[RPG-Topic] Full Of Fantasy. - Speeltopics

Het rpg topic, voor als je je hebt aangemeld bij de rpg full of fantasy, ik schrijf in de ik vorm, maar je mag het zelf weten. Ik begin zometeen.

May StarClan light your path.

Ember Green - Witch

Dan komt er een normaal human meisje met veel wapens naar ons toe, oh nee was het een fighter? Zou ze het gehoord hebben?
Het lijkt niet zo en doet vriendelijk. 'Hallo.' zegt ze. 'Hallo.' zeg ik gewoon. Ik wil liever niet in en gevecht raken. 'Was die knal die ik laatst hoorde van jou huis?'
Had ze dat gehoord? Dan moest ze wel ergens aan de rand van het bos wonen in plaats van in de stad. 'Ja, m'n boomhut is ingestort.' antwoord ik. 'Hoezo?'

Rain Thunder - Werecat
Een fighter vertelt wat er gebeurt is, ik zou normaal toch niet aanvallen, ze deed me niks zolang ik haar niks deed en dat was goed genoeg. De wond moest toch nog genezen. Ik zal een pijl en boog naast haar, misschien kon ze wel jagen. Ze stelt zich voor als Aurora Trel. Ik stond nu helemaal op. Meestal lik ik mijn wonden schoon, maar ik wist nooit of dat bij sommige wonden wel goed was. Heksen wisten er meer over en Vera had me er niks over verteld dus ik deed maar niks. Er was ook een vampier, maar ik weet nog niet hoe ze heet. Ik kijk uit het raam en zie dat het al langzaam donker wordt. Op een klok zie ik de tijd, 5 uur. Aurora is zo terug, zegt ze. Dus ik blijf wachten in stilte met de vampier en Vera. Ik durf niets aan de vampier te vragen, die waren toch vijanden van de weerwolfen? Of katten? Oh sh*T!! Die wezens kunnen gedachten lezen!

May StarClan light your path.

Aurora Trel

'Hoezo?' vraagt het blinde meisje. Ik haal de kap van mijn hoofd en mijn bruine golvende haar komt weer tevoorschijn. Ik had een pony en die zorgde nog voor genoeg bescherming van mijn ogen. Ik had nooit zo erg veel behoefte aan als gewone mensen me zaten aantegapen, omdat mijn ogen groener waren dan ongerijpte citroenen. Oftewel ze waren niet normaal groen met bruine en goude fonkelingen ertussen.
'Nou,' zeg ik en in haal ondertussen een dolk uit mijn zwaardriem en laat die door mijn hand balanceren.
'Als je hulp nodig hebt kan ik je helpen. Je kan wel even bij mij logeren totdat je een beter huis hebt gevonden. Ik ben dan wel een fighter maar met heksen heb ik nooit echt een probleem.'
Ik glimlach vriendelijk. Ook al ben ik er niet zeker van of ze dat ziet. Ik haal een hand door mijn haar en merk dan weer de schattige jongen op die rechts van me staat.
'Heb jij ook onderdak nodig?' vraag ik. Ik stop de dolk weer terug in mijn riem. Misschien zag dat er iets te vijandig uit voor een mens. Althans het was toch een mens?

"Rebellion's are build on hope"

Danny Jake Davids ~ tovernaar
"Heb jij ook onderdak nodig?' vraagt de fighter.
"Eerlijk gezegt wel, maar ik wil je niet tot last zijn" zeg ik terwijl ik mijn blik op haar dolk hou. Hoe scherp zou dat ding zijn. Dat doet er nu niet toe.
"Ik vind wel iets."Zeg ik met een glimlach.
Mooie leugen Danny.

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Ember Green - Witch
'Nou,' Ik hoor dat ze iets met een dolk doet, maar wat? 'Als je hulp nodig hebt kan ik je helpen, Je kan wel even bij mij logeren tot dat je een beter huis hebt gevonden. Ik ben dan wel een fighter maar met heksen heb ik nooit een probleem.' Heksen waren ook best wel menselijk, ze konden alleen toveren drankjes maken, genezen en rare rituelen uitvoeren. 'Uh, oké.' zeg ik dan. Ik hoor de dolk weer terug gaan en de heks vraagt iets aan Danny 'Heb jij ook onderdak nodig?' Danny zegt dat hij niet tot last wil zijn. Ik weet nog steeds niet hoe het meisje heet. 'Hoe heet je eigenlijks?' vraag ik. Ik vertel mijn eigen naam ook even. 'Ik ben Ember Green.'

[ bericht aangepast op 11 mei 2013 - 12:32 ]

May StarClan light your path.

Isaac Benoîte

Ik sta voor de grote deuren van de kerk te praten met een aantal kennissen van mijn ouders. Zij gaan alleen naar de mis van zondag, in verband met hun winkel, maar ik ga vaak drie keer per weer. Bon Dieu, wat een geluk hebben zij gehad met hun dochter. "Ze hadden zich in groepjes opgedeeld en zochten naar de geschikte planten voor de opdracht. Ze hadden een heel aparte gevonden, met een rare kleur. Deze stond niet op het blad, dus wilden ze weten of ze hem wel aan konden raken of plukken. Stel je voor dat ze het zomaar gedaan hadden. Oh, mijn hart zou de gevolgen ervan niet aankunnen! Maar goed, kleine Addison was dus teruggegaan naar de lerares om het te vragen. Op weg ernaartoe hoorde ze iets ritselen in de struiken. In haar onschuld en onwetendheid ging ze erop af. Ze zag toen twee grote ogen net als die van een kat, maar dan veel groter. Ze gilde uit angst voor het dier en riep Onze Heer om hulp. Gelukkig weerhield dit het dier ervan om haar aan te vallen en hij verdween meteen dieper het bos in." Even is Samantha stil. Waarschijnlijk overdenkt ze het nog eens, ze heeft het zienbaar moeilijk om het verhaal te vertellen en de gedachte van haar kleine meid in gevaar voor de geest te hebben. "Ze had wel dood kunnen zijn.." fluistert ze, waarna ze opkijkt naar het kruis bovenop de toren. Haar man, Benjamin, slaat een arm om haar heen en houdt haar even vast. "Het komt goed lieverd, ze is veilig", zegt hij haar terwijl hij naar het grasveld verderop kijkt waar Addison met andere kinderen uit de buurt speelt. "Wat vreselijk allemaal." zeg ik op het hele verhaal. "Ze zouden zulke tripjes eigenlijk niet meer mogen maken, dit is niet de eerste keer dat het maar net goed afliep.." Net als ik mijn zin afgemaakt heb, klinken de klokken boven ons. De mis begint.

Na de mis ga ik meteen na de markt, zonder nog met iemand te praten. Zo veel bezoekers waren er vandaag eigenlijk ook niet. Oude Sue ontbrak ook, ze ligt thuis ziek op bed. Dat is de reden dat ik naar de markt ga om wat spullen voor haar te halen. Meestal ben ik degene die de taak van zorg voor de zieken of ouderen op zich neemt, mijn manier om God te dienen. Ach, het is ook al een hele beloning het gelukkige gezicht van een medemens te zien. Ze te laten weten dat ze niet alleen zijn. Als ik de spullen bijeen heb in een grote mand die ik van mijn moeder geleend heb, loop ik richting Sue's huis. Een paar straten verderop zie ik echter iets vreemds. Een gezelschap staat een beetje ongemakkelijk met elkaar te praten. Het meisje heb ik nog nooit gezien. De jongen ziet er normaal uit, ja, ik kom hem wel eens tegen hier, al gaat hij niet naar de kerk. De andere figuur is aan het haar te zien een meisje, ze staat met haar rug naar me toe. Ze heeft een mantel aan, wat ik opvallend vind. Als ik dichter bij ze ben, ik ben ondertussen iets langzamer gaan lopen, zie ik nog een andere jongen, wat kleiner, waardoor hij een beetje verborgen stond. Ik sta kort stil en ik doe alsof ik de mand anders vastpak, terwijl ik vanuit mijn ooghoeken richting de groep kijk. Ik zie dat ik een beetje opval, dus loop ik op een rustig tempo weer door. Dit zal ik onthouden, als ik zoiets nog eens zie zal ik het melden. We willen natuurlijk de rust hier bewaren en we zitten niet op vreemdelingen en rare figuren te wachten.

Does the mirror see the same as the heart?

] Idrille Mila Chalant ~ 21 ~ Weerkat(tijger) ~ in haar huis

Zuchtend draaide ik me om op de bank en legde het boek over één of andere feeënwereld en diens inwoners met een plof op het bijzettafeltje neer.
Waarom was er vandaag nou nog niemand langs gekomen ?
Normaal kwam er elke dag wel iemand, een heks, een vampier, soms zelfs een jager of misschien gewoon wel een weerkat voor hulp, maar vandaag was het rustig, akelig rustig.
Met een soepelheid waar ik enorm trots op was sprong ik op en liep met half wiegende heupen richting de keuken om een hapje te pakken, een salade met spekblokjes, heerlijk.
Al weer op de bank neer geploft zette ik de radio aan en al snel sloot ik mijn ogen door de zwoele klanken van de muziek die door het huis heen golfden.
Ik had niets te klagen, ik woon heerlijk hier, ik kan mezelf goed onderhouden, ik geniet alle rust en had het respect dat ik verdiende.
Maar diep in mijn hart was een ijzig brok ontstaan jegens mijn mede weerkatten, puur omdat ze enkel toe keken hoe twee soortgenoten mijn ouders dood hadden laten gaan.
Er was geen ander excuus, zij hadden mijn ouders laten sterven terwijl er gewoon nog genoeg tijd was om ze te redden.
En ik weet het, ik was erbij, maar ik had toen nog niet de kennis om ze te helpen.
Kennis die ik nu wel bezat.
En als er een manier was om terug in de tijd te gaan om het ongedaan te maken, had ik dat zo gedaan, met alle gevolgen van dien.
Er werd op de deur geklopt en met een dierlijke grauw duwde ik me weer van de bank af, mijn speksalade wegzettend liep ik behoedzaam op de deur af.
“Mila schat, ben je daar ?”
De woede die ik net nog in mezelf had voelen woelen ebde weg toen ik opendeed voor mijn beste vriendin, wier een heks was. “Analeigh, leuk dat je even langskomt.” En ik liet haar binnen.
In haar volle gemak plofte ze op de bank neer, waarna ik al snel naast haar kwam zitten.
“Ben je gevolgd ?” Niet dat het me veel uit zou maken en ergens zou het me misschien wel helpen om verbannen te worden, maar alleen dit huis hield me nog hier, dicht bij mijn ouders.
Ze schudde haar hoofd. “Nee, je weet dat ik daar zo mijn trucjes voor heb.”
Ze grijnsde speels terwijl ze even in haar vingers knipte en mijn bak met salade omhoog vloog.
“Hhmm…best veel spek, een saaie dag dus ?”
Ik haalde nonchalant mijn schouders op. “Zo kan je het ook zeggen ja, wonderlijk dat je dat aan mijn hoeveelheid spek kan merken.”
Nu lachte ze hardop. “Kom op Mila, zo moeilijk is het niet om bij jou in te schatten dat als jij je verveeld je aan de spek gaat.” Ze nam me even in zich op. “Zolang je al het vet maar goed gebruikt.”
Ik klopte op mijn buik, die strak in diens goedgevormde vorm zat, nee, daar kwam niet zo snel wat bij en anders sportte ik het er wel van af.
Maar ik ben een weertijger en weertijgers hebben nou eenmaal redelijk veel vlees nodig om te kunnen overleven.
“Je denkt nu aan vlees hè ? Je pupillen vervormden even.”
Fijn, ik had er geen zin in als ik ongemerkt mijn tijgertrekken begon te krijgen.
In mijn jeugd heb ik door die onwetendheid en loshandigheid de tijger in me complete controle gegeven over mijn lichaam, waardoor ik eindigde in het doden van drie mensen, twee bejaarden en een man van rond de 40, die alle drie zwervers bleken te zijn.
“Kom op meid, jij moet eventjes iets anders doen, even je gedachten op iets anders zetten.”
Ze zette haar tas op tafel. “Help mij anders hier maar even mee.”
Voor me op tafel rolden gouden, zilveren, koperen en bronzen munten over tafel terwijl Analeigh haar tas op de kop draaide.
“Hoe kom je daar allemaal aan ?”
“Zomaar gekregen van een mede heks, hij kwam naar me toe en drukte deze in mijn handen.”
Dus nam ze het zomaar aan en huppelde ze er vrolijk mee weg ?
“kom laten we het gaan tellen, daarna zien we wel wat we ermee gaan doen.”

Credendo Vides

Danny Jake Davids~tovernaar
Ik volg het gesprek tussen de heks en de fighter al een tijdje niet meer.
Heel de tijd heb ik het gevoel dat we in de gaten worden worden gehouden.. Ik weet niet of het klopt,maar ik voel me er niet prettig bij.
''Ligt het aan mij of worden we in de gaten gehouden.''Zeg ik zo zacht mogelijk.
Als een mens heeft gehoord wat we daarstraks allemaal zeiden is dat niet zo'n goed nieuws.

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Autora Trel

De heks wil en de jongen niet. Ik wil mijn mond opentrekken naar de jongen dat ik zie dat hij liegt.
'Hoe heet je eigenlijk?' vraagt de heks.
'Ik ben Ember Green.'
'Ik ben Aurora,' zeg ik. 'En niet liegen. Niet alle mensen zijn aardig om een slaapplek aantebieden. Dus ik zal het maar aannemen als je het nodig hebt.'
Oke het klonk misschien niet zo aardig, maar het was de waarheid. Ik was dan wel bot en zeg altijd wat ik denk, maar de andere fighters zouden hem uitlachen of erger. Sommige zouden je slaan. Ook al beschermde ze de mensen.
'Dus wil je nou mee of niet' zeg ik tegen hem.
Blijkbaar volgt hij ons gesprek niet echt.
Hij had het over een gevoel dat we in de gaten werden gehouden. Ik kijk rond en mijn hand gaat gelijk naar mijn dolk. Mijn ogen schieten over de mensen en vallen dan op een fighter. Zack Goster.
Met verschrikte ogen draai ik me weer naar Ember en de jongen.
'Goed nu heb je echt weinig keus. Je moet mee!' Ik zeg het zacht en dringend en grijp zijn arm en die van Ember.
'Loop mee en doe alsof er niks aan de hand is!'

[ bericht aangepast op 11 mei 2013 - 18:49 ]

"Rebellion's are build on hope"

Danny Jake Davids~ Tovernaar
'Goed nu heb je echt weinig keus. Je moet mee!' Zegt de fighter zacht waarna ze mijn en Embers arm grijpt.
''Loop mee en doe alsof er niks aan de hand is!''
Au, ze pakt precies de plek beet waar ik laatst ben geslagen.
''Au! Ego sum non solet populus paulo amplius hœdum !(Au! Mens doe normaal ik ben geen klein kind meer!)'' Zeg ik terwijl ik mezelf los maak uit haar grip en over mijn arm strijk.
''Waarom heb je opeens zo'n haast?'' Vraag ik haar terwijl ik naar mijn arm kijk.


Jennifer Woods~Vampier
"Hoe zit het eigenlijk met jullie? Willen jullie ook iets, of gaan jullie liever weg? Dat zou ik best begrijpen, ik bedoel, jullie kunnen eigenlijk niet meer helpen. Alsnog heel erg bedankt voor wat jullie deden. Ik had het niet verwacht." Zegt Vera.
Ik was van plan antwoord te geven totdat ik de gedachten van de weercat hoorde. Meteen na het horen van de gedachten verdwijnt de lach van mijn gezicht.
''Ik weet niet. Ik denk niet dat ik hier bepaald welkom ben.''Zeg ik terwijl ik mijn blik op de werecat laat rusten.

[ bericht aangepast op 11 mei 2013 - 19:57 ]

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Aurora Trel

'Au! Ego sum non solet populus paulo amplius hœdum !(Au! Mens doe normaal ik ben geen klein kind meer!)' Zegt hij terwijl hij zich losrukt en over zijn arm wrijft. Wauw deze jongen kon Latijns. Ik was onder de indruk.
''Waarom heb je opeens zo'n haast?'' Vraagt hij terwijl zijn blik naar zijn arm gaat. Ik zucht en rol met mijn ogen.
'Die man daar is Zack en hij slaat Ember, jou en mij in elkaar als hij erachter komt dat we met een heks staan te praten!' Snauw ik fluisterend.
'Vivere si vis, ego' (dus als je wilt blijven leven zou ik meegaan) zeg ik. De arm van Ember hou ik niet zo stevig vast. Ik kijk heel eventjes naar achter en zie Zack een dolk pakken.
'Ik zweer we moeten gaan!' Zeg ik nu iets paniekerig. Ik kom Zack wel aan, maar een blinde heks en een jongen waarvan ik acht dat hij een normaal mens was konden waarschijnlijk niet al te veel doen. En daarbij was het mijn taak om hun te beschermen. Dus als die jongen koppig bleef doen moest ik vechten tegen Zack. En dat ging ik liever uit de weg.

"Rebellion's are build on hope"

Danny Jake Davids~Tovernaar
'Die man daar is Zack en hij slaat Ember, jou en mij in elkaar als hij erachter komt dat we met een heks staan te praten!
'Vivere si vis, ego' (dus als je wilt blijven leven zou ik meegaan) '' Snauwt ze fluisterend.
''Het is niet dat echt een verschil is met wat ik thuis allemaal heb gehad.'' Mompel ik tegen mezelf.
Ik kijk naar mijn koffer met kleren en mijn rug tas met mijn SpellBook erin. Shit,die heb ik daar laten liggen. De kleren maakt me niks uit, maar mijn SpellBook wil ik niet kwijt.
'Ik zweer we moeten gaan!' Zegt de Fighter nu iets paniiekerig.
''Ik vind best,maar ik wil eerst mijn rugzak. Zonder dat ding ga ik niet weg.'' zeg ik.

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Ember Green - Witch

Oppeens moesten we gaan en hadden we haast. Door ene Zack. Deed ze dat omdat ze dacht dat als ik blind was ik niet kon vechten? En ik was er trouwens oom achter gekomen dat Aurora Trel ook Latijn was. Man, ik was nu de enige. Ik ruk mijn arm los. 'Ik kan heus zelf wel lopen.' zei ik. Ik haatte het echt als mensen dachten dat als ik blind was ik niks kon. Ik voelde een hek: we waren nu bij de poort van de bovennatuurlijke bos en de stad. We waren niet ver meer van Aurora's huis, althans dat dacht ik. Jammer genoeg kon ik niet gedachten lezen als een vampier.

Rain thunder Werecat
De vampier kijkt niet zo blij naar me.
'Uhm wat is er?' vraag ik aan de vampier.

May StarClan light your path.

Jennifer Woods~ Vampier
'Uhm wat is er?' vraagt de Werecat.
''O niks hoor....alleen dat jij denkt omdat ik een vampier ben meteen een vijand ben. Ooit aan gedacht dat iedereen van elkaar kan verschillen?'' Zeg ik

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Vera Hepburn - Witch

Plots ontstaat er een discussie tussen Jennifer en Rain. "Deze ruzie is niet echt nodig. We zijn hier op neutraal terrein, dus iedereen is welkom." zeg ik dan om de boel te proberen te sussen. "Er zijn inderdaad veel vijandschappen tussen bepaalde soorten, maar net zo goed vriendschappen. Geen van beide zijn in dit geval nodig. Zeker niet omdat dit huis van iemand is die heel vriendelijk en behulpzaam was, en omdat we hier voor elkaar waren, om elkaar te helpen. Als je denkt dat het niet lukt om neutraal te blijven, is het misschien beter om weg te gaan." Ik hoop dat ze dit begrijpen en ernaar luisteren, want wat moet ik beginnen tegen een vampier, een werecat en eventueel nog een weerwolf die met elkaar gaan ruziën? "Ik denk eigenlijk dat we sowieso niet veel langer dan nodig gebruik moeten maken van de gastvrijheid van Aurora.." voeg ik er nog aan toe, want eigenlijk heb ik het ook wel weer gezien voor vandaag. Ondanks het feit dat ik even geslapen heb, ben ik toch weer bijna aan het einde van mijn krachten. Dat gebeurt er als je dingen moet doen die eigenlijk boven je niveau zijn, zeg ik tegen mezelf in gedachten.

Does the mirror see the same as the heart?

Rain thunder - Werecat
Vera probeert tussenbeide te komen, ik stop maar al had ik nog wel iets willen zeggen, maar dat vergeet ik gewoon maar, en denk er ook niet aan.
'Ik ga wel weer naar mijn huis.' ik wou nu even alleen zijn, en vanavond even jagen. 'Als Aurora terug komt, willen jullie dan tegen haar zeggen dat ik al naar huis ben?' Ik wacht niet langer op het antwoord, en loop naar de deur. ''Nogmaals bedankt dat je me wilde genezen, Vera.' zeg ik en kijk naar haar. Dan richt ik me op de deur, en open hem. Ik voel de wind langs mijn gezicht gaan, en was blij dat ik weer buiten was. Ik loop naar mijn huis, het bos door terwijl ik geniet van de natuur. Ondertussen denk ik aan de dingen die ik tegen de vampier wou zeggen. Snapte ze niet dat sommige wezens het irritant vinden als ze zomaar even gedachten las? Ik wou geen ruzie, maar goed: Wat ik had willen zeggen was dat ik niet zo dacht. Ik wou gewoon weten waarom ze me hielp aangezien ze zomaar kunnen aanvallen, of dat wel horen te doen. Zelf vind ik het niet nodig, ruzie's gevechten, alleen maar omdat je anders bent. De zon is al halverwege onder, ik moet opschieten als ik nog voor het donker thuis wil zijn. Werecats zien goed in het donker, maar het is ietsje lastiger om prooi te vinden in de buurt waar ik woon. Dan kom ik thuis, ik kijk naar mijn kleine bakstenen huisje. Het was niet erg mooi maar ik kon er in leven.
| Foto: http://i44.tinypic.com/213bk4.jpg | Ik liep naar de deur en opende hem, ik keek even rond in mijn huis. Snel keek ik in de koelkast. Bijna geen vlees meer.'
Ik ga de deur weer uit ietsje dieper het bos in. Ik zie nog een eekhoorn zitten, en een kraai. Ik sluip eerst op de eekhoorn af op vier poten, als ik dichtbij genoeg ben spring ik er op, het beestje kan niet ontsnappen. In één klauw kreeg ik het dood, en het is hetzelfde met de kraai. Dan loop ik naar binnen en leg ik het in de koelkast. Ik zet ook de radio aan heel zacht. Na een tijdje pak krijg ik erge honger en pak ik de kraai. Ik eet het gewoon rauw op, ik heb geen zin in koken en rauw is ook lekker. Als het op is kleed ik me snel om, ik had een kast in m'n slaapkamer staan. Ik doe mijn pyjama aan maar blijf nog steeds rondhangen in de voortuin. De maan is ondertussen al op gekomen en de zon is helemaal weg.

May StarClan light your path.