mogelijk uit te brengen. "Dat hoeft niet hoor," Snel, bedenk wat Flynn! Een smoesje! "Ik dacht alleen ergens aan, niets belangrijks." murmelde ik, zo achteloos mogelijk, terwijl ik me nu wel omdraaide en haar blik probeerde te peilen.
Zonder nog af te wachten liep ik met een stalen gezicht naar haar toe, deed zonder er eigenlijk bij na te denken, het laten omhoog en ging vlakbij haar liggen. "Kunnen we nu slapen? Ik kan zo in slaap vallen, zo moe ben ik."

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
Flynn bleef nog een tijdje stokstijf zitten. O man, ik had gewoon beter gezegd dat hij eruit moest gaan in plaats van dat hij moest blijven. Dan lag ik nu in ieder geval al lekker te slapen en hoefde ik me voor niets of niemand te schamen. "Nee, eh..." Hij klonk al een stuk rustiger, tot mijn opluchting. "Dat hoeft niet hoor. Ik dacht alleen ergens aan, niets belangrijks." Hij draaide zich om, waardoor ik hem schuldig aankeek, maar mijn blik veranderde terug. Ik was terug harder, zoals daarstraks. "Behalve acteren kan je ook niet goed liegen," zuchtte ik. "Als je je eraan stoort kan je het ook gewoon zeggen."
Ondertussen liep Flynn naar me toe en trok het deken omhoog, zodat hij erlangs kon gaan liggen. Ik schoof een stuk op, zodat hij erlangs kon. "Kunnen we nu slapen? Ik kan zo in slaap vallen, zo moe ben ik."
Ik knikte, terwijl ik me omdraaide zodat ik met mijn rug naar hem toe lag. Nu kwam het moeilijkste stuk. Ik wilde niet langs hem slapen. Het deed me te hard aan James denken. Hij had hetzelfde bed met me gedeeld, hij had het ook altijd zo warm. De tranen sprongen spontaan in mijn ogen. Ik beet op mijn onderlip om niet te gaan snikken, maar mijn armen trilden er een beetje van. Ik kon hem ook niet gaan weg sturen, zeker niet nu. Ik wilde hem niet meer weg. Dan zou de plek leeg zijn en zou ik me nog eenzamer en miserabeler gaan voelen dan ik nu al deed. Ik slikte zachtjes de krop in mijn keel weg. Ik wilde hem, James, hier in mijn armen. Zonder al te veel te bewegen trok ik het kussen onder mijn hoofd vandaan en plantte ik het tussen mijn armen, zodat ik het fijn kon knijpen en mijn hoofd erin kon duwen. Kon het kussen hem maar zijn. Dan kon ik hem nu knuffelen, maar nee ik moest het doen met een stom, oud kussen.

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 20:39 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Volgens mij heeft hij al zijn spullen al bij elkaar voor ik goed en wel wakker geworden ben. "Tijd om te gaan." bromt hij, waar ik op knik en wat vermoeid achter hem aan begin te slenteren. Ik ben nooit goed geweest in wakker worden, dit zal mijn record wel bijna zijn, denk ik. Vooral uit zijn korte slaap. Ik voel me enorm slaperig, maar niet echt meer moe. Mijn hoofd heb ik er in ieder geval nog niet helemaal bij als ik ineens ruw naar achteren geduwd wordt en mezelf half struikelend overeind probeer te houden. Ik wil net op Daryl beginnen te schelden als hij zelf ook omlaag duikt, waardoor ik snel door mijn knieën heen zak zonder om te vallen. Nu pas vallen de Walkers buiten me op, volgens mij zijn het er vijf. Daryl wend zich naar mij toe. "Jij pakt die vreters, ik haal die lopers neer." commandeert hij me. Ik pers mijn lippen op elkaar. Dat zijn er drie voor hem en vier voor mij, denkt hij dat ik superwoman ben? Hij heeft zijn kruisboog al aangespannen en heeft de deur open gemaakt. Jezus, nu moet het wel. Het had ook wel subtieler gekund hoor, Daryl. Ik trek een chagrijnig gezicht als ik achter hem aan kom, ik kan er minstens één neerhalen zonder dat de anderen het door zullen hebben. Snel wurm ik me langs Daryl heen, hij kan toch schieten vanwaar hij wilt. Ik moet dichtbij komen en mijn leven wagen. Ja, ik snap de hint. Misschien komt het omdat ik nu chagrijnig ben, maar ik ben gelijk een stuk wakkerder en jaag een mes door het achterhoofd van degene die het dichtstbij aan de vrouw zit te eten. Als hij op het lijk neerzakt, kijken de andere drie alweer op. Vlug zet ik het mes door het voorhoofd van de tweede, maar de derde en vierde komen al op me af, waardoor ik naar achteren ga in plaats van naar voren. Ik kan hun kaken zien malen, verlangend naar mijn vlees. Ik weet er nog één neer te halen, maar de andere komt te dichtbij en valt over mij heen, waardoor ik op mijn rug beland en hem weg probeer te trappen met mijn voeten.

