{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
Ik keek wat verbaasd op toen ik het grootste stuk toegeschoven kreeg. Zij had het gevangen, zij zou het grootste stuk moeten krijgen, maar toch glimlachte ik dankbaar.
"Nou, eet smakelijk dan maar, Rebecca." Jess glimlachte en stak genietend een stuk in haar mond. Ik grinnikte zachtjes bij het gezicht dat ze maakte en deed hetzelfde. "Zelfs hier ben je een betere kok dan ik in een keuken met alles erop en eraan."
"Zo geweldig kan ik niet koken, hoor. Alleen maar vlees bakken, veel moet je er niet van gaan verwachten want meer kan ik niet." Ik knabbelde op het stuk vlees en genoot. Ze had een mooi konijn neergehaald, het was mals en smaakte zo goed.
Snel nam ik nog en hap, maar probeerde ik wat trager te kauwen zodat ik langer kon genieten.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Zo geweldig kan ik niet koken, hoor. Alleen maar vlees bakken, veel moet je er niet van gaan verwachten want meer kan ik niet." antwoord ze en ze knabbelt op het vlees. Ik schud gelijk met mijn hoofd, dit smaakt gewoon zo goed. Ik eet eerst mijn mond leeg voordat ik er wat van zeg. "Ik vind je de beste kok die ik ooit ontmoet heb." verklaar ik. Mijn moeder kon ook goed koken en mijn oma al helemaal, maar ik kan amper herinneren hoe hun eten smaakte. Wat gulzig val ik zowat de rest van het konijn aan, dat beetje vogel van gisteren was eigenlijk niet genoeg, maar het doet wel goed om te weten dat Rebecca in ieder geval wel goed gegeten heeft. Het lijkt me dat ze het overige stuk ook zelf opgegeten heeft, aangezien die ander blijkbaar toch niet eet. Klinkt nog altijd raar in mijn oren, maar ik ga me er ook niet mee bemoeien. Misschien is Daryl het daarom wel zat, denkt hij dat ze gewoon ondankbaar is. Ik heb hem al snel op en kauw nog wat na op een stuk bot, die ik tevreden in mijn mond houd. De stoel waar ik op zit leun ik iets naar achteren zodat ik op twee poten zit. "Voelt luxe, zo onder een dak eten." grinnik ik.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Ik vind je de beste kok die ik ooit ontmoet heb."
Mijn wangen kleurden rood. "Nou bedankt." Voldaan, van zowel het compliment als het lekkere eten, at ik verder. Ik moest zelf ook wel toegeven dat het echt smaakte, hoewel ik nooit een voorstander van konijn geweest ben.
Toen Jess klaar was, leunde ze naar achteren, met nog steeds een stuk been in haar mond. "Voelt luxe, zo onder een dak eten," grinnikte ze.
Ik knikte. "Voelt net zoals vroeger. Hé, wil je nog een stukje, ik begin langzaam vol te raken." En ik zat nog niet eens op de helft. Zij had haar stuk al helemaal naar binnen. Ik betwijfelde wel of ik het helemaal op zou krijgen, maar ik zou toch mijn best doen. Voor Jess, omdat ze het gevangen had, en voor mezelf, gewoon omdat ik mezelf beloofd had dat ik mezelf niet meer ging laten stikken.

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 14:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Haar wangen kleuren lichtjes rood door mijn compliment en ik grijns tevreden. "Nou, bedankt." mompelt ze erop. "Voelt net zoals vroeger. Hé, wil je nog een stukje, ik begin langzaam vol te raken." stelt ze voor en ik kijk verbaasd naar haar stuk. Ze heeft nog niet eens de helft op, is haar maag dan tot zover gekrompen? Dat is niet normaal. Ik zou het allemaal wel op kunnen eten volgens mij. "Probeer eerst maar zoveel op te eten als je kunt, je hebt het echt nodig. Je moet sterk worden als je met me wilt jagen." Ik glimlach naar haar, maar hou haar wel iets in de gaten. Straks heeft Rowan haar besmet of zo, met haar haat tegen eten, of wat die mensen dat ook doen waardoor ze niet willen eten. Het is zielig, ik weet dat ze er niets aan kunnen doen maar toch denk ik er zo over. Ik sta op om mijn bord in de gootsteen af te wassen en terug in de kast te zetten. Ik voel me nog altijd een beetje gast hier waardoor ik netjes opruim. Hetzelfde geld voor het bestek en ik kijk even naar het stuk konijn dat over is. "Waar is ze eigenlijk? Straks wordt het koud."

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Probeer eerst maar zoveel op te eten als je kunt, je hebt het echt nodig. Je moet sterk worden als je met me wilt jagen." Ze glimlachte, maar ze had toch iets wantrouwig in haar wat ervoor zorgde dat ik nog sneller alles probeerde binnen te schrokken. "Waar is ze eigenlijk? Straks wordt het koud," vroeg Jess opeens.
"Wie?" vroeg ik toen. Volgens mij dacht ze net aan Rowan en ik wenste dat ik het haar niet had verteld, maar ze was er waarschijnlijk toch op een of andere manier achter gekomen.
Ik propte nog verder konijn naar binnen. Dit was zo goed, maar zelfs mijn maag begon al te protesteren. Mezelf overgevend aan het volle gevoel schoof ik het bord met het laatste kleine stukje konijn naar voren. "Het is de moeite niet, ik weet," mompelde ik. "Maar dat gaat er echt niet meer in, want dan komt het er volgens mij allemaal uit."
Mijn buik stond nu al op ontploffen, maar om eerlijk te zijn voelde dat heerlijk. Het is de eerste keer in maanden dat ik me voelde alsof ik alleen nog maar kon gaan liggen, want als ik zou opstaan zou mijn buik tot op de grond zakken.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Wie?" vraagt ze als ik vraag waar ze blijft. Ik trek mijn wenkbrauw op, is ze zo vergeetachtig. "Wie? The skinny bitch, natuurlijk. Je vriendinnetje." antwoord ik misschien iets bot. Ik trek gelijk een verontschuldigend gezicht, maar ik ben niet zo goed in dat soort dingen, ik geef mensen al snel bijnamen in plaats van hun echte namen te gebruiken. Klinkt gewoon leuker en na al die jaren ben ik het nog niet verleerd. Ze begint het konijnenvlees bijna naar binnen te schrokken, maar eet het wel groot en deels op. Ik kijk goedkeurend toe. "Het s de moeite niet, ik weet," mompelt ze als ze het bord met het laatste stukje van zich afduwt. "Maar dat gaat er echt niet meeer in, want dan komt het er volgens mij allemaal uit." Ik grinnik eventjes en trek het naar me toe. "Geeft niet, je hebt je best gedaan. Ik ben trots." Ik lach zacht en vis het laatste stuk vlees met mijn vingers van het bord om het zelf op te eten. Volgens mij kom ik onmogelijk vol te zitten en dat vind ik helemaal niet erg. Het bord pak ik van de tafel af, samen met het bestek terwijl ik mijn vingers aflik. Snel was ik het af en zet ik het terug de kast in.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Wie? The skinny bitch, natuurlijk. Je vriendinnetje," klonk het bruusk.
Ik keek haar beledigd aan. "Zo praat je niet over Rowan, Jess..." Ik zuchtte zachtjes. Toch niet in mijn bijzijn. Vroeger was ze ook een bitch, maar nu niet meer. Tegen mij toch niet in ieder geval. Ze was heel zorgzaam, lief en grappig, vooral gisteren. "Ze zei dat ze ging slapen."
"Geeft niet, je hebt je best gedaan. Ik ben trots," zei ze toen ik het bord naar voren schoof. Met haar vingers propte ze het laatste stuk vlees in haar mond. Het bord en het bestek had ze in 1, 2, 3 afgewassen en stond al snel terug in de kast.
Uitgeteld bleef ik op de stoel zitten, naar achter leunend en wreef ik zachtjes met mijn hand over mijn buik. Naar mijn gevoel, voelde het alsof hij tien keer zo groot was, maar hij was nog niet eens twee keer zijn normale grootte.
Met mijn ogen veegde ik de slaap uit mijn ogen, om daarna mijn handen weer op mijn buik te laten rusten. Nu moest ik enkel nog wachten op het verlossende boertje dat ervoor zou zorgen dat ik niet meer op ontploffen stond en ik kon weer gaan doen wat ik wilde.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Oeps, die kwam iets te hard aan, te zien aan haar beledigde gezicht. "Zo praat je niet over Rowan, Jess..." zegt ze zuchtend en ik knik lichtjes. Ik zal het in ieder geval proberen. "Ze zei dat ze ging slapen." antwoord ze erna. "Oké, dan kunnen we het zo altijd even langs brengen." glimlach ik naar haar in een zwakke poging het een beetje goed te maken. Voelt vreemd, oppassen voor anderen en dingen goedmaken. Ik heb al in geen tijden meer rekening met anderen hoeven te houden. Zo erg is het niet eens, alleen vreemd. Rebecca ziet er nogal uitgeteld uit na al dat eten en ik lach zachtjes. "Denk je dat je nog op kan staan?" vraag ik plagerig. "We zouden dit naar... Rowan brengen, weet je nog?" Ik doe mijn best om het goed te doen, in ieder geval. "Nee, blijf maar even lekker zitten hoor." grinnik ik daarna, waarna ik weer op de tafel ga zitten. Ik vind het gewoon handiger dan op een stoel, je bent er sneller weer vanaf en zo slecht zit het nog niet eens. Wat onderzoekend neem ik Rebecca in me op, ze ziet er in ieder geval flink tevreden uit en dat was de bedoeling ook. Nog steeds ben ik van mening dat dit wel een beste groep is, zo erg zijn ze toch helemaal niet? Een soapserie, ja, maar niet slecht. De enige die haat loopt te zaaien is Daryl, niet Rebecca of iemand anders, volgens mij. Zij houd ook gewoon haar mond als hij binnen komt lopen, dus het ligt echt aan hemzelf. Rebecca is gewoon een leuke, lieve meid.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Oké, dan kunnen we het zo altijd even langs brengen," zei Jess glimlachend. Ik knikte, klok als een goed plan. "Denk je dat je nog op kan staan? We zouden dit naar... Rowan brengen, weet je nog?"
Ik grinnikte. "Als het dan echt moet." Ik was gewoon lui. Lui door het eten, door de warmte, door het niets doen en door de hoofdpijn.
"Nee, blijf maar even lekker zitten hoor." Jess ging op tafel zitten terwijl ze me onderzoekend bekeek. Ik vroeg me eigenlijk wel af waar ze aan aan het denken was.
Ik stak mijn duim op. "Komt in orde." Ik nestelde me nog een heel stuk naar achteren, in de comfortabele houten stoel, vooral het kussen onder mijn kont was zalig. Ik kreeg het warm van stil zitten, je leek er moeër van te worden dan van jagen, zombies uitmoorden of opruimen. "We zullen het eten maar naar Rowan brengen, voordat het koud wordt," mompelde ik na een tijdje. Ik had nog steeds geen zin om om te staan, maar ik dwong mezelf. Met mijn handen duwde ik me recht aan de tafel en nam ik het bord vast.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan

Wanneer ik daar weg was gelopen, moest ik moeite doen om niet terug te lopen en wat ervan te zeggen. Enkele woorden mocht ik dan wel horen, maar dat was genoeg om de ader op mijn voorhoofd te laten kloppen. Goed, Flynn, niet op letten en gewoon door lopen. Het helpt niet als je er telkens wat van zegt, vrouwen zijn sowieso niet te snappen… Lucy snapte ik ook nooit helemaal en dat zegt wat, want we waren toch – vroeger in elk geval – bijna altijd met elkaar opgetrokken. De rest van het schip wil ik wel onderzoeken, alleen ik ben te erg in gedachten nu ik aan Lucy denk.
In mijn ooghoeken zie ik wat bewegen, dus kijk ik er direct naar. Het raam is echter nogal vies, dus maak ik het met mijn mouw iets schoon, waarna het langzaam maar zeker beter te zien is. Door het schone rondje dat ik op het raam gemaakt heb, zie ik opeens een meisje het water in rennen. Het enige wat zij nog aan heeft is haar ondergoed en hoewel ik in eerste instantie een jongen ben en daarom ook graag op haar bijna naakte lichaam let, komt er een herinnering in mijn gedachten op. Mijn handpalm rust nog op het glas als ik het beeld van Lucy weg probeer te duwen. Lucy die hield van zwemmen, warm of koud, het deerde haar niets. Ik wist wat er nu zou gebeuren, maar ik kan er niets tegen doen, de herinnering overvalt me. Nu kan ik er niets anders meer tegen doen dan de herinnering opnieuw te beleven, toe te kijken hoe Lucy van het water genoot in de zomer.
Wanneer ik met mijn ogen knipper en zo wakker word uit de herinnering die ik daarnet had gehad, schudde ik iets met mijn hoofd. ‘Lucy!’ Murmelde ik hard, terwijl ik mijn hand uitstak, maar toen ik opkeek zag ik opeens het lichtharige meisje weer. Nu stond ik op het strand, bijna in het water zelfs en snel zette ik een aantal stappen naar achteren. Mijn blik werd weer normaal toen ik het opmerkte, nonchalant en tegen de droge kant aan. ‘Waarom heeft ze haar haren af geknipt?’ Ik vroeg het meer aan mezelf dan dat ik het aan haar vroeg, mede omdat ik me afvroeg of ze het had gehoord. Dat meisje moet nu haast wel denken dat ik gek geworden ben, fijn.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jessalyn Hope

"Als het dan echt moet." grinnikt ze, waardoor ik zeg dat ze nog even mag blijven zitten. Ik weet nog hoe lekker dat was na het Thanksgiving diner, met onze familie. Ik glimlach even bij de herinnering, twee families door elkaar. Zwart en blank, het was me toch een zooitjes, maar altijd grappig en we hadden de meeste lol. Mijn oma was best racistisch, maar dat maakte het nog grappiger, aangezien ze ook dement was. Rebecca steekt haar duim naar me op en nestelt zich eens goed inde stoel. Ik bekijk haar, waarna ik mijn blik van haar afwend en verder aan vroeger denk, iets wat ik mezelf nu even gun. "We zullen het eten maar naar Rowan brengen, voordat het koud wordt." mompelt ze en haalt me daarmee uit de belevenis van een herinnering. Ze staat wat moeilijk om en ik grijns iets als ik zelf van de tafel afkom. Het is leuk om haar zo te zijn, zo voldaan. "Ja, laten we maar gaan," Ik hou de deur open zodat ze geen moeite hoeft te doen met het bord in haar handen en volg haar dan, mijn handen weggestopt in de broekzakken van mijn iets strakke broek. "Oh, hebben jullie misschien nog ergens een schoon shirt voor me? Deze blouse wordt nu wel erg vies. Als jullie dat niet hebben is het ook prima hoor, dan was ik hem wel ergens." vraag ik aan haar. Ik draag hem volgens mij al zeker een maand achtereen, hoewel ik hem natuurlijk wel gewassen heb tussendoor. Maar ik vraag me af of ik al dat nieuwe bloed er wel uitkrijg.

Rowan Ava Carter

Het koude zeewater werkt verfrissend, voor mijn lichaam en voor mijn hoofd. De slaap verdwijnt en ik voel me niet meer zo zwaar. Het korte, lichte haar voelt vreemd aan op mijn hoofd, maar ik ben er wel tevreden mee. Een nieuwe Rowan, wie had dat gedacht? "Lucy!" hoor ik vaag door het geluid van de golven heen en ik draai me om naar de kust, zover heb ik nog niet eens gezwommen, hoewel mijn lichaam al moe begint te worden door de inspanning. Ik frons iets als ik toekijk hoe de jongeman van vanmorgen zijn hand naar me uitgestoken houd en ik mijn ogen samen knijp. Hij lijkt plotseling te beseffen wat hij zegt en zet een aantal stappen uit het water. Ik trek een chagrijnig gezicht, dit meen je niet hé? Normaal heeft niemand interesse in mij, nu ineens wel, maar het erge is dat ze allemaal denken dat ik één of andere vreemde ex van ze ben of zoiets. Je zou bijna denken dat hij dit afgesproken heeft met Daryl. "Waarom heeft ze haar haren af geknipt?" hoor ik hem in zichzelf vragen. Ik frons en begin terug naar de kant te zwemmen, uiteindelijk voel ik weer zand onder mijn voeten en stap ik het water uit, voor het dat ik mezelf gewoon toon aan iemand zonder veel kleding aan te hebben.
Mijn blik staat op onweer en ik bal mijn vuisten als ik door de branding naar de vreemde jongeman toe stap. "Weet je, jullie moeten nou verdomme eens ophouden met mij aan te zien voor jan en allemaal. Ik ben geen Lucy of Rosy of wie dan ook! Godverdomme, mannen." Wat kwaad prik ik in zijn borstkas waarna ik een stap naar achteren zet. "Kijk maar eens goed, dit is het lichaam van een gek en niet van... weet ik veel." grom ik terwijl ik mijn handen langs mijn magere, getatoeëerde lichaam laat gaan en hem kwaad blijf aankijken. Zo, hebben we dat ook weer gedaan. Rowan 2.0 is nu officieel geactiveerd.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Ja, laten we maar gaan," stemde Jess in. Glimlachend nam ik het bord van de tafel af, terwijl ik richting de deur liep. Ik liep voorop, de trap op richting mijn kamer.
"Oh, hebben jullie misschien nog ergens een schoon shirt voor me? Deze blouse wordt nu wel erg vies. Als jullie dat niet hebben is het ook prima hoor, dan was ik hem wel ergens," vroeg Jess, ik stopte voor de deur van mijn kamer en opende hem met de sleutel.
"Ik heb er nog in de koffer die onder mijn bed staan, je moet maar zien of iets past. Ondertussen ga ik Rowan het eten brengen."
Ik deed teken dat ze de kamer in mocht gaan en liep verder, tot ik voor Rowans deur stond. Ik klopte zachtjes aan, maar er kwam geen reactie. In de veronderstelling dat Rowan lag te slapen, opende ik de deur. Maar ze was weg. Ik verstijfde even. Het leek alsof mijn voeten aan de grond genageld waren en mijn gedachten kwamen pas na een tijdje terug. Haastig liep ik er terug naar mijn eigen kamer. "Rowan is weg..."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[“Rowan 2.0 is nu officieel geactiveerd.” Haha, awww. Het sucks wel voor haar hoor, arme Rowan.]

Flynn Donovan

Holy shit, ze heeft het gehoord, dacht ik droog, maar straffend in gedachten.
Het meisje met de lichte haren, dat nu door het water tegen haar gezicht aan plakken, had omgekeken. Ze fronste, maar ik probeerde net alsof te doen dat er niets was geroepen, terwijl ik mijn arm haastig omlaag deed. Het chagrijnige gezicht dat ze heeft, is geen leuke aanblik en voorspelt niet echt iets goeds. Wat was er met haar nu weer aan de hand? Zij is ook snel op haar teentjes getrapt en ik heb niet eens iets gedaan, behalve die naam geroepen dan, maar daarom kan ze toch werkelijk niet boos worden.
Fuck, ze begint terug naar de kant te zwemmen. Zet het op een rennen, Flynn! Een boze vrouw kun je maar beter vermijden, die denken toch alles beter te kunnen en gelijk te hebben. Maak dat je daar weg komt! Het ratelt in mijn gedachten, maar voordat ik me ook maar om kan draaien is ze al lang en breed bij me. Haar blik staat op onweer en ze heeft haar vuisten gebald. Op haar bijna naakte lichaam let ik hierbij niet op, al valt het me wel op dat ze nogal dun is en een bleke huid heeft. Die van Lucy is alles behalve bleek, ze heeft een prachtige tint erover heen wat een beetje lichtbruin is, doordat ze regelmatig in de zon te vinden is. Ze heeft een hekel aan de regen.
“Weet je, jullie moeten nou verdomme eens ophouden met mij aan te zien voor Jan en allemaal. Ik ben geen Lucy of Rosy of wie dan ook! Godverdomme, mannen.” Ik begin abrupt te fronsen als ze me wat kwaad in mijn borstkas prikt, waarna ze een stap naar achteren zet. Ze had mijn gedachte aan Lucy onderbroken. “Kijk maar eens goed, dit is het lichaam van een gek en niet van… weet ik veel.” Gromt ze, terwijl ze haar handen langs haar magere, getatoeëerde lichaam laat gaan en mij nog kwaad aan blijft kijken.
“Ik vergeleek je niet met haar,” zeg ik enkel, omdat het wel de waarheid is. Ik was hier blijkbaar gekomen door mijn conditie, die deed het met me en dacht dat zij Lucy was, doordat ze aan het zwemmen was. Daar kon ik verder ook niets aan doen en ik weigerde om dat ook maar aan haar neus te gaan hangen. Ik heb een hekel aan die aandoening en ook om dingen over mijzelf te vertellen, dus begon ik ergens anders over. “Wie is Rosy?” Een wenkbrauw haalde ik op, terwijl ik toch even naar haar magere, blanke lichaam met de tatoeages keek. “Mooie tatoeages.” Murmelde ik, waarna ik mijn blik afwendde en weer aan haar woorden dacht. Veel praten was niet mijn ding en eigenlijk wilde ik het hier ook bij laten, maar haar woorden lieten me dat niet toe. “Ja, dat lichaam is van jou…” Het was eigenlijk een zwak geheim van me, maar vrouwenlichamen lieten me vaak blozen, dus ook nu kwam er lichtrood op mijn wangen terecht. Haastig draaide ik me iets om, terwijl ik mijn keel schraapte.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jessalyn Hope

We lopen de trap op naar boven en blijven voor een deur staan, die Rebecca opent met een sleutel. Handig, een slot. "Ik heb er nog in de koffer die onder mijn bed staan, je moet maar zien of iets past. Ondertussen ga ik Rowan het eten brengen." antwoord ze. Ze laat zien dat ik naar binnen mag en ik glimlach dankbaar. "Dank je, dat waardeer ik." zeg ik tegen haar en ik stap de kamer in, terwijl Rebecca wegloopt. Gelijk trek ik de koffer onder haar bed vandaan en begin er in te rommelen tot ik iets vind wat ik zal passen. Mijn bovenlichaam is niet alleen iets langer, maar vooral voller en dan neemt vaak wat plek in in kleding. Daarbij probeer ik het ook simpel te houden. Als ik een simpel zwart shirt vind, laat ik de blouse van mijn lichaam af glijden en net op het moment dat ik Rebecca haar stem hoor, trek ik het shirt over mijn hoofd heen. "Rowan is weg..." zegt ze. Ik trek het zwarte shirt goed en pak de vieze blouse op. "Maak je niet te druk om haar, zij weet zich wel te redden volgens mij. Misschien had ze nog iets te doen," Ik haal lichtjes mijn schouders op. "Trouwens, nogmaals bedankt." glimlach ik om het shirt wat ik nu aan heb getrokken. Het zit iets strak om mijn bovenlichaam, maar het ziet er beter uit en het ruikt vooral een stuk beter.

Rowan Ava Carter

"Ik vergeleek je niet met haar," antwoord hij en ik frons. "Wie is Rosy?" vraagt hij en ik voel zijn ogen op mijn lichaam branden. Verdomme, ik heb er nu alweer spijt van. Ik heb er een hekel aan als mensen dat doen, zo voel ik me net een kermisattractie. Mijn gezicht word er iets rood van, ik ben dit helemaal niet gewend, waar werk ik mezelf in godsnaam in? Oh, was Rebecca nou maar hier om me eruit te vissen... "Dat gaat je niets aan," mompel ik wat verdedigend en ik sla mijn armen koppig over elkaar heen. "Mooie tatoeages," murmelt hij vervolgens en ik ben blij dat hij zijn blik van me afwend. "Ja, dat lichaam is van jou..." Zijn wangen zijn lichtrood gekleurd als hij zijn keel schraapt en zich wat van me weg draait. "Mooi dat je dat door hebt, onthoud het ook maar. Ik ga niet weer voor iemand anders spelen." beslis ik gelijk. Ik veeg de plakkerige haren van mijn gezicht af en mijn handen grijpen eronder vooral in het niets. Ik moet er echt aan wennen dat het zo kort is nu. De zon begint mijn huid te verwarmen en nu pas merk ik hoe koud het is met de zachte wind die tegen mijn natte lichaam aanblaast. Ik zucht wat geïrriteerd en kijk vervolgens om me heen. Even verderop zie ik mijn kleding liggen en ik begin erheen te benen. Sjonge jonge, ik kan niet eens normaal zwemmen, volgens mij trek ik al die gestoorde types gewoon aan of zo, omdat ik zelf ook gek ben. Ik ben nog bijna helemaal nat, waardoor ik mijn kleding nog niet aan kan trekken zonder deze vies van het zoute water te maken. Hierdoor laat ik me geïrriteerd in het zand ploffen en sla ik mijn armen opnieuw over elkaar heen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Jess nam haar oude blouse op en keek me aan. "Maak je niet te druk om haar, zij weet zich wel te redden volgens mij. Misschien had ze nog iets te doen," zei ze schouder ophalend. Ergens had ze wel gelijk, maar ergens maakte ik me ook zorgen, wat moest ik dan met dat bord gaan doen? Ik zuchtte en schudde het zachtjes heen en weer tussen mijn vingers. "Trouwens, nogmaals bedankt."
Ik trok een wenkbrauw op, het shirt leek haar beter te staan dan mij, ook al spande het nogal rond haar boezem. Misschien was dat het juist wel wat het iets sexy gaf. Zo lang zij het maar niet ongemakkelijk vond zitten moest ze het maar aanhouden. Ik had toch nog een andere koffer waar nog allemaal dingen in zaten, aangezien ze maar een koffer onder het bed had uitgehaald.
"Geen probleem." Ik knikte glimlachend en zette een paar stapjes vooruit. "Ik ga het bord maar even in Rowan kamer zetten voordat ze terug komt."
Als ze al terug kwam. Ik kon er niet aan doen, ik had dezelfde gedachten bij Nathan, eenmaal ik om iemand hier gaf begon ik me zorgen te maken om deze personen.
Met trillende handjes liep ik terug naar haar kamer en zette ik het bord op haar bed neer, ze zou wel weten dat het van mij zou komen. De deur goed achter me sluitend liep ik terug en leunde ik terug in de deurpost van mijn kamer. "Nog plannen voor vandaag?"

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov