{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
"Geweldig idee. Misschien hebben we er straks flink wat voordeel mee als we meer ruimte creëren. Loopt niemand elkaar voor de voeten."
Ik grinnikte zachtjes. Dat klonk wel goed. Ik leunde weer naar achteren op de stoel en keek haar onderzoekend aan. "Voila, plan klaar. Nog iets?" vroeg ik toen uiteindelijk. Het was niet dat ik er vanaf wilde zijn of zo, want ik had toch niets beters te doen, maar ik wist niet of we verder nog iets konden doen dan groepen indelen. Maar die moesten ze zelf maar gaan kiezen.
Ik haalde zacht mijn hand door mijn zwarte bos samen geklitte, golvende haren en trok een gezicht toen ik een knoop los moest trekken. Hoe hard ik ook kamde, er bleven knopen in komen.
Verveeld begon ik nog wat door het boek te blaren, om te zien of er nog iets interessants in zou staan, maar het leek erop dat enkel de kaarten ons van nut waren. Er stond gewoon veel te veel tekst naar mijn goesting over allemaal nutteloze dingen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik blijf stug voor me uit kijken terwijl ik doorloop. Ze lijkt verbaasd te zijn om mijn directe vraag want het duurt even voor ze antwoord geeft. "Ik moet helemaal niets van je," antwoord ze verward. "Kijk Daryl, ik weet niet wat er gebeurd is op het strand laatst, maar ik heb vast iets flink verkeerd gedaan. Dat spijt me dan echt heel erg en ik beloof dat het nooit meer zal gebeuren. Ik... kunnen we niet gewoon opnieuw beginnen, als totale vreemdelingen. Geen gevoelens, niets. Dat zou denk een stuk makkelijker zijn voor ons beiden, denk je niet?" Ik blijf staan en draai me met een frons van ongeloof naar haar toe. Een schamper lachje komt uit mijn mond. "Je weet niet meer wat er gebeurd is? Mens, ik weet dat je denkt dat ik een omlaaggevallen redneck ben, maar ik ben verdomme niet achterlijk." Dat is natuurlijk wel heel makkelijk. Je eerst aan me vastklampen en zelfs seks met me willen om vervolgens na een afwijzing te doen alsof je van niets weet. Ze werd echt vreemder en vreemder. Ik wil verder lopen maar het hert geeft niet mee. Daarom geef ik een flinke ruk aan de poot van het beest zodat het over de rots heen wipt. "En ik weet niet wat je verder met die gevoelens van je bedoelt, want die zijn bij jou zo grillig als het weer hier," vervolg ik terwijl ik doorloop. Pff, gevoelens.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Ze grinnikt zachtjes en ik grijns, ze begrijpt me duidelijk goed. Haar onderzoekende blik van erna ontgaat me echter niet. "Voila, plan klaar. Nog iets?" vraagt ze en ik probeer iets te bedenken terwijl ik haar bewegingen door haar haren volg. Het lijkt behoorlijk in de klit te zitten. Hierna bladert ze opnieuw door het boek. Ik kan verder niet echt iets bedenken, eigenlijk. "Nee, ik denk dat dit het wel weer was. Of heb jij soms nog iets?" vraag ik aan haar. Ik wip de stoel achteruit op twee poten en leun zo iets naar achteren terwijl ik Rebecca schuin in het oog houd. Ze ziet er een beetje verwilderd uit, eigenlijk. In mijn broekzak zit nog het flesje shampoo dat ik uit Daryl zijn kamer mee gejat heb. Ik vis het uit mijn broekzak en schuif het over de tafel naar haar toe. "Je zou eens een lange douche moeten nemen en dit eens flink in je haar moeten doen." zeg ik tegen haar, goedbedoeld natuurlijk. Mijn haar kan wel even zonder, het is verbazingwekkend gemakkelijk als ik er maar niets geks mee doe. Zolang ik het zo laat, niet kam of iets anders doe, blijft het zo en het is lastig om het anders te krijgen, uit vorm of iets dergelijks.

Rowan Ava Carter

Plotseling blijft Daryl staan waardoor ik flink in de remmen moet schieten aangezien ik zo hard achter hem aan moest. Met een spottend lachje draait hij zich naar me om. "Je weet niet meer wat er gebeurd is? Mens, ik weet dat je denkt dat ik een omlaag gevallen redneck ben, maar ik ben verdomme niet achterlijk," begint hij en het is wel duidelijk dat hij dat niet gelooft en voor mij word het steeds duidelijker dat ik echt iets vreselijks gedaan moet hebben. Ik kijk hem ongelovig aan als hij aan het hert begint te trekken dat plots weer meegeeft. "En ik weet niet wat je verder met die gevoelens van je bedoelt, want die zijn bij jou zo grillig als het weer hier." Hierna begint hij weer door te lopen. Ik bal mijn vuisten en ga achter hem aan. Dat kan hij niet zomaar van mij zeggen! "Mijn gevoelens? Wat dacht je van die van jou! Jij bent anders nooit echt duidelijk, hoor. Ik doe ook maar mijn best," zeg ik met een hoog, beledigd stemmetje. "En ik meen het, godverdomme. Ik weet het niet meer, ik heb het al aan Rebecca gevraagd maar zij kon het me ook niet vertellen, behalve dat ze ons samen gezien heeft. Het enige dat ik nog weet is dat jij er was en dat ik een enorme steen mee naar binnen probeerde te zeulen." Met mijn handen ga ik door mijn korte haar heen en ik zucht geïrriteerd. Verdomme, wat heb ik in godsnaam geflikt? Waarom kan het niet gewoon duidelijk zijn?

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Mijn gevoelens?" schiet ze met een hoog stemmetje uit. "Wat dacht je van die van jou! Jij bent anders nooit echt duidelijk, hoor. Ik doe ook maar mijn best." Ik schud mijn hoofd terwijl ik voor me uit blijf kijken en met flinke passen door blijf lopen. Op een klein drafje blijft ze naast me lopen terwijl ze me aan probeert te kijken. "En ik meen het, godverdomme. Ik weet het niet meer, ik heb het al aan Rebecca gevraagd maar zij kon het me ook niet vertellen, behalve dat ze ons samen gezien heeft. Het enige dat ik nog weet is dat jij er was en dat ik een enorme steen mee naar binnen probeerde te zeulen." We arriveren bij het schip en ik sleep het hert een stuk voorbij de berg vol Walkers die nog altijd niet is aangestoken. Als ik niets doe, gebeurt er hier ook gewoon helemaal niets. Ik slik even en draai me naar Rowan toe. "Rosy..?" vraag ik met een zachte maar diepe stem. "Doet die naam nog een belletje rinkelen?" Ik kijk haar met een koude blik aan.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Nee, ik denk dat dit het wel weer was. Of heb jij soms nog iets?" vroeg Jess. Ik schudde langzaam mijn hoofd. Ik kon niet echt iets bedenken, maar ik was wel blij dat ik deel uitgemaakt had van haar plan. Zo konden we in ieder geval een heel stuk rustiger leven. "Misschien moeten we ook eens beginnen met de boel een beetje op te kuisen, want het is hier behoorlijk vuil en het stinkt. Maar dat zal waarschijnlijk pas voor na het Walkervrij maken zijn. Anders kunnen we tien keer opnieuw beginnen."
Nadat Jess naar achteren leunde op haar stoel, begon ze iets uit haar broekzak te vissen. Ze schoof een flesje over tafel heen. Met nieuwsgierige ogen keek ik ernaar. "Je zou eens een lange douche moeten nemen en dit eens flink in je haar moeten doen," zei ze.
Ik hield een pluk haar voor mijn ogen en bestudeerde de dooie punten. "Klinkt als een goed idee," grinnikte ik. Misschien moest ik de punten ook eens bijknippen. Dat deed ik altijd zelf. Meestal knipte ik er maar minuscule stukjes vanaf, zodat het niet opviel dat het geknipt was. "Dankjewel. Dan zal ik maar eens gaan douchen."
Ik stond op en knikte nog eens in haar richting bij wijze van bedankje en gedag, daarna liep ik de gang door naar mijn eigen kamer.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Het stinkt enorm als we voorbij de berg met Walkers lopen, waar ik een blik vol afgrijzen op werp. Getsie, het blijft gewoon goor. Ik had gedacht dat Daryl het niet eens meer wat kon schelen, tot hij zich omdraait naar mij toe. "Rosy..?" Hij spreekt haar naam... liefdevol uit, zo zacht. Ik probeer het jaloerse gevoel te negeren, dit wordt toch niets meer en ik moet me er echt overheen zetten, dat is dan ook wat ik probeer. "Doet die naam nog een belletje rinkelen?" Zijn hatelijke blik zorgt ervoor dat ik een heel akelig gevoel erover krijg. Haar naam allen al zorgt vooral voor een stekende pijn omdat ik weet dat ik nooit zo dichtbij hem als haar kan komen, maar dat zeg ik niet. Ik ben plots heel bang dat ik iets heel slechts over haar gezegd heb. "Het spijt me als ik haar erbij gehaald heb, of als ik iets vreselijks over haar gezegd heb. Zo zal ik het nooit bedoelen, echt niet." probeer ik hem iets wanhopig uit te leggen. Het is zo moeilijk als er een zwart gat zit en je nergens concreet je excuses over aan kan bieden. Mijn hand druk ik tegen mijn slaap aan, ik had nooit moeten drinken gisteravond, zeker niet vanmorgen die paracetamol met drank moeten wegslikken. De hoofdpijn keert terug als de alcohol uit mijn systeem raakt. Gelukkig weet ik tenminste nog wat ik gisteravond gedaan heb.

