[RPG] Fallen Crowns • 2 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame
-
-
-



Mannen:
- Bastard - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- Glorious - Adam James Cordiall - Wetenschapper/ingenieur
- Bastard - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokter
- 0o7 - Mathre - Schildknaap
- MadEyeMoody - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet






Huize Northwode:

Vrouwen:

- STORYDREAMER - Rosamunde Northwode - Koningin
- Aurorea - Arabella Estelle Devereaux - Jonkvrouw
- Aurorea - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Rowboats - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen
-
-


Mannen:

- MadEyeMoody - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Rowboats - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Sid - Victarion ‘Vic’ Karstark - Kapitein van de wacht (Kapitein der ridders.)
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Bastard - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- 0o7 - Lior- Bandiet
-
-



Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic
Praat-Topic 2

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 13:39 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Elena Sophia Collins
"Oke, laten we gaan" zegt hij dan en gaat me vervolgens voor het huisje uit en richting het kleine paadje richting het bos. Ik loop rustig achter hem aan en als we bij de rand van het bos zijn, loop ik voor hem uit naar de juiste plek. Het is even wandelen, maar dan heb je ook wat. Een mooi en met bloemen gevuld veldje waar een zacht beekje doorheen stroomt. Een veldje waar geen bomen staan en de zon vrij spel heeft. Aan de rand, vlak voordat het veldje weer over gaat in bos, staan de aardbeienplanten en bramenstruiken. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. "Dit is nou wat ik noem een stukje hemel op aarde" zeg ik dan. Ik pak Bradley zijn hand vast en trek hem mee naar de aardbeien en bramen, waar ik zijn hand weer los laat. Ik pluk een aardbei en leg die in zijn hand en pluk er vervolgens ook eentje voor mezelf. Ik neem een hap en de zoete, zomerse aardbeiensmaak vult mijn mond. Ik stop de rest van de aardbij, op het kroontje na in mijn mond en laat het kroontje op de grond vallen. Ik begin rustig met het uitzoeken van de grote aardbeien en begin die in mijn mandje te verzamelen. De kleine en de groene laat ik hangen, zodat die ook nog mooi groot en rood kunnen worden. Hetzelfde doe ik met de bramen. De mooie zoek ik uit en degene die nog niet goed zijn, laat ik hangen. Ondertussen snoep ik er zelf tussendoor ook wat van. Ze zijn te lekker om niet te eten. Kon ik hier maar wonen, op dit mooie plekje, dan had ik elke zomer lekkere aardbeien en bramen waarvan ik er elke dag een aantal kon plukken en mooie bloemen waar ik mooie boeketjes mee zou kunnen maken. Diep in gedachte verzonken zie ik alles al voor me. Hoe kleine kinderen vrolijk rondrennen en af en toe een aardbei of een braam plukken. Of hoe kleine kinderen elkaar nat spetteren in het ondiepe beekje. Ik zit zo diep in gedachte verzonken dat ik ben gestopt met plukken en met een glimlachje naar het veldje kijk/staar. Ik heb zelf echter niet door dat ik weer zo aan het dromen ben.

Julius Edward of Monmouth
Heer Reagan zegt me even beeefd gedag en vervolgt dan iets over dat het een mooie dag is. Voordat ik antwoord kan geven, geeft Daniell een antwoord op zowel deze vraag als op een blijkbaar andere vraag, die ik gemist heb. De koning is in een goede stemming vandaag. Misschien heeft het met het weer te maken, aangezien vandaag het zonnetje flink schijnt en er geen wolkje aan de lucht is te zien. De koning reageerd op zijn beurt weer op Daniell en in glimlach een als hij zegt dat prinses Elizabeth ook zonder hem vast wel haar mannetje had kunnen staan, iets waar ik niet aan twijfel. Ze kon goed op eigen benen staan, net als haar dienstmeid Elena trouwens, al betwijfel ik dat prinses Elizabeth echt weet hoe goed ze met een zwaard om kan gaan. Ik heb haar wel eens zien oefenen ergens in het bos, waar niemand haar eigenlijk zou kunnen zien. Ik was die dag toevallig aan het wandelen en hoorde het gezwiep van een zwaard. Ik heb toen een tijdje onopgemerkt staan kijken en ik zou niet graag een zwaardgevecht met haar aangaan. Ik vraag me wel af of ze het allemaal zichzelf heeft geleerd of dat ze misschien een of andere geheime leermeester heeft of heeft gehad. Dan schrik ik weer even op uit mijn gedachte als prinses Elizabeth wat zegt over zijn goede humeur en dat het aanstekelijk is.
(Dan hoor ik ook de stem van prins Reagan en ik buig even lichtjes mijn bovenlichaam naar voren. "Goedemiddag prins Reagan" zeg ik dan en ik glimlach even vriendelijk naar hem.) Die even tussen haakjes.. weet niet of er nog het een ander aangepast moet worden zoals ik net lees op de vorige pagina haha.. maar als hij er wel staat kan de zin gewoon mee en anders gewoon vergeten .

[ bericht aangepast op 6 dec 2012 - 23:52 ]

Dawn Echo Lyna

Met die woorden kwamen ze. Ik dacht dat we al de grens naar Baratheon hadden overgestoken. Nou, mooi niet dus! We waren omringd door soldaten uit Northwode.
Hoe ik dat wist?
Ik wist het al aan de geluiden om me heen, maar ik opende mijn ogen om het zeker te weten.
Ja, het was zeker.
Het ergere was nog dat ik ze kende. Allemaal, maar vooral hun aanvoerder. Hij was verbaast mij te zien.
'Mevrouw Lyna?!' riep hij verontwaardigd uit. 'Wat doet u hier?'
Ik omklemde de messen. Ik voelde aan dat Allie dat ook deed met haar zwaard. Ik keek kalm op.
'Datzelfde wilde ik ook aan u vragen, heer Gringol' zei ik kalm.
Ik trok de messen en tot mijn grote verbazing kon ik hem nog bedreigen ook. De soldaten deden niets, overtuigd dat ik een van hen was. Gringol slikte.
'Waarom heeft u die messen? En wie is zij?!' Hij wees verontwaardigd naar Allie.
'Dat wicht heeft een achtste van mijn manschappen vermoord!' riep hij uit.
Ha, had ik toch nog goed geschat. Hij trok zijn wapen en wilde Allie aanvallen, maar ik sloot mijn ogen en maskeerde de aanval.
Gringol fronsde zijn wenkbrauwen en keek vragend naar mij.
'Wat doet u nu?' vroeg hij van zijn stuk gebracht.
Ik grijnsde en opende mijn ogen.
'Ik heb mijn kant gekozen, Gringol' zei ik kalm.
Ik liep naar hem toe en stak hem waar zijn maag zat. Dan kon hij langer lijden. Om te voorkomen dat hij weg zou lopen, stak ik hem ook nog in zijn dijen.
De soldaten zagen het niet aankomen. Daar maakten Allie en ik nog goed gebruik van ook.
Maar af en toe, tijdens het bloedbad dat volgde voor de soldaten van Allie en ik, dacht ik aan Gringol. Hij had me alles geleerd op het gebied van de verradelijke kunsten.
Maar hij had mijn vader begeleid naar de haven om vervolgens niet meer terug te keren. Hij had ooit, toen hij dacht dat ik sliep, toegegeven dat hij wist dat mijn vader niet meer zou terugkeren.
En dat vergaf ik hem nooit.

---

I will keep watch.

Neiva schreef:
Arabelle Estelle Devereaux
Ik kijk mijn moeder wat geïrriteerd aan als ze er maar over door blijft zeuren dat ik vanavond die donkerblauwe jurk aan moet doen naar het feest. Koppig schud ik mijn hoofd. 'Nee, die wil ik niet aan, ik doe die rode aan,' meld ik haar. 'Maar schat, die blauwe jurk staat zo mooi bij je ogen!' protesteert me. Ik haal mijn schouders op. 'Dat maakt me niet uit, ik trek die rode jurk aan, en als dat niet mag, dan ga ik niet'. Zonder verder nog iets te zeggen draai ik me om en loop ik weg. Een strenge moeder had haar kind nu waarschijnlijk een klap verkocht, maar zo is mijn moeder niet, daar is ze te lief voor en dat is soms handig te misbruiken.
Ik besluit maar even het dorp in te gaan, aangezien ik mijn lessen van vandaag toch al heb gehad.
Als ik het kasteel uit wil lopen bots ik bijna tegen mijn vader op. Ik glimlach lichtjes naar hem. 'Hallo, vader'. Mijn vader is wat strenger dan mijn moeder, en bij hem moet ik ook wat beter op mijn woorden passen. 'Waar denk jij heen te gaan?' bromt hij. 'Naar het dorp,' antwoord ik. 'In je eentje?' Ik schud snel mijn hoofd. 'Natuurlijk niet'. Hij kijkt me even onderzoekend aan, maar lijkt me uiteindelijk wel te geloven. 'Dan is het goed'. Met die woorden loopt hij weg. Als ik zeker weet dat ik niet meer te zien ben voor hem loop ik snel het kasteel uit. Hij kan er maar beter niet achter komen dat ik in mijn eentje naar het dorp ga, tenminste, meestal wordt hij daar niet blij van.
Ongeveer een kwartiertje later loop ik over de markt. Mijn blik glijdt over de marktkraampjes en ik kijk toe hoe de marktmannen hun producten verkopen.
'Goedemiddag vrouwe,' hoor ik een mannelijke stem zeggen. Ik kijk op en zie een lange man met donker haar staan. Hij komt me vaag bekend voor, maar ik kan er geen naam bij verzinnen. Hij buigt zijn hoofd even, waarop ik het zelfde doe. 'Aan het winkelen?' Zijn donkerblauwe ogen blikken in mijn donkerblauwe en hij glimlacht charmant. 'Goedemiddag sir,' glimlach ik. 'Ik ben niet echt aan het winkelen, meer gewoon wat rond aan het kijken'. Een oude man met een kar waar stukken hout op liggen vraagt of hij er langs mag. Ik glimlach naar de oude man en kijk dan naar weer naar de jongeman met de donkere haren. 'En wat doet u hier?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Algerain Catharina Baratheon

'Dat wicht heeft een achtste van mijn manschappen vermoord!' riep de aanvoerder van de Northwode manschappen uit.
Ik knikte, en lachte trots. Een achtste, maar liefst! Dat was dan ook geen groot leger.
De soldaat trok zijn wapen, en ik hield mijn zwaard in de aanslag om de aanval te blokkeren... maar de slag kwam niet aan. Ik keek vlug op, en zag dat Dawn de aanval afgeweerd had met mijn messen. Ze had haar ogen gesloten. Ik grijnsde.
'Wat doet u nu?!' vroeg de aanvoerder van de manschappen van zijn stuk gebracht.
'Ik heb mijn kant gekozen, Gringol,' zei Dawn kalm.
Een pijnlijke stilte heerste, voor wat maar een fractie van een seconde leek te duren. Maar toen verbrak Dawn het moment, stak het mes door zijn maag en het andere in zijn been.
Daarna ging het heel snel. De soldaten kwamen op ons af, en wij stonden rug aan rug in het midden van een kring van de beste krijgers in het hele koninkrijk. Toch was dat geen partij voor ons.
Het duurde niet lang voor ze allemaal op de grond lagen met doorgesneden kelen of afgeslagen ledematen. Helemaal niet lang zelfs.
Ik was bezig mijn zwaard af te vegen aan mijn toch al smerige, gescheurde kleren en Dawn keek verward en een tikje verstomd naar de grond; naar de schade die wij samen hadden aangericht.
'We kunnen hier niet blijven hangen. We moeten maken dat we wegkomen,' zei ik geagiteerd, en ik schoof mijn zwaard met een hard geluid terug in zijn schede en begon weer vooruit te hinken.
'Ze zullen gezocht worden als de vroege ochtendgloren uitbreken. We kunnen nooit snel genoeg zijn.'
Ik stopte met lopen, en draaide me om naar Dawn.
'Ik ben zo trots op je. Jij hebt bewezen dat er nog werkelijk mensen zijn die ik kan vertrouwen. Je hebt alles voor mij opgegeven, terwijl ik dat niet eens verdien,' Ik hield mezelf niet tegen dit te zeggen, al ging het tegen al mijn normen en waarden in.
'Ga jij maar. Jij bent jonger, sterker, en niet gewond aan je voeten. Jij zal op tijd weg kunnen komen. Als ik mijn lot moet ondergaan, dan zij het zo. Ren, Dawn.'

[ bericht aangepast op 7 dec 2012 - 19:56 ]

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

(Kan er iemand mij even een samenvatting geven van Northwode aub? Dan kan ik inspringen (: )

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Bradley
Ze loopt achter hem aan om vervolgens voor me te lopen opweg naar een met bloemen gevuld veltje met een beekje en zonder bomen, 'Als je valt, zou het dan mogelijk zijn om te verdrinken in bloemen?' Vraag ik haar sarcastisch, overal waren bloemen. Ze trekt me aan mijn hnd mee naar de aarbeien en bramen waarna ze een aardbei plukt en die in mijn hand legt. Ik ga op de grond zitten naast de mand en eet daar best veel van terwijl zij ze plukt, ja dit was van mij wel goed. 'Leef je nog?' Vraag ik grijnzend als ze voor zich uit staart en laat weer een kroontje op het nu al groene bergje van de aarbeien die ik al had opgegeten. Ik eet meer aardbeien dan bramen, dat had ik altijd liever gehad maar heel kieskeurig was ik nooit geweest. Als er iets was at ik het allemaal wel maar iedereen heeft zo zijn voorkeuren daarbij hadden aarbeien een grotere en vollere smaak. Ik keek weer naar Elena om te zien of ze al reageerde, ik was wel benieuwt waarom ze zo voor zich uit had zitten staren.

---

Don't be like the rest of them, darling

Elena Sophia Collins
Ik word uit mijn gedachte gehaald als Bradley vraagt of ik nog leef. Ik knik "ja ik leef nog" zeg ik dan en ik kijk zijn kant op. Hij kijkt naar me alsof hij een verklaring verwacht, wat waarschijnlijk ook zo is. "Wat, ik was gewoon even aan het wegdromen over hoe het zou zijn als ik hier zou wonen met elk jaar verse aardbeien en bramen en kinderen die hier vrolijk rondrennen en spelen in het beekje." zeg ik en ik haal even mijn schouders op. Ik draai me om om vervolgens weer wat aardbeien te plukken. Als ik de geplukte aardbeien in het mandje doe, zie ik dat een groot deel er alweer uit is en dan met name de aardbeien. Ik zet mijn handen in mijn zij en kijk streng naar Bradley terwijl ik een wenkbrauw omhoog doe. "Komop, werken voor je eten.. plukken jij. Niet alles wat ik pluk meteen naar binnen werken" zeg ik tegen hem terwijl ik het mandje naast hem weg pak en naar de andere kant van het veld loop om daar te gaan plukken. Ik zou heel graag willen trouwen en kinderen willen krijgen. Ik ben al best oud, 19. De meeste meisjes gaan het huis uit en trouwen rond hun 17e. Op die manier hebben de ouders wat kosten minder en hebben ze meer te eten voor zichzelf en eventueel jongere gezinsleden. Mijn ouders brengen het onderwerp ook wel eens voorzichtig naar boven, maar ik met mijn koppige karakter zeg altijd dat ik alleen wil trouwen als ik van iemand houd, niet omdat het moet en daarbij verdien. Ze dwingen me gelukkig niet, ze willen alleen maar dat ik gelukkig wordt.

[Seriously? Wilt niemand RPG'en?]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Exasperated schreef:
[Seriously? Wilt niemand RPG'en?]

[Ik wil wel, maar mijn personage's zijn bezet. Je kan anders wel naar een van die toekomen?]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Catherine Eleanor Baratheon.
Met een ongerust gevoel in mijn buik dwaalde ik door de gangen, op zoek naar mijn tweelingbroer. Ik wist niet hoe het met hem ging. Zou er nog iets aan zijn handen gedaan kunnen worden? Mijn jurk hield ik een beetje omhoog aan de voorkant, zodat ik makkelijker en harder kon lopen. Mijn haar, die hevig krulde nadat ik me gewassen had, zat een beetje door de war en terwijl ik liep probeerde ik het een beetje te fatsoeneren, ik kon er niet verstrooid uit zien. Aan verschillende bediendes vroeg ik of ze mijn broer gezien hadden, maar telkens stuurden ze me een andere kant uit. Na een tijdje ging het me echt irriteren, maar ik liet het niet merken en bedankte elke keer opnieuw de bediende als ik mijn vraag opnieuw gesteld had. Na een tijdje kwam ik de binnenplaats op, waar ik min vader, Elizabeth (mijn broer Reagan) en twee ridders tegen kwam. Julius - zucht - en Daniël. Vlug liep ik naar hen toe. 'Goededag,' begroette ik hen, waarna ik een buiging maakte. Ik keek op en zag dat Elizabeth een nieuwe jurk aan had, een grijze met bordeaux rode linten. Wauw, wat een mooie jurk. (Ik keek Reagan even bezorgd aan en keek naar zijn handen, die in verband gewikkeld waren. 'Alles goed?' mimde ik naar hem, duidend op zijn handen. )

[Ik wist niet of het bericht van Reagan jr. nog veranderd zou worden, maar anders mag je de haakjes wegdenken (: ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

5TYLE5 schreef:
Ilias Aeneas Logan
Ilias liep nog wat rond in zijn kamer en speelde wat met zijn popjes tot hij het zo goed als beu was en liep de kamer uit. In de gangen van het gedeelte waar schildknapen en andere knechten en dienstmeiden verbleven was er niet veel volk, dus had Ilias ook niemand om mee te praten of te spelen.
Hij besloot toen maar naar taverne 'Aphrodite' te gaan. Daar was de eigenaar, Micah, altijd er vriendelijk tegen Ilias ook al mocht het kleine baasje normaal op zijn leeftijd nog niet in de bar binnen. Hij diepte even in zijn zakken naar wat munten die hij nog bij had maar kwam al snel tot de conclusie dat dat niet genoeg zou zijn. Toch liep Ilias naar de bar, enkel om wat gezelschap te krijgen.
Hij duwde de grote deur met veel moeite open en werd meteen overspoeld door warmte en gelach. Maar Ilias negeerde de andere mannen en vrouwen en liep naar de grote bar waarachter Micah stond.
"Hallo," zei Ilias tegen de eigenaar en zag toen pas dat hij aan het praten was met Arissa, die niet lang daarvoor nog bij Ilias was geweest voor de hemden te passen en te herstellen. "Dag, Arissa."

---

kindness is never a burden.

Raegan Bran Baratheon.
Raegan draaide zich om toen hij de stem van zijn zoon hoorde. "Goedendag vader, prinses," zei Reagan plechtig en maakte een kleine buiging voor de koning, gaf zijn zuster een kus op haar hand en knikte naar sir Daniëll.
"Goedemorgen, Reagan," gaf de koning als antwoord en plaatste zijn hand even op de schouder van zijn zoon. Wat was hij trots op zijn erfgenaam.
"Waarom bent u zo opgewekt, vader? Het werkt aanstekelijk." vroeg Elizabeth vervolgens en glimlachte tot de koning zijn grote vreugde. Elizabeth glimlachte niet vaak meer, of in elk geval niet vaak meer naar haar vader. En dat maakte Raegan verdrietig. Hij wilde dat zijn dochter gelukkig was.
"Ah, het is een mooie dag! Het zonnetje schijnt, mijn kinderen zijn rondom mij en -hopelijk- gelukkig," even wierp hij een blik op Elizabeth's gezicht maar vervolgde toen,"En Northwode houd zich koest. Kortom, een stralende ochtend. Vind je niet Elizabeth?"
De koning keek het gezelschap rond en toen pas viel het verband om Reagan's handen hem op.
"Mijn zoon!" riep de koning verschrikt uit,"Wat is er gebeurd?"
Maar voor de kroonprins antwoord kon geven kwam er een zesde prater bij. Het was Catherine, die hoogstwaarschijnlijk opzoek was naar haar tweelingbroer.
"Goedendag," zei ze en maakte een buiging. De koning begroette haar vriendelijk terug.
Nu waren al zijn kinderen rondom hem. Tenminste, diegene die op het kasteel woonden.

|Urg. Ik ben fucking confused. |

---

kindness is never a burden.

Dawn Echo Lyna

Ik glimlach. Ze was trots... Op mij! Dat had niemand meer tegen me gezegd, sinds... Nou ja, sinds altijd eigenlijk wel.
'Ik laat je hier niet achter' zei ik kalm en ik liep verder. Ja, daar was de schuur.
Ik sleurde Allie mee, ik wachtte niet af totdat ze mij zou volgen. Natuurlijk hield ik wel rekening met haar voeten.
Ik opende de schuur. Daar stond Nia, de witte merrie, die me zachtjes toe hinnikte. Aan de linkerkant stond Tynged, mijn enige beste vriend die ik had gehad voor twee dagen geleden. Nu had ik er nog een bij: Allie.
Ik pakte twee lappen stof. Ik had nooit genoeg geld gehad voor een fatsoenlijk zadel, dus was het stof geworden. Ik draaide me om naar Allie.
'Weet jij hoe je moet paardrijden?' vroeg ik haar.
Ik wachtte haar antwoord niet af. Ik had twee lappen stof: een dunne van puur stof en een soort kussen achtig stofje. Die was wat dikker. Die gaf ik aan Allie.
Ik keek naar haar benen. Ik dacht na. Dat ging niet, dat zou teveel pijn doen.
Toen herinnerde ik me iets.
Ik had vroeger aan zelfkastijding gedaan, nu niet meer, en ik had de riem bewaard.
Ik zocht in een grote kist achterin de schuur. Ja, daar was hij.
De spijkers die erin zaten waren al lang aan het roesten en die kon ik er zo uithalen. Anders had Allie wel heel veel pijn gehad.
Toen de spijkers er eenmaal uit waren, was de riem langer dan ik dacht.
Ik keek Allie vragend aan.
Ik kon deze riem om haar voet en boven haar knie binden, zodat ze dat niet zou hoeven gebruiken.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om Allie hier achter te laten. Nee, dat kon ik gewoon niet doen. Het voelde alsof ons lot aan elkaar gebonden was, voor altijd.

---

I will keep watch.

Algerain Catharina Baratheon

Paarden? Ik deinsde achteruit, terwijl de herinneringen door mijn hoofd schoten.

Het knarsende geluid van paardenhoeven in de sneeuw had vanuit de verte geklonken, en ik had bij het knetterende haardvuur gezeten in het kleine houten huisje van Gillian in het bos. Ik had de voordeur horen opengaan, en zijn stem gehoord:
'Nee! Nee, wat is dit?! Waarom kom je voor mij?!'
Ik was snel door het raam gaan kijken, en ik had een stuk of twintig soldaten zien staan achter een enkele man op een sneeuwwit paard.
'Sorry, Gillian,' had de man op het paard gezegd. 'Maar je daden gaan in tegen het beleid van de kroon. De koning wenst je nu te spreken. En verwacht hier niet terug te komen; hij leek niet blij.'
Twee soldaten hadden een sterk tegenstribbelende Gillian vastgepakt en hadden geprobeerd zijn handen op zijn rug te krijgen. Maar het was hen niet gelukt.
'Nee! NEE! M'n dochter! Laat me gaan!'
Ik was naar buiten gerend, en had me aan hem vastgeklampt.
'Dit kunnen jullie niet doen! Hij heeft niets verkeerds gedaan!'
'Onee, meisje? Onee?'
Ze hadden Gillian inmiddels tegen de besneeuwde grond gewerkt, en ik had geprobeerd de man op het paard aan te vallen, maar alles wat ik toen nog had gezien waren de voorste benen en hoeven van het paard die hij hoog de lucht in had gegooid; een klap tegen mijn schouder en de sneeuw in mijn nek had ik nog gevoeld voor alles zwart was geworden.

'Natuurlijk kan ik paardrijden,' zei ik, en ik loog niet. Al had ik het al bijna twee jaar niet gedaan.
Ik liep naar de witte merrie toe, en stak mijn hand uit. Toen ze hoofdschuddend briesde, viel ik bijna achterover. Ik voelde Dawn's blik in mijn rug branden, al was dat een illusie. Ze was druk aan het rommelen in een soort kist, en ik vroeg me af wat ze aan het doen was.
'Ehm... wat ga je doen met die riem?' vroeg ik met een trillende stem.

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Bradley
'Wat, ik was gewoon even aan het wegdromen over hoe het zou zijn als ik hier zou wonen met elk jaar verse aarbeien en bramen en kinderen die hier vrolijk rondrennen en spelen in het beekje' Andwoorde ze schouderophalend om zich vervolgens om te draaien en weer wat aardbeien te plukken, blijkbaar heeft ze opgemerkt dat ik bijna allee aarbeien heb opgegeten aangezien ze me streng aankijkt. 'Komop, werken voor je eten.. plukken jij. Niet alles wat ik pluk meteen naar binnen werken' Zegt ze waarna ze het mandje weg pakt en opstaat om naar de andere kant van het veld te lopen en daar weer te gaan plukken. Met een zucht sta ik op en loop ik met haar mee, 'Hmm.. Kinderen dus, heb je ook al een jongen ontmoet die daarbij in aanmerking komt?' Vraag ik haar aangezien ik verder niets weet te verzinnen en waarna ik zelf een aantal aarbeien pluk en er een van opeet en de rest in de mand doe. De meest vrouwen uit het dorp waren al snel met een man getroud en dan voor hun hetliefst een rijke man, iemand met geld voor zovel de familie als hunzelf, in die zin was ik blij dat ik geen vrouw hoefde te zoeken.

[ bericht aangepast op 8 dec 2012 - 15:25 ]

---

Don't be like the rest of them, darling