[RPG] We're not like the others ~ 8 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 28 mei 2012 - 13:58 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Daphne Rachel Walker
Jace schudt zijn hoofd. 'Dat kan me echt niets schelen, als wij naar het strand willen, dan gaan wij naar het strand. Dus, wil je daar naartoe?' Er staat weer een koude blik in zijn ogen alleen lijkt het iets meer...gebroken.
Ik denk weer even na. 'Eh, is goed,' zeg ik uiteindelijk. 'Maar ik moet wel nog even mijn bikini pakken,' voeg ik er aan toe waarna ik alvast op sta.
Op het strand zou ik het misschien wel kunnen vertellen. Als hij daar zou flippen zou hij niemand pijn kunnen doen. Ja okee, mij misschien maar die pijn is toch weer in een paar seconden verdwenen.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jace Daniël Fox.
“Eh, is goed,” Zei ze na een klein tijdje stilte, “Maar ik moet wel nog even mijn bikini pakken,” Voegde ze toe, waarna ze opstond. Ik volgde haar voorbeeld en stond ook op, om me even uit te rekken en haar daarna weer aan te kijken.
“Ik pak dan ook mijn zwembroek en een paar handdoeken,” Meldde ik haar, maar het was nog steeds een dodelijke toon en ik liep met de handen in mijn broekzakken alvast naar de richting van de deur. Ik keek niet om, omdat ik toch wel verwachtte dat Daphne mee zou lopen.
“Ik kan het niet geloven dat ze echt weg is… Fuck…” Mompelde ik binnensmonds en keek een beetje verdwaald naar de grond.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daphne Rachel Walker
Jace staat ook op en rekt zich uit.
'Ik pak dan ook mijn zwembroek en een paar handdoeken,' zegt hij op nog steeds een dodelijke toon waarna hij richting de deur loopt.
Ik zucht zachtjes en loop maar achter hem aan.
'Ik kan het niet geloven dat ze echt weg is… Fuck…' hoor ik hem mompelen.
Even twijfel ik nog of ik zal zeggen dat het wel goed komt maar dan wordt hij waarschijnlijk toch alleen maar boos.
Een paar minuten later staan we in de leerlingenkamer. 'Ik eh, zie je zo wel,' zeg ik en ik loop naar mijn eigen kamer waar ik mijn spullen pak.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jace Daniël Fox.

Ik hoor haar zachtjes achter me aanlopen en ik twijfel over wat ze precies gehoord heeft. Zeker wil ik niet zwak bij haar, of anderen, over komen, dus het lijkt me logisch als ik niet wil dat ze dit gehoord heeft – of wat ik überhaupt over May denk.
Al is dat natuurlijk fataal mislukt, aangezien zij ook niet één van de domme is. Nee, Daphne is wel slimmer en soms kon ze, helaas, erg sluw zijn. Als ze ergens achter wilt komen ten minste, maar ze weet wat ze wel en niet wil.
“Ik eh, zie je zo wel,” Hoor ik opeens en ik kijk verward op. Zijn we nu al in de leerlingenkamer? Damn, dat gaat snel. Ik ben waarschijnlijk zo erg in gedachten geweest dat ik het niet opmerkte.
“Ja, oké.” Mompel ik alleen, niet wetende wat ik anders moest zeggen, een beetje bedeesd loop ik daarna naar mijn kamer en pak de benodigdheden en stop deze in een grote sporttas, waarna ik terug loop naar de leerlingenkamer en in één van de banken stort.

-Ik post even met mijn andere profiel, want ik wil het even veranderen en ik verwaarloos het een beetje xd Lol. Vindt je het erg?-

†

Daphne Rachel Walker
Als ik alle spullen bij elkaar heb stop ik ze in een tas waarna ik weer naar de leerlingenkamer loop.
Jace zit er al wanneer ik daar aankom. Mijn blik valt op een grote sporttas. 'Wat neem je wel niet allemaal mee?' grinnik ik. 'Naar welk strand wil je eigenlijk gaan? En hoe gaan we daar heen?' vraag ik gelijk daarna. Zover ik weet zijn hier geen stranden in de buurt het wordt dus sowieso wel een eindje rijden.

[haha maakt niet uit hoor ^^]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Ik zit te denken om een nieuwe personage aan te maken + Heeft iemand nog een personage vrij? Dan kan ik die van mij ernaar toe sturen ^^]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

[Al mijn personages zijn bezet a.]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jace Daniël Fox.
“Wat neem je wel niet allemaal mee?” Grinnikte Daphne, die de leerlingenkamer eindelijk binnen komt lopen. “Wat dacht je van de spullen die we nodig hebben?”
“Naar welk strand wil je eigenlijk gaan? En hoe gaan we daar heen?” Ik trek beledigd een wenkbrauw op. “Ik heb een rijbewijs, hoor, lieverd.” Ik zuchtte diep toen ik het laatste zei, het voelde raar nu ik het niet tegen May zei en ze weg was gegaan.
Oké, niet aan denken.
“Ik heb nog wel een strand in gedachten, kunnen we nu gaan?” Het klonk een beetje ongeduldig.

-brb-

†

Daphne Rachel Walker
Jace trekt een wenkbrauw op. 'Ik heb een rijbewijs hoor, lieverd,' zegt hij en hij zucht diep.
'Ik heb nog wel een strand in gedachten, kunnen we nu gaan?' vraagt hij ongeduldig.
Ik knik. 'Let's go,' zeg ik terwijl ik hem van de bank aftrek waarna ik alvast naar de deur loop waar ik even op Jace blijf wachten. Nu heb ik eigenlijk ook best wel zin om te zwemmen. Ik hoop alleen dat Jace niet helemaal gaat flippen als ik het hem vertel.

[Ik ben zo eten+douchen]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jace Daniël Fox.
“Let’s go,” Ze had geknikt en trok me hierna van de bank af, waarna zij alvast naar de deur liep en ik lichtjes gromde. Ik kon heus wel zelf opstaan, dus pakte ik gelijk de sporttas mee.
Ik liep samen met Daphne de trappen weer af en er kwam een kleine stilte, maar het was voor mij niet ongemakkelijk, al had ik geen idee hoe zij zich erbij voelde. Toen we de grote deuren naar buiten liepen, snoof ik de frisse buitenlucht op, alsof ik die heel erg gemist had – wat eigenlijk ook zo was, binnen voelde het drukkend, alsof ik op een gegeven moment overal May zou zien.
“Kom, mijn auto staat daar,” En ik wees naar de richting waar die stond, terwijl ik er naar knikte.

-is bezig met Aiden post-

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daphne Rachel Walker
We lopen de trappen af en als we buiten komen zie ik dat Jace de buitenlucht opsnuift wat me lichtjes laat glimlachen.
'Kom, mijn auto staat daar,' hij wijst naar een auto en knikt er tegelijkertijd na.
'Welk strand had je eigenlijk in gedachten?' vraag ik aan hem terwijl we richting de auto lopen. 'Of blijft dat een verrassing?'
Ik vraag me af of hij naar een strand in New York wilt of een daar buiten.

[(:]

