{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
Jess kwam naar me toegesneld, om daarna helpen zijn handen van mijn arm af te halen. "Dat was een though one, heb je goed gedaan, kleintje. Dat is er alvast één minder. Nou, laten we nu gaan voor het échte werk."
Ik schudde lachend mijn hoofd, het was omdat ik haar mocht anders was ik waarschijnlijk boos geworden om haar bijnaam. Kon ik er iets aan doen dat ik de grote had van een veertien jarige? Ik was nooit echt groot geweest, maar ik was ook niet zo klein dat het er niet uitzag in verhouding.
"Ja, ga jij maar voorop, lange," zei ik terwijl ik mijn tong uitstak en achter haar aan liep. Ik versnelde mijn pas wat meer dan daarnet, niet alleen om haar te kunnen bijhouden, maar Walkers merkten het meestal als er een niet-Walker in de buurt was en ik had geen zin in een hele horde.
Eigenlijk was Jess niet zo super lang in vergelijking met Daryl, hij torende zo boven me uit dat het eigenlijk wel beangstigend voor me werd als hij boos op me was. Maar om een of andere reden liet ik me niet door hem intimideren.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Gelukkig kan Rebecca lachen om de bjinaam die ik haar geef, ze had ook boos kunnen worden. Maar deze is niet beledigend bedoeld. "Ja, ga jij maar voorop, lange." zegt ze waarna ze haar tong uitsteekt en sneller begint te lopen. Ik lach en versnel mijn pas ook iets, maar wel zodat zij me bij kan houden. Het liefst wil ik er zo snel mogelijk zijn, want ik vind het hier maar niets. Kan je nagaan dat we straks alles vrij moeten maken, bah. Alleen zijn ze niet zo erg, maar met zoveel wel. De bijnaam die Rebecca mij nu geeft, dat 'lange' vind ik wel grappig. Zo lang ben ik eigenlijk niet eens, ik heb een gemiddelde lengte. Vergeleken bij Daryl en zelfs Rowan ben ik niet echt lang, ik ben alleen wat langer dan Rebecca. Toch ben ik er wel tevreden mee. We lopen verder de trap op, die behoorlijk rustig is. We komen alleen een Walker tegen die van de trap naar beneden valt als hij ons hoort en op ons af komt, een makkelijke dus. Bovenaan komen we in een kleinere gang, niet zo uitgestrekt als de rest van de gangen op het schip. Ik werp een blik achter mijn schouder naar Rebecca en laat haar voorgaan, zij weet het wel, ik niet. In de gang lopen twee Walkers, maar ze hebben ons nog niet opgemerkt. Ik twijfel of we ze moeten neerhalen of dat we dat beter voor later kunnen bewaren.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Helemaal bovenaan in het complex bevond zich een smalle gang die naar de stuurhut leidde. Jess wierp een blik op me en liet me voortgaan. Er waren twee Walkers, twee mannen, voormalige matrozen. Ze stonden met hun gespierde ruggen naar ons toe gedraaid en onze aanwezigheid leek hen niet te deren. Ze ontwijken leek geen probleem te zijn, maar ik wilde het risico niet nemen. Het waren er maar twee. We konden ze best aan. Een voor ieder.
Ik knikte kort naar Jess, als teken dat we ze neer gingen halen. Zonder op haar te wachten stormde ik op de eerste af en sprong op zijn rug. Hoewel ik niet bepaald zwaar was, begaven zijn benen het toch onder mijn gewicht, zijn romp brak van zijn benen af en lag hij met zijn gezicht tegen de grond gedrukt. Uit zijn keel kwam een vies, gorgelend geluid voort bij wijze van protest. Zijn armen maaide wild om zijn lichaam heen, maar ik legde hem het zwijgen op door het mes door zijn schedel te boren.
Hij blijf levenloos liggen. Met een voldaan gevoel stond ik op, wierp ik nog een blik op Jess, om te zien of ze oké was.

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:06 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Oh snap, awesome new username, Nik 8D! Daryl had die stuurmannen al neergehaald trouwens ;O]

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 16:39 ]

---

ars moriendi

[Ik heb hem eindelijk genomen! En het zijn maar matrozen, niet die venten in de hut hehe. Ik ga zo even reageren, ik verwijderde net per ongeluk mijn reactie... Voor de tweede keer vandaag...]

---

Your make-up is terrible

Jessalyn Hope

Blijkbaar wilt Rebecca ze toch neerhalen, ze knikt naar mij en ik knik terug. Ze springt al op de eerste af terwijl ik zelf op de ander afren. Ze zijn behoorlijk groot, echt van die typische zeebonkies, jonge, gespierde, heel erg blanke mannen. Nu stinken ze vooral al zijn ze verrot. Omdat ze zo lang zijn, haalt Rebecca die van haar onderuit, maar ik steek mijn mes onder in zijn nek recht naar boven zodat het lange lemmet zo door zijn hersens heen gaat. Net op het moment dat hij inzakt, staat ze op en kijkt ze naar mij. Ik werp een kleine glimlach naar haar toe en open de deur. In de stuurhut, waar aan de voorkant enorme ramen zitten, is het enorm heet en het stink hier. Er zit bloed, maar er zijn geen lijken. Ik trek het zwarte shirt op zodat het over mijn mond komt en ik de stank niet zo scherp ruik. Te zien aan de omgeving is dit al eens doorzocht en ik hoop maar dat niemand de plattegronden meegenomen heeft... Aan de andere kant zit nog een deur, als ik die open liggen er twee lijken voor. Duidelijk geen Walkers, nooit geweest. Aangezien de stank van verrotting en ontbinding binnen ook hangt, heeft iemand die nog niet zo lang geleden naar buiten gesleept. De deur laat ik op een kiertje staan om de stank en de hitte een beetje uit de kleine hut te laten. "Nou, laten we maar beginnen..." mompel ik door mijn shirt heen. Zelf loop ik naar een tafel waar allerlei papieren op liggen, door de war uiteraard, en begin ik er door heen te zoeken.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Toen Jess de deur open trok, drong een verschrikkelijk stank mijn neusgaten binnen. Stank van rotte lijken. Het opgedroogde bloed hing nog tegen de vuile muren en ik moest mijn hand voor mijn neus slaan om niet te gaan kokhalzen.
"Nou, laten we maar beginnen..." Jess begon al door de papieren op tafel te zoeken. Hoewel dat een logische plaats was, vond ik de muur een nog logischere plaats.
Mijn blik liet ik door de kamer glijden. Mijn oog bleef op de muur hangen. "Ehm, Jess," begon ik. "Er hangt een plattegrond met de nooduitgangen op de muur."
De namen van alle kamers stonden er wel niet bij, maar volgens mij zou ik ze wel ongeveer kunnen situeren.
Ik had tijdens de cruise genoeg wandelingen doorheen en rond het hele schip gemaakt.
Met mijn vingernagel probeerde ik een van de vijzen los te draaien, die het glazen plaatje waar de kaart achter hing, aan de muur liet hangen. Geïrriteerd zuchtte ik. "Ik ga echt mijn mes niet gebruiken om schroeven los te krijgen," mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen Jess.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik kijk nog even achterom voordat ik de volgende takken opzij duw en me dieper het bos in begeef. De Walker ligt eenzaam tussen het kreupelhout met haar gezicht naar me toegedraaid. Het is net alsof ze me door haar blindstarende ogen nakijkt. Dan hoor ik plots voetstappen. Ik duik ineen en houd mijn kruisboog gereed. In de verte zie ik een groot bruin wezen tussen de dichte bomen door lopen. Geruisloos, zonder mijn ogen van het onbekende af te houden doe ik een paar passen opzij en verstop ik me achter de bosjes. Het wezen komt dichterbij. Als ik vier ranke poten zie, besef ik dat het een hert is. Jackpot. Ik sluip langzamer dichterbij. Herten moet je, ondanks dat het grote doelwitten zijn, zeer voorzichtig benaderen. Ze vluchten bij het zachtste geluid of gevoel van onraad. Heel rustig sluip ik een stukje naar voren. Het hert kijkt gealarmeerd op maar heeft me niet in de gaten. Haar oren draaien alle richtingen op en haar ogen staan alert. Heel langzaam leg ik een pijl op de boog. Ik hef hem een stuk omhoog en richt zo precies als ik kan. Ik heb maar één schot, en dit feestmaaltje wil ik niet laten lopen. Na nog een paar seconden schiet ik het beest dan toch in haar nek. Ze doet een paar verwarde stappen met haar lange benen en valt dan op de grond. Tevreden kom ik overeind vanachter de bosjes waarna ik naar het geschoten beest toe loop. Ik heb haar door haar slagader geraakt, en dus stroomt het bloed uit haar nek. Als ik de pijl uit haar nek trek, gutst het alleen maar harder. De geur van vers bloed kan net zo goed Walkers aantrekken. Ik heb wat ik nodig heb en pak het hert bij zijn achterpoten op, zodat ik haar mee naar de kust kan slepen. Als ik de Walker op de terugweg passeer en haar nog een keer bekijk, besef ik me ineens wie het is. De moeder van de twee dochters van die ouwe Hershel. Wow. Dat.. dat betekent.. dat de boerderij aan de andere kant van het bos moet liggen.. Verrukt trek ik het beest nog harder mee. Als ik straks weer op het schip ben zou ik die kaart nog één keer goed bestuderen. Als ik de boerderij dan nog niet kan vinden, neem ik de gok en rijd ik gewoon naar de andere kant van het bos.

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 17:47 ]

---

ars moriendi

Flynn Donovan

Ze laat een geïrriteerde zucht horen door mijn ongelovige vraag. ‘Ja, anders zou ik dat toch niet zeggen?’ kaats ze direct terug. Ja, mag ik even? Het is echt niet te geloven hoor, maar prima, ik zal er niet over door vragen. Zo veel zin heb ik daar toch niet in nu, misschien later. Dat plagen heeft ze er dan zelf naar gemaakt, verdomme.
      Wanneer ik een stuk op schoof, rolt zij met haar ogen, waarop ze zacht grinnikt. ‘Ja, ik ben gebeten. Daarom houden ze me op het schip natuurlijk, vinden ze totaal niet gevaarlijk, eerder prettig,’ zegt ze behoorlijk sarcastisch. ‘Jezus, doe toch niet zo dom. Het was geen van beiden, trouwens.’ Ze voelt even aan het verband, maar ik besteed er al geen aandacht meer aan. Geen ongeluk, maar ook geen beet. ‘Je hebt het bij jezelf gedaan,’ zeg ik dan, ook deels ongelovig omdat ik het zo dom van haar vind, wat misschien ook wel te merken is aan de blik op mijn gezicht.
      Daarna schraap ik mijn keel iets en kijk van haar weg. ‘Je hoeft niet zo chagrijnig te doen,’ zeg ik dan, waarna ik naar de zee kijk en mijn hand achteloos door mijn haar haal. Lucy is nooit chagrijnig, ze lijkt altijd te stralen. ‘Volgens mij heb je een beurt nodig, of zo.’ Grom ik dan iets, nogal botweg gezegd. Vaak houd ik dingen ook gewoonweg niet in, maar nu vroeg ze er zelf ook eens om. Toch bleef ik kalmpjes naast haar zitten.

[Oeh, Apocalyptic. Nice gif-image! <3]

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 17:55 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jessalyn Hope

"Ehm, Jess," hoor ik de stem van Rebecca en ik kijk op van de papieren, het waren kaarten van de zee, niets voor ons dus. "Er hangt een plattegrond met de nooduitgangen op de muur." Ik loop naar haar toe om naast haar te gaan staan en bekijk het papier even goed wat onder het glazen plaatje hangt. Rebecca probeert hem los te maken met haar nagel, maar het werkt niet waardoor er een zucht van haar af komt. "Ik ga echt mijn mes niet gebruiken om schroeven los te krijgen." mompelt ze geïrriteerd. Ik lach zachtjes en klop haar op haar schouder. "Gek, dat is een veel te simpele plattegrond. Ik wed dat lang niet alles erop staat, zoals de machinekamer. We kunnen beter een uitgebreide vinden, ik wil wel wedden dat ze hier een heel boekwerk ervan moeten hebben liggen. Kapiteins zijn trots op schip meiske." Ik draai me om naar een kleine boekenkast die ik begin te bestuderen. Veel kaarten, maar alleen van de zee. Wij varen toch niet meer, waardoor ik die lekker laat staan. Als mijn vingers een lang, maar niet al te dik boek vinden met de naam van het schip erop, grijns ik en trek ik die eruit. De voorkant is donkerblauw, maar ik besteed er weinig aandacht aan. Ik klap hem bovenop de papieren op de tafel en sla de pagina's op. De buitenkant, niet interessant. Het dek, misschien ooit nog interessant. "Kleintje, kom eens."

Rowan Ava Carter

"Je hebt het bij jezelf gedaan." De ongelovige blik op zijn gezicht is geweldig, waardoor ik iets grijns. "Walkerbait, dude." vertel ik hem. Dat was me nog behoorlijk goed gelukt, voor Walkerbait spelen. Ze kwamen gelijk achter me aan, misschien ook omdat ik zo hard naar ze riep. Ik vraag me echt af hoe ze in godsnaam bloed kunnen ruiken door hun eigen stank heen, vieze dingen dat het zijn. Hij schraapt zijn keel iets en kijkt weg van mij. "Je hoeft niet altijd zo chagrijnig te doen." zegt hij met zijn blik op de zee en zijn hand die door zijn haar gaat. Ik schiet in de lach, de vorige keer dat ik dat deed, zag ik plots mensen en Walkers die er helemaal niet waren en wilde ik zelfmoord plegen, best idea ever. Toch ga ik dat niet aan zijn neus hangen. Ik geef hem een duw, onverwachts om hem het zand in te duwen. "En dan bied jij jezelf zeker vrijwillig aan, jongeman?" vraag ik aan hem terwijl ik iets doe wat ik normaal gesproken totaal niet gedaan zou hebben. Mijn been zwiep ik over hem heen zodat ik laag op zijn middel kom te zitten. Vanuit mijn ooghoeken zie ik iets bewegen in de bosjes wat ik totaal negeer. Als het iets is wat dichterbij komt zal het gevaarlijk zijn, anders niet. Mijn holle ogen staan vragend en iets plagerig als ik hem recht aankijk en mijn mondhoeken zijn opgetrokken. Niet dat ik ooit zoiets zou doen, maar het is leuk om ermee te spelen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Jess klopte zachtjes met haar hand op mijn schouders en lachte. "Gek, dat is een veel te simpele plattegrond. Ik wed dat lang niet alles erop staat, zoals de machinekamer. We kunnen beter een uitgebreide vinden, ik wil wel wedden dat ze hier een heel boekwerk ervan moeten hebben liggen. Kapiteins zijn trots op hun schip, meiske."
Ik haalde mijn schouders op. Het was toch iets. Ik was al zo trots dat ik ook eens iets had gevonden, was het weer niet het juiste.Met een pruillipje begon ik verder rond te zoeken, achter het roer, langs het roer. Ik werd enkel uit mijn gedachten gehaald door Jess' stem. "Kleintje, kom eens."
Ik strompelde haar richting uit en ging langs haar staan, aangezien over haar schouder heen kijken voor mij niet mogelijk was zonder spastische sprongen te maken. "Wat is er?" vroeg ik uiteindelijk. Mijn blik bleef op het boek hangen. Ze had het open geslagen, op een of andere pagina over het dek. Alleen waren de lettertjes te klein en kon ik dat enkel van de titel afleiden.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Flynn Donovan

Ze grijnst iets, het ziet er nogal vreemd uit op dit moment. ‘Walkerbait, dude.’ Vertelt ze mij, waardoor ik mijn neus iets optrek. ‘Jij bent een raar wijf.’ Murmel ik tegen haar erop, verder niets, want hierna kijk ik weg. Waarom zou ze vrijwillig dat doen, om me dit vervolgens met die grijns te vertellen? Ze is echt vreemd, en dat is nog zacht uitgedrukt. Hierop meld ik haar ook dat ze niet altijd zo chagrijnig hoeft te doen en dat ze een beurt nodig heeft.
Het meisje waar van ik de naam nog niet weet schiet in de lach, waardoor ik onopgemerkt nog iets opschuif. Misschien moet ik zo toch pleite hier. Deze chick was gekker dan al die Walkers bij elkaar en als ik bij haar blijf, word dat zeker mijn dood. Daar zit ik niet bepaald op te wachten, helemaal niet zelfs. Net als ik dan op wil staan om weg te lopen, geeft ze me onverwachts een duw, waardoor ik in het zand beland. Met mijn tanden strak op elkaar, waardoor het iets begint te knarsen, probeer ik haar grimmig aan te kijken.
‘En dan bied jij jezelf zeker vrijwillig aan, jongeman?’ vraagt ze mij, terwijl ze haar been over mij heen zwiept om vervolgens laag op mijn middel te zitten. Mijn armen liggen maar wat slapjes naast mijn lichaam, maar mijn blik is één en al verbazing, terwijl mijn lippen toch strak op elkaar geklemd zijn. Ik merk niet eens dat er iemand in de bosjes beweegt, dat gaat nu ook totaal bij mij voorbij. Wat the hel doet ze nu weer? Wie had het hier over aanbieden? Het was helemaal niet zo bedoeld, ik moet er niet eens aan denken. De enige die ik een beurt wilde geven was Lucy. Hoewel ik vaak met meerdere meisjes lijk te flirten, ben ik eigenlijk helemaal niet zo. Niet dat ik dat toe ga geven.
Haar holle ogen staan vragend en iets plagerig als ze me recht aankijkt en haar mondhoeken zijn opgetrokken. ‘Dat heb ik niet gezegd,’ grom ik iets, ‘En ga van me af.’ Hierbij beweeg ik mezelf eindelijk en duw haar dan vervolgens van mij af, waardoor ze in het zand beland. Ik sta direct op en veeg het zand van me af, waarna ik op haar neer kijk. ‘Iemand anders mag jou lekker die beurt geven. Ik zei het enkel, zodat het misschien van jou chagrijnige gedrag zou helpen.’ Mijn aanblik is nogal zwaar geïrriteerd nu door wat ze gedaan heeft.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jessalyn Hope

Ik hoor de voetstappen achter me, ze leek nogal teleurgesteld te zijn dat de plattegrond niet goed was. Natuurlijk was hij wel goed, zeker geschikt als we niets beters konden vinden, maar er is altijd wel iets beters op zo'n schip als deze. "Wat is er?" hoor ik haar achter me vragen. Ik ga iets opzij om het mooie boek te tonen. Van de tafel pak ik nog een pen af. "Zo, kunnen we mooi plannen maken. Eigenlijk moeten we zo'n kamer ervoor hebben." zeg ik en ik lach zachtjes. Soms kan ik goed overdrijven, dit is geen film, dit is echt. Ik blader wat door het boek heen, er zitten verschillende plattegronden in. Per verdieping, in het geheel, nog meer technische dingen die ik toch niet begrijp. "Ik denk dat jij hem het beste in bewaren kan nemen en kan bepalen waar we moeten beginnen." zeg ik dan. Ik sluit het boek, haak de pen eraan en geef hem aan Rebecca met een klein glimlachje op mijn lippen. Ze is dan wel geen leider, maar misschien wel goed in een strategie bedenken.

Rowan Ava Carter

"Jij bent echt een raar wijf." zegt hij tegen me, als ik zeg dat ik voor Walkerbait diende en zijn neus heeft opgetrokken. Ik grijns iets, op dat moment was ik ook echt doorgedraaid. Nu zal ik dat echt niet meer doen. Dat was echt pure zelfmoord. Ik had geluk dat er een paar gekken waren die me hielpen, anders zat ik hier nu niet. Ik ben ze dankbaar, dat zeker. Als ik hem omgeduwd heb en op zijn middel ben ga zitten, kijkt hij uiterst verbaasd naar me. "Dat heb ik niet gezegd," gromt hij erop. "En ga van me af." Voor ik zelf vrijwillig van hem af kan gaan, duwt hij mij van me af waardoor ik op mijn rug in het zand beland en zacht moet lachen. Hij veert zowat op uit het zand en klopt het van zichzelf af. Zijn blik kijkt op mij neer. "Iemand anders mag jou lekker die beurt geven. Ik zei het enkel, zodat het misschien van jou chagrijnige gedrag zou helpen." Hij kijkt me geïrriteerd aan en ik lach zachtjes, waarna ik recht ga zitten. "Je denkt toch niet echt dat ik zoiets van je aan had genomen, hé?" vraag ik wat spottend. Het zand kleeft licht aan mijn lichaam, omdat ik nog een beetje nat ben. Snel sta ik ook op en begin het van mezelf af te kloppen. "En ik hoop ook maar niet dat je denkt dat hier nog iemand is die mij een beurt wilt geven." mompel ik als ik mezelf buk om mijn trui op te pakken. Ik laat hem over mijn magere bovenlichaam glijden, waardoor die ineens een stuk voller lijkt. Hij zwabbert en is wat te groot, maar lekker warm.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het is nog een best end terug naar de kust. Ik had er geen idee van dat ik zo ver het bos in ben gegaan. Komt vast door de discussie met Jess. Ach, het is ook gewoon zoveel beter om alleen te zijn. Het hert laat een spoor van bloed na op het bladertapijt van het bos. De bomen en begroeiing worden minder dicht, en ik begin de kust te zien. In de verte zit een silhouet op een ander. Het bovenste figuurtje is graatmager en lijkt op Rowan maar dan met kort haar. Dat kan niet kloppen. Rowan haat alles aan haarzelf, behalve haar mooie lange haren. De persoon onder haar duwt haar van hem af en staat op. Het is een flinke gozer maar heeft duidelijk een ander postuur dan Ryan. Hij gaat naast haar staan en het meisje dat op Rowan lijkt krabbelt overeind. Als ik dichterbij kom en ik hen op een meter of honderdvijftig voor me zie, besef ik me dat het echt Rowan is. Wat moet ze met die jongen? Werd ze aangerand ofzo? Ze staat in haar ondergoed en trekt net haar trui aan. Verder lijkt ze totaal niet in shock of bang, dus.. dat moet betekenen dat ze uit vrije wil met die jongen heeft liggen rollen. Hoe hard ik mezelf er ook om haat; mijn hart blijft even stilstaan. Ik denk aan gisteren, toen ze me nog zo gestoord als een gek vertelde hoe ze Rosy wilde worden en niet zonder me kon leven. Daar was ze snel overheen dan.. En dan verwijt zij mij dat ik het met Jess heb gedaan! Wie denkt ze wel niet dat ze is? Ik bijt op mijn onderlip en loop verwoed verder richting de boot terwijl het hert achter me aan sleept.

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 19:54 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Zo, kunnen we mooi plannen maken. Eigenlijk moeten we zo'n kamer ervoor hebben," lachte ze. Het was nu niet alsof dit top secret was, maar het zou wel cool zijn als we zo'n kamertje met ronde tafels zouden hebben. "Ik denk dat jij hem het beste in bewaren kan nemen en kan bepalen waar we moeten beginnen." Jess sloot het boek en stak het in mijn richting uit. Ik wist niet juist hoe de situaties overal zaten, maar dat kon ik nog wel gaan onderzoeken.
"Ja, ik zal het wel eens bekijken," zei ik uiteindelijk. "Maar verwacht alsjeblieft niet van mij dat ik mensen ga commanderen, want dat wil ik niet doen."
Dan was ik weer de slechte. Het leek wel alsof niemand me in het eerste opzicht mocht, net zoals die kerel van vanmorgen. Ik wist niet eens hoe hij heette, laat staan of hij hier nog was. Daarbij wist ik ook niet waar Rowan was en of ze weer iets stoms aan het doen was, zoals die zelfmoordactie van een paar dagen eerder waar ik nog steeds niet van bekomen was. Maar de pijn in mijn heupen was in ieder geval weggetrokken, dus ik ging er maar vanuit dat ik het verband er binnenkort wel af zou kunnen halen. "Laten we maar terug gaan."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov