[RPG] Fallen Crowns • 2 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame
-
-
-



Mannen:
- Bastard - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- Glorious - Adam James Cordiall - Wetenschapper/ingenieur
- Bastard - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokter
- 0o7 - Mathre - Schildknaap
- MadEyeMoody - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet






Huize Northwode:

Vrouwen:

- STORYDREAMER - Rosamunde Northwode - Koningin
- Aurorea - Arabella Estelle Devereaux - Jonkvrouw
- Aurorea - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Rowboats - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen
-
-


Mannen:

- MadEyeMoody - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Rowboats - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Sid - Victarion ‘Vic’ Karstark - Kapitein van de wacht (Kapitein der ridders.)
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Bastard - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- 0o7 - Lior- Bandiet
-
-



Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic
Praat-Topic 2

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 13:39 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Raegan Bran Baratheon
Elizabeth boog haar hoofd en keek vervolgens recht in Raegans ogen.
"Ik was een ritje gaan maken," zei Elizabeth,"Sir Graves heeft me vergezeld." Raegan knikte goedkeurend, zoals al eerder gemeld vond de koning sir Graves een fijne kerel.
"Oh, is dat zo?" vroeg de vorst vervolgens met een glimlach. Soms botste het weleens tussen vader en dochter maar de koning hield evenveel van Elizabeth, die heel erg veel op haar moeder lijkt qua uiterlijk, als van Catherine en Reagan, die een beter voorbeeld waren als koningskinderen dan Elizabeth op sommige momenten was. Elizabeth kon haar mannetje goed staan, dat was Raegan zonder twijfel niet ontgaan. "Waar zijn jullie dan heengegaan?"
De koning wantrouwde zijn dochter helemaal niet. Hij was gewoon nieuwsgierig, maar ergens dacht de koning wel dat Elizabeth het argwanend op zou nemen.
"Maakt u zich maar geen zorgen, vader." zei Elizabeth vervolgens met een kleine glimlach,"Het zal niet meer gebeuren."
De koning glimlachte terug naar Elizabeth. "Daar twijfel ik niet aan." zei hij en pretlichtjes verschenen voor een moment in zijn ogen.
"Goedemorgen Sire," sprak toen de stem van Sir Graves. Raegan knikte hem een begroeting terug. "Het is inderdaad een goede morgen, Sir Graves."
De koning vouwde zijn handen samen achter zijn rug. "Naar ik verneem hebben u en Elizabeth een mooie ochtendrit achter de rug?"

---

kindness is never a burden.

Arabelle Estelle Devereaux
Ik kijk mijn moeder wat geïrriteerd aan als ze er maar over door blijft zeuren dat ik vanavond die donkerblauwe jurk aan moet doen naar het feest. Koppig schud ik mijn hoofd. 'Nee, die wil ik niet aan, ik doe die rode aan,' meld ik haar. 'Maar schat, die blauwe jurk staat zo mooi bij je ogen!' protesteert me. Ik haal mijn schouders op. 'Dat maakt me niet uit, ik trek die rode jurk aan, en als dat niet mag, dan ga ik niet'. Zonder verder nog iets te zeggen draai ik me om en loop ik weg. Een strenge moeder had haar kind nu waarschijnlijk een klap verkocht, maar zo is mijn moeder niet, daar is ze te lief voor en dat is soms handig te misbruiken.
Ik besluit maar even het dorp in te gaan, aangezien ik mijn lessen van vandaag toch al heb gehad.
Als ik het kasteel uit wil lopen bots ik bijna tegen mijn vader op. Ik glimlach lichtjes naar hem. 'Hallo, vader'. Mijn vader is wat strenger dan mijn moeder, en bij hem moet ik ook wat beter op mijn woorden passen. 'Waar denk jij heen te gaan?' bromt hij. 'Naar het dorp,' antwoord ik. 'In je eentje?' Ik schud snel mijn hoofd. 'Natuurlijk niet'. Hij kijkt me even onderzoekend aan, maar lijkt me uiteindelijk wel te geloven. 'Dan is het goed'. Met die woorden loopt hij weg. Als ik zeker weet dat ik niet meer te zien ben voor hem loop ik snel het kasteel uit. Hij kan er maar beter niet achter komen dat ik in mijn eentje naar het dorp ga, tenminste, meestal wordt hij daar niet blij van.
Ongeveer een kwartiertje later loop ik over de markt. Mijn blik glijdt over de marktkraampjes en ik kijk toe hoe de marktmannen hun producten verkopen.
'Goedemiddag vrouwe,' hoor ik een mannelijke stem zeggen. Ik kijk op en zie een lange man met donker haar staan. Hij komt me vaag bekend voor, maar ik kan er geen naam bij verzinnen. Hij buigt zijn hoofd even, waarop ik het zelfde doe. 'Aan het winkelen?' Zijn donkerblauwe ogen blikken in mijn donkerblauwe en hij glimlacht charmant. 'Goedemiddag sir,' glimlach ik. 'Ik ben niet echt aan het winkelen, meer gewoon wat rond aan het kijken'. Een oude man met een kar waar stukken hout op liggen vraagt of hij er langs mag. Ik glimlach naar de oude man en kijk dan naar weer naar de jongeman met de donkere haren. 'En wat doet u hier?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Elizabeth Marique Baratheon

"Daar twijfel ik niet aan." Ik zag de pretlichtjes in zijn ogen en glimlachte even terwijl ik mijn armen langst mijn lichaam liet rusten.
"Goedemorgen Sire," Ergens voelde ik me schuldig dat ik Daniëll in zo'n lastig parket had gebracht.
"Het is inderdaad een goede morgen, Sir Graves. Naar ik verneem hebben u en Elizabeth een mooie ochtendrit achter de rug?"
Ik perste even mijn lippen op elkaar om te voorkomen dat een te grote glimlach op mijn lippen stond.
Wanneer mijn vader zijn aandacht op Daniëll had gericht, voelde ik me enigszins ontspannen en keek ik automatisch naar Daniëll om er zeker van te zijn dat hij niet verkeerds zou zeggen.
Het verbaasde me, dat mijn vader nog niets doorhad, of hij had het wel door en liet hij het gewoon niet merken.
Ik merkte nu pas dat hij wel erg goed gezind was vandaag, ik vroeg me af waarom.
Er was toch niets speciaals gebeurd voor zover ik wist of was ik voor de zoveelste keer weer eens iets vergeten?
Als er wat tijd over was, zou ik het hem wel vragen.
Mijn nieuwsgierigheid was aangewakkerd, maar uit beleefdheid onderbrak ik het gesprek tussen Daniëll en mijn vader niet.
Anders kreeg ik misschien een preek over hoe brutaal ik wel niet was en daar had ik niet bepaald veel zin in.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Julius Edward of Monmouth
Na de zangles van Chatherine, loop ik naar de stallen om mijn paard een poetsbeurt te geven. Ik pak een borstel en loop naar mijn bruine merrie. Ze hinnikt zacht als ze me ziet en als ik bij haar ben, geef ik haar een wortel. Ik loop de stal in en begin haar rustig te borstelen met de borstel in mijn hand. Van poetsen werd ik altijd rustig en had ik altijd even de tijd voor mezelf. Ik zink even diep weg in gedachte terwijl ik haar poets en schrik dan weer op uit gedachte door een staart die tegen me aan zwiept. Blijkbaar ben ik nog altijd dezelfde plek aan het poetsen en vind ze het daar wel goed genoeg zo. Ik poets haar verder en als ze helemaal gepoetst is leg ik de borstel weer weg. Ik loop nog even naar haar toe en aai haar even. Ik geef haar nog een wortel, geef haar een kus op der neus om vervolgens de stallen uit te lopen. Ik loop door het kasteel naar de voortuin. Ik loop op mijn gemak even door de voortuin heen en geniet van het zonnetje en geur van de bloeiende bloemen. Op een gegeven moment zie ik een flink gezelschap staan. Ik loop erheen. Als ik dichterbij kom zie ik dat een groot deel van de koninklijke familie aanwezig is. Als ik daar ben buig ik even lichtjes. "Goedemiddag Mijn Heer, prinses Elizabeth, Daniëll en Mathre" zeg ik dan (sorry als ik iemand vergeten ben). Ik kijk even kort rond en hoop dat ik ze niet in een belangrijk gesprek stoor.

[ bericht aangepast op 5 dec 2012 - 21:32 ]

Algerain Catharina Baratheon

Ik glimlachte mijn scheve grijns naar Dawn, en raakte haar arm even aan als teken van affectie.
'Ga naar huis, kind,' zei ik, ook al was het gek genoeg met enige tegenzin gezegd.
'Jij hebt zoveel om voor te blijven, genoeg in ieder geval. Voor mij is hier niets meer. Alleen dood en verderf, voor waar het koninkrijk Northwode om bekend staat. Angst, vrees... je wil niet weten wat voor schorem hier allemaal rondloopt wat mij heeft ingehuurt. Ik ben zo slecht nog niet vergeleken met hen. Monsters, zijn het. In mijn ogen dan.'
Ik grinnikte vreugdeloos.
'Ik had het fout, weet je nu... ik heb mijn kant gekozen,' begon ik weer, op volledig andere toon, en ik wendde me weer tot het met bladeren bedekte bospad. 'Dit bos scheidt de twee gezworen vijanden Northwode en Baratheon. En ik keer mijn rug toe aan Northwode nu. Het wordt tijd dat ik mijn leven ga zoeken. En daarmee bedoel ik mijn ouders. Ik voel dat ze nog leven. Ik weet het gewoon. Maar wat ik ga doen als ik ze zie... ik denk dat ik ze eerst een klap in hun gezicht geef voordat ik verder ga met mijn leven.'

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

[Diegene die nog steeds niet gerageerd hebben, krijgen een laatste kans en mogen nog reageren tot morgenavond 22u20.
Maar dat is echt de laatste kans.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Dawn Echo Lyna

Wat was dit gevoel? Het voelde... Ongemakkelijk, leeg, verdriet... Wanhoop, ja, dat was het. En ook een beetje... Kwaadheid. Ik hield haar nog een keer tegen.
'Oh ja? Waarom zou ik hier blijven, gedwongen en in een kooi gestopt? Allie, laat me alsjeblieft meegaan op jouw levensreis. Ik beloof het je, ik zal geen last tot je zijn. Ik zweer het!' riep ik uit.
Ik voelde tranen opkomen.
'Allie... Alsjeblieft' zei ik zacht.
'Mijn moeder is dood, mijn vader waarschijnlijk ook en minachting is het enige wat ik krijg. Ik ben wees, Allie. Niemand geeft om mij, alleen maar om wat ik te weten kom' zei ik neerslachtig.
Ik zou alles doen om met haar de wijde wereld in te trekken.
Misschien, misschien zou ik mijn vader ook kunnen vinden.
Ik wilde niet meer bij de koning zijn.
Eigenlijk was ik overtuigd. Ik wilde naar Baratheon, de goede kant.
'Trouwens: als de soldaten je achterna komen, hink je en ben je niet in de goede staat om met ze te vechten' merkte ik op.
Ik ging met haar mee. Punt uit.

---

I will keep watch.

[SORRRRRRYYYYYYYYY! Ik was echt dood deze week. Ik had echt totaal geen inspiratie voor deze RPG. Nu nog steeds niet eigenlijk.

Shall we let something happen?

"Nena, Lore en drie other people vinden je status leuk."

Facebook fails.]


Léon Oliver Northwode
Floria glimlachte zwakjes en haalde haar schouders op, Arion leek net zo te doen als wanneer Léon hem bereed, terwijl het volbloed hengst was en niet echt van de rustigste wanneer iemand anders hem bereed.
Ja, dat wist Léon, maar hij zag dat Floria en zijn paard goed overeen kwamen, dus hij had het erop gewaagd.
"Er is helaas toch niks aan te doen," antwoordde Floria over de buitenwereld. Ze leek even weg te zinken in haar gedachten. Ze moest even glimlachen. Léon was zo beleefd om zich niet met die gedachten te moeien.
"Mag ik vragen waarom u er zenuwachtig voor bent, sir?" vroeg ze. Het leek er nogal uit te flappen. Léon moest even glimlachen. "Sorry, sir. Die vraag is wat te persoonlijk. U hoeft hem niet te beantwoorden als u dat niet wilt," vervolgde ze snel. Er verscheen een lichte blos op haar wangen waardoor de prins even geamuseerd moest lachen.
"Maak je niet zo druk. Mijn moeder wilt dat ik een vrouw vind, al blijf ik liever vrije ziel. Ik heb niet echt een vrouw nodig, naar mijn mening, maar zij wilt kleinkinderen en volgens mij ziet ze dat met de rest niet echt gebeuren, al snap ik niet echt waarom. Rosebell zou vast en zeker een fantastische moeder worden, maar die kan het geslacht niet voortbrengen," legde Léon uit.

---

help

Bradley
Na een paar uur liep ik door het dorp opzoek maar Elena waarvan ik gedacht had dat ze eerder terug zou zijn maar haar nergens kon vinden.
Ik liep in de richting va het kasteel die erg zichbaar was van waar je ook was in het Baratheon.
Twee gewapende soldaten bewaakten de poorten zoals gewoonlijk al zou het maar al te makkelijk zijn om er binnen te kunnen komen.. Alleen was het nou niet bepaalt slim om te doen, en daarbij waren er genoeg mensen die te veel geld meehadden nazendt dorp waar ik van zou kunnen leven.
Ik leunde tegen een muur van een huis die het dichts bij de kasteelpoort stond en nam een hap van een appel die ik nog bij me had, meestal deed ik rustig aan met het eten dat ik had maar aks ik me verveelde zou ik wel vaak wat kunnen eten.

---

Don't be like the rest of them, darling

Elena Sophia Collins
Ik ruim de lunch van prinses Elizabeth op, die nog altijd ongeroerd op haar tafel staat. Ik zucht even en loop vervolgens met de spullen naar de keuken, waar ik alles netjes opruim. Nadat ik klaar ben in de keuken, loop ik door naar het washok, waar ik eerder vandaag wat dingen had gewassen en opgehangen. Ik draai de jurken om, zodat de andere kant ook wat sneller droog wordt. Sommige kleine dingen, zoals linten en doekjes zijn al droog dus die haal ik van de lijn af. Ik vouw alles netjes op en loop ermee naar de kamer van prinses Elizabeth waar ik alles netjes opberg. Ik bedenk of ik nog wat moet doen of dat ik wat vergeten ben te doen vandaag, maar kan niks bedenken. Ik kom straks wel weer terug. Ik loop door het kasteel naar de uitgang. Als ik naar buiten loop voel ik meteen het zonnetje op mijn gezicht schijnen en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ik denk dat ik zo maar een wandeling in het bos ga maken en ga genieten van het mooie weer voordat het weer gaat regenen. Dan kan ik mooi even mijn gedachten opzij zetten en deze rare ochtend vergeten. Als ik door de poorten heen loop, zie ik Bradleytegen een muur van een huisje staan terwijl hij van zijn appel eet. Ik loop naar hem toe. "Je bent toch niet van plan om het kasteel binnen te vallen he?" zeg ik dan tegen hem als ik bijna bij hem ben.

Daniëll Liam Graves
"Het is inderdaad een goede morgen, Sir Graves. Naar ik verneem hebben u en Elizabeth een mooie ochtendrit achter de rug?"
Ik was er intussen wel aan gewend dat de koning tegen me sprak, ik woonde al sinds mijn veertiende aan het hof en was de zoon van een van zijn inmiddels overleden edelen dus ikzelf hoorde ook bij de edelen uit het land, graaf zonderland, zoals sommige mensen me soms spottend of plagend noemden. Toch voelde het dit keer anders, dit was de eerste keer dat ik echt tegen hem zou liegen en niet over het feit dat ik me minder goed voelde als ik liet blijken. Nou loog ik ook niet volledig, ik vertelde gewoon niet de hele waarheid maar het voelde als een leugen al was het dan noodzakelijk voor het bewaren van de vrede tussen hem en zijn dochter en voor het behouden van mijn hoofd. 'Inderdaad Sire, het was mooi weer. De pinses wilde blijkbaar gaan rijden en omdat ik en Faran toch een ritje wilden maken leek het me wel zo logisch dat er iemand mee ging om haar te beschermen.'
Niet dat ik daar nou echt in geslaagd was want ze was ontvoerd maar ze zag er ongedeerd uit en was weer op het kasteel beland dus dat had allemaal nog stukken erger gekund. Ik wierp een blik op Mathre, hij wist hopelijk wel dat het beleefd was om iemand te begroeten en al helemaal wanneer we het over de koning hadden? Anders moest ik hem toch nog behoorlijk wat bijleren.

---

Remember to be ridiculous.

mismi schreef:
Elena Sophia Collins
Ik ruim de lunch van prinses Elizabeth op, die nog altijd ongeroerd op haar tafel staat. Ik zucht even en loop vervolgens met de spullen naar de keuken, waar ik alles netjes opruim. Nadat ik klaar ben in de keuken, loop ik door naar het washok, waar ik eerder vandaag wat dingen had gewassen en opgehangen. Ik draai de jurken om, zodat de andere kant ook wat sneller droog wordt. Sommige kleine dingen, zoals linten en doekjes zijn al droog dus die haal ik van de lijn af. Ik vouw alles netjes op en loop ermee naar de kamer van prinses Elizabeth waar ik alles netjes opberg. Ik bedenk of ik nog wat moet doen of dat ik wat vergeten ben te doen vandaag, maar kan niks bedenken. Ik kom straks wel weer terug. Ik loop door het kasteel naar de uitgang. Als ik naar buiten loop voel ik meteen het zonnetje op mijn gezicht schijnen en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ik denk dat ik zo maar een wandeling in het bos ga maken en ga genieten van het mooie weer voordat het weer gaat regenen. Dan kan ik mooi even mijn gedachten opzij zetten en deze rare ochtend vergeten. Als ik door de poorten heen loop, zie ik Bradleytegen een muur van een huisje staan terwijl hij van zijn appel eet. Ik loop naar hem toe. "Je bent toch niet van plan om het kasteel binnen te vallen he?" zeg ik dan tegen hem als ik bijna bij hem ben.

Bradley
'vertrouw je me niet?' vraag ik quasie-verontwaardigt aan Elena als ze vraagt of ik vanplan ben het kasteel binnen te vallen, 'Maar nee, ik denk niet dat ik al dood wil' voeg ik er aan toe en werp een korte blik op het grote gebouw. Waar ik nu sliep? Overal en nergens, ik kon nooit genoeg geld stelen om en eten te kopen en onderdak te betalen dus heb ik het belangrijkste van die twee gekozen e koop ik als ik eens geld over heb bijvoorbeeld nieuwe kleren.
'Wat was je vanplan te doen?' vraag ik haar vervolgens en kijk haar weer aan. Het hing er maar net vanaf wat ze vanplan was te gaan doen. Of ik besloot mee te gaan of niet. Ze had vanmiddag gezecht dat ze voor me zou koken vanavond, al weet ik niet wat kan het me niet veel schelen. Ik luste zo ongeveer alles, als het maar geen poten had en van je bord kon kruipen.

---

Don't be like the rest of them, darling

Elena Sophia Collins
"Vertrouw je me niet?" vraagt hij quasie-verontwaardigt. Ik haal even mijn schouders op. "maar nee, ik denk niet dat ik al dood wil" voegt hij eraan toe terwijl hij even een blik op het kasteel werpt. "Hey, met jou weet je maar nooit hè" zeg ik dan en ik lach even. "Wat was je van plan te doen?" vraagt hij dan. "Ik was van plan een wandeling in het bos te gaan maken." antwoord ik dan. "Misschien zijn er nog wel een paar aardbeien en bramen om te plukken" vervolg ik dan. Het was wel de tijd ervoor, maar ik was niet de enige die ze lekker vond, maar misschien weet ik nog wel een plek waar nog niemand is geweest om alles weg te plukken. Alle voorgaande jaren heb ik daar ook nog aardbeien en bramen in overvloed kunnen plukken. Hoe meer ik nadacht over de aardbeien en bramen, hoe meer trek ik erin kreeg. Ze waren altijd zo lekker zoet en ik weet dat Bradley ze ook lekker vindt. Hij kan zijn hele buik ermee vol eten als er genoeg is. Een moment voor hem waarop hij eens geen honger heeft en ook eens wat anders kan eten dan de dingen die of van mij krijgt of die hij steelt. Vaak is het gewoon brood of wat restjes. Aardbeien en bramen daarintegen zijn lekker vers en zoet. Misschien moet ik er ook een aantal meenemen voor vanavond, voor het geval hetgene wat ik ga maken niet zo lekker is. "Daarna ga ik nog even naar de markt om eten te kopen voor vanavond, dan kan je zelf kiezen wat je wil dat ik maak.." zeg ik dan. "Of jij kookt een keer" zeg ik dan en ik grinnik even.

Algerain Catharina Baratheon

'Grappig, is het niet?' vroeg ik, en ik staarde Dawn via haar ogen diep aan in haar ziel. 'Hoe je je zo verbonden kan voelen met iemand die je nog niet eens een dag kent? Ben ik de enige met dit gevoel? Is het toeval, of is het... iets meer?'
Ze probeerde mijn dwingende blik te ontwijken, en daardoor wist ik dat er zeker meer achter zat. Waren mijn herinneringen zo beperkt? Of zag dit meisje spoken?
'Ik zweer loyaliteit aan jou,' sprak ik dus maar. 'Ik zal je niet verraden. Ik zweer op mijn eigen bloed.'
Ik trok één van mijn messen uit mijn riem, en legde het op mijn handpalm, waarna ik hem ruw wegtrok en een grote snee achterliet.
Ik liet haar het bloed zien, sijpelend langs mijn pols, en gaf haar het mes.
'Voor jou. Waag het niet hem te verliezen.'
Ik had mezelf niet onder controle. Nam ik nou werkelijk weer het risico om verraden te worden? Nam ik echt weer een levend wezen in vertrouwen? Misschien kwam het door mijn gebrek aan communicatie met de menselijkheid van de laatste tijd. Ik had iemand aan mijn zijde nodig. Een sterk iemand. En altijd had ik een man in mijn gedachten. Maar mijn dromen lieten me wel vaker in de steek. Behalve deze keer. Deze keer hadden ze het gewoon... helemaal mis. En dat vond ik niet eens erg.

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Dawn Echo Lyna

Vol ongeloof keek ik van het mes naar Allie. Ik pakte het mes goed vast bij het handvat ( ik had nooit les gehad in messen als wapens, daarom wist ik sommige dingen niet goed te benoemen ) en draaide rondjes met het mes, op veilige afstand. Ik stopte met draaien en keek naar de snee in Allie's hand.
'Ik zweer ook mijn loyalitiet aan jou' zei ik tenslotte. Ik draaide mijn linkerhand om, legde het mes erop en sneed. Bloed sijpelde langs mijn arm. Vond ik het erg? Nee.
'Dat zweer ik op mijn bloed' Daarmee maakte ik de eed af.
Ik keek Allie niet-begrijpend aan.
'Wat bedoel je eigenlijk met dit gebaar? Dat ik achter moet blijven en je waarschijnlijk niet meer tegenkom, of dat ik... Mee mag?' vroeg ik voor de zekerheid. Mijn kinderlijk enthousiasme had ik, naar mijn doen, goed verborgen gehouden.
Het mes was zwaar, maar zeker niet MAAR een mes. Het was het mes van Allie. Ik zou er goed voor zorgen, maakt niet uit wat er gebeurt.
Zou ik mee met haar gaan?
Er kwam iets in me op. Ik moest iets teruggeven.
Ik besloot haar een paard te geven... Als ik meemocht. Dat zou heel wat uitmaken in haar verdediging.
Ergens hoorde ik een geluid. Ik zei snel tegen Allie dat ze in de bosjes moest gaan, en gelukkig deed ze dat. Het geluid waren twee soldaten. Ze zagen mij. Ik had het mes in mijn mantel verstopt.
'Mevrouw Lyna' zei een van de soldaten. 'Wat doet u hier?'
Hij wantrouwde me, dat wist ik zeker. Ik besloot vriendelijk te glimlachen.
'Ik had zin om een ommetje te maken, heren. Is daar iets mis mee?' vroeg ik, met een verassende sympathiek in mijn stem. Ik was er zelf verbaast over.
'Nee' zei de soldaat uiteindelijk en keerde mij de rug toe.
'Dag' vervolgde hij en hij liep mopperend weg met zijn gezelschap.
Horken.
Ik trok Allie uit de bosjes. Gelukkig was ze er nog. Ik voelde een vreemde verbondenheid tussen ons en dat wilde ik niet verliezen.
Allie en ik waren mensen zonder grenzen. En daar waren we trots op.

---

I will keep watch.