[ bericht aangepast op 30 mei 2012 - 22:28 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Aiden Lloyd.
Ik wist niet precies wat de dokter allemaal deed, maar hij zocht allerlei dingen op achter de computer of hij typte een heel verslag, want zijn vingers gingen snel heen en weer over het toetsenbord.
Toen hij opeens opkeek, kon je dus snappen dat ik uit mijn trance werd gehaald, want zijn ogen doorboorde die van mij. Abrupt stond hij op en liep naar me toe, keek me dwingend aan dat ik op moest staan en hem moest volgen. Hoe ik dat wist?
Geloof me, je kent die blikken. Die blikken die je vertellen dat je verder geen woorden nodig hebt, dat je gewoon op moest staan en moest volgen.
Dus natuurlijk stond ik op en de dokter liep de deur uit, waarna ik hem gelijk volgde. We liepen een grote ziekenzaal in en we liepen helemaal naar het einde, waar opeens mijn naam op het einde van mijn bed stond. Eigenlijk alleen mijn achternaam, maar dat was meer dan reden genoeg om de dokter raar aan te kijken.
"Dat is je achternaam,” Meldde hij me, alsof ik geheugenverlies had en het zelf niet wist. “No shit, sherlock, dat weet ik zelf ook wel,” Gromde ik ietwat geïrriteerd terug.
“Wordt ik dan gelijk in het bed gestopt als een klein kind?” Beledigd trok ik een wenkbrauw op, maar de dokter keek droog terug en haalde zijn schouders op.
“If that floats your boat.” Ik stond net op het punt weer wat te zeggen, toen hij vervolgde, “Dan is Miss Chase je moeder,”
Say what?
“Eh…” Haperde ik, niet wetende wat ik eigenlijk moest zeggen en hoe het eruit moest komen, alsof ik het opnieuw moest leren.
“E-eh…” Ik voelde me nu echt stom.
De dokter leek hier echter tevreden mee te zijn, want hij glimlachte groot en duwde me letterlijk in het bed, waardoor ik hem verward aankeek, maar mijn schoenen snel uitschopte. Ik had het zwarte shirt nog steeds niet terug aangetrokken, waardoor ik me nu opeens een beetje bloot voelde, maar dit kwam zeker door het feit dat ik straks Feline weer zag zo.
De man draaide zich om en liep weg, zonder nog een keer om te kijken. “Hey!” Riep ik hard, en hij hoorde het, waardoor hij langzaam omdraaide.
“Wat ga je doen?” Hij zuchtte diep, vermoeid en zei toen, terwijl hij zich weer omdraaide, “Je wilde Miss Chase toch als zuster? Ik ga haar nu halen,” Hierna was hij de deur door verdwenen en knalde deze dicht.
Fuck, ik had dus toch gelijk, maar ik wist niet dat hij het écht-écht ging doen!

“Miss Chase?” Vroeg de dokter toen hij haar zag bij een jongen, Jerry genaamd. “Kunt u misschien even meekomen? Het is erg belangrijk, het heeft met Meneer Lloyd te maken.”
Zijn stem klonk bloedserieus, de toon erin die je nooit wilt horen, want het leek op de toon alsof er iemand overleden was. En diegene was je erg dierbaar.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jace Daniël Fox.

“Welk strand had je eigenlijk in gedachten?” Vroeg zij terwijl we samen de richting op liepen. “Of blijft dat een verassing?”
Ik zuchtte diep en vermoeid toen zij deze vraag had gesteld. Eigenlijk had ik wel iets in gedachten, het was een strand die erg belangrijk voor me was geworden, omdat ik hier altijd naartoe ging als ik met iets zat. Zelfs als ik aan de andere kant van het land zat, het maakte mij niet uit waar ik was, ik ging er gewoon heen. En vanaf deze school, zou het ongeveer een uur rijden zijn, wat op zich voor mij wel meeviel.
“Je kunt het een verassing noemen.” Het klonk een beetje mysterieus, maar dit was niet mijn bedoeling.
Ik wist niet waarom ik haar precies mee nam. Misschien had ik het wel gewoon nodig, want ik wilde May hier eigenlijk als verassing mee naartoe nemen. Een stukje in mijn hart laten, maar de echte liefde is zeker niet voor mij besteed.
De deur van de zwarte Range Rover deed ik voor haar open, waarna ik naar de bestuurderskant liep en de auto startte. Daarna keek ik naar haar op. “Ready?”

-sorry dat het zo lang duurde, maar mijn moeder belde me opeens, lol.-

Quiet the mind, and the soul will speak.

Feline Haven Chase
Voordat Jerry antwoordt heeft kunnen geven op mijn vraag worden we onderbroken.
'Miss Chase?'
Ik kijk op en zie de schooldokter staan. Ik word me erg bewust van Jerry's armen die nog om me heen liggen en schud die lichtjes van me af waarna ik de dokter vragend aankijk.
'Kunt u misschien even meekomen? Het is erg belangrijk, het heeft met Meneer Lloyd te maken'. De dokter klinkt erg serieus en de toon in zijn stem bezorgd me kippenvel. Volgens mij heeft hij niet veel goeds te vertellen.
Ik knik en spring overeind. 'Ik spreek je later wel weer,' zeg ik tegen Jerry. Ik druk een kusje op zijn wang en haast me dan achter de dokter aan die al weer weg is gelopen.
'Wat is er aan de hand?' vraag ik aan de dokter als ik weer naast hem loop. De dokter kijkt me aan en schraapt zijn keel. 'Als Meneer Llyod was gestoken met een gewoon mes dan was er nu niet veel aan de hand geweest,' zegt hij.
Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Hoe bedoelt u? Hij is toch ook,' ik slik even,' gestoken met een gewoon mes?'
De dokter schudt zijn mes. 'Er zat gif aan het mes waarmee hij is gestoken, of dat gif is later in de wond gekomen.'
Ik bijt op mijn lip en er gaat een golf van schuldgevoel door me heen. Inmiddels zijn we ook bijna bij de ziekenzaal. 'Wat wilt u daarmee zeggen?'
'Dat als Meneer Llyod niet goed verzorgd wordt, hij overlijdt.'
Ik kijk de dokter met grote ogen aan maar voordat ik iets kan zeggen praat hij alweer verder.
'En hij staat erop dat u hem verzorgd. Hij wil verzorgd worden door u en door niemand anders'.
'Tuurlijk doe ik dat,' mompel ik zacht en geschrokken.
De dokter knikt en doet de deur naar de ziekenzaal open.
Mijn blik valt meteen op Aiden en ik loop snel naar hem toe. 'Het spijt me zo,' zeg ik gelijk, op een zachte toon met tranen in mijn ogen. 'Dit is allemaal mijn schuld.' Ik bijt hard op mijn onderlip om te voorkomen dat die gaat trillen. 'Het spijt me echt,' zeg ik zo zacht dat het nauwelijks hoorbaar is.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Aiden Lloyd.
Ik had even mijn ogen gesloten in de tussentijd dat de dokter weg was gegaan en ik kon het niet laten weer aan Feline te denken, en eigenlijk wilde ik haar nog steeds uit mijn gedachtes bannen. Maar waarom wilde ik haar dan als zuster? Dat ze me mocht verzorgen? Dat zij de enige is die…
Ik zucht diep en op het moment dat de deuren van de ziekenzaal weer opengaan, kijk ik een beetje geschrokken, maar vooral nieuwsgierig op.
Feline’s blik boorde zich naar die van mij en ik merkte hoe snel ze opeens naar me toe liep. “Het spijt me zo,” Zei ze gelijk toen ze bij mijn bed stond, ze zei het met een zachte toon en tranen in haar ogen. Ik schoof een beetje op en klopte op het stukje bed.
“Dit is allemaal mijn schuld. Het spijt me echt,” Ze beet hard op haar onderlip en ik moest mijn best doen om niet alweer rare gedachtes te krijgen, maar toen ik merkte dat ze dit deed om tegen te houden dat die niet ging trillen, trok ik haar zachtjes aan haar pols naar beneden, zodat ze op het bed ging zitten.
“Feline, de dokter heeft zeker weer dingen overdreven, of niet dan? Wat heeft hij allemaal gezegd?” Een nieuwsgierige toon was er in mijn stem te horen, die overgoten werd door alleen maar bezorgdheid voor Feline. Ik werd er gek van, waarom staat ze nou op het punt om te huilen?
Ik ben het maar, hoor.
“En nee, het is niet jouw schuld. Het is de schuld van die eikels,”

Quiet the mind, and the soul will speak.