[RPG] Fallen Crowns • 2 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame
-
-
-



Mannen:
- Bastard - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- Glorious - Adam James Cordiall - Wetenschapper/ingenieur
- Bastard - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokter
- 0o7 - Mathre - Schildknaap
- MadEyeMoody - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet






Huize Northwode:

Vrouwen:

- STORYDREAMER - Rosamunde Northwode - Koningin
- Aurorea - Arabella Estelle Devereaux - Jonkvrouw
- Aurorea - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Rowboats - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen
-
-


Mannen:

- MadEyeMoody - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Rowboats - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Sid - Victarion ‘Vic’ Karstark - Kapitein van de wacht (Kapitein der ridders.)
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Bastard - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- 0o7 - Lior- Bandiet
-
-



Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic
Praat-Topic 2

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 13:39 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Elizabeth Marique Baratheon

Geschrokken draaide ik mijn hoofd naar achter wanneer ik de deuren van de kapel hoorden opengaan.
Ik stond op van het houten bankje waar ik eerder op had gezeten en legde mijn hand even op mijn onderbuik.
Wanneer ik doorhad wie er de kapel betrad, voelde ik me weer wat ontspannen.
"Sir Falcon, Miss Graham," Zei ik met een klein beetje opluchting in mijn stem en glimlachte even. "Jullie lieten me schrikken."
Ik liet mijn hand weer naast mijn lichaam vallen en voelde hoe hij heel even tegen de lichtgrijze stof aan schuurde.
"Ik had niemand hier verwacht," Zei ik en wandelde even naar het gangpad terwijl ik mijn ogen tussen hen in liet flitsen.
Tussen ons in, zat er een redelijke afstand, dus besloot ik even om naar hen toe te wandelen uit beleefdheid.
Ik kende Sir Falcon als de arts die vaak voor mijn zus kwam, hij was een goede dokter en bevatte wel wat wijsheid die ik waarschijnlijk niet eens zou snappen.
Miss Graham was dan weer een erg goede hofdame, die er voor kon zorgen dat er niets mis liep.
Ons koninkrijk mocht blij zijn met zo'n mensen, ze waren beide een grote aanwinst en ik wist dat de koning er net zo over dacht.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Dawn Echo Lyna

Ik glimlachte toen ze in slaap viel. Morgen zou de pijn een stuk minder zijn en zouden we sneller wegkunnen. Ik ging voor het vuurtje zitten en luisterde aandachtig naar de geluiden om me heen. Tsjirpende krekels, de wind, de rivier... Zo in harmonie met elkaar.
Ik keek naar het mes dat ik gekregen had van Allie. Ik pakte het op. Ik hoorde de kling. Ik glimlachte en herinnerde mijn zwaardlessen.

'Waarom is het zo zwaar?!' kreunde ik. Ik had een zwaar, houten zwaard in mijn handen gedrukt gekregen om mee te oefenen. Ik was pas elf, dus ik zakte bijna door mijn benen heen.
'Hij is zwaar genoeg om je sterk te maken' zei Victarion en hij pakte zijn zwaard.
Ik keek hem alleen maar aan, maar hij had me niet door.
'Een zwaard is een verlengingstuk van jouw arm...' begon hij, maar ik onderbrak hem.
'Wat nou als ik hem laat vallen?' vroeg ik, bezorgd om een lamme arm.
Victarion wees met zijn zwaard naar me.
'Laat jij je arm vallen? Nee. Dus is het onmogelijk om hem te laten vallen' zei hij.
Ik keek hem fronsend aan. Wat?
Ik pakte het zwaard vast, maar hij keurde het af.
'Niet met twee handen. Maar met één. Één hand is sterk genoeg om je zwaard vast te houden, kijk zo' zei hij en hij liet het zien. Ik keek vol bewondering toe.
We begonnen met vechten. De koning had toegekeken.
Ik had snel geleerd en paste dat snel toe. De koning en Victarion leken verbaasd over mijn snelle vorderingen.
'Je doet het goed' zei Victarion en hij keek naar de stand van de zon.
'Ik denk dat het genoeg is voor vandaag' zei Victarion en hij liet zijn zwaard rusten op zijn schouder.
Ik pakte mijn zwaard wat beter beet en raakte hem aan met de punt van mijn zwaard. Hij draaide zich om. Ik glimlachte.
'Je weet nooit wanneer een gevecht begint' zei ik en ik viel aan.

We hadden nog langer gevochten en het was gelijk geworden. Ik glimlachte met de herinnering eraan. Victarion... Hij was de enige geweest die ik nog een beetje kon vertrouwen in het kasteel. Het nadeel was dat hij hondstrouw aan de koning was, dus ik kon hem niet alles vertellen. Maar hij had me geleerd te vechten, naar mijn mening zowel fysiek als mentaal. Ik keek naar Allie. Ze lag vredig te slapen. Ik glimlachte.
Ik stroopte mijn linkermouw op en keek naar mijn onderarm. Bradwr stond erop. Dat had ik erop geschreven. Nou ja, geschreven... Gesneden, zou je beter kunnen zeggen. Het betekende verrader. Ik had leren lezen en schrijven, maar eerst in de oude taal. Ik dacht na. Dat paste niet meer bij me, maar ik kon het niet doorkrassen. Het was een litteken aan een vorig leven. Ik dacht na over een nieuwe inscriptie die me voor altijd zou bijblijven. Plotseling wist ik het. Waar ik vandaag mee had zitten worstelen, en toch de juiste had gemaakt; Een keuze.
Dewis

[ bericht aangepast op 10 dec 2012 - 20:10 ]

---

I will keep watch.

Brom Rowan Falcon
"Sir Falcon, Miss Graham," sprak Elizabeths stem en echode even na in de kapel. "Jullie lieten me schrikken."
Brom wist even niet meer wat te zeggen aangezien hij niet verwacht had de dochter van de koning hier aan te treffen. Brom herstelde zich al snel en maakte een buiging. "Ik had niemand hier verwacht," zei Elizabeth en wandelde door het gangpad naar hen toe.
Brom glimlachte,"Ik denk dat ik namens ons beide mag spreken dat wij u ook niet verwacht hadden." Hij had sowieso al niemand verwacht maar al zeker Elizabeth niet.
Brom kende de prinses niet zo goed als hij Catherine kende, maar goed genoeg om te weten dat ze wel degelijk een Baratheon was. Dat kon je daadwerkelijk ook zien want de twee prinsessen leken aardig op hun moeder.
Hij wendde zich tot Fauna en keek van de ene vrouw naar de andere, niet wetend wat hij verder nog zou zeggen. De kerk rook muf en vochtig en je kon zo zien dat niemand hier vaak kwam kuisen, zelfs de nonnen en paters niet.
"Als ik vragen mag, uwe majesteit," zei Brom vervolgens,"Hoeft u niet op het kasteel te zijn?" Meteen had hij spijt van zijn vraag en boog zijn hoofd,"Vergeef me, vrouwe, dat zijn mijn zaken niet."

---

kindness is never a burden.

Fauna Deidre Graham

Prinses Elisabeth kwam op ons aflopen, waarna ik al snel een eerbiedig en beleefd knikje met mijn hoofd gaf.
Zelf wist ik niet echt iets te zeggen, ik was nog steeds verbijsterd dat de prinses hierbinnen was.
Uiteindelijk luisterde ik maar naar het gesprek dat Brom en prinses Elisabeth met elkaar voerden terwijl ik mijn ogen door de kapel heen liet glijden.
Het was een mooie ruimte geweest, als er niet overal stof of versleten bekleding hing.
Een paar kaarsen zouden al wonderen doen voor de sfeer en de klap luiken van de ramen zouden gewoon eens wijd open worden gezet, zodat de boel kon luchten.
Hoe konden mensen dit gebouw zo laten verwaarlozen, dit ooit zo prachtige gebouw.
Misschien moest ik maar een verzoek inspreken bij de raadsleden, misschien konden zij er iets voor doen.
Op een gegeven moment voelde ik de ogen van Brom even op mijn gezicht branden waardoor ik me snel weer op het gesprek richtte.
Hoe onbeleefd was het van me geweest om mijn hoofd af te wenden van de conversatie.
"Als ik vragen mag, uwe majesteit, hoeft u niet op het kasteel te zijn ?" Maar hij leek zijn woorden direct terug te willen nemen.
"Vergeef me vrouwe, dat zijn mijn zaken niet."
Zonder aarzeling deed ik een stap dichter naar Brom toe. "Wat hij probeert te zeggen is..." Even zocht ik naar woorden en even was ik bang dat ik niet de juiste woorden kon vinden. "Dat we geheel onbeleefd maar nederig nieuwsgierig zijn naar wat u hier brengt." sputterde ik uiteindelijk toch met een vriendelijke glimlach, hopend dat ik mijn woorden goed gekozen had.

---

Credendo Vides

Elizabeth Marique Baratheon

Ik probeerde mijn glimlach te verbergen wanneer ik doorhad dat het tweetal hun nieuwsgierigheid probeerden weg te steken.
"Ik ben eigenlijk blij dat ik even weg ben van het kasteel, Sir Falcon." Zei ik met een kleine glimlach terwijl ik mijn ogen liet rusten op zijn gezicht. "Hier kan ik wat rust vinden, omdat niemand hier komt."
Er viel een kleine stilte terwijl ik nadacht over mijn woorden.
"Of tenminste, dat dacht ik toch." Het kwam er met een klein lachje uit, omdat ik wilde dat ze beiden wisten dat ik hun nieuwsgierigheid niet kwalijk nam. "Wat doen jullie hier dan, als ik vragen mag?"
Ik steunde met mijn hand op één van de houten bankjes die er stonden en wachtte geduldig op antwoord.
Ergens had ik zo'n vermoeden dat het niet was omdat het hier zo leuk was, misschien was het net zoals bij mij om wat rust te hebben.
Wanneer ik een gênante gedachte binnenkreeg, voelde ik hoe mijn wangen wat rood werden en mijn ogen zich groot maakten.
"Ik heb...Ik heb toch geen planning onderbroken?" Ik perste mijn lippen even op elkaar terwijl ik mijn handen op mijn wangen legde om de rode kleur wat te verbergen. "Mijn hemel, ik denk dat ik jullie stoor."
Het idee dat Miss Graham en Sir Falcon iets zouden hebben, leek me best schattig, alleen zou ik me doodschamen moest ik iets onderbroken hebben.
Wanneer ik doorhad dat mijn rode wangen wat geminderd waren, haalde ik mijn handen weer weg en vouwde ik ze netjes in elkaar terwijl mijn ogen tussen de twee in flitsten.






Jonathan Xander Kingsley

"Houd het goede werk vol, Jonathan," Ik keek de koning even aan en lachte, natuurlijk zou ik het goede werk ophouden. "O, en zoek de patrouille. Ze hebben zich niet gemeld vanmiddag. En zet gelijk wat nieuwe manschappen in. Onze aantallen lijken met de dag te krimpen. Geluk heeft dit koninkrijk verlaten."
Om eerlijk te zijn zag ik er tegen op om nog vlak voor het feest nieuwe manschappen in te zetten, maar aangezien de koning het vroeg, kon ik het onmogelijk weigeren.
"Tuurlijk sire," Zei ik met een beleefde glimlach en boog mijn hoofd wat. "Ik begin er meteen aan."
Ik keek toe hoe hij op zijn paard klauterde en hoorde zachtjes het getik van alle flessen drank in zijn zadeltassen waardoor ik even moest grijnzen.
"Tot vanavond, sire." Ik keek even naar hem op en keek vervolgens naar het volk dat langzaam een weg vrij maakte zodat de koning er door kon rijden.
Het was een feit dat onze koning respect afdwong bij het volk van Northwode, wat in zijn voordeel speelde.
Een echte koning werd gerespecteerd door een koning, niet gevreesd.
"Als u me excuseert, vrouwe," Zei ik nadat ik me naar Lady Devereaux had gewend. "De koning gaf me een opdracht."
Ik nam haar hand vast en drukte er beleefd een kus op nadat ik rustig weer normaal ging staan, het was allemaal om de schijn wat hoog te houden.
Automatisch dacht ik aan de hofdame die ik deze ochtend nog een kus op haar wang had gegeven, erg ongepast maar haar reactie was goud waard.
Nadat ik afscheid had genomen van zowel de koning als Lady Devereaux, wandelde ik rustig het marktplein af op zoek naar die verdomde soldaten.
Ik had zo'n vermoeden dat ik ze ergens wel in een bar zou kunnen vinden.

[ bericht aangepast op 11 dec 2012 - 10:20 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Algerain Catharina Baratheon

Ik lag zo stil dat het er vast uit zag alsof ik dood was. Alle spieren in mijn lichaam waren volledig ontspannen en mijn ademhaling was helemaal niet meer hees en rasperig.
Toch waren mijn dromen duister, en duurden de hele nacht voor mijn gevoel. Ik zag opnieuw alles waar ik voor vreesde, en alles waar ik spijt van had.

Verkleed als dienstmeid stond ik in de hoek van de keuken in het Northwode paleis; onzichtbaar voor hen die zich verheven voelden boven mij.
De koningin kwam binnen voor de zoveelste keer die dag, zonder enig ander geluid dan het gekraak van de keukendeur.
Ze keek schichtig om zich heen; er mocht niemand zijn die haar betrapte.
Ze rommelde in de kastjes en haalde er twee enorme flessen sterke drank uit die ze op het aanrecht zette.
Met een wanhopige blik in haar ogen en trillende handen ging ze op de kruk zitten en schonk beetje bij beetje de drank in een glas en dronk het gulzig op.
Plotseling klonken er voetstappen en twee stemmen vanuit de hal, en de koningin morste haar drank over haar jurk en sprong snel op om voorzichtig door een kier van de deur te kijken.
Toen kwam ik uit mijn hoek, en sloop op mijn blote voeten naar het aanrecht.
Zo vlug als ik maar kon haalde ik een klein flesje tevoorschijn wat ik in mijn hand geklemd had, en goot er een paar druppeltjes van in het glas. Daarna ging ik achter de open deur staan, tot die weer dicht ging en de koningin weer aan het aanrecht ging zitten.
Ze schonk opnieuw met een diepe zucht drank in het glas... en dronk. Ze dronk het helemaal leeg, tot er geen druppel meer over was. Bijna gelijk daarna viel het glas op de grond kapot, en greep de vrouw naar haar keel. Haastige voetstappen klonken al vanuit de hal.
Een hofdame kwam binnen, en gilde de longen uit haar lijf toen ze de koningin op de vloer zag stikken. Opnieuw klonken er haastige voetstappen, en de koning zelf kwam binnen met wat bedienden, die allemaal verstijfd bleven staan van schrik toen ze dit vreselijke tafereel zagen. De koning haastte zich naar haar toe, knielde voor haar neer, legde zijn hand onder haar hoofd en keek hoe ze haar laatste adem uitblies.
Ik hoorde hem schreeuwen en huilen, voor hij zich omdraaide om te zien wie er aanwezig was tijdens het ongeval. Zijn blik viel op mij, die het verste de kamer in stond.
Gelijk begon ik te rennen, de keuken uit, de troonzaal door, de paleistuin uit...
'GRIJP HAAR!' brulde de koning. Ik keek een enkele keer achterom. Alle ridders die in het paleis aanwezig waren geweest renden mij achterna, plus de koning zelf. Mijn voeten begonnen pijn te doen; ik had geen schoenen aan.
Toen ik in het bos kwam, dacht ik dat de kust veilig was en floot op mijn vingers om Eira te roepen.
Na een tijdje wachten voelde ik plotseling een messteek in mijn middel, en ik gilde. Ik viel op de grond en probeerde overeind te krabbelen, maar het lichaam wat het mes ik me had gestoken draaide me om en drukte me tegen de grond.
Ik keek met grote, angstige ogen en luide adem in het gezicht van de koning. Zijn ogen waren rood en zijn gezicht was woest.
'Aha. Ik ken jou. Jij was dat meisje van de wildeman,' zei hij. 'Wat was je van plan te doen, nadat je mijn vrouw vermoord had? HÈ?!'
Hij sneedt het mes helemaal door mijn kleren heen vanaf mijn middel naar mijn bovenbeen. Ik gilde van de pijn. Toen hij het mes uit me had gehaald, boog hij zich over me heen: en fluisterde in mijn oor:
'Jij zal branden. Eerst in handen van de beul, dan in de hel. Je zal de dageraad niet meer zien.'
Vervolgens klonk er gehinnik. Een klap zorgde dat mijn lichaam vrij kwam.

Ik schrok wakker met een huiveringwekkend geluid, en keek om me heen. Naast me lag Dawn op de grond, met haar rug naar me toe. Ik wist niet of ze sliep. Ik dacht van wel, anders had ze zich wel omgedraaid.
Even zat ik hijgend overeind, voor ik rustig weer ging liggen met mijn ogen wijd open.
Ik liet mijn hand over mijn heup glijden; over het gigantische litteken, en besefte dat het was wat ik verdiende voor ik weer als een dode in slaap viel.

Koning Darius Vasilis Northwode

Toen ik terugkwam bij het kasteel, was het hele hof al druk in de weer met de voorbereidingen voor het feest. Ik zuchtte diep. Het zag ernaar uit dat de drank echt voor het feest zou zijn. Ik zou vanaf nu geen moment alleen gelaten worden, dus ik kon me nu niet rustig gaan bezatten op mijn kamer.
'Uwe majesteit,' groette de staljongen me voor hij mijn paard bij de teugels pakte en mij liet afstijgen.
Ik gaf geen antwoord, maar liep regelrecht door naar de voordeuren van het paleis en negeerde al de begroetingen en buigingen die me toegespeeld werden.
'Geef me de gastenlijst,' bromde ik tegen een lakei.
Hij gaf me haastig een rol perkament met een rode, fluwelen strik eromheen.
Ik rolde het perkament uit, en haalde mijn neus op. Niet alleen omdat ik verkouden aan het worden was, maar ook om de mensen die er allemaal uitgenodigd waren.
Ach, daar was niets aan te doen. Als er alleen gasten zouden komen die ik echt oprecht mocht, zou het een hele korte gastenlijst worden.
Langzaam zag ik de eerste gasten arriveren, en ik dacht wel dat het tijd was voor mij om bij de deuren te gaan staan.
Het stroomde langzaam vol, en ik kreeg veel felicitaties die ik beleefd beantwoordde met een knikje.
Toen iedereen binnen was, ging ik vlug op zoek naar mijn zoons en dochter.

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Ian
Ian was van de stallen naar zijn kamer te lopen om zich daar vervolgens om te kleden, de kleren van mannen verschilden niet echt veel aangezien het meestal allemaal pakken waren. Het enigste verschil dat je er in zou kunnen maken was het patroon of de stof. Zelf hielt hij het liever simpel al zou de stof toch alles behalve goedkoop zijn. Nadat ik me omgekleed had liep ik de kamer uit naar de hal waar het feest werd gegeven, zelf kende ik het hele kasteel uit mijn hooft aangezien ik er veel jaren had rondgelopen, en zelfs gekropen toen ik nog niet kon lopen. Ik begroete een paar mensen -voornamelijk vrouwen- en keek vanaf de zijlijn een beetje mee en naar de dames die allemaal verschillende jurken aan hadden. De meesten van hun kende ik wel, al waren er ook een aantal onbekende met ik mischien later op de avond een praatje mee zou maken aangezien de meesten er ook nog niet eens verkeerd uitzagen.
Tussen de mensen zag ik ook mijn vader lopen, die keek alsof hij opzoek was naar iets en ik besloot naar hem toe te lopen. 'Bent u naar iets opzoek, vader?' het 'vader' deel kwam een beetje later dan de rest van de zin, aangezien ik dat meestal wegliet.

[ bericht aangepast op 11 dec 2012 - 17:39 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

MadEyeMoody schreef:
(...)

Bradley
''Ik weet zeker dat als je werk gaat zoeken en je niet meer steelt, de meisje achter je aan rennen' Zegt ze en duidelijk in een poging mij aan het werk te krijgen, 'Wanneer hou je op met die pogingen om me aan het werk te krijgen?' Vraag ik haar zuchtend, het werd erg.. iritant. 'Als ik je beloof dat ik de eerstvolgende baan die jij vind probeer hou je dan eindelijk op?' Vraag ik haar, dat werd toch niets aangezien ik niet van werken hielt en dat nooit lang uit zou houden of uberhoud aangenomen word. En daarbij betwijfelde ik het of ze dat aanbot af zou slaan aangezien ze me al de heletijd aan een baan wou krijgen. 'Mischien moeten wij over een paar jaar als we nog steeds niet getrouwd zijn wel gewoon met elkaar trouwen Ik bedoel, we kennen elkaar nu al vrij lang en ook vrij goed. Ik ken jou slechte kanten en jou goede kanten en jij weet van mijn ook wat mijn slechte en wat mijn goede kanten zin' Zegt ze en ik heb al vrij snel door dat ze een grapje maakt. 'Maar dan moet je wel gaan werken natuurlijk, want ik ga niet alles betalen en zeker niet als er kinderen komen. En ik wil niet dat mijn kinder later ook gaan stelen zoals jij' Zegt ze hooftschuddent met haar serieuze gezicht. 'Erg grappig' Andwoorde ik en haal haar haar door de war aangezien ze haar hooft op mijn been heeft gelecht.

Elena Sophia Collins
"ligt eraan" zeg ik een beetje bedenkelijk. "Als je echt je best doet om die baan te houden en niet meteen elke keer te laat komt en vervolgens maar gewoon niet meer gaat, dan blijf ik aan je kop zeuren. Want het is een feit dat je een veel betere tekoemst hebt met een baan." vervolg ik. Helaas trapt hij niet in mijn grapje en hij haalt mijn haar door de war, maar ik blijf liggen en doe alsof het me niks uitmaakt. Het maakt me nu ook niet zoveel uit, aangezien niemand hier ons verder kan zien. Toch voel ik ergens ver weg een licht gevoel van teleurstelling dat hij het ook echt als grap ziet en ik raak even in de war. Maar in plaats van er aandacht aan te besteden stop ik het snel weer weg voordat hij iets van mijn gezicht kan aflezen. Ik wil niet dat ik iets moet uitleggen wat ik zelf niet eens snap. "Heb je al een idee van wat je vanavond misschien wil eten?" vraag ik dan. We zullen zo weer terug moeten lopen richting het dorp en het kasteel. We moeten nog eten halen voordat iedereen zijn spullen weer inpakt en misschien heeft prinses Elizabeth me nog nodig. Ik wil alleen nog niet terug dus blijf ik gewoon nog even zo liggen terwijl ik op zijn antwoord wacht. Ik doe mijn ogen even dicht en geniet van de rust, het weer en de fluitende vogeltjes op de achtergrond.

[ bericht aangepast op 11 dec 2012 - 18:56 ]

[WHAT, NO. Met het geslacht niet kunnen voortbrengen, bedoel ik de naam. xd Dat was namelijk heel belangrijk vroeger en als een koning enkel een dochter had, was dat een probleem omdat die het geslacht niet kon voortbrengen. xd Als Ian en Léon niet zouden trouwen, is het gedaan met het koningshuis.]

Léon Oliver Northwode
Floria moest nog meer blozen wanneer Léon moest lachen.
"Oh, dat is rot voor uw zuster, sir," zei ze op een zachte toon. "Maar ik weet zeker dat u een goede vrouw zal vinden," voegde ze toe, al leek ze redelijk onzeker.
Léon haalde zijn schouders op, hem maakte het niet veel uit.
"Ik denk eerder dat ik een slechte echtgenoot zou zijn. Ik ben bijna nooit thuis." Het begon te schemer en Léon en Floria waren al redelijk diep het bos in.
Ze passeerden een appelboom en Léon plukte en mooie, rijpe appel van de takken waarna hij er zijn tanden in zette.
"Sir, misschien is het beter als we teruggaan, het begint al donker te worden en u moet zich nog klaarmaken voor het feest," zei Floria plots. Léon begon een beetje moe te worden van het "gesir". Maar ze zou zich vast en zeker gegeneerd voelen wanneer Léon Floria zou vragen om hem met zijn achternaam aan te spreken. Het was niet gepast en Léon betwijfelde of Floria het leuk zou vindnen.
"Ja, u heeft gelijk," zei Léon, waarna hij Arions teugels even nam om hem te doen keren. "Ik zou niet willen dat u iets overkomt, het bos is gevaarlijk 's avonds."

Alena Katherina Lancaster
De man leek even bedenkelijk naar Alena te kijken, alsof ze niet passend was als cafébaas.
"Een kroes bier graag, dan," zei hij. De jongen die Ilias heette was op een kruk geklauterd. "Ik geloof je," zei de man tegen hem, "Maar wacht hier, ik neem je straks mee terug naar het kasteel. Op jouw leeftijd hoor je nog niet rond te hangen in tavernes." Daarna viel de blik van de man op de vrouwe die Arissa heette, meende Alena zich te herinneren.
Lena schenkt de kroes bier uit en kwakt hem ietsje te hardhandig voor de man op tafel neer.
"Ik ben Victarion Karstark," zei de man, nadat hij eerst Alena's naam had gevraagd. "Kapitein van de wacht op het kasteel. En ik heb iets bij dat je moet ophangen."
Ja, die man was het duidelijk gewoon om te commanderen. Het probleem was dat Alena's eer gekrenkt werd wanneer iemand dat bij haar deed. Ze snoof even hooghartig en vond het niet meer belangrijk om haar naam te vertellen. Victarion wachtte immers niet totdat ze antwoorden, hij vond het blijkbaar ook niet echt belangrijk.
Kapitein Karstark vouwde een document oven op de toog en wanneer Alena haar gezicht naar het perkament richtte, viel er een plukje rood haar over haar voorhoofd. Dat idiote gedoe weigerde gewoon om te blijven zitten.
Lena bestudeerde het blad. Er stonden twee zegels op, waarvan Alena er één herkende als het koninklijk zegel. "Het is een aanhoudingsbevel in naam van koning Darius voor die Schaduw." De naam klonk spottend uit de mond van de kapitein. "Je weet wel, die Lior. Hang het goed zichtbaar op, we willen die kerel zo snel mogelijk vatten."
"Nee, dat weet ik niet. Ik ben hier amper een week," mompelde Alena zachtjes terwijl ze het document goed zichtbaar achter de toog ophing.

---

help

Victarion Karstark
Ik ben gewoon beter geserveerd te worden, wil ik zeggen wanneer ze de kroes harder dan nodig voor mijn neus zet, maar ik zwijg. Ik zwijg ook wanneer ze weigert haar naam te zeggen. Ja, dat is me ook wel opgevallen. Maar ik hoef het niet van haar zelf te horen -ik heb mannetjes genoeg in het rijk- al was het wel aangenamer geweest. Ze moet nog veel leren, manieren om te beginnen. Maar dat komt nog wel. Dat komt bij iedereen, vroeg of laat, met hulp of zonder hulp.
Mja, langs de andere kant is zo’n behandeling ook wel verfrissend. Op het kasteel kruipt iedereen voor de minste hogere rang in het stof, hier daarentegen...Heel verfrissend. Dat doet me aan iets anders denken en ik werp nog eens een blik om mijn kroes. Een druppel kruipt langzaam langs de rand naar beneden en voegt zich daar bij de rest van de natte kring rond de onderkant. Geen haar op mijn hoofd dat er nog aan denkt ervan te drinken. Ondertussen heeft het meisje het document bestudeert en hangt ze op achter de toog. Prima. Dan zegt Arissa dat ze mijn tuniek af heeft.
‘Heel goed,’ antwoord ik. ‘Ik zou ze het liefst zo snel mogelijk komen halen. Nog voor het feest.’ Ik wil me rustig kunnen klaarmaken, met een warm bad om het stof van de voorbije dag af te wassen. Ik kijk haar aan, wachtend op het moment dat ze zegt dat ik mijn kleding kan komen halen. Liefst onmiddellijk, maar ik wil niet te dwingend overkomen. Ondertussen hoor ik het meisje mompelen dat ze hier nog maar amper een week is. Ik vraag me af van waar ze komt, maar dat zal ik wel horen van een van mijn fluisteraars. ‘Wees dan maar op je hoede, die kerel steelt alles wat los en vast zit,’ geef ik haar een goede raad. ‘Een echte pest in dit koninkrijk.'

---

Home is now behind you. The world is ahead!

[5TYLES -> Bastard. ]

---

kindness is never a burden.

mismi schreef:
(...)
Elena Sophia Collins
"ligt eraan" zeg ik een beetje bedenkelijk. "Als je echt je best doet om die baan te houden en niet meteen elke keer te laat komt en vervolgens maar gewoon niet meer gaat, dan blijf ik aan je kop zeuren. Want het is een feit dat je een veel betere tekoemst hebt met een baan." vervolg ik. Helaas trapt hij niet in mijn grapje en hij haalt mijn haar door de war, maar ik blijf liggen en doe alsof het me niks uitmaakt. Het maakt me nu ook niet zoveel uit, aangezien niemand hier ons verder kan zien. Toch voel ik ergens ver weg een licht gevoel van teleurstelling dat hij het ook echt als grap ziet en ik raak even in de war. Maar in plaats van er aandacht aan te besteden stop ik het snel weer weg voordat hij iets van mijn gezicht kan aflezen. Ik wil niet dat ik iets moet uitleggen wat ik zelf niet eens snap. "Heb je al een idee van wat je vanavond misschien wil eten?" vraag ik dan. We zullen zo weer terug moeten lopen richting het dorp en het kasteel. We moeten nog eten halen voordat iedereen zijn spullen weer inpakt en misschien heeft prinses Elizabeth me nog nodig. Ik wil alleen nog niet terug dus blijf ik gewoon nog even zo liggen terwijl ik op zijn antwoord wacht. Ik doe mijn ogen even dicht en geniet van de rust, het weer en de fluitende vogeltjes op de achtergrond.

Bradley
'Veel toekomst is er toch niet over' zeg ik scouderophalend, mensen zonder geld gingen sneller dood door de ziektes enzovoord. 'Deal' zeg ik vervolgens, hoe moeilijk kon het zijn? Ik zag een glimp wan Iers op haar gezicht, maar het verdween snel genoeg om niet duidelijk te kunnen zien waar ze aan dacht. 'Nee niet echt, maar maar gewoon iets' andwoord ik, ik was niet zo kieskeurig en daarbij zou ik niet eens 10 gerechten kunnen opnoemen. Volgensmij zouden we hier zometeen ook weg moeen gaan, en moest zij weer naar het kasteel. Ik was wel benieuwt met welk baantje ze me dit keer opzadelde, en of het dit keer wel langer uithield dan een paar dagen, als ik het probeerde zou ze in iedergeval op houden mee zeuren. Ik keek naar Elena 's gezicht wanneer die haar ogen dichtdeed terwijl ik een aantal vogels hoorde fluiten maar ze niet kon zien doordat ze zich diep in het bos hadden verstopt, op de hoogste takken.

[ bericht aangepast op 12 dec 2012 - 13:50 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

Lior
Ik zet de merrie af bij de stal en rij dan meteen naar de bron. Zou ze al de goudstukken hebben neergelegd? Als ik kijk zie ik dat mijn vermoedens juist waren en er ligt een heleboel geld. Het geld zit onder een steen, en als ik beter kijk staat er iets op. L <3 E. Zou het iets betekenen? Ik leg hem neer en pak mijn goudstukken. Heel even ga ik zitten en denk over wat ik ga doen. Zal ik een bezoekje brengen aan Baratheon? Zou ze het serieus gemeend hebben? Ik mijn liefde niet enerzijds? Hoopvol pak ik de teugels van Tardawe en geef hem de sporen. Supersnel rijd ik naar het rijk van de "vijand." Voor mij maakt het geen bal uit wie met wie ruzie heeft, ik word toch wel gezocht. In het dorp blijf ik even om roddel uit te persen over Elizabeth. In een herberg kom ik twee mollige vrouwen tegen die praten over de schildknaap van de ridder die iets met prinses Elizabeth heeft. 'Vertel me meer, vrijwillig of niet, maar je gaat me meer vertellen. Ten eerste wie die ridder en die schildknaap zijn,' draag ik ze op, en bang kijken ze me aan. "U gaat ze toch niks doen he?' Vraagt de een, en de ander bevestigd dat door wild met haar hoofd te schudden. 'Prinses Elizabeth niet,' Zeg ik, en ze beginnen te giechelen. 'Ze doet het goed bij de mannen,' Zegt de een, en de ander begint nog harder te lachen. Rare mensen, die Barathonezen. Zuchtend vraag ik de weg naar het kasteel, en begin te rijden.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Sid schreef:
Victarion Karstark
Ik ben gewoon beter geserveerd te worden, wil ik zeggen wanneer ze de kroes harder dan nodig voor mijn neus zet, maar ik zwijg. Ik zwijg ook wanneer ze weigert haar naam te zeggen. Ja, dat is me ook wel opgevallen. Maar ik hoef het niet van haar zelf te horen -ik heb mannetjes genoeg in het rijk- al was het wel aangenamer geweest. Ze moet nog veel leren, manieren om te beginnen. Maar dat komt nog wel. Dat komt bij iedereen, vroeg of laat, met hulp of zonder hulp.
Mja, langs de andere kant is zo’n behandeling ook wel verfrissend. Op het kasteel kruipt iedereen voor de minste hogere rang in het stof, hier daarentegen...Heel verfrissend. Dat doet me aan iets anders denken en ik werp nog eens een blik om mijn kroes. Een druppel kruipt langzaam langs de rand naar beneden en voegt zich daar bij de rest van de natte kring rond de onderkant. Geen haar op mijn hoofd dat er nog aan denkt ervan te drinken. Ondertussen heeft het meisje het document bestudeert en hangt ze op achter de toog. Prima. Dan zegt Arissa dat ze mijn tuniek af heeft.
‘Heel goed,’ antwoord ik. ‘Ik zou ze het liefst zo snel mogelijk komen halen. Nog voor het feest.’ Ik wil me rustig kunnen klaarmaken, met een warm bad om het stof van de voorbije dag af te wassen. Ik kijk haar aan, wachtend op het moment dat ze zegt dat ik mijn kleding kan komen halen. Liefst onmiddellijk, maar ik wil niet te dwingend overkomen. Ondertussen hoor ik het meisje mompelen dat ze hier nog maar amper een week is. Ik vraag me af van waar ze komt, maar dat zal ik wel horen van een van mijn fluisteraars. ‘Wees dan maar op je hoede, die kerel steelt alles wat los en vast zit,’ geef ik haar een goede raad. ‘Een echte pest in dit koninkrijk.'

Alena Katherina Lancaster
"Heel goed," hoorde Alena Victarion tegen Arissa zeggen wanneer ze zei dat zijn kleren af waren. Lena had ook dringend nieuwe kleren nodig, maar daar had ze voorlopig het geld niet voor. "Ik zou ze het liefst zo snel mogelijk komen halen. Nog voor het feest." Daar had Alena iets van gehoord, maar ze betwijfelde of volk zoals zij welkom zou zijn. Ze had ook geen zin om te gaan, het was niet gepast om in vodden naar een koninklijk feest te gaan, zeker als je niet was uitgenodigd, dus nee. Dat zat er niet in voor vanavond.
"Wees dan maar op je hoede, die kerel steelt alles wat los en vast zit," gaf Victarion Lena nog ten rade over Lior. "Een echte pest in dit koninkrijk."
"Bedankt voor de waarschuwing, heer," zei Lena, zonder er iets als 'maar ik kan mezelf wel verdedigen' aan toe te voegen.
Ze had niet echt zin om in de kijker van de kapitein van de wacht te staan, en ze was bijna er bijna zeker van dat de man overal spionnen had die nu al teveel opvingen.
Alena ging weer achter de toog staan en wachtte tot er weer gasten waren om te bedienen, maar eerst zette ze een raam open in de poging de rooklucht wat weg te krijgen. Het lukte bijna nooit, maar het was te proberen.

---

help

Koning Darius Vasilis Northwode

'Bent u naar iets op zoek, vader?' hoorde ik plotseling een bekende stem achter me, en het was geen van de lakeien die me overal naartoe volgden. Ik draaide me om.
'Ian! Ja,' zei ik opgewekt, en ik gaf Ian een vriendschappelijke klap op zijn schouder.
'De meest belangrijke gasten komen zo, dan kan het feest losbarsten...'
Mijn stem klonk nogal schamper en sarcastisch.
'Desalniettemin, de hertogen en grafen verwachten de volledige koninklijke familie bij de ingang te zien om hen te verwelkomen, dus heb jij Léon en Rose gezien? Ik... kan ze niet gaan zoeken nu, ze verwachten van me dat ik een goede gastheer speel, weet je...'
Ik wist dat het feest nog niet eens officieel begonnen was, maar ik had het vaker meegemaakt: altijd op het laatste moment zat ik in stress omdat Léon en Rosebell zich nergens lieten zien. En ik had zelf absoluut geen zin om met elke gast een praatje te maken, dus had ik alledrie mijn kinderen hard nodig.
Ik merkte dat Sir Karstark er ook nog niet was. Ik wist niet eens of hij wel zou komen. Het laatste wat ik tegen hem gezegd had, was dat hij posters moest verspreiden van de Schaduw, de beruchte bandiet Lior waar iedereen het over had. Hij zou inmiddels al wel ver weg zijn, ik had hem al lang niet meer gezien. Net als... het meisje van de wildeman. De vrouw die de koningin vergiftigd had. Ik balde mijn vuisten toen ik aan haar dacht. Maar dat probeerde ik niet. Ik hoopte alleen maar dat Sir Karstark zou komen. Hij was een van de weinigen waarvan ik echt wist dat hij trouw was, hoe dan ook.
Plotseling zag ik dat het echt al druk begon te worden. Gelukkig nog geen spoor van de hertog. Hij mocht me al niet, en die gevoelens waren ontzettend wederzijds, maar ik liet hem mij niet vernederen voor al die mensen die ik liever hier allemaal niet wilde hebben.
Ik vroeg een hofdame om nog een glas, en gooide het in één keer achterover.
'Ian... ga alsjeblieft je broer en zuster zoeken, en zeg dat als ze zich niet snel hierheen haasten, ze een week huisarrest hebben,' bromde ik. 'Snel nu!'

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.