[RPG-Topic] Full Of Fantasy. - Speeltopics

Het rpg topic, voor als je je hebt aangemeld bij de rpg full of fantasy, ik schrijf in de ik vorm, maar je mag het zelf weten. Ik begin zometeen.

May StarClan light your path.

Danny Jake Davids|| Tovenaar
Ik voelde dat er meer energie uit me werd 'gezogen'. Het was lastig om nog op mijn benen te staan maar ik probeerde het.
Als ik iets heb geleerd is het dat je niet moet opgeven hoe zwaar het ook word. Jammer genoeg is mijn vader er nu niet om het tegen me te zeggen.
Aurora schiet een pijl in de deur.
''Ik verzet geen stap meer.'' Fluisterd ze. Ze trekt haar knieën op en laat haar hoofd erin zakken.
''Luister..'' Begon ik vermoeid. Ik voelde dat ik meer energie verloor, maar het kon me niks schelen.
''...Weet dat.....het ....moeilijk is..ma-'' Ik greep weer naar mijn hoofd. Waarom moest dit nou op dit moment gebeuren. ''-Maar je moet....je moet doorzetten.... Anders vinde..... ze je.... ga alsje......blieft naar..binnen.'' Ik sloot mijn ogen maar bleef wel wakker.
''Alsjeblieft..'' Zei ik haast onverstaanbaar.

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Aurora Trell ~ fighter.


'Luister..,' zei Danny.
'...Weet dat.....het ....moeilijk is..ma-'
Hij greep naar zijn hoofd. Alweer. Waarom had ik het gevoel dat dit allemaal mijn schuld was. Ik had ze een slaapplaats aangeboden. Ik had ze in deze rotzooi geholpen.
'-Maar je moet....je moet doorzetten.... Anders vinde..... ze je.... ga alsje......blieft naar..binnen.'
Hij sloot zijn ogen.
'Alsjeblieft..' zei hij haast onverstaanbaar.
Zo snel als mijn lichaam toeliet, stond ik op. Ik sloeg mijn armen om hem heen. Ik zette mijn voeten stevig in de grond, zodat hij volledig op mij kon steunen.
'We gaan naar binnen,' fluisterde ik zacht. 'Dan zorg ik voor alles en ruste jij en Ember uit oké.'
We hadden veel meegemaakt deze dag. Ik leg zijn arm om mijn schouder en help hem om naar het huis te gaan.
'Dit is allemaal mijn schuld' fluister ik, meer tegen mezelf dan de andere. Ik pak de sleutels en doe het huisje open. Het huis bestond uit een simpele keuken, eetkamer, drie slaapkamers en een badkamer. De vallei bestond uit een groot stuk gras, met hier en daar een paar bomen. Er lag ook nog een klein meertje, maar dat was het.
'Hiermee moeten we het doen' zeg ik iets opgewekter. Ik moest de moed erin houden. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor Danny en Ember. Dat was ik hun verschuldigd.

"Rebellion's are build on hope"

Danny Jake Davids || Tovenaar

Ik houd mijn ogen gesloten. Hoe lang ik nog wakker blijf weet ik niet.
Dan voel ik een lichaam.
'We gaan naar binnen,Dan zorg ik voor alles en ruste jij en Ember uit oké.' Hoor ik Aurora's stem fluisteren. Het enige wat uit mijn mond komt is wat gemompel.
Ik voel dat mijn arm op een schouder word gelegd en dat we beginnen te lopen.
'Dit is allemaal mijn schuld' Fluisterd Aurora . Ik snap niet waarom ze denkt dat het haar schuld is.
"Nie waar...hun...schul.."Mompel ik. "jij..ons...holpen.." Misschien kwam het als onzin uit mijn mond, maar ik meende het. Nooit had iemand zoveel voor me gedaan.
'Hiermee moeten we het doen' zegt Aurora iets opgewekter.
"Bedank...voorr..alle"Mompel ik nog.___________________________________

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Aurora Trell ~ fighter.

Ik verstond bar weinig van wat Danny zei. Ik leidde hem naar binnen en duwde de deur naar een slaapkamer open. Ik legde hem in bed en trok de dekens over hem heen. Ik ging op het bed zitten en sloot mijn ogen voor een minuut. Ik herinnerde me nog dat de fighter iets over mijn broertje had gezegd. Het voelde als een leugen. Een leugen zodat ik hem niet zou vermoorden. Ik open mijn ogen weer en kijk naar Danny. Ik wist niet of hij sliep of dat hij vaker was. Ik keek naar mijn arm. Er zat nu nog alleen een schaafwond en de pijn was bijna weg. Ik boog voorover en drukte een kus op Danny's hoofd.
'Jij ook bedankt' fluisterde ik. Ik stond op. Ik keek nog even op hem neer. Het was een schat van een jongen en door alle gebeurtenissen durfde ik hem niet alleen te laten. Ik wierp even een blik op Ember door de deur.
Ze kon zien. Dat was echt geweldig. Alleen had ik soms het gevoel dat je soms beter niet kon zien. Zo zag je het grootste gedeelte niet van wat de aarde met zijn omgeving deed. Ik kreeg een steek in mijn arm, dus mijn lichaam besloot om weer op het bed te gaan zitten. Het liefst ging ik nu ook slapen. Het was toch nacht. Ik moet gapen en wrijf in mijn ogen.

"Rebellion's are build on hope"

[right][/right]Ember green - witch
We lopen het huis binnen. Danny slaapt. Ik val haast neer, maar nu Danny slaapt moest ik Aurora en hem eerst genezen. Dus ik liep naar de slaapkamer waar Danny lag. "Ik kan...wonden,genez..genezen." Hijgde ik.
"Als jullie... Gewond zijn.. Vraag mij Danny al genoeg geneest wonden..hij rusten..ik hellpen..
Aurora...jij niet schuldgevoel..fighters schuld...gemene fighters schuld niet jij ik bedoel..."' Maar meer kon ik niet zeggen, en ik stortte neer op de vloer van de simpele slaapkamer.

[ bericht aangepast op 13 juni 2013 - 23:37 ]

May StarClan light your path.

AuroraTrell ~ fighter.

Ember kwam binnen en het ene onverstaanbare woord na het andere kwam eruit. De taal van bewustelood-op-de-grond-vallen begreep ik wel. Ik stond weer op en tilde Ember op. Letterlijk. Ik droeg haar in mijn armen naar de andere slaapkamer en legde ook haar onder de dekens. Ik liep naar de keuken en pakte een doek. Die dompelde ik ik water en kneep het zacht uit. Ik liep terug naar Ember en legde de doek op haar hoofd.
'Rust maar lekker uit' mompelde ik. Toen liep ik terug naar Danny. Dit was het moment waarop mijn lichaam het begaf. Gebroken en vermoeid plofte ik naast hem neer. Ik had de kracht niet meer om naar mijn eigen slaapkamer te gaan. Ik nestel me in de kussens en val dan eindelijk in een dromenloze slaap.

"Rebellion's are build on hope"

Danny Jake Davids || Tovenaar

Ik sta voor een huis. Het huis komt me niet bekend voor, maar de man die voor het huis staat wel. Pap.
"Pap!!"Roep ik. Hij kijkt naar me, maar zijn blik is verbaasd.
"Kan ik je helpen jongen?" Vraagt hij met de zelfde blik.
"Ik ben het. Danny." Ik krijg een vragende blik van hem. "Danny, je zoon." Met moeite blijf ik kalm. Hoe kan hij me zijn vergeten?
"Ik heb alleen een tweeling van acht." Zegt hij. Als ik achter hem kijk zie ik een jongen en een meisje. Beide zagen ze er nog erg jong uit.

Ik schrik wakker en voel dat er zweet op mijn voorhoofd zit. Wie zegt dat dit niet echt zo is. Dat hij veder is gegaan en mij is vergeten.
Ik kijk om me heen en zie dat ik in een bed lig.
"wat heb ik gemist?" Vraag ik

[ bericht aangepast op 14 juni 2013 - 0:13 ]

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Aurora Trell ~ fighter.

Ik word wakker als Danny plots overeind schiet.
'Wat heb ik gemist?' vraagt hij. Ik lig met mijn gezicht in de kussens gedrukt. Gelukkig waren dit tweepersoonsbedden, anders was ik er nu afgevallen. Ik kijk langzaam op.
'Ember was net zo vermoeid als jij en ze is flauwgevallen,' mompelde ik. Ik wees ik de richting van de andere kamer. 'Ze slaapt nu.'
Ik voel een koude rilling over me heen lopen dus ik trek gauw de dekens over me heen. Mijn haar doe ik ook los. Ik kijk Danny recht aan en zie dat hij zweet. Ik werk mezelf overeind en pak een zakdoeken uit het nachtkastje. Ik ga tegenover Danny zitten en dep met het zakdoekje het zweer weg.
'Nachtmerrie?' vraag ik als ik het zakdoekje weggooi en mezelf weer in de kussens laat vallen.

"Rebellion's are build on hope"

Rain thunder - werecat.
"Het wordt al donker ik ga maar weer eens denk ik. Bedankt voor alles." Zeg ik snel en pak mijn taa terwijl ik naar het raam kijk. De storm heeft een korte pauze, dus ik ga. "Doei!" Zeg ik nog en sluit de deur achter me, op vier poten snel ik naar m'n huis en sta rechtop. Daarna eet ik snel een stukje rauwe vis dat ik nog had en ga slapen.

Ember Green - Witch
Ik droom over Danny en Aurora terwijl ik slaap.
Ik loop over het natte gras en de lucht is heel mooi blauw terwijl de zon door de enige boom schijnt. Ik stop als ik een bekende stem hoor. Danny! "Ember! En wat vind je van de wereld?" Vraagt hij.
"De wereld is perfet en mooi."
"Maar niet zo mooi als jij, Ember."Zegt hij. Ik glimlach.
"Maar lang niet zo mooi als jij Dann-" aurora komt aan.
"Aurora, het is niet wat-" begin ik.
"Is het wel. Jij wil danny afpakken."
"Nee ik.."
"Wel!" Ze pakt haar boog en een pijl die ze op de pees legt.
"Vaarwel, Ember."

Ik schrik wakker. Het is ochtend als ik uit het raam kijk. Aurora wou Danny al, maar mij voor hem aanvallen dat deed ze toch nieet? Ik moest dus stoppen met danny willen.. voor Aurora. Voor een Fighter.. Voor een vijjan... Vriendin. Een echte. Ik zuchtte en stond op, mijn knie deed pijn toen ik opstond. Ik liep naar de badkamer. Aurora en Danny sliepen nog. Ik waste mezelf en deed andere kleren aan die ik in een kast had gevonden. Eindelijk die verbrandde uit. Ik liep naar de koelkast en maakte één broodje, en at het op terwijl ik een pen en een papier zocht. Ik schreef een brief. Ik had 'blind schrijven' geleerd. Hetzelfde als schrijven maar als ik het wou lezen had ik speciale papier enzo nodig, nu dus niet meer. Danny en Aurora konden dit dus ook lezen.

voor Aurora en Danny
Bedankt dat jullie me hielpen. Jullie worden vast gelukkig met z'n twee. Ik ga weg, ik wil niet in de weg zitten.
Jullie twee horen bij elkaar en vinden elkaar leuk. Ik ga het bos weer in en vind wel iets. Mijn knie doet toch niet zo'n pijn meer.
Aurora, ik wou Danny ook, maar jullie horen juist bijelkaar.. Als ik terug kom komt er ruzie en moet Danny kiezen en blablabla.
Ik wil dat niet. Ik ben het bos in en vind wel iemand anders waar ik kan blijven...

Ember.

Ik loog. Ik loog in de brief maar anders zouden ze me zoeken en blablabla. Ik wist dat ik niets anders kon vinden om te mogen blijven slapen. Mijn knie deed nog zeer. En fighters zouden me wel pakken, en gevangen houden etc..
Misschien was dat wel beter, dacht ik. Een wereld zonder lastige Ember.
Ik zuchtte en legde het briefje op de eettafel en vertrok. Ik ging eerst zitten bij het meer in de vallei. Buiten waren fighters, en mijn knie deed te veel pijn om een heel bos door te sjouwen, ik legde mijn benen in het water en ging zitten op de kant.
Water werkt helend, wist ik.

[ bericht aangepast op 14 juni 2013 - 0:31 ]

May StarClan light your path.

Danny Jake Davids || Tovenaar

Ik kijk naast me en zie dat Aurora daar ligt.
'Ember was net zo vermoeid als jij en ze is flauwgevallen,' mompeld ze. Ze wijst naar een kamer. 'Ze slaapt nu.'
Ik knik. Nogsteeds denk ik aan mijn droom. Zou het echt waar zijn?
Als ik uit mijn gedachten kom zie ik dat Aurora zakdoeken pakt en daarmee mijn zweet wegdept.
'Nachtmerrie?' vraagtv ze als ze het zakdoekje weggooi t en haarzelf weer in de kussens laat vallen.
"Ja,"zeg ik "Het ergste is is dat ik denk dat het de waarheid is." Ik stap uit bed en loop de kamer uit. Slapen wil ik niet meer.

Ik zag een briefje liggen ik pak het op en lees het. Veel had ik niet te doen.

"voor Aurora en Danny
Bedankt dat jullie me hielpen. Jullie worden vast gelukkig met z'n twee. Ik ga weg, ik wil niet in de weg zitten.
Jullie twee horen bij elkaar en vinden elkaar leuk. Ik ga het bos weer in en vind wel iets. Mijn knie doet toch niet zo'n pijn meer.
Aurora, ik wou Danny ook, maar jullie horen juist bijelkaar.. Als ik terug kom komt er ruzie en moet Danny kiezen en blablabla.
Ik wil dat niet. Ik ben het bos in en vind wel iemand anders waar ik kan blijven...

Ember."

Als ik klaar ben met lezen weet ik niet wat ik moet zeggen. Ze vind me leuk? Dat doet er nu niets toe, ze is weg.
"Aurora."roep ik. "ik denk dat je dit wilt zien."

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Ember Green - witch
Ik sta op van het water en pak een appel die onder een boom ligt. Ik eet hem op en door het raam zie ik Danny mijn brief lezen. Sh*t, wat als hij me zag? Ik dook de bosjes in maar nog niet te ver weg van de vallei. Ik had geen zin om een fighter tegen te komen. Ik eet de appel rustig op terwijl ik tegen een boomstam aanleun. Ik zette mijn tas naast me en opende hem. Ik had niks te doen behalve een appel eten. Ik zuchtte. Waarom kon ik niet gewoon Danny niet leuk vinden? Ik probeer afleiding te zoeken door mijn SpellBook te pakken en te openen. Ik zoek naar een spreuk voor een nieuwe boomhut al weet ik best dat ik liever bij Danny en Aurora ben dan eenzaam in een boomhutje te zitten met fighters rondom me die me willen doden.

May StarClan light your path.

Aurora Trell ~ fighter.

'Ja,' hoor ik Danny antwoorden. 'En het ergste is, is dat ik denk dat het waar is.'
Ik frons mijn wenkbrauwen. Danny staat op en loopt de keuken in. Ik hoor dat hij iets pakt.
'Aurora!' roept hij plots, en ik werk mezelf weer mopperend overeind. 'Ik denk dat je dit wilt zien.'
Ik sta op en loop naar hem toe. Hij heeft een briefje in zijn handen. Ik pak het af en laat mijn ogen over de letters glijden.

'Voor Aurora en Danny
Bedankt dat jullie me hielpen. Jullie worden vast gelukkig met z'n twee. Ik ga weg, ik wil niet in de weg zitten.
Jullie twee horen bij elkaar en vinden elkaar leuk. Ik ga het bos weer in en vind wel iets. Mijn knie doet toch niet zo'n pijn meer.
Aurora, ik wou Danny ook, maar jullie horen juist bijelkaar.. Als ik terug kom komt er ruzie en moet Danny kiezen en blablabla.
Ik wil dat niet. Ik ben het bos in en vind wel iemand anders waar ik kan blijven...


Ember.'

Ik voel mijn wangen rood kleuren. Was er dan zo duidelijk dat ik Danny wel leuk vond. Ik verberg mijn wangen door mijn mantel razendsnel te pakken, die omteknopen en de kap over mijn hoofd te trekken. Mijn. Haar doe ik eerst nog even in een knot. Ik pak mijn zwaardriem met dolken en mijn boog met pijlentas.
Ember kennende was ze niet ver, maar de gedachte dat ze hierom weg was gegaan. Dat kon ik niet verdragen.
Ik stond tegenover Danny. Ik kon geen woord uit mijn keel krijgen.
'Ik heb aan mezelf beloofd dat ik jullie twee zou beschermen,' fluisterde ik. 'En dat doe ik ook. Kostte wat kost.'
Ik durfde hem niet meer aan te raken door de brief van Ember. Hij voelde vast niet hetzelfde voor mij en ik wou nu niet in een lastige situatie komen met hem. Ik glimlachte en rende toen het huis uit. Ik liep dwars door de klimop en zag gelijk Ember zitten.
'Je moet je echt beter verstoppen voor een fighter' snauwde ik. Plots zag ik een groep an tien fighters. Ik nam een besluit.
'Ember ga terug naar Danny,' zei ik. 'Beloof me dat je daar blijft. Beloof me dat je me niet komt zoeken. Ik geef ook ok jou Ember. Doe wat ik zeg.'
Toen ademde ik diep ik en rende ik dwars door de groep fighters heen.
'Pak me dan stelletje losers!' schreeuwde ik. Ze volgde me met zijn tienen tegelijkertijd. Ik rende tot aan mijn oude huis bij de muren van de stad. Ik stond stil en draaide me om. Ik zou mezelf alleen maar verwonden als ik tegenstand bood. De fighters kregen me te pakken en sloegen me in de boeien. Niet veel later lag ik in de kerkers. Ik was getrapt, geslagen en zelfs iemand had me verkracht. Tranen biggelde over mijn wangen als ik in het koude stro lig. Dan moet ik denken an Danny en Ember. Ze waren veilig. Ze waren eindelijk veilig. De fighters waren hun allang vergeten, maar voor mij hadden ze wraak gekoesterd. Ik trok mezelf op als een balletje en dacht continue aan Danny en Ember. Hoe ze leerde toveren zonder moe te worden. Hoe ze een relatie kregen. Al die tijd was ik de sleutel geweest voor een happy-after.

"Rebellion's are build on hope"

Danny Jake Davids||Tovenaar

Aurora komt aangelopen en pakt het briefje van me af. Ze begint het te lezen.
Ik zie dat haar wangen rood kleuren. Ik houd mijn hoofd schuin, maar nog voordat ik er iets over kan zeggen doet ze haar kap op haar hoofd en pakt ze haar spullen.
'Ik heb aan mezelf beloofd dat ik jullie twee zou beschermen, En dat doe ik ook. Kostte wat kost.' Fluisterd ze.
Ze glimlacht nog en rent dan het huis uit.
''Goed gedaan, Danny. Echt goed gedaan.'' Mompel ik tegen mezelf. Ik ga op de grond zitten en steun mijn hoofd op mijn handen.
Waarom krijg ik het gevoel dat dit mijn schuld is. Als ik niets tegen mijn moeder had gezegd was dit misschien nooit gebeurd. Dan was ik het huis niet uit.
Maar als nog zou ik dan niet weten hoelang ik daar nog zou zijn. Uit eindelijk zou ik toch wel weggelopen zijn geweest of anders........ Daar kan ik nu maar beter niet aan denken.
Ik blijf aan de brief denken. Zelf heb ik er nooit bij stil gestaan of ik iemand leuk vond. Misschien wel, maar weet ik niet precies of het echt zo is.
Ik zucht en sta op. Ik loop de deur uit om Ember te zoeken. Ik zie haar uit eindelijk achter de klimop tegen een boom aan geleund.
''Ember.'' Begin ik. "Kom alsjeblieft terug. Je hebt geen idee wat die fighters met je doen als ze je hebben gevonden.''

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Danny komt aan nadat Aurora een groepje fighters weg heeft gelokt. 'Ember,' zegt Danny en ik sta op. 'Kom alsjeblieft terug. Je hebt geen idee wat die fighters met je doen als ze je hebben gevonden.' Ik schud mijn hoofd. 'Dan doden ze me, maar dat is misschien beter.. Aurora heeft een stel fighters weg gelokt om mij te beschermen. Als ik er niet was geweest, was Aurora nu niet in gevaar. Dan konden jullie rustig leven. By the way, als ik terug kom, moet jij kiezen en krijg ik misschien wel ruzie met Aurora.' leg ik uit.
'Maar nu brengt ze zichzelf in gevaar door de fighters weg te lokken, we kunnen haar beter helpen.'
Ik wou dat ik een wapen had, als ik mijn krachten gebruik kan mijn knie en andere wonden niet goed genezen.
'Ga je mee Aurora helpen?' vroeg ik. Klaar om weg te sprinten in Aurora's richting.

May StarClan light your path.

Aurora Trell ~ fighter.


Ik was buiten. Maar ik wist niet of je de strop echt buiten noemde.
'Wegens verraad op het gehele corps,' hoorde ik een stem. 'Wordt Aurora Trell ter dood veroordeeld.'
Ik ademde diep in en uit. Ik hoopte dat Ember deed wat ik haar had gevraagd. Dat ze me niet achter na zou komen. Want als ze dat deed...
Ik open mijn ogen als de strop om mijn nek wordt gehangen.
Plots schiet er een schaduw tussen het publiek door. Mensen beginnen te gillen en fighters pakken hun staken. In een kleine seconde is de strop om mijn nek weg en tilt iemand me op. Ik word met een topsnelheid weggebracht. Al snel bevinden we ons weer in het bos. Ik word neer gezet en kijk mijn redder met grote ogen aan. Ik had al gelijk geweten wie het was. Mijn broertje. De jongen was niet meer dan dertien zomers oud. Hij leek uitgeput.
'Hey zus' grijnsde hij. Ik slaakte een kreet en sloeg mijn armen om zijn hals. We zakte in op de grond en ik kon niks meer doen dan huilen.

"Rebellion's are build on hope"