{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Daryl is duidelijk verrast, maar snijd een stuk voor me af en hangt die ook boven het vuur. Veel te groot stuk, echt zonde vind ik. Nou, ik heb het er zelf naar gemaakt, dus ga ik ook mijn best doen om het weg te eten. Nu is het weer stil, het hangt duidelijk af van wat ik ga zeggen, maar ik zeg niets. "Ja. Ontwijk mijn vraag maar, want blijkbaar beteken ik toch niets voor jou. Denk je echt dat ik achterlijk ben? Dat ik met oogkleppen en oorstoppen rondloop?" begint Rebecca plots behoorlijk kwaad, waarna ze opspringt. Haar blik laat me iets ineen krimpen. "Bedankt voor het vlees, het was erg lekker." richt ze op een veel minder gemene manier tegen Daryl, waarna ze weg begint te lopen. "Veel plezier in weet ik veel waar." roept ze nog pissig voor de deur achter haar dicht klapt. In plaats van achter haar aan te gaan blijf ik gewoon zitten waar ik zit, ik kijk haar zelfs niet na. Het schuldgevoel groeit behoorlijk. "Wanneer gaan we?" vraag ik zacht aan Daryl. Het is wel zo makkelijk als ik haar niet meer onder ogen hoef te komen. Van mij part blijf ik gewoon hier zitten tot we eens gaan, vandaag of morgen.

Jessalyn Hope

Ik schrik op als de deur van de keuken open knalt en Rebecca naar binnen gestormd komt. Haar gezicht staat op onweer als ze zich tegenover mij in een stoel laat zakken en haar vragend aankijkt. Ze neemt een hap van een stuk vlees waarvan ik weet dat het geen klein wild is en steekt de rest naar mij uit. "Hier, eet." snauwt ze naar me. Met opgetrokken wenkbrauwen pak ik het stuk aan, maar eet ik er niet van. "Heerst er een virus dat iedereen hier eng en chagrijnig maakt zonder dat ik er iets vanaf weet?" vraag ik aan haar. Eerst Daryl, daarna Rowan waarvan ik bijna verwachtte dat ze me ter plekken wilde neersteken, dan Rebecca die binnenstormt als één of andere onweersbui en een moorddadige uitdrukking op haar gezicht heeft. Je zou je bijna zorgen maken of het drinkwater hier.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Jess keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Heerst er een virus dat iedereen hier eng en chagrijnig maakt zonder dat ik er iets vanaf weet?" Ze nam het stuk vlees van me aan, maar at er niet van.
"Als dat virus ondankbaarheid heet, ja dan heerst er hier een virus dat mensen chagrijnig en eng maakt," gromde ik. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen, terwijl ik haar aankeek.
Godverdomme Rowan, waarom deed ze me dit aan? Ik wilde niet boos op haar zijn, maar het gevoel van teleurstelling, woede en vooral het gebruikt zijn maakte me nog kwader dan ik al was. Het voelde echt alsof ze me gebruikt was. Ik dacht dat ze anders had en ik had me weeral eens lelijk vergist. Ik moest echt eens gaan stoppen met te gaan geven om deze mensen. Ik zou enkel en alleen nog iets om Nathan mogen gaan geven. Ik dacht dat iedereen hier te vertrouwen was.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 16:14 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Als dat virus ondankbaarheid heet, ja dan heerst er hier een virus dat mensen chagrijnig en eng maakt." gromt ze kwaad terwijl ze haar armen over elkaar slaat en me aankijkt. Wow, die blik is echt heel erg eng, ze maken me hier echt nog eens bang. "Jezus, rustig meiske. Ik vreet het wel hoor," mompel ik naar haar. "Ik zou echt denken dat jullie gewoon een stel ontsnapte psychopaten zijn of iets in die trant." In plaats van dit ruwweg zo op te eten, sta ik op en leg ik het vlees op een bord, waarna ik bestek pak en terug aan de tafel ga zitten om het in stukken te snijden. "Doe eens rustig, vertel wat er aan de hand is en eet mee." probeer ik haar tot bedaren te brengen. Ik pak een gesneden stuk vlees en stop het in mijn mond, terwijl ik haar aandachtig probeer te bestuderen. Wat is er toch aan de hand hier?

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Er is iets geknapt in Rebecca. Ze springt als door een wesp gestoken op en kijkt woedend naar Rowan. "Ja. Ontwijk mijn vraag maar, want blijkbaar beteken ik toch niets voor jou. Denk je echt dat ik achterlijk ben? Dat ik met oogkleppen en oorstoppen rondloop?" Dan kijkt ze naar mij. "Bedankt voor het vlees, het was erg lekker." Het is het aardigste dat ze ooit tegen me gezegd heeft, geloof ik. Dan stormt ze weg. Ik houd haar niet tegen. Ze is niet mijn vriendin of bondgenote. Wel kijk ik Rowan vragend aan. "Wanneer gaan we?" vraagt ze kleintjes. Ik vind dat ze het zich er wel heel makkelijk vanaf maakt. Ik geef niets om deze mensen. Zij duidelijk wel. Rebecca verdient de stank voor dank die ze nu krijgt niet. "Ik moet mijn poncho halen en jij moet je vlees opeten. Daarna gaan we," zeg ik op een iets belerende toon die niet bij me past. Ik vind het smerig wat ze nu doet. Ik kan me niet voorstellen dat ik zomaar zonder een paar laatste welgemeende woorden mijn vrienden achter zou laten. Maar wat weet ik er ook van. Ik heb nooit vrienden gehad. Rick kwam het dichtste in de buurt, denk ik. Daarom kijk ik weer naar het vlees en neem ik nog een flinke hap van mijn gedeelte. Rowan's stuk hert braadt nog boven het vuur. Ik vraag me af of ze zich niet beter zou voelen als ze nog een keer met Rebecca zou praten.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Jezus, rustig meiske. Ik vreet het wel hoor," mompelde ze, waardoor ik eventjes moest lachen. "Ik zou echt denken dat jullie gewoon een stel ontsnapte psychopaten zijn of iets in die trant. Doe eens rustig, vertel wat er aan de hand is en eet mee." Ze had een bord en wat bestek genomen. Zo elegant als ze altijd was sneed ze een stuk van het vlees af en stopte ze het in haar mond. Haar blik bleef op me hangen.
Ik zuchtte zacht en plaatste mijn handen in mijn haar. "Wat er is?" vroeg ik. "Rowan gaat er gewoon fucking vandoor met die Daryl. Kijk, het laat me koud dat ze met hem mee gaat naar weet ik veel waar, maar dat ze niet eens de moeite wilde nemen om het me zelf te vertellen en dan ging ze ook nog eens liegen over dat konijn. Eerst zei ze dat ze het had opgegeten, dan zei ze dat ze terug honger had. Volgens mij is geen een van beiden waar, volgens mij heeft ze het gewoon in de vuilbak gesmeten. Dat ze dan nog op z'n minst de moeite zou doen om het terug te brengen. Het voelt gewoon alsof ze me gebruikt heeft. Eerst laat ze me voor haar zorgen, dan draaien de rollen zich om en daarna ging ik weer voor haar zorgen, ook al wrat ze het niet. En nu gaat ze gewoon weg. Met hém. Als hij haar nog eens kwetst moet ze niet meer naar mij komen." Toen ik uitgesproken was hapte ik naar adem, ik had het allemaal bijna in een teug eruit gegooid, alleen luchtte het deze keer niet op.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 16:33 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Ik moet mijn poncho halen en jij moet je vlees opeten. Daarna gaan we." antwoord hij en in zijn blik kan ik wel zien wat hij ervan denkt. Ik zou achter haar aan moeten gaan, maar ik weet niet of ik dan terug kan komen. Ik knik kort erop en kijk naar het vlees. Ik ga zo ook nog naar binnen, maar alleen om het briefje onder haar deur door te schuiven en mijn tas te pakken. Het schuldgevoel tegenover Rebecca lijkt alleen maar te groeien en zorgt ervoor dat ik me misselijk voel. Mijn maag doet er gewoon pijn van, of gewoon van de zeurende honger die ik meestal wel weet te negeren. "Laten we dat maar snel doen dan." zucht ik om vervolgens het stuk vlees te pakken wat hij voor mij boven het vuur gehangen heeft. Ik geef het een aarzelende blik en neem er dan een hap van. Volgens mij is het nog niet eens helemaal gaar, maar dat kan me weinig schelen. Ik heb geen zin om ergens goed de tijd voor te nemen en dus ook niet voor mijn gewoonlijke geherkauw van eten. Ik kauw het niet eens meer zorgvuldig, maar slik het bijna heel door. Zo proef ik er ook zo min mogelijk van. Vroeger kneep ik altijd mijn neus dicht als ik moest eten, in de kliniek. Zo proefde je er niets van en dat was pas echt een uitkomst bij die gore shakes die ik in het begin kreeg. Nu zou ik dat niet durven in Daryl zijn bijzijn, het zou hem waarschijnlijk beledigen. Ik weet zeker de helft van het stuk zonder moeite naar binnen te stouwen, maar daarna begint het toch wel op mijn maag te drukken. "Als ik meer vreet, barst ik open," mompel ik naar Daryl toe. "Ik bewaar het wel voor later."

Jessalyn Hope

Arme Rebecca ziet er bijna wanhopig uit op de manier waarop ze met haar handen in haar haren zit. "Wat er is? Rowan gaat er gewoon fucking vandoor met die Daryl. Kijk, het laat me koud dat ze met hem mee gaat naar weet ik veel waar, maar dat ze niet eens de moeite wilde nemen om het me zelf te vertellen en dan ging ze ook nog eens liegen over dat konijn. Eerst zei ze dat ze het had opgegeten, dan zei ze dat ze terug honger had. Volgens mij is geen een van beiden waar, volgens mij heeft ze het gewoon in de vuilbak gesmeten. Dat ze dan nog op z'n minst de moeite zou doen om het terug te brengen. Het voelt gewoon alsof ze me gebruikt heeft. Eerst laat ze me voor haar zorgen, dan draaien de rollen zich om en daarna ging ik weer voor haar zorgen, ook al wrat ze het niet. En nu gaat ze gewoon weg. Met hém. Als hij haar nog eens kwetst moet ze niet meer naar mij komen." gooit ze er in één adem uit. Ik schud traag met mijn hoofd. "Dan noemt ze ons gek omdat we rekening met haar houden..." mompel ik meer tegen mezelf dan tegen haar. "Je weet hoe makkelijk dat soort meisjes te beïnvloeden zijn, zeker door mannen, Rebecca. Ik denk niet dat ze je moedwillig gebruikt heeft, ze is gewoon... gek. Ik word serieus bang voor dat kind zoals ze soms staat te grijnzen. Ze denkt niet meer helder, die is helemaal de weg kwijt." Ik tik eens tegen mijn hoofd aan om aan te geven dat ze zeker weten helemaal gek geworden is. Het verklaart tenminste wel de woorden van Daryl eerder, waardoor wij in discussie raakten.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Dan noemt ze ons gek omdat we rekening met haar houden... Je weet hoe makkelijk dat soort meisjes te beïnvloeden zijn, zeker door mannen, Rebecca. Ik denk niet dat ze je moedwillig gebruikt heeft, ze is gewoon... gek. Ik word serieus bang voor dat kind zoals ze soms staat te grijnzen. Ze denkt niet meer helder, die is helemaal de weg kwijt." Ze tikte met haar vinger tegen haar hoofd om haar woorden wat kracht bij te zetten.
Ik haalde mijn schouders op. "Heb ik anders niets van gemerkt... Ik ben zelf gek," mompelde ik. "Gek dat ik altijd iedereen direct vertrouw." Ik zuchtte nog een keer en drukte mijn haar onder mijn neus. De lekkere bloemengeur werd overstemd door de geur van het verbrandde houd van het vuur. Zonder eigenlijk, ik vond die bloemetjesgeur wel lekker. "En wanneer heeft ze ons dan gek genoemd?"
Ik werd er gewoon niet lekker van. Straks was ze weg en dan zou ik met een teleurgesteld gevoel achterblijven omdat ik zo tegen haar was uitgevlogen en we het nooit hadden bijgelegd, toch was ik te koppig om zelf naar haar toe te gaan. Zij moest maar de eerste stap zetten, zij had het ook uitgelokt.
Ik sloeg mijn ogen af naar de grond. Op momenten als deze miste ik James meer dan ooit. Ik miste zijn warme armen om me heen, zijn krakerige stem die me troostende woordjes toefluisterde. Behalve dat miste ik ook thuis.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Heb ik anders niets van gemerkt... Ik ben zelf gek. Gek dat ik altijd iedereen direct vertrouw." Ze zucht en ruikt aan haar haren, terwijl ik mijn schouders iets ophaal. Volgens mij overtreft haar gekheid die van Rowan niet. Iedereen is gek in deze nieuwe wereld, waardoor het alweer bijna normaal is om gek te zijn. "En wanneer heeft ze ons dan gek genoemd?" vraagt ze. "Oh, uh... Toen ze eerder hier naar binnen wandelde, tijdje geleden. Ik vroeg of ze dat vlees nog had gevonden en ze zei dat we gek waren dat we het nog probeerden," antwoord ik. "Ze deed echt heel eng, pakte iets op en schreef jouw naam erop. Daarna vertrok ze weer." Ik pak nog meer van het vlees en maak een gebaar dat Rebecca ook ervan moet eten. Nu het er is moet je er ook gebruik van maken, ik stel verder geen vragen over hoe ze hieraan gekomen is. "Trouwens, je bent helemaal niet gek." merk ik met volle mond op. Ik vind haar juist één van de normale hier, ze denkt een stuk rationeler dan de rest. Best knap, eigenlijk. Nu maar hopen dat zij nu ook niet doordraait vanwege zoiets stoms.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Laten we dat maar snel doen dan," antwoordt ze waarna ze het stuk vlees pakt ondanks dat het duidelijk nog niet helemaal gaar is. Voor ik haar tegen kan houden heeft ze al een hap genomen. Ze vreet het ding met grote happen op maar lijkt er niet van te genieten. Dat hoeft ook niet. Als ze die calorieën maar binnen krijgt. Als ze halverwege is geeft ze het op. "Als ik meer vreet, barst ik open," mompelt ze met volle mond. "Ik bewaar het wel voor later." Ik weet hoeveel het in een keer voor haar was en knik haar daarom een keer toe. Als ik haar vlees weer aanpak, schenk ik haar een zeldzame schim van een glimlach. Dan sta ik op. "Ik ga mijn poncho halen. Ga ook even naar binnen," zeg ik, doelend op Rebecca. Ze is bang, maar ik weet dat ze met een schuldgevoel zal blijven zitten als ze nu niet naar Rebecca gaat en daar heb ik helemaal geen zin in. Dan heb je de hele reis zo'n kniezend meisje achterop, no thanks. Ik kijk haar even aan ten teken dat ze me maar voor moet gaan en begin dan het vuur uit te trappen.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Oh, uh... Toen ze eerder hier naar binnen wandelde, tijdje geleden. Ik vroeg of ze dat vlees nog had gevonden en ze zei dat we gek waren dat we het nog probeerden. Ze deed echt heel eng, pakte iets op en schreef jouw naam erop. Daarna vertrok ze weer." Ze pakte nog meer vlees en deed teken dat ik ook moest aanvallen. Ik knikte en scheurde met mijn vingers een stukje eraf. Ik hoopte maar dat ze het niet erg vond, ik was trouwens toch nog niet zo lang uit de douche. "Trouwens, je bent helemaal niet gek."
Dus ze had toch nog het lef in zich om iets voor me achter te laten? Als ze dat nu nog wel van plan was, want dat betwijfelde ik wel even nadat ik zo tegen haar was uitgevlogen. Ik was al iets bedaard. Ik moest ook niet kwaad tegen haar gaan doen, zij kon het niet helpen. "Je vind haar eng," lachte ik toen ik het stuk doorgeslikt had. "Jij? Ik dacht eerder dat het andersom zou zijn. Ik bedoel, je bent niet eng, hoor. Maar soms ben je wel... indrukwekkend."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Hij knikt eens en neemt het vlees aan. Op zijn gezicht staat iets wat je kan aflezen als een glimlachje, maar ik zie het niet zo. Bij Daryl zijn geeft me toch een eenzamer gevoel dan ik had verwacht. Dat komt waarschijnlijk door wat Rebecca allemaal te geven had, ze schrok er niet van weg om me even aan te raken om te laten weten dat het goed was, ze praatte constant, het was nooit echt stil of ongemakkelijk. Ik was ook niet constant op mijn hoede, bij Daryl wel omdat ik bang ben dat ik het ergens mee verpest, al bij de kleinste aanraking. Hij staat op en ik volg zijn voorbeeld. "Ik ga mijn poncho halen. Ga ook even naar binnen," zegt hij begripvol. Hij kijkt me even aan en ik knik kort, waarna ik de boot oploop. Natuurlijk wilt hij dat ik naar Rebecca toega, maar ik weet dat ik dat niet kan. Daarbij haat ze me nu vast ook. Als ik door de gangen loop, let ik op of ik haar stem hoor en ontwijk het zoveel mogelijk. Mijn hand gaat naar het papiertje in mijn broekzak. Ik pak het eruit en ontvouw het. Naast haar slaapkamer blijf ik staan en lees ik het nog eens door. Het bestaat groot en deels uit verontschuldigen dat ik weg ben gegaan, een bedankje voor alles wat zij heeft gedaan en hoeveel ik haar ga missen. Ik bijt iets op mijn lip en schuif het dan onder haar deur door. Snel draai ik me om en loop ik naar mijn eigen kamer om de tas onder mijn bed vandaan te pakken en hem op mijn rug te hijsen. Gelukkig is hij lekker licht.

Jessalyn Hope

Ze scheurt een stuk van het vlees af, het is dan ook echt heerlijk mals. Het mes glijd er bijna doorheen. Nog beter dan die verdomde konijnen. Voor zover ik kan proeven is het iets van hert. "Je vind haar eng," stelt Rebecca lachend vast en ik knik. "Jij? Ik dacht eerder dat het andersom zou zijn. Ik bedoel, je bent niet eng, hoor. Maar soms ben je wel... indrukwekkend." Ik frons iets en grinnik vervolgens. Ik heb werkelijk geen idee waar ze het over heeft. "Ze is ook doodeng, vind je dan niet? Ze spookt als een magere gestalte door het schip heen met die enge grijns van haar. Ik had werkelijk geen idee of ze iedereen ineens wilde vermoorden, of zo," leg ik met een grinnikje aan Rebecca uit. Misschien was ze ooit wel normaler en ziet Rebecca dat nog wel, maar ik in ieder geval niet. "Waarom ben ik nou weer indrukwekkend? Voor zover ik weet doe ik niets engs." Ik kijk Rebecca vragend aan. Die is wel nieuw, Jess die indrukwekkend is. Klinkt wel goed, hoor. Misschien komt het omdat ze mij lang vind, of zo.

---

Your make-up is terrible

-dubbelpost-

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 17:22 ]

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Ze is ook doodeng, vind je dan niet? Ze spookt als een magere gestalte door het schip heen met die enge grijns van haar. Ik had werkelijk geen idee of ze iedereen ineens wilde vermoorden, of zo," legde ze uit. Mijn lach was weer verdwenen. Ik mocht dan wel boos op Rowan zijn, maar ik hoorde liever niet iemand slecht over haar praten.
"Ik vind haar niet eng. Nou ja, in het begin wel omdat ze altijd chagrijnig en boos op me was..." Ik stopte nog een stukje in mijn mond en knabbelde.
"Waarom ben ik nou weer indrukwekkend? Voor zover ik weet doe ik niets engs." Jess keek me vragend aan. Ze wist zelf niet hoe eng ze eruit zag als je haar voor de eerste keer zag. Vooral als je mijn lengte had.
"O jawel. Je kan zo zien dat je iemand kan wurgen met je blote handen. Ik weet het niet, je hebt gewoon zo iets. Groot, gespierd en zeker niet ondervoed." Ik keek haar aan. Ze wekte gewoon een bepaalde indruk in me op die ik niet uit kon leggen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ik vind haar niet eng. Nou ja, in het begin wel omdat ze altijd chagrijnig en boos op me was..." zegt Rebecca erop en haar lach is nergens meer te bekennen. Ik haal mijn schouders op, dat komt vast omdat ze bij haar in de buurt heel anders is geweest de afgelopen dagen. "Maar je bent niet met vriendjelief naar bed geweest." probeer ik uit te leggen waarom het zo eng is als ze zo doet. Het is best eng als je dat beseft en ze ineens zo naar je staat te grijnzen, hoor. "Ze is aardig doorgedraaid sinds ik hier ben..." mompel ik. Hierna vraag ik wat mij zo indrukwekkend maakt, aangezien anderen dat vaak niet van mij denken. In ieder geval niet degene die ik tegen ben gekomen. "O jawel. Je kan zo zien dat je iemand kan wurgen met je blote handen. Ik weet het niet, je hebt gewoon zo iets. Groot, gespierd en zeker niet ondervoed." Ik lach zachtjes als ze dit aan mij vertelt en schud met mijn hoofd. "Zó sterk ben ik nou ook weer niet. Ik zou trouwens nooit iemand wurgen met mijn blote handen, behalve als het echt niet anders kan," vertel ik haar maar voor de zekerheid. Ik heb zeker wel bloed van de levenden aan mijn handen, maar soms zijn zij erger dan de wandelende doden. Ik had er echt geen idee van dat ze zo over mij dacht.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Maar je bent niet met vriendjelief naar bed geweest. Ze is aardig doorgedraaid sinds ik hier ben," legde ze uit.
Ik grinnikte zachtjes. "Tja, eigen schuld." Ik vond dat Rowan er nog relatief goed mee omging. Ik denk dat als ik haar met James betrapt zou hebben, dat ze nu geen enkele haar meer op haar hoofd zou hebben. Ik zou ze waarschijnlijk één voor één uitgetrokken hebben, maar James was er niet meer en Jess was aardiger dan ik eigenlijk had verwacht.
Jess schudde lachend haar hoofd toen ik mijn uitleg gedaan had. "Zó sterk ben ik nou ook weer niet. Ik zou trouwens nooit iemand wurgen met mijn blote handen, behalve als het echt niet anders kan."
"Gelukkig maar," grinnikte ik. Ik zuchtte even. "Het gaat hier stil zijn als ze weg zijn..." Gelukkig was zij er nog, anders zou ik me al helemaal eenzaam gaan voelen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov