[RPG-Topic] Full Of Fantasy. - Speeltopics

Het rpg topic, voor als je je hebt aangemeld bij de rpg full of fantasy, ik schrijf in de ik vorm, maar je mag het zelf weten. Ik begin zometeen.

May StarClan light your path.

Jennifer Woods~Vampier
"Ik ben Rain Thunder, en uh.. Ik was aan het wandelen toen het ging regenen en ik had geen goede schuilplek, dus ik vroeg me af of ik hier ook kon schuilen en voor ik het besefde klopte ik op de deur." Zegt Rain. Haar aankijken doe ik niet. Nogsteeds heb ik in mijn hoofd wat ze in het huis van de fighter zei. Ookal heeft Vera er wat over gezegt, dingen vergeten doe ik niet vaak. Net als vergeven en vertrouwen.
"Jij was toch het vampier meisje dat bij Vera was, toen ik aan het genezen was?" Vraagt ze me dan.
''Ja,dus.'' anwoord ik kort terwijl ik mijn nogsteeds rode ogen op haar richt. ''Heb je daar problemen mee dan?''
Ik merk dat het schorre weer uit mijn stem is en plaats heeft gemaakt voor een snauwende stem. Veel boeid het me nu niet. Ik weet niet of het is omdat ik moe ben of omdat ik geïriteerd ben.
''Als je er problemen mee hebt kun je het gewoon zeggen hoor. Ik bijt niet.'' Zeg ik terwijl er een grijns op mijn gezicht komt. ''Nog niet.'' Voeg ik er dan nog aan toe.

(Wow, kort stukje.)



Danny Jake Davids~Tovenaar
Als Aurora mijn arm vast pak voel ik weer de pijn. Snel hoe ik mijn kaken op elkaar en probeer ik de pijn te negeren.
'Sta stil' mompetl ze en ze smeert een zalfje op mijn wonden. Ik denk dat ik maar niet ga vertellen dat nog op andere plekken wonden heb.
'Morgen zie je er bijna niks meer van' zegt ze met een glimlachje. Ze draait zich om en gaat veder met waar ze mee bezig was.
''Dankje.'' mompel ik zachtjes. Ik kijk nog even naar mijn arm. Hopelijk maakt het een einde van het teken dat voor mij al die tijd als slavernij stond. Ik hoop dat ik een nieuwe start kan maken en dat mens nooit meer hoef te zien. Ik doe mijn mouw weer omlaag en laat mijn gedachten los.
'Het is klaar' Zegt Aurora. Ik zie dat ze haar ogen snel knipperd. Ik zeg er maar niks over want ik denk dat ze het er niet over wil hebben.
Er komt een klein glimlachje op mijn gezicht als ik het eten zie. Best raar dat ik voor het eerst in tijden niet zelf hoefde te koken. Het meeste van wat ik maakte mocht ik niet eens eten. Ja, mijn leven was een hel. Ik zeg was, want ik denk dat het nu beter gaat worden.

[ bericht aangepast op 4 juni 2013 - 19:48 ]

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

(Volgens mij is dit topic weer bijna aan het dood gaan)

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

(Tja ik ben druk bezig met toetsenweek ]

"Rebellion's are build on hope"

Rain thunder - Werecat

"Ja, dus." Antwoord ze. Ik stoorde en dat was duidelijk. "Heb je daar problemen mee?" Ik schudde mijn hoofd. "Ik wou het gewoon zeker weten.." Ik wil nog iets zeggen maar besef dat ik beter stil kan zijn. "Als je daar problemen mee hebt kun je het gewoon zeggen. Ik bijt niet. Nog niet." Ik zuchte en schudde mijn hoofd weer. Ik keek even het huis rond, het zag er best mooi uit. Dan richt ik me weer op de twee. Ik glimlach zwak terwijl ik terugdenk aan hoe ik het vroeger had. Hoe verschrikkelijk dat was, en dat ik het nooit kwijt kon en altijd maar blij leek.. Ik was benieuwd of een van de twee het ook zal merken, maar vast niet, zoals de rest van de wereld. Ik zeg ook maar wat omdat ik geen stilte wil. "Zolang jij niet bijt, bijt ik ook niet."

May StarClan light your path.

Idrille Mila Chalant ~ 21 ~ Weerkat(tijger) ~ in haar huis

Aandachtig nam ik de twee in me op terwijl ze stonden te kibbelen.
Op het eerste moment was ik een beetje gespannen geweest, je weet nooit hoe iemand reageert als die erachter komt dat er al iemand anders is van een totaal ander ras, maar toen ik aan hen zag dat ze elkaar herkenden ontdooide ik een beetje, ondanks de woorden die ze naar elkaars hoofd smeten over bijten en de verbeten emoties die af en toe als een flikkering over hun gezichten heen schoten, waarvan zij dachten dat ze het goed weggestopt hadden.
Uiteindelijk glimlachte de weerkat zwak en weer schoot er een soort duistere gloed over haar gezicht heen, niet duister in de zin van slecht, maar meer een soort verbeten verdriet leek het, al wist ik natuurlijk niet of ik daarmee wel echt correct zit, het voelde alleen zo aan.
"Zolang jij niet bijt, bijt ik ook niet."
Voor de het vampiermeisje er iets tegenin kon brengen kwam ik met een zucht tussenbeide. "In mijn huis word niet gebeten." De toon in mijn stem was beslissend en dulde geen tegenspraak en ik hoopte dat ze dat ten harte namen, ik had geen zin om daadwerkelijk gewelddadig op te treden als die twee elkaar uiteindelijk naar de nek vlogen, al was dat best vet gezocht.
Ik richtte me tot de weerkat, die waarschijnlijk nog steeds geen idee had van wie ik was en zette zo goed mogelijk een glimlach op.
"Heb je zin om iets te drinken of te eten misschien ?" Bood ik hoffelijk aan. "Daarna kan je gerust plaatsnemen op één van de banken, dan zien we van zelf we wanneer de storm is afgelopen."

{Wat een kort stukje, het lijkt wel alsof ik steeds korter ga schrijven }

Credendo Vides

Aurora Trell - Fighter

Ik was stil tijdens het eten. Vooral in mijn gedachten verzonken. Ik voelde me best alleen, ondanks dat ik mensen om me heen had. Het vlees smaakte best lekker en toch voelde ik dat er iets mis was. Mijn vader had ik niet meer gezien toen hij me had verlaten.

*Flashback 11 jaar terug*

'Papa waar gaan we heen?' vroeg ik. Mijn vlechtjes danste vrolijk terwijl we door de poort liepen. Ik hield van het bos. Toen mama er nog was gingen we hier vaak wandelen.
'Je moet je kop houden!' snauwt mijn vader. Ik kijk verschrikt op naar de man die hoog boven me uittorent. We lopen steeds dichter het bos in. Ik hoor telkens meer geluiden die ik niet kan thuisbrengen. Gehuil en gegrom. Ik wil de hand van mijn vader pakken, maar hij trekt zich woedend los. Hij kijkt me vol haat aan en slaat me met zijn vlakke hand. Ik knal op de vloer en kijk omhoog met tranen in mijn ogen. Hij gooit een dolk op mijn schoot.
'Veel geluk jij klein monster' snauwt hij. Hij spuugt in mijn gezicht en loopt weg. Zijn woedende stappen sterven weg. Ik veeg mijn gezicht af en sta op.
'PAPA!' schreeuw ik met tranen in mijn ogen. Ik pak de dolk op en strijk over het ijzer. Ik brul woedend en gooi de dolk tegen de boom aan. Ik hak onophoudelijk tegen de bast aan. Ik hou op en begin te lopen. Waarheen wist ik niet. Ik was alleen. Hopeloos alleen. Plots sprong er een groot monster uit de struiken. Het was een wolf. Ik slaakte een gil en voelde hoe het zware gewicht op mijn lichaam. Ik begon te hakken met de dolk. Bloed spoot over mijn lichaam. Het dode gewicht valt neer op mijn lichaam. Ik moet huilen en duw het lichaam van de grote wolf van mijn lichaam.
'Het spijt me zo' fluisterde ik. Toen sprong ik op en rende ik weg,

Ik sta met tranen in mijn ogen op. De stoel klettert hard neer en weergalmt na in het huis. Ik draai me om en grijp een lang zwaard van de kast. Ik stamp naar buiten. Het was begonnen met regenen. Buiten in de tuin, stonden een paar poppen. Gemaakt van stro en zakken. Ik begin er hard op in te hakken. De tranen biggelde over mijn wangen. Ik slaakte de ene woedende brul na de andere terwijl ik kwaad op de poppen inhakte. Ik stopte en hijgde gejaagd.Toen zakte ik in op mijn knieën in de modder. Mijn handen vielen op de grond en het zwaard kletterde neer. Ik moest hard huilen. De tranen liepen met horten en stoten over mijn wangen en spatte op de grond.

"Rebellion's are build on hope"

Jennifer Woods||Vampier
"Zolang jij niet bijt, bijt ik ook niet." Zegt Rain dan. Zachtjes lach ik. Als ik bijt laat ik niet los tot de laatste druppel eruit is.
''Tuurlijk...'' Zeg ik sarcastisch.
Zoals ik al zei: Vergeven en vergeten doe ik niet snel. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar ik kan er ook niks aan doen.
"In mijn huis word niet gebeten."Zegt Idrille. De toon in haar stem was beslissend en dulde geen tegenspraak. Ik rolde mijn ogen hierbij. Het was duidelijk dat ik niet mijn beste bui had vandaag.
''Best.'' Zeg ik met tegen zin, net als een klein kind dat geen snoepje mag. Daarna kruisde ik mijn armen over elkaar om het af te maken.
"Heb je zin om iets te drinken of te eten misschien? Daarna kan je gerust plaatsnemen op één van de banken, dan zien we van zelf we wanneer de storm is afgelopen."Zegt ze dan tegen Rain. Ik zit hier dus nog een tijdje.
Ik slaak een zucht en bijt dan mijn tanden in de bloedzak die nog op mijn schoot lag en zuig hem leeg.
(Heb echt geen creatifiteit meer. Volgens mij schreef ik het woord verkeerd.)

Danny Jake Davids||Tovenaar
Van het eten krijg ik niet veel naar binnen. Dit is gewoon een gewoonte omdat ik eerst altijd geslagen werd als ik te veel nam.
In plaats van eten kijk ik dan maar om mee heen. Opeens Valt mijn blik op Aurora. Ik zie dat haar stoel op de grond gevallen is en zij zelf een zwaard heeft gepakt waarna ze naar buiten stampt. Vragend kijk ik haar na. Is dit iets waar ik me mee moet bemoeien of niet? Ik denk niet dat ze het wilt.
Toch besluit ik naar buiten te gaan. ''Ben zo terug.''Zeg ik tegen Ember. Ik loop richting de deur en zie dat het regent.
Dan maar nat worden denk ik bij mezelf terwijl ik mijn schouders ophaal.
Ik loop naar buiten en voel de koude regen op me neer komen. Dan zie ik haar op haar knieën zitten. Als ik dichter bij kom zie ik dat ze huilt.
''Hé, wat is er?'' Vraag ik haar terwijl ik tegen over haar op mijn hurken ga zitten. Misschien wilt ze het wel niet vertellen.
''Als je het niet wil zeggen is het ook goed, maar kom op zijn minst naar binnen. Straks vat je nog kou.''

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Aurora Trell ~ fighter

'Hé, wat is er?' hoorde ik plots de vragende stem van Danny. Hij zakt neer op zijn hurken en kijkt me aan.
'Als je het niet wil zeggen is het ook goed,' zegt hij. 'Maar kom op zijn minst naar binnen. Straks vat je nog kou.'
Mijn haar was zeiknat geworden en hing nu als een gordijntje om mijn gezicht. Ik balde mijn vuisten. Ik voelde mijn nagels priemen in mijn vel. Ik had met mezelf afgesproken dat ik nooit kwaad zou worden om wat mijn vader me had aangedaan. Nooit!

*flashback 9 jaar terug*

Papa had me vast gemist. Het was allemaal een misverstand geweest twee jaar geleden. Het was een strenge winter en ik had het ijskoud. Ik had een mantel van bont om me heengeslagen en liep de stad in. Ik kwam aan bij het huis van mijn vader. Ik haalde diep adem en bonsde op de deur. Ik had me al voorgesteld hoe hij de deur open zou doen. Hij zou in tranen uitbarsten en zeggen hoeveel het hem speet. Dat hij twee jaren naar me had gezocht en nog steeds van me hield. Na een tijdje deed niemand de deur open. Ik slikte even en duwde de deur open. De keuken en woonkamer zagen er nog altijd hetzelfde uit. Maar nu zat alles onder het stof. Ratten liepen over de vloer. Ik slikte nog een keer en volgde toen de trap naar boven. Mijn slaapkamer was een rotzooi. Alles was overhoop gehaald en met rode letters was er "monster" op de muur geschreven. Toen ik dichterbij keek zag ik dat het met bloed was geschreven. Mensenbloed. Ik liep snel naar de slaapkamer van mijn ouders. De kamer waar mijn moeder was gestorven in het kraambed toen ze bevallen van mijn doodgeboren broertje. Ik smijt de deur op en zak in op mijn knieën. Mijn vader bungelde een meter boven de grond. Een strop was om zijn keel. Zijn ogen staarde glazig voor zich uit. Zijn arm was opengesneden. Daarmee was het woord geschreven. Ik spring op en ren naar beneden, het huis uit. Ik ren het bos in en stop pas als alle kracht uit mij lichaam weg is en ik niks meer voel dan eenzaamheid

Ik open mijn ogen weer en merk dat ik nog steed in de modder zit. Ik kijk op naar Danny. Ik kon mezelf niet beheersen en vloog hem om de hals. Mijn tranen liepen in zijn nek.
'Ik wil niet meer alleen zijn,' hakkelde ik door de tranen heen. 'Ik wil gewoon niet meer dat mensen me verlaten door voor de dood te kiezen. Of om me achtertelaten. Ik ben zo bang.'
Ik klem me nog steviger vast aan Danny. Op dit moment kon ik er niks aan doen. Danny en Ember waren de enige die ik had op dit moment. De rest was dood of verafschuwde me.

"Rebellion's are build on hope"

Ember green - witch

Ik volg de voetstappen van danny als hij opstaat, en laat het lege bord achter. Met mijn magie voel ik waar de meubels staan en ik loop ook naar buiten. Natte druppels vallen op mij, danny, en aurora. Ik hoor aurora snikken, en ze had danny stevig vast. "Ik wil gewoon niet dat mensen me verlaten door voor de dood te kiezen of me alleen achter te laten. ik ben zo bang." Ik ook niet Fluisterde ik en ik had het niet echt door maar mijn ogen waren ook rood en ik voelde tranen. Ik kwam nu ook bij de groepsknuffel. Hun waren me enige vrienden.

May StarClan light your path.

Danny Jake Davids||Tovenaar

Nogsteeds heb ik geen antwoord terug gekregen. Ergens snap ik het ook wel. Ik vertel sommige dingen liever ook niet.
Dan zie ik dat ze ergens aan denkt. Zou dit te maken hebben met net?
Waarom moet ik altijd zoveel vragen stellen.
Nu ik erover nadenk deed ik dat altijd al.

~Flashback 10 jaar terug~
Ik keek naar mijn vader toen hij zijn koffers inpakte. ''Waarom ga je weg papa?'' Vroeg ik hem.
Het enige wat ik van hem kreeg was een droevige blik. ''Als je ouder bent begrijp je het.'' had hij me toen gezegt.
Ik had hem niet begrijpend aangekeken. ''Maar ik ben al zes!'' Antwoorden ik een beetje boos. Hij kreeg een zwak glimlachje op zijn gezicht en aaide over mijn bol. ''Waarom mag ik niet met jou mee?'' vroeg ik hem. Hij schudde zijn hoofd. ''Zorg goed voor je moeder, jongen.'' En met deze woorden verliet hij de kamer.
Het enige wat ik kon doen was naar de deur blijven kijken en me afvragen waaron. Waarom moest hij weg? Waarom mocht ik niet mee? Waarom moest dit hier gebeuren en niet bij de buren?

Tien jaar zijn er voorbij gegaan en nogsteeds snap ik het niet. Het liefste zou ik mijn vader nu gewoon op willen zoeken en hem vragen waarom.
Maar ik weet nu al dat dit onmogelijk is. Hij herkent me misschien niet eens meer. Hij heeft waarschijnlijk al een andere vrouw. En wie weet heeft hij wel nieuwe kinderen. Kinderen wie hij al zijn liefde geeft. Ze alles leert wat ze moeten weten. Ze nooit zal verlaten. Iets wat hij bij mij niet gedaan heeft.

Ik schrik uit mijn gedachten als Aurora me om de hals vliegt.
'Ik wil niet meer alleen zijn.Ik wil gewoon niet meer dat mensen me verlaten door voor de dood te kiezen. Of om me achtertelaten. Ik ben zo bang.' Zegt ze tussen haar tranen door. Ik voel haar tranen in mijn nek.
''Ssssh....'' Sus ik terwijl ik over haar rug heen wrijf.''Suus 'bonus ómnibus. (Het komt allemaal goed.) Je bent niet alleen. Ik ben er voor je en ik weet zeker dat Ember er ook zo over denkt.''
Dan voel ik nog een extra paar armen. Ik kijk op en zie dat Ember zich bij de knuffel heeft toegevoegt. Langzaam verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.
Deze keer een echte. Eentje die ik al in geen tien jaar meer op mijn gezicht heb gehad.

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Aurora Trell ~ fighter

Ik voel hoe Ember ook haar armen om ons heenslaat. Ergens diep van binnen wist ik dat ze me nooit zouden verlaten. Toen maakte ik de afspraak met mezelf. Ik zou hun beschermen. Niemand zou hun ooit nog pijn doen. Ze zouden nooit meer pijn lijden en wie dat toch zou doen. Wie het waagde hen pijn te doen kreeg te maken met mijn dolk in zijn keel. Ik zuchtte even. Ik sloeg mijn rechterarm om Ember heen. Niemand zou hun pijn doen.
Ergens diep van binnen wist ik het ook wel. Ik vond Danny best leuk. Niet gewoon leuk, maar leuk leuk. Alleen gaf mijn koppigheid niet toe. Ergens was de angst dat mannen me toch zouden verlaten. Dat hij me zou verlaten en me ook een monster zou vinden. De regen viel nu met bakken uit de hemel. Ik keep op naar de donkere hemel en grijnsde.
'We kunnen beter naar binnen' glimlachte ik. Ik ving even de blik van Danny. Mijn groene ogen lichtte zacht op in de duisternis en fonkelde na door mijn gelach. Ik moest vooral lachen doordat ik het heerlijke gevoel had dat ik veilig was. De mensen in het dorp voelde zich veilig door de fighters. De fighters beschermde hun. Maar wie beschermde de fighters?
Ik had nu een heks en een mannelijke heks in mijn huis. Erg bang was ik niet meer. Ik druk een kus op Embers haar.
'Kom op,' zeg ik glimlachend. 'We kunnen beter naar binnen voordat we ziek worden.'

"Rebellion's are build on hope"

Danny Jake Davids||Tovenaar
Eindelijk heb ik het gevoel dat ik ergens thuis hoor. Het was namelijk niet makkelijk ergens thuis te horen als iedereen dacht dat je gek was.
Ik had er eigenlijk zelf ook voor gezorgt. Had ik maar niet overal in mijn SpellBook moette lezen.
Soms probeerde een paar jongens het af te pakken. Gelukkig kwam er dan altijd iemand tussen die er iets aan kon doen voordat ik het zelf deed.
Als ze dat niet deden had ik mezelf waarschijnlijk verraden.
''Kom op,we kunnen beter naar binnen voordat we ziek worden.' Zegt Aurora met een glimlach.
''Zei ik toch.'' Zeg ik waarna er een grijns op mijn gezicht komt.
Ja,eindelijk heb ik een plek waar ik me thuis voel.

(Sorry voor het korte stukje)

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Ember Green ~ Witch
Met een échte glimlach stop ik met de twee te knuffellen en laat ik ze los.
'Kom op, we kunnen beter naar binnen voordat we ziek worden.' zegt Aurora's stem. Ik kan haar glimlach niet zien, maar ik weet dat we alle drie nu glimlachen. Dat voel ik gewoon, en het is een goed gevoel. ''Zei ik toch.'' zegt Danny. Ik knik. ''Goed idee,' zeg ik en doe mijn cappichon op. Voorzichtig loop ik naar Aurora's huis, en doe de deur open, en loop naar binnen. Ik hou de deur open voor mijn vrienden, maar sta wel binnen. Ik doe met mijn andere hand mijn capichon af.

Rain Thunder ~ Werecat.
Rustig ga ik zitten op een van de banken, ik kijk even uit het raam. De regen is erger geworden en het maakt best veel lawaai als het de glazen ruiten raakt. Misschien was dit wel de ergste storm sinds jaren. En dat in de zomer. ''In mijn huis wordt niet gebeten.'' zegt de mede-weerkat dan.
''Best.'' zegt de vampier, maar ik heb een gevoel dat ze het niet echt leuk vind.
''Mij best.'' zeg ik, maar vriendelijker dan het vampier meisje. Ik denk aan de maan, ik herriner hoe die was toen ie vol was.. En dan herinner ik me ook weer dat hij overmorgen alweer vol is! De tijd gaat best snel. Dat betekende dus dat de weerwolfen weer weerwolfen werden, weekatten weer weerkatten, de mensen die hier kwamen een groot probleem hadden, en de fighters, -niet Aurora natuurlijk, maar jeweetwel, de gene die de bovennatuurlijke soort dood willen -, terug komend met pijnlijke wonden. En natuurlijk werden de heksen, tovenaars, en al dat soort veel krachtiger en sterker. Eigenlijks, kon ik niet wachten op volle maan.

May StarClan light your path.

Aurora Trell ~fighter.

Ik stond ook op en liep gelijk naar binnen. Vooral omdat ik gebons op de deur hoorde. Iemand vond het blijkbaar zeer belangrijk om in dit rot weer helemaal naar mijn huis te komen. Ik doe de deur op een kier en zie het grauwe gezicht van Ferion van Alpen. Ferion was de leider van de Fighters. Hij vermoorde ieder magisch wezen wat zich ook maar op honderd meter van de muren bevond. Ik slikte even als ik in de grauwe grijze ogen kijk.
'Aurora,' zegt hij streng. Zijn stem snijd in de wind en laat kippenvel op mijn armen na. 'Hierbij arresteer ik je voor het verraden van de fighters.'
Mijn mond viel open van verbazing.
'Wat?' Kon ik over mijn lippen krijgen. Hij duwde de deur met een sterke rechter arm open en staarde naar Ember.
'Dat is een heks Aurora,' snauwde hij. 'Ik heb gehoord dat er nog eentje is en dat kunnen we niet toestaan. Ze zullen nu vermoord worden en jij wordt ter dood veroordeeld.'
Hij deed grote stappen naar Ember, maar ik was hem voor. Mijn dolk priemde gevaarlijk tegen zijn strot.
'Mij mag je hebben,' sis ik. 'Maar van hun blijf je af.'
Hij kijkt me verrast aan.
'Als ik alleen jou kan krijgen,' zegt hij en hij spuugt op de grond. 'Dan vermoord ik jullie nu liever allemaal.'
Hij trok zijn zwaard in en oogwenk, maar die trapte ik gelijk uit zijn handen. Een glimlach speelde op mijn lippen.
'Vergeet het maar' siste ik.
Toen, uit het niets, greep hij een pijl uit zijn pijlenkoker en stal die in mijn rechterschouder. Mijn ogen worden groot en ik hap naar adem. Bloed trok door mijn witte tuniek. Ik zakte in op mijn knieën en kijk naar de pijl. Ferion keek me glimlachend aan en knielt bij me neer.
'Verzet je nooit Aurora,' sist hij. 'Vooral niet tegen mij.'
Mijn hand gaat snel naar mijn dolk en voor Ferion het door heeft, is zijn keel doorgesneden.
Hij kijkt me totaal uit het veld geslagen aan en zakt dan dood neer op de grond. Ik begin te trillen van top tot teen.
'Ember,' zeg ik voorzichtig. 'We moeten hier weg. Ik heb nog een verborgen huis in het diepe gedeelte deel van dit bos. Daar gaan we heen.'
Dan gaat mijn hand trillend naar de pijl. Hij zat diep in mijn schouder en het deed ondraaglijk veel pijn. Tranen liepen over mijn wangen en de misselijkheid bekroop me.

"Rebellion's are build on hope"

Danny Jake Davids|| Tovenaar

Ik keek naar de twee als ze naar binnen gaan. Ik daar in tegen blijf buiten. Ik weet niet waarom, maar iets in me zei dat dat verstandig was.
Al begin ik te twijfelen aangezien het hier ijskoud is. Pas dan zie ik een aan komen lopen.
Ik verstop me nog net in bosjes. Je weet maar nooit met al die wezens hier. Ik zie dat hij op de deur klopt en dat Aurora open doet.
Ik zie dat ze wat zeggen en uit de gezichts uitdrukkingen te zien is het niet echt iets leuks. Maar verstaan wat ze zeggen kan ik niet.
Zachtje sluip ik dichterbij om het gesprek te volgen.
'Dat is een heks Aurora, Ik heb gehoord dat er nog eentje is en dat kunnen we niet toestaan. Ze zullen nu vermoord worden en jij wordt ter dood veroordeeld.' Snauwde hij.
Noemde hij me nou net een heks? Sinds waarneer ben ik een vrouw?
''Yep, hij is dood.'' Mompelde ik zo zacht mogelijk. Kan ik er wat aan doen dat ik een hekel heb aan mensen die me een heks noemen.
Ik zie dat hij al binnen gestapt is.
Voorzichtig sluip ik naar binnen en pak ik mijn rugzak. Gelukkig hebben ze niks door.
Dan pas zie ik dat Aurora een pijl in haar schouder krijgt.
''Dubbel dood.'' Mompel ik dan wat bozer. Nog voordat ik mijn SpellBook kan pakken heeft Aurora al zijn keel doorgesneden.
''Ember we moeten hier weg. Ik heb nog een verborgen huis in het diepe gedeelte deel van dit bos. Daar gaan we heen.''
Dit word dan al de zoveelste keer vandaag dat ik ergens anders naartoe moet. Ik sta op van mijn verstop plek en loop naar Ember en Aurora.
''Met die wond ga jij nergens naartoe. Straks verlies je nog te veel bloed.'' Zeg ik terwijl ik twijfelend kijk. ''Ik kan er iets aan doen, maar mijn spullen liggen nog bij mijn 'moeder'.'' Snel gaat mijn blik weer naar Ember. ''Heb jij misschien iets hier in de buurt. Het is niet veel ik mis nog een paar spullen.''

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!