[RPG] #Pirates. 3 - Speeltopics

NEXT TOPIC

[ bericht aangepast op 1 feb 2012 - 19:01 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Zoltan Donovan Osweld ~ Hoofdkrijger.
Ik moest er wel om lachen. Aiyana is ongelofelijk goed in jagen en Sygmund.. Hij was zo'n normale kapitein. Iemand die kon schieten met kogels en niet met simpele pijlen. Geruisloos leunde ik nonchalant tegen de boom en keek naar de twee. Ook luisterde ik me de gesprekken mee, het was niet echt afluisteren.. Teminste dat vond in zelf. 'Overigens, misschien een wat vreemde vraag, maar kan ik hier iets vinden dat de huid beschermt tegen zon? De mijne heeft helaas niet zoveel pigment als die van jullie.' zei Sygmund en hij wrijf even over een roze plek op mijn arm. Ik dacht na, wij hadden wel wat. "Ja, ik heb wel wat." zei ik zachtjes, nog net aan hoorbaar. Eigenlijk wilde ik mijn mond houden, maar dit floepte er gewoon uit en ik had het wel met hem te doen. Het is hier af en toe ook niet makkelijk, maar wij waren er aangewend.

Genesis
Ze nam de tijd om zich eens grondig op te frissen, en sloeg daarbij geen plekje over. Zelfs haar haren had ze grondig gewassen, en gezien ze normaliter liters olie over haar huid en haar kreeg, rook ze nog steeds zoet en fris genoeg om 'schoon' te zijn.
Uiteindelijk stond ze op, waardoor er allerlei druppeltjes over haar naakte lichaam, richting haar voeten gleden. Het kriebelde eigenlijk best, maar was in dit warme weer best prettig. Aarzelend keek ze rond, waarna haar blik naar behoren geen doeg om af te drogen vond. Er zat niets anders op dan Ace om raad te vragen, en dus stapte ze voorzichtig door het gras, en bleef ze achter hem wat twijfelend staan. 'Ace? Heb je misschien iets waarmee ik me kan afdrogen?' Murmelde ze zachtjes, waarna ze de kippenvel op haar armen voelde opwakkeren. Helemaal naakt, en nat had dus toch gezorgd voor een lichte kou op haar lelieblanke huid die niets anders was gewend dat goed ingepakt te zitten.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Aiyana Kateri Chestio
"Ik had gedacht dat je in het dorp zou verblijven tot ik terugkwam. Niet dat ik het erg vind om wat gezelschap te hebben," zei hij nadat hij de dingen van zijn voeten had getrokken. "Jullie blanken lijken niet echt gewend aan de natuur, dus het leek me beter je te volgen. Het zou zonde zijn als je sterft omdat je bijvoorbeeld giftige bessen eet," legde ze hem uit en nam één van de dingen die hij van zijn voeten had gehaald aan. "Hoe noemen jullie dit eigenlijk?" vroeg ze terwijl ze het bekeek. "En waarom dragen jullie dit? Ik zie er het nut niet van in, het lijkt me niet lekker zitten en je jaagt er de dieren mee weg," mompelde ze met een bedenkelijk gezicht. Plots zei Sygmund dat hij aan de verkeerde kant van het meer was, aangezien de wind ongunstig stond. Ze was aangenaam verrast door deze opmerking en haar mondhoeken krulden omhoog tot een glimlachje, blijkbaar was hij toch slimmer dan ze dacht. "Weet je? Ik denk dat jij nog wel wat vangt vandaag," merkte ze op. Toen hij begon over de zon en zijn huid werd haar blik automatisch naar zijn bleke huid getrokken, ze was er nog altijd niet aan gewend, toen haar aandacht plots door iets anders getrokken werd. Haar ogen schoten naar de bosjes en bomen om haar heen. Al gauw zag ze dat er iemand verborgen stond en gebaarde ze naar Sygmund dat hij stil moest zijn. Voorzichtig sloop ze naar de boom, met haar boog in haar hand, klaar om aan te vallen mocht het een vijand zijn. Maar toen ze keek, zag ze dat het Zoltan was en met een zucht liet ze haar boog weer zakken. "Zoltan, wat doe je hier? Je hoort in het dorp te zijn en je weet dat afluisteren ongehoord is, hoe lang sta je daar al?" vroeg ze hem lichtelijk geïrriteerd. Het was dat ze het over niks bijzonders had gehad, maar ze hield niet van mensen die afluisterden, al kon ze het van kinderen nog wel redelijk hebben.. Maar Zoltan, die moest toch wel beter weten?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sygmund - Kapitein PM.

Ik glimlach zuinig bij haar verklaring. Voor het eten van giftige bessen hebben we altijd Leopold, die wel raad weet met wat te eten en wat niet. En mijn vakken op de universiteit jaren terug, maar in geen van die boeken staat iets over deze flora en fauna in. Misschien is een beetje hulp dan toch niet verkeerd.
Geïnteresseerd neemt ze één van mijn laarzen in handen en vraagt wat het zijn en wat het nut ervan is. Ik begin te lachen bij haar wat verwarde uitdrukking.
'Laarzen. Het is schoeisel, iets wat mensen in steden dragen. Het beschermt tegen kou en glas op de straten en inderdaad, echt praktisch om op dieren te jagen zijn ze niet. Nu jagen we ook doorgaans niet op dieren maar halen we ons vlees bij de slager, maar afijn, deze situatie vraagt om andere maatregelen.'
'Weet je, ik denk dat jij nog wel wat vangt vandaag,' zegt ze dan.
Dan hoor ik een geluid en het trekt ook Ayiana's aandacht. Als automatisch glijdt mijn hand naar mijn dolk en die van haar naar de pijlen.
'Ja, ik heb wel wat,' hoor ik dan een stem zacht zeggen. Een mannenstem. Zijn ogen schieten naar mijn roze huid en ik begrijp dan waar hij op doelt. Ik glimlach, maar Ayiana is duidelijk wat minder blij met het onverwachte bezoek.
'Zoltan, wat doe je hier? Je hoort in het dorp te zijn en je weet dat afluisteren ongehoord is, hoe lang sta je daar al?' Bazige tante, ze zou het goed doen als kapitein, bedenk ik me met een innerlijke glimlach, maar mijn gezicht staat neutraal.

Ace komt later heb zo rijles :].

No growth of the heart is ever a waste

Oke kennelijk heeft de instructeur het niet opgeschreven in z'n eigen agenda, dus heb ik geen rijles. Great.

Ace - Piraat Medusa.

Ik fluit een wijsje en probeer de gedachte dat er achter me een bloedmooie jonge vrouw helemaal naakt aan het baden is te verbannen. Iets wat me niet helemaal goed af gaat, aangezien het gespetter in het water me automatisch een voorstelling geeft wat ze aan het doen is. En beter nog: het lichaam waarmee ze de dingen doet. Ik knijp in mijn arm om mijn fantasietjes een halt toe te roepen, tot een zachte stem me de werkelijkheid in haalt.
'Ace? Heb je misschien iets waarmee ik me kan afdrogen?' 'Eh..' Even weet ik me geen raad, tot mijn ogen naar de doek om mijn broek heen flitsen. Het heeft als buidel gediend om de bessen in te bewaren en eronder heb ik mijn dolk verborgen, maar het ding is relatief schoon en droog. Ik knoop het los en hou het naar achteren, zodat Genesis het aan kan pakken en zich kan afdrogen.
'Voila,' zeg ik, nog steeds braaf met de rug naar haar toe. Mijn gedachten en mijn lijf willen niks anders dan haar vastgrijpen en de bossen onveilig maken, maar opnieuw bijt ik op de binnenkant van mijn lip om me in te houden. Met een beetje mazzel vraagt ze me zelfs om hulp bij het afdrogen. Even, heel even glipt een mondhoek naar boven, die ik vervolgens weer dwing op zijn plaats te houden. Kappen Ace, hou die gedachten van je onder controle.

No growth of the heart is ever a waste

Zoltan Donovan Osweld ~ Hoofdkrijger.
Ik zag haar ogen naar de bosjes en bomen om haar heen schieten. Daarna merkte ze me op en gebaarde ze naar Sygmund dat hij stil moest zijn. Voorzichtig sloop ze naar de boom, met haar boog in haar hand, klaar om aan te vallen mocht ik een vijand zijn. Maar toen ze goed keek, zag ze dat ik het was en met een zucht liet ze haar boog weer zakken. "Zoltan, wat doe je hier? Je hoort in het dorp te zijn en je weet dat afluisteren ongehoord is, hoe lang sta je daar al?" vroeg ze hem lichtelijk geïrriteerd. Ik bleef tegen de boom leunen en antwoordde rustig. "Aiyana, rustig.. Ik sta hier nog maar net, sorry, ik wilde je even opzoeken. Enne." Ik haalde even een hand door mijn haar. "Je stond met Sygmund en ik wilde je niet storen." Mijn gezicht stond nu ernstig en ik vervolgde. "Eh.. En nu ik hier toch sta, kan ik je meteen het slechte nieuws vertellen. Phani is overleden. Vanochtend." Ik keek haar aan om haar reactie te zien.

[Ik heb eerder alles door elkaar gegooid, sorry daarvoor, als ik het nog een fout maak, willen jullie het dan even zeggen? (Ik hoop dat dit wel klopt).]

[ bericht aangepast op 4 jan 2012 - 16:18 ]

Genesis
Ze lacht zachtjes, en pakt de doek dan met een glimlachje aan. Het is zo grappig om te zien hoe Ace met zichzelf in een 'gevecht' lijkt. Omdraaien, niet, omdraaien, niet. 'Bedankt, ik ben bijna klaar hoor.' Glimlachte ze bemoedigend, waarna ze terug naar haar jurk liep, en zichzelf afdroogde.
'Eh, juist. Kun je me niet nog één keer voordoen hoe zo'n jurk aan moet? De jurken van thuis hebben heel andere draadjes.' Prevelde ze zachtjes, waarna ze haar schouders ophaalde, en de jurk omhoog hield. Het was niet eens expres, ze wilde de jurk gewoon netjes en goed houden, gezien er geen andere jurken waren te bekennen. En touwtjes loshalen waarvan ze niet wist hoe ze hen weer vast moest maken, deed ze niet. Dat leverde hoogstwaarschijnlijk een kapotte jurk op.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Tristan - Piraat, Medusa.
Nieuwsgierig daal ik af naar de baai waarin het schip van Engeltje ligt. Zo noemen de meesten onder ons Olivier's aartsvijand, aangezien hij een nogal engelachtige verschijning heeft. Blond haar, bleke huid en blauwe ogen waarschijnlijk ook. Ik heb hem nog nooit zelf gezien, maar de verhalen zullen wel een kern van waarheid bevatten. Op mijn hoede wandel ik stilletjes door het woud. Ik ben nog niet erg ver, neem 50 meter of ik kom een klein meertje tegen. Een of ander inheems dier springt geschrokken weg, dus ik neem aan dat het water hier wel niet vergiftigd ofzo is. Het is hier zo heet en het water ziet er zo uitnodigend uit... Fris, helder en dorstlessend... Een kort bad kan geen kwaad, beslis ik. Het ligt hier op een paar uur stappen van het strand en de kans dat vijandige bemanningsleden hier passeren is onbestaande. Dus begin ik me uit te kleden, zo goed of kwaad dat gaat. Ik leg alles min of meer netjes over een paar struiken aan de oever en laat me dan tot aan mijn middel in het water zakken, zodat het verband op mijn rug niet nat wordt.

Leopold Smith - Scheepsarts, PM.
Ik ben al een enorme tijd aan het stappen tot ik aan de planten kom waar de dorpelingen het over hadden - ik had toch de mogelijkheid nog snel inlichtingen in te winnen over de locatie van de plant met de hallucinogene krachten. Ik begin onmiddelijk zo veel mogelijk takken van de planten af te snijden en er mijn zak mee te vullen tot ik wat verderop een plons en een zucht hoor. Verstijfd blijf ik even staan, tot er na een paar minuten nog steeds niets bloeddorstigs op me is afgekomen. Nieuwsgierig en gespannen laat ik de planten voor wat ze zijn en sluip ik naar het geluid toe, mijn revolver in de aanslag. Achter een hoge struik blijf ik staan, met tot spleetjes toegeknepen ogen starend naar de man in het midden van het meertje. Eerst blijft hij met zijn slordig omzwachtelde rug naar mij staan en gooit water in zijn gezicht. Het gouden ringetje in zijn oor vangt het licht. Hij hoort niet bij onze bemanning, want anders was zijn rug wel vakkundiger verzorgd. Hij moet dus van de Medusa zijn. Godverdomme, ik wist niet dat ze al zover dit eiland waren binnengedrongen. Dit moet de kapitein weten en het zou nog het beste zijn als ik deze kerel mee kreeg. Ik zie zijn kleren en -niet te vergeten- zijn wapenriem aan de struik waar ik achter sta hangen en ik begin te grijnzen. Dit wordt leuk.
Snel en geruisloos grits ik zijn spullen weg en haak zijn riem ook om mijn middel, net voordat hij zich omdraait.
'Godverd-'
'Inderdaad,' onderbreek ik hem en ik span de haan van mijn op hem gerichte revolver.
'Wie ben jij?' vraagt hij verbaasd en brutaal. Ik grijns.
'Ik geef je mijn naam in ruil voor de jouwe. En je rang.' Hij zwijgt en ik kuch ongeduldig. 'We hebben niet de hele dag.'
'Tristan Wright, gewoon bemanningslid op de Medusa. Jij?'
'Leopold Smith, meer hoef je niet te weten. Kom op, gedaan met badderen. We gaan een wandelingetje maken.'
Hij komt gehoorzaam uit het water en grimast even wanneer hij de oever beklimt. Tuurlijk, zijn gewonde rug. Wanneer hij druipend en in alleen zijn onderbroek voor me staat, kijkt hij me vragend aan.
'Die richting uit graag. En geen grapjes, ik schiet onmiddelijk.'
'Mijn kleren?'
'Heb je niet nodig, het is warm genoeg. Lopen, nu.'
Hij volgt de riching die ik hem heb aangewezen, maar 10 passen verder is het al raak. Hij slaagt mijn revolver uit handen, en stort zich op me. Alleen is hij trager door zijn wonden en ik heb direct mijn scalpel vanachter mijn riem getrokken. Ik klem het op zijn keel en maak me er niet druk om wanneer een druppel rood bloed ontsnapt, hij heeft me kwaad gekregen. 'Ik zei geen grapjes.'
'Je zei ook dat je onmiddelijk ging schieten,' sist hij terug.
Mijn antwoord is een harde stomp tegen zijn kaak. Hij blijft even liggen en ik maag van de gelegenheid gebruik mijn revolver terug te pakken. 'Lopen.'
Uiteindelijk houdt hij zich koest tot we Sygmund, Ayiana en Zoltan tegenkomen.
Ik por de halfnaakte Tristan met mijn revolver richting de kapitein. 'Kijk eens wat in het woud gevonden heb, kapitein. Tristan Wright van de Medusa.'
Tristan trekt een arrogant gezicht in mijn richting, maar ik zie dat mijn por hem serieus pijn heeft gedaan aan zijn rug. Des te beter, valse vlooienhond.

[ bericht aangepast op 4 jan 2012 - 16:35 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Natambu/Nate - Piraat, Medusa.
'Hm, oké. Dan trek ik verder die kant op. Leken ze bewapend?'
Ik denk snel na. Als ik zeg dat ze maar lichtbewapend waren, gaat hij sowieso alleen, maar ik moet en zal met hem meegaan. Dus ik besluit de waarheid wat aan te dikken. 'Ja, kapitein. Bogen en speren. Ze vluchtten wel weg toen ik hen zag, maar ik vertrouw het niet. Het kan een truc zijn om ons te lokken.'
Mijn ogen glijden even over de schijnbaar vredige begroeiing. Schijnbaar, want als je beter kijkt zie je hoe er op dezelfde plaats verschillende bloeddorstige gevechten worden uitgevochten op leven en dood. Een gigantische, vette spin omwikkeld haar pasgevangen slachtoffer met een koele wreedheid in haar web een paar meter boven ons hoofd, op de grond links van de punt van mijn laars springen een enorme hoeveelheid krioelende zwarte mieren op een soort vettige rups en boven onze hoofden scheren 2 woest op elkaar inpikkende vogels voorbij. Deze plek is allesbehalve vredig, dus ik verwacht niet dat de mensen die hier geboren en getogen zijn vriendelijke vredespredikers zijn.

Home is now behind you. The world is ahead!

Zoltan Donovan Osweld ~ Hoofdkrijger.
Ik wachtte nog op het antwoord van Ayiana totdat er twee mannen aan kwamen lopen, de een richtte een revolver op de ander, die halfnaakt en nat was. Nog even zag ik dat hij de halfnaakte man, met verband om zijn rug, in de richting van Sygmund porde. "Kijk eens wat in het woud gevonden heb, kapitein. Tristan Wright van de Medusa." zei hij met een geheimzinnige stem en Tristan, zo heette de halfnaakte man, trok een arrogant gezicht, dat snel veranderde in een pijnlijke blik. Het liefste had ik me nu boven op de man met de revolver willen storten, maar ik wist dat dit mijn zaken niet waren. Ik kon er gewoon niet tegen als iemand, die al gewond was, zo behandeld werd. Stil bleef ik staan en wachtte op het reactie van Sygmund.

[ bericht aangepast op 4 jan 2012 - 17:34 ]

Lekker slim dat ie 't niet opgeschreven had ö Heb echt een hkel als mij zulk soort dingen overkomen :']


Aiyana Kateri Chestio
"Aiyana, rustig.. Ik sta hier nog maar net, sorry, ik wilde je even opzoeken. Enne," zei hij haar en ze trok een wenkbrauw op. Rustig? Hij mocht wel wat meer respect tonen vond ze, maar tijd om zich erover op te winden had ze niet want hij vervolgde zijn uitleg alweer. "Ik heb liever dat je me voortaan stoort dan dat ik erachter kom dat je staat af te luisteren, begrepen? Tenzij ik iets belangrijks bespreek, vertrek dan en kom dan later gewoon weer terug."
"Eh.. En nu ik hier toch sta, kan ik je meteen het slechte nieuws vertellen. Phani is overleden. Vanochtend," bracht hij haar toen plots het slechte nieuws. Haar ogen werden groot, hij was pas 11! "Phani..? Is hij echt overleden?" fluisterde ze, het was moeilijk voor te stellen, "Weet je ook waaran? Zeg alsjeblieft dat het niet weer een epidemie is." De laatste keer dat er een epidemie was geweest, waren ze veel mensen verloren. Ook haar ouders waren aan een epidemie gestorven, het was een van de gevreesde dingen, aangezien ze er meestal geen medicijnen voor hadden. Zacht beet ze op de binnenkant van haar wang, de dood van het energieke, ondeugende jochie bracht haar zeker van haar stuk en mocht het inderdaad een epidemie zijn waar hij aan was gestorven en haar broer had hetzelfde, dan zag de toekomst er alles behalve rooskleurig uit. Maar ze mocht niet laten merken hoeveel het haar aangreep en hoe erg het haar ongerust maakte. Juist op zulk soort momenten moest ze sterk zijn en als ze dat niet was, dan moest ze maar doen alsof. Dat was haar geleerd althans, een goede leider liet niet zijn zwakte zien en bleef zelfs in de zwaarste tijden fier rechtop.
"Kijk eens wat in het woud gevonden heb, kapitein. Tristan Wright van de Medusa," hoorde ze plots een stem zeggen. Aiyana draaide zich direct om, voor zich stond Leopold met een vreemde man, die hij Tristan noemde. De man stond enkel in een onderbroek en was doorweekt, ze gokte erop dat hij net bezig was geweest met baden toen leopold hem vond. Ze onderdrukte een zucht, net nu haar broer ziek was en zij de leiding had leken de goden haar niet erg gezind. Hier had ze zeker niet op gerhoopt en al helemaal niet op gerekend, normaal gebeurde er vrij weinig in het rustige dorpje. Haar blik bleef even hangen bij Leopold en Tristan. "Nog een blanke dus," zei ze en haalde minachtend haar neus op, "net waar ik op zat te- wacht, wat zei je? Medusa?" Als ze Sygmund moest geloven, de vijand dus. Haar blik gleed naar Sygmund. "Ken je hem?" vroeg ze bloedserieus en keek vervolgens vanuit haar ooghoeken kort naar Zoltan. Mocht hij echt van de Medusa zijn, dan verplaatsten ze zich sneller dan verwacht en zou ze Zoltan meteen de rest in latnw lichten, maar ze kon beter eerst Sygmund's antwoord afwachten voordat ze overhaastte beslissingen nam.

[ bericht aangepast op 4 jan 2012 - 17:20 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Zoltan Donovan Osweld ~ Hoofdkrijger.
Aiyana beantwoordde mijn eerder gestelde vraag. "Ik heb liever dat je me voortaan stoort dan dat ik erachter kom dat je staat af te luisteren, begrepen? Tenzij ik iets belangrijks bespreek, vertrek dan en kom dan later gewoon weer terug." zei ze kortaf en trok even haar wenkbrauw op. Nadat ik ook had vertelt dan Phani overleden was zag je haar gezicht betrekken. "Phani..? Is hij echt overleden?" fluisterde ze en ik kon haar nog net aan verstaan. "Weet je ook waaran? Zeg alsjeblieft dat het niet weer een epidemie is." vervolgde ze haar reactie. "Ik ben bang dat het een vergiftiging is, hij is samen met Nawizi bessen gaan plukken. Nawizi heb ik ook al een tijdje niet gezien." fluisterde ik terug en schrok van mijn eigen laatste woorden. Die laatste woorden galmden in mijn hoofd. Plotseling kwamen er twee mannen naar Sygmund toelopen. Nadat ze hadden verteld wat ze kwamen doen, keek Aiyana vanuit haar ooghoeken naar mij. Ik wist wat ze er mee bedoelde. Ook zij wachtte het antwoord van Sygmund af, wanneer het een verontrustend antwoord zou zijn, was ik de gene die het dorp moest gaan inlichten. Bijna onzichtbaar knikte ik, als bevestiging dat ik haar snapte.

Sygmund - Kapitein PM.

Het geschil tussen Ayiana en de mannelijke krijger duurt even voort, tot hij komt met het nieuws dat een dorpeling is overleden. Ik vang de naam 'Phani' op, iets wat me helemaal niks zegt. Ineens naderen twee mannen ons, waarvan eentje Leopold Smith.
'Kijk eens wat in het woud gevonden heb, kapitein. Tristan Wright van de Medusa,' zegt deze en geeft de man een pijnlijke zet. Mijn ogen schieten even open van verbazing. 'Tristan, ik had gehoopt dat je in een betere staat zou terugkeren,' zeg ik terwijl ik hem in me opneem.
'Nog een blanke dus, net waar ik op zat te- wacht, wat zei je? Medusa?' Ik trek even een wenkbrauw op, waarna mijn gezicht weer in zijn gewoonlijke uitdrukking vervalt. Vervolgens vraagt ze: 'Ken je hem?' Ik knik.
'Leopold, je kan hem loslaten. Hij is er eentje van ons.' Ondertussen staren Ayiana en de man die ze Zoltan noemt me argwanend aan. 'Hij is gestuurd om te infiltreren bij Oliver Dalton op de Medusa. Tristan, ga zitten. Je hebt rust nodig. Kan ik iets voor je betekenen voor je verslag uit brengt?' De argwanende blikken prikken in mijn richting, maar ik negeer ze en focus me op de situatie. Als ze Tristan al hebben gevonden vraag ik me af hoelang het nog gaat duren voor Oliver hier is. In dat geval heb ik nog minder tijd dan ik aanvankelijk dacht. Dit kan problematisch worden.

[ bericht aangepast op 4 jan 2012 - 19:47 ]

No growth of the heart is ever a waste

Kan iemand misschien een samenvatting geven?

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Fae schreef:
Kan iemand misschien een samenvatting geven?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.