[RPG] Fallen Crowns • 2 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame
-
-
-



Mannen:
- Bastard - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- Glorious - Adam James Cordiall - Wetenschapper/ingenieur
- Bastard - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokter
- 0o7 - Mathre - Schildknaap
- MadEyeMoody - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet






Huize Northwode:

Vrouwen:

- STORYDREAMER - Rosamunde Northwode - Koningin
- Aurorea - Arabella Estelle Devereaux - Jonkvrouw
- Aurorea - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Rowboats - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen
-
-


Mannen:

- MadEyeMoody - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Rowboats - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Sid - Victarion ‘Vic’ Karstark - Kapitein van de wacht (Kapitein der ridders.)
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Bastard - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- 0o7 - Lior- Bandiet
-
-



Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic
Praat-Topic 2

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 13:39 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

mismi schreef:
Elena Sophia Collins
"Vertrouw je me niet?" vraagt hij quasie-verontwaardigt. Ik haal even mijn schouders op. "maar nee, ik denk niet dat ik al dood wil" voegt hij eraan toe terwijl hij even een blik op het kasteel werpt. "Hey, met jou weet je maar nooit hè" zeg ik dan en ik lach even. "Wat was je van plan te doen?" vraagt hij dan. "Ik was van plan een wandeling in het bos te gaan maken." antwoord ik dan. "Misschien zijn er nog wel een paar aardbeien en bramen om te plukken" vervolg ik dan. Het was wel de tijd ervoor, maar ik was niet de enige die ze lekker vond, maar misschien weet ik nog wel een plek waar nog niemand is geweest om alles weg te plukken. Alle voorgaande jaren heb ik daar ook nog aardbeien en bramen in overvloed kunnen plukken. Hoe meer ik nadacht over de aardbeien en bramen, hoe meer trek ik erin kreeg. Ze waren altijd zo lekker zoet en ik weet dat Bradley ze ook lekker vindt. Hij kan zijn hele buik ermee vol eten als er genoeg is. Een moment voor hem waarop hij eens geen honger heeft en ook eens wat anders kan eten dan de dingen die of van mij krijgt of die hij steelt. Vaak is het gewoon brood of wat restjes. Aardbeien en bramen daarintegen zijn lekker vers en zoet. Misschien moet ik er ook een aantal meenemen voor vanavond, voor het geval hetgene wat ik ga maken niet zo lekker is. "Daarna ga ik nog even naar de markt om eten te kopen voor vanavond, dan kan je zelf kiezen wat je wil dat ik maak.." zeg ik dan. "Of jij kookt een keer" zeg ik dan en ik grinnik even.

Bradley
'Hey, met jou weet je maar nooit he' Zegt ze met een lach waarna ze andwoord dat ze vanplan was een wandeling in het bos te gaan maken om aardbeien en bramen te plukken. Hmm.. Waarschijnlijk zou ik wel mee gaan, de aardbeien en bramen die in het bos groeiden waren altijd lekker en daarbij waren de meesten niet veel op de markt te vinden of ze waren al weken oud voordat iemand ze verkocht. 'Daarna ga ik nog even naar de markt om eten te kopen voor vanavond, dan kan je zelf kiezen wat je wil dat ik maak.. Of jij kookt een keer' Zegt ze vervolgens en grinnikt even bij het laatste. 'Tsja, als je wil dat je eten verprust of aangebrand word' Andwoord ik grijnzend, ik was niet echt zo'n ster in koken... Aangezien ik het ook bijna nooit gedaan had, maar een aantal keer en daarbij was het eten toen niet echt eetbaar. En ik had wel zin in niet aangebrand eten en aangezien ze zelf wel kon koken liet ik dat wel aan haar over. 'Ik ga wel mee naar het bos' Zeg ik vervolgens, kon ik direct te bramen en aardbeien die ze plukte opeten. Bedacht ik me en er verscheen een korte grijns op mijn gezicht bij die gedachte.

---

Don't be like the rest of them, darling

-Dubbel

[ bericht aangepast op 6 dec 2012 - 15:45 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

Anna Bailey Miller
"Tja, als je wil dat je eten verprutst of aangebrand wordt" atnwoord hij grijnzend en schud even lachend mijn hoofd. "liever niet." zeg ik dan nog. "Ik ga wel mee naar het bos" zegt hij dan vervolgens. Ik wist wel dat hij het idee van vers geplukte aardbeien en bramen niet kon weerstaan. Er verschijnt even een grijns op zijn gezicht en ik schud weer even met mijn hoofd. Ik begin rustig te lopen richting het dorp. "Misschien moeten we onszelf wel leren jagen" zeg ik dan. Van een hert kan je zeker een week eten, als het niet langer is. "Scheelt weer geld en dan hoef jij niet zo te stelen" ga ik verder. Ik loop richting het huisje waar ik met mijn ouders woon, want ik ga niet in deze jurk het bos in. Het is een van mijn nettere jurken die ik na de rare ochtend had aangetrokken omdat de andere te vies was om in te werken. Als ik daar aan kom, merk ik dat het huisje leeg is. Waarschijnlijk zijn mijn ouders het dorp even in ofzo. Ik doe de deur open en hou hem even open voor Bradley voordat ie in zijn gezicht dicht valt. "Ik trek even een andere jurk aan hoor, dit is een van mijn betere en die trek ik niet aan naar het bos". Ik loop om een houten tussenmuurtje heen naar de ruimte waar mijn bed staat. Tja, veel privacy heb je niet. Je kan zo door de kieren en spleten tussen de planken heen kijken als je wil. Ik kan een grote lap stof die als gordijn fungeert ervoor schuiven, maar ik heb toch nog een soort van onderjurk/japon eronder zitten, dus vind ik het niet nodig. Ik maak de touwtjes van deze jurk los en trek hem vervolgens uit. Ik leg hem netjes op mijn bed voordat ik een andere jurk van de plank afpak om die vervolgens aan te trekken. Ik trek de touwtjes aan de voorkant een beetje aan en knoop ze vast. Ik pak mijn zwaard weer onder mijn bed vandaan en loop weer naar de "huiskamer". Ik pak een mandje van de tafel om de aardbeien en bramen in te doen.

[ bericht aangepast op 6 dec 2012 - 16:38 ]

Algerain Catharina Baratheon

Dawn en ik liepen al een tijd door het bos. Of eerder, zij liep en ik probeerde zonder al te veel druk op mijn voeten te leggen vooruit te komen. Ik wist dat ze zich inhield voor mij, of het nou was omdat ik zo traag als een schildpad liep of omdat ze mij de weg wilde laten leiden.
Ze had al een paar keer gevraagd of ik niet even wilde rusten, maar ik hield me groot en zei telkens dat er niets aan de hand was en hinkte verder.
'Het belangrijkste wat je moet weten aan vechten met messen is dat je wapens verlengstukken van je armen zijn,' sprak ik tegen Dawn, nadat ze na een tijd openlijk had toegegeven niet te weten hoe ze met messen moest omgaan.
Ik pakte het mes wat ik haar gegeven had uit haar hand, en trok mijn eigen ook.
'Licht... en snel moet je wezen...' ik deed een beweging voor waarbij ik in één beweging twee bomen tegelijk van een groot stuk schors beroofde.
'Wees niet op één plek tegelijk met je zintuigen. Je vijand omringd je. Je kunt geen kant op. Je moet hun voeten op de grond voelen, hun adem in de lucht en hun aanwezigheid in je omgeving. Leef hen in. Leef.'
Ik gaf haar de messen, zodat ze het ook kon proberen.
'Een wijze man vertelde mij ooit: "Steek het lont van het zegevierende vuur aan. Denk niet dat je zal winnen, maar hou in je hoofd dat je nooit zal verliezen. Onthul je kracht aan het volledige ras der mensen. Kies om te gedijen. Win."'

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Bradley
'Liever niet' Andwoorde ze toen ik zei dat ik het eten zou verprutsen als ik zou koken. Ik loo pmet haar mee naar het dorp terwijl zij voorsteld dat ze onzelf mischien moeten leren jagen, zodat het geld scheelt en ik niet zo hoef te stelen en ik rol met mijn ogen. Altijd geweten dat zij er wat tegen had, wat zou ze er anders van vinden, werkent in dat grote kasteel met de mensen die geld genoeghebben in tegenstelling tot de mensen die er niet wonen. Opzoek naar een baan was nou niet echt mijn ding, sowieso was bevelen opvolgens nou niet bepaalt iets voor mij, ik zou toch niet luisteren.
Ik loop mee naar haar huisje en loop naar binnen als zij de deur openhoud om vervolgens weg te gaan om haar om te kleden, het huis was me bekent. Aangezien ik er een keer had ingebroken toen ik echt heel erge honger had, opzoek naar eten toen zij me snapte. Sins dien meid ik huizen een beetje, ze zijn niet meer zo aanlokkelijk als ze eerst waren geweest. Waarschijnlijk omdat veel van de eigenaren de laatste tijd vooral messen klaar hadden liggen voor inbrekers. Ook had het dorp een aantal wachten die al een lange tijd achter me aan zitten maar me echter nooit echt tepakken krijgen al denk ik niet dat dat veel langer zou duren. Vroeg of laat zullen ze me pakken, geen idee of ik daar mee zit of niet. Ze komt terug met haar zwaard en pakt een mandje van de tafel om waarschijnlijk aarbeien en bramen in te doen. 'Okey, laten we gaan' Zeg ik vervolgens om het huisje uit te lopen en haar voor te gaan oven het kleine paatje richting het bos.

---

Don't be like the rest of them, darling

[sorry, sorry, sorry

Had het heel erg druk deze week en kwam er gisteren dat mijn straf die ik eerder de week had gekregen, nog niet verlopen was

Vanaf nu ga ik weer volop meedoen!]

Mathre

Ik hou me zoveel mogelijk afwezig, het is namelijk niet beleefd om je als lager geplaatste burger bij hoog gezelschap bij de koning aanwezig te zijn. Ik mag sowieso alleen bij hem zijn als ik hem om een gunst wil vragen of gekroond word tot ridder. Tot die dag moet ik met in het donker en vuilste stukje van de omgeving begeven. Ik zit een beetje te spelen met de knopen van mijn vest en veters uit mijn schoenen. Ik bestudeer de koning nog eens goed. Hij is een goede man, dat weet ik, maar toch vereer ik mijn meester meer dan hem. Sir Daniëll heeft dan ook meerdere malen mijn leven gered, en de koning zou me in een weeshuis gestopt hebben. Ik zou dit leven nooit gehad hebben zonder mijn leermeester. Als prinses Elizabeth mij een blik waardig keurt, doet haar vader dat ook. Beschaamd stap ik in het licht. 'Zeer goede dag, mijn hoogheid,' Zeg ik, en ik buig diep, zoals het hoort. Mijn hand probeer ik vooral bij mijn arm vandaan te houden, wonden zijn een teken van zwakheid, heb ik geleerd van mijn vader, en precies om die reden wil ik nooit dat mensen mij helpen. Omdat ik nu echt niet wil afgaan, probeer ik mijn zintuigen zo goed mogelijk te werken, wat knap lastig is. Ik hoor voetstappen, de kroonprins komt eraan.

Reagan jr.

Als ik wakker word is mijn hoofd een warboel. Meteen schieten mijn ogen naar mijn handen, die door verband zijn ingepakt. Hoe lang heb ik hier gelegen? Ik kijk om me heen om te checken of ik in het ziekenhuis van de stad ben, niet dus. Ik lig in mijn eigen bed, omringd door allemaal verplegers. 'Hoogheid, u bent wakker?' Vraagt een oude man verbaasd. 'Ja,' Weet ik eruit te krijgen. 'Hoe laat is het?' Hij haalt zijn schouders op. O ja, er zijn ook nog burgers die niet eens door de zon te weten kunnen komen hoe laat het is. Catherine! Waar is mijn tweelingzus? Ik besluit op zoek te gaan, dus gooi ik mijn benen over de rand van het bed. Met moeite sta ik op, en blijkbaar willen de verplegers snel weg, want ze weten niet hoe snel ze weg moeten komen. Als eerste loop ik even naar de duiven. Vreemd, als Léon een brief terug zou sturen, zou die er al lang zijn. Ach ja, ik ga gewoon op zoek naar Catherine. Snel stap ik in een random paar sandalen en begin te rennen. Als ik de deur met een harde klap open duw, krimp ik in een van de pijn. Mijn hand brand bijna. Toch zet ik door, maar ren ik nu niet meer. Lopend word ik begroet door allemaal bediendes die hun ogen niet af kunnen houden van mijn handen. Dat word weer een roddel. Sowieso is alles wat ik doe een roddel, vooral omdat ik gek aan het worden ben is iedereen verzot op mijn bezigheden. In gedachten verzonken loop ik naar buiten, waar ik Elizabeth, mijn vader, sir Daniëll en zijn schildknaap aantref. Ik verwonder me niet over het feit dat dit gezelschap hier bij elkaar is. Het verhaal gaat dat Sir Daniëll en mijn zus een relatie hebben. 'Goedendag vader, prinses,' zeg ik, en ik maak een kleine buiging voor mijn vader en Elizabeth geef ik een kus op haar hand. Daarna richt ik me tot sir Daniëll. Hij krijgt alleen een klein knikje, zoals het hoort.

[ bericht aangepast op 6 dec 2012 - 19:45 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

[Ze staan buiten vlak voor het kasteel.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

{Oké, nu snap ik het ook even niet meer, Reagan Jr. was nog bij Catherine, Brom en Fauna ?}

---

Credendo Vides

[o, ik dacht dat Catherine naar hem op zoek was, en ik ga nu mijn post aanpassen ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Dawn Echo Lyna

Ik knikte en probeerde met de messen om te gaan. Simpele trucjes lukten nog wel, alleen aanvallen zou ik nooit kunnen doen.
Plotseling realiseerde ik me dat ik compleet was vergeten om haar een paard te geven. Ik probeerde me deze weg te herinneren, om naar de schuur te gaan.
Ik had zelf twee paarden gered. De koning wilde ze misbruiken en dat ging mij te ver.
Ik had ze Tynged en Nia genoemd. Tynged was mijn lievelingspaard, dus die kreeg ze niet. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen, zelfs niet tegenover Allie. Tynged had een speciale plaats in mijn hart gekregen en ik wilde hem niet kwijt.
Ik keek zijdelings naar Allie.
'Allie? Ehm... Kunnen we hier even naar links?' vroeg ik voorzichtig.
Ik wist niet eens waar we naartoe gingen. Ik zou het eigenlijk wel willen weten, maar aan de andere kant wilde ik het niet vragen.
Er schoot me iets te binnen. Wat als de koning me miste en soldaten naar de schuur had gestuurd? Nee, vast niet. De koning zou me niet missen. Alhoewel... Ik was niet gekomen naar de dagelijkse vergadering. Zou hij me missen?
Ik stopte.
'Allie... Weet jij een simpele truc waarmee je zoveel mogelijk mensen mee kan doden met messen?' vroeg ik direct.
Ik moest klaar zijn. Allie zou zich wel kunnen verdedigen, maar ik... Tja...
Ik was zoals gewoonlijk een heel ander verhaal.

---

I will keep watch.

Raegan Bran Baratheon
Nog voor Daniëll Graves antwoord kon geven sloot een nieuw persoon zich aan bij de groep. Het was Sir Julius of Monmouth. "Goedemiddag mijn heer, prinses Elizabeth, Daniëll en Mathre." zei sir Julius of Monmouth beleefd en koning Raegan antwoordde al even beleefd terug.
"Goedemiddag, sir Monmouth. Een prachtige dag is het niet?" De vorst glimlachte vriendelijk naar zijn ridder en keerde zich toen weer naar Daniëll Graves toen die antwoord gaf.
"Inderdaad Sire, het was mooi weer. De pinses wilde blijkbaar gaan rijden en omdat ik en Faran toch een ritje wilden maken leek het me wel zo logisch dat er iemand mee ging om haar te beschermen."
De koning knikte. "Uiteraard." zei hij,"Doch twijfel ik niet aan het feit dat Elizabeth zeker en vast haar mannetje gestaan zou hebben." De koning lachte geamuseerd en keek even terug naar zijn oudste dochter.
Niet veel later mengde ook een vierde stem zich in de conversatie. "Zeer goede dag, mijn hoogheid." De stem was afkomstig van de mond van Mathre, de schildknaap van sir Graves.
"Hetzelfde voor u, jongeheer Mathre," antwoordde Raegan met een vriendelijk hoofdgebaar. Hij snoof de verse lucht in en ademde genietend in en uit. De geur van bloemen en planten vloog in de neusgaten van de koning. Het geluid dat hij opving waren die van vogels en insecten die vrolijk rondfladderden.

---

kindness is never a burden.

Elizabeth Marique Baratheon

"Waarom bent u zo opgewekt, vader?" Vroeg ik en vernauwde mijn ogen onbewust een beetje terwijl ik glimlachte. "Het werkt aanstekelijk."
Ik vouwde mijn handen in elkaar en loste mijn ogen niet van zijn gezicht.
Er was niets mis met zijn vrolijkheid, in tegendeel zelfs, ik vond het juist erg leuk om hem zo opgewekt te zien.
Maar ik was gewoon nieuwsgierig naar de reden van zijn opperbeste humeur.
Vanuit mijn ooghoeken keek ik even naar Daniëll, Mathre en Julius om vervolgens even naar de bordeaux linten op mijn grijze jurk te kijken.
Bij de herinnering aan Gemma, grijnsde ik haast onzichtbaar.
Ze was zo blij met haar beloning dat ik me ook opslag opgewekt had gevoeld, misschien was dat bij mijn vader net hetzelfde.
Misschien had hij wel iets gedaan dat hem zo goedgehumeurd had gemaakt, of was hij gewoon met het juiste been uit bed gestapt.
Ik tilde mijn hoofd weer op zodat ik mijn vader weer aan kon kijken en was me er vaag van bewust dat ergens in de verte de vogeltjes een opgewekt melodietje floten.
Ze genoten net zo veel van het warme zonnetje als ik dat deed.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Algerain Catharina Baratheon

'Allie? Euhm... kunnen we hier even naar links?' vroeg Dawn voorzichtig.
Ik haalde mijn schouders op, en volgde haar naar het meer beschutte deel van het bos: van het pad af. Het was eigenlijk wel een goed idee. We zouden daar misschien ook wel een plek om te slapen vinden.
Abrupt stopte Dawn met lopen, en ik botste bijna tegen haar aan. Ik vloekte binnensmonds.
'Allie...' zei ze, en ze draaide zich naar me om. De blik in haar ogen was bezorgd, maar hoopvol. 'Weet jij een simpele truc waar je zoveel mogelijk mensen mee kan doden met messen?'
Haar vraag verraste me. Het was wel het laatste wat ik van haar verwacht had. Toch overmande ik mijn nieuwsgierigheid, en vroeg haar niet om de reden van haar vraag (aangezien ik daar zelf in deze situatie een bloedhekel aan gehad zou hebben).
'Geen truc, strategie,' sprak ik. 'Dat is het aan vechten met twee messen. Je kunt twee kanten van jezelf verdedigen in een grote massa. Met een zwaard, echter...'
Ik trok mijn dunne, flijmscherpe zwaard wat ik normaal altijd onder de bladeren in mijn schuilplaats had verstopt uit zijn schede.
'...is dat moeilijker.'
Ik daagde haar uit de messen in de aanslag te houden, en begon met mijn zwaard rustend op mijn schouder om haar heen te lopen.
'Sluit je ogen... wees op verscheidene plekken met je aanwezigheid... let niet op het geluid van mijn stem, die kan je... misleiden!'
Het laatste woord riep ik, en ik viel haar van een onverwachte hoek aan. Ze had de reflexen, want ze richtte haar messen naar de juiste kant, alleen het was niet genoeg om haar te verdedigen. De punt van mijn zwaard maakte een kras op haar wang. Ze gaf geen kick, al begon ze moeilijker te kijken, met haar ogen weer gesloten.
'Goed... nu, verdedig niet met beide messen. De kunst is misleiding,' fluisterde ik van achter haar in haar oor. 'Je hebt meerdere vijanden. Stel je een leger voor, wat je omsingeld heeft...'

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Alain Ian Worthe – Kok
Nogmaals keek ik de ingrediënten na of ik alles had. Mijn ogen gleden langs enkele ingrediënten waaronder de hele kip, kruidnagel, gemberpoeder en de nootmuskaat.
Af en toe kwamen er dienstmeiden langs, maar ik had meer aandacht voor het bereiden van de gevulde kip dan voor de dienstmeiden, dit keer. Ik wilde echt graag mijn kookkunsten uitbreiden, zodat nog meer mensen ervan kunnen smullen. Het zou echt mijn grootste droom zijn om een eigen taverne te beginnen.
Met dat ik hierover nadacht had ik het gehakt al goed gekruid met wat zout, gemberpoeder, kaneel en peper. De poten van de kip verwijder ik nu met een groot hakmes, waarna ik de kip zelf in een grote pan gooi om te laten koken.
Na meer dan een halfuurtje bezig te zijn geweest met het recept ben ik klaar en kijk ik blij naar het resultaat. Al had ik nog niet geproefd, maar dit zal geen probleem zijn aangezien het zo lekker ruikt. Toch wilde ik een vrijwilliger zoeken om het te laten proeven, want mijn kookkunsten zijn het allerbelangrijkste.
Net nu ik een dienstmeid nodig had kon ik er geen vinden en vielen ze me ook opeens niet meer lastig. Dit betekend dat ik op zoek moet naar iemand.

Helena Florentia Muse – Muzikante
Zwijgend en luisterend naar moeder natuur liep ik terug, op een normale tempo, naar huis toe. Het was al snel donker geworden en de meeste jonge vrouwen zouden zich niet veilig voelen om op dit tijdstip buiten te zijn, maar ik voelde me er fijn bij. Zeker hoe ik de wind zachtjes langs mijn wang voelde strelen en mijn haar zachtjes voelde meewaaien in de wind.
In de verte hoorde ik zachtjes iemand op zijn gitaar spelen en een ander op zijn fluit. Het was een erg vrolijk deuntje waaraan ik automatisch zachtjes mee neuriede en voor een seconde mijn ogen dicht deed; gewoon om naar de prachtige muziek te luisteren. Het zweepte me mee.
Het was ook wonderbaarlijk wat muziek allemaal met je kon doen. Het kon je gevoelens zo veranderen naar wat voor liedeke je ook luisterde. Of het nou een verdrietig of een blij nummer was. Het veranderde je humeur.
Het kan iemand zo ontroeren.
Ik glimlachte en liep een grote berg op. Dit was altijd een gemeen weggetje, want het vergde veel van je benen om omhoog te klimmen. Het was ook zeker gemeen voor paarden die een koets meetrokken, want hier waren ook veel ongelukken gebeuren. Gelukkig had ik er zelf nog nooit in mijn leven een ongeluk meegemaakt.
Bijna was ik het kleine bergje over en ik zag mijn huis al van ver door de kaarsjes die binnen branden. Mijn moeder had het weer eens gezellig gemaakt binnen. En bij deze gedachte kwam er een warme glimlach op mijn gezicht tevoorschijn.

[Wie wilt RPG'en?]

[ bericht aangepast op 6 dec 2012 - 23:26 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

0o7 schreef:
[o, ik dacht dat Catherine naar hem op zoek was, en ik ga nu mijn post aanpassen ]

{Ga je het nog aanpassen ? De situatie speelt zich op pagina 5 van dit topic af, zodat je een beetje weet wat er aan de hand is momenteel..}

---

Credendo Vides