[RPG] #Pirates. 3 - Speeltopics

NEXT TOPIC

[ bericht aangepast op 1 feb 2012 - 19:01 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

...ik heb echt geen idee wie dat allemaal zijn. Euh, Mallory is van de Mermaid, kan ze ergens inspringen? Dan zie ik het verder denk ik vanzelf wel ^^

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Zalton heeft nog niet echt iemand, hoe noem je dat, hij kent nog niet veel mensen uit een van de twee schepen. Misschien kan je met hem gaan praten? Zalton staat wel bij Ayiana en Sygmund.. & hij is 27.

[ bericht aangepast op 4 jan 2012 - 20:09 ]

Fae schreef:
...ik heb echt geen idee wie dat allemaal zijn. Euh, Mallory is van de Mermaid, kan ze ergens inspringen? Dan zie ik het verder denk ik vanzelf wel ^^

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Mallory - Piraat, PM
Rustig liep ik over het eiland. Best mooi hier, beter dan de koude, vochtige stegen waar ik sinds mijn veertiende mijn tijd door had gebracht - véél beter dan de opzichtige, met personeel afgeladen villa waar ik de rest van mijn leven was opgegroeid. Maar er was niemand in de buurt en daar had ik nooit goed tegen gekund, dus slenterde ik verder op zoek naar gezelschap. Al snel kreeg ik een groepje mensen in het oog, waar ik op af liep. 'Hallo, ik ben Mallory,' stelde ik mezelf voor aan een man die niet echt actief deel leek te nemen aan het gesprek, maar er eerder bijstond om te luisteren. Of tenminste, zo leek het. Hij was achter in de dertig, blank, met donkerblond haar.

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Oh, ik moet gaan ;(

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Zoltan Donovan Osweld ~ Hoofdkrijger.
Het gesprek tussen Sygmund, Ayiana, Tristan en de man met de revolver, volgde ik niet meer, voor mij was het niet meer interessant. Ik keek wat in het rond en zag een vrouw aan komen lopen. Ze was knap, en ik schatte haar rond de achttien, te jong voor mij. Dat was wel jammer, ik voelde me vaak wel ouder, tussen al de jongere mensen. Ayiana was jonger, Nivera ook en Nawizi is ook niet van mijn leeftijd. Tussen al mijn gedachte's door kwam de vrouw steeds dichter naar me toe lopen en ze stelde zichzelf voor. "Hallo, ik ben Mallory." zei ze. Ik keek op, recht ik haar ogen en ik betrapte mezelf erop dat ik wel íets té lang naar haar ogen keek, maar ach. Ze zijn mooi.. "Goedemiddag, Mallory. Ik ben Zoltan Donovan Osweld, maar je mag me Zoltan noemen." zei ik met een vriendelijke glimlach.

Helena Vylore

Voorzichtig klim ik op de boot en verstop me achter een aantal tonnen, waarschijnlijk tonnen die gevuld zijn met Rum of Whiskey, aan de stank te ruiken. Ik trek een zuur gezicht en kijk over het dek heen. Het ziet er rommelig en verwaarloost uit. "wat een vreemd schip" zucht ik tegen mezelf. Ik kijk zoekend rond, naar iets wat misschien geld oplevert. Dat heb ik namelijk hard nodig..

[ bericht aangepast op 5 jan 2012 - 13:00 ]

Tristan Wright - Piraat, Medusa.
Ik trek een mondhoek op wanneer Engeltje me zegt dat hij me in een betere toestand had verwacht. 'Op Oliver's schip zitten is niet zonder risico's.'
Hij zegt tegen die Leopold dat hij zich koest moet houden en dat voelt een beetje als wraak. Vreemd dat ik die kerel niet herkende, maar toch niet zo vreemd: ik heb immers niet heel erg lang op de Mermaid gezeten, het is mogelijk dat ik niet alle bemanningsleden heb gezien. En zo'n onderdeurtje als die Smith zie je makkelijk over het hoofd. Ik zie dat alle ogen op mij en Sygmund zijn gericht en probeer me er niet te veel van aan te trekken dat ik zo goed als naakt voor hen sta. Ik voel me ook niet echt erg ongemakkelijk, mijn schaamte voor zo'n toestanden ben ik al een lange tijd geleden kwijtgeraakt.
'Kan ik iets voor je betekenen voor je verslag uit brengt?'
Ik schud bijna mijn hoofd van nee, maar bedenk me dan. 'Ik zou graag mijn kleren terugkrijgen. En mijn wapens,' voeg ik er aan toe. Ik ben Jane al kwijtgeraakt, dat fraaie rapier van Abby ga ik ook niet kwijtspelen aan die Leopold. Ik kijk afwachtend van hem naar de kapitein.

Leopold Smith - Scheepsarts, PM.
Het steekt dat de kapitein me nooit verteld heeft over de spion die we blijken te hebben. En die zelfingenomenheid van die Tristan zint me ook verre van. Met zichtbare irritatie koppel ik zijn wapenriem los en duw hem hem in zijn handen, maar dan kan ik krijg ik een minachtend glimlachje om mijn lippen. 'Je kleren liggen jammer genoeg nog bij dat vijvertje.' Wie laatst lacht, lacht best, Tristan Wright.

Home is now behind you. The world is ahead!

Ace - Piraat.

Goed. Dit gaat helemaal goed. Laat deze jongedame eens op haar gemak voelen, Ace. Niet omdraaien, blijf voor je uit kijken. Bewonder de natuur. Aan je pik trekken kan 's avonds ook wel, als de goden me goed gezind zijn. Zo niet, dan word ik voor een tweede keer betrapt. Ik ga verder met het wijsje fluiten terwijl ik mijn hoofd strak in de plooi probeer te houden. Een vrouw. Vlak bij mij. Nat. Bloot. Mijn ogen beginnen de weg te leiden, tot ik mezelf met een tik weer op aarde help. Af, Ace. Af. Ergens in de verte hoor ik haar iets in de zin van een bedankje mompelen, waarna ik zwakjes glimlach - iets wat ze uiteraard niet kan zien vanwege het feit dat ik hier onschuldig naar een paar zeer oninteressante struiken sta te staren. Ik stel me voor hoe een plant uit een zaadje groeit en de verschillende jaargetijden overleeft.
'Eh, juist. Kun je me niet nog één keer voordoen hoe zo'n jurk aan moet? De jurken van thuis hebben heel andere draadjes.' Mijn wenkbrauw vliegt even de lucht in.
'Oh tuurlijk, geen probleem. Het enige wat, je, doet, is.. Eeh..' Mijn ogen kruisen de hare, dwalen vervolgens af naar de jurk en vervolgens naar het stuk lichaam dat erachter schuilt. Ik zie haar schouder, de taille en vervolgens de prachtige ronding van haar kont. Nu pas besef ik me dat ik me heb omgedraaid. Ik slik even en knik dan.
'Ja. Uiteraard. Eh, laat maar aan mij over.' Bijna struikelend over een keitje stap ik op haar af, neem de jurk in mijn handen en gebaar dan dat ze erin kan stappen. Blijf bij de les Ace. Je bent toch geen watje? Een bloedmooie vrouw staat hier vlakbij je, vraagt je om je hulp! Ik kan de goden wel op mijn blote knieën bedanken. Ik merk dat er iets in mijn lijf zijn eigen wil begint te krijgen en even weet ik niet waar ik het zoeken moet.
'Draai je maar om en geef die doek maar aan mij,' zeg ik voordat ze er erg in krijgt. Ik pak het ding uit haar handen, draai haar rug naar me toe wanneer ze in de jurk is gestapt en begin vervolgens in alle zorgvuldigheid de touwtjes vast te maken, verhul haar rug weer in een wirwar van stof. Even hou ik pauze om de doek waarmee ze zich heeft afgedroogd weer om mijn broek te binden en zo het feit te verhullen dat mijn lijf hier op z'n zachtst gezegd erg blij mee is.
'Klaar,' zeg ik trots, als alles is vastgeknoopt. Ze zou eens moeten weten wat er nu in mijn lijf om gaat...

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
'Oh tuurlijk, geen probleem. Het enige wat, je, doet, is.. Eeh..' Is zijn stuntelige antwoord op haar vraag, waarna hij zich omdraait en ze een moment lang in zijn ogen kijkt, voor die afdwalen naar de jurk, en waarschijnlijk - hoe kan het ook anders - haar naakte lichaam. Hij loopt, ietwat raar te noemen, waaronder hij bijna struikelt, haar kant op, en pakt de jurk dan uit haar handen, waarna hij hem goed houd, zodat ze er in kan stappen. Dus zet haar haar slanke benen één voor één in de jurk, en voelt hoe hij de jurk dan weer met zorgvuldigheid langs haar bovenbenen, taille en schouders trekt.
'Draai je maar om en geef die doek maar aan mij,' Zegt hij wanneer ze goed en wel in de jurk zit, iets dat haar glimlach nog groter maakt.
Hij pakt de doek uit haar handen, en draait haar vervolgens om, om met alle geduld de touwtjes vast te strikken.
Dan voelt ze dat hij stopt, en daarmee waarschijnlijk de doek terug op zijn plaats bind. 'Klaar,' hoort ze uiteindelijk, waarna ze zich omdraait en glimlacht. 'Weetje, je zou het heel goed doen als persoonlijke assistent. Jij weet nog beter hoe je die dingen vast moet maken. En dat is een domper, zelf voor mij.' Lachte ze plagend, waarna ze haar hoofd ietwat schuin hield, en aan de nog natje puntjes van haar lokken frunnikte. Bovenop was het al droog, omdat de zon daar op scheen. Toch krulden haar haren in dezelfde, perfecte krullen die ze had voor ze het nat maakte.
Na een paar seconden zwijgzaam te hebben doorgebracht, zette ze een stap naar Ace toe, en legde ze haar handen op zijn wangen. Ze straalden bijna immense hitte uit, iets dat haar wenkbrauwen liet omkrullen tot een frons.
'Het lijkt wel alsof je koorts hebt, of is het iets anders?' Grijnsde ze onschuldig, waarna ze op haar tenen ging staan en met haar handen nog steeds op zijn wangen, een kus op zijn lippen plaatste.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Migraine en ik moet ook nog met Abby schrijven Ö Mweh, ik doe wel even Aiyana, kunnen jullie alvast verder :']

Sam, denk jij trouwens dat Astrid misschien stamhoofd wilt? Eerst speelde ze ook mee in de RPG met Felix, maar ze had niks met Felix en kapte er toen mee.. En ik dacht, jij kent haar beter dan ik, denk jij dat ze zo'n leider dude zou willen? =p

Aiyana Kateri Chestio
Sygmund leek haar totaal vergeten te zijn, of hij lette expres niet op haar, maar het stond haar hoe dan ook niet aan. "Sygmund," begon ze, "we gaan terug naar het dorp, neem die twee mee," beval ze hem, doelend op Leopold en Tristan. Ze was niet van plan het drietal achter te laten, het was nog altijd verdacht dat iemand die eerst van de vijand leek te komen, plots aan hun kant bleek te staan. Momenteel kon ze hun niet uit het oog verliezen, misschien moest ze toch maar iemand de taak geven ze in de gaten te houden als zij daar de kans niet voor had. Ze had nog wat zaken te regelen in het dorp, die van Phani bijvoorbeeld. Ze kreeg nu al kramp in haar maag, dode kinderen vond ze vreselijk, vooral omdat er vaak dan meteen zo'n bedompte zweer in het dorp leek te hangen. De spanning was dan overal te voelen, maar ze kon er niet onderuit komen en moest nou eenmaal doen wat ze moest doen. "Zoltan." Ze draaide zich om en zag dat hij stond te praten met een blanke, jonge vrouw. Gelukkig niet weer van de vijand, nee, zij hoorde bij Sygmund wist ze. "Zoltan, ik wil dat je teruggaat en je mannen informeert over doen van zaken en zorg ervoor dat ze extra op hun hoeden zijn vanaf nu," vertelde ze hem en richtte zich volgens weer op de drie blanken. "Kom, we gaan." Ze voegde daad bij woord en begon terug richting het dorp te lopen. Tijdens de wandeling hield ze haar aandacht gericht op het zachte ruisen van de wind en de aarde onder haar voeten, het waren twee dingen die haar op de een of andere manier altijd wisten te kalmeren. Toen ze dorp bereikten kwamen er al drie kinderen op haar afgerend met de verdrietige mededeling dat Phani was overleden. Haar gezicht verzachte toen ze neerhurkte bij de verdrietige, zacht snikkende kinderen. "Sst, stil maar," fluisterde ze en gaf één van hun een aai over zijn bol terwijl ze naar de juiste woorden zocht. "Hij is bij zijn vader nu," zei ze uiteindelijk zachtjes, Phani's moeder was weduwe, haar man was al een paar jaar geleden overleden bij een strijd. Erg tragisch dat ze nu ook haar zoon was kwijtgeraakt. "En Phani is niet helemaal weg, hij zal altijd hier zijn, onthoud dat, oké?" Ze wees naar de plek waar je hart zat en nadat de drie geknikte hadden glimlachte ze kort. "Nou, weten jullie misschien waar Phani's moeder is?"
"Die is in haar hut," murmelde de kleinste van het drietal.
"Dankje. Ga nou maar terug naar jullie moeder," beëindigde ze het gesprek en gaf ze een klein bemoedigend duwtje. Ze stond op en keek toe hoe ze braaf deden wat ze hun had opgedragen en richtte zich toen weer op Sygmund. "Regel jij dat met Tristan? Ik heb nog andere dingen te doen," vroeg ze hem.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Honestly, ik zou het echt niet weten :o. Ik kan me wel herinneren dat ze overwoog te joinen bij mijn RPG, maar dat ze al bij een flink aantal RPG's zat en dat een argument was om te bedenken of ze die er ook bij nam. Dus ik denk dat het meer met het aantal RPGs te maken heeft...

Sygmund - Kapitein PM.

"Sygmund, we gaan terug naar het dorp, neem die twee mee." Ik draai me om, in de richting waar de stem vandaan komt. Ayiana. Even, heel even schieten mijn ogen vuur.
'Tristan hier heeft zijn kleding nodig en ik ga niet vertrekken voor hij die heeft. Hij kan moeilijk de hele dag in zijn ondergoed blijven rondwandelen. Ik weet dat alles nu wat verwarrend overkomt, maar de beste manier om je vijand te verslaan is eender een verrassingsaanval, of infiltratie van binnenuit. Tristan is er eentje van ons.' Ik zeg het zo neutraal mogelijk, maar diep van binnen zwelt een oude karaktereigenschap van me op: namelijk het feit dat ik er een hekel aan heb om gecommandeerd te worden. Ironisch voor een piraat.
Ik knik even naar hem en nadat hij heeft gewezen in de richting waar hij zat te baden, sprint ik even heen en weer, pak zijn kleding en geef hem het bundeltje in handen. Hij is ernstig toegetakeld.
'Goed, ben je in staat om verder te lopen? In het dorp zijn we veiliger.' De wandeling terug verloopt zwijgzaam, tot ik Leopolds blik kruis.
'Terug in het dorp gaan we twee groepen vormen. Jij blijft met de groep om de mensen te helpen het dorp te verdedigen mocht Dalton aanvallen, ik trek met de mijne de bergen in. Jullie groep en de dorpsbewoners moeten voldoende weerstand kunnen bieden aan een eventuele aanval van Dalton. Ik ben van plan om over vijf dagen terug te keren, max. Als ik niet binnen die tijd terug ben bij het dorp, betekent het dat of Dalton ons te pakken heeft. Als ik niet binnen vijf dagen terug ben bij het dorp, voer jij het bevel over de Poseidon.'
We komen bij het dorp aan, waar Ayiana wordt begroet door een aantal kinderen die haar vertellen van het overlijden van een dorpsgenoot. Hun blikken kruisen kort de onze, waarna ze zich weer tot hun vertrouweling wenden.
"Regel jij dat met Tristan? Ik heb nog andere dingen te doen," zegt Ayiana tegen me. Ik knik en loop met Tristan en Leopold naar een hut. 'Leopold, verzorg zijn wonden voor ze nog infecteren. Dit is jouw vakgebied.' Ik glimlach even in zijn richting als teken dat het wel snor dit en verlaat het tweetal dan. Gauw ga ik op zoek naar de mannen - en vrouw - van mijn bemanning. Kennelijk zijn ze nog in het dorp. Een bootsman meldt me dat een paar mensen nog in de bossen zitten, maar de meesten kans hebben gehad om iets te eten. Vandaag is een slechte dag. Ik heb mijn boog en de remedie tegen de zon niet, Dalton zit ons op de hielen en ik heb verdomme nog niet gegeten.
'Engel, we zaten op je te wachten. Kijk eens,' hoor ik dan achter me. Een piraat laat trots zijn boog zien. 'Het kostte niet veel moeite om hem te maken toen ik eenmaal dat beest had gevangen, Phill zei dat ik er ook eentje voor je moest maken, aangezien je gisteren niet bij de jacht was.' Ik trek verbaasd een wenkbrauw op en mijn ogen flitsen naar de jongen, die met een glimlach knikt.
'Alsjeblieft, kap'tein. Hier zit veel liefde en toewijding in.' Ik schenk hem een dankbare blik en geef hem een schouderklopje. 'Ik ben Tristan tegengekomen, Dalton zal hier sneller zijn dan verwacht. Ik wil dat jij en Phill hier blijven. Leopold voert het bevel en jullie zullen het dorp verdedigen. Zeg dat tegen degenen die nog moeten terugkomen.'
'Maar Engel, vergeef me voor het bemoeien met deze zaken, maar is het niet verstandiger dat wij hem hier smeren en.. nou ja, naar die schat gaan zoeken? Voor Dalton hem krijgt.' Ik nader de man wat en praat nu op zachtere toon.
'Ik heb het vermoeden dat de bevolking meer van die schat weet dan wij denken en ik kan niet riskeren dat Dalton de kans krijgt ze te martelen om die informatie te krijgen.' Hij knikt, waarna ik de bemanningsleden in het dorp optrommel om de groepen te vormen. Bij een hut tref ik een bekende stem aan. Zonder aarzeling gooi ik de deur open.
'Dimitri!' Met een onheilspellende blik stap ik de hut binnen. Ik grijp de piraat bij zijn kraag en druk hem ruw tegen het bamboe van de hut. De vrouw kijkt me angstig aan, trekt haar kleding recht en maakt dat ze wegkomt.
'Ik dacht dat mijn bevel van gisteren duidelijk was en toch schijn je je op de een of andere manier te denken dat je het je kan veroorloven dat bevel te negeren. Ik neem aan dat de straffen op ongehoorzaamheid je inmiddels duidelijk zijn?' De Griek knikt angstig.
''t Spijt me kapitein. Ik zal het niet meer doen.' Ik gris zijn wapen uit zijn hand, gooi hem zonder enige moeite op de grond en zet mijn been op zijn borst.
'Val geen ongewapende burgers aan, ook al verteert je ziekelijke lust je. Je bent de term 'piraat' onwaardig als je dat doet. Ik hoef nu enkel mijn rapier door je lijf te jagen en je bent er geweest.' Ter demonstratie zet ik het ding op zijn buik. Hij is te bang om ook maar iets uit te brengen. 'Jij gaat met mij mee de bergen in. Schattenjacht.' Ik stap van hem af en geef hem de kans op te staan. Als een hond met de staart tussen de benen loopt hij achter me aan de hut uit.

No growth of the heart is ever a waste

Oh kut die is langer dan ik dacht. Naja lol, had fun writing it.

[ bericht aangepast op 6 jan 2012 - 18:28 ]

No growth of the heart is ever a waste

Zoltan Donovan Osweld ~ Hoofdkrijger.
Ik zweeg in mijn gesprek met Mallory en hoorde Ayiana iets zeggen. "Sygmund." begon ze, "We gaan terug naar het dorp, neem die twee mee," beval ze hem. Oei, die durfde, ging er door mijn hoofd. Een bevel geven aan een kapitein.. "Zoltan." zei ze ineens en ik keek op. "Zoltan, ik wil dat je teruggaat en je mannen informeert over doen van zaken en zorg ervoor dat ze extra op hun hoeden zijn vanaf nu." beval ze en keek me ernstig aan. "Natuurlijk." zei ik en dacht aan Phani.. "Kom, we gaan." meldde Ayiana en begon de lopen. Langzaam liep ik achter haar aan, ik zag Mallory even twijfelen, maar ik maakte een gebaar en ze liep ook mee. Bij het dorp aangekomen kwamen er direct een paar kinderen, met verdrietige gezichten, aanlopen. "Sst, stil maar," fluisterde Ayiana en gaf één van hun een aai over zijn bol. "Hij is bij zijn vader nu," zei ze uiteindelijk zachtjes. Ik stond er met een verbeten gezicht bij. Phani was nog zo jong.. "Nou, weten jullie misschien waar Phani's moeder is?" vroeg ze. "Die is in haar hut," murmelde de kleinste van het drietal. "Dankje. Ga nou maar terug naar jullie moeder," beëindigde Ayiana het gesprek en gaf ze een klein bemoedigend duwtje. Ze stond op en keek toe hoe ze braaf deden wat ze hun had opgedragen en richtte zich toen weer op Sygmund. Ze zei nog wat tegen Sygmund, maar dat hoorde ik al niet meer. Ik had me tot Mallory gericht. "Mallory, je kan hier wel even wachten. Ik moet de andere jagers informeren over de situatie." meldde ik en zag dat ze knikte. Ik liep direct naar de plek waar we altijd verzamelden om te gaan jagen. Eventjes wachtte ik op de mensen, maar ze kwamen al snel aanlopen. "Mannen." begon ik. "Jullie weten dat Phani overleden is." vervolgde ik en keek ze een voor een aan. Een paar keken verslagen naar de grond en andere knikte hun antwoord. "Verder wil Ayiana dat ik jullie inlicht. De Medusa, de vijand van Poseindon's Mermaid, is verder ons eiland ingetrokken. We zullen extra op onze hoede moeten zijn. Het is de bedoeling dat jullie niet alleen jagen, maar ook verdedigen." ratelde ik en veranderde van houding. "Wees altijd op je hoede." waarschuwde ik. "Het lijkt me een goed idee als er een paar van ons gaan wachtlopen rondom het dorp." stelde ik voor. "Fatmir, Agim, Dardan en Behar. Jullie gaan wachtlopen." zei ik en liet mijn gezicht op zeer ernstig staan. "Fatmir zuid, Agin noord, Dardan oost en Behar west. Ga maar." zei ik en zag de vier jongens weglopen. Er stonden nu nog vier andere jongens voor me. "Wanneer een van die vier, die nu aan het wachtlopen zijn, uitgeput raken moet een van jullie het overnemen." zei ik en zag ze knikken. "Oke, dat was het." Ik sloot mijn verhaal af en zette koers terug naar het centrale gedeelte van het dorp. Ik keek naar de zon, hij scheen nog even fel en de druppels zweet liepen van mijn gezicht, ook al deed ik niks. Ik besloot om even af te koelen en liep naar het meertje. Daar aangekomen zag ik twee mensen, een man en een vrouw. Ik vertrouwde het niet en liep zachtjes terug. Als snel vond in Ayiana. "Ayiana.. bij het meertje, in het zuiden, zijn twee mensen. Ik ken ze niet en ik vraag me af of ze van de Medusa zijn. Misschien weet jij dat?" zei ik en beschreef de twee mensen kort.

[Oeps, lekker lang.. ]

[ bericht aangepast op 6 jan 2012 - 20:01 ]

Sorry dat ik zo lang niet gepost heb Ik had het echt even heel druk... *gaat meteen typen*

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.