[ bericht aangepast op 14 feb 2013 - 20:40 ]

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan

Haar blik ving ik niet direct op toen ik mezelf omdraaide, alleen daarna kon ik haar veranderende blik mee maken. Ondanks dat deze eerder iets schuldig was, wisselde deze af in een harde blik, zoals ze daarstraks had gehad. "Behalve acteren kan je ook niet goed liegen," zuchtte ze, waarop ik mijn ogen neersloeg en ook moest zuchten. Wat zal ik er anders op moeten doen? "Als je je eraan stoort kan je het ook gewoon zeggen." Dit keer zorgde haar woorden ervoor dat ik wat met mijn tanden ging knarsen, waarbij ik haar wel zo kalm mogelijk aan keek. "Dan had ik het allang gezegd," meld ik enkel, waarna ik al naar het bed toe loop om onder de deken te kruipen.
In tegen stelling tot Rebecca deed ik het niet helemaal tot mijn kin omhoog, maar deze bleef tot halverwege mijn middel, aangezien ik het anders echt te warm kreeg. Ze knipte iets, terwijl ze zich omdraaide zodat ze met haar rug naar mij toe lag. Doordat mijn stuk van het deken lager lag dan die van haar, kon ik de blote huid van haar rug zien en ik moest moeite doen om er niet met mijn vingers overheen te laten gaan. Alleen zodat ik me dan tegelijkertijd Lucy kon herinneren, maar ik wist dat het ongelooflijk lullig tegenover Rebecca zou zijn. Stokstijf bleef ik dus liggen, terwijl ik levenloos naar haar rug staarde en het bh-bandje.
Abrupt merkte ik dat ze iets begon te schokken, waardoor ik iets begon te fronzen. Al deed ik er niets aan, want straks was het niets en had ik mezelf voor schut gezet. Misschien was het één van haar grapjes, zoals de kleding die ze uit het raam wilde gooien. Toen ze echter de kussen begon te knuffelen, boog ik iets voorover, totdat mijn lippen bij haar oor was. "Rebecca..." vroeg ik op een zachte, fluisterende toon. "Gaat het wel met je?" Ik wilde me niet weer helemaal over haar heen buigen, gewoonweg omdat ik niet wist wat ze ervan zou denken en mede dat het haar misschien wel ongemakkelijker maakte. Zoals eerder.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
Zonder twijfel loop ik in een snelle pas op de Walkers af. Verdwaasd kijken ze op met die lelijke rotkoppen van ze waarna ze strompelend op me af komen lopen. De eerste schiet ik neer met mijn kruisboog. Nummer twee net zo goed. De derde is inmiddels al een stuk dichterbij gekomen, met maaiende armen en een rottende stinklucht. Ik grijp naar Ryan's geluiddempende pistool en blaas de hersenen van de Walker op. Dan hoor ik achter me iets op de grond vallen. Wanneer ik omkijk, zie ik dat Rowan op de grond ligt met een Walker op haar. Hulpeloos probeert ze de dode man van haar lichaam af te trappen. Het heeft geen zin. Hij is veel te sterk voor haar. Ik grijp een nieuwe pijl, leg hem op mijn kruisboog en richt hem dan. De Walker heeft haar nog niet gebeten, maar dat zou hij binnen enkele seconden gaan doen. Zo'n mager grietje is geen partij voor een tachtig kilo wegende Walker. Ik schiet de pijl af en raak hem door zijn slaap heen. De Walker zakt meteen met zijn volle gewicht op Rowan neer en blijft liggen. Ik loop naar haar toe en sleep de Walker van haar af. Vervolgens steek ik mijn hand uit en trek ik haar ruw overeind. Nog een wonder dat haar arm niet uit de kom schiet. "Opletten. De volgende keer ben ik er niet om je te helpen," grom ik onvriendelijk. Zodra we betrouwbare andere mensen hebben gevonden waar we ons kunnen aansluiten, of dat mijn oude groep is of niet, sluiten we ons daarbij aan en is ze mijn verantwoordelijkheid niet meer. De constante alertheid die ik voor haar moet opbrengen vreet aan mijn energie en geduld. Mijn vermoeidheid maakt me er ook niet minder achterdochtig op. Ik loop naar de neergehaalde Walkers en trek de pijlen uit hun lelijke koppen.

---

ars moriendi