Jessalyn Hope

Rebecca schud traag met haar hoofd op mijn vraag. Misschien moeten we ook eens beginnen met de boel een beetje op te kuisen, want het is hier behoorlijk vuil en het stinkt. Maar dat zal waarschijnlijk pas voor na het Walkervrij maken zijn. Anders kunnen we tien keer opnieuw beginnen." zegt ze en ik lach zachtjes, daar heeft ze gelijk in. "Dat zijn zorgen voor later, denk ik." zeg ik tegen haar en schuif het flesje naar haar toe. Ze kijkt er eens naar en bestudeerd haar haren. Ik vind dat het een mooie kleur heeft, dat bruine. "Klinkt als een goed idee," zegt ze grinnikend "Dankjewel. Dan zal ik maar eens gaan douchen." Ze staat op en knikt naar me, waarop ik iets glimlach als ze weg loopt. Als ze weg loopt, trek ik het boek naar me toe om de bladzijdes eens goed te gaan bestuderen. Ik wil alles in mijn hoofd hebben voor het geval het boek wegraakt. Mijn geheugen is dan ook behoorlijk goed, gelukkig. Ik begin bij de bladzijdes die belangrijk zijn, onze verdiepingen die we nu bezet houden, belangrijke kamers, gangen. Plekken waar we zeker moeten zijn als we misschien nog iets kostbaars willen vinden.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt gekweld weg als ik Rosy's naam uitspreek. "Het spijt me als ik haar erbij gehaald heb, of als ik iets vreselijks over haar gezegd heb. Zo zal ik het nooit bedoelen, echt niet," mompelt ze. Ze duwt haar hand tegen haar slaap aan alsof ze teveel gedronken heeft. Rowan ziet er slecht uit. Onder haar ogen staan blauwe kringen en ze is nog bleker dan normaal. Ik geef niet meteen antwoord en hurk neer bij het hert. Mijn vlijmscherpe mes leg ik bovenin haar hals waarna ik het beest zorgvuldig van haar vacht begin te ontdoen. Dat kan, als ik het allemaal netjes school en heel houdt, altijd nog mooi dienst doen als tweede poncho in de winter. "Het doet er niet toe wat je tegen me zegt en het maakt niet uit hoe je met me omgaat," brom ik terwijl ik mijn blik op het hert gericht houd. Ik probeer de huid in zo recht mogelijke banen af te snijden. De zon schijnt fel in mijn nek en ik stop even met snijden om mijn zakdoek uit mijn achterzak te halen. Ik kijk met samengeknepen ogen even op naar de zon als ik mijn voorhoofd en nek afveeg. Vervolgens stop ik het rode lapje terug en pak ik mijn mes weer op. "Vandaag ben ik weg. Morgen, op zijn laatst."

[ bericht aangepast op 11 feb 2013 - 20:37 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
Het koude water van de douche werkte verfrissend op een warme dag als deze. Op koudere dagen vervloekte ik het feit dat er hier geen warm water meer te vinden was. De zeep waarmee ik me zonet gewassen had, had een lichte seringen geur, net zoals de shampoo die ik van Jess had gekregen.
Ik deed een kleine hoeveelheid shampoo op mijn hand en begon het er langzaam in te masseren. Een korte kreun van genot ontsnapte uit mijn mond. Ik kon gewoon het hele flesje op mijn haar doen. Wat ook wel nodig was, want het was al weken niet meer fatsoenlijk gewassen.
Toen de eerste hoeveelheid eraf was, kapte ik al snel een volgende op mijn haar. Deze stap bleef ik herhalen tot het eindelijk begon te schuimen en het busje helemaal leeg was. Met een voldaan gezicht greep ik mijn scheermesje beet. Dat zou ook wel eens tijd worden, want ik was net een behaarde aap geworden.
Volgens mij stond ik zeker een half uur onder de douche, wie wist wel langer, maar toen ik eruit kwam was het het waar. Ik rook als een verfrissend zeebriesje gevuld met een zee van bloemen. Ik voelde me schoon, zeker nu alle ongewenste haartjes van mijn lichaam verwijderd waren.
Nadat ik me afgedroogd had, liep ik in mijn blootje verder naar de kamer om een tanktop en een short aan te doen. Het was toch warm, dus wat maakte het uit. Daarna begon ik zorgvuldig mijn haar te kammen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

In plaats van er iets op te zeggen, wat ik misschien wel of niet gedaan heb, enig uitleg over gisteren, hurkt hij neer en geeft hij aandacht aan het dooie hert. Ik raak er alleen maar van in de zenuwen, net een klein kind dat wacht op de straf die ze verdient. Het kost me heel wat moeite om niet één van mijn vingers in mijn mond te steken en op mijn nagels te kauwen. Hij begint het beest van zijn vacht te ontdoen, terwijl ik iets gefascineerd toekijk. Het houd mijn nerveuze gevoel niet weg, maar zorgt er wel voor dat ik iets afgeleid raak. "Het doet er niet toe wat je tegen me zegt en het maakt niet uit hoe je met me omgaat," zegt hij zonder op te kijken. Hij kijkt wel even naar de felle zon en ik maak gebruik van het moment om mijn spijkerbroek over de legging aan te trekken, mijn sokken aan te doen en mijn voeten in mijn laarzen te steken. "Vandaag ben ik weg. Morgen, op zijn laatst." Ik verstijf midden in mijn handeling als ik de laatste laars aantrek en val bijna om omdat ik maar weinig evenwicht heb. Ik zwaai wat met mijn armen en blijf uiteindelijk toch overeind. "Je gaat... weg? Vertrek je?" vraag ik met een zachte, geschokte stem. Die had ik echt niet zien aankomen, al had ik het toch wel kunnen verwachten. Ik wilde daar gewoon niet aan denken. Er is dus geen tijd meer om ook maar iets goed te maken. Het komt een stuk harder aan dan ik had verwacht en ik bijt op mijn lip om een zacht gejammer tegen te houden. "Maar... waarom? Ik..." Wat een vreselijk machteloos gevoel is. Ik zink neer op mijn knieën naast het hert en Daryl, voor me uit starend, waarna ik naar hem staar. "Echt?" vraag ik voor de zekerheid, hopend dat hij me in de zeik neemt.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
De zachte repen liggen als lappen over het achterste van het hert heen. "Je gaat... weg? Vertrek je?" hoor ik haar zachtjes piepen. "Maar.. waarom? Ik.." Dan kijk ik toch op. Ze kijkt geschokt voor zich uit en laat zich op haar knieen vallen, aan de andere kant van het hert. Tot mijn schrik zie ik haar ogen vochtiger worden. Die reactie had ik totaal niet verwacht. Het geeft me een ongemakkelijk, misselijk gevoel in mijn maag dat ik niet helemaal kan thuisbrengen. Ze slaat haar ogen op en kijkt me aan. "Echt?" vraagt ze zachtjes. Ik kijk haar een moment aan. Dan knik ik waarna ik me weer over het hert buig en verder ga met het snijden van haar huid. "Dat is beter voor iedereen hier. Beter voor de groep," brom ik. "Beter voor mij.. beter voor jou." Eigenlijk was ik van plan helemaal niets te zeggen, tegen niemand niet en al helemaal niet tegen Rowan. Het liefst was ik gewoon mijn motor opgestapt en weggereden. Dat zou het makkelijkste zijn geweest. Geen gedoe met onbekende, knagende onderbuikgevoelens als deze. Op die manier zou ik Rowan nog veel makkelijker uit haar hoofd kunnen zetten, omdat onze laatste conversatie dan het gesprek zou zijn waarbij ze me diep gekwetst had door te vragen of ze Rosy mocht vervangen. Nu zie ik hoe overstuur ze is dat ik wil vertrekken, en dat is iets dat ik helemaal niet wil weten. Het maakt alles plots zo ingewikkeld.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als hij knikt en gewoon verder gaat met het hert, weet ik even niet meer hoe ik het heb. Het laat zo'n ontzettend, leeg gevoel in mij achter, zo onbekend maar zo vreselijk. "Dat is beter voor iedereen hier. Beter voor de groep. Beter voor mij... beter voor jou." zegt hij op zijn gebruikelijke toon. Hij heeft waarschijnlijk nog gelijk ook, het zou ook beter zijn als hij hier niet was. Dan zou alles maar een kort durende, enge droom lijken. Iets wat niet echt gebeurd is en dan kan alles terug naar het oude gaan. Het erge is dat ik dat niet wil. Ik wil me vastklampen aan nutteloze dingen, hopeloze dingen. Het geeft me het gevoel dat ik nog iets anders doe dan alleen maar overleven. Gewoon... leven. "Soms zijn de dingen die beter lijken niet de dingen die je wilt," mompel ik als ik zijn bewegingen over het hert volg. "Maar soms moet je gewoon doen wat je moet doen, denk ik." Ik moet toegeven dat ik niet helemaal snap wat ik zelf zeg, het klinkt in ieder geval als iets dat waar is. "Ik ga je in ieder geval missen, bedankt voor... nou ja, die tijd dat je hier was en het met mij deelde." Er verschijnt een zwak glimlachje op mijn lippen die ik eruit pers. Het kost moeite om Rowan 2.0 in stand te houden op dit moment en niet ter plekke op te lossen in duizend kleine stukjes die ergens verdwijnen in het zand omdat de wind te lui is om ze mee te nemen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
De kam liet ik op het bed vallen. Tevreden en fris gewassen ging ik weer de gang op, terwijl ik zoals altijd - zo wantrouwig was ik wel - de deur weer achter me sloot.
Voorzichtig liep ik naar buiten. Ik was wel lang genoeg binnen geweest vandaag. De zon scheen al in mijn ogen toen ik de deur opende. Ik hield mijn hand beschermend voor mijn ogen, terwijl ik verder liep en nonchalant op het dek leunde.
Met de hand die daarnet voor mijn ogen lag, ging ik nog eens door mijn haar zodat het niet weer zou gaan klitten. Rustig door het zachte briesje en de warme zon liet ik mijn blik over het strand glijden. Het was behoorlijk stil, op het gesprek van Daryl en Rowan na. Ik kon niet verstaan wat ze zeiden, maar ze leken geen ruzie te maken, dus ik had ook geen zin om me ermee te gaan bemoeien.

[ bericht aangepast op 11 feb 2013 - 21:30 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Soms zijn de dingen die beter lijken niet de dingen die je wilt," mompelt ze geruisloos. "Maar soms moet je gewoon doen wat je moet doen, denk ik." Ik kijk op en haar blik vangt de mijne. Ik knik eenmaal. "Dat is zo. Maar dit is wat ik wil, Rowan. Proberen terug te keren naar mijn oude groep. Doorgaan met het zoeken naar mijn broer.." Ik blijf haar aankijken en hoop dat mijn woorden niet als messen door haar toch al breekbare hart steken. Ze ziet eruit alsof ze elk moment in elkaar kan storten. Waarom wil ze me toch zo graag? Wat is het dat haar zo aantrekt? Ze glimlacht zwakjes, maar daar zie ik glashelder doorheen. "Ik ga je in ieder geval missen, bedankt voor... nou ja, die tijd dat je hier was en het met mij deelde." Ik schud langzaam mijn hoofd en leg het mes naast me neer waardoor mijn blik even van haar afwend. Dan kijk ik weer voor me en zie ik dat ze ineengedoken, als een klein breekbaar diertje voor me zit, het hert nog altijd tussen ons in. "Waarom..?" vraag ik bijna fluisterend. Ik begrijp niet waarom ze me hier nog zou willen, na alles wat er tussen ons gebeurd is. Na de vergelijkingen, de ruzies, de zelfmoordpoging.. Ik begrijp niet waarom ze zoveel om me geeft.. Dat verdien ik niet. Dat kan niet. Haar breekbare gelaat staart me diepbedroefd aan.

[ bericht aangepast op 11 feb 2013 - 21:38 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Dat is zo. Maar dit is wat ik wil, Rowan. Proberen terug te keren naar mijn oude groep. Doorgaan met het zoeken naar mijn broer..." legt hij uit. Ja, dat is wat hij wilt, maar niet wat ik wil. Toch hou ik mijn mond en knik ik enkel, waarop ik zeg dat ik hem ga missen. Hij schud met zijn hoofd en legt zijn mes weg. Uiteindelijk kijkt hij weer richting mij, maar ik weet niet meer wat ik nu moet. "Waarom..?" vraagt hij zacht en zijn vraag zorgt ervoor dat ik naar zijn niet begrijpende gezicht kijk. Waarom? Ik snap niet waarom hij dat vraagt, is het niet duidelijk dan? Ik knipper een aantal keer en blijf voor een moment stil, waarna ik mijn schouders iets ophaal. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. "Sinds jij hier bent heb ik meer het gevoel gehad dat ik leef dan in de rest van mijn leven," biecht ik aan hem op, al weet ik nog niet of dat wel de goede omschrijving is. "Overleven gaat bijna automatisch, maar leven... dat is een heel ander verhaal, schijnbaar." Ik geef hem een klein glimlachje, dit keer iets minder gemaakt dan die van daarnet. Ik heb gekozen om te leven, maar ik weet niet of dat lukt als hij weg is. Ik kan niet meer om hem heen hangen, hoe hij ook doet. Afwijzend of niet, ik vond toch wel een vage manier om bij hem te zijn. Soms irriterend voor ons beide, maar het gaf me elke keer een levend gevoel. Niet zoals achter op de motor, maar als je hart gebroken wordt voel je het ook, het is er en niemand kan het van je afpakken.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze knippert een paar keer verward met haar ogen, alsof ze mijn vraag niet begrijpt. Zo vreemd was hij niet om te stellen, toch? Dan haalt ze haar schouders op. "Sinds jij hier bent heb ik meer het gevoel gehad dat ik leef dan in de rest van mijn leven," vertelt ze. Ik kijk haar niet begrijpend aan. "Overleven gaat bijna automatisch, maar leven... dat is een heel ander verhaal, schijnbaar." Ik knijp mijn handen tot vuisten en kijk weg wanneer ze naar me glimlacht. Een gevoel van afschuw overspoelt me. Ik heb haar kennis laten maken met een totaal ander soort leven dan ze altijd gewend is, en om de een of andere bizarre manier.. vond ze dat prettig.. vond ze het fijn om in mijn aanwezigheid te zijn, hoe onaardig we soms ook met elkaar omgingen. Ik kijk weer op en kijk in haar grijze ogen. Ik vergeleek haar altijd met Rosy, maar ben de karaktereigenschappen die wel erg tegendraads waren met die van Rosy, ook gaan waarderen. De karaktereigenschappen die ze vooral in het begin veel liet zien. De nukkigheid, het sarcasme, de stiltes.. Dingen die Rosy niet had maar die ik wel fijn vond aan Rowan. Dingen die me.. die me deden denken aan mezelf. Alsof zij me om de een of andere bizarre manier begreep, ondanks dat zij een jonge, stadse vrouw is met anorexia en ik.. en ik een ordinaire jager met een obsessie voor zijn overleden vrouw. Het besef slaat in, en ik snap plots waarom ik dit misselijke gevoel in mijn maag heb gekregen: Ik hield niet alleen van Rowan omdat ze in zoveel dingen op Rosy leek. Ik hield van haar om de dingen die me juist niet aan haar deden denken. De dingen die ik miste toen ze doordraaide, de karaktereigenschappen waarvoor ik bang was dat ze niet meer terug zouden komen. Nu begrijp ik waarom ik daar zo bang voor was. Het waren juist die dingen die ons verbonden, al heb ik al die tijd gedacht dat het alleen Rosy's uiterlijk was wat me aantrok. Haar ogen lijken nog groter dan normaal te zijn. "Ik ben blij dat ik je.. die momenten heb kunnen geven," zeg ik half fluisterend naar waarheid.

---

ars moriendi