{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Tja, eigen schuld." grinnikt Rebecca daarop. Ik ben het er niet mee eens maar besluit gewoon mijn mond te houden, we zitten nog wel even op elkaars lip, denk ik. Daarbij was het ook echt niet mijn schud. Je kan Daryl best de schuld geven omdat hij niets zei, misschien de alcohol, maar mij niet. Ik wist van niets. Het is toch ook niet raar dat ik ook aan mijn trekken probeer te komen? Het is pas raar als niemand dat doet, vind ik. Dit ondanks wat ik al met mannen meegemaakt heb sinds de apocalyps. "Gelukkig maar," laat Rebecca weten en ik knipoog met een lachje naar haar. Ik ben toch niemand iemand over wie je je zorgen moet gaan maken, hoewel ik ook niet totaal ongevaarlijk ben en af en toe iets egoïstisch doe vanwege mijn eigen bestwil. "Het gaat hier stil zijn als ze weg zijn..." mompelt ze vervolgens. Ik knik langzaam. "Dat zal het zeker zijn. Ga je ze missen? Ik wel." zeg ik tegen haar. Goed, Rowan niet echt want zij is gewoon eng en vreemd, maar Daryl stiekem wel. Hij had nogal een persoonlijkheid en liep altijd rond. Ik kwam hem volgens mij echt overal tegen. Hij is meer zoals ik en dat komt gewoon beter overeen. Net zoals ik met Rebecca overeen kom omdat we vrouwen zijn en vrouwen ook naar elkaar toetrekken.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
De laatste takjes smeulen nog na als ik de grootste vlammen heb uitgetrapt. Dan buig ik me weer naar het hert toe en snijd ik het overige vlees uit. Als ik daarmee klaar ben kom ik weer overeind, en loop ik met het vlees de loopplank op. Met mijn elleboog open ik de deur en stap ik de gang door. Dit vlees zou alle mensen op het schip kunnen voeden. Ze moeten het maar zien als een laatste eerbetoon ofzo. Niet dat ik het voor hen doe, maar een gezond hert weg te laten rotten is gewoon zonde. Ik duw de keukendeur met mijn rug open. Jess en Rebecca zitten aan tafel te eten maar hun gesprek valt stil wanneer ik binnenkom. Rebecca lijkt al een stuk kalmer. Ik kijk naar Jess en ontwijk daarna meteen haar blik. Rebecca moet haar verteld hebben wat we van plan zijn. Ik laat het vlees op het aanrecht vallen. Rowan is nergens te bekennen. Ik vind wat folie in een van de lades en scheur er stukken vanaf. Daarna begin ik de stukken vlees in te pakken. Zelf hoef ik niks mee te nemen. Als ik honger heb, jaag ik onderweg wel.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 18:35 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Dat zal het zeker zijn. Ga je ze missen? Ik wel," vroeg ze.
Ik knikte. "Zelfs Daryl." Ik grinnikte zachtjes. Ik kon er niet aan doen, ergens vond ik onze ruzies nog wel grappig. En stiekem vond ik het ook leuk om op zijn kap te zitten, al vond ik die wapenstilstand van daarnet ook wel aangenaam.
"Ach ja, het zijn hun keuzes. Ze doen maar lekker wat ze willen..." Ik legde mijn hoofd in mijn armen en zuchtte even voor ik haar weer aankeek. "Ik verveel me nu al en ze zijn nog niet eens weg."
Eigenlijk wilde ik weer gaan zwemmen, het weer was nog zo goed als gisteren dus het zou wel geen probleem vormen. Of gaan jagen, of mezelf weer zat zuipen. Ik wilde gewoon iets doen, ik was niet gemaakt om stil te zitten. Ik haatte het normaal gezien om van de boot af te gaan, maar nu ik eenmaal buiten was geweest, wilde ik niet meer naar binnen.
Ondertussen kwam Daryl binnen met een hele hoop vlees. Ik keek hem even aan, maar hij leek onze blikken te ontwijken, of in ieder geval die van Jess toch.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 18:36 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ze knikt gelijk, wat ik wel verwacht had eigenlijk. "Zelfs Daryl." Ik moet er eigenlijk wel om lachen dat ze dat zegt en ik knik instemmend. "Ach ja, het zijn hun keuzes. Ze doen maar lekker wat ze willen..." Haar hoofd legt ze in haar armen. "Ik verveel me nu al en ze zijn nog niet eens weg." Hierdoor moet ik opnieuw zacht lachen. "Wij kunnen ons ook best vermaken, hoor." probeer ik nog, maar dan komt Daryl binnen met zijn armen vol met vlees. Onze ogen ontmoeten elkaar, maar schuldig als hij is kijkt hij gelijk weer weg. Het vlees begint hij in te pakken. "Aha, daar komt al dat vlees dus vandaan. Net alsof je boodschappen bent gaan doen. Huisman Daryl." probeer ik de sfeer die plotseling een stuk meer geladen aanvoelt te kalmeren en ik kijk even naar Rebecca. Ik lach om mezelf en leun zo op mijn stoel dat hij weer op twee poten staat en ik mijn voeten op de tafel kan leggen. Zijn jachtkunsten ga ik zeker missen, volgens mij ben ik niet half zo goed als hij is. Mijn armen sla ik over elkaar heen als ik toekijk wat hij allemaal aan het doen is. Dat is een flinke voorraad, maar die heb je ook wel nodig als je weggaat denk ik. Niet dat het meisje iets eet, maar Daryl heeft toch wel flink wat voedsel nodig volgens mij. Ik ga in ieder geval niets zeggen over dat hij weggaat. Als hij dat wilt, moet hij er zelf maar over beginnen. Verwijten doe ik het hem ook niet.

Rowan Ava Carter

Ik loop mijn kamer nog eens langs en steek voor de zekerheid een kam in het voorvakje van mijn rugzak. De blonde lokken die nog op de grond liggen negeer ik totaal. Voor de zekerheid kleed ik mezelf nog eens om. Een zwart hemd dat ik in mijn kast heb gevonden, best leuk ding eigenlijk met de afgeraffelde mouwen. Trui er weer overheen, het is best warm, maar toch ga ik hem nodig hebben. De trui van Rebecca die ik had geleend leg ik op het bed neer. Voor de laatste keer werp ik een blik mijn kamer in, waarna ik de deur achter mij dicht trek. De gang is leeg, er is verder niemand. Ook Rebecca niet, stiekem had ik gehoopt dat ze toch in haar kamer was en het briefje las, zodat ik haar kon omhelzen en weg kon gaan. Helaas gebeurde dat niet, misschien maar beter ook. Ze zal wel beneden in de keuken zijn, met Jess. Dan weet ze nu ook dat ik het stuk vlees weg heb gegooid of zo. Ik besteed er geen aandacht meer aan, ik wil er niet meer aan denken. loom slof ik naar de uitgang toe en als ik naar buiten stap zie ik dat Daryl er nog niet is. Zelf neem ik plaats op de reling en wacht totdat hij naar buiten kan gaan. Mijn ogen sluit ik tegen het zonlicht en het uitzicht, ik heb geen zin om van vanalles afscheid te gaan zitten nemen. Het voelt zo nutteloos aan. Het hoort gewoon een vage herinnering te zijn, alles hier. Alles wat er gebeurd is, elk deeltje van mijn leven, net zoals mijn verleden. Dat is voor mij ook maar een vage herinnering.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
De sfeer in de keuken is geladen, maar ik vind het eigenlijk wel prettig dat ze niets vragen. Ik voel hun blikken in mijn rug priemen maar blijf onverstoorbaar doorgaan met het verpakken van vlees. "Aha, daar komt al dat vlees dus vandaan. Net alsof je boodschappen bent gaan doen. Huisman Daryl," hoor ik Jess zeggen om de sfeer te breken. Ik reageer er niet op maar leg in plaats daarvan al het verpakte vlees bij elkaar. Daarna draai ik me om naar de twee vrouwen. "Genoeg voor iedereen op deze boot," brom ik bij wijze van uitleg met een knikje naar het aanrecht. Daarna pik ik de poncho op die ik over de stoel gehangen heb en sla ik hem om. Mijn kruisboog trek ik nog wat verder over mijn schouder. Dan blijf ik ongemakkelijk staan. Wat verwachten ze nu dat ik doe? Met beide heb ik nogal een ongemakkelijke verhouding.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Aha, daar komt al dat vlees dus vandaan. Net alsof je boodschappen bent gaan doen. Huisman Daryl," merkte Jess op.
Ik zag Daryl niet echt als iemand die de was en de plas zou doen, maar ik kon het wel al voor mijn ogen zien. Volgens mij was het hilarisch. Mijn ogen volgede zijn bewegingen een tijdje, maar ik wendde mijn blik weer af en zuchtte.
"Genoeg voor iedereen op deze boot," bromde hij zoals gewoonlijk.
Meende ze het nu echt? Gingen ze er echt vandoor? Ik kneep mezelf in mijn arm om te zien of ik niet droomde. Mijn stoel schoof ik naar achteren en ik sprong recht.
"Bedankt." Daryl stond er nogal ongemakkelijk bij, dus ik ging voor hem staan. "Ik ga jou ook missen, hoor," mompelde ik zacht. "En nog veel succes met het zoeken naar die Merle." Dat was toch het enige wat ik begrepen was uit hun ruzie van een paar dagen eerder. Ik zuchtte zachtjes. "Ik ga Rowan zoeken." Ik moest haar gewoon nog één keer zien. Het was tegen mijn principes in, want ik was normaal gezien ook te koppig om toe te geven en het gaan bij te leggen, maar ik zou het mezelf voor eeuwig verwijten als we elkaar zo moesten verlaten.
Ik rende de kamer uit, de trap op richting de slaapkamers. Maar ze leek daar niet te zijn. Ik rende weer de trappen af naar twee verdiepingen lager om daarna rechtstreeks naar buiten te gaan. Daar stond ze tegen de reling geleund.
Voorzichtig en geruisloos benaderde ik haar. Toen ik achter haar stond zei ik niets, maar sloeg ik enkel mijn armen om haar heen. "Ik ga je missen," mompelde ik zacht.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 19:13 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Rebecca ziet eruit alsof ze haar lachen in moet houden, maar bij Daryl kan er zoals altijd weer eens geen lachje af. "Genoeg voor iedereen op deze boot," meld hij ons nadat hij alles op stapels gelegd heeft en zich naar ons heeft omgedraaid. Wat verbaasd kijk ik ernaar, laat hij dat voor ons achter? Ik wil er net iets over zeggen als Rebecca recht springt. "Ik ga Rowan zoeken," meld ze ons voor ze weg gaat. Ik kijk haar fronsend na voor ik naar de ongemakkelijke Daryl kijk. Mijn voeten haal ik weer van de tafel af en ik zet de stoel recht. "Je zou zelf ook iets mee moeten nemen, al is het maar voor de zekerheid," zeg ik, doelend op het vlees. Vervolgens sta ik iets ongemakkelijk op. "Dus, hebben jullie plannen?" vraag ik aan hem, iets nieuwsgierig naar waar ze nu heen gaan en wat hij eigenlijk van plan is. Het komt eerlijk gezegd nogal onverwachts, niet dat hij weggaat, maar dat hij ervandoor gaat met Rowan. Het leek net alsof het niet meer goed zou komen tussen die twee.

Rowan Ava Carter

Ik schrik me ter pletter als ik ineens twee armen om mij heen voel vanaf achteren, met het is geen Walker ie naar me bijt. De geur komt me bekend voor, geen dooie in ieder geval. "Ik ga je missen." hoor ik Rebecca haar zachte stem mompelen. Ik bijt hard op mijn lip en draai me om, zodat ik mijn armen ook om haar heen kan slaan. "Ik jou ook, heel erg," antwoord ik zacht. "Het spijt me." Mijn gezicht verberg ik in haar donkere lokken die naar vuur en verbrand hout ruiken. Ergens hangt nog een bloemetjes geur, maar die vervaagd te snel.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Rowan draaide zich om en sloeg haar armen om me heen. "Ik jou ook, heel erg. Het spijt me."
"Het maakt niet uit," mompelde ik, terwijl ik mijn tranen in probeerde te houden. "Zorg goed voor jezelf, Rowan." Ik voelde hoe ze haar gezicht in mijn haar begroef. Met mijn hand wreef ik zachtjes over haar rug.
Het voelde nog steeds als een messteek in mijn rug, maar wel een hele tedere. Zouden ze voor eeuwig weg blijven? Ik kreunde zachtjes bij die gedachten, ik hoopte van niet. Voorzichtig liet ik haar los, om met de palm van mijn hand mijn eigen tranen weg te vegen. "Ik hoop dat je me niet vergeet als je daar ergens achterop de motor hangt," mompelde ik.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 19:29 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Het maakt niet uit. Zorg goed voor jezelf, Rowan." mompelt ze tegen me, waardoor de tranen over mijn gezicht beginnen te rollen. Met haar hand wrijft ze zacht over mijn rug heen. "Ik zal het proberen. Anders heb ik Daryl nog altijd." antwoord ik zachtjes. Als Rebecca me van zich af duwt, zachtjes, zie ik dat ze zelf ook huilt en haar tranen wegveegt. "Ik hoop dat je me niet vergeet als je daar ergens achterop de motor hangt." Ik begin gelijk met mijn hoofd te schudden als ik die woorden hoor en veeg mijn tranen met mijn mouw weg. "Ik zal zo iemand als jou nooit kunnen vergeten. Je bent echt speciaal en een goed mens, laat iemand anders nooit iets anders zeggen." Ik kan niet geloven dat ik nu alsnog afscheid aan het nemen ben van haar, maar het voelt niet eens zo erg als ik had verwacht. Het voelt eerder opluchtend, het schuldgevoel verdwijnt. Maar het nare gevoel in mijn buik houd ik toch, omdat ik weet dat ik haar ook echt zal missen en ik haar eigenlijk niet had willen achterlaten. Met mijn hand veeg ik een pluk donker haar achter haar oor en glimlach ik iets naar haar. "Wie weet ben ik op een dag wel terug. Daryl zou zijn groep wel hierheen willen halen..." Ik ga niet zeggen dat ik dat niet wil en het liefst weg blijf. Maar als we ze niet vinden moeten we sowieso terug. Iets beters zullen we niet vinden.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Rebecca springt op en deelt mee dat ze Rowan gaat zoeken. Goed idee. Hoewel Rowan de confrontatie met Rebecca niet aan lijkt te durven, wil ik dat die twee nog even met elkaar hebben gesnotterd en geknuffeld of wat ze dan ook willen doen. Ik heb geen zin in een schuldbewuste Rowan onderweg. Jess kijkt ondertussen een tikkeltje verward naar het vlees. "Je zou zelf ook iets mee moeten nemen, al is het maar voor de zekerheid," zegt ze. Ze haalt haal ellenlange benen van tafel en komt overeind staan. Het zonlicht schijnt door het grote raam en laat een goudgele rand om haar heen lopen. Haar mooie zandloperfiguur komt sterker uit dan ooit. Geïntimideerd sla ik mijn ogen neer. "Ik jaag," zeg ik kort bij wijze van een antwoord. Al dat vlees meezeulen zou alleen maar meer bagage zijn. Jess kijkt me met haar ijsblauwe ogen nieuwsgierig aan. "Dus, hebben jullie plannen?" Ik haal mijn schouders op en draai mijn blik weer van haar ogen weg. Losjes casually praten met Jess is zoveel makkelijker met drank op. En ze maakt nog niet eens seksuele toespelingen! Keep your shit together, Daryl. "Het noorden," mompel ik. Ik hoop dat Rowan de kaarten meeneemt zodat ik niet ook nog naar boven moet. Dan zou ik nog meer mensen tegenkomen en een verantwoording moeten afleggen, en daar heb ik echt geen zin in. Ik ga tegen de vensterbank staan en sla mijn armen over elkaar. Misschien kan ik het beste hier even wachten tot Rebecca met Rowan terugkomt voor ze me straks weer kwijt is.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Daryl zijn starende blik valt me wel op als ik beweeg, maar ik zeg er niets van. Grappig dat ik die invloed op deze man blijf hebben, wat er ook gebeurd. Zijn ogen dwalen weg van mij voor hij antwoord geeft op wat ik zeg. "Ik jaag." Ik hoop maar dat er genoeg te jagen valt, dan. Toch merk ik er niets op aan, hij heeft vast genoeg ervaring om te bepalen wat hij wel en niet mee gaat nemen nu. Nieuwsgierig vraag ik me af wat zijn plannen zijn. "Het noorden." mompelt hij als antwoord. Ik glimlach, het lijkt net alsof hij niet meer normaal kan reageren. Hij zit dan ook in een moeilijke situatie, zeker als je niet zo sociaal aangelegd bent. Maar hij heeft tenminste plannen. Ik kijk toe hoe hij tegen de vensterbank aanstaat en zijn armen over elkaar slaat. Hierdoor bollen zijn spieren iets op en wordt mijn blik er kort heen getrokken. Onweerstaanbaar, eigenlijk, en op het moment onbereikbaar. Ik hou niet zo van onbereikbare dingen. "Jammer dat ik het nu pas weet, eigenlijk," zeg ik tegen hem en ik lik eens langs mijn lippen. Het is totaal niet beschuldigend bedoeld, ik zeg het eerder iets plagerig. "Anders had ik misschien nog een... leuk afscheid kunnen regelen." Mijn blik glijd van beneden naar boven over zijn lichaam en blijven hangen op zijn gezicht. Nou, het spelletje is ook weer voorbij helaas. Ik vraag me af of ik hem ooit opnieuw zal zien en waar we dan in het leven zullen staan. Misschien zijn we tegen die tijd alweer oud en is alle ellende wel voorbij.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Ik zal zo iemand als jou nooit kunnen vergeten. Je bent echt speciaal en een goed mens, laat iemand anders nooit iets anders zeggen." Rowan duwde een pluk haar achter mijn oor, maar door het schudden van mijn hoofd schoof het al weer voor mijn ogen. "Wie weet ben ik op een dag wel terug. Daryl zou zijn groep wel hierheen willen halen..."
"Ik hoop dat je terug komt," mompelde ik snel. Ik glimlachte licht naar haar en leunde op de reling. Ik voelde me tien keer zo slecht als dat ik gedacht had. "Misschien moeten we maar naar binnen gaan..." mompelde ik zacht.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Ik hoop dat je terug komt." mompelt ze snel naar me en dat zorgt ervoor dat ik water glimlach naar haar terwijl ze naast me op de reling leunt. "Misschien moeten we maar naar binnen gaan..." mompelt ze vervolgens. "Ik weet niet waar Daryl is..." antwoord ik zacht, maar ik laat haar geen antwoord geven omdat ik mijn armen opnieuw om Rebecca heen sla, dit keer enkel steviger. "Oh, ik zou wel willen dat ik je mee kon nemen, Rebecca. Opgevouwen in mijn tas. Ik weet niet wat ik daar ga aantreffen, maar ik weet wel zeker dat het nooit zo wordt als de afgelopen dagen met jou." Zal iemand daar ook maar onvolwassen en onverantwoordelijk genoeg zijn om zich lam te zuipen tijdens een pingpong spel? Straks zijn ze daar allemaal alleen maar hartstikke serieus en val ik er totaal buiten. Ik weet zeker dat Daryl niet wilt dat ik me constant aan hem vast plak, dat vind hij hier al erg genoeg. Opnieuw twijfel ik weer over mijn beslissing en ik wist dat het zou gebeuren als ik afscheid zou nemen. Uiteindelijk laat ik haar dan toch maar los en veeg ik mijn gezicht droog. Het zijn wel weer genoeg tranen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze glimlacht met haar volle lippen. "Jammer dat ik het nu pas weet, eigenlijk. "Anders had ik misschien nog een... leuk afscheid kunnen regelen," zegt ze dan niet onvriendelijk. Ik kijk naar haar op en zie nog net hoe haar blik over mijn hele lichaam gaat en haar tong langs haar lippen likt. Ik dacht dat alleen mannen vrouwen met hun ogen konden uitkleden, maar over die gave beschikken vrouwen dus ook. Mijn benen beginnen als pudding aan te voelen. Shit man, hoe heb ik ooit met deze vrouw naar bed kunnen gaan? Ik ben zo gesloten en daarmee vrouwvreemd geworden als maar kan. Verlegen druk ik mijn armen wat dichter om me heen. "Had je dat gewild ja?" komt er nogal schaapachtig uit. Ze kijkt me zo uitdagend aan. Deze vrouw zit vol testosteron lijkt wel. Ik denk aan onze seks en hoe goed en vooral betekenisloos het wel niet was. Wat is het toch dat deze vrouw zo spannend en intimiderend maakt. Dat likje over die lippen, die blik in haar ogen.. Pure seks. Ze weet precies hoe ze me in de hoek moet drijven.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 20:11 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Ik weet niet waar Daryl is..."
Ik had mijn mond al open getrokken om te antwoorden, maar er kwam alleen maar een vage piep uit mijn keel toen Rowan me weer omhelsde. "In de keuken," mompelde ik bijna onhoorbaar.
"Oh, ik zou wel willen dat ik je mee kon nemen, Rebecca. Opgevouwen in mijn tas. Ik weet niet wat ik daar ga aantreffen, maar ik weet wel zeker dat het nooit zo wordt als de afgelopen dagen met jou," vertelde ze. Ik grinnikte zachtjes, hoewel ik eigenlijk eerder zin had om te huilen.
"Als je een grote tas hebt pas ik er misschien wel in..." mompelde ik. Toch voelde het alsof het hier niet goed genoeg was. "Waarom ga je mee?" vroeg ik uiteindelijk. De vraag die ik al de hele tijd wilde stellen, maar waarvan iets me weerhouden had.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov