[RPG] #Pirates. 3 - Speeltopics

NEXT TOPIC

[ bericht aangepast op 1 feb 2012 - 19:01 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan - Piraat, Medusa.
'Er is een ziekenboeg en Genesis heeft de taak gekregen van zuster,' zegt Abby wanneer ze weer bij mij zit en ze zucht. 'Olivier had vast al zijn woede al op ons losgelaten waardoor zij er makkelijk vanaf kwam.' Abby klink geïrriteerd en ik weet niet goed wat ik er op moet zeggen. Abby heeft gelijk, ik heb er me ook al aan gestoord. Dat kind kan haar grote bek open trekken tegen de kapitein zoveel ze wilt, terwijl ieder ander van ons daar al lang mee beloond zou zijn geworden met een kogel door zijn kop. Maar dat wens ik haar nu ook weer niet toe en een verblijf in zo'n vochtige cel ook niet.
'Het is nu eenmaal gebeurd,' zeg ik dan maar. 'Ik weet niet of die ziekenboeg wel zo'n beloning is, met al die al tijden seksloze zuipschuiten.' Zo lang ze wil, laat ik Abby me toch liever verzorgen.

[ bericht aangepast op 15 dec 2011 - 19:25 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Abigail Rosaline Valence
"Seksloze zuischuiten?" Geamuseerd trok ze één wenkbrauw op. "En dat is waar, ze moet maar doen wat ze niet laten kan. We zullen straks toch aanmeren, dus dan hebben we nog weinig aan die ziekenboeg aan boord." Ze draaide een lok haar rond haar vinger en keek even dromerig voor zich uit. "Ik weet niet waar we aanmeren, maar wie weet is er wel vers fruit," zei ze en haar lippen krulden omhoog tot een vrolijk glimlachje. "De appels aan boord zijn allemaal rot of overrijp, ik kan niet wachten om mijn tanden weer in een vers stuk fruit te zetten. Heimwee heb ik nooit gehad, maar ik begin het eten van thuis steeds meer te missen." Ze stopte met aan haar haren frunniken en fantaseerde wat over waar ze zouden aanmeren. De bewoonde wereld, of iets waar je nog geen dieren vond? Hoe dan ook, ze was blij dat ze even van het schip af zou kunnen, de natuur in waar ze zich vrij rond kon bewegen. Weg kon wanneer ze wou.

Hmm, waarom worden z eniet langeeeeer xd

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik weet dat het suckt, maar ik weet niet hoe je het zo moet schrijven dat je aan het eiland kan meren ofzo. Any help?

Asilah Layla Salomn - rechterhand Captain Oliver
Ook al grijnste Asilah, Oliver Dalton keek geïrriteerd om naar haar en vertelde haar met een duidelijke 'nee' dat hij het wel even van plan was om dit voor hem te houden en er niet zomaar van kwam dat hij dit überhaupt wel zou vertellen. Hij draaide zich weer om, kijkend naar de horizon en een tijdje bleef hij zo staan, terwijl Asilah steeds dichter bij het land kwam. Eigenlijk had ze best wel dorst in rum en ze knarste dan ook even met haar tanden om verdere gedachten te voorkomen, echter werkte dit niet. "Ik ga wat te eten halen." En weg was hij weer, alsof hij er nooit was geweest. Zeker een mysterieuze, maar ook meedogenloze man dat hij is. Asilah zuchtte even diep en liet haar blik over het dek varen, waarna ze de stuurman weer in de smiezen kreeg. "Hey, kom eens snel even hier, jij!" De personen op het dek keken allemaal angstig op en de stuurman zo ook, waarna Asilah met één hand het roer stevig vasthield en met haar vinger hem wenkte. "Kóm." Haar stem was donker en dat betekende dat je heel snel moest zijn voordat ze zou knappen. Snel liep de stuurman naar haar toe en dacht al dat hij het over moest nemen, dus pakte hij het roer over en zei tegen haar op een hakkelende toon dat ze er over ongeveer vijf minuten waren.
-
Asilah ging ondertussen naar haar cabine, die naast die van de Captain was, en haalde hier onder haar bed een rumfles vandaan. Ze giechelde nu al ietwat aangeschoten en deed de kurk eraf, waarna ze van de fles een grote slok nam. Even ging ze toch op het bed liggen en bleef hier ook liggen totdat de fles leeg was, ze was nu al wel iets aangeschoten, maar liet hier niets van merken en strompelde weer naar boven. Asilah sloot de cabine en ondertussen was de boot al in het ondiepe water, dat wist zij, want de stuurman riep toen ze op het dak kwam net iets met de zeilen en het anker, dat het uit gegooid moest worden. "MOVEN JONGENS! Allemaal van het schip af, nu!" Riep zij uitgelaten en misschien nog ongeduldiger dan ze al was. Hierna liep ze naar waar ze dacht de Captain te vinden en zei toen ook, toen ze hem gevonden had, dat ze bij het eiland waren en dat ze van het schip konden.

[ bericht aangepast op 16 dec 2011 - 20:16 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Denk aan POTC.
Dat het schip zover mogelijk richting land gaat, tot het water te ondiep wordt en dan gewoon anker uitgooien en iets emt de zeilen doen..

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Okay, zo goed?

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ace - Piraat.

Ik knipper even verbaasd met mijn ogen, wat er best apart uitziet voor een man.
'Wacht. Heb je nu aan.. Oliver's voorraad gezeten?' Ik vraag het met ogen zo groot als schoteltjes. 'Hij maakt je af als hij dat doorkrijgt.' Het schijnt niet een minste zorg van haar te zijn, aangezien ze op haar dooie gemakje de vlecht uit haar haren haalt.
'Maar je hebt gelijk, de mannen hier hebben iets van gezond voedsel nodig eer ze ooit gezond willen worden. En aangezien dat heerlijke fruit anders toch bederft..' Om mijn woorden kracht bij te geven neem ik nog een hap van mijn appel. 'Zou het zonde zijn om het te verspillen.'
Ik zie hoe ze glimlacht en zich naar me omdraait.
'Ooh, en als ik je voor de rest van de tijd niet meer tegenkom..' Even voel ik haar zachte lippen op de mijne, waarna ze zich weer omdraait. Ik sta even verdwaasd voor me uit te kijken, voel nog steeds de afdruk van haar lippen op de mijne. Dan bedenk ik me dat ik nog steeds met Abby's zwaard rondloop. Ik glimlach vaal.
'Als je mijn hulp nog ergens bij nodig hebt, ik ben boven.' En met die woorden loop ik het ruim uit.
Eenmaal boven loop ik meteen richting Abby en geef haar het zwaard aan. 'Dank voor het lenen, voor zover het me van dienst kon zijn,' zeg ik met een grijnsje.
'Land! Land in zicht!' Alle blikken richten zich naar de jongen in het kraaiennest, waarna iedereen allemaal de richting opkijkt waar hij naar kijkt. Verdomd, hij heeft gelijk. Ik grijns en haal mijn appel tevoorschijn.
'Zeg Tristan, als je nog behoefte aan een vers stuk fru-' 'Moven jongens! Allemaal van het schip af, nu!' Mijn blik schiet in de richting van een jonge vrouw. Wacht eens even.. ik heb haar eerder gezien. Ik pers de lippen even op elkaar. Zij is één van die elitepiraatjes van de kapitein. Als ik ooit met een concreet plan kom om de kapitein van de troon te stoten - toegegeven, je moet wel compleet mesjogge zijn om op zoiets te komen - moet ik figuren als zij systematisch ontwijken.
Maar eerst, allereerst:
'Hebben jullie dat gehoord, stelletje miezerige honden, land!' Met die woorden gris ik een fles rum van de reling, om na de belofte aan Genesis die gauw weer neer te zetten en volg de anderen van de loopplank af.

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
Ze kijkt automatisch naar het plafond van het ruim wanneer er hard gejoelt, gebruld en gestampt word.
'Land! Er is land!' Hoort ze sommigen piraten die om haar heen staan opgewonden fluisteren.
Dan laat ze haar ogen een moment over de manschappen glijden.
Sommigen zou het goed doen een beetje frisse lucht, en land onder de laarzen te voelen.
Dus helpt ze meteen de meest licht gewonden uit bed, om ze vervolgens naar boven te sturen.
Eer dat klaar is, liggen alleen de mannen met gebroken lichaamsdelen, of zwaargewonden nog in de bedden.
Het gestamp word alleen maar harder, en verdwijnt dan.
Ten teken dat ze het schip verlaten.
'Als jullie nog iets nodig hebben, geef een gil.' Prevelt ze met een glimlach, waarna ze de trappetjes van het ruim beklimt.
Het is dat ze een aardige conditie heeft van jarenlang paardrijden maar anders..
De glimlach op haar gezicht word alleen maar groter wanneer de muffe geur van het ruim veranderd naar maten ze hoger komt.
Als ze eindelijk bij de laatste trap aankomt, glimlacht ze met genoegen wanneer ze eindelijk eens wat échte frisse wind op haar gezicht voelt.
Het dek onder haar voeten geeft haar in de eerste instantie een onbehagelijk gevoel.
Ze heeft het één keer gevoelt, toen ze bijna aan boord werd gesleept.
Maar toen was ze bekakt, een krent en een totaal uit de hoogte dame.
Nu daarentegen wou ze dat iemand zoiets eerder had geflikt.
Dit leek pas op het echte leven.
Ze draaide vrolijk een paar rondjes, en voelde hoe de wind met haar lokken speelde.
Bijna zielsgelukkig te noemen, ging ze aan de rand van het schip zitten, haar benen onder de reling, en haar handen steunend naast haar lichaam.
Het land voor haar, toch nog een stuk in de verte, leek haast een schateiland, zo een waar al die sprookjesboeken over gingen.
Toch zag het er, nu ze het met haar eigen ogen zag, vrij onbewoond en volgegroeid uit.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Yeah! Nu kan ik gaan verraden!
Ik maak direct wel een post.

Home is now behind you. The world is ahead!

Moonylove had perongeluk haar stamhoofd uit wordt gewist Ö Daarom is ie er nog niet. -Ze durfde het niet te zeggen :x-
Gah, dus niet dat jullei denken; Waar the fuck blijft die gozer?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik ga Tristan nog niet meteen tot bij Sygmund enzo laten komen, oké? Ik wacht op het gepaste moment (:

Nate/Natambu - Piraat, Medusa.
Ik zit vooraan in de eerste sloep die ze neerlaten. Tot de tanden gewapend met een zwaard en 2 pistolen, net als de rest in de sloep. Plus mjn eigen, favoriete wapen: mijn boksbeugel. Bijna liefdevol strijk ik over het borstzakje van mijn mouwloos vestje, ik er een tijd geleden al het geronnen bloed nog eens afgewassen, zodat hij nu weer schittert als een zilveren ring. Zo gauw de sloep de bodem raakt, springen we eruit en de roeiers trekken de sloep aan land. Zelfs als ik niet te gewon was om te helpen, had ik nog niets gedaan. Terwijl ik voor de rest uit door het water loop -het komt tot aan mijn knieen zodat het ongemakkelijk in mijn laarzen kan stromen- laad ik één van mijn pistolen en neem het losjes in de hand. Ik ben erg nieuwsgierig naar dit eiland, maar ik ben geen idioot. Wie weet wat er daar achter die struiken op ons wacht. Dan sta ik op het strand, als eerste bemanningslid van de Medusa. Snel kijk ik over mijn schouder, de rest van de sloep is er ook bijgekomen en op het water komt de rest van de bemanning er aan. 'Laadt jullie pistolen, we gaan eten zoeken,' zeg ik. Ze luisteren wijselijk en eventjes voel ik hoe een kapitein zich altijd moet voelen. Ik heb geen zin om op die klootzak te wachten, dus ik doe tegen de rest teken dat we verder gaan. In een opperbeste stemming beginnen we ons een weg door de begroeiing te banen, tot we bij een klein meertje komen. Het eerste wat ik doe is me op mijn knieën laten zakken om te drinken. Het water is heerlijk fris en tienduizend keer beter dan het muffe dat we op het schip kregen. Rondom het meertje staan struiken met vreemde, maar verukkelijk uitziende vruchten. Een herken ik uit mijn jeugd en ik trek er een paar rode besjes af.

[ bericht aangepast op 17 dec 2011 - 14:12 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Tristan- Piraat, Medusa.
Ace wordt ruw onderbroken door de stem van Olivier's bootsman. 'MOVEN JONGENS!' Iedereen begint opgewonden te praten/brullen en de hele kombuis zet zich in beweging om chaotisch naar buiten te stromen. 'Land,' grijns ik tegen Abby. Als de meesten naar buiten zijn, sta ik ook recht en bedenk me ondertussen iets. Mijn wapens liggen nog in Abby's kajuit. 'Ga jij al maar vast, ik moet mijn wapens nog halen,' zeg ik. Vervolgens begin ik tegen de stroom opgewonden piraten in terug het schip in te lopen, tot ik bij de gang van de kajuiten ben. Ik ga die van Abby binnen en zie daar mijn wapenriem liggen. Op de grond, het zal eens niet. Vindingrijk als ik ben, laat ik me met gestrekte rug eerst op één knie zakken, dan op de andere en ik schuifel dichterbij. Ik kan nog steeds niet aan de riem, dus ga ik -nog steeds met gestrekte rug- op mijn knieën zitten. Ik gesp het ding rond mijn middel, hem zoals gewoonlijk over mijn schouder gooien zou pure zelfkastijding zijn.
Dan sta ik weer recht en loop ik door de lege gangen terug naar boven. Iedereen is blijkbaar al vertrokken, behalve Genesis, die op haar eentje op de reling zit.
'Da's een gevaarlijk plaats,' zeg ik vriendelijk ter begroeting en ik ga naast haar staan wachten tot er een sloep terugkeert om aan land te gaan. Het schip ligt nu zo'n vier meter boven het zeeniveau, eraf vallen zou fataal zijn. Mja, ze heeft ons al meerdere keren getoond dat ze nogal suïcidaal is.

Home is now behind you. The world is ahead!

Genesis
Ze kijkt met een even vriendelijke glimlach achterom, richting Tristan.
'Ik kan zwemmen.' Is haar antwoord op zijn waarschuwing, of wat er voor door ging.
Haar vingers gleden even door haar haren, terwijl ze de sloepen nastaarde.
Toch kon ze niet vinden wat, of in dit geval, wie ze u werkelijk zocht.
Dus gleed haar blik weer af naar Tristan.
'Is dat wel verstandig, in jouw toestand door een oerwoud banjeren?' Ergens klonk ze moederlijk bezorgd, met Ace ging het nog beter dan met Tristan voor zover zij kon zien.
Ze had Tristan dan ook niet geholpen, en eigenlijk maakte het haar niet uit.
Als hij twijfelde aan haar kennis, moest hij dat weten.
Er gleed een zucht over haar lippen, terwijl ze kort nadacht over vanalles.
Aan haar thuis, het schip, de ziekenboeg en Ace.
Om haar hoofd wat meer bij hun kortaf gesprek te houden, stopte ze de gedachten over thuis weg, waarna ze zich met een vriendelijke glimlach tot Tristan keerde.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Tristan - Piraat.
'Ik kan zwemmen,' antwoord ze. Ik besluit wijselijk niets te zeggen over water dat zo hard is als steen als je er van die hoogte op valt en knik gewoon maar.
'Is dat wel verstandig, in jouw toestand door een oerwoud banjeren?'
Ik glimlach, maar houd mijn eerste repliek 'verstandiger dan op de reling van het schip zitten' voor mezelf. Ze is een adelijk prinsesje, het zal aan boord al wel hard genoeg voor haar zijn zonder dat ik nog onvriendelijk ga doen ook.
'Ik kan lopen, dus ik zie niet in waarom ik zou achterblijven. Stilzitten en wachten is niets voor mij,' antwoord ik. Ik ben iemand die altijd iets te doen moet hebben en ik wil geen moment missen van het avontuur dat er te beleven valt op dat eiland.

[ bericht aangepast op 17 dec 2011 - 15:37 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Genesis
Ze glimlacht waterig, en haalt haar schouders op.
'Mannen.' Prevelt ze hoofdschuddend, waarna ze zich toch wel bedacht dat ze hetzelfde zou doen in zijn toestand.
Stilzitten.. Het was soms wel eens fijn maar om uren achtereen niets te kunnen doen.. nee, dat was ook niets voor haar.
'Ik hoop dat hij snel terugkomt.' Murmelt ze in een zachte zucht, tegen zichzelf in het algemeen.
Ze doelde op Ace. Wie weet zou het te zwaar worden voor zijn rug.. En dan?
Er kwam een zorgelijke frons tussen haar perfecte wenkbrauwen, waarna ze die gedachte weer wegstopte.
Zorgen waren al helemáál niets om hier te blijven, maar dat leek haar het verstandigste.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Tristan - Piraat, Medusa.
Aan het strand vertrekt er een sloep terug naar hier en mijn hart springt op. Ik kan bijna weg, bijna. Met mijn vingers begin ik op mijn riem te roffelen, geduld is dus ook niet een van mijn sterkste kanten.
'Ik hoop dat hij snel terugkomt,' hoor ik Genesis mompel en ik grijns. Wat hij ook beweert, er is dus wel iets tussen die twee. Of zij ziet het als iets, en hij niet. Mh. 'Ace? Die is zo goed als onverwoestbaar, hoor. En anders kan je hem nog een keer verplegen.' Ik zeg het onschuldig, maar ik geloof niet dat ze alleen maar een verbandje om zijn rug heeft gedaan. Daar houdt je normaal je kleding toch voor aan, lijkt me.

Home is now behind you. The world is ahead!