• Het gaat over piraten ja, maar zelfs als je er bijna niks van weet kan je gewoon meedoen. Probeer het gewoon eens, ikzelf weet ook niks over die periodes, enkel dingen die ik toevallig heb gezien in POTC. (; En niemand zal je kwaad aankijken als je een klein foutje maakt door je personage bijv. een mobiel te laten pakken.
    Inspringen kan/mag altijd! We verzinnen er wel wat, geven je korte samenvatting en helpen je natuurlijk ook met in de RPG komen (;


    Lang geleden was er een kapitein, zo barbaars en zo harteloos, dat zelfs de stoerste mannen hem uit de weg gingen. Kapitein Olivier Dalton, hij had zijn eigen schip, de Medusa, en zijn eigen bemanning die hij als grof vuil behandelde, maar ze bleven, bang voor wat er zou gebeuren als ze vertrokken. Ze kregen bijna niks en als ze niet luisterden konden ze beter maken dat ze wegkwamen, want Olivier stond bekend om zijn gruwelijke straffen. Zweepslagen, kielhalen, laten vechten om leven en dood tegen een ander bemanningslid voor zijn vermaak, ze voor schut zetten door ze op te dragen vrouwenkleren aan te trekken en dergelijke. Cameron Sand, kapitein van de Posideon's Mermaid kon hem niet uitstaan, was ziedend van jaloezie en ze werden rivalen. Nooit gingen ze elkaar uit de weg, gingen juist altijd de strijd met elkaar aan, toch won er nooit iemand. Op een dag veranderde alles, Olivier zag wat hij aanrichtte met zijn harteloosheid. Huilende vrouwen die hun kleine kinderen probeerde te sussen, de stoerste mannen die hem smeekte om genade. Van de een op de andere dag zag hij het in, het achtervolgde hem in zijn slaap, maar hij dacht dat het wel weg zou gaan, het schuldgevoel. Het nare gevoel bleef, de nachtmerries gingen niet weg dus nam hij een noodzakelijk besluit. Hij stuurde zijn bemanning weg, vastberaden een nieuwe start te maken, hij liet zijn aartsrivaal achter. Er was één ding dat hij niet achter liet, hetgeen wat wel tegen zijn barbaarsheid kon en hem niet zou laten vallen, zijn schip de Medusa. Hij zocht een nieuwe bemanning en was milder dan ooit te voren, misschien zelfs té soft.

    Hij ontdekte dat een van zijn bemanningsleden geen man was, maar een vrouw. Hij liet haar blijven. Niet veel later werd hij verliefd op haar, maar het was niet wederzijds, toch bleef hij vriendelijk. De vrouw van zijn dromen werd verliefd op een ander, liet hem in de kou staan en vanaf dat moment kwamen zijn slechte kanten weer omhoog. Hij werd jaloers en verbande de man waar ze verliefd op was van het schip en het deed hem niks toen hij zag hoe stuk zij daar van was. Later kwam de man, door wat je een wonder kan noemen, toch weer aan boord. Olivier liet hem deze keer toch blijven, maar hij was niet meer zo aardig als hij geweest was. Zelfs tegen de vrouw waar hij verliefd op was geweest deed hij vreselijk, hij was weer net zoals vroeger. Snauwde zijn bemanning af, was weer een echte piraat en kende geen genade meer.

    Nu, met zijn nieuwe bemanning en weer zijn oude karakter terug, is hij op zoek naar een schat. Hij weet niet precies wat het is of hoe het eruit ziet, maar het blijkt geweldig te zijn en te liggen op een onbewoond, geheimzinnig eiland midden in de oceaan. Hij is vastberaden de schat te vinden, zijn aartsrivaal Cameron Sand voor te zijn. Toch zijn er kleine dingen die hij over het hoofd ziet.
    Hij gaat er namelijk niet vanuit dat er toch een volk blijkt te wonen op het eiland, verwacht niet dat er een verrader in zijn bemanning zit en dat zijn aartsrivaal het juiste moment om toe te slaan afwacht.


    De verhaallijn in het kort.
    Het gaat over de bemanningsleden en kapitein van de Medusa die op zoek zijn naar een schat. Eén van de bemanningsleden is een verrader (Tristan Wright) in dienst van aartsrivaal Cameron Sand, hij houdt zijn opdrachtgever op de hoogte met een postduif, stuurt hem berichten over de koers en informatie over wat er gaande is op de Medusa. Als ze eenmaal op het eiland aankomen, waarvan ze dachten dat het onbewoond zou zijn, blijkt hun een verrassing te wachten. Er woont een vreemd volk dat hun niet vertrouwd, de bemanningsleden moeten hun vertrouwen zien te winnen, maar hoe gaan ze dat doen als blijkt dat Cameron Sand, samen met zijn bemanning, al eerder op het eiland is aangekomen en het vreemde volk al helemaal voor zich gewonnen heeft?

    Lijstje
    Volledige naam:
    Leeftijd:
    Uiterlijk:
    Innerlijk:
    Rol+rang: (Bemanning Medusa, kok. Avaloniër, krijger etc.)
    Extra:
    (Je mag er zelf dingen bij verzinnen zoals verleden enzo)

    Persones (Als je vragen hebt hierover, stel ze dan gerust)
    Bemanning Medusa:
    Kapitein Medusa: Vluuv – Olivir Dalton – 24
    Endure – Abby (Abigail Rosaline Valence) – 19
    Leave - Genesis Elisabeth Thrown - 20 (ontvoerd door Ace)
    Capitivity - Helena Vylore - 20

    Sid - Natambu Mmba - 25
    MoonyLove - William Davis - 18
    C18 - Ace Franklin Johnson -24

    GoogleIt - Ticimo Carabét - 26

    Bemanning Poseindon's Mermaid:
    Kapitein: C18 - Sygmund Yakov Engel - 28
    Verrader: Sid – Tristan Wright – 22
    Sid - Leopold Smiths - 24
    Vluuv - Bee - 19
    Fae - Mallory Farrah Pierce - 19

    Maitresse - Andrew Kelvin Ronalds - 23

    De Aveloniërs:
    Stamhoofd: Zoeken we nog! (eigenlijk weer --'')
    Zusje stamhoofd: Endure - Ayiana Kateri Chestio - 21
    MoonyLove - Katy Griffin - 14
    Leave - Nivera Izil Mazi - 19

    SomeMusic - Zoltan Donovan Osweld - 27[/q]
    Maitresse - Nawizi Ceta - 17
    MustacheMe - Phani Cinta Carabét - 11

    'Regels'
    Ik wil niet echt regels opgeven, maar heb liever wel dat jullie je hieraan houden of het onthouden.

    - Doe alsjeblieft je best om een redelijk stukje neer te zetten, dus niet 1 regel en dan denken ‘klaar’. Mocht je geen inspiratie hebben voor langer stuk, meld het dan gewoon. En nee, je hoeft niet 800 woorden te schrijven, zelf niet als anderen dat wel doen, maar 5 regels moeten je vast wel lukken.
    - Wil je je personage kwijt of stoppen? Zeg het dan, dan brengen we je personage even om het leven :P
    - De meesten vinden het niet prettig als je beslist wat hun personages doen, dus vraag het voor de zekerheid of ze het erg vinden of niet.
    - Je hoeft echt niet elke dag meteen te reageren op elke post, maar wacht alsjeblieft niet een week met posten. Ga je weg? Meld het dan en stuur je personage even op pad, laat hem/haar bijvoorbeeld verdwalen in de rimboe.
    - Houd je alsjeblieft aan de verhaallijn en als je een ‘speciaal’ personage wilt, vraag het dan even, ik sta open voor interessante personages die het verhaal leuker maken.
    - Don’t be scared. Stuur je personage gewoon op anderen af, bekijk desnoods de RPG Handleiding site voor tips. Weet je nog steeds niks? PB mij of een ander dan om te vragen waar zijn personage is en of die naar jouw personage kan gaan.
    - Verhaal kwijt? Stop dan niet zomaar zonder wat te melden, maar vraag waar de rest is of om een kleine samenvatting.
    - Er zijn een hoop personages nodig, maak er gerust meer en je kan ook voor niet bestaande personages schrijven natuurlijk! En kijk ook een beetje welke 'groep' nog weinig personages heeft en dergelijke!

    Nogmaals; Niet echt regels, maar meer dingen om jullie aan te herinneren [;

    [ bericht aangepast op 1 feb 2012 - 19:01 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Sygmund - Kapitein Poseidon.

    Als de rest is vetrokken, blijft Leopold achter met een vraag.
    'Kapitein, ik bied mezelf aan om mee te gaan zoeken, maar ik zou in plaats van te gaan jagen graag toestemming krijgen om de koffer met medicijnen aan te vullen want die is sinds de laatste haven die we hebben aangedaan weer aardig leeg geraakt...' Ik knik en stap dan even opzij, zodat ik uit de volle zon ben. Mijn Slavische huid is kennelijk meer op kou en vorst gebouwd dan op deze vochtige hitte. 'Al goed, maar doe jezelf vooral niet tekort. Iedereen weet dat een goed ontbijt de basis is voor een productieve dag.' Daarop loop ik op Ayiana en de jonge vrouw af, die nog steeds staan te praten.
    'Pardon, mijn excuses dat ik onderbreek. Maar zou een van jullie me misschien willen bijleren hoe je een geschikte boog maakt? Ik heb de jacht gisteren gemist en ik heb zo het vermoeden dat ik met een dolk alleen niet ver kom in dit oerwoud.' Mijn ogen glijden kort over het tweetal heen, terwijl de mannen van het dorp zich opmaken voor de verdediging van hun geboorteplaats.

    [ bericht aangepast op 27 dec 2011 - 17:40 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    Ace - Piraat.

    Om de honger die bij haar uitleg op komt te stillen gooi ik er gauw een paar bessen achteraan, voor mijn maag verraadt dat ik haast een moord zou doen voor een biefstukje. Het bevestigt mijn beeld van de maaltijden bij mensen zoals zij: verzorgd, uitgebreid en overdadig lekker. Ik slik om het opkomende slijm in mijn keel te verjagen.
    'Dat klinkt.. zalig,' zeg ik dromerig, nu pas beseffend dat we al een heel eind het bos in zijn geraakt. Het is rustig, op een paar tsjirpende vogels na. Her en der hoor ik een paar onverklaarbare geluiden, maar besluit me er niet gek door te laten maken.
    'Als we ooit van Oliver zijn verlost, neem ik je mee naar Tortuga.
    Dan stel ik je voor aan mijn vader en dan kun je alles proeven.
    En daarna ga ik met jou mee.' Verbaasd wend ik me tot haar. Ik glimlach even treurig. 'Het is erg lief van je, maar je vader zou me levend villen. Al is het maar om het kleine feit dat ik zijn dochter heb ontvoerd en zijn buit heb gejat. Maar,' zeg ik en hef de hand, als ware het een eed, 'het grootste deel hebben we achtergelaten. Omdat de garde ons op het spoor kreeg.'


    No growth of the heart is ever a waste

    Genesis
    Ze lacht zachtjes als hij dat laatste bekend maakt, en haalt losjes haar schouders op.
    'Mijn vader is dan misschien een harde man, maar ik weet zeker dat hij mij mijn geluk gunt. En bovendien ben en blijf ik zijn kleine meid.' Ze grinnikt even. 'Trouwens, mijn vader heeft genoeg geld en hij is al lang blij als ik een keer terug kom om hem te laten weten dat ik nog leef.' Ze bijt op haar lip en zucht. 'Ik heb drie zussen en twee broertjes, maar mijn broers komen van een vrouw die met mijn vader is gescheiden, en de moeder van één van mijn zusjes is ook gestorven, maar dan al in het kraambed.
    De moeder van mijn twee andere zusjes is nog steeds de wettige vrouw van mijn vader.' Ze glimlacht vaal.
    'Maar de enige vrouw waarvan mijn vader écht heeft kunnen houden is Isabella Elisabeth. Mijn moeder. En ik lijk het meest op haar. Daarom heeft mijn vader me nooit iets geweigerd en ik wed dat hij je zelfs zal bedanken omdat je op me gepast hebt.' Glimlacht ze, waarna ze een lok om haar vinger draait. Ze had dezelfde haarsoort als haar moeder, grove krullen, maar de kleur van haar vader. En ook haar lelieblanke huid en lichtgroene ogen, die in contrast met haar haarkleur heel vreemd waren, had ze van haar moeder geërfd


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Ace - Piraat.

    Sodeju, die man kon zijn handen niet thuis houden, niet dat ik het hem echt kwalijk kan nemen als je omringd wordt door vrouwen zoals Genesis. Met maar liefs drie vrouwen getrouwd geweest. Ik neem aan dat het voor iemand van zijn stand niet echt geoorloofd is om een vrouw van lichte zeden te bezoeken. Als piraat moet je het gewoonlijk daarmee doen.
    'Dan mag ik hopen dat hij me bedankt in plaats van een mes door mijn ribben jaagt,' lach ik. Ik werp even een blik opzij, richting Genesis. 'Dan zal je moeder vast een erg mooie vrouw zijn,' zeg ik oprecht gemeend. Ik probeer het me voor te stellen, een oudere versie van Genesis.
    'Waar is je moeder nu, als ik zo vrij mag zijn dat te vragen. Ik heb tot nu toe het meest over je vader gehoord.' Ik vraag me al veertien jaar af hoe het zou zijn als ik thuis kwam. Ik heb me altijd geschaamd om mijn bestaan aan mijn ouders toe te geven en ben er altijd heilig van overtuigd geweest dat ze beter af waren zonder me. Ik zie het gebeuren dat mijn moeder op me af zou komen en me een tik om de oren zou geven.
    'Verdomme Ace, wat is er van je terecht gekomen!' Ze was een vrouw die zowel verfijnd als fel was. Een bijzonder combinatie. Ze zou voor de koning zelf nog niet terugwijken. Een vrouw met een groot eergevoel.


    No growth of the heart is ever a waste

    Genesis
    Haar ogen glijden naar Ace wanneer hij over haar moeder begint. Haar lippen krullen automatisch om in een glimlach.
    'Mijn moeder was de mooiste vrouw die mijn vader ooit heeft gezien. Ze had lichtblonde lokken, lichtgroene ogen en een lelieblanke huid. Ze had een verfijnd karakter en was toch heel kwetsbaar. Mijn moeder was overig ook standvastig en totaal niet makkelijk..
    Ze was heel jong toen ik werd geboren. Ze waren niet getrouwd en ik was ook een ongeluk. Toch heeft mijn moeder altijd volgehouden dat ik het beste was dat haar was overkomen.' Ze glimlacht vaal, en kijkt hem ietwat gelwetst aan als hij haar vraagt waar ze nu is.
    'Mijn moeder werd heel, heel ziek toen ik twee werd.
    Er waren medicijnen, maar die waren te duur. Mijn vader was toen geen graaf. En dus.. Ze stierf en ik heb op deze ketting na niets van haar.' Haar hand ging naar de ketting om haar nek waarna ze haar hoofd boog.
    Ze wilde niet dat hij haar zag huilen.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Ace - Piraat.

    Ik begin automatisch te lachen bij haar opmerking dat haar moeder geen makkelijke vrouw was. Dus niet alleen haar uiterlijk heeft ze van haar moeder. Moge dat duidelijk zijn. De komende woorden zijn een stuk minder vrolijk. Onwillekeurig trekken mijn mondhoeken naar beneden. Dus dat is er met haar moeder gebeurd. Gestorven. Ze had nooit de kans gehad om haar te leren kennen. Het enige wat ze heeft zijn herinneringen en woorden van anderen. Ik krijg meteen spijt van mijn vraag, want terwijl ze met de handen de hanger van haar ketting streelt, buigt ze het hoofd en verbergt haar gezicht achter een waterval van haar. Hier ben ik nooit goed in geweest. Vrouwen troosten. Ik word haast panisch van de gedachte alleen al, en zie mij nu. Eigen schuld Ace. Los het ook maar op.
    Voorzichtig, heel voorzichtig leg ik mijn hand op haar schouder.
    'Luister, ik.. het spijt me. Ik wist niet dat ze overleden was.' Wat ziet ze er ineens kwetsbaar uit, het slanke lichaam naast me. Voorzichtig laat ik mijn hand over haar rug glijden om haar te troosten. De komende minuten verlopen zwijgzaam. Mijn moeder heeft me ooit gezegd dat er momenten zijn om te spreken en te zwijgen. Ik vermoed dat dit zo'n moment is om te zwijgen.


    No growth of the heart is ever a waste

    Genesis
    'Luister, ik.. het spijt me. Ik wist niet dat ze overleden was.' Ze hoort aan zijn stem dat hij nou niet bepaald raad weet met een gekwetst meisje.
    Want zo'n kwetsbare kant, het meisje dat ze is zonder de grote mond, is even kwetsbaar als een zeepbel.
    Omdat ze niets durft uit te brengen - bang dat haar stem breekt en hij zic nog schuldiger gaat voelen - slaat ze haar armen om zijn nek, en drukt ze haar lichaam tegen het zijne om haar hoofd tegen zijn schouder te kunnen verstoppen. Zulke momenten zou ze wel in een potje willen stoppen, en als het dan eens tegenzat, zou ze het potje openmaken en zich dan weer zo veilig en beschermt als nu voelen.
    Want ze was nog steeds heel kwetsbaar en klein, en Ace had dat gevoel nu even verjaagt.
    Alsof hij alle gevaren hier in de bossen zou kunnen verslaan, en ze nog een hele tijd in de bootje konden blijven zonder zorgen of verdriet.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    - Dubbel x'3

    [ bericht aangepast op 27 dec 2011 - 23:18 ]


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Leopold Smith - Scheepsarts, PM.
    Ik zie de kapitein met opgetrokken wenkbrauwen weglopen, naar de twee schaarsgeklede vrouwen toe. Pf, met die twee zou ik ook wel gevechtsstrategiën willen bespreken, liefst tot in de kleinste details. Van op een afstandje bekijk ik hen. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat we hier naartoe waren gekomen voor de bloedmooie vrouwen. Maar dan herinner ik me de woorden van de kapitein en ik voel me opnieuw gekrenkt. Ik ben verdomme arts, hij moet mij niet de les gaan spellen over gezondheid. En als hij het dan toch allemaal zo veel beter weet, kan hij beter zorgen voor een kompres om 's avonds op zijn rode huid te leggen. Hij ziet er uit als de rode kreeften die we om de zoveel tijd wel eens opvissen.
    Pissig loop ik weg, terug de hut in. We hebben de kist met medicijnen meegenomen toen we het schip verlieten en ik heb een keurige inventaris bijgehouden van de inhoud. Ik duw het zware deksel omhoog en houdt de inventaris in het ochtendlicht dat de hut zuinig binnenvalt. Pijnstillers en koortswerende middelen heb ik het dringendst nodig. Verband kunnen we zo wel maken met kleding. Ik sluit de kist terug en draai hem op slot met de sleutel die ik rond mijn hals draag. Ik ben de enige die de kist open krijgt, maar wie zou hem anders geneesmiddelen nodig hebben? Eventjes blijf ik nadenkend op mijn hurken voor de kist zitten, terwijl ik ritmisch met mijn nagels op het donkere hout tokkel. Ik ken de flora van dit eiland niet, dus ik zou niet weten welke planten ik kan gebruiken. De gedachte dat ik een dorpeling om hulp ga moeten vragen, zit me dik tegen. Ik duw me af op de kist en sta op.
    Behalve Ayiana en de andere vrouw bij de kapitein, zijn er in geen velden of wegen dorpelingen te bekennen. Mmmh...

    [ bericht aangepast op 28 dec 2011 - 17:42 ]


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Natambu/Nate- Piraat, Medusa
    Hij kijkt me recht aan, maar ik geef geen krimp. 'Dieper het woud in, in oostelijke richting, kapitein,' meld ik, met een beweging van mijn arm in die richting. Ik heb onmiddellijk spijt van die beweging, want het zorgt ervoor dat ik voel hoe weinig mijn rug al genezen is. Ik wil hem naar de schat vragen, maar houd me in. Waarschijnlijk horen we dat wel snel genoeg, hij kan immers nooit alleen dat ding vinden. En als hij het al kan, kan hij zijn schip niet op zijn eentje doen zeilen. Met andere woorden, hij heeft degelijke mannen nodig en ik reken mezelf daar wel bij. Nu hij niet meer zo'n watje is zoals toen ik aan boord kwam, is hij erg gestegen in mijn achting, zelfs na die zweepslagen.


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Bee - Bemanning Poseidon's Mermaid
    Na het praatje van de kapitein trek ik er snel op uit om eten te zoeken. Eerst overweeg ik nog om samen met iemand te gaan, maar de rest van de mannen hangt nog steeds rond bij het dorp, in de hoop een glimp op te vangen van een van de vrouwen. Ik haal minachtend mijn neus op, terwijl ik het bos in loop. Ook al hangt er in het bos een rustige, klamme stilte, je merkt toch dat het vol met leven zit. Ik vind het er mooi, al verwachtte ik dat niet toen ik van de Kapitein hoorde dat we naar een vrijwel onbewoond eiland zouden gaan.

    Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
    Ik volg de beweging van zijn hand en tuur het woud in, op zoek naar enig teken van leven. Vanzelfsprekend is er echter niets te zien dan bomen. "Hm, oké. Dan trek ik verder die kant op. Leken ze bewapend?" Ik pak mijn pistool er alvast bij om te kijken of ik genoeg kogels heb. Ik heb gehoord van volken die zo veraf leefden dat ze toen ze ontdekt waren nog nooit hadden gehoord van oorlog. Ze hadden niet eens wapens om te jagen, omdat ze alleen maar vallen zetten. Maar wie weet ligt dat hier anders, en ik kom niet graag voor een verrassing te staan.

    Ace - Piraat.

    In plaats van dat Genesis zich omdraait en me vervloekt voor wat ik heb gezegd, draait ze zich om en slaat de armen om me heen. Voorzichtig. Nog steeds ben ik niet in staat haar gezicht te zien door het gordijn met haar. Heel voorzichtig vouw ik mijn handen om haar taille en heb het gevoel haar bijna te kunnen breken. De warmte van haar lijf tegen het mijne laat me niet helemaal onberoerd, maar dwing mezelf om nu eens mijn gedachten onder controle te houden. Zo blijven we eventjes staan. Nog steeds is er niet gesproken. Als ik haar dan eindelijk loslaat, pak ik zacht haar hand en ga haar voor het bos in. Ik vraag me af of ze werkelijk van plan was op het schip te blijven, in haar eentje.
    Ik neem mezelf ook heilig voor om geen zwarte hoofdstukken uit haar geschiedenis naar boven te halen.
    'Als je vermoeid bent, kunnen we ook even rusten,' zeg ik omdat ik heb gemerkt dat we al een tijdje omhoog gingen wandelen. Mijn maag verlangt naar wat eetbaars en het liefst geen bessen.

    Once again a short one, maar moet zo overstappen omdat ik in de trein zit :'D

    [ bericht aangepast op 29 dec 2011 - 20:44 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    Genesis
    Ze voelt de warme blosjes op haar wangen branden wanneer hij haar hand vastpakt. Het bos is vrij exotisch en ze twijfelt er dan ook niet aan de giftige dieren die er onwaarschijnlijk rondlopen. Haar lippen krullen in een wat zachte glimlach wanneer hij haar vraagt wat te rusten. 'Dat lijkt me een goed idee.' Glimlachte ik terwijl ik met mijn vingers even over de rok van de jurk gleed. Het was hier vochtig en warm. Iets dat er voor zorgde dater zo nu en dan een zweetdruppeltje over haar lichaam parelde. Met haar ogen volgde ze kort een zweetdruppeltje die vanuit haar nek naar beneden gleed, tot aan de hals van de jurk en daarna tussen de lichte inkijk van haar borsten verdween. 'Een bad zou ook geen overbodige luxe zijn.' Glimlachte ze daarop. 'Misschien is er ergens een beekje, met appelbomen of zoeits.' Probeerde ze zachtjes.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Holy moly, ik ben terug uit het meest geweldige park ever x'D


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Waar was je ook alweer heen?

    Ace - Piraat.

    Ik stem in, want de hitte dwingt me haast om pauze te nemen en wat te gaan drinken. Niet voldoende drinken in dit weer kan gevaarlijk zijn.
    'Ik denk dat we nog verder naar boven moeten, daar zal vast wel een stroompje bronwater te vinden zijn.' Ik ga haar voor het bergpad op. Rustig en ontspannen, omdat ik weet dat ik mijn lijf nu niet al te veel meer moet gaan uitputten. Ik vraag me af waar de rest is en of wij wel de goede richting op gaan. Afijn, zo groot zal dat eiland toch niet zijn? Met een beetje improvisatie kan in het slechtste geval wel een slaapplek worden gemaakt, neem ik aan.
    En inderdaad, na niet zo lang lopen treffen we al een stroompje water aan. Dankbaar laat ik me op de knieën zakken en was mijn haar en gezicht. De rest van mijn lijf zal moeten wachten. Mijn blik glijdt kort naar Genesis, wiens huid in de zon oplicht door de fijne druppeltjes zweet. Ze zal het vast ook erg gevonden hebben dat ze zich op het schip niet fatsoenlijk heeft kunnen opfrissen. Mijn gedachten glijden onwillekeurig weer naar het moment waarop de kapitein de kamer kwam binnenvallen. Wat zou hij wel niet denken? Ik trek even een mondhoek omhoog. Maakt het uit?
    'Als je je wil opfrissen wacht ik wel op een afstandje, zodat je je niet ongemakkelijk gaat voelen bij de gedachte dat iemand je aan het beloeren is.'

    [ bericht aangepast op 31 dec 2011 - 10:53 ]


    No growth of the heart is ever a waste