{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
Een zucht ontsnapte uit mijn mond. Ik had zin om te schreeuwen, maar er kwam niets uit mijn keel. Ik was onrustig en ik wist geen houding aan te nemen. Maar tegen Daryl beginnen te schreeuwen loste ook niets op.
Ik leunde weer tegen de reling aan. Mijn gepijnigde blik bleef hangen op het hert waar hij in aan het snijden was, dan op zijn ruige handen waarvan ik niet begreep dat ze dit fijne werk zo soepel konden uitvoeren.
Ik wou dat ik nooit aan deze cruise deelgenomen had. Dan zit ik hier nu niet, dan had ik al deze mensen nooit ontmoet en dan zat ik waarschijnlijk nu lekker thuis in Boston, waar het veel leuker was dan hier.
"Zorg goed voor haar," prevelde ik nog tegen Daryl. Ik wist niet waarom, maar blijkbaar gaf ik meer om Rowan dan dat ik zelf dacht.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Zorg goed voor haar," hoor ik plots een stem zeggen. Als ik opkijk, zie ik dat, in tegenstelling tot wat ik dacht, Rebecca nog buiten staat. Ze hangt aan de reling van het schip en kijkt me verslagen aan. Ik kijk weer terug naar het hert en ga verder met snijden. "Het plan was om alleen te gaan," antwoord ik met mijn blik op het hert. "Maar ze wil mee." Ergens vind ik het vervelend voor Rebecca dat ze haar vriendin nu moet gaan missen. Maar het is, zoals ik ook zei, Rowan's eigen keuze. Ze moet kiezen tussen twee mensen, en ze kiest voor mij. Ik kijk weer op en en wenk Rebecca met mijn hoofd. Ik zou dit hele hert niet opkrijgen, en het zou zonde zijn het hier achter te laten. Daarbij wil ik haar op zijn minst nog even bedanken voor het redden van mijn leven tijdens het bloedbad in het schip. We liggen elkaar niet en zullen elkaar nooit liggen, maar nu ze zich zo bedrogen voelt, wil ik haar op zijn minst laten weten dat het met Rowan goed komt. Het ziet er naar uit dat ze ondanks alles, nog altijd heel veel om Rowan geeft. Een beetje net zoals ikzelf, eigenlijk.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
Daryl ging door met het snijden aan zijn hert. "Het plan was om alleen te gaan... Maar ze wil mee."
Het enige wat ik erop deed, was knikken. Wie was ik om te zeggen waar Rowan moest staan en moest gaan. Het was haar keuze en ze was vrij om haar eigen keuzes te maken. Ik keek een beetje verbaasd toen Daryl me wenkte met zijn hoofd. Met een dubbel gevoel wandelde ik het dek af tot op het strand en bukte ik me naast hem.
Hij had een mooi beest gevangen. Zonde dat het dood was, eigenlijk. Maar wij hadden meer aan het beest dood dan dat het levend zou rondhuppelen in de bossen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Yeah. ik RPG met mezelf hahaha. 8D Epic.]

Jessalyn Hope

Dit is vast één van de meest vreemde dingen die ik hier meemaak. Zo vrolijk, die woorden uit haar mond. Dit is gewoonweg meer dan vreemd. Ik raak dan ook wat van de wijs van haar volgende woorden. "Nou, dat meiske probeert voor je te zorgen en jij doet zó ontzettend ondankbaar?" vraag ik haar dan ook ongelovig. Het boek laat ik even voor wat het is als Rowan de pen pakt en iets op een papiertje begint te krabbelen. Het is een mooi, typisch meisjesachtig handschrift en zo te zien richt ze het aan Rebecca. De achterkant van haar pen stopt ze in haar mond en kijkt me iets bedenkelijk aan. "Jullie hoeven niet voor me te zorgen en jij hoeft daar al helemaal niets op aan te merken." zegt ze op een denigrerende toon. Ze bekijkt me eens goed en grijnst, het ziet er eng uit op haar gezicht. Ze is wel een uitlokkertje, zeg. Ik probeer het maar zo goed mogelijk te negeren en richt mezelf weer op het boek, terwijl zij met een bedenkelijk gezicht door krabbelt op het vale papiertje. Plotseling legt ze de pen neer en grijpt ze het blaadje vast. Zonder nog een woord te zeggen vertrekt ze uit de ruimte en ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen na. Ze is echt niet meer helemaal lekker, ze maakt mij zelfs bang met dat gedrag van haar. Ik wilde haar eigenlijk van onze plannen vertellen maar volgens mij wordt het een suïcide mission als zij meegaat. Ze helpt ons allemaal nog eens de verdommenis in. Hoofdschuddend ga ik verder in het boek.

---

Your make-up is terrible

[Epic shit, haha x)]
Daryl Dixon
Ik kijk toe hoe Rebecca naar me toe komt lopen. Ze lijkt onzeker over wat ik van haar wil maar knielt toch naast me neer. Het is even stil terwijl ik doorga met het villen van het hert. Ik weet er nu al enkele flinke lappen vlees af te halen. Ja, dit is een goed maal. "Maak anders alvast wat vuur, dan kunnen we het branden," brom ik naar Rebecca. Mijn blik blijft op het snijwerk gericht. Ik hoor haar naast me wat rommelen. "Bedankt nog. Voor die keer in de hal," mompel ik zonder haar aan te kijken. Zo. Nu is dat in elk geval gezegd. Ik leg twee mooi uitgesneden lappen vlees op de romp van het beest en reik dan naar twee lange, dunne twijgen naast me. Vervolgens prik ik beide stukken vlees aan de stok en geef ik er een aan Rebecca.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Maak anders alvast wat vuur, dan kunnen we het branden," bromde Daryl in mijn richting.
Ik knikte en stond op om wat grotere stukken hout te vinden en droge stukjes gras en takjes die het branden zouden vergemakkelijken. Behendig begon ik aan mijn vuurtje, terwijl ik de droge stukjes al aan het branden had en er meer hout op begon te leggen zodat de grote stukken ook vlam zouden vatten.
"Bedankt nog. Voor die keer in de hal," klonk het opeens.
Ik draaide me om, want ik zat achter hem, en keek hem even aan. "Geen probleem," mompelde ik met een klein glimlachje op mijn gezicht. Jess had gelijk, Daryl was de slechtste nog niet. Ik vroeg me alleen af hoelang deze wapenstilstand zou blijven duren en of ik hem en Rowan nog wel terug ging zien. Mijn blik bleef op de grond hangen. Eigenlijk hoopte ik van wel, vooral Rowan dan.
Ik nam een van de stukken vlees aan en hing hield het boven het vuur.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 13:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik vraag me af waar Rebecca is, als ik de keuken uitloop. Het voelt geweldig om zoiets tegen Jess te kunnen zeggen en het heeft mijn humeur ook een stuk vooruit geholpen. Het schuldgevoel ebt langzaam iets weg en maakt plaats voor een vreemde vreugde. Onder in mijn buik gebeuren allerlei dingen die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Het geeft me nieuwe energie. Ik probeer mezelf alleen maar heel erg niet af te vragen waarom het ineens zo gelopen is, dan doemen al die vreselijke scenario's in mijn hoofd op waar ik niet aan wil denken. Het briefje dat ik voor haar geschreven heb, prop ik in mijn broekzak. Die zal ik pas geven ik wegga. Misschien plak ik hem wel op haar deur of zo, want ik wil geen echt afscheid nemen. Rustig loop ik terug naar buiten, misschien kan ik Daryl nog helpen met dat hert. Het wordt hoog tijd om eens iets leren, als we echt buiten rond gaan rijden. Dat is toch wel eventjes iets anders dan veilig op dit schip zitten. Als ik de deur naar buiten open, zie ik dat Rebecca en Daryl samen bezig zijn met vuur en dat hert. Ik frons iets, sinds wanneer kunnen zij langer dan twee minuten in dezelfde omgeving blijven zonder elkaar af te maken? Ik heb zeker iets gemist... Aarzelend loop ik naar ze toe. "Hebben jullie nog een gitaar nodig om vanavond Kumbaya te kunnen zingen bij jullie kampvuurtje?" vraag ik aan ze als ik aan kom gelopen. "Ik vroeg me af of je nog hulp nodig had, maar volgens mij is Rebecca daar beter in." murmel ik dan naar Daryl, ik voel me nogal ongemakkelijk met haar erbij nu. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Geen probleem," zegt ze met een vaag glimlachje om haar lippen. Zwijgend houden we het stuk hert boven het vuur. Ik vraag me af of we ooit bondgenoten kunnen worden, laat staan vrienden. We hebben allebei een ontzettend opvliegend en uitdagend karakter dat bij het minste of geringste botst. Ik kijk schuin van me en bekijk het profiel van haar gezicht. Waarschijnlijk was zij degene die de boel probeerde te sturen toen ik er nog niet bij was gekomen. Ze is sowieso iemand die niet bang is te zeggen waar het op staat. Dan kijk ik weer in het vuur en kantel ik het warme vlees zodat ook de onderkant kan braden. "Hebben jullie nog een gitaar nodig om vanavond Kumbaya te kunnen zingen bij jullie kampvuurtje?" Ik draai mijn gezicht om naar Rowan. Een beetje besluiteloos staat ze naast ons. "Ik vroeg me af of je nog hulp nodig had, maar volgens mij is Rebecca daar beter in." Ik haal mijn stuk vlees uit het vuur en reik het haar aan. Ze moet goed eten voor we vertrekken. Ik wil niet dat ze straks achterop de motor zit en spontaan flauwvalt. Ze heeft vast in geen tijden meer gegeten. "Hier, neem dit," zeg ik alleen. Ik denk dat ze zelf ook wel weet dat ze wat moet eten. Dan knik in naast me neer, ten teken dat ze erbij moet komen zitten.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Hebben jullie nog een gitaar nodig om vanavond Kumbaya te kunnen zingen bij jullie kampvuurtje? Ik vroeg me af of je nog hulp nodig had, maar volgens mij is Rebecca daar beter in."Rowan stond voor ons. Ik keek haar schattend aan. Ik wilde boos op haar zijn, maar om een of andere reden lukte dat niet omdat ze hier nu voor me stond. Daryl reikte zijn stuk hert uit naar Rowan. "Hier, neem dit."
Mijn ogen bleven nog steeds op haar afgeknipte haren hangen. Een beetje voor me uit starend draaide ik mijn eigen stuk vlees om. "Wat heb je gedaan met het konijn op je kamer?" vroeg ik toen aan haar. Ze zag er wel uit alsof ze daar geweest was, maar niet alsof ze het opgegeten had. Als ze het weggegooid had zou ik er allesbehalve mee kunnen lachen. Het was verdomme een kostbaar stuk vlees en we konden ons het niet permitteren om het zomaar weg te gooien.
Ik haalde het het hert van het vuur en begon er met mijn vingers een klein sneetje in te peuteren om te zien of het wel gaar was. Maar dat was het niet, dus hield ik het er weer boven, terwijl ik met mijn vrije hand nog een extra stuk hout bij gooide.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 14:53 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Het ziet er allemaal wat stijfjes uit hier in mijn ogen, zo gespannen. Zou Daryl het alsnog tegen haar hebben gezegd? Ik hoop het maar niet... Hij haalt een stuk vlees uit het vuur en bied het mij aan. "Hier, neem dit." Ik schud met mijn hoofd en als hij een beweging maakt ga ik naast hem zitten. Rebecca is me voor zodat ik niet kan verklaren waarom niet. "Wat heb je gedaan met het konijn op je kamer?" vraagt ze. Ik glimlach iets naar haar, ze geeft me echt de perfecte redding. "Ik heb er een stuk van gegeten. Bedankt dat je het voor me bewaarde..." lieg ik met een stalen gezicht tegen beiden. "Sorry Daryl, ik zit echt vol nu. Je hebt het zelf harder nodig op het moment." glimlach ik verontschuldigend naar hem. Als ze er al achter komt, ben ik al weg en Daryl zal het toch nooit weten. Het is weer net als vroeger, leugentje hier, leugentje daar. Mijn benen vouw ik in kleermakerszit en ik kijk eventjes in het vuur. Dat hebben ze allemaal snel geregeld, zeg. Rebecca maakt nog geen verwijten, dus ik denk niet dat ze het weet. Dat ongemakkelijke gevoel tussen hen zal wel komen door hun vage vijandigheid die ze opzij gezet lijken te hebben. Als ze dat nou eerder gedaan hadden was alles gewoon een stuk makkelijker geweest, voor iedereen denk ik.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Automatisch slaat Rowan de aanbieding af en komt ze naast me zitten. Hoe kan het ook anders. Ze weet nog steeds niet wat goed voor haar is. Ik had gedacht dat die rol koeken die ze een tijdje geleden op had gegeten haar de goede richting op hadden geduwd, maar niks is minder waar. Deze ziekte is nog altijd een groot mysterie voor mij. "Wat heb je gedaan met het konijn op je kamer?" vraagt Rebecca scherp. Ik houd Rowan's gezicht nauwlettend in de gaten na die vraag en zie dat haar ogen zich ietsjes verwijden. "Ik heb er een stuk van gegeten. Bedankt dat je het voor me bewaarde..." Dus je eet wel taai, oud vlees maar geen versgebakken vlees? Ik kijk haar met iets samengeknepen lippen en een frons aan. Ofwel liegt ze slecht, ofwel zie ik er gewoon keihard doorheen. Maar ik ga haar niet dwingen. Dat heeft geen enkel nut, heb ik uit eerdere situaties geleerd. Ze geeft me het stuk vlees terug. Ik zou zo een stuk verpakken zodat we het mee kunnen nemen. Als ze onderweg echt niet meer kan, zou ik het haar geven. Het vlees is nog halfrauw, maar ik neem er alsnog een flinke hap van. Ik voel hoe een spoortje bloed langs mijn kin naar beneden loopt. Hertenvlees is echt lekker. Het is even stil en nadat ik van de een naar de ander heb gekeken, staar ik kauwend weer in het vuur. Die twee hebben meer te bespreken dan ik.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Goed," zei ik uiteindelijk op haar antwoord, terwijl ik het stuk vlees nog eens om draaide. Ik geloofde er niets van, ze wilde gewoon niet eten. Ik kende haar wel.
Toen het vlees gaar was, beet ik er een stuk uit. Het smaakte me en nog geen klein beetje, hoewel ik normaal gezien niet van wild hield. Maar als er niets anders was, dan at je wel.
"Dus," begon ik nadat ik de hap had doorgeslikt. "Waar gaan jullie heen?" Mijn vraag was meer bedoelt als een steek naar Rowan. Ja, ik was boos, maar niet om het feit dat ze weg ging. Ik was boos omdat ze niet eens van plan was het me te gaan vertellen. Ze had daarstraks de kans gehad en ze had nu de kans gehad, ik ging er niet op blijven wachten. Ik nam nog een hap terwijl mijn schijnheilige blik op haar bleef hangen. Mijn woorden hadden nogal vriendelijk geklonken voor wat ik eigenlijk voelde.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Goed." zegt Rebecca uiteindelijk, Daryl had niet eens meer iets gezegd en begon gewoon te eten. Ik kijk er expres niet naar, hun blikken ontwijkend en vooral de manier waarop ze eten. Soms maakt het me echt misselijk. Het blijft stil en ik vraag me af of mijn leugens nog wel te geloven zijn. Ze zijn nou niet bepaald enthousiast over dat ik zogenaamd gegeten heb, eerder afstandelijk. "Dus. Waar gaan jullie heen?" vraagt ze plotseling. Ik verstijf gelijk iets, maar ben echt niet van plan om daar antwoord op te geven. Ze weet het te snel, dit is allemaal te snel. Hoe kan ik nou afscheid van haar nemen? Ik kucht eens en haal mijn blik uit het vuur, om naar Daryl te kijken. Ik ga niet aannemen dat hij nu mijn ass gaat redden in deze situatie, dus leid ik het zelf maar af. "Bij nader inzien denk ik toch dat ik nog wel wat ruimte heb voor eten," mompel ik naar hem. Ik moet iets om het onderwerp af te leiden en als ik iets in mijn mond heb, kan ik ook geen antwoord geven. Dan moet ik mezelf maar eens opofferen, ik wil er gewoon niet over praten, zeker niet met haar. Ik ben zo bang dat ik haar pijn doe of kwets dat ik wegga.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Goed," antwoordt Rebecca koeltjes. Het is duidelijk dat ook zij niet zo met zich laat sollen. "Dus. Waar gaan jullie heen?" Ik wil heel achteloos "weg" antwoorden, maar besluit dat ik met zo'n leeg antwoord net zo goed stil kan houden. Ik ben niet van plan haar te vertellen waar we heen gaan. Als ik de resterende groep gevonden heb en hun omstandigheden slechter zijn dan hier, komen we toch weer terug. Rowan had me dat idee twijfelachtig gegeven, maar ik vond het een goeie. Ze kijkt me vluchtig aan maar ik focus me op mijn vlees. Ze lijkt ineens erg onrustig te worden. "Bij nader inzien denk ik toch dat ik nog wel wat ruimte heb voor eten," zegt ze dan ook. Verbaasd kijk ik op. Waar komt dit ineens vandaan? Toch aarzel ik niet en snijd ik nog een flink plak van het hert af dat ik vervolgens bij mijn halfopgegeten deel rijg en voor haar boven het vuur houd. Ze zal nog even moeten wachten tot het vlees gaar is. Ik kan makkelijk rauw of halfrauw vlees eten omdat ik dat gewend ben, maar ik weet zeker dat een meisje als Rowan, dat toch al nooit wat binnenkrijgt, er hartstikke ziek van zal worden. Ik kijk weer op naar de zenuwachtige Rowan, en wacht tot ze antwoord geeft op Rebecca's vraag.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Bij nader inzien denk ik toch dat ik nog wel wat ruimte heb voor eten." Ze ontweek mijn vraag gewoon. Ergens knapte iets in me. Ik had zin om te huilen en schreeuwen te gelijk. Waarom deed ze opeens zo?
"Ja," gromde ik geïrriteerd. "Ontwijk mijn vraag maar, want blijkbaar beteken ik toch niets voor jou. Denk je echt dat ik achterlijk ben? Dat ik met oogkleppen en oorstoppen rondloop?" Ik was recht gesprongen en keek haar nog een keer nijdig aan. Daarna keek ik naar Daryl. "Bedankt voor het vlees, het was erg lekker." Mijn woorden naar Daryl toe klonken voor een keer vriendelijker dan die naar Rowan toe. Ik nam mijn eigen stuk hert mee en begon weg te wandelen. "Veel plezier in weet ik veel waar," riep ik nog nijdig, voordat ik weer het dek op stoof en de deur van de hal achter me dichtklapte.
Lekker was zij. Met harde passen stampte ik richting de keuken terwijl ik me nijdig op een stoel tegenover Jess liet zakken. Ik nam nog een grote hap en stak de rest uit naar Jess. "Hier, eet," snauwde ik.

[ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 15:56 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov