[RPG] Fallen Crowns • 2 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame
-
-
-



Mannen:
- Bastard - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- Glorious - Adam James Cordiall - Wetenschapper/ingenieur
- Bastard - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokter
- 0o7 - Mathre - Schildknaap
- MadEyeMoody - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet






Huize Northwode:

Vrouwen:

- STORYDREAMER - Rosamunde Northwode - Koningin
- Aurorea - Arabella Estelle Devereaux - Jonkvrouw
- Aurorea - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Rowboats - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen
-
-


Mannen:

- MadEyeMoody - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Rowboats - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Sid - Victarion ‘Vic’ Karstark - Kapitein van de wacht (Kapitein der ridders.)
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Bastard - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- 0o7 - Lior- Bandiet
-
-



Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic
Praat-Topic 2

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 13:39 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Algerain Catharina Baratheon

Ik grijnsde scheef met haar mee; complimentjes zou ik nooit afslaan.
'Weet je, Dawn...' begon ik mysterieus, en ik liep een rondje om haar heen, tot ik achter haar stond.
'Ik mag je wel. Je verraadt degene die je de opdracht gaf te verraden. Je vertrouwd niemand... niemand behalve mij.'
Op dat moment trok ik het mes dat ik achter mijn rug had verstopt uit mijn riem en hield het tegen haar keel. Met mijn andere hand hield ik haar haren stevig vast bij de wortels om haar hoofd naar achteren te houden.
'Ik zeg het je nu vast, schat, voor het te laat is,' fluisterde ik van achteren in haar oor. 'Je kan niemand vertrouwen. En waarom zou ik ook? Waarom zou ik jou vertrouwen? Waarom zou ik je nu niet gewoon doden?'
Ik drukte het mes steviger tegen haar keel, en toch nam de spanning in haar lichaamstaal niet toe. Wat was dit? Was ze niet bang voor me? Vertrouwde ze me werkelijk?
Er was iets aan dit meisje, wat anders was dan mijn andere slachtoffers. Zij had pit, lef. Ze riep iets in me wakker, een bepaald gevoel van warmte. Maar ook van onherroepelijke emoties. De emoties die ik had moeten voelen toen het moment daar was, kwamen nu pas naar boven. De soldaten die Gillian kwamen halen... ik had ze slechts uitgescholden en hen op hun rechten gewezen. Ze hadden gedaan alsof ik niet bestond. Ik had niet eens gehuild. Mijn geest was toen al zo ver heen door de giftige tong van Amdir. Denken aan hem riep nu al een vurige woede bij me op, die nooit gedoofd was door hem te doden. Ik was niet voldaan.
'Ik zou nergens spijt van hebben...' ratelde ik door; mijn stem begon een trillende ondertoon te krijgen.
'Ik ben niet zwak, ik zou het zo doen... en toch... kan ik het niet...'
De druk op haar keel nam af en ik liet met een gelaten zucht mijn vingers ontspannen.

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Dawn Echo Lyna


Ze liet me los. Ik moet zeggen, ik was in spanning. Maar ik hield van dit soort vuile spelletjes. Dit deed ik zo vaak.
Maar toch... Dit was anders. Ik had niet geprobeerd haar van me af te halen. Had ik haar... Werkelijk vertrouwd?
Ik draaide me om.
'Ten eerste, ik zou graag willen hebben dat je al je andere wapens neerlegd' zei ik kalm.
Ik keek gespannen toe. Zou ze het doen?
'Ten tweede, ik ben net zo verbaast als jij' zei ik.
Ik dacht na. Ik had nooit levensnood gevoeld, ik bedoel: Had ik iets om voor te leven? Nee. Ouders weg, Koning is een zak... Had ik nog meer?
'Ten derde, ik voel geen angst meer. Sinds mijn jeugd al niet meer. Wel verdriet, maar ja: Dat heeft iedereen. Ik wil alsnog meer over je weten. Tenminste... Als je me niet meer probeert te vermoorden' zei ik.
Ze zag er een beetje van slag uit. Eerlijk gezegd had ik met haar te doen. Ik zuchtte.
'Hé. Wat je daarnet deed, me niet vermoorden, was erg loyaal. Dank je wel'
Zij was ook, net als ik, een mens. Dezelfde prioriteiten, net zoals ik. Ik wist hoe zij zich voelde. Dat kon ik dan maar beter uitdrukken.

[ bericht aangepast op 4 dec 2012 - 17:09 ]

---

I will keep watch.

Neiva schreef:
[Pretty please niet de reactie van iemand quoten als die nog op dezelfde pagina staat]

---

Credendo Vides

[Laatste verwittiging. Stop met het quoten van reacties alsjeblief. Het is nu al vaak genoeg gezegd en je gaat heus niet dood om even op de andere pagina te kijken.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

{ Whoops, had niet gezien dat mensen het aan het zeggen waren Ik zal het niet meer doen !!! }

---

I will keep watch.

[Iedereen krijgt een deadline tot en met woensdag om 20u00. Wie er tegen dan nog steeds niet nieuws gepost heeft, vliegt er uit. Geen excuses. Ik ben het wat beu aan het worden dat de rollen vrijwel allemaal volzet zijn en niemand de moeite neemt om even wat te posten terwijl ze wel online zijn. 10 regels is helemaal niet veel, dus doe wat moeite.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Algerain Catharina Baratheon

Ik beet op mijn lip om mijn frustraties binnen te houden. Moeilijk was dat echter wel. Verbaasd over mezelf deed ik toch wat ze zei; ze had een bepaalde overtuigingskracht op mij, en ik wist niet hoe dat kwam. Mijn mes plofte met een ritselend geluid in de bladeren op de grond, en ik deinsde langzaam achteruit.
'Ik kan niet meer vertellen,' zei ik met een klein stemmetje, waar enige angst in klonk. 'Er is niets meer. Ik weet niets meer. En het maakt toch ook niets meer uit. Ze gaan me langzaam dood martelen tot mijn hele lichaam verminkt is en geen mens me nog herkend. Daarna zal ik branden in de hel en boeten voor al mijn daden en er is niets wat ik er verder nog aan kan doen. Dat zal mijn toekomst zijn. De woorden uit de mond van koning Northwode hemzelf. En als het zo doorgaat, krijgt hij gelijk ook. Jij bent me gevolgd. Jij hebt me weten te vinden. Zij zullen dat ook doen. Ik moet hier weg. Nu. Of er is niets meer wat ik aan mijn toekomst kan veranderen.'
Ik wendde mijn blik van haar luisterende ogen af, raapte mijn messen op en hinkte met een pijnlijk gekreun terug naar mijn takkendak en mijn nog licht flikkerende vuurtje. Daar plofte ik weer neer op de doffe grond en sloeg rillend mijn mantel om me heen. Mijn verbazing over het nachtelijke bezoekje van Dawn was me totaal ontschoten. Ik dacht niet eens meer helder na.
Ookal kon ik mezelf niet zien, ik wist dat ik er vreselijk uitzag. Mijn wonden waren ontstoken, dat voelde ik, en mijn kleren waren gescheurd. Mijn haren zaten zo in de klit, dat ik ze net zo goed kon afsnijden. Verdomme, ik werd al doodziek voor ze me ook maar konden proberen te vinden. Zo kon ik niet reizen!
Met een zucht staarde ik voor me uit, tot de verbazing weer toesloeg. Het was Dawn. Ze had mijn aanwezigheid niet verlaten.

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Raegan Bran Baratheon
De koning liep verveeld door de gangen van het kasteel. Hij had afgesproken met de mannen van zijn garde, maar die bleken niet te komen opdagen. Wat Raegan hen niet kon kwalijk nemen aangezien zij ook nog een familie hadden en voor hun kinderen moesten zorgen. Net op dat moment draafde iemand de gang in. Het was sir Coulton, één van de vorst zijn aanvoerders.
"Mijn heer!" De ridder boog kort en nam even de tijd op adem te komen."Het spijt me zeer, heer. Ik heb iedereen opgetrommeld en-"
Raegan stak glimlachend zijn hand op om sir Coulton het zwijgend op te leggen. "Maakt U zich geen zorgen, we zullen de samenkomst op een andere dag plannen."
De koning liep verder door de gang met naast hem sir Coulton,"Het is niet alsof we vandaag aangevallen zullen worden." Sir Coulton knikte buigend,"Natuurlijk, heer. Dus... Ze hoeven niet de komen?"
Raegan stopte en plaatste zijn handen op de schouders van zijn trouwe dienaar,"Nee. Inderdaad. Zeg maar dat ze vandaag bij hun families mogen blijven, máár," Raegan stak zijn vinger in de lucht en keek Coulton berispend aan,"morgen wil ik hen graag allen om 10 uur in de strategie kamer."
Coulton boog nogmaals en zei opnieuw,"Zeker heer," waarna hij verdween en Raegan weer eenzaam door de gangen ronddoolde. Dat bracht hem aan het denken, aan zijn familie, maar ook aan Elizabeth die hij deze ochtend nog niet gezien had. Toen Raegan een dienster tegenkwam sprak hij haar dan ook meteen aan.
"Enig idee waar Elizabeth is?"
De dienster knikte,"Ik zag haar nog net in de voortuin met sir Graves en diens schildknaap." De koning knikte, ergens was hij wel blij. Daniëll Graves was namelijk een goede man, maar een tikkeltje geïrriteerd. Raegan had groot respect voor sir Graves en vooral na alles wat hij had meegemaakt met name zijn familie.
De koning liep richting de voortuin waar inderdaad zijn dochter en de ridder zich bevonden. Raegan glimlachte breed en liep naar het drietal toe.
"Elizabeth," zei hij traag. "Ik heb je gemist bij het ontbijt."

---

kindness is never a burden.

Elizabeth Marique Baratheon

"Elizabeth," Ik kromp even in elkaar en kneep voor een kleine seconde mijn ogen even stijf dicht. "Ik heb je gemist bij het ontbijt."
Ik draaide me om wanneer ik de stem van mijn vader hoorde en beet even op mijn onderlip.
Uit beleefdheid, boog ik mijn hoofd een beetje naar beneden en keek hem vervolgens recht in zijn ogen aan.
"Ik was een ritje gaan maken," Zei ik en wist dat er enige waarheid in zat, alleen liet ik het belangrijkste achterwegen. "Sir Graves heeft me vergezeld."
Hopelijk speelde Daniëll het wat mee en zou hij zijn mond niet voorbij praten, anders was ik wel gezien.
Mijn vader kon me in principe niets maken aangezien ik met begeleiding het kasteel had verlaten, maar het bleef mijn vader en zou dus misschien toch nog ergens over struikelen.
"Maakt u zich maar geen zorgen, vader." Zei ik met een kleine glimlach, hoewel het niet echt een gemeende glimlach was. "Het zal niet meer gebeuren."
Ik wist dat hij ons alleen maar probeerde om zijn familie te beschermen, maar soms werd ik echt doodziek dat hij alles van me moest weten.
Maar het was nog steeds mijn vader, dus moest ik nog steeds respect voor hem tonen, hoe moeilijk het soms ook voor me was.
Soms vroeg ik me echt af wat hij van me dacht, soms had ik het gevoel alsof hij me een enorme lastpost vond.
Maar dat kon ik hem eigenlijk niet kwalijk nemen aangezien ik me er van bewust van was dat ik soms erg diep in de nesten zat zonder dat ik het bedoelde.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Daniëll Liam Graves
'Elizabeth,' hoorde ik een bekende stem zeggen, de koning. 'Ik heb je gemist bij het ontbijt.'
Mijn blik gleed van Mathre's gewonde arm naar Elizabeth, ik was benieuwd naar hoe ze dit op zou lossen en het was bovendien ook nogal belangrijk dat we exact hetzelfde verhaal hadden wanneer we de gebeurtenissen van eerder deze ochtend liet openbaar wilden laten komen. 'Ik was een ritje gaan maken,' zei ze, ze loog niet, ze vertelde gewoon niet het hele verhaal. 'Sir Graves heeft me vergezeld.'
Ik trok even een gezicht, na al deze jaren was ik nog steeds niet helemaal tevreden met mijn titel, ik was opgegroeid in een kasteel waar ik en mijn vriendjes het hele landgoed op zijn kop zette en hoewel er veel tijd voorbij was gegaan sindsdien was ik er nog steeds niet aan gewend om met zoveel respect behandeld en aangesproken te worden. Ze kenden me gewoon niet als het vervelende, opgroeiende jochie dat ik ooit was. Wel als de norse, tot zichzelf gekeerde puber die ik was toen ik erachter kwam dat mijn "thuis" was vernietigd. Ik was gewend geraakt aan het leven op het kasteel en het was intussen mijn huis geworden maar er waren dagen dat ik de uitgestrekte landerijen waarop ik was opgegroeid nog steeds miste. 'Maakt u zich maar geen zorgen vader. Het zal niet meer gebeuren,' zei Elizabeth.
Ik keek naar de twee, vader en dochter. Ik benijdde ze om het feit dat ze elkaar nog hadden. 'Goedenmorgen Sire,' zei ik en ik knikte hem toe.

Arissa Illeana Sait
Ik keek om toen ik mijn naam hoorde noemen. Achter me stond de kleine Illias. Ik glimlachte even naar Micah en richtte mijn blik weer op Illias. Ik was bij hem vandaan gekomen omdat ik hem nog wat blouses had laten passen, een daarvan zat nu in de tas naast mijn kruk omdat ik hem nog moest vermaken want de mouwen waren veel te lang voor hem, toen ik de taverne Aphrodite met een bezoekje besloot te vereren. Ik besloot het spel van flirten en verleiden met Micah maar even te pauzeren. Dit was nou eenmaal niet iets wat een jongen van een jaar of... hoe oud was Illias eigenlijk? Ik zou het antwoord zo uit mijn hoofd niet weten maar hij kon niet veel ouder zijn als een jaar of tien, twaalf maximaal op zijn uiterlijk afgaand. Hoe oud hij ook was, het was in elk geval niet zo oud dat dit verleiden iets was wat je voor zijn neus moest doen. Illias had Micah ook begroet dus ik kon er vanuit gaan dat de twee elkaar redelijk goed kenden voor een eigenaar van een taverne van ongeveer vierentwintig en een schildknaap van een jaar of twaalf want over het algemeen waren dat niet de twee soorten mensen die heel veel met elkaar omgingen, vaak waren de schildknapen dan al iets ouder of al tot ridder geslagen. Hoewel schildknapen lang niet altijd uit een adelijk geslacht kwamen gingen ze vanaf het moment dat ze schilknaap waren geworden steeds meer om met de hogere klassen van de samenleving en jonge kinderen werden sowieso al uit taverne's gehouden. 'Hi Illias,' zei ik. 'Heb je niets te doen omdat je hier komt opdagen?'

---

Remember to be ridiculous.

Dawn Echo Lyna

Ik keek naar Allie. Ze zat verloren voor zich uit te staren.
Ik kreeg medelijden met haar. Ze had al zo veel verloren, waarom zou ze haar eigen leven nog moeten verliezen?
Ik wist welke straffen de koning in petto had, en om vriendelijk met hem te gaan praten, zou niet helpen.
Maar wie zegt dát hij het zou moeten weten?
Ik liep naar Allie en ging naast haar zitten. Ik zocht haar blik.
'De Koning komt niets te weten' zei ik sussend.
Nu was het meest beangstigende moment in mijn leven daar. Zou ik, of zou ik niet vertellen dat ik een spion voor de Koning van Northwode ben?
'Ik zal er namelijk persoonlijk voor zorgen dat hij niets te weten komt. Ik ben zijn enige spion. Hij zal het nooit te weten komen. Ik zeg niets' zei ik kalm.
Zou ze me nu gaan vermoorden? Ik hoopte het niet, maar als het anders zou zijn: Zo zal het zijn. Ik zou mijn lot aanvaarden.

[ bericht aangepast op 5 dec 2012 - 16:49 ]

---

I will keep watch.

Jonathan Xander Kingsley

Aangezien ik er op het feest vanavond piekfijn uit wilde zien, besloot ik om even het dorp in te trekken.
Misschien kon ik even langst de schoenmaker gaan, nieuwe schoenen waren namelijk altijd welkom.
Meestal als ik bij hem op bezoek ging, had hij altijd wel wat dat mijn smaak was, tegen een deftige prijs natuurlijk.
Wanneer ik in het dorp zelf wandelde, liep ik voorbij een bedelaar die zich zo te ruiken in geen dagen had gewassen.
Hij zag er erg uitgehongerd uit, waardoor ik snel even mijn broekzak in ging om er wat goudstukken uit te halen.
"Hier," Zei ik met een kleine zucht en duwde het in zijn handen. "Koop er eten mee."
De man keek ongelovig naar de goudstukken en vervolgens naar mij, alsof ik hem net had gered van de dood.
"Danku Sir," Zei hij met een tandloze grijns en krabbelde recht van de straatstenen om vervolgens nederig te buigen. "God zij met u."
Ik lachte hoofdschuddend en wandelde er weer rustig vandoor, blij dat ik mijn goede daad voor vandaag had gedaan.
Mijn ogen gleden door de straat wanneer ik een mooie blondine opmerkte met een porseleinen huid.
Ik herkende haar wel van ziens, maar niet genoeg om haar naam te kennen.
Toch hield dat me niet tegen om even naar haar te toe te gaan.
"Goedemiddag vrouwe," Zei ik met een kleine grijns en boog mijn hoofd wat uit beleefdheid. "Aan het winkelen?"
Mijn ogen ontmoetten de hare terwijl ik even charmant glimlachte, dit kon nog wel eens leuk worden.



[20u00 mensen, anders verdwijnen er rollen.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Catherine Eleanor Baratheon.

Met een rood aangelopen gezicht zat ik op de grond, hard hoestend. Tranen van de pijn liepen over mijn wangen piepend zoog ik naar lucht. Het kon me op het moment vrij weinig schelen dat mijn jurk vies werd. Die zal wel weer schoon gemaakt worden en ik had op het moment wel grotere problemen te maken. Ik zag niet veel, maar nog net dat Brom bij me neerknielde en me wat kruiden aangaf. 'Hier,' zei hij. 'Kauw hier op.' Daarna liep hij Reagan en Fauna achterna, het kasteel in. Met trillende handen stopte ik de kruiden in mijn mond en dwong mezelf te kauwen, hoe moeilijk het ook was. Ik had nog steeds weinig lucht en als ik dat ook binnen kreeg, was het echt niet veel. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en toen ik eenmaal aan het kauwen was, voelde ik hoe mijn luchtwegen zich wat gingen verwijden zodat er meer lucht doorheen kon. Uit voorzorg kauwde ik wat langer, totdat ik weer normaal adem kon halen. Uitgeput bleef ik even zitten, voordat ik de kruiden uit mijn mond haalde en het in het gras liet vallen. Als ik iets geleerd had, was dat ik nooit kruiden in mocht slikken voordat iemand me gezegd had dat het mocht. Ik klopte vlug het kleine beetje vuil van mijn jurk, gelukkig was hij niet vies geworden. Daarna pakte ik het voorste deel een stukje op, waardoor ik makkelijker kon wandelen. Ik liep naar binnen, veel langzamer dan rennen, en zocht naar mijn tweelingbroer, terwijl ik nadacht waar hij in godsnaam kon zijn.

Gemma Antoinette Treebone.
Zuchtend ging ik achter mijn bureau zitten, waarna ik een stapel kleren naast me neerlegde. Er ging heel wat kapot hier in het kasteel, maar ik maakte het met plezier. Een bloes van de koning met een gat, zo gemaakt. Een onderjurk van de koningin, zo gemaakt. Een bloes van een stalknecht, vol gaten en scheuren. Niets meer aan te doen. Ik stond op en haalde en stuk stof uit een kastje, voordat ik exact dezelfde bloes voor hem maakte, aangezien ik zo kon zien welke maat de jongeman had. Daarna ging ik weer verder met een jurk van prinses Catherine, waar een zoom los was geraakt. Ze was er afgelopen week bijna over gevallen. Nog een broek van prins Reagan en een paar jurken van dienstmeiden en ik was weer klaar met mijn taak. Ik haalde het gereedschap riempje van mijn jurk en legde die op tafel, voordat ik het raam open zette voor wat frisse lucht.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Algerain Catharina Baratheon

Ik draaide mijn hoofd ontzet naar haar om; ik wist niet of ik dankbaar moest zijn, of dat ik me afhankelijk voelde. Mijn lot lag in de handen van dit meisje.
'Waarom spioneer jij?' vroeg ik dus maar. 'Je verraadt je meester, of...' Ze keek me afwachtend aan. '...of je kiest een kant.'
De blik in haar ogen veranderde van verbaasd naar begrijpend. Ik trok mijn knieën op tot mijn kin en sloeg mijn armen eromheen.
'Aan wiens kant sta jij, Dawn? Aan die van de oorlog tussen Baratheon en Northwode... of aan die van de wereld?'
Ik keek haar een tijd lang aan, zwijgend. De stilte was niet ongemakkelijk.
Na een moment stond ik op, en begon al mijn spullen aan mijn riem te gespen. Ik wenste geen antwoord van haar. Ik wilde haar slechts laten nadenken over wat ze aan het doen was. Al wist ik niet waarom ik dit o zo wijze, verantwoordelijke gedrag vertoonde, ik moest ervan verzekerd zijn wat er in haar hoofd omging.
Toen ik klaar was met pakken, en ze nog steeds geen woord gerept had, draaide ik me voor een laatste keer naar haar om en legde mijn hand op haar schouder.
'Moge onze wegen elkaar opnieuw kruisen,' sprak ik plechtig, voor ik me richtte op de andere kant van het bos, en naar de nieuwe wereld voor me begon te hinken.
'Vroeg... of later...' voegde ik er grijnzend aan toe tegen mezelf, er geen idee van hebbend of ze me kon horen.
Het was nu een kwestie van kansen. De kans of ze me achterna zou komen leek naar mijn denken kleiner nu ik haar had beschuldigd van verraad van haar eigen volk; het was maar wat zij zou besluiten. Welke kant het leven met mij, met ons op wilde gaan. En het leven zat vol verrassingen.

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Dawn Echo Lyna

Ik ging haar achterna. Nee, ik wilde haar niet verliezen. Niet nog een...
Plotseling begreep ik het. Ik was mijn eigen volk aan het verraden. En het ergste is: Ik had niets in te brengen.
De koning verlangde het van me. Maar waarom had ik het toch gedaan?
Ik wilde weten waar ze naartoe ging. Waar haar lot haar naartoe zou wijzen. Ze zou niet veilig zijn. Nee, hinkend kwam je nergens.
'Hé, wacht nou!' riep ik en ik rende achter haar aan. Ik ging voor haar staan, zodat ze niet weg kon. Ik keek haar vastbesloten aan.
'Luister. Ik...' eigenlijk wilde ik mezelf gaan verdedigen, maar ik bedacht me. Ik nam diep adem.
'Ik ga met je mee, of je het leuk vind of niet' zei ik uiteindelijk.
Ik wilde onafhankelijkheid en nu was het moment daar. Ik kon eindelijk ontsnappen uit de handen van de koning en meer gaan zien van de wereld, wat zo onwaarschijnlijk had geleken na mijn moeders dood en mijn vaders vertrek.
Ze had me dan welliswaar beschuldigd van verraad, van mijn eigen volk nog wel, maar wat en wie was nou mijn eigen volk? De burgers die mij elke keer minachtend aan hadden gekeken als ik langskwam? De mensen uit Baratheon, die mij nog nooit gezien en gehoord hadden? Nee, ik wilde mijn zicht niet meer beperken. De wereld was zo groot, zo vol met nieuwe dingen. Zo vol met sleutels tot nieuwe wijsheid, nieuwe ontwikkelingen...
En Allie was de sleutel tot nieuwe vriendschap.

---

I will keep watch.