{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ja, ik zal het wel eens bekijken," stemt ze uiteindelijk in. "Maar verwacht alsjeblieft niet van mij dat ik mensen ga commanderen, want dat wil ik niet doen." waarschuwt ze nog. Ik schud gelijk met mijn hoofd. "Nee, dat hoeft ook niet. Ik dacht alleen dat je misschien wat plannen kon maken, als je wilt dat er iemand gecommandeerd wordt wil ik het wel doen hoor." Ik lach zachtjes erom, ik zie het mezelf niet echt doen maar het lijkt me wel grappig eigenlijk. Het boek overhandig ik aan het meisje. Ik denk dat ze het beter zal kunnen dan ik, de plannen maken. Minder roekeloos, beter inschatten. "Laten we maar terug gaan." Ik knik op haar woorden en open de deur, om te kijken of er geen Walkers zijn. Als er niemand blijkt te zijn wenk ik haar in stilte. Op de gangen praat ik liever niet omdat ik bang ben dat we gehoord worden. Behalve bij de slaapkamers en de keuken dan, dat is geen probleem. Nu we de weg al gehad hebben, ben ik minder op mijn hoede. Het was net ook veilig, dus waarom nu niet? Ik reken erop dat we er misschien één tegen kunnen komen maar meer ook niet. Nu weet ik waar we heen moeten dus laat ik Rebecca niet meer voor. Ze heeft het boek vast, dus wil ik zoveel mogelijk uitkijken zodat zij dat niet hoeft te doen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Met het boek onder mijn arm achtervolgde ik Jess. Hoe lang was ze hier? Een dag? Twee dagen? Ze had in die twee dagen al meer gedaan dan Daryl in de week dat hij hier was. Ik wist niet waarom hij telkens door mijn hoofd bleef spoken en ik hem altijd met iedereen vergeleek, want naar mijn gevoel haatte ik hem niet echt. Ik kon hem gewoon niet meer hebben nadat hij me had beschuldigd voor het stelen van zijn stomme kut kalkoen. Ik kreeg zo'n beest volgens mij niet eens opgetild, laat staan dat ik het helemaal binnen kon spelen.
In stilte dwaalden we door de gangen en daalde we de trappen af. Alle Walkers die we tegengekomen waren, lagen nog op hun plekje. Toen ik een blik naar beneden wierp, lag de bungee jumper die daarstraks naar beneden was getuimeld in rare hoeken op de grond, onderaan de tra. Volgens mij was hij niet dood, maar het zou waarschijnlijk ook maar een kleine moeite zijn om hem te doden aangezien het niet makkelijk recht komen en voortbewegen was met gebroken botten.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

De rest van de Walker lijken negeer ik, hetzelfde voor de kreunende Walker die half uit elkaar onder aan de treden ligt. Verhonger maar lekker, bitch. Ik weet dat het langzaam gaat, maar omdat hij niets kan is het des te leuker. Ik grijns iets en spring bijna de laatste reden af, als we op de verdieping van de keuken zijn. "Zullen we het anders in een keukenla stoppen?" vraag ik aan Rebecca. "Of wil je het op je kamer bewaren?" stel ik dan nog snel voor. Ik weet niet wat handiger is, maar het lijkt me niet dat er mensen zijn die onze plannen willen dwarsbomen of zo. Welke achterlijke zou dat willen? We zijn allemaal veiliger als we dit voor elkaar krijgen, misschien kunnen we er wel voor zorgen dat er meer mensen komen en overleven. Al lijkt me dat ook niet geweldig, meer mensen. Je moet er namelijk wel voor zorgen en ze moeten allemaal eten. Nee, ik besluit al snel dat het eigenlijk geen goed plan is. Als ik de gang oploop, zie ik in de verte een Walker lopen. Ik frons eens, hoe komt die hier nou? Ik werp een blik op Rebecca en ga erachter aan, om hem snel neer te halen. Als ik dat gedaan heb zie ik dat het een vrouw was, klein en gedrongen. Eigenlijk lelijk gewoon. Ze is aan één kant van haar hoofd kaal omdat ze daar gebeten is en flink ook. Voor de zekerheid kijk ik nog verder, maar ze leek de enige te zijn.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Zullen we het anders in een keukenla stoppen?" vroeg Jess nadat ze met een sprongetje over de Walker heen gesprongen was. "Of wil je het op je kamer bewaren?"
Ik volgde haar voorbeeld en liep achter haar aan tot in de gang. "Kamer, ik heb geen zin om tot de constatering te komen dat iemand het boek heeft weggepakt, weggegooid of weet ik veel wat."
Mijn zin was nog niet af of Jess had al een of andere Walker neergehaald. De Walker was niet bepaald een knappe verschijning, al zeker niet met dat gat in haar hoofd. Het was vreemd dat ze nog overleefd had als Walker, waarschijnlijk waren haar hersens niet aangetast geweest door de beet.
Ik bleef maar op haar wachten, omdat ik eigenlijk geen idee had waar ze heen wilde. "Het lijkt me beter als we eerst de verdiepingen het dichtst bij onze leefgebieden leegmaken, zodat de kans kleiner wordt dat we wakker worden en er weer een horde walkers onze richting uitkomt. En dan het dek, zodat we veilig kunnen rondlopen," bedacht ik luidop. "Of andersom, daar ben ik nog niet helemaal over uit."

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 21:01 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Kamer, ik heb geen zin om tot de constatering te komen dat iemand het boek heeft weggepakt, weggegooid of weet ik veel wat." antwoord Rebecca terwijl ik al op de Walker afga. Ze wacht op me, als ik klaar ben loop ik terug naar haar toe. "Het lijkt me beter als we eerst de verdiepingen het dichtst bij onze leefgebieden leegmaken, zodat de kans kleiner wordt dat we wakker worden en er weer een horde walkers onze richting uitkomt. En dan het dek, zodat we veilig kunnen rondlopen," stelt ze voor. "Of andersom, daar ben ik nog niet helemaal over uit." Ik glimlach naar haar. "Weet je, dat is echt een heel goed idee. Heel slim bedankt ook. Kom, laten we het eens goed bekijken, die plekken die je wilt doen." Ik open de keukendeur, hier hebben ze een mooie tafel waar we aan kunnen zitten en zo kan ik op mijn konijn letten. Ik ga op één van de stoelen zitten en zet mijn onderarmen op de tafel, terwijl ik even een blik werp op het konijn. Zo te zien niet aangeraakt, perfect. Als iemand eraan had gezeten zonder toestemming had diegene wel wat gemerkt van mij, dat laat ik niet zomaar gebeuren. "Ik denk dat we alle kamers goed moeten bekijken zodat we niet voor verrassingen komen te staan, ruimtes die ineens groter zijn, extra deuren, dat soort dingen." bedenk ik me en ik kijk naar Rebecca. Ze lijkt me echt een slim meisje.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan

Hoewel ze iets grijnst, probeer ik daar niet op te letten. Zij was dus de gekke, doorgedraaide van de groep. Mooi, heb ik weer, dacht ik bij mezelf. Waarom zou ze nou weer vrijwillig lekker voor Walkerbait gaan spelen? Tenzij de anderen haar hadden gedwongen of zo, maar eigenlijk zie ik dat nog net niet voor me. Ze zal er wel gek genoeg voor zijn. Hierna duwt ze me plotseling op en gaat op mijn middel zitten, waardoor ik verbaasd naar haar kijk. Jezus, ga van me af mens. Heb ik daar soms voor gevraagd? Ik dacht het niet, en anders zal ik het wel bij haar toe laten, dan merkte ze het. Doordat ik haar van me afduw, beland ze op haar rug in het zand, maar als ik zacht gelach van haar kant hoor komen, rol ik met mijn ogen. Ongelooflijk.
Haastig sta ik op, klop al het zand van me af en kijk op haar neer, terwijl ik geïrriteerd wat dingen grom. Ze lacht alleen maar zachtjes, waardoor ik nog chagrijniger raak. Als ze recht gaat zitten, begint ze te praten. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. “Je denkt toch niet echt dat ik zoiets van je aan had genomen, hé?” vraagt ze wat spottend. Verontwaardigd keek ik haar aan en wreef met mijn hand in mijn ogen, terwijl ik mijn kin iets omhoog duwde. Dear god, meende ze dit nu serieus?
Het meisje is nog iets nat door het water, waardoor het zand licht aan haar lichaam blijft kleven. Snel staat zij ook op en begint zichzelf af te kloppen, terwijl ik weer recht ga staan en mijn armen over elkaar heen sla. “Thank heavens no, ik moet er niet aan denken. Er is trouwens niets om aan te nemen, want ik bood het niet aan.” Zei ik haar vervolgens. Nog net op tijd, voordat zij alweer begon te praten. “En ik hoop ook maar niet dat je denkt dat hier nog iemand is die mij een beurt wilt geven.” Mompelt ze als ze bukt om haar trui op te pakken. Ze laat het over haar magere bovenlichaam glijden, waardoor die een stuk voller lijkt. De trui zwabbert en is nog iets te groot, maar het leek me wel een warme trui, vooral voor deze dagen.
“Nou, je hebt het toch echt nodig.” Grom ik iets, terwijl ik weer aan Lucy denk. Hierdoor kalmeer ik wel iets en ik ga met mijn hand door mijn donkere haar. “Is er niet één iemand die jou interesse trekt?” Dat lijkt mij nogal onlogisch, maar goed, als zij dat veronderstelde, zou ik er niet over door drammen. Als ik in mijn ooghoeken iemand weg zie lopen, kijk ik er haastig naar, maar het is een man die een dier achter zich aan sleept. Zou hij het gezien hebben? Jezus, hij kon me wel even helpen hoor.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rowan Ava Carter

De jongeman gaat rechtstaan en slaat zijn armen over elkaar heen terwijl ik het zand van mijn lichaam af klop. "Thank heavens no, ik moet er niet aan denken. Er is trouwens niets om aan te nemen, want ik bood het niet aan." zegt hij er op. Jezus, kan het nog duidelijker? Zo is het ook wel weer genoeg, het was maar een grapje. Ik trek een zuur gezicht naar hem voor ik me buk om mijn trui te pakken en wat mompel naar hem. "Nou, je hebt het toch echt nodig," gromt hij naar me. Volgens mij heeft hij echt een tik om zijn hand door zijn haar heen te halen, want dat is ook wat hij constant doet. "Is er niet één iemand die jou interesse trekt?" vraagt hij en ik laat een zacht gegiechel horen. "Natuurlijk wel," antwoord ik, alsof het raar is om dat aan mij te vragen, een meisje van begin twintig dat vol met hormonen zit. Als ik die al heb. "De laatste keer dat ik een beurt van hem kreeg, werd alles alleen maar erger. Walkerbait." Ik houd mijn arm demonstratief omhoog en op dat moment zie ik hoe zijn blik op Daryl valt, die achter ons iets aan het verslepen is. Het lijkt nogal groot, maar ik zie niet precies wat het is. Een dier?
"Oh, nou wat toevallig. Daar zal je hem net hebben. Zal ik je even voorstellen, dan kunnen jullie gelijk beslissen wie die arme, gekke Rowan een beurt moet geven," zeg ik op een sarcastische, overdreven manier. "Daryl! Hé, Daryl! Wacht eens!" begin ik te roepen en ik spring iets op en neer terwijl ik met mijn arm zwaai om zijn aandacht te trekken. Ik vraag me af of hij die aandacht ook echt zal geven, volgens mij heb ik vorige keer op het strand iets doms gedaan waardoor hij liever niet met mij praat, al kan ik me er amper wat van herinneren. Ik gris de rest van mijn kleding van de grond, pak de jongen bij zijn arm vast en begin hem mee te trekken. "Niet zo verlegen, kom mee. Nu kan je het krijgen ook." mompel ik tegen hem. Goed, daar ga ik weer. Misschien iets te veel zelfvertrouwen, of gekheid. Ik kan die twee niet meer van elkaar onderscheiden, dat is mijn probleem.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan

Het meisje trekt een zuur gezicht naar me voor ze bukt om de trui te pakken en deze aan te trekken. Haar aanblik nu doet mij wel iets goed, hoewel het misschien niet aardig is, maar dat hoef ik ook helemaal niet te zijn. Ze vroeg erom. Ze reageert er niet meer op, wat misschien nog maar goed is ook, want anders zal ik nog slecht gehumeurder raken. Nee, dan loop ik wel gewoon weg. Ik heb geen zin in dat heen en weer geruzie met iemand die ik nauwelijks ken.
Op wat ik vroeg, giechelt ze zachtjes. Wauw, wat meisjesachtig om te doen. “Natuurlijk wel,” antwoord ze, alsof het raar is om dat aan haar te vragen. Dat kon ik toch niet weten? Wie weet wat zij allemaal in haar hoofd haalt, alsof ik dat direct maar van haar moet snappen of zo. "De laatste keer dat ik een beurt van hem kreeg, werd alles alleen maar erger. Walkerbait." Demonstratief houd zij haar arm omhoog, waarop ik mijn wenkbrauw omhoog haal, maar nog niets op zegt en me wat omdraai, omdat ik iemand in mijn ooghoeken zie. Zij valt ook op rare types dan, dat ze opeens als Walkerbait gaat handelen.
"Oh, nou wat toevallig. Daar zal je hem net hebben. Zal ik je even voorstellen, dan kunnen jullie gelijk beslissen wie die arme, gekke Rowan een beurt moet geven," zegt ze op een sarcastische, overdreven manier. Wacht – die gozer? Mijn god, zeg. Ze is echt raar, but allright, I’m not the one to judge. “Daryl! Hé, Daryl! Wacht eens!” begint ze te roepen, ze begint er zelfs iets op en neer door te springen, terwijl ze met haar arm zwaait om aandacht te trekken. “Doe normaal, man. Wie zegt dat ik je liefje wil ontmoeten?” mompel ik direct wat kribbig naar haar, terwijl ik haar recht probeer te trekken, zodat ze niet meer springt. Ironisch genoeg lijkt de man, Daryl, niet echt om haar te springen. Volgens mij negeert hij ons, in elk geval haar.
Abrupt grist ze de rest van haar kleding van de grond, pakt mij bij mijn arm vast en begint me mee te trekken. The fuck? "Niet zo verlegen, kom mee. Nu kan je het krijgen ook." Mompelt ze tegen mij. “Moet jij altijd aan mij zitten?” grom ik opnieuw geïrriteerd, terwijl ik haar greep ruw van mij aftrek en haar vervolgens kort pissig aankijk, voordat ik de andere kant op begin te lopen. Ik heb helemaal niet gevraagd om die gozer te ontmoeten, dat komt een andere keer wel. Dat zij er nou te veel in leest, maar als ze door gaat drammen, kan ze het krijgen ook en zal ik tegen die gast zeggen dat hij haar inderdaad een beurt moet geven.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daryl Dixon
Als ik de twee gepasseerd ben en mijn gedachten alweer naar de boerderij gaan, hoor ik plots mijn naam. "Daryl! He Daryl, wacht eens!" Ik sluit mijn ogen een moment en zucht. Wat moet ze toch steeds van me? Dan is ze weer woedend op me, dan zegt ze weer dat ze niet zonder me kan, dan is ze weer een zielig klein vogeltje.. Ik krijg totaal geen hoogte van haar, maar heb mezelf voorgenomen er geen energie meer in te steken. Dat ga ik dus ook niet doen. Ik negeer het geroep en loop door. Het hert, dat door het zand achter me aansleept, laat me langzamer lopen dan ik wil. Ik hoor al voetstappen mijn kant op komen en draai me dan toch met tegenzin om. Daar kwam madame aan, de jongen met zich meetrekkend. Fijn, ze komt haar loverboy ook voorstellen. Typische toyboy, met zijn gespierde lichaam en jongensachtige gezicht. Moet ze die even komen showen ofzo? Even laten weten hoe goed het nu wel niet met haar gaat? Ik werp haar een ongeinteresseerde blik toe en loop door. Bah, wat had ze haar haren verpest. Ze is in een klap een stuk minder aantrekkelijk, maar leek daarbij ook meteen weer veel minder op Rosy.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Doe normaal, man. Wie zegt dat ik je liefje wil ontmoeten?" mompelt hij chagrijnig naar me terwijl hij me probeert te bedaren. "Doe zelf normaal, hij is mijn liefje niet." ga ik er direct tegenin. Hierop gris ik mijn kleding van de grond en trek ik hem mee. "Moet jij altijd aan mij zitten?" gromt hij, hij is er duidelijk niet van gediend, maar op het moment maakt dat me toch geen hol uit. Hij trekt zich bruusk los van me en en kijkt me behoorlijk kwaad aan, ik trek alleen maar mijn wenkbrauw naar hem op. Plots begint hij de andere kant op te lopen. "Nou, dan toch niet!" roep ik hem achterna. "Je weet zelf niet eens wat je wilt." Niet dat die zin ergens op slaat of zo, ik wilde gewoon iets zeggen. Ik steek mijn tong wat hopeloos uit naar hem en trek snel mijn legging aan, waardoor ik niet meer halfnaakt rond aan het rennen ben. Ondertussen ren ik zo half naar Daryl toe, die blijkbaar niet op mij wilde wachten, aangezien hij het beest nog steeds met zich mee trekt. Volgens mij is het een hert, of zo'n soort dier dat erop lijkt. Ze hebben allemaal vreemde namen in mijn ogen. Al snel heb ik hem ingehaald aangezien hij best langzaam loopt. Waarschijnlijk door dat ding. "Onbeschoft hoor, die jeugd van tegenwoordig," zeg ik afkeurend en ik schud even met mijn hoofd, hoewel hij waarschijnlijk wel heel wat ouder dan mij is. "Jij ook, trouwens. Kon je nou niet even wachten? Misschien was hij er dan niet zo snel vandoor gegaan." Mijn haar schud ik even los, het voelt zo vreemd, zo licht, maar eigenlijk wel prettig. Alsof ik met dat gewicht ook heel veel bagage kwijt ben geraakt.

[ bericht aangepast op 11 feb 2013 - 1:19 ]

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Weet je, dat is echt een heel goed idee. Heel slim bedacht ook. Kom, laten we het eens goed bekijken, die plekken die je wilt doen." Jess opende de keukendeur en ging op een van de stoelen zitten.
Ik volgde haar voorbeeld een plofte ook neer op de stoel. Het boek belandde met een klap op tafel, terwijl ik naar het juiste blad begon te zoeken.
"Ik denk dat we alle kamers goed moeten bekijken," zei Jess. "Zodat we niet voor verrassingen komen te staan, ruimtes die ineens groter zijn, extra deuren, dat soort dingen."
"Hmm," stem ik in. "Even wat zoeken om mee te schrijven." Ik sprong weer recht een begon in alle kastjes en laden te rommelen die er waren. Er moest hier toch érgens een pen liggen. Blijkbaar niet, of iemand anders had 'm al gevonden. Met een zucht trok ik de deur achteraan in de kamer open en begon ik te rommelen in de kluisjes van de voormalige koks. "Bingo!" mompelde ik toen ik uit een van de schorten een pen tevoorschijn toverde.
