[RPG] Fallen Crowns • 2 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame
-
-
-



Mannen:
- Bastard - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- Glorious - Adam James Cordiall - Wetenschapper/ingenieur
- Bastard - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokter
- 0o7 - Mathre - Schildknaap
- MadEyeMoody - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet






Huize Northwode:

Vrouwen:

- STORYDREAMER - Rosamunde Northwode - Koningin
- Aurorea - Arabella Estelle Devereaux - Jonkvrouw
- Aurorea - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Rowboats - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen
-
-


Mannen:

- MadEyeMoody - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Rowboats - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Sid - Victarion ‘Vic’ Karstark - Kapitein van de wacht (Kapitein der ridders.)
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Bastard - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- 0o7 - Lior- Bandiet
-
-



Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic
Praat-Topic 2

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 13:39 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Algerain Catharina Baratheon

De lucht drukte mijn oren dicht. Mijn hart bonkte bijna mijn borstkas uit en mijn longen waren bijna over hun zuurstof heen. Naar adem snakkend keek ik naar beneden, naar mijn rennende voeten, om mezelf aan te sporen dat ik hier echt zo snel mogelijk weg moest komen.
'Als ze je krijgen, ga je eraan,' dacht ik. 'Of erger...'
Ik versnelde mijn pas en duwde wat winkelende mensen ruw aan de kant zodat mijn pad vrij kwam. Een enkele keer keek ik achterom. Het waren er ontieglijk veel. Misschien wel alle soldaten van het hele Northwode koninkrijk zaten me op de hielen. En ze zouden me te pakken krijgen ook. Ik kende dit dorpje, ik was er vaker geweest. Straks zou het dood lopen. Ik moest iets ondernemen. Maar wat?
In een snelle beweging week ik abrupt uit naar rechts, naar de kant waar alle winkels stonden. Als een spin klom ik omhoog; mezelf ophijsend aan raamkozijnen en vlaggenstokken. En toen ik eindelijk op de gammele daken was beland, moest ik me gelijk weer van de voeten maken.
'Goede God, dit koninkrijk heeft strenge bewaking!' hijgde ik door het rennen heen.
De wachters zaten zelfs op de daken! Maar dit was een kans ten voordeel van mij. Een kans om ze lang genoeg kwijt te raken om weg te komen. En dat moment was aangebroken. Een lange tijd had ik niet om erover na te denken, maar ik had zoveel vaart dat het bijna niet mis kon gaan. Bij de uiterste rand van het laatste dak van het rijtje, zette ik mezelf af en vloog een fractie van een seconde door de lucht voordat ik op het volgende terecht kwam en weer moest rennen om mijn voorsprong te behouden.
Het ging me lukken, dacht ik. Ik zag het bos al opdoemen over de dorpsmuren heen, en in mijn natuurlijke leefomgeving zouden ze me nooit van hun leven krijgen.
Vlak voor het dak eindigde, liet ik mezelf er van de zijkant afglijden en kwam ongelukkig op mijn voeten terecht waardoor ik erdoorheen zakte.
'Godver...' mompelde ik, en ik meende het. Nu kon ik niet meer rennen, en was ik gedwongen te doen waar ik zo goed in was. Waar ik voor bestond.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik ze al aankomen. Ik grijnsde scheef, en mijn vingers speelden over de handvatten van mijn messen. Ik vreesde hen niet. Alles behalve dat. Ik vreesde slechts hun aantallen, en waartoe ze in staat waren met die aantallen. Wat ze met me konden doen. Ik was niet bang voor de dood. Maar wel voor de verhalen over wat er met zondaars gebeurde.
'In naam van de Koning, geeft u over!' riep de voorste soldaat nadat ze me omsingeld hadden, met hun wapens op mij gericht.
'Ik dacht dat het de vorige keer wel duidelijk was geworden: wij willen dat u uw gezicht hier nimmer meer vertoond!'
Ik gniffelde.
'Ik waag het erop.' zei ik en ik trok mijn messen.
Wat daarop volgde was een bloedbad. En niet het mijne. De toeschouwers van dit gevecht keken vol verbazing toe; ze konden niet geloven hoe een enkel iemand zoveel moorden kon plegen zonder schuldgevoelens. Of beter nog: zonder te verliezen.

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Dawn Echo Lyna

Snel en zeker liep ik door de smalle straatjes. Ik was helaas in mijn vlugge bezoek aan Baratheon niets te weten te komen en ik wilde niet dat de koning me zou ontbieden en zou gaan vragen naar nieuws. Ik zuchtte zacht. Ik zwierf een beetje door diverse straten, diverse steden. Had ik iets beters te doen? Nee. De koning zou me, dacht ik, sowieso buiten zetten omdat ik niets te weten was gekomen. Gelukkig lagen verschillende steden vlak bij elkaar. Mijn oog viel op een soort gevecht dat gaande was. Ik keek om een hoekje. Het was een bloedbad. Soldaten die ik kende werden allemaal afgeslacht door één persoon. Mijn mond viel open. Die had talent, niet normaal groot talent. Het mooiste was nog dat het een vrouw was. Van haar had ik alleen maar rumoeren gehoord. Iemand uit Baratheon. Er waren wel wat mensen aan het kijken. Waren ze niet bang om hun eigen leven te verliezen?! Ik zuchtte. Zou ik de families van de soldaten gaan inlichten over dit gevecht? Nee, ze zouden teveel schaamte hebben. Ik bedoel, een vrouw die hun mannen of zonen in één keer afslacht?
Ik wilde meer van haar weten. Misschien... misschien zou ik het niet eens doorvertellen aan de koning. Ik was nieuwsgierig en dat kon ik niet verbergen. Ze won. De vrouw won. Mijn god, ze was gewoon aan het winnen! Dat had ik niet zien aankomen. Ik dacht serieus dat mijn nieuwsgierigheid voorbij zou vliegen doordat ze zou doodgaan, maar nee. Ze was gewoon aan het winnen! Nu wilde ik sowieso meer van haar weten. Op de harde of de zachte manier.

---

I will keep watch.

Algerain Catharina Baratheon

Er waaide een sterke, westelijke wind die alle roodbruine herfstbladeren door het grauwe bos blies en ik zat gedesoriënteerd door mijn verwondingen onder een boom mijn messen te slijpen met een platte steen die ik bij het beekje gevonden had.
Toen al het bloed van de scheden verdwenen was, tilde ik voorzichtig mijn enkels op, om ze vervolgens verkrampt van de pijn weer te laten zakken.
'Nooit meer van daken afspringen, Allie,' mompelde ik grimmig tegen mezelf terwijl ik mijn mijn laarzen uitdeed en ik voorzichtig ijskoud water over mijn voeten goot.
Daarna pakte ik mijn boeltje bij elkaar en begon verder het bos in te hinken, op zoek naar mijn schuilplaats.
Veel was het niet, zou ik zeggen, maar het was thuis. Min of meer. Op een bepaalde manier. Voor zover ik me kon voorstellen.
Nog mopperend en binnensmonds vloekend gooide ik mijn wapens en laarzen onder het dak van takken wat ik had gemaakt en groef in de bladeren naar mijn mantel.
Uiteindelijk, toen de zon al begon te zakken, zat ik nog steeds rillend van de kou bij een bescheiden vuurtje onder mijn takkendak. Mijn mantel had ik strak om me heen geslagen, maar het hielp helemaal niets. Je zou denken dat ik zo langzamerhand wel gewend zou zijn aan het leven in de wildernis, maar op de aankomende winter was ik nooit voorbereid geweest.
Een maand geleden was het al, dat ik Amdir, de veroorzaker van mijn leven als moordenares, had gedood. Een maand geleden was het, dat ik in ballingschap moest leven. Dat er tekeningen van mijn gezicht in beide koninkrijken Baratheon en Northwode hingen; geen naam, geen afkomst... niets. Het was bijna even weinig als ik zelf over mij wist. Ik was opgevoed door een houtvester, Gillian, en hij had me slechts altijd "Allie" genoemd. En dat was ook alles wat ik was. Gewoon Allie. Niets meer.
Sinds Gillian's dood had ik nooit meer enig gevoel van affectie voor wie dan ook gehad. Of welk gevoel dan ook. Genade, mededogen, eer, plicht, gerechtigdheid, etiquette... ik kende het niet.
Dat hadden de soldaten die ik vanmiddag allemaal had afgeslacht ook moeten weten, voor ze me al op de hielen zaten omdat ik iemand bedreigd had voor geld. Ik bedoel, ik moest ook aan mijn eten komen. Met de komende winter valt er bijna niets meer te jagen in het bos. Alle dieren gingen met winterslaap.
Plotseling hoorde ik een takje kraken; tegelijk met dat voelde ik een andere aanwezigheid die ik al een tijdje in het vizier had. Al mijn hele weg had ik het gevoel gehad of ik werd gevolgd. Maar als dat zo was geweest, dan had mijn achtervolger wel een bijzonder zilveren pas. Tot nu had ik niets gehoord, of gezien. Mijn verkleumde vingers grepen mijn mes vast terwijl ik alert bleef opletten.

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Gipsy schreef:
Elizabeth Marique Baratheon

Wanneer ik de wonde zag bij de jongen, werden mijn ogen wat groot.
Diegene die hem dit had aangedaan was absoluut niet goed wijs, hij was tenslotte nog maar een kind.
Wanneer ik merkte dat Daniëll zijn hand nogal redelijk strak rond de arm van de schildknaap lag, legde ik mijn hand op Daniëlls pols en keek hem aan.
"Straks doe je hem pijn," Zei ik kalm en liet hem weer los in de hoop dat hij zijn grip zou verslappen. "Ga met hem naar een geneesheer, de beste die je kan vinden. Ik betaal alles wel."
Het was geen liefdadigheidsactie dat ik deed, maar eerder omdat het nog maar een kind was en dit er alles behalve gezond uitzag.
Ik sloeg mijn handen in elkaar en sloeg even mijn ogen neer zodat ik even kon nadenken.
Als ik wist wie hier achter zat, zouden ze boeten, al moest ik alles zelf regelen.
Het kon me niets schelen dat hij niets mocht zeggen van de daders, maar als hij er nu niets aan deed zou het altijd blijven doorgaan.
Onbewust klemde ik mijn tanden op elkaar terwijl mijn kin weer wat de lucht in schoot en ik er waardoor het harder opviel dat ik iets koninklijks over me heen had.
Ook al kende ik Mathre alleen maar van ziens, toch was ik kwaad geworden, hoewel ik niet echt zeker was of ik me hier wel in moest moeien.
Dit waren tenslotte niet mijn zaken, maar die van Mathre en Daniëll.


[Leef topic, leef ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Guinevere schreef:
Algerain Catharina Baratheon

Er waaide een sterke, westelijke wind die alle roodbruine herfstbladeren door het grauwe bos blies en ik zat gedesoriënteerd door mijn verwondingen onder een boom mijn messen te slijpen met een platte steen die ik bij het beekje gevonden had.
Toen al het bloed van de scheden verdwenen was, tilde ik voorzichtig mijn enkels op, om ze vervolgens verkrampt van de pijn weer te laten zakken.
'Nooit meer van daken afspringen, Allie,' mompelde ik grimmig tegen mezelf terwijl ik mijn mijn laarzen uitdeed en ik voorzichtig ijskoud water over mijn voeten goot.
Daarna pakte ik mijn boeltje bij elkaar en begon verder het bos in te hinken, op zoek naar mijn schuilplaats.
Veel was het niet, zou ik zeggen, maar het was thuis. Min of meer. Op een bepaalde manier. Voor zover ik me kon voorstellen.
Nog mopperend en binnensmonds vloekend gooide ik mijn wapens en laarzen onder het dak van takken wat ik had gemaakt en groef in de bladeren naar mijn mantel.
Uiteindelijk, toen de zon al begon te zakken, zat ik nog steeds rillend van de kou bij een bescheiden vuurtje onder mijn takkendak. Mijn mantel had ik strak om me heen geslagen, maar het hielp helemaal niets. Je zou denken dat ik zo langzamerhand wel gewend zou zijn aan het leven in de wildernis, maar op de aankomende winter was ik nooit voorbereid geweest.
Een maand geleden was het al, dat ik Amdir, de veroorzaker van mijn leven als moordenares, had gedood. Een maand geleden was het, dat ik in ballingschap moest leven. Dat er tekeningen van mijn gezicht in beide koninkrijken Baratheon en Northwode hingen; geen naam, geen afkomst... niets. Het was bijna even weinig als ik zelf over mij wist. Ik was opgevoed door een houtvester, Gillian, en hij had me slechts altijd "Allie" genoemd. En dat was ook alles wat ik was. Gewoon Allie. Niets meer.
Sinds Gillian's dood had ik nooit meer enig gevoel van affectie voor wie dan ook gehad. Of welk gevoel dan ook. Genade, mededogen, eer, plicht, gerechtigdheid, etiquette... ik kende het niet.
Dat hadden de soldaten die ik vanmiddag allemaal had afgeslacht ook moeten weten, voor ze me al op de hielen zaten omdat ik iemand bedreigd had voor geld. Ik bedoel, ik moest ook aan mijn eten komen. Met de komende winter valt er bijna niets meer te jagen in het bos. Alle dieren gingen met winterslaap.
Plotseling hoorde ik een takje kraken; tegelijk met dat voelde ik een andere aanwezigheid die ik al een tijdje in het vizier had. Al mijn hele weg had ik het gevoel gehad of ik werd gevolgd. Maar als dat zo was geweest, dan had mijn achtervolger wel een bijzonder zilveren pas. Tot nu had ik niets gehoord, of gezien. Mijn verkleumde vingers grepen mijn mes vast terwijl ik alert bleef opletten.

Dawn Echo Lyna

Nee he, ben ik op zo'n verdomd takje gestapt. Hopelijk had ze me niet gehoord. Oh, toch wel. Ze had haar messen stevig vast gegrepen. Zou ik iets gaan zeggen? Hm... Toch maar doen.
'Ik kom in vrede' zei ik kalm.
Ik pakte mijn wapens en legde ze voor mijn voeten op de grond neer. Ik deed twee passen naar achteren. Ik bekeek mijn wapens goed. Ik glimlachte. Deze wapens hadden veel voor me betekend de laatste tijd. Ik had ze gekregen van mijn vader. Hij was dan wel dood, maar ik had zijn wapens geerfd. Ik was er blij mee. De initialen van hem stonden er nog in. Op mijn zwaard, mijn lievelingswapen, stond gekerfd: Dewiniaeth. Ik wist de betekenis. Het betekende tovenarij. Mijn vader geloofde heilig in magie, en zo vader zo dochter.
Ik hoopte dat ze zou omdraaien en me niet zou aanvallen. Ik kon alleen maar hopen. De wapens had ik weggelegd, om er zeker van te zijn dat ze wist dat ik in vrede kwam.
Ik bleef in spanning wachten. Als ik dingen van haar zou weten, zou ik ze niet doorvertellen. Dat beloofde ik aan mezelf. En beloftes brak ik nooit.

---

I will keep watch.

Vegangirl schreef:
(...)

Dawn Echo Lyna

Nee he, ben ik op zo'n verdomd takje gestapt. Hopelijk had ze me niet gehoord. Oh, toch wel. Ze had haar messen stevig vast gegrepen. Zou ik iets gaan zeggen? Hm... Toch maar doen.
'Ik kom in vrede' zei ik kalm.
Ik pakte mijn wapens en legde ze voor mijn voeten op de grond neer. Ik deed twee passen naar achteren. Ik bekeek mijn wapens goed. Ik glimlachte. Deze wapens hadden veel voor me betekend de laatste tijd. Ik had ze gekregen van mijn vader. Hij was dan wel dood, maar ik had zijn wapens geerfd. Ik was er blij mee. De initialen van hem stonden er nog in. Op mijn zwaard, mijn lievelingswapen, stond gekerfd: Dewiniaeth. Ik wist de betekenis. Het betekende tovenarij. Mijn vader geloofde heilig in magie, en zo vader zo dochter.
Ik hoopte dat ze zou omdraaien en me niet zou aanvallen. Ik kon alleen maar hopen. De wapens had ik weggelegd, om er zeker van te zijn dat ze wist dat ik in vrede kwam.
Ik bleef in spanning wachten. Als ik dingen van haar zou weten, zou ik ze niet doorvertellen. Dat beloofde ik aan mezelf. En beloftes brak ik nooit.

Algerain Catharina Baratheon

Ik schrok me te pletter. Mijn instincten waren dus toch niet weggekwijnd onder de vrieskou. Ik was gevolgd. Door een jong meisje nog wel. Ze moest maximaal zestien zijn, aan haar gelaatstrekken te zien. Nee... dat kon niet waar zijn. Ze stond ver weg, ik moest het verkeerd gezien hebben. Moeizaam stond ik op, met mijn mes achter mijn rug in mijn hand geklemd, en hinkte haar richting uit. Een enkele blik wierp ik nog op mijn vuur, voor ik me volledig tot haar wendde.
'Waarom ben je mij gevolgd,' vroeg ik consequent.
Het klonk wat arrogant. Eigenlijk eerder emotieloos; ijskoud.
De handen van het meisje trilden. Ik wist niet of het was door de kou of doordat ze doodsbang voor me was. Ze maakte een vreemd gebaar met haar hoofd naar mijn armen, en ik dacht dat het betekende dat ik mijn wapens moest laten vallen.
Ik gehoorzaamde haar, door één van mijn messen te laten vallen, en de ander onzichtbaar in mijn riem te steken. Wat niet weet, wat niet deert. Vervolgens stak ik mijn handen in de lucht, waar ze ze kon zien, voordat ik mijn vraag opnieuw stelde:
'Waarom ben je mij gevolgd?'

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Guinevere schreef:
(...)

Algerain Catharina Baratheon

Ik schrok me te pletter. Mijn instincten waren dus toch niet weggekwijnd onder de vrieskou. Ik was gevolgd. Door een jong meisje nog wel. Ze moest maximaal zestien zijn, aan haar gelaatstrekken te zien. Nee... dat kon niet waar zijn. Ze stond ver weg, ik moest het verkeerd gezien hebben. Moeizaam stond ik op, met mijn mes achter mijn rug in mijn hand geklemd, en hinkte haar richting uit. Een enkele blik wierp ik nog op mijn vuur, voor ik me volledig tot haar wendde.
'Waarom ben je mij gevolgd,' vroeg ik consequent.
Het klonk wat arrogant. Eigenlijk eerder emotieloos; ijskoud.
De handen van het meisje trilden. Ik wist niet of het was door de kou of doordat ze doodsbang voor me was. Ze maakte een vreemd gebaar met haar hoofd naar mijn armen, en ik dacht dat het betekende dat ik mijn wapens moest laten vallen.
Ik gehoorzaamde haar, door één van mijn messen te laten vallen, en de ander onzichtbaar in mijn riem te steken. Wat niet weet, wat niet deert. Vervolgens stak ik mijn handen in de lucht, waar ze ze kon zien, voordat ik mijn vraag opnieuw stelde:
'Waarom ben je mij gevolgd?'

Dawn Echo Lyna


Ik zuchtte. Ik was al blij genoeg dat ze haar wapens had laten vallen.
'Ik heb je zien vechten' begon ik kalm en beheersd. Ik glimlachte.
'Je hebt een achtste van het leger verslagen... In je eentje!' zei ik lichtelijk bewonderend.
'Ik ben je gevolgd, omdat ik meer van je wilde weten. Jij bent een groot gevaar, maar... Ik denk dat we op elkaar lijken' Dat laatste zei ik traag. Ik wilde meer van haar weten, alleen wat precies? Waar was ik naar opzoek? Ik wilde niet dat ze me zou vermoorden, I mean: Duh. Maar: ik dacht serieus dat we wat gemeen hadden. Zij moord, ik moord. Dat is één ding dat we gemeen hebben, en dat vind ik genoeg. Ze zag er... Bekend uit.
Ik zat er aan te denken om dit aan de koning te vertellen. Nee, Dawn. Alles behalve dat. De koning kan de pot op.
Ik voelde nu pas dat mijn handen trilden. Ik probeerde ze stil te houden. Het was koud, en deze situatie hielp er niet echt bij.

---

I will keep watch.

{ik typ nu op mijn IPod, dus ik weet niet hoeveel regels ik heb }

---

I will keep watch.

Vegangirl schreef:
(...)

Dawn Echo Lyna


Ik zuchtte. Ik was al blij genoeg dat ze haar wapens had laten vallen.
'Ik heb je zien vechten' begon ik kalm en beheersd. Ik glimlachte.
'Je hebt een achtste van het leger verslagen... In je eentje!' zei ik lichtelijk bewonderend.
'Ik ben je gevolgd, omdat ik meer van je wilde weten. Jij bent een groot gevaar, maar... Ik denk dat we op elkaar lijken' Dat laatste zei ik traag. Ik wilde meer van haar weten, alleen wat precies? Waar was ik naar opzoek? Ik wilde niet dat ze me zou vermoorden, I mean: Duh. Maar: ik dacht serieus dat we wat gemeen hadden. Zij moord, ik moord. Dat is één ding dat we gemeen hebben, en dat vind ik genoeg. Ze zag er... Bekend uit.
Ik zat er aan te denken om dit aan de koning te vertellen. Nee, Dawn. Alles behalve dat. De koning kan de pot op.
Ik voelde nu pas dat mijn handen trilden. Ik probeerde ze stil te houden. Het was koud, en deze situatie hielp er niet echt bij.

Algerain Catharina Baratheon

Ik was hoogst verbaasd over haar opmerking. Dat ik een groot gevaar was, dat had ik vaker gehoord. Maar dat zij en ik op elkaar zouden lijken... dat had nooit iemand durven zeggen. Of willen weten. Niemand wilde op mij lijken. Ik was bezeten door de duivel, volgens sommigen. Een slapeloos kwaad vol bloeddorstig geweld en onbevredigde woede.
Ik streek mijn verwilderde, lichtblonde haren uit mijn gezicht met mijn lange, dunne vingers en keek het meisje doordringend en vol ongeloof aan. Ze achtte zo onschuldig. Zo jong. Zo naïef. Maar misschien was dat haar truc wel. Om onverwacht uit de hoek te springen. Om haar zachte perzikhuidje en grote, sprekende ogen te gebruiken als verleiding, of als misleiding. Misschien zelfs als afleiding.
'Er valt niet veel te weten,' sprak ik uiteindelijk met mijn eigen, diepe stem. 'De meeste mensen uit Baratheon weten meer over mij dan ik over mezelf weet. Daarom ben ik hier naar Northwode gekomen, om het leven van mijn pleegvader te wreken.'
Er kwam een onbewuste, ongelukkige zucht over mijn lippen, veroorzaakt door de vele gelukkige herinneringen van momenten met Gillian die ik zo miste, en daarom koste wat het kost probeerde buiten te sluiten.
'Voor hem was ik altijd gewoon Allie. Mijn echte naam gelieve ik nimmer uit te spreken. Als verzet tegen mijn bloed. Mijn eigen bloed, wat me verraadde en afstond.'
Ik had geen idee waarom ik dit allemaal aan een vreemdeling vertelde. Misschien door mijn gebrek aan communicatie of vriendelijkheid. Of misschien omdat ik het kwijt moest. Het kon absoluut niet waar zijn dat ik dit meisje nu al vertrouwde. Ik had namelijk geleerd dat je zelfs mensen die je al jaren kende niet kon vertrouwen. En ik vertrouwde dan ook niemand. Zelfs mezelf niet.

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Neiva schreef:
Floria Ysmay Swift
'Zonde... Het leven buiten de stad is een prachtige omgeving,' zegt prins Léon. Ik glimlach zwakjes en haal mijn schouders op. 'Er is helaas toch niks aan te doen'. Mijn gedachten dwalen even af naar mijn geboorteplaats. Het is een klein dorp, maar wel met een mooie omgeving. Het bos, mooier dan het bos waar ik nu in rijd, is nog steeds één van mijn lievelingsplekken. De mooiste bloemen groeien daar. Onbewust glimlach ik even in mezelf.
'Hmm...' mompelt hij dan, op mijn vraag of hij al zin heeft in feest. 'valt best wel mee. Een beetje zenuwachtig, denk ik,' vervolgt hij. 'Mag ik vragen waarom u er zenuwachtig voor bent, sir?' flap ik er dan zonder na te denken uit. Die vraag is misschien ietsjes te persoonlijk. 'Sorry, sir, die vraag is wat te persoonlijk. U hoeft hem niet te beantwoorden als u dat niet wilt,' vervolg ik snel, met een lichte blos op mijn wangen. Ondertussen probeer ik zelf te verzinnen waarom hij zenuwachtig zou kunnen zijn. Misschien heeft hij een mooie dame op het oog, en komt die vanavond ook. Of misschien komen er juist wel mensen die hij niet mag, dat hij geen zin heeft in een confrontatie met hen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Guinevere schreef:
(...)

Algerain Catharina Baratheon

Ik was hoogst verbaasd over haar opmerking. Dat ik een groot gevaar was, dat had ik vaker gehoord. Maar dat zij en ik op elkaar zouden lijken... dat had nooit iemand durven zeggen. Of willen weten. Niemand wilde op mij lijken. Ik was bezeten door de duivel, volgens sommigen. Een slapeloos kwaad vol bloeddorstig geweld en onbevredigde woede.
Ik streek mijn verwilderde, lichtblonde haren uit mijn gezicht met mijn lange, dunne vingers en keek het meisje doordringend en vol ongeloof aan. Ze achtte zo onschuldig. Zo jong. Zo naïef. Maar misschien was dat haar truc wel. Om onverwacht uit de hoek te springen. Om haar zachte perzikhuidje en grote, sprekende ogen te gebruiken als verleiding, of als misleiding. Misschien zelfs als afleiding.
'Er valt niet veel te weten,' sprak ik uiteindelijk met mijn eigen, diepe stem. 'De meeste mensen uit Baratheon weten meer over mij dan ik over mezelf weet. Daarom ben ik hier naar Northwode gekomen, om het leven van mijn pleegvader te wreken.'
Er kwam een onbewuste, ongelukkige zucht over mijn lippen, veroorzaakt door de vele gelukkige herinneringen van momenten met Gillian die ik zo miste, en daarom koste wat het kost probeerde buiten te sluiten.
'Voor hem was ik altijd gewoon Allie. Mijn echte naam gelieve ik nimmer uit te spreken. Als verzet tegen mijn bloed. Mijn eigen bloed, wat me verraadde en afstond.'
Ik had geen idee waarom ik dit allemaal aan een vreemdeling vertelde. Misschien door mijn gebrek aan communicatie of vriendelijkheid. Of misschien omdat ik het kwijt moest. Het kon absoluut niet waar zijn dat ik dit meisje nu al vertrouwde. Ik had namelijk geleerd dat je zelfs mensen die je al jaren kende niet kon vertrouwen. En ik vertrouwde dan ook niemand. Zelfs mezelf niet.

Dawn Echo Lyna

Ik knikte.
'Dus je komt uit Baratheon?' Vroeg ik monotoon. Ik herhaalde in mijn hoofd wat ze gezegd had.
'Allie... Mag ik je Allie noemen? Wat heeft Northwode gedaan met je pleegvader, als ik dat vragen mag?'
Ik had echt geen idee. Northwode moordde zo vaak, dat ik de tel was kwijtgeraakt.
Ik keek Allie doordringend aan. Ja, daar was het. Verwarring. Eigenlijk was ik er wel blij mee. Ja, een jong meisje is handig als spion. Maar... Ik heb me nooit kind kunnen voelen. Mijn moeder zorgde er altijd voor dat ik met minstens vijf blauwe plekken naar bed ging, ik had nog steeds het verdriet van mijn vader en toen ik mijn moeder vermoord had, moest ik een strenge opleiding volgen bij de koning. Ik had het er wel zelf naar gemaakt, maar toch... Als mijn moeder niet gedronken had, misschien... Misschien was ik dan nu vrij. Vrij om te kiezen aan welke kant ik stond. Met de dag groeide mijn verlangen naar Baratheon. Ik wilde weg van de koning. Niet alleen omdat hij me dwingt om te veraden, maar ook omdat hij mij dwingt om hetzelfde standpunt te hebben.
En dat wil ik nooit meer.
Stel nou dat de koning me niet opgemerkt had. Misschien was ik dan wel zo geweest als Allie. Eigenlijk wilde ik niets liever.

---

I will keep watch.

{Wederom typ ik op mijn IPod, dus geen idee hoeveel regels ik heb}

---

I will keep watch.

Vegangirl schreef:
(...)

Dawn Echo Lyna

Ik knikte.
'Dus je komt uit Baratheon?' Vroeg ik monotoon. Ik herhaalde in mijn hoofd wat ze gezegd had.
'Allie... Mag ik je Allie noemen? Wat heeft Northwode gedaan met je pleegvader, als ik dat vragen mag?'
Ik had echt geen idee. Northwode moordde zo vaak, dat ik de tel was kwijtgeraakt.
Ik keek Allie doordringend aan. Ja, daar was het. Verwarring. Eigenlijk was ik er wel blij mee. Ja, een jong meisje is handig als spion. Maar... Ik heb me nooit kind kunnen voelen. Mijn moeder zorgde er altijd voor dat ik met minstens vijf blauwe plekken naar bed ging, ik had nog steeds het verdriet van mijn vader en toen ik mijn moeder vermoord had, moest ik een strenge opleiding volgen bij de koning. Ik had het er wel zelf naar gemaakt, maar toch... Als mijn moeder niet gedronken had, misschien... Misschien was ik dan nu vrij. Vrij om te kiezen aan welke kant ik stond. Met de dag groeide mijn verlangen naar Baratheon. Ik wilde weg van de koning. Niet alleen omdat hij me dwingt om te veraden, maar ook omdat hij mij dwingt om hetzelfde standpunt te hebben.
En dat wil ik nooit meer.
Stel nou dat de koning me niet opgemerkt had. Misschien was ik dan wel zo geweest als Allie. Eigenlijk wilde ik niets liever.

'Mijn pleegvader kwam uit Northwode, hij vertelde me ooit dat hij gevlucht was naar Baratheon, lang geleden,' mompelde ik, mijn blik nog steeds op de handen van het meisje gericht. 'Hij verraadde koning Northwode door hem in zijn tegendeel te vergelijken met zijn gehate broer. Hij was het niet eens met het eeuwige streven naar macht van de koning, en de matige zoektocht naar veiligheid. Koning Baratheon was een rechtvaardige man volgens hem. Vrienden maken en de dorpelingen beschermen: dat deed er echt toe volgens Gillian. Northwode was woedend. En, tja... wat zal ik zeggen. De strop kostte 'm de kop.'
Haar ogen stonden groot en geschokt, en enigszins... medelevend. Ik kon het niet laten om een zwakke, scheve glimlach op mijn gezicht te toveren. Of ik dat synisch of geruststellend bedoelde, wist ik zelf niet eens.
'Je hoeft me naar niets te noemen, maar als dat jou gelukkig maakt... mag je me noemen hoe je wil,' zei ik wat schamper, al probeerde ik wel sympathiek te zijn.
'En hoe mag ik jou noemen, jongedame? Waarom ging een leven zoals dit voor jou boven het simpele leven van de alledaagse vrouw?'

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Guinevere schreef:
(...)

'Mijn pleegvader kwam uit Northwode, hij vertelde me ooit dat hij gevlucht was naar Baratheon, lang geleden,' mompelde ik, mijn blik nog steeds op de handen van het meisje gericht. 'Hij verraadde koning Northwode door hem in zijn tegendeel te vergelijken met zijn gehate broer. Hij was het niet eens met het eeuwige streven naar macht van de koning, en de matige zoektocht naar veiligheid. Koning Baratheon was een rechtvaardige man volgens hem. Vrienden maken en de dorpelingen beschermen: dat deed er echt toe volgens Gillian. Northwode was woedend. En, tja... wat zal ik zeggen. De strop kostte 'm de kop.'
Haar ogen stonden groot en geschokt, en enigszins... medelevend. Ik kon het niet laten om een zwakke, scheve glimlach op mijn gezicht te toveren. Of ik dat synisch of geruststellend bedoelde, wist ik zelf niet eens.
'Je hoeft me naar niets te noemen, maar als dat jou gelukkig maakt... mag je me noemen hoe je wil,' zei ik wat schamper, al probeerde ik wel sympathiek te zijn.
'En hoe mag ik jou noemen, jongedame? Waarom ging een leven zoals dit voor jou boven het simpele leven van de alledaagse vrouw?'

Dawn Echo Lyna

Ik knikte. Ik kon het niet laten om enigszins geschokt en medelevend te kijken. Ik bedoel maar... Het ergste is nog dat ik het heb zien gebeuren. Ik heb hem niet verraden, dit keer niet nee. Ik weet nog hoe ik mijn hoofd afwendde toen zijn reis naar de dood begon. Ik slikte.
Plotseling zag ik daar iets. Een scheve glimlach op haar gezicht. Ik voelde me daardoor niet ongemakkelijk, ik wist dat dat wel vaker gebeurde, meestal uit eigen ervaring. Natuurlijk, je weet dat het triest is, maar de gezichtsuitdrukking veranderd alles. Als ik mensen geschokt zie kijken, moet ik ook lachen. Zo'n kleine, verradelijke, grimmige glimlach. Ik vond dat enigszins interessant.
Ik knikte. Goed dan, dat was dan Allie.
De laatste vraag lag zwaar. Ik slikte.
'Ik heet Dawn' zei ik monotoon.
'Simpel leven van de alledaagse vrouw, he?' hoonde ik.
'Naar mijn doen is geen enkel leven zoiets als simpel. Maar goed, ik zal het je vertellen. Ik kan niet meer terug naar mijn ouders. Mijn vader is weg en mijn moeder is...' ik stopte even. Ik weet niet waarom, maar ik glimlachte. Die kleine, verradelijke, grimmige glimlach.
'Mijn moeder is dood' zei ik monotoon.
De rest hoefde ze niet te weten. Als ze wist dat ik een spion was, wat dan? Zou ze me verstoten, net zoals alle anderen? Zou ze me vermoorden? Nee, ze zou vroeg of laat het wel uitvinden. Ik waagde het erop.
'Ik moord, net zoals jij. Tegen mijn wil, moet ik zeggen. De koning van Northwode dwingt me om dingen uit te zoeken over Baratheon, terwijl ik nu bewust dat negeer. Ik moet toegeven, soms zeg ik ook wat tegen mensen uit Baratheon over Northwode. Zwakke plekken, aantal soldaten... Die nu aanzienlijk gekrompen is na jouw geweldige actie' zei ik met een glimlach. Niet verradelijk dit keer.

---

I will keep watch.

[Pretty please niet de reactie van iemand quoten als die nog op dezelfde pagina staat]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered