[RPG] Fallen Crowns • 2 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame
-
-
-



Mannen:
- Bastard - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- Glorious - Adam James Cordiall - Wetenschapper/ingenieur
- Bastard - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokter
- 0o7 - Mathre - Schildknaap
- MadEyeMoody - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet






Huize Northwode:

Vrouwen:

- STORYDREAMER - Rosamunde Northwode - Koningin
- Aurorea - Arabella Estelle Devereaux - Jonkvrouw
- Aurorea - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Rowboats - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen
-
-


Mannen:

- MadEyeMoody - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Rowboats - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Sid - Victarion ‘Vic’ Karstark - Kapitein van de wacht (Kapitein der ridders.)
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Bastard - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- 0o7 - Lior- Bandiet
-
-



Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic
Praat-Topic 2

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 13:39 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Dawn Echo Lyna

Met grote ogen keek ik haar aan. Had zij de koningin vermoord?! Ik forceerde een glimlach.
'Je mag haar weer hebben, hoor. Ik voel me schuldig, omdat ik meer met Tynged omga dan met haar' zei ik sympathiek.
Ik herinnerde nog hoe de koning terugkwam met Ni... Eira. Hij had niet willen praten en trok haar achter zich aan. Het woeste en hartverscheurende gehinnik van Eira was door heel Northwode, ook daarbuiten, te horen. Die avond had hij mij bij zich geroepen.

De deuren gingen open. Ik was zelf gekomen, de soldaten konden me toen alleen laten zonder zorgen te hebben. De koning stond bij zijn troon. Hij keek me niet aan, maar ik boog toch.
'Sire' zei ik kortaf.
Hij had zich omgedraaid. Ik keek hem aan. Zijn ogen waren rood. Victarion stond er ook. Waarschijnlijk was hij er al langer geweest.
Toen pas was het me opgevallen: er stond maar één troon. Ik keek Victarion vragend aan. Hij had een trieste blik in zijn ogen.
Ik besloot niets te vragen aan de koning. Voor een moment stonden we daar, met z'n drieen, gezamelijk in stilte.
Uit het niets liep de koning op een tafel in het vertrek af en trok het omver met alles wat erop stond.
Ik slikte. Hij was zo van streek, en eigenlijk wist ik wel wat er was gebeurd, maar ik wilde zekerheid.
Ik stond naast Victarion en vroeg haast geluidloos: 'Wat is er gebeurd?'
Victorian keek me aan.
'De koningin is vermoord... Door een meisje in het bos' zei hij hees.
Oh nee. Ik wist dat de koning woest zou worden, erger dan toen. Ik wilde hem condoleren, maar hij was te woest om dat te doen.
De koning draaide zich om en liep met grote passen naar ons toe. Hij stak zijn wijsvinger uit.
'Vindt haar... En breng haar bij me! Ik wil haar levend, zodat ik haar met mijn handen kan wurgen, is dat begrepen?!' vroeg hij, nog steeds woest.
Victarion en ik hadden geknikt. De koning trok zijn hand terug.
'Ga nu... En vind het wicht dat mijn vrouw vermoord heeft!' zei hij en hij draaide zich om.
Ik knikte en ik voelde dat Victarion dat ook deed. We draaiden ons om en we liepen naar de deur.

We hadden Allie niet kunnen vinden, dat was logisch. De koning was woest toen we zonder haar terugkwamen en had mij meerdere keren geslagen en geschopt, had de riem aangetrokken en had mij in de cellen gegooid, terwijl Victarion een grote preek kreeg. Ik was langzamerhand gewend aan de pijn, dus het maakte niet meer zoveel uit. Ik ging met mijn hand naar mijn rechterbeen. Ik had nog steeds zo'n riem om, maar met een speciaal goedje zodat hij langer om kon blijven. Ik had er geen last meer van en het was een nieuwe, maar ik zou altijd zo'n ding moeten houden, anders zou mijn been er vervormd uit gaan zien.
Ik ging naast Allie staan.
'Waarom heb je de koningin vermoord?' vroeg ik zacht, maar goed hoorbaar.
Ze had mensen uit Northwode pijn bezorgd, de koning nog het meest. Ik was ervan overtuigd dat de dood van zijn vrouw hem zo bitter had gemaakt.

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 11:15 ]

---

I will keep watch.

mismi schreef:
[Ik neem aan dat je de naam 'Elena' als voorbeeld hebt genomen..? :x (just asking))

Ja, don't worry. xd Elena is sowieso niet van Northwode.

---

help

[Praat-topic 2]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Wie is de persoon die bij Reagan jr. is? En heeft die al gereageerd?]

---

Spoiler alert: you will save yourself

0o7 schreef:
[Wie is de persoon die bij Reagan jr. is? En heeft die al gereageerd?]

[ Reagan Jr. Is toch bij Catherine, Elizabeth, de koning, Julius en Daniël?]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

[ja]

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 13:56 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

[Praat-topic mensen.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Floria Ysmay Swift
Prins Léon lacht geamuseerd als hij mijn rode wangen ziet, waardoor ze alleen maar roder worden.
'Maak je niet zo druk. Mijn moeder wilt dat ik een vrouw vind, al blijf ik liever vrije ziel. Ik heb niet echt een vrouw nodig, naar mijn mening, maar zij wilt kleinkinderen en volgens mij ziet ze dat met de rest niet echt gebeuren, al snap ik niet echt waarom. Rosebell zou vast en zeker een fantastische moeder worden, maar die kan het geslacht niet voortbrengen,' zegt hij dan. Ik frons lichtjes. Ik wist niet dat prinses Rosebell onvruchtbaar is... 'Oh, dat is rot voor uw zuster, sir,' zeg ik op een zachte toon. 'Maar ik weet zeker dat u een goede vrouw zal vinden'. Eerlijk gezegd ben ik daar niet zo zeker van. Het ligt niet aan prins Léon zelf, hij ziet er goed uit en is erg vriendelijk, maar in mijn ogen zijn de meeste adellijke meisjes, die kandidaat zouden kunnen zijn om prins Léon's vrouw te worden, wat hooghartig.
Ik bijt kort op mijn lip als ik merk dat het al begint te schemeren. 'Sir, misschien is het beter als we teruggaan, het begint al donker te worden en u moet zich nog klaar maken voor het feest'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Algerain Catharina Baratheon

Ik begon moeilijk uit mijn ogen te kijken en kauwde op mijn lip.
'Simpel. Gerechtigdheid,' sprak ik. 'Wraak. Hij nam mij de enige persoon af die ik lief had. Voor mijn gevoel staan we quitte nu. Maar hij ziet het niet zo doorzichtig. Dat zou ik eigenlijk ook niet moeten doen...'
Ik wist dat het nog steeds geen goede verklaring was voor Dawn. De dood van de koningin had haar laten lijden. Het had heel Northwode laten lijden. En dat was nooit mijn bedoeling geweest. Door het verlies van Gillian was ik toendertijd slechts egocentrisch ingesteld.
'Maar je moet weten dat ik nog nooit ergens zoveel spijt van heb gehad. Ik wilde dat de koning dat ooit ook zo in zag...' voegde ik eraan toe.
'Alsjeblieft, vergeef me. Mijn lot ligt in jouw handen nu...'
Onderdanig viel ik neer op mijn knieën voor haar voeten.
'Ik kan gewoon niet meer. Ik ben ziek, Dawn, als jij me niet had gevonden, lag ik nu nog steeds in de bladeren te kermen van de pijn. Ik smeek het je: laat me niet over aan de dood. Ik vrees hem zo zeer...'
Ik wist echt wel dat zij het net zo moeilijk had als ik, maar zij was de enige in een lange tijd tot wie ik me werkelijk verbonden voelde. Als ze echt een vriend was, dan zou ze dingen uit het verleden niet uit de sloot halen. En het was maar hopen dat ze dat niet deed.

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Dawn Echo Lyna

'Het is niet erom dat je haar gedood hebt, ik bedoel, ze was net als de koning, maar dát je haar gedood hebt. Ik heb lange tijd naar je moeten zoeken van de koning, en als ik terugkwam met lege handen, werd ik geslagen, geschopt en werd de riem aangetrokken' zei ik monotoon. Ik tilde mijn rok op, zodat ze de riem kon zien.
'Maar hier zitten de spijkers er nog aan. Ik kan niet meer zonder zo'n riem, anders zal ik niet meer kunnen lopen' vertelde ik haar.
Ik was pissiger dan ik dacht. De verleiding om haar te verraden, mijn god, die was zo groot. Het zou een mooi cadeau zijn voor het feest van vanavond, moest ik eerlijk toegeven. Ik schudde die gedachte van me af. Nee Dawn, niet terugvallen nu.
Ik zuchtte. De herinnering van de zoektochten kwamen weer terug.

Ik liep met lood in mijn schoenen naar de grote deuren, naar het vertrek van de koning. Ik slikte. Ik duwde zachtjes één van de deuren open. De koning zat uit het raam te kijken, turend over de stad. Ik had even medelijden met hem. Het leek wel alsof hij wachtte opdat zijn vrouw terugkwam. Ik zuchtte en klopte zachtjes op de deur.
'Sire...? U wensde mij te spreken?' vroeg ik voorzichtig.
De koning wenkte me. Ik kwam binnen.
'Sluit de deur' zei hij hees.
Ik knikte en sloot de deur en draaide me weer om naar hem. Hij was bij het raam vandaan gegaan en steunde op zijn troon. Ik boog.
'Heb je haar gevonden?' vroeg hij direct.
Ik slikte. Beschaamd keek ik naar de grond.
'Nee, Sire. Maar...' begon ik, maar hij onderbrak me.
'Haar vinden, dat is het enige wat jij moest doen!' riep hij uit.
Ik probeerde hem te kalmeren, maar zonder resultaat. Victarion kwam binnen. De koning gooide net een tafel omver. Vragend keek ik Victarion aan. Hij knikte en probeerde hem te kalmeren. Het lukte. Ik slikte. Nog even en ik was aan de beurt geweest.
'Ga, alsjeblieft, ga' zei de koning en hij zakte neer op zijn troon.
We knikten en we liepen weg. Ik sloot de deuren achter ons en ik hoorde wat gesnik aan de kant van de koning. Ik had medelijden met hem.
'Dankje' zei ik tegen Victarion, maar hij liep al weg. Ik keek nog eenmaal naar de deuren en ik liep weg met mijn zilveren pas.

Wat was er met me vandaag. Ik dacht alleen maar aan vroeger. Misschien had ik net zo'n grote beslissing gemaakt, dat mijn lichaam zich er tegen verzette? Aan de ene kant, hield ik van de koning. Maar meestal niet.
Ze lag voor mijn voeten, wachtend op antwoord. Ik dacht na.
'Jij hebt me dit allemaal aangedaan, Allie' zei ik zacht en ik trok het mes dat ik van haar gekregen had.
Ze keek omhoog. Meedogenloos keek ik haar aan. Ze keek weer omlaag. Ik hief het mes om haar hoofd af te slaan, maar ik stopte in de lucht.
Ik kon het niet, hoe graag ik het zou willen.
Ik zuchtte en borg het mes weer op. Ik ging een paar passen van haar vandaan en plofte neer op de grond. Ik ging in een kleermakerszit zitten en ik liet mijn hoofd steunen op mijn handen. Een traan biggelde over mijn wang. Verbeten veegde ik hem weg.
Er was een verbondenheid tussen ons. Ik kon haar niet doden, ze was als... Een zielsverwant voor me. Ik voelde de blik van Allie branden. Ik keek op. Ze keek naar me. Zou ze hetzelfde over me voelen? Ik zuchtte en wendde mijn blik af.
Ik stond op en begon Tynged te zadelen.
'Vanavond is er een groot feest op Northwode. De ultieme gelegenheid om weg te komen' zei ik hardop.
Ik probeerde haar niet aan te kijken, maar ik hoorde dat ze niets deed. Ik draaide me om.
'Kom je nog?'

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 15:23 ]

---

I will keep watch.

Algerain Catharina Baratheon

Kwiek sprong ik op de rug van Eira, zonder ook maar een enkele vorm van tuig waar ik haar mee zou belasten. Ik zuchtte ongelukkig.
'Ik wist het niet,' zei ik nog. 'Ik wist niet dat de koning werkelijk zo'n vreselijke man was. Buiten mijn denkwereld om dan.'
Vervolgens klikte ik met mijn tong, en ik reed voor Dawn en Tynged uit, als een leider, en dieper het bos in.
Naarmate de afstand die we aflegden langer werd, begon ik meer en meer te hopen dat ik haar kon redden van de koning op deze manier. Dit was hoogverraad, wat wij beide pleegden. En wat er met verraders gebeurde in Northwode, dat wist iedereen maar al te goed.
De nacht begon langzaam te vallen, en ik had het idee dat ik elk moment van de rug van mijn paard kon afglijden. Dus stopte ik abrupt, en steeg af. Dawn keek me verbaasd aan.
'Ik denk dat we ver genoeg zijn, nu,' mompelde ik. 'Laten we wat proberen te slapen.'
Zwijgend steeg zij ook af, en begon ook haar paard af te tuigen. Ik plofte op mijn rug in de bladeren, en trok mijn mantel over me heen.
Toen Dawn ook eenmaal op de grond lag, starend naar de sterrenhemel, besefte ik dat ik niet kon gaan doen alsof er niets aan de hand was.
'Het spijt me zo... ik zal alles doen om het goed te maken. Alles.'
Op het moment dat zij haar hoofd naar me omdraaide, draaide ik dat van mij weg en ging op mijn zij liggen met mijn gezicht naar Eiragwyn toe, die ook door haar benen was gezakt en naast me op de grond lag. Ik kroop dichter tegen haar aan; de warmte en rust van haar aanwezigheid liet me de kou van de omgeving even vergeten, en dat hielp me een enigszins rustige slaap te vatten.

---

Koning Darius Vasilis Northwode

De bladeren die tegen de glas-in-lood ramen van het paleis aanwaaiden waren bruin, de lucht was grijs en grauw en ik zat op mijn troon met mijn hoofd gebogen. In mijn handen had ik een oude sjaal van de koningin vast die ik in mijn slaapkamer had gevonden. Het riep teveel herinneringen en woede op, en ik zag aankomen dat ik hierdoor weer weken niet buiten zou komen. Waarom kon ik haar niet vergeten? Was het echt zo moeilijk?
Ik vroeg me nog altijd af of ik vrede met haar dood zou hebben als ik de dader om zeep hielp. Het was namelijk waar ik dag en nacht naar verlangde; waar al mijn woede uit bestond.
De sjaal begon te trillen in mijn handen, en ik scheurde hem luid ademend in tweeën. En toen in vieren. Net zo lang tot er alleen maar kleine stukjes stof van over waren en ze langzaam op de vloer onder mijn voeten neer dwarrelden. Lang bleef ik er nog naar staren, proberend om mijn tranen van zwakte in te houden, tot de deuren van de troonzaal openvlogen.
'Majesteit,' sprak een hofdame, en ze boog vluchtig voor de troon. Ik keek met rode ogen op.
'Wat!' gromde ik verbitterd.
De hofdame kromp in elkaar, en zei met een klein stemmetje:
'Uw paard staat gereed voor uw bezoek aan de markt, Sire...'
Ook dat nog. De markt. Helemaal vergeten. Ach, dan kon ik tenminste meer sterke drank kopen.
Mijn mantel zweefde achter me aan toen ik van mijn troon opstond en met grote passen de troonzaal uitliep. De hofdame hield de deur voor me open. Ik legde even kort mijn hand op haar schouder toen ik haar passeerde, maar gunde haar geen blik waardig.
Voor het paleis stond de stalknecht, inderdaad, met mijn zilveren merrie Slade. Ik knikte een enkele keer naar hem terwijl ik zijn richting uit kwam, en nam de teugels van hem over.
'Zielig zootje weer, Mason?' vroeg ik, en zette ondertussen mijn voet in de stijgbeugel en hees mezelf in het zadel.
'Zeker, mijn Heer,' zei de stalknecht met een kleine hoofdbuiging, en nam zijn hoed voor me af. 'Het weer maakt de paarden onrustig en de mannen lusteloos.'
'Wees een kerel en zet je eroverheen,' beëindigde ik de korte conversatie, en nog voor ik mijn zin kon afronden had ik Slade al aangespoord en galoppeerde ik weg.
De weg naar de markt was niet lang, maar hoe lang het leek was verschrikkelijk. Alle mensen die onderdanig aan de kant gingen voor mij... op sommige momenten kon ik het niet uitstaan. Zoals nu. Soms wilde ik gewoon met rust worden gelaten zodat ik alleen mijn zorgen kon weg drinken of mijn woede af kon reageren op mijn personeel. Maar niet vanavond. Vanavond was er een groot feest in het paleis. Ik moest mensen uit het dorp inhuren om eten en vermaak te regelen. De bezigheid die ik het meest verafschuwde van alles.
Plotseling dacht ik aan mijn spion. Ik had haar de hele dag nog niet gezien. Niet sinds ik mijn manschappen op de dief uit het dorp had afgestuurd. Die had ik trouwens ook niet meer terug gezien. Het zou toch niet... nee... dat kon niet!
Ik gaf mijn paard opnieuw de sporen en reed zo snel als ik kon, tot ik op de drukke markt terecht kwam, en ik gedwongen was om af te stappen. Bij een herberg droeg ik mijn paard over aan een staljongen, zonder iets te zeggen. Alle staljongens uit het hele koninkrijk wisten wat er met je gebeurde als het paard van de koning niet goed verzorgd werd.
Ik liep naar de voedsel marktkraam, en begon zoveel flessen drank in mijn handen te laden als ik kon. Daarna flipte ik een gouden muntje naar de handelaar, die het dol van blijdschap in zijn beide handen ving.
Toen ik me vervolgens omdraaide, keek ik plotseling recht in het gezicht van Sir Kingsley, de zoon van hertog Kingsley. Ik schaamde me dood, met al die flessen onder mijn armen.
'Goedendag, Sir Kingsley,' sprak ik plechtig. 'ik neem aan dat ik u vanavond ook tref op het feest ter ere van... mijn verjaardag?'

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Dawn Echo Lyna

Goedmaken... Ik glimlachte. Ze voelde dus hetzelfde zoals ik dat deed. Grappig. Het voelde alsof we al langer bevriend waren dan een halve middag.
Ik keek naar de sterrenhemel en luisterde aandachtig om me heen. Tynged lag naast me, zoals altijd wanneer ik bij hem was. Het was allemaal zo... vredig. Dit was ik niet gewend. Ik keek opzij, naar Allie. Ze was volgens mij nog wakker.
'Allie?' vroeg ik. Ze gaf geen antwoord, maar ik wist dat ze me hoorde.
Ik keek weer naar de sterrenhemel. Een tijdje was het stil.. Mijn nieuwsgierigheid eiste zijn tol.
'Wat heb je gedaan toen je opgejaagd werd door... manschappen van de koning?' vroeg ik langzaam.
Mijn gedachten gingen uit naar de koning. Wat als hij er achter zou komen? Ik zou terecht worden gesteld voor hoogverraad. Een rilling liep over mijn rug. Dat zou de dood worden. Bij Allie zeker. Maar bij mij... Hij haatte me al, maar hij had me nodig. Plotseling wist ik het. Hij zou me martelen totdat ik bijna dood was, daarna me laten wegrotten in de cel en daarna me weer in dienst nemen. Ik wist eigenlijk niet welk stuk ik het ergst vond.
Ik wilde weten wat Allie had gedaan terwijl ze werd opgejaagd door... onder andere mij. Zodat ik me kon voorbereiden, dacht ik. Ik wilde weten hoe ze zich voelde toendertijds, toen ze werd opgejaagd.
Ik dacht wederom aan de koning. Verassend genoeg had ik geen herinnering... Nog niet tenminste. Ik draaide me om. Ik beet op mijn onderlip. Plotseling voelde ik de riem. Tynged was nog niet aan het slapen en hij legde zijn neus tegen mijn rug aan. Ik keek om. Ik kon niet omdraaien, dat zou teveel pijn doen. Ik glimlachte. Fijn om eindelijk vrienden te hebben.

---

I will keep watch.

Arissa Illeana Sait
Ik luisterde met belangstelling naar het antwoord dat Illias gaf. Ze moesten hem eens iets om handen geven daar op het kasteel, een tienjarige jongen hoorde niet zoveel rond te hangen in een taverne, zeker niet wanneer hij op een zekere dag tot ridder geslagen zou worden en juist moesten leren om zich hoffelijk te gedragen inplaats van het gedrag van de bezoekers van de taverne over te nemen. Ikwas een simpele naaister dus niemand zou vreemd opkijken om mij hier in een herberg te vinden, de lagere klassen kwamen vaak genoeg in de taverne. Ik was dan ook verbaasd om heer Karstark de taverne binnen te zien komen. Ik had het niet zo met de man op. Altijd die chagrijnig kop en dat eeuwige zwart. Hij zo best knap kunnen zijn als hij een lachtte maar dat deed hij natuurlijk ook niet. Oké, zijn vrouw was ooit overleden maar dat was nu zeven jaar geleden. Het meisje had trouwens veel gevoel voor mode gehad en hield van vrolijk lachende mensen dus als ze hem zo zou zien zou ze waarschijnlijk ook niet blij zijn. Ik vond dat het hoognodig tijd was dat ze over hem heen kwam. 'Meisje weet je waar de herbergier is?' vroeg Heer Karstark.
Arissa keek hem even aan. 'Ik zou het niet weten mijn heer,' mompelde ze. 'Waarom zoek je hem?'

---

Remember to be ridiculous.

Annabeth schreef:
(...)

Ja, don't worry. xd Elena is sowieso niet van Northwode.

[haha oke, ik dacht het al haha :p]

MadEyeMoody schreef:

Bradley
'De enigste mannen die ik zie zijn voornamelijk ridders die rondlopen in het kasteel, de prins en de koning. Oh en jij natuurlijk. Het grooste deel van die mannen schenkt weinig aandacht aan een dienstmeid, mischien af en toe een beleefde knik en het zeggen van gedag, maar meer ook niet.' Andwoord ze om vervolgens te zeggen dat de ik de enigste jongen ben waar ze echt mee praat. Ik ga naast haar in het gras zitten, zij had gevraagt hoe het met mij en meisjes zat 'Niet veel, mischien dat ik er soms met een aantal praat maar degene waarmee ik het meest praat ben jij denk ik..' Andwoord ik schouderophalend, wanneer er meisjes in het dorp rondliepen waren ze al gauw afgeschrikt door de reputatie die ik er had, aangezien de meeste mensen me wel kenden en hun kinderen daarvoor gewoon waarschuwden, dus dat werd niet echt wat.
Werken was voor mij niet echt iets, en daarbij betwijfelde ik het of iemand me zou willen aannemen dus probeerde ik het niet en daarbij, wat voor zin had het om te werken terwijl je constant in de gaten word gehouden omdat mensen weten dat je steelt en denken dat je het dan ook doet.

Elena Sophia Collins
Hij komt naast me zitten en geeft vervolgens antwoord op mijn vraag, maar hij zegt hetzelfde als wat ik zelf ook al dacht. Ik draai me een stukje om en ga vervolgens in het gras liggen en gebruik zijn benen als kussen voor mijn hoofd. "Ik weet zeker dat als je werk gaat zoeken en je niet meer steelt, de meisjes achter je aan rennen" zeg ik dan. Een zoveelste hopeloze poging om hem het rechte pad op te krijgen. "Misschien moeten wij over een paar jaar als we nog steeds niet getrouwd zijn wel gewoon met elkaar trouwen" zeg ik dan met een bloedserieus gezicht terwijl ik hem aankijk. Ik bedoel het als grapje, maar ik vind het altijd leuk om hem even flink voor de gek te houden. "Ik bedoel, we kennen elkaar nu toch al vrij lang en ook vrij goed. Ik ken jou slechte kanten en jou goede kanten en jij weet van mij ook wat mijn slechte en wat mijn goede kanten zijn." ga ik rustig verder. "Maar dan moet je wel gaan werken natuurlijk, want ik ga niet alles betalen en zeker niet als er kinderen komen" zeg ik dan. "En ik wil niet dat mijn kinderen later ook gaan stelen zoals jij" zeg ik hoofdschuddend en nog altijd met een serieus gezicht. Ik weet zeker dat ik als thuis aankondig dat ik hem ga trouwen mijn beide ouders een hartaanval krijgen en dat de rest van het dorp me meteen raar aankijkt.

Pebble schreef:
(...)

[ Reagan Jr. Is toch bij Catherine, Elizabeth, de koning, Julius en Daniël?]

Oké, nu snap ik het inderdaad helemaal niet meer... Want nu worden er een paar post over het hoofd gezien.
voor zover ik weet is Reagan Jr. nog bij Catherine, Brom en Fauna, die zich in de rozentuin van het kasteel bevinden (pagina 5)

---

Credendo Vides