"Goed." Ik wandelde terug richting de tafel en leunde over het boek heen. Ik plukte er een willekeurig los papier uit. Het ging over schroeven en schroefkoppen, iets wat niet zo belangrijk voor ons leek, dus het zou vast niet zo erg zijn als ik op de achterkant zou krabbelen. "Eerst onze verdiepingen zelf uitkammen. Dat zijn de laagste, daarna langzaam aan naar boven en naar buiten toe werken. Dat lijkt me het meest efficiënt."
Ik wierp even een blik op Jess om te checken of ze me nog kon volgen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Het boek ploft op de tafel neer, ik staar ernaar terwijl ze erin bladert, iets afwezig. Ik bedenk wat we moeten doen en wacht tot Rebecca er iets op zegt. "Hmm," zegt ze instemmend. "Even wat zoeken om mee te schrijven." Ik knik en wacht tot ze klaar is met rommelen, wat toch een aardig tijdje duurt. Ik blijf op de tafel leunen met mijn onderarmen en staar recht voor me uit. Mijn gedachten even weg, ergens waar het wat rustiger is. Ik ben dan wel enthousiast over het idee, maar het is allemaal zo veel in één keer. "Bingo!" hoor ik ineens en ze komt terug. Met een glimlachje kijk ik naar haar op. "Goed," begint ze als een een papier uittrekt met allerlei niet zo nuttige dingen erop. "Eerst onze verdiepingen zelf uitkammen. Dat zijn de laagste, daarna langzaam aan naar boven en naar buiten toe werken. Dat lijkt me het meest efficiënt." stelt ze voor met een blik op mij. Ik knik eventjes en probeer na te denken. "Hoe zit het met de machinekamer en de ruimtes waar de motoren zijn?" vraag ik aan haar. Die moeten helemaal onderin de boot liggen, ik vraag me af of daar ook mensen heen zijn gegaan of dat allemaal afgesloten en al veilig is. Het zou in ieder geval wel een hoop schelen voor ons. Ik blader iets naar een voorbeeld van het hele schip in een dwarsdoorsnede, waardoor we elke verdieping kunnen zien die er op het schip is met erbij wat er is. Met mijn vingers druk ik op de onderste compartimenten. "Als we daar nou eens gaan kijken, Walker vrij maken of anders helemaal afsluiten op de één of andere manier. We hebben daar toch verder niets te zoeken."

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Hoe zit het met de machinekamer en de ruimtes waar de motoren zijn?" Jess begon in het boek te bladeren en tikte met haar vinger op een dwarsdoorsnede van het schip. "Als we daar nou eens gaan kijken, Walker vrij maken of anders helemaal afsluiten op de één of andere manier. We hebben daar toch verder niets te zoeken."
"Als we het op een of andere manier kunnen afsluiten zal het wel goed zijn," reageerde ik erop. "Zoals je al zei; we hebben daar toch niets te zoeken."
Ik wist niet of ze van plan was het nu te doen, maar voor de zekerheid krabbelde ik het toch vanboven op het blad, zodat we dat al zeker niet zouden vergeten. "En daarna de rest, dat kunnen we in groepjes verdelen. Ik vind dat iedereen maar zelf moet gaan kiezen, anders zijn ze weer lastig op elkaar of zo." Ik bladerde weer verder naar de verdiepingen. "Misschien is het het beste als we iedereen een plattegrond meegeven."
Ik keek weer naar Jess, ze leek er niet echt bij te zijn, maar ik was ook niet van plan om alles alleen te gaan doen. Het was tenslotte haar idee.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Het hert bloedt nog altijd flink uit haar slagader. Ik hoop dat het spoor van bloed dat ze achterlaat niet nog meer Walkers zal aantrekken richting het schip. "Onbeschoft hoor, die jeugd van tegenwoordig," hoor ik Rowan's stem achter me zeggen. Ik hoor hoe ze haar pas versnelt en naast me komt lopen. Ik rol nog net niet met mijn ogen. Waarom kraamt ze zoveel onzin uit? Ze was toen ik haar net ontmoette zoveel relaxter. Toen zei ze net als ik alleen het hoognodige, en misschien was dat nog wel een reden dat ik haar mocht. Vrouwen praten gauw teveel. Hoewel ik niet heb gereageerd, gaat ze onverstoorbaar verder. "Jij ook, trouwens. Kon je nou niet even wachten? Misschien was hij er dan niet zo snel vandoor gegaan." Ik spuug op de grond terwijl ik met grote passen door blijf lopen. Ze moet haar pas flink versnellen om me bij te kunnen houden. "Wat wil je van me?" vraag ik scherp. Ik heb geen zin in deze spelletjes en het lijkt erop dat ze me weer flink aan het uitdagen is.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Als we het op een of andere manier kunnen afsluiten zal het wel goed zijn," antwoord ze op mijn voorstel. "Zoals je al zei; we hebben daar toch niets te zoeken." Ze krabbelt wat op het blaadje. "En daarna de rest, dat kunnen we in groepjes verdelen. Ik vind dat iedereen maar zelf moet gaan kiezen, anders zijn ze weer lastig op elkaar of zo. Misschien is het het beste als we iedereen een plattegrond meegeven." Ik glimlach iets en knik, daar heeft ze zeker gelijk in. Volgens mij vallen er nog doden als je bepaalde mensen probeert samen te laten werken. "Geweldig idee," mompel ik dan ook, nadenkend in hoe dat het beste verdeelt zal moeten worden. Ik zou niemand er met z'n tweeën op af sturen, om eerlijk te zijn. Vind ik veel te gevaarlijk. "Misschien hebben we er straks flink wat voordeel mee als we meer ruimte creëren. Loopt niemand elkaar voor de voeten." grinnik ik naar Rebecca, doelend op een bepaald persoon waarvan ze het vast meteen zal snappen. Dat zal nog eens lekker rustig worden. Van mij part zie ik hem alleen als we seks hebben, al vraag ik me af of dat ook nog doorgaat. Als het aan mij ligt in ieder geval wel, er komt toch niets anders bij dan daden. Woorden hoeven niet, dus kunnen we ook geen ruzie maken.

Rowan Ava Carter

Daryl negeert me volgens mij gewoon groot en deels, maar spuugt wel op de grond en begint stug door te lopen. Hierdoor ben ik blij met mijn lange benen want ik moet toch flink doorlopen om hem bij te kunnen benen. Jezus, ik moet wel iets flink fout gedaan hebben op het strand eerder. "Wat moet je van me?" reageert hij dan uiteindelijk. Het klinkt bijna hatelijk naar mij toe. Ik frons iets en kucht even. "Ik moet helemaal niets van je," reageer ik wat verbaasd. "Kijk Daryl, ik weet niet wat er gebeurd is op het strand laatst, maar ik heb vast iets flink verkeerd gedaan. Dat spijt me dan echt heel erg en ik beloof dat het nooit meer zal gebeuren. Ik... kunnen we niet gewoon opnieuw beginnen, als totale vreemdelingen. Geen gevoelens, niets. Dat zou denk een stuk makkelijker zijn voor ons beiden, denk je niet?" stel ik dan voor. Ik probeer mijn stem zelfverzekerd te laten klinken, want dat zou ik echt prettig vinden. Geen verwijten meer, hij kan doen wat hij wilt met wie dan ook en hij hoeft niet steeds zo gemeen te doen om wat ik dan ook gedaan heb, wat zo verkeerd lijkt te zijn. Geen schuldgevoelens meer, helemaal niets.

---

Your make-up is terrible