{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Hij doet een stap naar mij toe, maar erg intimiderend is het op het moment niet. "Ik heb Rowan's leven gered toen we een run maakten voor dat eten. Ik heb gedeeld wat ik kon delen met haar. Ik heb met gevaar voor eigen leven die shit gehaald en het met jou en Rowan gedeeld." Zijn blik staat enorm kwaad als hij deze woorden uitspreekt, maar het maakt mij op het moment niet uit. Ik ben minstens even kwaad. En gedeeld met dat meisje? Ze ziet eruit alsof ze in geen weken gegeten heeft. "Jaja, all against Daryl, het zal wel." gromt hij waarna Rebecca binnenkomt. Ik kijk hem even met toegeknepen ogen aan, terwijl ik het meisje negeer. "Zie je, je blijft er gewoon in hangen! Zelfmedelijden is wel heel makkelijk hoor," Ik slaak een diepe zucht en haal iets wanhopig mijn handen door mijn haar. "Ik zie je net zo graag als deel van deze groep als ieder ander, probeer het nou gewoon eens. Ga zitten en eet met ons mee." zeg ik op een licht bevelende toon, waarna ik me omdraai naar Rebecca en haar een klein glimlachje schenk. "Goedemorgen. Sorry dat ik weg ben gegaan zonder jou, maar ik was zo vroeg wakker en had weinig zin om tijd te verspillen," Ze heeft ondertussen al een pan tevoorschijn gehaald en ik pak het konijn van de tafel om die naast haar neer te leggen. "Ik heb er daar nog één liggen, we hebben dus meer dan genoeg."

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Zie je, je blijft er gewoon in hangen! Zelfmedelijden is wel heel makkelijk hoor," zucht ze. Ze snapt het echt niet hè. Misschien wil ze wel gewoon niet snappen dat ik er gewoon moeite mee heb me in te fitten in deze groep en mijn pogingen niet worden gewaardeerd. Het is geen zelfmedelijden, het is zien wat hier gebeurt. Ik hou koppig mijn mond en zie hoe ze een hand door haar haren haalt. "Ik zie je net zo graag als deel van deze groep als ieder ander, probeer het nou gewoon eens. Ga zitten en eet met ons mee." Ik werp haar een vernietigende blik toe. "Ik zoek mijn eten zelf wel," grom ik kil. Als Rebecca naar de wasbak loopt en haar vriendelijk begroet, besef ik dat ons gesprek voorbij is. "Smakelijk," smaal ik nog even terwijl ik me omdraai en de deur uitloop. Ik heb hen niet nodig. Ik heb helemaal niemand nodig. Mijn oude ik begint steeds meer vorm aan te nemen, en het voelt vertrouwt. Killer, afstandelijker en kouder, dat zeker. Maar wel vertrouwt. Merle kan trots op me zijn. Ik stap verwoed door de door mij schoongemaakte hal (waar trouwens ook niemand ook maar iets over heeft gezegd) en open de deur naar buiten. Waarom verspil ik mijn energie aan mensen die toch alleen maar achter mijn rug om over me kunnen zeiken en me in mijn gezicht vertellen wat ik allemaal wel niet fout doe?

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
Ze gingen gewoon door met hun discussie toen ik binnenkwam, dus ik ging gewoon door met wat ik aan het doen was en zette de pan op het vuur, terwijl ik in stilte volgde.
"Zie je, je blijft er gewoon in hangen! Zelfmedelijden is wel heel makkelijk hoor." Jess zuchtte en ging met haar handen door haar lichte bos krullen. Dat laatste had ik hem ook ooit gezegd, dat hij moest stoppen met zijn zelfmedelijden, maar volgens mij wist hij gewoon zelf niet dat hij dat deed. "Ik zie je net zo graag als deel van deze groep als ieder ander, probeer het nou gewoon eens. Ga zitten en eet met ons mee." Daarna richtte ze op mij. "Goedemorgen. Sorry dat ik weg ben gegaan zonder jou, maar ik was zo vroeg wakker en had weinig zin om tijd te verspillen. Ik heb er daar nog één liggen, we hebben dus meer dan genoeg."
Ik knikte en wierp een blik op het stuk vlees in de bak die ze naar met toe schoof.
"Smakelijk," bromde Daryl voordat hij weer weg ging. Ik draaide met mijn ogen. Dat deed hij nou altijd, als hij de discussie niet kon winnen ging hij gewoon weg, of meestal gewoon als ik binnen kwam.
Ik keek Jess met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ik was bereid om ook konijn voor hem te maken, maar als hij zo wegloopt lijkt het precies of hij bang heeft dat ik hem ga vergiftigen," mompelde ik zacht. "Waar ging dat trouwens over?

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ik krijg enkel een dodelijke blik van hem. "Ik zoek mijn eten zelf wel," gromt hij. "Smakelijk." Hierna verlaat hij de keuken gewoon, Rebecca rolt met haar ogen en kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik zucht lichtjes en wat geïrriteerd. "Ik was bereid om ook konijn voor hem te maken, maar als hij zo wegloopt lijkt het precies of hij bang heeft dat ik hem ga vergiftigen," mompelde ze zacht. "Waar ging dat trouwens over?" Ik klop haar zacht op haar rug. "Het is nou jouw schuld, ik weet niet wat er mis is met die gozer, maar... er is iets mis." Ik frons mijn wenkbrauwen als ik probeer te bedenken waarom hij zo doet, maar ik kan het me gewoon niet bedenken. Hij blijft afstandelijk en vijandelijk naar de groep toe, nu ook naar mij omdat ik er iets van gezegd heb. Misschien wilt hij gewoon wel niet dat iemand anders voor hem zorgt, niet met dit soort dingen. Hij heeft vast een vrouw nodig die zijn kleding voor hem wast en zijn gevangen vreten klaarmaakt, maar zo gaat het hier niet. Iedereen is gelijk. Ik probeer iets naar Rebecca te glimlachen en draai me weg van het vuur en de pan, om op de tafel te gaan zitten waar ik net nog het konijn aan gevild heb. Met mijn hand strijk ik door de donkerbruine vacht heen. Ze hebben maar geluk dat zij geen last hebben van Walkers, ze zijn te snel en kunnen niet veranderen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Het is nou jouw schuld, ik weet niet wat er mis is met die gozer, maar... er is iets mis," zei ze nadat ze zacht met haar hand op mijn rug had geklopt.
"Vat het niet persoonlijk op," zei ik meelevend. "Zo deed hij tegen mij van het begin al en hij doet tegen bijna iedereen zo." Toen de pan heet genoeg had, gooide ik het vlees erin. De pan protesteerde even met een luide sis, maar die was al snel verdwenen en maakte plaats voor de heerlijk geur van gebakken vlees.
Mijn blik wendde zich af richting Jess, die op tafel was gaan zitten en door de vacht van het voormalige konijn wreef. Als we alle vachten zouden bijhouden, zouden we er eigenlijk wel warme dekens van kunnen maken voor in de winter. Al had ik geen idee of de winters hier koud waren. Ik was niet van hier, ik was van Boston, een heel eind weg dus.
Met een goedkeurende blik draaide ik het vlees om, terwijl ik haar terug aankeek. "Het is niet erg dat je zonder me vertrokken was, hoor. Ik was toch niet in staat om iets neer te halen."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Met krachtige stappen loop ik richting het bos. Terwijl ik flink doorstap, maak ik mijn kruisboog vast gereed voor gebruik. Een rits eekhoorntjes zou lekker zijn, maar ik hoopte stiekem op iets groters als een ree of een zwijntje. Ik weet waar ik die kan vinden, al houden ze zich een stuk beter schuil dan eekhoorns en vogels. Er zwerven een paar verloren Walkers over het strand, maar ze zijn te ver van me vandaan om me er mee bezig te houden. Als ik het bos bereik en tussen de takken dieper naar binnen waad, hoor ik hoe er ietsjes verderop een tak gebroken word. Ik hou mijn kruisboog gereed en sluip naar voren. Tussen de bomen door strompelt een magere gedaante. Walker. Met een schot is ze neer. Als ik naar haar toe loop om mijn pijl uit haar schedel te trekken, krijg ik een golf van afschuw over me heen. Ik herken haar. Verdomme, ik herken deze vrouw. Maar waarvan..? Ze is uiteraard zo gehavend en verrot als maar zijn kan maar haar blonde krullen zijn nog herkenbaar. Het is een klein vrouwtje.. Ik pijnig mijn hersenen en probeer te bedenken waar ik haar van ken. Uit de kleding die ze draagt kan ik niet veel informatie halen, aangezien het besmeurd is met bloed Ze heeft een flinke beet over haar hele schouder en een groot gedeelte van haar romp lopen. Ze is toen ze werd gebeten dus ook nog eens flink aangevreten ook voordat ze een Walker werd. Ik stop mijn pijl terug in de koker terwijl ik naar de vrouw blijf kijken. Wie is ze ook al weer..? Verdomme, ik kan het niet uitstaan dat ik het me niet kan herinneren, al weet ik zeker dat ik haar gekend heb.

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 12:20 ]

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

"Vat het niet persoonlijk op," zegt ze. "Zo deed hij tegen mij van het begin al en hij doet tegen bijna iedereen zo." Ik hoor hoe het vlees de pan in gaat en sist, het ruikt heerlijk. Ik kijk op naar Rebecca, ik vat het niet echt persoonlijk op maar ik vind het wel vervelend, misschien wat storend, Hij kan echt aardig zijn, op zijn eigen manier, en zeker een bijdrage leveren. Als ik nou eens snapte wat er met hem was dat hij zich zo gedroeg... "Het is niet erg dat je zonder me vertrokken was, hoor. Ik was toch niet in staat om iets neer te halen." haalt Rebecca me uit mijn gedachten en ik kijk vragend op naar het meisje. "Niet in staat?" vraag ik, waarna ik zacht moet lachen. "Wat heb jij vannacht geflikt dan?" vraag ik vervolgens en ik kijk haar nieuwsgierig aan. Er valt niet veel te doen hier dus ik vraag me af wat ze heeft uitgevroten waardoor ze er niet toe in staat is geweest. Is ze de hele nacht op geweest of is het iets anders? Ik probeer al zoveel mogelijk te bedenken voor ze antwoord omdat ik dat leuk vind, een klein raadseltje die de normale gedachtegang en het getob even vergeet.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Niet in staat?" vroeg Jess lachend. "Wat heb jij vannacht geflikt dan?"
Ik grinnikte en draaide het vlees nog eens om. "We hadden de flessen alcohol gevonden, en daarna dronken gepingpongd, maar vooral goed gelachen. Het was leuk. Vanmorgen kwam er ook nog een of andere vage chagrijn binnen, maar ik weet niet echt waar hij nu naartoe is."
Het verbaasde me al dat ik dat alles nog kon herinneren. Mijn hoofdpijn leek nog meer afgenomen te hebben, maar als ik de keuze had gekregen, was ik toch voor een warme douche gegaan en niet voor een koude.
Ik draaide het vlees nog een paar keer om voor ik er in sneed om te kijken of het gaar was. Het zag er goed uit, dus ik nam snel een bord uit de kast en legde het erop. "Voila."

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 12:35 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ik draai me constant om, het lukt gewoon niet meer om in te slapen. Ik probeer elke slaaphouding waar ik van hou, maar het is nooit goed. Te koud, te warm, niet lekker genoeg. Toch wil ik zo graag slapen, ik ben moe en mijn hoofd bonkt nog een beetje. Uiteindelijk stap ik dan toch maar uit het bed en blijf ik wat versuft op de rand zitten. Ik heb gister behoorlijk lang geslapen, maar ik had ook wel wat in te halen. Vermoeid wrijf ik in mijn ogen en kijk ik even naar buiten. Het is behoorlijk warm, net als gisteren. Misschien moet ik even een frisse neus halen of... even zwemmen, als ik toch alleen ben. Even opfrissen in het zoute, koude water. Loom sta ik op en rek ik mezelf uit, mijn lichaam voelt moe en zwaar aan. Voor ik me naar buiten begeef, loop ik naar de badkamer om mijn haar te kammen en een staart te maken. Mijn lange haar irriteert me de laatste tijd meer dan dat ik het leuk vind. Misschien moet ik er een stuk afknippen, of gewoon heel veel. Tot ergens boven mijn schouders. Rebecca heeft ook niet zulk lang haar en zij is ook mooi. Aarzelend zoek ik in de la naar een schaar, mijn vingers trillen als ik het koude ijzer voel en ik zucht als ik hem oppak en ernaar kijk. Ik pak mijn staart vast en knip het haar ergens middenin af. Mijn handen trillen als de lange, blonde lokken op de grond vallen en ik haal het elastiekje eruit. Het blonde, stijle haar raakt mijn schouders niet eens meer. Ik ril om hoe het eruit ziet, ik zie er gelijk heel anders uit.
Een nieuwe Rowan, voor een nieuw tijdperk. Misschien kan ik ook weer eten of... Nee, minder eten lijkt me toch makkelijker. Ik glimlach iets nep naar mijn eigen spiegelbeeld en knip het iets bij, voor ik de badkamer uitkom, mijn kamer uitloop en de gang opga. Ik probeer zelfverzekerd te lopen, maar waggel een beetje omdat ik zo lomp ben. Met wat moeite duw ik de deur open, knipper ik tegen het felle zonlicht en stap ik de warmte in. Ik hou van warmte, ik moet het vaker warm hebben, eigenlijk. Stug loop ik door naar het strand, voor de zekerheid scan in de omgeving, maar er lijkt niemand te zijn. Wat Walkers in de verte, maar daar maak ik me geen zorgen om. Ik wil gewoon niet dat de echte levenden mij zien. Dan begin ik me uit te kleden tot op mijn ondergoed en vouw ik mijn kleding netjes op. Mijn witte lichaam weerkaatst de zon bijna en ik heb het nu wel kouder. Als ik richting het water loop, spoelt een golf over mijn voeten en voel ik de kou gelijk. Hierdoor ren ik het water in, in plaats van langzaam te wennen. Dat brengt toch niets goeds met zich mee. Ik ken mezelf, dan doe ik het uiteindelijk toch niet meer. Het water is ijskoud en ik begin te klappertanden, maar eigenwijs ga ik er verder in en begin te ik zwemmen.

Jessalyn Hope

Ze grinnikt en richt zich nog op het vlees. "We hadden de flessen alcohol gevonden, en daarna dronken gepingpongd, maar vooral goed gelachen. Het was leuk. Vanmorgen kwam er ook nog een of andere vage chagrijn binnen, maar ik weet niet echt waar hij nu naartoe is." vertelt ze en ik kijk haar even verbaasd aan. "Wacht, een vage chagrijnig? Zijn jullie eigenlijk wel oud genoeg om te drinken?" Ik lach zachtjes, het klinkt echt komisch. Die twee zijn echt heel raar, zelf zou ik er nooit opgekomen zijn om dronken te gaan pingpongen. Volgens mij word ik alleen maar geil van alcohol. Ze lijkt zo goed om te kunnen gaan met het vlees, als het klaar is legt ze het dan ook op een bord. "Viola." Ik spring van de tafel af en kom een kijkje nemen. Het ruikt heerlijk en het ziet er ook goed uit. "Geweldig," zeg ik met een glimlach. "In hoeveel moet je het verdelen nu?" vraag ik terwijl ik inschattend naar het gebakken konijn kijk. Het vlees is iets gekrompen, maar alsnog een goed vullend ontbijt voor meerdere personen. Nou, vanavond ook konijn en de meiskes kunnen eindelijk eens wat aankomen, hoop ik dan.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Wacht, een vage chagrijnig? Zijn jullie eigenlijk wel oud genoeg om te drinken?" vroeg Jess lachend.
Ik keek haar quasi beledigd aan. Was het omdat ik zo klein was? "Hoe oud denk je eigenlijk dat ik ben?" vroeg ik lachend. Het was aan haar om het te raden, ik ging niets verklappen. "En ja, hij stond daar zo. Toen vroeg hij of er nog andere waren en toen ik vroeg of wij niet goed genoeg waren, ging hij ervandoor."
Ik haalde mijn schouders op. Jep, een vage kerel, dat was het.
"Geweldig," zei Jess glimlachend op mijn stuk vlees. "Ik hoeveel moet je het verdelen nu?"
Ik trok een moeilijk gezicht. Rowan wilde vorige keer ook al niet eten, maar ik ging het toch nog één keer proberen, anders bracht ik het wel terug. "In drie. En als ze het niet wil breng ik het wel terug."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Hoe oud denk je eigenlijk dat ik ben?" vraagt ze lachend, nadat ze me een beledigde blik gegeven had. "En ja, hij stond daar zo. Toen vroeg hij of er nog andere waren en toen ik vroeg of wij niet goed genoeg waren, ging hij ervandoor." vertelt ze daarna. Ik trek mijn wenkbrauw wat op. "Oké... Dat klinkt nogal vreemd eigenlijk, zeker dat hij er ineens vandaar ging. Was hij wel echt?" vraag ik wat plagerig. "Ik denk dat je..." Ik kijk haar bedenkelijk aan, ze is zo'n tijdloos meisje waaraan je het niet goed kan zien. Ze ziet er jong uit, maar tegelijkertijd ook uit. "22, gok ik. Oud genoeg dus. Niet dat het hier wat uitmaakt." besluit ik met een grijnsje. Ze trekt een moeilijk gezicht als ik vraag in hoeveel het verdeelt moet worden. "In drie. En als ze het niet wil breng ik het wel terug." besluit ze vervolgens. Nu is het mijn beurt om iets moeilijk te gaan kijken, aangezien ik niet helemaal snap wat ze nu zegt. "Niet wilt? Is ze soms vegetariër?" vraag ik ongelovig. Het zou wel verklaren waarom ze zo mager is, als je geen vlees eet krijg je ook geen vlees aan je botten. Ik snap niet hoe iemand dat vol kan houden tijdens een apocalyps. Dan moet je overleven, niet kieskeurig zijn. Dieren worden niet meer opgehokt.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Oké... Dat klinkt nogal vreemd eigenlijk, zeker dat hij er ineens vandaar ging. Was hij wel echt?" vroeg ze plagend. "22, gok ik. Oud genoeg dus. Niet dat het hier wat uitmaakt."
"23 en ja hij was echt... Denk ik." Nu deed ze me toch wel twijfelen, eigenlijk. Maar Rowan had er ook op geantwoord en we konden niet dezelfde hallucinatie hebben tegelijkertijd. "Ja, hij was echt."
Jess moeilijke gezicht voorspelde al wat voor vraag er ging komen, alleen wist ik niet of ik er op moest gaan antwoorden, maar iedereen wist het, zelfs ik wist het en mij was het nooit verteld geweest. "Niet wilt? Is ze soms vegetariër?"
"Ze heeft anorexia, of had. Maar volgens mij is ze er nog niet helemaal overheen," zei ik snel, alsof iemand aan het meeluisteren was die er niet moest zijn. Ik was al zo trots op haar omdat ze er gisteren van had gegeten, ook al was het om mij een plezier te doen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"23 en ja hij was echt... Denk ik." Ze zegt het alsof ze ineens begint te twijfelen en ik moet zacht lachen. "Ja, hij was echt." zegt ze dan iets meer vastbesloten en ik moet opnieuw lachen. "Goed, hij was dus echt." grinnik ik wat na. Er komen hier redelijk wat mensen langs, volgens mij overleeft de helft het alleen niet of zo, want er blijven er weinig over. Misschien trekken ze wel gewoon verder vanwege de vijandige houding die de meesten over zich heen lijken te hebben. Gelukkig weet ik wel beter. "Ze heeft anorexia, of had. Maar volgens mij is ze er nog niet helemaal overheen." antwoord ze snel, alsof ze het eigenlijk helemaal niet mag zeggen. Mijn ogen worden wat groter. Die ziekte is me niet geheel onbekend, maar ik had niet verwacht dat mensen er nu serieus nog last van zouden hebben. Het verklaard in ieder geval wel een hoop, zoals dat Rebecca zo voor haar wilt zorgen. Zulke mensen zijn in mijn ogen gewoon hulpeloos, je moet niet tegen de prachtige, vrouwelijke vormen ingaan. "Dat heb is misschien wel het domste wat ik gehoord heb tijdens een apocalyps," mompel ik erop. "Nou ja, twee grote en een klein stuk dan maar?" probeer ik het onderwerp er een beetje van af te leiden en terug te brengen op het eten. Ik heb echt honger en het water loopt me in de mond van de geur.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Dat heb is misschien wel het domste wat ik gehoord heb tijdens een apocalyps," reageerde ze erop. Ik keek haar aan. Misschien was het nogal vreemd voor tijdens een apocalyps, maar Rowan was allesbehalve dom. "Nou ja, twee grote en een klein stuk dan maar?"
"Doe dat maar." Ik knikte. Volgens mij zou Rowan zo'n groot stuk nooit binnenkrijgen, als ze het toch zou doen, zou het er misschien weer uit komen en dat was ook niet de bedoeling.
Ik nam nog twee messen, vorken en borden uit de kast en liet me toen neerzakken op een van de stoelen. Met mijn handen ondersteunde ik mijn hoofd, terwijl mijn blik op het konijn bleef hangen.
Ik had weer honger. Niet dat de vogel van gisteren bepaald groot was, dus het was niet vreemd dat ik terug honger had.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Doe dat maar." knikt ze. Hiervoor had me aangekeken met een blik die het duidelijk niet met mij eens was, maar ze zegt er verder niets over. Ik pak een groot, scherp mes uit een lade terwijl Rebecca nog twee borden en wat bestek uit de kast haalt. Zelfs gaat ze zitten en staart ze naar het konijn die ik in drie ongelijke stukken verdeel. Het grootste geef ik aan Rebecca, ze moet echt aansterken. Het kleinste laat ik liggen en de middelste pak ik voor mezelf. "Nou, eet smakelijk dan maar, Rebecca." glimlach ik naar haar. Bestek, daar heb ik allang niet meer mee gegeten. Ik weeg het zilveren gewicht af in mijn hand en grinnik kort. Je zou bijna vergeten hoe je het moet gebruiken. Het mes snijd gemakkelijk door het malse vlees heen en met mijn vork prik ik het stuk op en stop het genietend in mijn mond. "Zelfs hier ben je een betere kok dan ik in een keuken met alles erop en eraan." complimenteer ik haar met een tevreden blik in mijn ogen. Ik snap echt niet hoe mensen dit nou niet kunnen willen. Iets beters is er op het moment toch niet? Chagrijnige mensen, zombies en veel te veel zon en gevaar. Dan moet je het echt hebben van zulke dingen, maar het smaakt zo goddelijk...

---

Your make-up is terrible