{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan

Het antwoorden op wat ik eerst zei, doet ze gelukkig niet. Dat zorgt voor een minder nerveuzer gevoel in me. Ze fronst wel, maar dat kan ik gewoon negeren, dat is wel gemakkelijk. Haar gezicht word iets rood als ik mijn ogen op haar lichaam richt, maar ik kijk niet eens zo veel naar het bijna naakte lichaam. Ja, goed, ik keek er wel iets naar, maar daar was ik een man voor en bovendien kon ik het niet laten mijn blik over de tatoeages te laten gaan.
“Dat gaat je niets aan,” mompelt ze wat verdedigend en slaat haar armen koppig over elkaar heen. Ze leek me ook wel een koppig type, zeker met hoe ze daarnet zo boos aan kwam lopen. Op wat ze zegt, antwoord ik maar niet, want ik heb de gave de dingen nog erger te maken dan ze al zijn vaak. Lucy was één van de weinige die me wel vaak snapte, toch kon ze nog behoorlijk woedend worden door enkele dingen.
“Mooi dat je dat door hebt, onthoud het ook maar. Ik ga niet weer voor iemand anders spelen.” Beslist ze direct. Doordat ik nog een beetje nieuwsgierig ben naar haar en wat ze aan het doen is, kantel ik mijn hoofd zo onopgemerkt mogelijk naar haar, maar om dit iets te verbloemen, haal ik een hand door mijn warrige haren. Het meisje veegt op dat moment de plakkerige haren van haar gezicht af. Ze zucht wat geïrriteerd en kijkt vervolgens om zich heen, waardoor ik haastig weer weg kijk. Straks vilt ze me nog omdat ik stiekem loop te staren, nog met die lichtrode wangen.
Wanneer ze weg begint te benen, draai ik me toch om en zie hoe ze haar kleding nog niet aan trekt. In plaats daarvan laat ze zich net zo geïrriteerd in het zand ploffen, waarna ze haar armen over elkaar heen slaat. Kort bijt ik op mijn lippen, terwijl ik iets om me heen kijk. Verdorie, als er nu Walkers zouden komen, waren we er allebei geweest en dat wil ik toch liever niet. Haastig loop ik naar haar toe en wrijf wat over mijn wangen heen, gelukkig verdwijnt de rode kleur er wel vanaf. “Waarom heb je, je haren nu afgeknipt?” Vroeg ik nonchalant, omdat ze het eigenlijk niet beantwoord had.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jessalyn Hope

"Geen probleem," Ik snap echt niet waar Daryl al die vijandigheid vandaan haalt, Rebecca is echt heel vriendelijk en behulpzaam geweest voor mij. "Ik ga het bord maar even in Rowan kamer zetten voordat ze terug komt." Ik knik kort en wacht geduldig in Rebecca haar kamer, zodat ze op haar gemak naar die van Rowan kan lopen. Toch kijk ik wel waar ze heen loopt, voor de zekerheid. Al snel komt ze weer terug. "Nog plannen voor vandaag?" vraagt ze. Ik schud lichtjes met mijn hoofd. "Niet echt, eigenlijk. Ik weet niet wat jullie normaal allemaal op een dag doen, maar misschien is het handig om taken te gaan verdelen?" stel ik voorzichtig voor. Als we dat nu allemaal voor elkaar krijgen, kunnen we Daryl nog eens een poepie laten ruiken en hem eens flink op zijn nummer zetten. Wat nou, geen echte groep? Wedden dat ik het allemaal voor elkaar krijg zonder voor leidertje te gaan spelen. Ik heb wel zin om dat later vandaag onder zijn neus te gaan wrijven, als hij tenminste nog terug komt. Hij lijkt me wel het type om nu door deze tegenslag te verdwijnen op zijn geliefde motor en niet meer terug te keren. De vraag is, kan hij Rowan zo makkelijk achter laten?

Rowan Ava Carter

De jongeman volgt me en mijn blik gaat van chagrijnig naar zwaar geïrriteerd. Ik kan ook nooit iets rustig gaan doen, ik wilde alleen maar wat tijd voor mezelf, zonder mensen die alles gaan beïnvloeden. "Waarom heb je, je haren nu afgeknipt?" vraagt hij op een nonchalante toon en ik geef hem een blik met toegeknepen ogen. Waarom is hij zo oplettend? Hij heeft me maar een enkele keer vluchtig gezien. Zijn rode wangen zijn verdwenen en ik heb zin om mijn trui voor mijn lichaam te houden, maar doe het niet. Ik moet me eens over de schaamte voor mijn eigen lichaam heen zetten, ik heb alle keuzes zelf gemaakt. De littekentjes, de tatoeages, het uithongeren en dun worden. "Omdat mijn haar me irriteerde." grom ik hem kortaf toe als antwoord en ik richt mijn blik weer voor me. Het verband om mijn arm is nu ook nat geworden, maar ik durf het er niet af te halen. Ergens ben ik bang voor wat ik eronder aantref, het mes was nou niet bepaald schoon toen ik het achterlijke idee kreeg om mezelf te verwonden ermee. Nou, suïcidale neigingen horen ook niet bij de nieuwe Rowan. Ik ben sterk, onafhankelijk en precies zoals ik wil.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Niet echt, eigenlijk. Ik weet niet wat jullie normaal allemaal op een dag doen, maar misschien is het handig om taken te gaan verdelen?" stelde ze voor. Ik beet zachtjes op mijn onderlip. Taken? Taken zoals? Nou ja, het was nu niet dat ik iets beters te doen had, maar het was gewoon zo vreemd dat iemand taken wilde verdelen. Dat hadden we nog nooit gedaan.
"Nou ehm..." Ik keek haar aarzelend aan. "Normaal ging iedereen zich bezig houden, maar taken verdelen is goed voor mij."
Misschien was het wel beter als we kleren een keer gingen wassen en iedereen iets nuttigs deed voor de groep, alleen liet ik me niet zo graag commanderen. Te laat, want ik had toch al ingestemd.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Rebecca lijkt iets te twijfelen over mijn aanbod. "Nou ehm..." Ik weet nog niet zeker of ze er wel mee instemt als ze me aankijkt, zo aarzelend staat haar blik. "Normaal ging iedereen zich bezig houden, maar taken verdelen is goed voor mij." zegt ze dan. Er verschijnt een klein glimlachje op mijn lippen en ik knik. "Maar ik heb in ieder geval geen idee wat er eigenlijk allemaal gedaan moet worden, dus misschien kan jij het bedenken en een beetje verdelen?" stel ik dan voor. Ik blijf nog altijd een beetje voorzichtig, maar geef de leiding af aan haar. Zij zit hier natuurlijk al veel langer dan ik, waardoor ik ook niet graag gelijk bevelen uit ga delen of zo. Daarbij weet ik ook niet echt wat een groep moet doen, maar dankzij Daryl weet ik wel dat er íets is. Ik raag me af of hij uit een andere, vast één of andere geweldige, groep hier beland is en het daardoor allemaal zo goed weet. Ik hoop het maar voor hem, want anders is er iets goed mis in zijn vervormde werkelijkheid. "Misschien kunnen we binnenkort wel een team samenstellen die elke dag zoveel tijd besteed aan het Walker vrij maken van de boot. Dat zou veel schelen, denk ik. Boven zitten er écht een hoop." begin ik dan, iets aarzelend, maar daarna al iets vaster en zelfverzekerder. Wat ik boven gezien heb, was echt heel veel en als die uitbreken hebben we geen kans meer. Hetzelfde geld trouwens voor de eetzalen beneden.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Maar ik heb in ieder geval geen idee wat er eigenlijk allemaal gedaan moet worden, dus misschien kan jij het bedenken en een beetje verdelen?" Waarschijnlijk keek ik haar aan alsof ze gek geworden was. Het was haar voorstel, waarom moest ik het nu gaan doen. Ik het net zo min een idee wat er allemaal gedaan moest worden als ik, daarbij wilde ik niet de leider gaan spelen. Ik was geen leidinggevend type en had de gave om zowat alles te verpesten.
"Dat lijkt me geen goed idee," zei ik uiteindelijk maar, om toch maar niet rechtstreeks te zeggen dat ik er geen zin in had. "Ik heb zelf namelijk geen idee."
Mijn blik bleef een tijdje beschaamd op haar hangen. Nee, ik ging het niet doen, ook al zou ze me dwingen. Met het uitvoeren van taken had ik geen probleem, maar zelf gaan uitzoeken wie wat moest doen was niet aan mijn besteed.
"Misschien kunnen we binnenkort wel een team samenstellen die elke dag zoveel tijd besteed aan het Walker vrij maken van de boot. Dat zou veel schelen, denk ik. Boven zitten er écht een hoop." Jess klonk al iets zelfverzekerder dan daarnet, maar toch was ze nog een tikkeltje twijfelachtig.
"Dat wil ik wel doen," stemde ik in. Ik zou het eigenlijk niet leuk mogen vinden, het doden van voormalige mensen. Maar hoewel ze niet meer menselijk waren én één van ze voor James' dood gezorgd had, deed ik het maar al te graag. Het gaf een gevoel van voldoening, alsof ik toch meer controle over ze had dan zij over ons en deze wereld, al was dat maar schijn.

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 20:57 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ze geeft me een blik alsof ik net het vreemdste ooit gezegd als ik voorstel dat ze het misschien kan bedenken. "Dat lijkt me geen goed idee," antwoord ze na een tijdje. "Ik heb zelf namelijk geen idee." Geweldig, het gaat dus wat moeilijker worden dan ik had gedacht. Nou ja, een uitdaging ga ik van mijn leven toch niet uit de weg. Dan moet ik het zelf maar doen, waardoor ik alvast begin met het schip Walker vrij te maken. In mijn hoofd is het makkelijk te doen. "Dat wil ik wel doen." stemt Rebecca er gelijk mee in. "Een team, Rebecca. Niemand gaat dit alleen doen, dat is veel te gevaarlijk. Het zijn er minstens honderd, daarboven!" probeer ik haar uit te leggen, misschien iets dramatisch. "We moeten een plattegrond van het schip vinden en systematisch te werk gaan. Heb je enig idee waar we zoiets kunnen vinden?" vraag ik haar. In mijn hoofd komt alles al in werking, plannen, strategie. De mensen die erbij moeten helpen, wapens. Misschien wilt Ryan ook wel een handje helpen, op Daryls hulp reken ik maar niet, evenals die van Rowan. Dat lijkt me geen goed idee. Misschien haar broertje, Nathan. Geen idee wie er nog meer zitten, die vreemde jongen waarover ze vertelde van vanmorgen misschien, maar wie weet wie dat is en wat hij hier zoekt. Nou, het is in ieder geval een begin en dat is het belangrijkst, denk ik. Ik denk dat Rebecca en ik prima samen zullen gaan werken.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan

Dat heb ik weer, haar blik die van chagrijnig naar zwaar geïrriteerd gaat. Volgens mij heb ik ook daar een echte gave voor, dat blijkt maar weer elke keer. Het meisje waarvan ik de naam nog niet wist, gaf me een blik met toegeknepen ogen. Die blik ken ik helaas maar al te goed en dat ik die nu bij haar zag, intimideerde me lichtelijk, maar dat liet ik niet merken, waardoor ik koppig naast haar ging zitten. Mijn blik was vanaf nu niet meer op haar gericht, maar ik keek naar de zee die voor me uitstrekte.
“Omdat mijn haar me irriteerde.” Gromt ze mij kortaf toe als antwoord, terwijl ze haar blik weer voor zich richt. Ik rol mijn ogen even zuchtend, alsof ze een heel pak werk is dat ik maar niet af krijg. Op dit moment wil ik liever weggaan, maar dan laat ik haar winnen en zal ze zich vast triomfantelijk voelen. Dat wil ik liever niet op mijn geweten hebben, omdat ik diegene moet zijn met het trotse gevoel. Oké, daarnet liep een beetje verkeerd af, echter was ik allang opgelucht dat ze niet doorvroeg over Lucy. Ik was al geschrokken dat ze het gehoord had.
“En daarom knip jij je haar af?” vroeg ik, duidelijk ongelovig, alsof er nog meerdere redenen moeten zijn. Iets wat er in dit geval ook moet zijn, dacht ik ten minste. Het is gewoon zo vreemd dat ze dat opeens doet. Ja, er lopen overal zombies rond, maar dat hoeft niet te betekenen dat ze direct haar haren af moet knippen. Vrouwen waren werkelijk vreemde wezens, nog vreemder dan Walkers, want van hen wist je in elk geval wat ze kwamen doen of wilden. Het verband om haar arm viel me op, waardoor mijn blik er even bleef hangen. “Heb je een ongeluk met je arm gehad?” begon ik vragend, mijn ogen er nog op, waarna iets door begon te dringen. Direct schoof ik wat op. “Of ben je gebeten door een Walker?” Nerveus begon ik nu wel te worden.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
"Een team, Rebecca. Niemand gaat dit alleen doen, dat is veel te gevaarlijk. Het zijn er minstens honderd, daarboven! We moeten een plattegrond van het schip vinden en systematisch te werk gaan. Heb je enig idee waar we zoiets kunnen vinden?" Het was wel duidelijk, ik moest mijn plezier gaan delen met anderen.
"Stuur... Ehm, hoe heet dat. De stuur dinges, je weet wel wat ik bedoel." Dat leek me toch de meest logische plaats om een platte grond te bewaren voor als er iets defect zou zijn, of een brand. Omdat ik de deur beu was, gooide ik mijn koffer van het bed af en liet ik me er op neer ploffen, al zou mijn ligpartijtje waarschijnlijk maar van korte duur zijn als ze een platte grond wilde gaan halen. Met mijn handen onder mijn hoofd staarde ik naar het plafond. Ik had hier om eerlijk te zijn niet zo veel zin in, daarom dat ik waarschijnlijk ook niet zo enthousiast was, maar hun discussie leek vanmorgen wel te gaan over de groep en misschien was het wel een goed idee om er wat meer structuur in te brengen in plaats van ieder voor zich.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

De jongeman ploft naast mij in het zand, maar ik houd mijn blik stug voor me. Volgens mij doet hij hetzelfde, want ik voel me op het moment niet echt bekeken of iets dergelijks. "En daarom knip jij je haar af?" vraagt hij op een ongelovige toon. Ik laat een geïrriteerde zucht horen. "Ja, anders zou ik dat toch niet zeggen?" kaats ik gelijk terug naar hem. Alsof ik hem, een vreemdeling die plots komt opdagen, alle details ga vertellen. Hij moet zelf toch ook wel beter weten? Het lijkt mij op zich toch best een goede reden, en het is ook een reden waarom ik het deed. Ik werd gek van het onderhoud eraan, ik bleef het kammen en het bleef door de war gaan. Daarbij, Daryl leek het mooi te vinden en misschien leek ik zo minder op Rosy, nog minder verwarring dus. Toch vraag ik me af waarom deze jongeman hier blijft en zelfs naast me durft te gaan zitten. Zeker na mijn duidelijk afstotende opmerkingen, ze lijken het ook nooit goed te begrijpen hier, alsof ze perse dichterbij moeten komen als ik zo doe. Stelletje faggots, zulke opmerkingen worden doorgaans gemaakt als ze niet gediend zijn van je gezelschap of iets in die richting.
"Heb je een ongeluk met je arm gehad?" vraagt hij plots en ik zie dat zijn ogen op mijn verband gericht zijn. Ineens schuift hij een stuk op, waardoor ik met mijn ogen begin te rollen. Ja, vlucht maar. "Of ben je gebeten door een Walker?" Hij komt iets nerveus over en ik grinnik zacht. "Ja, ik ben gebeten. Daarom houden ze me op het schip natuurlijk, vinden ze totaal niet gevaarlijk, eerder prettig," zeg ik op een behoorlijk sarcastische toon. "Jezus, doe toch niet zo dom. Het was geen van beiden, trouwens." Geen ongeluk, geen beet. Niet dat ik meer ga zeggen tegen hem. Ik voel even aan het verband, het is zeiknat en het zout prikt lichtjes in de wonden. God, de tatoeage eronder zal nu ook wel helemaal verpest zijn. Lang geleden dat ik zo dom bezig geweest ben, ik ben allang blij dat Rebecca er verder geen vragen over heeft gesteld en gewoon mijn arm wilde verbinden.

Jessalyn Hope

Stuur... Ehm, hoe heet dat. De stuur dinges, je weet wel wat ik bedoel." begint ze. Ik kijk haar eventjes aan en knik dan, ik begrijp wat ze bedoeld. "Stuurhut." mompel ik omdat ze er zelf niet op lijkt te komen. Ze gooit haar koffer van het bed af en gaat er zelf op liggen, met haar handen onder haar hoofd gevouwen en starend naar boven. Iets ongemakkelijk kijk ik naar haar, volgens mij heeft zij er niet zo heel veel zin in. Ik zucht en haal mijn hand door mijn wilde krullen heen. "Goed, dan ga ik daar naar opzoek. Ik zal alles wat ik vind in de keuken leggen." besluit ik dan, aangezien zij geen enthousiasme hiervoor toont. Oké, ik begrijp een beetje wat Daryl bedoeld, het is ieder voor zich. Het lijkt gewoon alsof ze geen zin heeft om mee te werken en rekening te houden met anderen behalve Rowan en zichzelf. Nou ja, dat moet zij weten. Ik ga er in ieder geval werk van maken want ik wil hier blijven. Ik loop haar kamer uit en probeer me te bedenken waar de stuurhut zal zijn. Vast ergens vooraan het schip, misschien achteraan, maar dan wel bovenin. Ik denk dat ik beter langs het dek kan naar boven dan langs de trap, dat vind ik te gevaarlijk. Je weet maar nooit wat je daar tegenkomt, misschien zitten ze daar wel helemaal niet opgesloten achter deuren of ramen, maar lopen ze gewoon vrij rond en hebben wij tot nu toe gewoon geluk gehad.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Stuurhut," mompelde Jess. Ze leek zelf ook wel door te hebben dat ik niet al te enthousiast was en opeens begon ik me schuldig te voelen, zij was een van de enige die initiatief nam en ze probeerde me te helpen met jagen. Misschien was het nu tijd voor mij om wat terug te doen.
"Ja, dat bedoelde ik," zei ik terwijl ik mezelf terug recht duwde en recht ging staan, klaar om naar die hut te gaan.
"Goed, dan ga ik daar naar opzoek. Ik zal alles wat ik vind in de keuken leggen." Jess liep de deur al uit, waardoor ik het gevoel begon te krijgen dat ze teleurgesteld in me was.
Ik sprong recht, gooide mijn deur dicht en deed 'm op slot om daarna achter haar aan te rennen. "Ey!" Ik probeerde haar in te halen met mijn niet zo heel erg lange beentjes. "Je denkt toch niet dat ik je alles alleen ga laten doen." Naja, behalve dat wilde ik haar gewoon niet teleurstellen. Ik was soms zo besluiteloos dat ik er zelf gek van werd.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Achter me hoor ik de snelle, rennende voetstappen al. "Ey!" roept ze en ik hou mijn pas iets in zodat ze me kan inhalen. "Je denkt toch niet dat ik je alles alleen ga laten doen." zegt ze en ik lach zachtjes. Dat had ik niet verwacht van haar, eigenlijk. "Je bent onvoorspelbaar, Rebecca. Maar bedankt dat je mee gaat, ik kan wel wat oriëntatie gebruiken, aangezien ik nog niet weet hoe het schip in elkaar zit," zeg ik met een klein glimlach op mijn lippen tegen haar. "Ik dacht dat we de stuurhut het beste vanaf het dek konden bereiken, wat denk jij?" vraag ik haar mening, die ik op het moment erg handig vind. Hierdoor blijf ik ook stilstaan in de gang, want anders lopen we straks nog de verkeerde kant op en weet zij wel hoe we er het beste kunnen komen. Ik ben in ieder geval blij dat ik iets heb gevonden om te doen nu. Mijn hoofd vind het nog veel leuker, die is al druk bezig met het schip Walkervrij maken en hoe we dat het beste kunnen doen. Jagen, eten, Walkers doden, eten, Walkers opruimen. Het gaat behoorlijk wat inspanning kosten, dat zeker. Daarom hebben we teams nodig, een taakverdeling. Misschien dat één iemand kan jagen terwijl de anderen bezig zijn, om een voorraad aan te leggen. Zouden we Daryl daarvoor moeten vragen? Hij vind het vast niet erg om dat in z'n eentje te doen en dan maakt hij zichzelf ook een nuttig, in plaats van vervelend te doen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Je bent onvoorspelbaar, Rebecca. Maar bedankt dat je mee gaat, ik kan wel wat oriëntatie gebruiken, aangezien ik nog niet weet hoe het schip in elkaar zit. Ik dacht dat we de stuurhut het beste vanaf het dek konden bereiken, wat denk jij?" vroeg Jess lachend.
Mijn ondeugend grijns was weer op mijn gezicht verschenen. Ik wist dat ik onvoorspelbaar was, maar ik noemde het eerder besluiteloos. Jess leek in ieder geval blij te zijn dat ik nog gekomen was en daar deed ik het voor. "Een kijken..." We waren gestopt met lopen, zodat ik nu beter kon inschatten waar we waren. "Volgens mij is via binnen korter, als je alle trappen volgt, is het de bovenste kamer. Maar ik kan wel niet garanderen dat het helemaal veilig is."
Dat ging eerder afhangen van het aantal Walkers dat zich in het trappenhuis bevond. Volgens mij was dat nog een doenbaar aantal en zouden we ze met z'n tweeën wel aankunnen. Ik wist eigenlijk niet of je via het dek wel binnen kon, misschien via het dak. Er was zo'n klein dakraampje dat opengezet kon worden. Een deur had ik er niet gezien, ook al was ik er nog maar een keer geweest.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Eens kijken... Volgens mij is via binnen korter, als je alle trappen volgt, is het de bovenste kamer. Maar ik kan wel niet garanderen dat het helemaal veilig is." vertelt ze en ik begin verder na te denken. We zijn nu met z'n tweeën en voor zover ik weet kan Rebecca zich prima redden tegen een paar Walkers. Als er niet teveel zijn binnen kunnen we ze samen aan, in mijn eentje zou het niet lukken. Nadenkend wrijf ik met mijn vinger over mijn volle lippen. "Ja, dat kunnen we wel proberen met z'n tweetjes," glimlach ik dan naar haar. "Welke trap?" Ik ben er pas gisteravond achter gekomen dat er meerdere trappen zijn, maar dat is ook wel logisch. Een grote, luxe trap en ik gok dat aan het einde van elke gang nog wel meerdere, kleinere trappen zijn voor de zekerheid. Het lijkt in ieder geval alsof Rebecca weet waar het is en dat komt goed uit, want dan hoef ik zelf geen tijd te verspillen aan het zoeken van die kamer, of hut, of wat het ook is. Ik heb weinig verstand van schepen en hoe ze in elkaar zaten. We woonden wel dichtbij de kust, maar niet zo dichtbij dat we er regelmatig heen gingen. Ik weet dat ik zo'n 600 km heb afgelegd naar deze plek alleen al, maar als wij naar het strand wilde was het alsnog zo'n 300 km en dat deden we niet vaak, wel eens toen we klein waren, maar verder niet.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Ja, dat kunnen we wel proberen met z'n tweetjes," besloot Jess. "Welke trap?"
Ik knikte instemmend en ging haar voor richting de trap op het einde van de gang. De trappen leidden zowat allemaal naar boven, naar waar we moesten zijn, maar ik gokte dat deze rechtstreeks naar de stuurhut ging. Of toch het dichtste bij de hut. Het gemurmel van de Walkers op de andere verdiepingen klonk zacht, maar was tot aan de trap te horen. Ik begreep niet goed hoe ze nooit op de onderste verdieping kwamen. Konden ze geen trappen lopen of waren ze gewoon zo doof dat ze ons niet konden horen? Want we waren nu niet bepaald stil, niet op de trappen en niet op de gangen. Alhoewel er af en toe wel een verdwaalde of nieuwsgierige Walker de slaapkamer gang op kwam.
Op de derde verdieping was er nog geen enkele Walker te zien, maar op de vierde verdieping kon ik er al een onze richting uit zien komen vanaf de gang. Ik wierp Jess een korte blik toe, terwijl ik mijn mes beetnam en op hem af ging. In haal stak in het in zijn hoofd, maar toen ik het eruit haalde leek hij nog te leven. Zijn handen grepen mijn arm beet, waardoor ik herhaaldelijks het mes in zijn hoofd begon te steken tot hij neerviel en zijn armen eraf braken bij zijn schouders. Zijn handen omklemde nog steeds mijn onderarm. Met een vies gezicht peuterde ik de vingers los.

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 12:10 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Rebecca gaat mij voor naar een trap, één die aan het einde van de gang ligt en die ik nog nooit gebruikt heb. Zo zie je maar weer, overal trappen. Je zou nog eens verdwalen, volgens mij. Ik loop achter haar de trap op, maar het enge gemompel van Walkers is toch wel behoorlijk duidelijk hier. Het bezorgt me kippenvel, vooral omdat ik ze niet kan zien en geen idee heb waar het vandaan komt. Shit, we krijgen onze handen nog echt vol. Ik volg haar naar de volgende verdieping en die erna, de ene gang is leeg maar ik weet dat daarachter nog veel meer is. De volgende gang is echter niet leeg, de blik die Rebecca mij toewerpt laat zien dat ze het wel aan kan en ze springt erop af. Blijkbaar heeft hij een hard hoofd, want na één keer in de schedel met haar mes te gaan lijkt niet genoeg. Zijn handen hebben haar armen al beet als ik erop af sprint, maar ze heeft hem al neergehaald. De armen breken wel af en ze trekt een vies gezicht waardoor ik in de lach schiet en help om de vingers los te maken van haar hand. "Dat was een though one, heb je goed gedaan, kleintje," grap ik tegen haar. "Dat is er alvast één minder. Nou, laten we nu gaan voor het échte werk." grijns ik naar haar en ik loop weer terug naar de trap om daar verder op te lopen. We moeten eigenlijk ook een handig systeem uitvinden om al die Walkers af te voeren. Het is nogal wat werk en je wilt die stinkmonsters niet in je gangen hebben liggen rotten, volgens mij.

---

Your make-up is terrible