{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Hij draait zijn blik van me weg en even word ik overspoeld door een teleurgesteld gevoel. Het is net alsof hij alles heel anders ervaren heeft en dat is waarschijnlijk ook zo. Terwijl ik door een rollercoaster van leven en emoties ging, keerde hij terug naar het verleden en had hij een kans bij zijn overleden vrouw. Het is nooit hetzelfde geweest en dat zal het ook niet worden. Toch blijf ik het zo jammer vinden dat hij weg gaat, alsof de rest er toch allemaal niet toe doet. Ik ben allang blij dat hij nu niet meer zo chagrijnig naar me doet en gewoon normaal met me wilt praten en ik normaal terug kan doen. Zijn houding lijkt zelfs veranderd te zijn, het is net alsof hij me niet meer echt probeert af te stoten op een gruwelijke manier, maar het op een aardigere manier probeert door weg te gaan. Het verbaasd me echt dat hij erover praat met me. "Ik ben blij dat ik je... die momenten heb kunnen geven." Zijn stem en de woorden die hij uitspreekt zorgen ervoor dat ik ril en voor een ogenblik mijn ogen sluit om dit langer vast te kunnen houden. Als ik ze weer open, veeg ik even met mijn mouw de vochtigheid eruit weg. Het laatste waar ik zin in heb is om hier te gaan zitten janken. "Ik ben er ook blij om. Zelfs die stinkdieren kunnen dat niet meer afpakken," grinnik ik iets misplaatst naar mijn gevoel. "Maar pas wel op, als ik verander ben erin, moet je niet langskomen op die motor van je. Ik wed dat ik zelfs dan nog probeer om erop te rijden."

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze sluit haar ogen wanneer ik gesproken heb en veegt met haar mouw haar vochtige ogen af. Het maakt me ergens heel erg bang dat ze zoveel gevoelens voor me heeft en dat nu ook daadwerkelijk toegegeven heeft. Ze kwam al verder door dan de meeste andere mensen, maar dat ik zo belangrijk voor haar ben, is eng. Het voelt alsof ik verantwoordelijkheid heb over haar, omdat mijn acties en daden door haar zorg om mij roekeloze acties van haarzelf tot gevolgen kunnen hebben. Ze kijkt weer naar me op. "Ik ben er ook blij om. Zelfs die stinkdieren kunnen dat niet meer afpakken," zegt ze met een lachje dat op dit moment erg vreemd klinkt. "Zonder de Walkers zouden we elkaar nooit hebben ontmoet," zeg ik vaag, meer tegen mezelf dan tegen haar. Rowan heeft nog een vage schim van haar lach op haar gezicht. "Maar pas wel op, als ik verander ben erin, moet je niet langskomen op die motor van je. Ik wed dat ik zelfs dan nog probeer om erop te rijden," grapt ze. Ik kan er niet om lachen, hoewel ik haar dat glimlachje graag zou willen schenken. Ik kan het gewoon niet. Op dit moment is helemaal niets leuk of grappig voor mij. Deze hele situatie maakt mijn vertrek van makkelijk en snel ingewikkeld en ondoordacht. "Je kunt ook nu al achterop springen en met me meegaan," zeg ik voordat ik er daadwerkelijk over heb nagedacht. Wacht. Wil ik niet juist weg van alles en iedereen hier, terug naar mijn oude groep? Het feit dat ik dit er zo uitflap benadrukt alleen maar nog sterker dat ik, hoewel ik dat niet letterlijk aan haar wil toegeven, ook om haar ben gaan geven. Wie weet zou alles wel beter gaan bij de andere groep.. Ik zou veel meer rust krijgen en weer runs kunnen maken met Rick en Glenn terwijl zij verzorgd wordt door Lori, Carol en de andere vrouwen. Er zou altijd iemand zijn die een oogje in het zijl kan houden mocht ze weer rare dingen willen doen. En Rowan en ik.. we zouden niet constant op elkaars lip zitten en elkaar veel meer ruimte kunnen geven. Misschien is een hechte, sterke groep als die uit Atlanta met een goede leider als Rick precies wat Rowan nodig heeft.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Zonder de Walkers zouden we elkaar nooit hebben ontmoet." merkt Daryl op en het lachje verdwijnt zo half van mijn gezicht af. Ik heb nou niet echt de intentie om ze ervoor te bedanken of zo, dat zou veel en veel te fout zijn. Om mijn grapje kan hij niet eens lachen, geen glimlachje, niet eens een gebrom zoals hij wel vaker deed. Misschien ben ik wel niet meer zo grappig als vroeger."Je kunt ook nu al achterop springen en met me meegaan." flapt hij er uit. Aan zijn gezicht kan ik duidelijk zien dat hij van zijn eigen woorden schrikt en ik laat dan ook een nerveus lachje horen. Hij is gek geworden, dat wilt hij helemaal niet. Als hij dat al echt zou willen, zou ik het niet eens kunnen, denk ik. Rebecca achterlaten, de groep achterlaten. Zij weten wat er allemaal aan de hand is en begrijpen het. Hoe zouden ze reageren als we Daryl zijn oude groep vinden? Zijn broer? Ze zouden hem in zijn gezicht uitlachen als hij zo'n gek als mij mee terug brengt. Het erge is nog wel dat hij zijn woorden niet terug neemt, waardoor ik al helemaal niet meer weet wat ik erop moet reageren, want aan de andere kant zou ik niets liever willen dan dat. Volgens mij weet hij dat zelf ook dondersgoed. Hierdoor schud ik uiteindelijk met mijn hoofd. "Dat kan ik niet. Er zijn zoveel redenen waarom dat niet kan, dat weet je," fluister ik zacht, bijna onhoorbaar. Waren die redenen er maar niet. Op dit moment zou ik wel willen dat ik niets had om achter te laten en zelf sterk genoeg was om me in zo'n groep te kunnen begeven of mezelf tegenover zijn broer te kunnen zetten. Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als ik mee zou gaan en allerlei anderen in zo'n positie te zetten om zo'n zwak iemand in de groep op te nemen voor hem. Straks weigeren ze hem nog door mij.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Rowan is stil. Ik zie hoe haar gedachtes op topsnelheid werken. De halve glimlach die ze zo even nog had, is alweer verandert in een bezorgde, treurige blik. Ik wou dat ik in haar hoofd kon kijken. "Dat kan ik niet," fluistert ze dan. "Er zijn zoveel redenen waarom dat niet kan, dat weet je." Ik schud mijn hoofd. Ze heeft geen familie meer op de boot, geen geliefden die ze zou moeten achterlaten. Deze groep op dit schip.. dit is geen familie. Hooguit wat bij elkaar geraapte mensen waarvan sommigen het slechter met elkaar kunnen vinden dan anderen. Ze kijkt onzeker uit haar ogen. Misschien is ze bang voor het onbekende? Bang voor de voor haar onbekende groep die ze zou moeten ontmoeten. En dan dringt het besef pas echt tot me door; het was geen roekeloze uitspraak. Ik wil echt dat ze meegaat. Nu ze me heeft laten weten hoeveel ze om me geeft, kan ik haar niet zomaar achterlaten, niet wetend wat ze met zichzelf zou gaan doen. Ik wil haar bij handen pakken maar blijf in de beweging hangen waardoor mijn handen op een nogal stomme manier boven het hert zweven. Aanrakingen.. Niet doen. Ik leg mijn handen bij gebrek aan iets beters op de romp van het beest en kijk haar aan. "Het is een hechte groep. Een sterke leider, mannen en vrouwen, kindere- ik bedoel.. kind.." vertel ik haar zachtjes. "Je bent er welkom." Godverdomme, ik begin mezelf er bijna ongemerkt steeds meer van te overtuigen dat ik ze ook daadwerkelijk ga vinden, maar die zekerheid heb ik niet eens. Niet dat ik Rowan dat ga vertellen.. Dan zou ze me straks nog proberen te overtuigen dat het gekkenwerk is wat ik ga doen ook. Maar het zet me wel aan het denken. Het is een onzekere stap die ik wil maken, en wat als ik de groep nou niet zou vinden..? Dan zou ik Rowan van het gebroken maar veilige schip hebben weggehaald en haar naar het niets hebben gereden. Ik laat mijn hoofd zakken en zucht diep. "Ik wil alleen maar het beste doen," besluit ik grommend.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als Daryl zijn handen optilt giert het bekende gevoel van een aantal dagen geleden opnieuw als een razende door mijn lichaam heen. Dan houd hij ze plotseling stil en legt ze op het lijk van het hert neer. Een verkeerde inschatting van mij, dus. "Het is een hechte groep. Een sterke leider, mannen en vrouwen, kindere- ik bedoel... kind... Je bent er welkom." vertelt hij op een ongewoon bewonderende manier. Toch zie ik de twijfels in zijn ogen en schud ik opnieuw met mijn hoofd. Het idee alleen al beangstigd mij. In een hechte groep is geen plek voor zo iemand als ik. Kijk maar eens hoe lang ik erover gedaan heb om vriendelijk tegen Rebecca te doen, minstens maanden. Maar ik weet ook dat ik Daryl niet van hen weg kan houden, dat mag gewoon niet. Hij hoort daar thuis, niet in deze groep. Hier is niets voor hem. Zijn hoofd laat hij zakken, alsof hij het opgeeft. "Ik wil alleen maar het beste doen." bromt hij. Wat aarzelend til ik mijn handen op en leg ik die op die van hem op het hert. De tintelingen schieten door mijn handen heen, direct door mijn lichaam en het razende gevoel komt opnieuw tot leven. Het is fout, egoïstisch. Ik kan hem niet hier houden. "Ik weet het, je doet ook het beste. Je moet ze zoeken, voor jezelf. Daar hoor je en niet hier," Ik trek mijn handen snel weg van hem en sta snel op. Ik heb geluk dat het me lukt, want mijn knieën knikken hevig en mijn benen voelen aan als spaghettislierten. Ik wil hem succes wensen en weglopen, maar het lukt me niet. Ik kan hem niet achterlaten, ik wil het niet. Niet nu dit gevoel opnieuw op komt zetten. Hierdoor hurk ik weer naar bij Daryl en kijk ik hem aan. "Goed, ik ga mee."

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ik blijf even naar de grond staren als ik plots twee warme handen op de mijne voel. Direct kijk ik op. Ik voel hoe mijn wangen warm worden van haar aanrakingen en mijn handen lichtjes tintelen. Ze kijkt me aan. "Ik weet het, je doet ook het beste. Je moet ze zoeken, voor jezelf. Daar hoor je en niet hier." Ik knik en wend verlegen mijn blik af. Wanneer ik mijn handen wil wegtrekken, is ze me al voor. Ze staat op en torent boven me uit. Ik geloof dat ons gesprek voor haar voorbij is. Dit was het dan. Ik draai mijn gezicht weg en wacht tot ik haar weg zal horen lopen. Dat gebeurt niet. "Goed, ik ga mee." Ik kijk haar snel weer aan en kom dan ook overeind. "Meen je dat..?" vraag ik een tikkeltje ongelovig. Ze leek net nog zo zeker te zijn van haar plek op dit schip. "Weet je het zeker?" Ze kan nu nog terug, mij laten gaan en me vervolgens proberen te vergeten, net zoals ik dat zou doen als ze nu niet met me mee zou gaan. Ik kijk haar vragend aan. Deze keuze zal vooral voor haar erg bepalend zijn. Ze heeft al die tijd op dit schip gewoond. Een reis door de wildernis op de motor is wel even wat anders, zo zonder bedden en een dak boven je hoofd. Weinig water, weinig voedsel.. al zal dat laatste misschien niet zo'n probleem voor haar zijn.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik kan bijna niet geloven hoe erg zijn gedrag ineens omgeslagen is, bijna erger dan dat van mij. Maar ik kan ook niet geloven dat ik in deze impuls ermee instem om met hem mee te gaan. Het idee dat hij mij mee wilt hebben zorgt er gewoon voor dat het ergens fout gaat in mijn brein en ik het hele idee van hem vergeten alweer kwijt ben. "Meen je dat?" vraagt hij als hij me weer aankijkt en overeind komt. "Weet je het zeker?" Hij kan het volgens mij evenmin geloven dat ik dat daarnet zei, net zoals ik zelf. Mijn voet schopt wat losse zandkorrels omhoog. "Ja, maar alleen als je zeker weet dat je mij mee wilt hebben," murmel ik naar hem. "En je mag niets zeggen, tegen niemand, dat ik meega." Ik kan geen afscheid nemen van Rebecca, niet na alles wat ze voor me gedaan heeft. Ze voelt echt als een zus aan voor mij, ze heeft voor mij gezorgd en ik voor haar toen we het moeilijk hadden. Maar zij heeft haar broertje nog, die zal ze altijd hebben. Ik heb niemand, als Daryl weg is en Rebecca doodgaat, blijf ik alleen achter. Ze gaat zelfs met Jess redelijk om. Toch voel ik me er enorm schuldig om en ben ik bang dat het onderweg fout gaat, of als we daar zijn. Het lijkt bij ons minstens twee keer per dag fout te gaan en als er nog zoiets gebeurd als met Jess, ik heb geen idee hoe die groep in elkaar steekt of wat dan ook, dan sta ik er helemaal alleen voor. Waarom offer ik eigenlijk alles op wat ik nog heb om met hem mee te gaan, ik weet niet eens hoe hij me nu ziet, als Rosy of niet. Ik moet zekerheden over bepaalde dingen hebben, maar ik durf het niet eens te vragen. Ik heb weinig zin om het onzekere meisje uit te hangen bij hem.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt ietwat besluiteloos naar het zachte zand en schopt het omhoog. Het was impulsief van haar om direct te zeggen dat ze mee wilde, dat die ik duidelijk aan haar. "Ja, maar alleen als je zeker weet dat je mij mee wilt hebben," mompelt ze. "En je mag niets zeggen, tegen niemand, dat ik meega." Met een lichte frons kijk ik haar aan. Ik denk aan Rebecca. Hoewel ik zonder moeite weg kan rijden zonder haar nog een keer te spreken, weet ik dat Rowan en zij behoorlijk close zijn geworden de afgelopen tijd. Misschien had ik daar zelf nog wel een bijdrage aan geleverd ook, aangezien Rowan naar Rebecca is gegaan toen ze niet meer bij mij terecht kon. Ergens vind ik het zelfs oneerlijk naar Rebecca toe, die haar heeft opgevangen en haar waarschijnlijk liefdevol heeft behandelt. Weggaan zonder iets te zeggen, met mij notabene, zou waarschijnlijk een flinke steek in haar rug voor haar zijn. Maar hé, wie ben ik om te bepalen wat Rowan moet doen. Daarom haal ik alleen maar bedenkelijk mijn schouders op waardoor ze wel merkt hoe ik erover denk. "Als dat is wat je wilt.." Ik hurk weer neer bij het hert en snijd het laatste stukje van de afgesneden lappen vacht van het achterste van het hert af. "Ik wil naar de andere kant van het bos, maar wil het liefst nog een kaart van Georgia hebben waar Hershel's boerderij op staat. Dan rijden we meteen goed," mompel ik. Het is insane. Ik wilde wegvluchten van de groep en vooral van Rowan, en nu neem ik haar verdomme mee ook.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ik ontwijk de blik van Daryl eigenlijk expres, door mijn ogen langs het strand te laten gaan, langs mijn voeten, het hert, maar niet hem. Ik kan vaag zien dat hij zijn schouders ophaalt. "Als dat is wat je wilt..." Het klinkt bijna beschuldigend in mijn oren en ik wil het liefst uitroepen dat ik weet hoe gemeen het is om te doen, maar dat ik niet anders kan. Ik wil niet naar haar gezicht kijken als ik zeg dat ik wegga met hem. Zij zal minstens even beschuldigend kijken, maar ook gekwetst. Ik weet wat ze gaat zeggen, dat ik haar achterlaat voor iemand die me al eens gekwetst en gebruikt heeft. Daryl hurkt opnieuw neer bij het hert en ik vraag me af wat hij daarmee van plan is nu hij weggaat. "Ik wil naar de andere kant van het bos, maar wil het liefst nog een kaart van Georgia hebben waar Hershel's boerderij op staat. Dan rijden we meteen goed." vertelt hij. De andere kant van het bos? Ik ben er nog nooit geweest eigenlijk, maar zo ver kan dat niet zijn. Zou hij al die tijd zo dichtbij geweest zijn met zijn groep? "Als we je groep vinden, kunnen we ze ook mee terug nemen naar de boot." stel ik iets aarzelend voor. Zo hoef ik Rebecca niet voorgoed achter te laten, evenals de plek die ik als mijn thuis beschouw. Alleen vraag ik me af of Daryl dat wel wilt en of ik dat wel wil. Zo breng ik hem opnieuw terug naar Jess, terwijl het me zo'n geweldig idee lijkt om hem van haar weg te trekken. Ze is zo'n natuurlijke schoonheid, van haar kan ik het nooit winnen als we hier blijven. "Of niet." zeg ik er daardoor snel achteraan. Egoïstisch misschien, maar dat mag ik wel eens zijn.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
De wind gleed nog steeds door mijn nog natte haren en hoewel ik het niet wilde, schoot mijn blik op bepaalde momenten instinctief richting Rowan en Daryl. Was ik nu zo blind geworden of leek Rowans haar opeens een stuk korter?
Alleen werd ik uit mijn gedachten gehaald toen een Walker in mijn richting kwam gestrompeld. Met een vuile blik keek ik hem aan. Hij had zijn armen wijd open gespreid en hij produceerde een verschrikkelijke stank. Met een vies gezicht stak ik mijn mes in zijn hoofd. "Kijk nou, nu heb je mijn bloemetjesgeur verpest," verweet ik hem voor ik mijn mes er weer uit trok en hem op tilde om daarna over boord te gooien, recht op de hoop die er al lag.
Ik wierp nog eens een blik op de twee. Ik stond nu een stuk dichterbij. Daryl had een hert voor zich liggen en Rowans haar was echt een stuk korter. Spijtig, ik vond het langer mooier.
Met een klein glimlachje draaide ik me om en begon ik terug over het dek te wandelen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Als ik alle lappen vacht van het beest heb gehaald begin ik ze op een hoopje te leggen. "Als we je groep vinden, kunnen we ze ook mee terug nemen naar de boot," stelt Rowan aarzelend voor. Ze heeft er echt moeite mee de mensen hier achter te laten. Misschien had Jess toch gelijk en zagen sommige mensen hier dit gezelschap wel echt als groep. "..of niet.." zegt ze er dan twijfelend achteraan. Ik kijk naar het bergje vacht. "Dat ligt eraan. Misschien zitten zij er wel beter bij." Ik betwijfelde het. De boerderij was de perfecte plek geweest, en het is eigenlijk onmogelijk om wat beters te vinden dan dat. Eigenlijk vind ik het een best goed idee van haar. Er zitten nu een stuk minder Walkers op het schip, de groep zou een dak boven het hoofd hebben en warme bedden en ik zou kunnen gaan jagen in het bos hier. Met meer mensen zou ik ook niet constant dezelfde vervelende bootmensen tegenkomen en zou de groep groot genoeg zijn om de taken zo te verdelen dat iedereen mij met rust kan laten. "Laten we eerst maar eens zorgen dat we ze vinden," besluit ik. Ik vraag me af hoe Rebecca, Ryan, Jess en de rest het zouden vinden als ik nog een groep van pakweg tien mensen zou binnenhalen. Waarschijnlijk zouden ze er niet om staan te springen, maar daar geef ik niets om. Als de groep nog ongeveer uit hetzelfde aantal bestaat, hebben we het hier zo overgenomen. De oude garde zou er niets meer te zeggen hebben. Ik hoor iemand over het dek lopen en kijk op. Het is Rebecca. Onze blikken kruisen elkaar en ik vraag me af of ze iets vermoedt. Vrouwen zijn altijd zo intuïtief..

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Dat ligt eraan. Misschien zitten zij er wel beter bij," zegt hij met zijn blik op de lappen die hij maakt. Ik glimlach iets, stiekem, heel stiekem hoop ik dat wel. "Laten we eerst maar eens zorgen dat we ze vinden." Ik knik snel, dat is misschien wel handig. Anders moeten we alsnog terug komen met lege handen. Ik weet niet zeker of ik dat wel wil. Het zou betekenen dat ik alles opnieuw onder ogen moet komen. Als hij plots opkijkt, doe ik hetzelfde en zie ik Rebecca die net een Walker overboord gooit en weg loopt. Ik zucht even en hoop maar dat ze niets gehoord heeft, ze ziet er in ieder geval niet boos uit. Ik hoop maar dat we snel vertrekken, ik kan niet lang liegen tegen haar. "Ik denk niet dat het een goed idee is om terug naar de boot te gaan," merk ik op en ik heb zelf wel door hoe koud mijn stem klinkt bij die woorden. "Ik ga binnen mijn spullen vast pakken." Zonder hem aan te kijken loop ik snel de loopplank op en het schip binnen. Nou dan weet hij dat in ieder geval ook weer. Zo raar is het toch niet om hem weg te willen hebben bij haar? In gedachten verzonken over mijn eigen egoïsme loop ik snel door naar mijn kamer. Als ik de deur ervan open, zie ik een stuk vlees op een bord op mijn bed liggen. Ik ril eens, wanneer leren ze het nou eens af? Ik hoef hun vlees helemaal niet. Het ziet er ondertussen redelijk koud en uitgedroogd uit, het ligt hier vast al een tijdje. Zonder er ook maar iets van te eten pak ik het bord vast en gooi ik het met een luide klap in de prullenbak. Onder mijn bed haal ik een rugzak vandaan waar ik het enige water dat ik nog heb inprop en wat reserve kleding. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik mee moet nemen en de tas zit nog niet eens vol.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan liep weer naar binnen. "Ik denk niet dat het een goed idee is om terug naar de boot te gaan. Ik ga binnen mijn spullen vast pakken." Had ik haar nog horen zeggen.
Er trok een steek door mijn lichaam heen. Ze ging weg? Was ze niet eens van plan me iets te komen zeggen? Was dat hoe dankbaar ze was? Mijn vingers omklemden het handvat van mijn mes. Overgenomen door een gevoel van woede en teleurstelling gooide ik het in de deur die ze zonet achter zich had gesloten. Met een klap bleef het steken, het mes trilde nog na. Het was de eerste keer dat het mes bleef steken als ik gooide, maar ik besteedde er niet veel aandacht aan en trok het er weer uit.
Lekkere vriendin was zij. En ik dacht nog dat ik misschien wel iets voor haar zou betekenen. De tranen prikten in mijn ogen, maar ik weigerde me over te geven en er tranen voor te laten. Dat was het niet waard.
Mijn lichaam trilde. Het mes wiebelde zachtjes tussen mijn vingers heen en weer en voor de zekerheid stopte ik het terug weg in mijn broekzak. Dat ze maar lekker weg ging met haar Daryl, maar als hij haar nog eens kwetste, moest ze geen getroost van mijn kant verwachten.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ze knikt. "Ik denk niet dat het een goed idee is om terug naar de boot te gaan," zegt ze toonloos. "Ik ga binnen mijn spullen vast pakken." Voor ik iets kan zeggen, zoals dat ik eerst nog wil eten, is ze al weg. Ik besluit haar niet na te roepen als ik zie dat Rebecca haar heeft gehoord en stokstijf blijft staan. Oh shit. Kijk, daar had je het al. Girldrama, once again. Ik zucht en buig me weer naar het hert terwijl ik het begin open te snijden. De deur van het schip klapt weer dicht. Rowan zou heel wat uit te leggen hebben. Ik richt me op het villen van het hert en krijg al honger als ik het hier zo zie liggen. Na het eten zou ik mijn poncho ophalen, kijken of Rowan niet van gedachten is verandert, de kaarten nog eens bekijken en gaan.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

De rugzak stop ik weg onder mijn bed zodat hij niemand zal opvallen. Mijn kamer kijk ik nog eens rond, eerlijk gezegd zal ik het gaan missen. Met mijn vingers glijd ik langs het houten bed en ga ik erop zitten. Misschien helpt het me ook wel om van al die gekke dingen af te komen. Mijn hoofd bonkt nog lichtjes na en ik vraag me af waar Rebecca de paracetamol gelaten heeft. Zou hij nog in die kamer liggen? Eigenlijk heb ik weinig zin om die te gaan zoeken, maar ik heb wel andere dingen uit de keuken nodig. Snel veer ik op uit het bed en loop ik mijn kamer uit. Als ik de keuken in loop, zie ik dat Jess er over een groot boek gebogen zit. Plotseling springt mijn humeur omhoog en ontstaat er een iets geniepig glimlachje op mijn gezicht. "Hey Jess." zeg ik bijzonder opgewekt waardoor ze opkijkt van het boek. "Oh, hey Rowan," Ik kan de verbazing in haar stem horen en zelfs dat doet me goed. "Heb je het stuk konijn nog gevonden dat Rebecca voor je achter gelaten had?" vraagt ze en haar blik gaat alweer terug naar het boek. "Ja, jullie zijn echt gek om het nog te proberen." antwoord ik en zacht hummend begin ik wat dingen te doorzoeken. Het liefst wrijf ik nu onder haar neus dat ik ervan door ga met Daryl, maar ik weet me nog net in te houden. Ze merkt het vanzelf wel. Al snel vind ik een stuk papier en vis ik de pen van tafel af, die bij Jess lag. In ieder geval even een briefje schijven voor Rebecca. Ik wil namelijk niet dat ze zich onnodig zorgen gaat maken.

---

Your make-up is terrible