[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic 2 - Speeltopics

29 okt 2021 - 15:08 Iotte is offline

Iotte 952

IN TIMES OF PEACE, PREPARE FOR WAR
“Be careful, only those you trust can betray you”

Rollentopic • Praattopic 5 • Speeltopic 1

VOLGORDE
—

ALONE
[face=arial —

NOG NIET IN HET VERHAAL
Eleonore, Dagmar, Anna, Suze, Aurora, Anastasiya, Serilda, Eva, Isolde, Viktoriya, Wolfgang, Johann, Klaus, Lorenzo, Benjamin, Reiner, Nathanaël,, Finlay, Ingvar, Salvatore, Morritz, Aleksey

HET VERHAAL

First of September, 1938
Na het einde van de eerste wereldoorlog in 1918 bleef het onrustig in Duitsland. De verloren oorlog en het aftreden van Keizer Wilhelm II zorgde voor veel ontevredenheid onder de Duitse bevolking. Daar maakte de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij (NSDAP) dankbaar gebruik van. Hun leider Hitler wist met zijn spreektalent steeds meer leden te werven, waarna hij in 1923 door middel van een mislukte staatsgreep de macht probeerde te grijpen. Nadat Hitler met een relatief lichte straf vrijkwam wou hij de macht op een legale manier veroveren middels politieke wegen en deed dit met veel succes. In de jaren die volgden is Hitler steeds machtiger geworden, waardoor hij zelfs in januari 1933 verkozen werd tot rijkspresident, wat vrijwel direct leidde tot een verdeeldheid in Nazi-Duitsland tussen zijn voor- en tegenstanders. Langzaam maar zeker veranderde Hitler Duitsland van een beginnende democratie in een totalitaire staat, met hemzelf als absolute dictator.

Ergens op het platteland op de grens van Duitsland en Zwitserland, ver weg van de politieke machtspelletjes, staat Montreuxe; een chique kostschool voor jongens en meiden tussen de 12 en 21 jaar. Montreuxe staat bekend om haar uitstekende educatie en haar excellente leerprogramma's. Al generaties lang worden studenten vanuit heel Europa daardoor naar Montreuxe gestuurd. In deze RPG richtte we ons op de achtstejaars, die na een turbulente zomer thuis - al dan niet geïndoctrineerd, terugkeren naar Montreuxe voor een nieuw schooljaar. Hitler wordt met de dag voelbaar sterker, wat zorgt voor een gespannen sfeer. Toch heeft er al die jaren binnen de muren van Montreuxe rust en vrede geheerst. De ligging van het internaat in the middle of nowhere heeft hierbij een grote rol gespeeld. De studenten hebben daardoor al die tijd maar weinig meegekregen over wat zich in de buitenwereld afspeelt. Technologie is in deze tijd nog amper ontwikkeld, waardoor de leerlingen afhankelijk zijn van de krant en de brieven van hun geliefden die eens in de zoveel tijd worden geleverd.
De kostschool heeft altijd gefungeerd als veilige haven, maar met een aankomende oorlog in het vooruitzicht lijken de spanningen tijdens de zomer hoog op gelopen te zijn. Er hangt iets in de lucht, dat niemand kan negeren. Iedereen bereidt zich, bewust of onbewust, voor op wat er komen gaat. Zo keren niet alle studenten dit schooljaar terug en worden vriendschappen meer dan ooit op de proef gesteld. Wie is er nog te vertrouwen?

Ondanks dat onze characters aan de vooravond van de tweede wereldoorlog staan, blijft het een internaat vol tieners, die midden in hun pubertijd zitten, dus drama gegarandeerd.[/center]

ACHTSTEJAARS

♀
• Eleonore Madeline de Marigny — Ester Expósito — Varian — 1.2
• Dagmar Elin ~~Cohen~~ Jørgensen ✡ — Renee Murden — Iotte — 1.1
• Anna Pradl — Imogen Poots — Livgardet — 1.1
• Suze Mae Polak ✡ — Bogdan Kadritskaya — Reeses — 1.4
• Aurora Camorra — Cindy Kimberly — calice — 1.4
• Anastasiya Pelagiya Belova — FC — Epione — 1.5
• Serilda Marie LaRue — Scarlett Leithold — Rionach — 1.5
• Eva Mina Maria Reiss — FC — Dimitrescu — 1.6
• Isolde Lorelei Adler — Romee Strijd — Iotte — 1.6
• Viktoriya Olesya Drozdova — FC — Varian — 1.6

♂
• Wolfgang Theodore Schultze — Froy Gutierrez — Iotte — 1.1
• Johann Franz Voss — Janis Ancens — Livgardet — 1.2
• Klaus Kahl — Lucky Blue Smith — calice — 1.3
• Lorenzo Andrea Cavallo — FC — Epione — 1.2
• Benjamin Adrian Ziegler — Daniel Brühl — Zemo — 1.3
• Reiner Artur Birchenfelt — Chris Evans — Dimitrescu — 1.4
• Nathanaël Izja Borghesius — Maxence Danet-Fauvel — Amren — 1.5
• Finlay Docherty — FC — Varian — 1.6
• Ingvar Gustav Sernander — Philip Kamper — Livgardet — 1.6
• Salvatore Camorra — Tom Cornelisse — calice — 1.6
• Moritz Peer ~~Cohen~~ Clérrisseau — FC — Reeses — 1.6
• Aleksey Belova — FC — Tad — 1.6

REGELS
• Er is een minimum van 150 woorden
• De hoofdregels van Quizlet gelden ook hier
• 16+ is toegestaan, gelieve wel boven je post vermelden
• Houdt het gezellig en leuk voor iedereen
• Bij voorkeur minimaal 1 keer in de week de mogelijkheid hebben om te kunnen posten, mocht dit niet lukken, laat me dit dan alsjeblieft van te voren weten, bij twee weken radiostilte is er een kans dat je uit de RPG wordt gezet
• Indien je niet meer met deze RPG mee wil doen, gelieve jezelf uit te schrijven bij Iotte
• Vermeld de naam van je char, de plek waar hij/zij is en het gezelschap boven je post

KAMERINDELING

Herren
Kamer 801 — Nathanaël Izja Borghesius & Lorenzo Andrea Cavallo
Kamer 802 — Wolfgang Theodore Schultze & Aleksey Belov
Kamer 803 — Johann Franz Voss & Reiner Artur Birchenfelt
Kamer 804 — Benjamin Adrian Ziegler & Klaus Kahl
Kamer 805 — Salvatore Camorra & Ingvar Gustav Sernander
Kamer 806 — Finlay Aurelio Docherty & Moritz Peer Clérrisseau

Damen
Kamer 807 — Dagmar Elin Jørgensen & Anastasiya Pelagiya Belova
Kamer 808 — Eleonore Madeline de Marigny & Anna Pradl
Kamer 809 — Isolde Lorelei Adler & Eva Mina Maria Reiss
Kamer 810 — Serilda Marie LaRue & Aurora Camorra
Kamer 811 — Viktoriya Olesya Drozdova & Meike Schmidt (NPC)
Kamer 812 — Suze Mae Polak & Sophie Jacobs (Joodse NPC)

ROOSTER

LESOVERZICHT

[center]AARDRIJKSKUNDE
Dagmar Elin Jørgensen
Johann Franz Voss
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

BIOLOGIE
Frederick Ryker Aschenburg
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt

ECONOMIE
Wolfgang Theodore Schultze
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Valentino Camorra
Inez Renata Borghesius

FILOSOFIE
Muriel Ada Durchdenwald
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Valentino Camorra

FRANS
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Lucrezia Dulce De Angelis
Inez Renata Borghesius

GESCHIEDENIS
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Maringy
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Reiner Artur Birchenfelt
Inez Renata Borghesius

KUNST
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Marigny
Lucrezia Dulce De Angelis

LEVENSBESCHOUWING
Dagmar Elin Jørgensen
Aurora Camorra

MAATSCHAPPIJLEER
Reiner Artur Birchenfelt

M&O
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Frederick Rycker Aschenburg
Inez Renata Borghesius

MUZIEK
Anna Pradl
Valentino Camorra

NATUURKUNDE
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

SCHEIKUNDE
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

TECHNIEK
Benjamin Adrian Ziegler
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss

S P O R T T E A M S

HOCKEY
Captain Dames: Eleonore Madeline de Marigny
Dagmar Elin Jørgensen (midmid)

Captain Mannen: Frederick Rycker Aschenburg

KORFBAL
Captain Dames: Inez Renata Borghesius
Johann Franz Voss

PAARDRIJDEN
Anna Pradl

SCHAKEN
Eleonore Madeline de Marigny
Johann Franz Voss
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra
Valentino Camorra
Reiner Artur Birchenfelt

TENNIS
Anna Pradl
Muriel Ada Durchdenwald

VOETBAL
Captain Heren: Wolfgang Theodore Schultze (linksback)
Lorenzo Andrea Cavallo (links mid)
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler (spits)
Reiner Artur Birchenfelt (spits)
Valentino Camorra

E X T R A

DAMES BAKCLUB VOOR THEEKRANSJES
Voorzitter: Anna Pradl
Aurora Camorra

DEBAT CLUB
Voorzitter: Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Ryker Aschenburg
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny

ETIQUETTE
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Klaus Kahl
Lucrezia Dulce De Angelis

GENTLEMEN'S CLUB
Voorzitter: Klaus Kahl
Rechterhand: Wolfgang Theodore Schultze
Bestuur
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Valentino Camorra

GODSDIENS
Reiner Artur Birchenfelt

GYM
Reiner Artur Birchenfelt

GYMNASTIEK
Suze Mae Polak

JOODSE CLUB
Voorzitter: Suze Mae Polak
Dagmar Elin Jørgensen

KLASSIEKE TAAL
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra

NEWSPAPER CLUB
Voorzitter: Dagmar Elin Jørgensen
Lorenzo Andrea Cavallo
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

POLITIEKE WETENSCHAP
Reiner Artur Birchenfelt

Nog geen vakken opgegeven: Adalyn, Felix

VERJAARDAGEN

RELATIELIJSTJES

[ bericht aangepast op 7 feb 2022 - 20:12 ]

someone out there feels better because you exist

2 jan 2022 - 18:25 Iotte is offline

Iotte 952

Op haar bekentenis had Anna meelevend geknikt en vervolgens even haar hand vast gepakt. Ze had niets gezegd maar Isolde voelde dat Anna haar begreep. Het was de manier waarop de blondine niets had gezegd en dat kon Isolde alleen maar waarderen. Anna had haar vervolgens op het hart gedrukt dat ze Isolde aan de belangrijke mensen op Montreuxe zou voorstellen. Dat stelde Isolde gerust. Het was voor haar familie – en dus ook voor haar – belangrijk om met de juiste mensen binnen de juiste kringen om te gaan.
Isolde haar rondleiding begon in de bibliotheek, waar ze meteen haar boeken konden ophalen en waar Maximilian zich bij hen voegde. Isolde stelde de twee aan elkaar voor, waarna haar broer al snel het gesprek leidde.
‘Nee, ik ben vereerd jou te mogen ontmoeten, Anna Pradl,' klonk Maximilian, charmant als altijd. Isolde merkte de blosjes op Anna haar wangen op, maar zei niets. Die impact had Max nou eenmaal op vrouwen. Isolde had hem vaak genoeg zijn kunstjes uit de kast zien halen. Het moment dat Maximilian zijn lippen de rug van Anna haar hand raakte glimlachte Anna breed naar Isolde. Isolde glimlachte bemoedigend terug. Vervolgens nam Max de boeken over en verplaatste het drietal zich richting de slaapvertrekken.
'Zeg eens eerlijk,’ begon Maximilian vervolgens en richtte zich tot Anna. 'Hebben mijn opvolgers een beetje hun best gedaan? Ik heb de verhalen over Aleksy Belov natuurlijk meegekregen, maar Klaus Kahl, daar heb ik weinig over gehoord.’ Anna had enthousiast geknikt, maar voor ze iets kon zeggen had Isolde haar mond geopend. 'Klaus Kahl?' klonk ze verbaasd. Max draaide zich naar haar toe en een schaduw gleed over zijn gezicht. Ze had teveel gezegd. De vragende ogen van Anna waren haar echter compleet ontgaan.
'Sorry,' Had Isolde zacht gemompeld en wendde haar blik af, terwijl het gesprek tussen Anna en haar broer hervat werd. ‘Dus vertel eens Anna, wat vond jij van deze beste heren? Waren ze de titel van voorzitter wel een beetje waardig?' vervolgde Maximilian zijn vraag alsof er niets gebeurd was. Anna was perfect en speelde het spel met hem mee. Alsof er geen vuilte aan lucht was beantwoordde ze zijn vraag, waar Isolde haar dankbaar voor was.
'Naar mijn idee zijn beide heren hun titel zeker waardig,' vertelde ze Maximilian. Hij knikte goedkeurend en Isolde hield zich moedwillig op de achtergrond, maar haar nieuwsgierigheid was wel gewekt.
'Klaus doet het net zo goed als Aleksey, dus als je tevreden over hem bent, dan zal je dat ook zeker zijn over Klaus.'
‘Aleksey heeft inderdaad indruk gemaakt, maar ik geloof je op jouw woord als je zegt dat Klaus goed werk verricht. Dan ben ik zeker tevreden.’ Hij glimlachte naar haar, maar Isolde had moeite om Max te lezen. Meende hij dit nou? Of speelde er nog meer dan dat hij wou laten blijken. Het zou in ieder geval iets zijn waar Isolde nooit achter zou gaan komen.
Anna haar blik gleed van Maximilian naar Isolde. ‘Als jullie willen, kunnen we kijken of we hem kunnen vinden? Hij zal vast druk zijn, maar misschien heeft hij toevallig wat tijd.’ Isolde haar hart maakte een sprongetje. Klaus zat dus nog wel op school. Het was te verwachten, maar in deze tijden wist je het maar nooit. Het twee zomers geleden, maar ze had de jongen niet uit haar hoofd kunnen zetten. Natuurlijk wisten Maximilian en haar vader van niets, anders hadden ze nooit ingestemd met het idee dat ze haar laatste jaren van educatie op Montreuxe zou afronden. Anna haar blik was blijven hangen op Maximilian, hij was namelijk degene die antwoord zou moeten geven. Ook Isolde haar blik gleed afwachtend naar haar broer. ‘Laten we eerst deze boeken wegbrengen, dan kunnen we wel even kijken waar Kahl uithangt. Ik zou hem graag beter leren kennen.’ Lachte Max.

ISOLDE LORELEI ADLER

Sometimes you have to lose the battle to win the war
nineteen • new studente • with anna and maximilian • at bibliotheek

"Great things come from hard work and perseverance. No excuses."

someone out there feels better because you exist

2 jan 2022 - 19:19 Tad is offline

Tad 3475

Aleksey Belov

Belov's don't start wars. We finish them.

“Je hebt gelijk,” hoorde Aleksey Asya uiteindelijk in onwennig Duits antwoorden. De Rus was niet blind voor de zenuwen van zijn nichtje, maar peinsde er niet over om er dieper op in te gaan. Het was niet alsof hij niet om de blondine haar gevoelens gaf, maar haar aanmoedigen om toe te geven aan haar onzekerheden zou haar niet helpen. Als Asya haar eigen leugens maar lang genoeg bleef volhouden – en het in godsnaam wat overtuigender zou weten te brengen – dan kon niemand op Montreuxe haar iets maken. Dat zou haar pas verder helpen.
“Hoe is het voor jou om hier weer… thuis te komen?” klonk Asya’s stem al snel weer, slim genoeg om het gespreksonderwerp van zichzelf af te wenden. Bij haar gebaar naar hun omgeving liet Alek kort zijn helblauwe ogen door de entreehal dwalen. Het ontging hem niet dat een enkeling hem in het vizier leek te hebben om vervolgens snel verder te lopen of op gedempte toon iets in het oor van de persoon naast hen te zeggen. Ongetwijfeld woorden vol speculatie, maar hun nieuwsgierigheid leek niet groter dan de vrees die ze voelden om op hem af te stappen, net zoals de laatste keer dat hij hier in het midden van de hal had gestaan. Het gaf een bevredigend gevoel; weten dat het gros van de leerlingen hem nog altijd vreesde en de avond die aan zijn afwezigheid vooraf was gegaan nog vers op het netvlies had staan. Het was een positie waarin hij maar al te graag verkeerde.
“Het voelt alsof ik nooit ben weggeweest,” antwoordde hij de blondine dan ook tevreden. Diezelfde tevredenheid verdween echter al snel als sneeuw voor de zon toen Voss het gore lef had tegen Asya aan te beuken. De ferme duw die hij de jongen had gegeven was voortgekomen uit een golf van irritatie, al had de Rus al snel zijn ijskoude masker weer op weten te zetten. Hij wist zelf ook heus wel dat het laatste wat hij kon gebruiken een opstootje was in de eerste minuten van zijn terugkeer. Zijn vader had Herr Hartmann er immers van weten te overtuigen dat zijn zoon een veranderd man was. Het was wonderbaarlijk hoe de juiste som geld iemands principes en overtuigingen kon doen verdwijnen.
“Hé, Belov,” klonk de stem van Voss aarzelend. “Sorry, goed om te zien dat je er weer bent.” Het ongemak droop van de jongen af, al maakte Alek geen aanstalten om dit weg te nemen. Met eenzelfde ijzige blik bleef hij hem aankijken, waarbij hij slechts zijn wenkbrauw iets op trok, in afwachting van wat de jongen voor hem zou doen. Uiteraard had Voss niet het lef om de waarheid te zeggen en hem tegen te spreken, iets wat Alek tevreden stemde en mogelijk zelfs zou amuseren als dezelfde durak niet zojuist bijna Asya omver had gelopen.
“Maak je geen zorgen, kan gebeuren, toch?” hoorde hij deze laatste zeggen. Alek sloeg kort zijn blik ten hemel. Uiteraard. Lieve Asya. Lieve, zachte Asya zou Voss in haar eerste minuten op Montreuxe niet tegen zich in het harnas willen jagen. Wellicht was dit een goed moment om de twee beleefd aan elkaar voor te stellen, maar hij peinsde er niet over. Voss behoorde niet tot de kring personen aan wie hij zijn nichtje wilde introduceren. Dat de jongen een snelle uitvlucht leek te zoeken, was dan ook niet iets waar Alek zich rouwig om voelde.
“Ik heb Klaus trouwens niet gezien,” was het haastige antwoord op de vraag die de Rus eerder had gesteld, waarna de woorden vervolgd werden met een ‘maar ik zal jullie alleen laten, fijne dag nog’.
“Ik spreek je snel weer, Voss,” wierp Aleksey hem nog na op zijn gebruikelijk koele toon, in het midden latend of deze woorden geïnterpreteerd moesten worden als het voornemen van twee vrienden om weer bij te praten, of als verkapt dreigement. “Dolboyob,” mompelde hij binnensmonds, terwijl hij de weggelopen jongen kort bleef nastaren alvorens hij zijn blik weer op de blondine naast hem richtte.
“Ben je oké?” vroeg hij haar. “Vergeet die rondleiding voor nu. Je hebt een lange reis achter de rug. Laten we eerst wat eten.” Vanuit zijn ooghoeken had hij gezien dat Maximilian druk in gesprek was en hij wilde Asya niet direct voor de leeuwen gooien, dus dat zou later wel komen. Bovendien zou het zijn nichtje de gelegenheid geven om zichzelf te vermannen en haar hele ‘ik ben niet nerveus’-act beter onder de knie te krijgen. Hij plaatste zijn hand wederom op haar onderrug om haar richting de eetzaal te kunnen begeleiden. Her en der gaf hij kort een knikje aan mensen die ze passeerden, maar over het algemeen negeerde hij de blikken van mensen en hield hij zijn aandacht bij de blondine, terwijl hij zo nu en dan een ruimte aanduidde waar ze voorbij liepen.
De eetzaal was echter niet ver en al bij de ingang scande hij de mensen die er hun toevlucht hadden gezocht. Als vanzelf landden zijn ogen op Klaus – die ondanks zijn kort gewiekte kapsel herkende – en een voor hem onbekende dame die in zijn gezelschap verkeerde. Zijn mondhoek krulde licht omhoog en hij wierp Asya een zijdelingse blik toe om zijn halfbakken rondleiding te eindigen nu ze hun voorlopige eindbestemming hadden bereikt.
"De eetzaal,” verkondigde hij, waarbij hij de witblonde jongen aanwees, “maar belangrijker nog: Klaus Kahl. Kom, ik zal jullie aan elkaar voorstellen.” Terwijl de Rus begon te lopen, wierp hij nogmaals een blik op zijn nichtje, waardoor hij niet door had dat iemand anders tegelijkertijd het plan had om de eetzaal binnen te treden, waardoor ze tegen elkaar opbotsten. In een vlaag van irritatie schoot zijn blik naar de persoon in kwestie toe, klaar om diegene eenzelfde waarschuwing te geven als hij eerder bij Voss had gedaan. Zijn blik verzachtte echter toen hij zag met wie hij te maken had. Als vanzelf was zijn hand uitgeschoten naar de voor hem onbekende blondine, om zo te voorkomen dat ze achterover tuimelde.
“Voorzichtig daar,” klonk zijn stem zacht, al liet hij haar niet meteen los, om er zeker van te zijn dat ze weer stabiel stond. “Ik zou niet op mijn geweten willen hebben dat je op deze tegels struikelt.” Van de koele, dreigende ondertoon die Voss had moeten incasseren was geen sprake meer. Herr Hartmann kon gerust zijn: vanaf nu was hij een voorbeeldige student. Kort nam hij de blondine in zich op. Ergens deden haar fijne gelaatstrekken hem denken aan die van Nore. Het mocht duidelijk zijn dat Montreuxe tijdens zijn afwezigheid heel wat nieuwe gezichten had verwelkomd. Juist toen hij zichzelf en Asya, hoffelijk als hij was, voor wilde stellen, merkte hij op dat de blondine in gezelschap was. Gezelschap dat hij wel degelijk herkende.
“Reiner Birchenfelt,” groette hij de reus – voor zijn doen – amicaal. Hij had de jongen niet meer gesproken sinds de vooravond van zijn vertrek en ‘gesproken’ was een behoorlijk groot woord. Kort dwaalden zijn gedachten af naar het moment waarop Ryker en Reiner hem kordaat en met ijzeren greep van Eichenauer af hadden weten te sleuren. Hun bemoeienis kon Alek nog altijd enigszins irriteren als hij eraan terugdacht, maar diep van binnen wist hij dat hij het aan hen te danken had dat zijn terugkeer op Montreuxe überhaupt nog onderhandelbaar was geweest en hij wilde er dan ook geen punt van maken. Niet voor het oog van Asya en de onbekende blonde schone, althans, en hij hoopte dat de jongen tegenover hem er hetzelfde overdacht.
“Lang niet gezien,” zei hij dan ook zonder verder in detail te treden. “Mag ik je voorstellen aan mijn nichtje Asya?” Hij maakte een kort gebaar naar de dame naast hem, al liet hij haar al snel in het Russisch weten dat hij zo weer bij haar zou komen, alvorens hij zijn blik weer naar het tweetal liet glijden dat hij zojuist – deels letterlijk – tegen het lijf was gelopen. Nonchalant, alsof het hele Eichenauer-incident nooit had plaatsgevonden, vervolgde hij zijn woorden. “Wie is je vriendin?” Hij ging ervanuit dat zijn vriend hoffelijk genoeg was om hen ook aan elkaar te introduceren.

w/ ~~Asya & Johann @ entrance hall~~ Asya, Reiner & Serilda @ entrance breakfast hall

She's imperfect but she tries

3 jan 2022 - 19:35 darkurge is offline

darkurge 3074

AURORA CAMORRA

Being a bitch is my kink, what the fuck else did you think?

W. ~~Finlay~~ Aurelio • Kitchens

Aurelio at uit Aurora haar handen. Natuurlijk hield de jongen van Italiaanse wijnen en hij zou graag de wijnen van de familie Camorra willen proeven. Dat zou geen probleem zijn, aangezien Salvatore en Aurora een goede voorraad hadden meegenomen naar hun nieuwe onderkomen.
”Er is een klein dorpje, Schreibourgh, waar we in de weekenden heen mogen,” vertelde Aurelio. “Je mag wel meerijden daarnaartoe, als je wilt?”
Aurora haar ogen lichten op. “Natuurlijk! Wat een fantastisch idee.” Tevreden haakte ze haar arm door die van de knappe Italiaan terwijl ze samen het bordes van Montreuxe opliepen.
“Zwitserland is soms erg… Zwitsers, maar de bergen zijn wel mooi om in te rijden.” Aurelio zijn stem had iets aanstekelijks, iets enthousiasmerends, en Aurora begon te twijfelen of ze het misschien toch mis had over Zwitserland. Wellicht was het helemaal niet zo erg hier.. maar misschien had dat meer te maken met haar huidige uitzicht dan met het uitzicht waar Aurelio het over had.
Ze hadden niet voor niets de prachtige auto van de jongen ingeruild voro het internaat: Aurelio had haar een kop koffie aangeboden en Aurora was maar wat benieuwd naar zijn baristakunsten.
“Ik neem aan dat we naar je kamer moeten voor die koffie? En misschien kun je me in de tussentijd alles vertellen over deze school. Vanuit een Italiaans perspectief, snap je?” vroeg ze, hem langzaam loslatend.
Deze keer hapte de jongen niet direct, helaas. “Ik ga meestal naar de keukens,” vertelde hij. “En hoewel alle trappen op naar de achtste verdieping een goede oefening zou zijn voor een bergbeklimmen, ga ik je dat niet aan doen. Ik beloof je niet lang te laten wachten.”
Oei. Een man die zich in de keukens waagt... Of dat een goed teken was wist Aurora niet zeker. Was Aurelio toch minder hoogstaand dan ze hem had ingeschat? Vroeg of laat zou ze er wel achter komen.. Hij wilde haar in ieder geval niet op zijn slaapkamer hebben. Noted.

Aurelio verdween naar boven en ietwat verloren bleef Aurora achter in de hal van Montreuxe. Haar ogen gleden over de voorbijkomende leerlingen en het was vervelend om zo weinig gezichten te herkennen. Niemand keek naar haar op of om. Iets waar snel verandering in moest komen. Blijkbaar was Aurora toch meer gehecht geraakt aan de gebruikelijke aandacht die ze thuis kreeg dan ze had gedacht, want nu ze niet werd aangestaard, miste ze de nieuwsgierige blikken.
Het duurde niet lang voordat Aurelio was teruggekeerd. Zijn armen waren beladen met spullen en heel even wilde Aurora voorstellen om te helpen tillen, maar bedacht zich net op tijd. Hij kon misschien een werkpaard zijn...
Gelukkig besefte Aurelio zo te zien met wat voor soort meisje hij te maken had. De spullen werden overgeheveld naar één arm en de ander stak hij naar Aurora uit. Met een kleine glimlach accepteerde Aurora zijn aanbod en pakte de vrije arm vast.
“Nog een ding waar je hier niet aan zult wennen, alle trappen,” grapte hij. Aurora lachte.
“Dus, eh, de keukens zijn eigenlijk verboden terrein voor studenten, maar ik heb zo mijn manieren om er toch gebruik van te maken.” Een knipoog volgde. Deze keer grinnikte Aurora zacht. Hij was er nog trots op ook dat hij in de keukens mocht zijn. Waren alle mensen hier niet goed snik?
Aangekomen in de keuken begon Aurelio amicaal een gesprek met het keukenpersoneel. Onwennig in deze vreemde werkomgeving verstevigde Aurora haar grip op de jongen zijn arm. Tot Aurora haar opluchting was het gesprek met het personeel kort; ze had totaal geen behoefte om met ondergeschikten te socializen.
“Zolang ik hem whiskey blijf brengen na de vakanties, mag ik gebruik maken van de keuken. Al vermoed ik dat de chef stiekem hoopt dat ik hem ooit mijn nonna’s geheime pasta recept verteld.” Vertelde Aurelio hoofdschuddend. Aurora grinnikte, maar kon een frons op haar voorhoofd niet voorkomen.
“Het is nog niet te laat voor een cappuccino.” Hij glimlachte. “Heb je verder al gegeten?”
Aurora schudde haar hoofd. “Nog niks.” zei ze. “Maak je naast koffie ook eten? Wat kan ik allemaal bij je bestellen?”
Aurora liet zichzelf tegen het werkblad aanleunen en nam Aurelio in zich op. “Hoezo zit jij eigenlijk hier op school?” vroeg ze hem nieuwsgierig.

[ bericht aangepast op 3 jan 2022 - 19:38 ]

7 jan 2022 - 17:11 darkurge is offline

darkurge 3074

SALVATORE CAMORRA

It never was about the money or the drugs. For you there's only love
It never was about the party or the clubs For you there's only love

W. Ryker • Classroom

Ondanks dat het korte gesprekje met Reiner en Serilda ongemakkelijk was, had Salvatore hen toch uitgenodigd voor een potje kaarten. Hij wilde niet op verkeerde voet komen te staan bij de eerste personen die hij ontmoette.
"Ik, ehm — ik denk dat ik dit potje moet overslaan. Ik heb nog niet ontbeten dus ik wilde eigenlijk graag even richting de eetzaal lopen zodat ik nog vlug een broodje kan pakken voor de lessen beginnen.” wees de dame zijn voorstel af en stiekem was Salvatore daar wel blij mee.
“Nee dankjewel. Ik heb Serilda belooft dat ik haar naar de eetzaal zou brengen,” sloot de blonde Duitser zich aan bij Serilda.“Leuk je ontmoet te hebben, Salvatore.”
Reiner knikte en verliet samen met de Française de bibliotheek.
“Tedeschi...*” Fluisterde Salvatore hoofdschuddend op het moment dat het stel de ruimte had verlaten.
Het was een vreemde interactie en Salvatore vroeg zich af of hij Aurora dan eindelijk eens zou moeten aanspreken over haar keuze in mannen, want Salvatore wist niet zeker wat hij vervelender vond: er volledig buiten gehouden worden of er juist bij betrokken worden zoals Reiner zojuist had gedaan. Waarschijnlijk was optie één beter en hoopte hij maar dat Reiner een eendagsvlieg zou zijn.
Aangezien hij zijn boekenlijst niet had meegenomen, kon Salvatore alle trappen weer naar boven beklimmen om de lijst uit zijn kamer te halen. Echter zou Salvatore de eerste trede niet redden. Net toen hij de bibliotheek verliet botste iemand keihard tegen zijn borst. De grote blauwe ogen van Dagmar keken hem plotseling paniekerig aan. “Je moet me helpen.” Haar stem was net zo gespannen als haar gezicht. “Alsjeblieft, snel!”
”Wa-?” Salvatore had willen vragen wat eraan de hand was, maar Dagmar had zijn hand vastgegrepen en trok hem mee. Salvatore protesteerde niet. Hij versnelde zijn pas en volgde het meisje bezorgd. “Wat is er aan de hand?” Vroeg Salvatore, maar die vraag werd beantwoord op het moment dat Dagmar Salvatore mee een klaslokaal innam.
Op de grond lag een bloedende jongen. Zijn blonde haren waren op sommige plekken rood gekleurd door het bloed en zag er plakkerig uit. Hoe lang lag die gast hier al?
“Dagmar, wat is er gebeurd?”
“Ryker... Mijn vriend.. hij… het was een ongeluk! Hij viel.. er is bloed.. ik.. hij.. hij moet naar de ziekenzaal..” vertelde Dagmar chaotisch. “Je moet me helpen, alsjeblieft!”
Salvatore hurkte bij de jongen neer. Zijn benen voelden slap aan, zijn hoofd begon te draaien. De rode vloeistof die de jongen verliet zorgde voor een zwak gevoel in heel Salvatore zijn lichaam. Hij had nooit goed tegen bloed gekund, maar op dit moment moest hij zichzelf er maar overheen zetten. Salvatore greep de jongen zijn pols vast en legde zijn duim op de bleke huid van de vriend van Dagmar die blijkbaar Ryker heette.
Hij had nog een hartslag.
Salvatore keek op naar Dagmar. “Je moet iemand gaan halen.” zei hij dringend. “Ik weet niet waar de ziekenzaal is. Of waar de docenten zijn.” Anders was hij zelf wel gegaan, maar Salvatore wist alleen waar zijn kamer was, de kelder en de bibliotheek. Daar hadden ze niets aan. Bovendien had hij nog geen enkele docent ontmoet. Het was aan Dagmar om versterking te halen. “Ik blijf wel bij hem. Snel!” Drong hij in zijn beste Duits aan.
Het was koud in het lokaal, maar desondanks trok Salvatore zijn shirt uit. Voorzichtig tilde hij het blonde hoofd van de jongen op en bracht zijn shirt tegen de plek waar het leek te bloeden. De kamer draaide, zijn maag ook, maar hij moest erbij blijven. Salvatore sloeg zijn ogen ten hemel en hoopte maar dat Dagmar snel terug zou keren.
Hoe was hij in godsnaam binnen 24 uur op Montreuxe in deze situatie beland?

*Duitsers

7 jan 2022 - 22:03 Kobyla is online

Kobyla 19254

Johann Voss

19 • With Suze • in the hallways

❝ Who will stop all this madness that has consequences no man understand? ❞

Helaas sneed Suze het feestje aan, waardoor hij zich toch genoodzaakt voelde om op zijn minst een hint te geven van zijn daadwerkelijke gevoelens erover. Wel voelde hij direct aan dat dit waarschijnlijk vragen zou gaan oproepen bij Suze. Vragen die ze vast zou gaan stellen, gezien zij ook niet graag leek te willen praten nu over wat haar nu dwars zat. Niet dat hij daar wel zin in had, maar Suze leek het problemen ontwijken wedstrijd te winnen.
'Ach.. Hetzelfde als jou, het gaat wel.' Voor nu reageerde ze net zoals hem ontwijkend. Al kreeg hij door haar woorden inderdaad het gevoel dat ook zij niet helemaal in orde was. Dus opperde hij om een rustiger plek te zoeken. Ze konden waarschijnlijk beiden wel een luisterend oor gebruiken, maar Suze kennende zou ze haar mond niet open doen zolang ze zich enigszins onveilig voelde en de laatste tijd voelde helaas waarschijnlijk bijna de gehele school onveilig.
'Goed idee,' ging ze gelukkig op zijn voorstel in en hij glimlachte even geruststellend naar haar. 'Zullen we naar buiten gaan?' stelde ze nog voor, waarna hij knikte. Buiten konden ze vast een rustige plek vinden waar ze alleen konden praten. 'Klinkt goed.' Hopelijk waren de meeste leerlingen ook bezig met zich voorbereiden voor de lessen in plaats van rond te lopen in de tuinen, zelfs al was het nog betrekkelijk mooi weer.
De frisse lucht deed hem eigenlijk ook wel goed en Johann haalde even diep adem op het moment dat ze naar buiten stapten. In dit deel van de tuinen was er voor nu nog niemand te bekennen en Suze maakte hier direct gebruik van. 'Heeft het iets met Dagmar te maken?' vroeg ze op directe wijze, ook al klonk ze nog wat voorzichtig. Johanns gezicht betrok direct, het meisje zo waarschijnlijk laten wetend dat ze juist zat. Haar daarop volgende woorden maakten al niets meer uit. 'Als je er niet over wilt praten, snap ik het hoor. Maar ik hoorde, eh, iets over jou en Dagmar…' Hij schudde langzaam met zijn hoofd, al kwam dit doordat hij eigenlijk geen idee had om alles precies uit te leggen. Hij had Suze nooit verteld over zijn seksualiteit en dit leek hem niet het beste moment om te doen, maar hoe kon hij anders al zijn problemen uit leggen? Deze hadden namelijk alles met zijn seksualiteit te maken. 'Is alles oké tussen jullie?' vroeg ze nog. Johann knikte langzaam en nam het moment om nog even diep adem te halen voor hij in ieder geval een poging zou gaan doen.
'Tussen mij en Dagmar is alles prima, ze... hielp me slechts met iets.' Het klonk misschien wat vreemd, maar het was wel de waarheid. Dagmar had hem met die kus slechts willen helpen nadat hij haar hierom had gevraagd. 'Klaus heeft weer eens nieuwe waanideeën gekregen, dus ik moest hem tevreden stellen. Hopelijk heeft het geholpen.' Zijn mond vertrok even en hij durfde Suze nauwelijks aan te kijken. Hopelijk zou ze niet doorvragen, hopelijk zou ze niet zelf een conclusie trekken en hem hier dan vervolgens vragen over stellen. Het was iets waar hij nu liever alleen over sprak wanneer hij 100% zeker was dat het veilig was. Hij had geleerd na zijn stomme fout van gisteren.
'Ik mag hopen dat de reden dat jij er niet zo gelukkig uitziet niet ook met Klaus te maken heeft,' merkte hij nog terloops op, hopend Suze zo toch een beetje weg te krijgen van zijn eigen ellende. Hij was nog niet van plan om zich gewonnen te geven en zijn hele verhaal te vertellen zonder ook nog wat uit haar te kunnen krijgen. Ze konden elkaar nog wel eens hard nodig gaan hebben de komende tijd.

11 jan 2022 - 21:55 Kobyla is online

Kobyla 19254

Anna Pradl

20 — Voorzitter Dames bakclub voor theekransjes — with Isolde and Maximilian — at the Main Hall

❝ Act brutal with no pity. Be harsh, show no remorse. ❞

De plotselinge verschijning van Maximilian Adler had Anna verrast, maar ze had zich zo gauw mogelijk aangepast aan de nieuwe situatie. Nu drukte de jongen een kus op haar hand, duidelijk blij om haar te mogen ontmoeten. Dan had hij vast op zijn minst van haar vader gehoord, anders waren jongens nooit zo scheutig met hun lof, niet zoals de jongen voor haar nu. Ze kon het dan ook niet laten om even breed te glimlachen naar Isolde, deels als een subtiele manier om haar te bedanken. Het meisje glimlachte gelukkig terug en naar Anna's gevoel kon haar ochtend niet meer stuk.
Twee paar ogen werden vervolgens op Isolde gericht toen zij verrast inging op haar broer die Klaus' naam noemde. Anna wist wel beter dan er nu over te vragen, dus ging ze in op Maximilians vraag, zo ondertussen de jongen van zijn zusje afleidend. Isolde moest Klaus' vast eerder ontmoet hebben en Anna kon zich voorstellen dat ze hier liever niet met haar broer over sprak mocht er iets gebeurd zijn tussen de twee. Dat was duidelijk een onderwerp voor meiden, dus Anna zou Isolde hier later nog wel naar vragen. Hiervoor moesten ze eerst van haar broer afkomen en de rondleiding afronden, maar dit zou waarschijnlijk niet gebeuren voor de lessen zouden beginnen.
'Aleksey heeft inderdaad indruk gemaakt, maar ik geloof je op jouw woord als je zegt dat Klaus goed werk verricht. Dan ben ik zeker tevreden,' ging Maximilian in op haar antwoord, duidelijk tevreden met zijn opvolgers. Daarnaast was Anna blij dat hij haar op haar woord leek te willen geloven. Misschien iets om binnenkort subtiel bij Klaus te laten vallen, de jongen zou het vast waarderen en Anna ontving graag waardering van haar vriend.
'Laten we eerst deze boeken wegbrengen, dan kunnen we wel even kijken waar Kahl uithangt. Ik zou hem graag beter leren kennen,' ging Isoldes broer nog op Anna's voorstel in. Ohja, natuurlijk de boeken. Ze was haast vergeten dat de jongen de stapel nog in zijn handen had en die ondertussen vast redelijk zwaar aan begon te voelen.
'Natuurlijk, laten we eerst maar eens zorgen dat je die boeken niet veel langer hoeft te dragen.' Ze kon de jongen niet nog langer laten lijden. 'Laten we dan maar je kamer gaan opzoeken, Isolde!' Enthousiast greep ze de hand van het meisje vast en ging ervan uit dat haar broer wel zou volgen. Haar kamer was niet ver, dus lang hoefde Maximilian de boeken niet meer te dragen.
De boeken waren zo opgeborgen en heel even bleef Anna twijfelend staan. Klaus gaan zoeken was makkelijker gezegd dan gedaan. De school was gigantisch en mensen waren niet altijd op logische plekken te vinden, al helemaal niet op zo'n eerste schooldag. Waarschijnlijk zou op goed geluk rondlopen in de richting van logische plekken het makkelijkste zijn. Ze stelde dit dan ook voor aan de broer en zus en al gauw vervolgden ze hun weg, waarbij Anna ondertussen zo goed als ze kon bepaalde delen van de school liet zien. Haar andere plan had weinig succes helaas, gezien Klaus deze ochtend niet gevonden leek te willen worden. Isolde gaf op een gegeven moment aan dat ze zich graag klaar zou willen maken voor de lessen, dus was het tijd om haar te laten gaan voor nu. Ze zouden elkaar vast gauw genoeg weer spreken.
'Die hou je dan van me te goed,' merkte ze nog op. 'Klaus komen we anders gauw zat nog tegen en dan kan ik je ook aan hem voorstellen, hetzelfde geldt voor jou Maximilian.' Natuurlijk wilde ze de eer hebben om de twee voorzitters aan elkaar voor te kunnen stellen, maar dit zou op een later moment moeten gebeuren.
Eenmaal ze afscheid had genomen van de twee, wilde Anna zich ook maar gaan terugtrekken op haar kamer tot de lessen zouden gaan beginnen. Dit plan liet ze echter gaan zodra ze de gestalte van Eva door de gangen zag lopen. 'Eef!' riep ze vrolijk uit en liep snel op één van haar beste vriendinnen af om haar vervolgens een stevige knuffel te geven. Het was dat het ondamesachtig was om te rennen en er zomaar nog iemand anders de hoek om zou kunnen komen, maar anders was ze op haar vriendin afgerend. 'Het is goed je weer te zien, hoe is je vakantie geweest?' vroeg ze direct nadat ze Eva weer had losgelaten. 'Hoezo ben je zo laat?!' Er was vast een goede reden, maar toch lukte het haar niet om de verontwaardiging uit haar stem te houden.

13 jan 2022 - 14:46 Iotte is offline

Iotte 952

DAGMAR ELIN JØRGENSEN
She would rather walk alone in darkness than follow anyone else’s shadow
nineteen • hoofdredacteur newspaper • with salvatore • at redactie

Zonder op Salvatore zijn antwoord te wachten had Dagmar zijn hand vastgegrepen en hem mee getrokken naar het klaslokaal. Gelukkig protesteerde de jongen niet en versnelde zelfs zijn pas. ‘Wat is er aan de hand?’ had hij haar gevraagd. Een onsamenhangende uitleg volgde. Chaotisch had Dagmar geprobeerd uit te leggen wat er zojuist gebeurt was. Al kon ze het zelf nog niet helemaal bevatten. Het ging allemaal zo snel. ‘Je moet me helpen, alsjeblieft!’ klonk ze in paniek.
Eindelijk hadden ze het lokaal bereikt. Ryker lag er nog precies hetzelfde bij zoals ze hem had achtergelaten. Het plasje bloed bij zijn hoofd zag er luguber uit. Dagmar stond aan de grond genageld en aanschouwde hoe Salvatore onmiddellijk naast Ryker neerhurkte en de pols van de blonde jongen vastgreep. Haar hart ging tekeer, het lukte haar niet meer om helder na te denken. Het enige wat ze had geweten was dat ze hulp moest halen en nu Salvatore hier was wou ze niets liever dan instorten. Hoe had dit kunnen gebeuren?
De Italiaan bekommerde zich om Ryker, waarna hij op keek naar haar. ‘Je moet iemand gaan halen,’ klonk hij dringend. ‘Ik weet niet waar de ziekenzaal is. Of waar de docenten zijn.’ Hij had gelijk. Natuurlijk had hij gelijk. Wat deed ze hier nog? Ze moest hulp gaan halen. En snel ook. Ryker moest naar de ziekenzaal. Ietwat afwezig knikte ze. Ze had zijn woorden luid en duidelijk gehoord, maar ze kwamen niet helemaal binnen. ‘Ik blijf wel bij hem. Snel!’ Drong Salvatore vervolgens aan toen haar reactie uitbleef. Eindelijk leek ze uit haar roes te ontwaken, ze had de controle over haar lichaam weer terug en kwam in beweging. ‘Dank je wel,’ mompelde ze nog, terwijl ze het lokaal uitstormde. Het kasteel kende ze na al die jaren op haar duimpje, de ziekenzaal was gelukkig niet ver.
’U moet me helpen,’ viel ze met de deur in huis toen ze het aangrenzende kantoortje van de hoofdzuster instoof. De vrouw keek Dagmar verbaasd aan terwijl ze haar leesbril afzette. ‘Wat is er aan de hand, Frau Jørgensen?’
‘Het is Ryker. Ryker Ashenburg.’ Stamelde Dagmar. ‘Rustig, Dagmar, wat is er?’ Twee bezorgde ogen staarde haar aan. Even ademde Dagmar diep in en uit. ‘Hij is gevallen, met zijn hoofd op de hoek van de tafel. Er is overal bloed en hij reageert niet meer!’ Probeerde ze de hoofdzuster zo goed mogelijk uit te leggen. ‘Wilt u alstublieft mee komen? Hij heeft hulp nodig!’ De hoofdzuster was opgestaan uit haar stoel en wenkte twee verpleegkundigen om met hun mee te lopen.
Salvatore zat nog steeds naast Ryker geknield, alleen nu met een bloot bovenlichaam. Zijn shirt had tegen Ryker zijn hoofdwond gedrukt in een poging het bloeden te stoppen. ‘Wij nemen het hier wel van je over, Herr.’ Sprak de hoofdzuster terwijl ze de twee verpleegkundigen een teken gaf dat ze hun gang konden gaan. Ryker werd voorzichtig op een brancard gelegd en vervolgens het lokaal uitgereden. ‘We zullen goed voor hem zorgen,’ informeerde de hoofdzuster hen. ‘Dank je wel voor je hulp,’ Bedankte ze Salvatore en gaf hem zijn – nu bebloede, shirt terug. ‘En ik wil jou vanmiddag na je lessen hier nog over spreken, Frau Jørgensen.’ Ging ze verder, waarna ook zij het lokaal verliet.
’Sorry voor dit alles,’ verontschuldigde Dagmar zich met een zachte stem aan Salvatore. De jongen had hier ook niet om gevraagd. Ryker zijn uitgeknipte krantenartikel, die nog altijd roerloos op de grond lag, propte ze in haar achterzak. Uit een van de kasten viste ze vervolgens wat doeken, waarmee ze tevergeefs het bloed van de vloer probeerde te boenen. Ze richtte zich tot Salvatore. Voor het eerst keek ze de jongen weer recht in zijn ogen aan. ‘Bedankt, dat je zo snel kwam helpen.’ Ze meende het. Ze wist niet wat ze had gedaan als ze hem niet tegen het lijf was gelopen.

"If we don't end war, war will end us"

[ bericht aangepast op 13 jan 2022 - 14:47 ]

someone out there feels better because you exist

14 jan 2022 - 9:10 darkurge is offline

darkurge 3074

SALVATORE CAMORRA

It never was about the money or the drugs. For you there's only love
It never was about the party or the clubs For you there's only love

W. Dagmar • Classroom

Een paar minuten geleden stond Salvatore nog te genieten van de schoonheid van Montreuxe’s bibliotheek. Nu hield hij zijn witte shirt tegen het bebloede hoofd van een onbekende jongen. Dagmar was warrig vertrokken om hulp te halen en Salvatore had haar verzekerd bij haar vriend te blijven. Het klaslokaal draaide langzaam om Salvatore heen. Het bloed van de jongen sijpelde langs zijn vingers. De warme vloeistof kroop langs zijn huid en viel met druppeltjes op de grond. Het maakte een ritmisch tikkend geluid op de houten ondergrond.
De minuten waarin Dagmar weg was leken een eeuwigheid te duren. Salvatore bracht zijn blik van het plafond terug naar het bleke gezicht van de jongen die hij vasthield. Ondanks dat hij niet bij bewustzijn was kon Salvatore zien dat het een knappe jongen was. Zijn strakke kaaklijn, rechte neus en volle wenkbrauwen waren in perfecte verhouding, maar het was niet wat Salvatore zijn aandacht trok. Pas nu hij goed naar de jongen keek zag hij dat één oog van hem werd omringd door een blauwrode kneuzing. De blauwe plek zag er niet uit als iets dat net was gebeurd en Salvatore begon zich af te vragen wie hij momenteel in zijn handen hield. Had de jongen op het feest van de vorige avond het te bond gemaakt met zijn Duitse vriendjes? Of zat er meer achter de verwondingen? Wat het ook was, hij zou op dit moment geen antwoord uit Ryker krijgen.
Salvatore voelde opnieuw zijn lichaam verslappen en snel zochten zijn ogen toevlucht in het klaslokaal. Verderop op de grond lag een verfomfaaid stukje papier. Zo te zien van een krant. Om de een of andere reden vond Salvatore het een vreemd object op de verder smetteloze vloer (op Ryker’s bloed na dan). Lang om erover na te denken had Salvatore niet. De deur vloog open en alles ging ineens snel.
Dagmar was teruggekeerd met drie vrouwen.
“Wir übernehmen hier von Ihnen, Herr.” sprak een vrouw hem aan. Zijn Duits was over het algemeen best goed, maar de woorden kwamen op dit moment maar moeizaam binnen. Vertrouwend op de kunde van de schoolzusters liet Salvatore Ryker langzaam los. Hij stond op en pakte de schooltafel achter hem voor de zekerheid vast.
Dagmar’s vriend werd op een brancard gelegd en het lokaal uitgereden.
“Wir werden gut auf ihn aufpassen,”sprak een van de zusters. “Danke für Ihre Hilfe.” ze keek Salvatore aan. Hij knikte alleen maar.
De vrouw drukte Salvatore zijn bebloede shirt terug in zijn handen en onbewust moest hij slikken. Ondanks dat zijn handen nog onder het bloed van Ryker zaten was het het natte shirt wat Salvatore de das om deed. Voorzichtig liet hij zijn benen steunen tegen de tafel en bracht zijn hoofd richting zijn borst. Hij wilde Dagmar niet ongerust maken, maar had een kort momentje nodig om zichzelf te herpakken.
Met zijn ogen gesloten luisterde Salvatore naar de interactie tussen Dagmar en de zuster.
“Und darüber möchte ich heute Nachmittag nach Ihrem Unterricht mit Ihnen sprechen, Frau Jørgensen.” sprak de vrouw streng.
De deur ging open en weer dicht.
Salvatore opende zijn ogen en de zwarte vlekken trokken weg uit zijn zicht.
“Sorry voor dit alles,” verontschuldigde Dagmar zichzelf. Haar stem was zacht.
De spierkracht leek te zijn teruggekeerd in zijn lichaam en Salvatore duwde zichzelf weg van de tafel. Nog heel even zocht hij zijn eerdere focuspunt in het klaslokaal op: het verfrommelde stuk krant. Maar het was verdwenen...
Dagmar liep naar een van de kasten in de ruimte en haalde er een doek uit. Tevergeefs begon ze het bloed van de grond te boenen, waarna ze omkeek. “Bedankt, dat je zo snel kwam helpen.”
Salvatore fronste. “Natuurlijk.” Was er überhaupt een andere reactie mogelijk? Ze had zijn hulp nodig gehad en het was vanzelfsprekend dat hij haar was gevolgd.
Salvatore volgde Dagmar haar voorbeeld en liep naar de kast om een doek te pakken. Nu Ryker niet meer aanwezig was leek het bloed makkelijker om mee om te gaan dan toen de bloedende jongen hier nog lag. Bovendien was dit niet de eerste keer dat Salvatore bloed van een vloer had moeten boenen. Precies om die reden nam Salvatore voorzichtig de stof uit Dagmar haar handen. “Laat mij maar,”
Geconcentreerd bracht Salvatore de rode vloeistof op de grond samen en liet het in de doeken trekken. Behendig stond hij op, liep naar de voorkant van het klaslokaal en pakte de lege prullenbak uit de hoek. Met nog één extra doek in de aanslag keerde hij terug naar Dagmar. De natte doeken, inclusief zijn shirt, bracht in in de vuilnisemmer.
De houten vloer kleurde donker op de plek waar Ryker had gelegen, maar dat was niet iets wat hij op dit moment kon verhelpen. Salvatore zocht Dagmar haar blauwe ogen op en keek daarna naar haar handen. “Mag ik?” Vroeg hij, waarna hij voorzichtig haar handen in de zijne nam en ze schoon begon te maken met de schone handdoek. Ze zouden hoe dan ook een wastafel moeten vinden om hun handen te wassen, maar Dagmar haar handen al enigszins afnemen was het minste wat hij kon doen.
Salvatore wilde niet opnieuw vragen wat er gebeurd was, bang dat hij geen oprecht antwoord zou krijgen van de brunette. Toch moest hij iets controleren, omdat hij het zichzelf anders niet zou kunnen vergeven dat hij de vraag niet had gesteld. Zorgvuldig en zacht gleed Salvatore met de handdoek langs Dagmar haar vingers en nam ze één voor één af.
“Zat hij aan je?” vroeg Salvatore toen, waarna hij Dagmar recht in haar ogen aankeek.
Dagmar in paniek, de bloedende jongen op de grond en de roodgekleurde hoek van de tafel... Salvatore had meteen maar aan één ding kunnen denken; die jongen had haar iets misdaan.

[ bericht aangepast op 14 jan 2022 - 9:13 ]

14 jan 2022 - 11:42 Iotte is offline

Iotte 952

Isolde had haar ogen tijdens de rondleiding uit gekeken. Dat het kasteel groot was wist ze, maar zo groot had ze zich niet kunnen voorstellen. De rondleiding die Anna gegeven had was nuttig geweest, toch had Isolde haar twijfels of ze ooit haar weg in dit doolhof zou kunnen vinden. Een zorgen voor later, Maximiliaan was namelijk geen moment van haar zijde geweken en dat baarde Isolde zorgen. Hij moest toch een keer weer naar huis? Klaus Kahl hadden ze niet meer gevonden, maar Anna had haar en haar broer op het hart gedrukt dat ze die van haar te goed hadden. ‘Klaus komen we anders gauw zat nog tegen en dan kan ik je ook aan hem voorstellen, hetzelfde geldt voor jou Maximilian.’ Waren de vriendelijke woorden van de blondine. Maximilian had goedkeurend geknikt en ook Isolde had stilzwijgend ingestemd. Het zou raar zijn om Klaus na al die jaren weer te zien. Zou hij veel veranderd zijn? Zou hij haar nog herinneren? Ze hoopte het, maar kon zich het niet voorstellen. Ze had nooit meer iets van hem gehoord. Geen brief of een ander teken van leven. Niets.
Na de rondleiding had Isolde aangegeven dat ze zich graag even wou terugtrekken op haar kamer, zodat ze zich kon voorbereiden haar de allereerste gezamenlijke lessen ooit. Ze had afscheid genomen van Anna en Max, die beide hun eigen kant opgingen, en was naar haar kamer vertrokken. Lichtelijk nerveus was ze wel. Nog nooit eerder had Isolde namelijk in een klaslokaal samen met klasgenoten lessen gevolgd. Dit zou de allereerste keer worden in negentien jaar. Haar boeken had ze erbij gepakt en vluchtig begon ze de eerste hoofdstukken door te lezen.
Na een tijdje begon Isolde trek te krijgen. De eetzaal zou ze nog wel kunnen vinden, leek haar. Ze verliet haar kamer en liep naar beneden. Het leek wel of haar broer een zesde zintuig leek te hebben, want uit het niets dook Maximilian weer naast haar op. Hij was niet alleen. ‘Kijk wie ik tegen het lijf liep,’ klonk Maximilian enthousiast. ‘Benjamin Ziegler!’ Hij sloeg de jongen amicaal op de schouders. De familie Ziegler kwam net als Isolde haar familie uit Berlijn. Haar ouders waren goed bevriend met die van Benjamin en hij en Maximilian leken het ook altijd goed te kunnen vinden. Isolde zelf had de jongen nog maar een aantal keer in haar leven mogen ontmoeten, maar had desondanks een goed gevoel over hem. Benjamin leek haar een aardige jongeman en het was fijn om een bekend gezicht te zien tussen al die onbekenden. ‘Nou praat even met elkaar, ik heb een afspraak met een van de leden van de Gentlemen’s Club. Moet rennen.’ Commandeerde Maximilian en weg was hij. Verbaasd staarde Isolde haar broer achterna. Dat was niets voor hem om haar alleen met een jongen achter te laten, maar Isolde klaagde niet. Integendeel. ‘Hé Benjamin,’ begroette ze de jongen nu en glimlachte. ‘Dat is lang geleden. Ik wist helemaal niet dat jij lessen volgde aan Montreuxe.’ Haar ogen kruiste zijn donkerbruine. ‘Ik was op weg naar de eetzaal, heb jij al ontbeten?’ nodigde ze hem daarna uit om met haar mee te gaan.

ISOLDE LORELEI ADLER

Sometimes you have to lose the battle to win the war
nineteen • new studente • with benjamin • at hallways

"Great things come from hard work and perseverance. No excuses."

[ bericht aangepast op 14 jan 2022 - 11:42 ]

someone out there feels better because you exist

16 jan 2022 - 16:58 reguluswife is offline

reguluswife 37248

FINLAY AURELIO DOCHERTY

*aggressively makes cappuccino*

nineteen • kitchen • with aurora

De knappe, kleine Italiaanse keek hem verward aan, een reactie die hij gewend was wanneer hij aan iemand vertelde dat hij zijn eigen koffie zette, en een frons die nog dieper werd wanneer als ze er vervolgens achter kwamen dat hij af en toe ook eten voor hemzelf, Maisie en Archie maakte. De meeste studenten op Montreuxe kwamen van hoogstaande families en zouden nog niet eens een ei kunnen bakken als hun leven ervan af hing. Na een kort gesprek met het personeel in de keuken vroeg hij aan Aurora of ze al had gegeten. Ze schudde haar hoofd. “Nog niks. Maak je naast koffie ook eten? Wat kan ik allemaal bij je bestellen?”
Fin keek haar terwijl hij haar koffie maakte. “Voornamelijk koffie. De koffie die ze hier maken is niet te hachelen.” Al kon Fin het hen ook niet kwalijk nemen, met de hoeveelheid studenten voor wie ze moesten koken. Ze zouden een speciale chef de caffè nodig hebben, niet iets waar hij over zou klagen als ze daar ooit aan zouden beginnen. “En af en toe maak ik een pasta. Maisie had veel last van heimwee in haar eerste jaar, dus de zomer daarop had ik mama gevraagd of ze mij niet wat recepten kon leren, dus elke keer wanneer ze nu heimwee heeft…” Hij vermoedde dat hij de eerst komende weken nog vaak pasta zou maken, met hun moeder die nog niet volledig beter was en Maisie die nog minder graag weg wilde dan normaal. “En pasta die hier gemaakt wordt…” Zijn gezicht betrok. “Alle Italianen zouden zich omdraaien in hun graf.” De allereerste keer had hij zich er nog op verheugd, maar zijn lesje was snel geleerd. ”Als het weer eens zover is ben je welkom om mee te eten, en je broer ook natuurlijk. Ik gok op overmorgen.” De cappuccino voor Aurora was ondertussen klaar en hij schoof het glas haar kant op. ”Signorina, alsjeblieft.” Voorzichtig bestudeerde hij haar gezicht terwijl ze de eerste paar slokken nam, hopend dat het naar haar smaak was.
Aurora leunde tegen het keukenblad terwijl ze hem aankeek. “Hoezo zit jij eigenlijk hier op school?”. Een nieuwsgierig aagje was ze zeker.
”Mama ging ook naar Montreuxe, dus het was als vanzelfsprekend voor haar dat haar kinderen ook zouden gaan. Mijn vader was het er eerst niet mee eens, maar ze is een standvastige dame en uiteindelijk ging hij toch overstag, niet dat dat haar anders gestopt had,” grinnikte hij. ”Vader is toch veel weg voor zijn werk in het leger, dus hij mag niet klagen. En jij? De meeste studenten stromen niet meer in tijdens het achtste jaar.” De andere twee cappuccino’s waren ondertussen ook klaar en Fin gebaarde aan Aurora om met hem mee te lopen. Zijn blik was verontschuldigend, nu hij haar niet zijn arm kon aanbieden door de kopjes die hij vasthield.
De keuken maakte plaats voor het rumoer van de eetzaal en al snel vond Fin Maisie’s slaperige gezicht tussen die van haar vriendinnen. Hij plaatste de cappuccino voor haar neus, drukte een kus op haar kruin en nadat hij haar toe gemompeld had dat ze echt wat meer moest eten dan momenteel op haar bord lag, focuste hij zijn aandacht terug op Aurora. “Sorry daarvoor. Onze moeder ze was…” Hij beet twijfelend op zijn lip. “Ze is nog een beetje ziek en we wilden nog eigenlijk niet gaan, Maisie heeft er het meeste moeite mee.” Vermoeid haalde hij een hand door zijn donkere lokken. Hij hoopte dat zijn zusje moe genoeg was om vannacht wel de gehele tijd door te slapen. ”Maar genoeg daarover, jij moet nog eten.” Dit keer kon hij haar wel zijn arm weer aanbieden. “Durf je het aan om een wilde gok te nemen met dit Zwitsers ontbijt of zal ik je wat aanraders geven?”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

16 jan 2022 - 17:56 Vanth is offline

Vanth 23147

BENJAMIN ADRIAN ZIEGLER
20 • Hallway • With Isolde

Mijn ochtend was tot nu toe vrij rustig verlopen vanaf het moment dat ik eindelijk besloot uit mijn bed te komen. De drank was zeker geen probleem en van een kater was er ook geen sprake, maar feestjes als dit waren op zichzelf al zeer uitputtend. Ik had mij ook wellicht niet helemaal goed gedragen en een zekere blondine miste ik ook zeker, dus dat moest ik ook nog even goedmaken ergens vandaag. Gedoucht en klaargemaakt had ik mij uiteindelijk naar de ontbijtzaal begeven die een drukte van een jewelste was. Ik had mij niet direct bij iemand gevoegd. Het was veel te vroeg, ik had nog geen koffie en dan wist iedereen sowieso al dat ik nog heel even tijd voor mezelf nodig had. Uiteindelijk had ik mezelf na 2 koppen koffie en nog wat te
eten begeven naar de hallen. Het was helaas weer tijd voor het echte werk en ik kan niet zeggen dat ik mij supergoed heb voorbereid daarop, maar een beetje snel doorlezen moet mij enigszins kunnen redden.
Ik kwam echter niet ver in mijn plannen want een bekende verschijning verscheen in mijn vizier waardoor een brede grijns op mijn lippen verschijnt. Maxmilian Adler. Een goede vriend van mij al zover ik mij kan herinneren, daar waar we zowat samen zijn opgegroeid in Berlijn. Ik wist niet dat hij een bezoekje zou brengen, ik had er in elk geval niks over gehoord de laatste keer dat ik hem zag. Het duurde niet lang voor hij mij ook doorhad en lachend kom ik zijn kant op, eerst maar eens achterkomen waar hij vandaan komt.
Ver van de eetzaal kwamen we niet en als hij me plotseling meetrekt kijk ik kort op, enkel om een ander bekend gezicht te zien. Een die ik wellicht een stuk minder goed ken, maar nog steeds bekend genoeg door alle jaren dat onze families met elkaar omgaan. ‘Kijk wie ik tegen het lijf liep,’ klonk Maximilian enthousiast. ‘Benjamin Ziegler!’ Ik glimlach naar de dame voor me. Isolde Adler, haar broer was altijd beschermend geweest over haar maar ik had het in de kleine momenten altijd wel goed kunnen vinden met haar. ‘Nou praat even met elkaar, ik heb een afspraak met een van de leden van de Gentlemen’s Club. Moet rennen.’ Ik steek nog kort mijn hand op naar Max, maar keer me dan weer naar Isolde voor me.
‘Hé Benjamin,’ begroette ze me met een glimlach. ‘Dat is lang geleden. Ik wist helemaal niet dat jij lessen volgde aan Montreuxe.’ Ik lach en haal kort mijn schouders op. ''Enkel het beste van het beste hmh?'' zeg ik, het was iets waar zij ook bekend mee moest zijn. Onze families vonden het nogal een belangrijk begrip. Het was geen wonder dat mijn familie hier al jaren te vinden was, ik vroeg me ergens af waarom het zo lang voor haar heeft geduurd. ‘Ik was op weg naar de eetzaal, heb jij al ontbeten?’ nodigde ze me uit. Ik knik lichtjes. ''Ik kom er net vandaan, maar.'' begin ik en blik kort naar de eetzaal. ''Ik kan altijd meer koffie gebruiken, zeker na een avond als gister.'' lach ik en met die woorden loop ik met haar richting de eetzaal.
''Ik zie dat je eindelijk je entree maakt op Montreuxe?'' glimlach ik naar haar en hou mijn hoofd wat schuin. ''Hoe zit dat?'' vraag ik haar licht plagend en pak ondertussen koffie voor mezelf. ''Wat wil jij?'' vraag ik haar ondertussen als ik nog voor de dranken sta. ''Maar oké, het is altijd goed om een bekend gezicht te zien.'' zeg ik uiteindelijk tegen haar. Als ze haar ontbijt heeft loop ik door naar een van de lege tafels en neem hier plaats. ''Zin in je eerste echte les?'' vraag ik haar waarna ik een slok neem van mijn koffie. Ik wist dat ze al die jaren thuis les had gehad, mij leek het vooral enorm saai, maar ik vroeg me wel af hoe deze omschakeling dan zou moeten voelen. Ik was niks anders gewend.

El Diablo.

16 jan 2022 - 18:47 Halsin is offline

Halsin 1445

〚 You are the only you that will ever be, you're kind of a big deal 〛

Lorenzo Andrea Cavallo

19 ― School uniform ― with Moritz ― Dining hall

De eerste stop van de rondleiding was de bibliotheek gezien Moritz had aangegeven dat hij zijn boeken nog moest hebben. Onderweg naar de bibliotheek had hij de ruimtes die ze passeerden aangewezen en kort verteld waarvoor de ruimtes bestemd waren. Later, mocht Moritz dat willen, konden ze er wel weer langsgaan.
Met de nieuw verkregen boeken maakten ze hun weg richting de slaapvertrekken. Lorenzo gaf Moritz wat tijd om zijn spullen op te bergen en dat soort dingen, door zelf richting zijn eigen kamer te gaan. Vanochtend toen hij zijn kamer verliet had hij zijn tas met spullen voor de lessen nog niet meegenomen en dit was een goed moment om dat te doen. Nadat hij zijn spullen had verzameld en in zijn tas had gedaan, klopte hij aan bij Moritz zijn kamerdeur om te kijken of hij klaar was.
’’Dus hoe ben je bij Montreuxe terecht gekomen?’’ vroeg hij geïnteresseerd. Ondertussen zaten ze in de eetzaal. Hij had Moritz alles wat belangrijk leek om te weten op een eerste dag laten zien en vertelt waar hij bepaalde dingen vinden kon. De regels van Montreuxe had hij natuurlijk ook verteld. Lorenzo was ervan overtuigd dat hij in de problemen zou komen met Herr Hartmann als hij niet netjes alle regels zou vertellen, wat niet iets is waar hij om stond te springen. ‘’Waar kijk je het meeste naar uit?’’

What if he's written 'mine' on my upper thigh, only in my mind?

16 jan 2022 - 21:25 reguluswife is offline

reguluswife 37248

ELEONORE MADELINE DE MARIGNY

I can tell how intelligent a man is by how stupid he thinks I am

nineteen • outside • with wolf

Ben je okay?” was Wolf’s ongeruste vraag. Na al die jaren van vriendschap had hij haar lichaamstaal goed leren kennen, wat op sommige momenten goed uitkwam en op andere niet erg, hoe graag ze hem ook de gehele waarheid zou willen toevertrouwen.
”Gisteravond is nog… is nog moeilijk,” gaf ze toe, “maar ik wil er niet te veel over nadenken, okay? Ik wil gewoon op jou focussen nu.” Het schuldgevoel dat ze hem de vorige avond zolang had laten wachten was nog niet weggegaan. De beslissing viel op eerst een rondje lopen en om het onderwerp af te leiden begon Nore over Hendrika’s crush op Wolf.
Wolf’s ogen lichtten op toen ze hem even later toevertrouwde dat ze als veertienjarige een liefdesbrief voor hem had geschreven op Valentijnsdag, eentje die ze nooit verstuurd had. “Die wil ik lezen!” exclameerde hij enthousiast. “Ik zal je er niet mee pesten. Misschien hooguit een beetje plagen, maar dat moet kunnen toch?” Zijn woorden werden gevolgd door een kus op haar kruin. De vlinders in haar buik maakten een kleine fladdering.
Altijd met dit soort dingen vroeg ze zichzelf af of dingen anders waren geweest als de brief destijds wel bij hem terecht gekomen was. Het was voordat ze naar Montreuxe ging en nog geen weet had van Ryker’s bestaan. Ze wist dat het geen nut had om te blijven wikken en wegen over zulke situaties, het was niet iets wat ze nu nog kon veranderen, maar ze kon het niet helpen, zeker niet met alles wat er gebeurd was. “Oké oké, ik zal mijn best doen de brief terug te vinden,” beloofde ze, al wist ze precies waar ze deze verstopt had. “En ook niks tegen de jongens zeggen, oké? Het is echt vrij ernstig.” Als er een ander ding was dat het verleden haar geleerd had, was dat ze soms gewoon iets moest doen. Haar vraag om samen iets te doen met Valentijn gingen gepaard met een innerlijke aarzeling. Het lag nog bijna zes maanden in de toekomst en het was een vrij grote commitment. Ze vond het zelf niet erg, maar wist niet hoe Wolf er overdacht.
”Dat vind ik een geweldig idee,” stelde hij haar zorgen gerust. “Ik kijk er nu al naar uit.”
Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht en ditmaal waren het Nore haar ogen waar lichtjes in begonnen te schijnen. “Dan ga ik alvast nadenken over plekken waar we heen kunnen gaan.” Haar ouders moesten het er ook nog mee eens zijn, al waren die zo verzot op de jongen dat het niet voor problemen moest zorgen. “En… heb jij later vandaag nog een tussenuur?” vroeg ze, de grote onschuld spelende. “Ik heb vrij vanaf kwart over twee volgens mij. Anna heeft dan nog les…”
Een jongensachtige grijns sierde zijn gezicht, die hem een zachte duw van haar opleverde. “Bij deze heb ik vanaf kwart over twee ook vrij.”
”Wolf,” zuchtte ze met een lach. “Geen lessen missen voor mij, okay? Ik ben liever een slechte invloed op een andere manier.” Haar handen gleden naar zijn scheve kraag om deze glad te streken. “Of anders moet ik maar samen met jou in het nablijflokaal terecht zien te komen.”
Hij pakte haar hand vast en trok haar verder het schoolterrein op. “Hoe was je zomer?”
Nore kneep zachtjes in zijn hand terwijl ze met haar ogen rolde. De grapjes. “Hmm, het was een erg enerverende zomer. Ik heb bijna al mijn tijd doorgebracht in Berlijn met een jongen. Ik weet het, schandalig. Hij was wel een beetje vreemd,” vertelde ze Wolf op een doodserieuze toon, “maar mijn ouders, met name mama, leken nog dol op hem te zijn, dus ik heb hem maar het voordeel van de twijfel gegeven.” Haar ogen gleden omhoog naar zijn gezicht. “Ik moet wel toegeven dat hij een erg goede kusser is, zeker voor herhaling vatbaar… Jij nog een spannende zomer gehad?”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

16 jan 2022 - 21:46 Iotte is offline

Iotte 952

DAGMAR ELIN JØRGENSEN
She would rather walk alone in darkness than follow anyone else’s shadow
nineteen • hoofdredacteur newspaper • with salvatore • at redactie

Even had Salvatore met gesloten ogen tegen een van de tafels geleund, het was Dagmar opgevallen hoe bleek de jongen zag. Meteen voelde ze zich schuldig dat ze hem hier naar toe had genomen. Hij had hier namelijk ook niet om gevraagd. De jongen was gewoon op de verkeerde tijd, op de verkeerde plek geweest. Het lot had hen vervolgens samen hier gebracht. Nadat Dagmar wat doeken uit de kast had gevist en het stuk krant in haar achterzak had gepropt, had ze geprobeerd om Ryker zijn bloed van de grond te boenen. Tevergeefs. Ze had zich vervolgens naar Salvatore l toegedraaid om hem te bedanken dat hij zo snel kwam helpen. De jongen fronste even op zijn beurt. ‘Natuurlijk.’ Was zijn antwoord, waarna hij in beweging kwam, haar voorbeeld volgde en een doek uit de kast pakte. Zachtjes liet hij zich naast haar op de grond zakken en pakte voorzichtiger stof uit haar handen. ‘Laat mij maar,’ klonk zijn zachte stem. Zonder tegenstribbelen liet ze het gebeuren. Ze was dankbaar dat Salvatore hier nog was. Even sloot ze haar ogen, terwijl ze zwijgend op haar knieën naast de Italiaan bleef zitten. Ryker was nu in goede handen. Het zou allemaal goed komen. Het was niet haar schuld. Toch? Het was zelfverdediging, maar het was nooit haar bedoeling geweest om hem pijn te doen. Ze had gereageerd uit paniek en haar eigen krachten onderschat.
Dagmar opende haar ogen toen ze beweging naast haar hoorde. Salvatore was opgestaan en liep naar de voorkant van het lokaal. Met een lege prullenbak en een schone doek voegde hij zich weer bij haar. De natte doeken en zijn doorweekte shirt eindigde in de vuilnis emmer. Dagmar staarde naar de plek waar Ryker zo even nog gelegen had. De vloer kleurde nog donker, maar het bloed was zo goed als helemaal weg.
Salvatore zijn ogen vonden die van Dagmar. ‘Mag ik?’ Vroeg hij. Ze volgde zijn ogen, die afgedwaald waren naar haar handen. Kort knikte ze ietwat afwezig, waarna hij deze verrassend voorzichtig en teder in de zijne nam. Met de schone doek begon hij haar vingers één voor één zachtjes en zorgvuldig af te nemen. In elke andere situatie had Dagmar het bijna schattig gevonden, maar haar gedachten was er niet helemaal bij.
‘Zat hij aan je?’ Doorbrak Salvatore toen plots de stilte. Zijn ogen boorde zich doordringend in die van haar. Beschamend wende ze haar blik af. Ze had nog nooit hardop durven te zeggen wat Ryker haar had aangedaan de laatste paar jaren. Onbewust gleden haar vingers langs haar hals, ze kon Ryker zijn klemmende hand rond haar keel haast nog voelen. Meteen raakte ze in paniek. Tranen welde op in haar ogen. Tranen die ze moedig weg probeerde te knipperen. Ze wou niet breken bij iemand die ze kende, laat staan bij iemand die ze niet kende. Toch voelde de donkerharige jongen voor haar op een of andere manier vertrouwd aan. Hij had een bepaalde rust over zich heen die ze nog nooit bij iemand had ervaren.
Dagmar had zich zelden zo kwetsbaar gevoeld. Niet langer kon ze haar hand boven Ryker zijn hoofd blijven houden, al had ze het gewild. Wat er zojuist was gebeurt, was de druppel geweest die de emmer had doen laten overlopen. Het was misschien daarom juist wel fijn dat Salvatore een onbekende was. Een eenzame traan glipte uit haar ooghoek en rolde over haar wang. Kort schudde ze met haar hoofd. ‘Niet op die manier,’ antwoordde ze Salvatore zijn vraag vervolgens zachtjes. ‘Ryker is mijn ex-vriend.’ Even zocht ze naar de juiste woorden. ‘Hij..’ begon ze aarzelend. ‘Hij kan soms zo boos worden.’ Besloot ze met Salvatore te delen. Ze hoopte maar dat hij begreep waar ze op doelde. Dagmar sloeg haar armen onzeker voor haar borst en wreef even over haar eigen armen voor ze verder ging. ‘Ik wou hem echt geen pijn doen, het was een ongeluk.’ Raaskalde ze verder. Haar ogen schoten van Salvatore naar de grond. Ze wou haar verhaal zo graag met iemand kunnen delen.

"If we don't end war, war will end us"

someone out there feels better because you exist

18 jan 2022 - 11:12 Iotte is offline

Iotte 952

Benjamin stak kort zijn hand naar Maximilian op, waarna hij zijn blik op Isolde richtte. ‘Hé Benjamin,’ had ze hem met een glimlach begroet. ‘Dat is lang geleden. Ik wist helemaal niet dat jij lessen volgde aan Montreuxe.’ Ook Benjamin lachte kort en haalde zijn schouders op. ‘Enkel het beste van het beste hmh?' Isolde knikte. ‘Natuurlijk, dat hat ik kunnen weten!’ Lachte ze, hij was immers een Ziegler. En de Zieglers waren nou eenmaal een familie van stand. Ze vertelde Benjamin vervolgens dat ze op weg was naar de eetzaal was. ‘Heb jij al ontbeten?’ nodigde ze hem vervolgens uit mee te gaan. De donkerharige jongen voor haar knikte lichtjes. ‘Ik kom er net vandaan, maar..’ sprak hij, terwijl zijn blik in de richting van de eetzaal gleed. ‘Ik kan altijd meer koffie gebruiken, zeker na een avond als gister.’ Hij lachte en Isolde lachte met hem mee. Blij dat ze niet alleen hoefde te zitten. ‘Zware avond gehad?’ vroeg ze hem, ze had geen weet van het feestje die ze gisteravond had gemist. Met Benjamin aan haar zijde wandelde ze de eetzaal binnen.
’Ik zie dat je eindelijk je entree maakt op Montreuxe?’ Benjamin glimlachte en hield zijn hoofd wat schuin. ‘Dat klopt,’ antwoordde ze netjes met twee woorden. ‘Hoe zit dat?’ Ging Benjamin vragend verder, terwijl hij koffie voor zichzelf inschenkt.
‘Maximilian heeft een goed woordje voor mij gedaan bij onze ouders.’ Legde ze Benjamin uit. ‘Vader had mij anders nooit laten gaan.’ Haar vader had het helemaal niets gevonden dat Isolde naar het verre Zwitserland zou afreizen om daar haar studie af te maken. Het liefst had hij haar thuis. Buiten kwam ze zelden. Maar haar broer had hem weten te overtuigen. Montreuxe was een goede school en hier zou ze veilig zijn. Wat dat precies betekende had Isolde niet gevraagd. Dat er een oorlog in de lucht hing, had ze tot voor kort geen weet van gehad.
Benjamin vroeg haar vervolgens wat zij wou. Haar blik gleed naar de dranken voor hem. ‘Doe maar wat thee, alsjeblieft.’ Nadat Benjamin deze voor haar had ingeschonken, had ze de dampende mok dankbaar aangepakt en de rest van haar ontbijt bij elkaar gezocht. ‘Maar oké, het is altijd goed om een bekend gezicht te zien.’ Ging Benjamin verder toen ze samen naar een van de lege tafels liepen en plaats namen. ‘Daar heb je gelijk in, ik ben blij dat jij er bent.’ Vertrouwde ze hem zachtjes toe. Het voelde goed om onder leeftijdsgenoten te zijn, maar tegelijkertijd was Isolde bang dat ze met niemand zou klikken. Al vond ze zichzelf niet sociaal ongemakkelijk, hooguit wat verlegen, maar dat kwam vooral door haar opvoeding. Onder de mensen kwam ze gewoon maar zelden, waardoor het altijd even spannend bleef.
’Zin je eerste echte les?' Vroeg Benjamin vervolgens, waarna hij een slok van zijn koffie nam. Ze knikte enthousiast. ‘Ik kijk er naar uit!’ Ze meende het. Een les volgen wat geen privéles was kon ze zich amper voorstellen. ‘Volgen wij dezelfde lessen?’ Ging ze vragend verder, waarbij haar blauwe ogen zijn donkerbruine kruiste.

ISOLDE LORELEI ADLER

Sometimes you have to lose the battle to win the war
nineteen • new studente • with benjamin • at hallways

"Great things come from hard work and perseverance. No excuses."

someone out there feels better because you exist

Index RPG Actieve Topics Zoek