[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic 2 - Speeltopics

Ryker’s eerste dag was een rollercoaster van emoties geweest. Waar het slecht begonnen was door zijn familie en verergerd werd door Suze’s grote mond, eindigde hij de avond perfect. Eleonore leek niet meer boos op hem te zijn voor het bewust negeren van haar brieven en voelde ze zich zelfs schuldig voor het veroorzaken van Ryker’s blauwe oog. Natuurlijk had zijn ex-vriendin er niets mee te maken, maar dat hoefde zij niet te weten. Op deze manier kon hij haar makkelijk onder zijn duim houden. Daarnaast, als kers op de taart, had hij de bloedmooie Aurora nu naast hem in bed liggen. Het tweetal had er een verhitte, gezellige avond van gemaakt. Hoewel alles perfect leek te gaan voor Ryker, was er een persoon die hem nog tegen zat en nu zelfs meer dan normaal: Dagmar.
      Alleen al de gedachte aan haar liet kokende woede opborrelen, al kon Ryker zichzelf ook wel slaan voor het - het niet doorhebben. Nu hij erover nadacht vielen al haar Joodse kenmerken meteen op. Zo lelijk, dat hij dat ooit aantrekkelijk had gevonden. Waarschijnlijk was hij gewoon blind van liefde geweest toendertijd. Dat moest haast wel. Zelfs 13-jarige Ryker had namelijk niet van Joden gehouden, toch? Nee, dat kon niet, want die groep mensen was al jaren bezig zijn land omver te helpen. Dat zou verraad naar zijn volk zijn geweest. Ryker besloot dat hij gewoon verblind was en Dagmar niet had aangezien voor het monster dat ze daadwerkelijk was. Ze had hem gemanipuleerd, hem betoverd met haar duivelse, Joodse ogen. Ryker’s hand balde zich tot een vuist. Het werd tijd Dagmar voor eens en altijd een les te leren.
      Langzaam draaide hij zijn hoofd om naar de nog slapende Aurora. Hij strook zachtjes door haar haar en gaf een klein kusje op haar voorhoofd, vooraleer hij uit bed stapte. Een korte blik op Wolfgang’s bed liet weten dat hij de nacht bij zijn vriendin had doorgebracht. Ryker schudde kort zijn hoofd, de zwakkeling dat het ook was. Durfde niet eens alleen in zijn buurt te zijn en dát moest uiteindelijk zijn thuisland gaan redden? Ryker kleedde zich snel aan en schreef een briefje voor Aurora waarin stond dat hij vroeg iets moest afhandelen en of ze zin had om elkaar te zien bij de lunch. Het was niet alsof hij al gevoelens had voor de dame, maar hij vond het lullig om zonder iets te laten weten bij haar weg te gaan. Anders zou hij ook niet bepaald de gentleman zijn die hij altijd beweerde te zijn. Nadat hij zijn ochtendroutine had afgewerkt, opende Ryker de slaapkamerdeur en verliet hij de ruimte.
      Zijn voetstappen galmde door de verlaten gingen heen. Zo vroeg in de ochtend, lang voordat het eerste lesuur zou beginnen, was er haast niemand wakker. Het was Ryker’s favoriete tijd van de dag, waar hij in alle rust zijn plannen voor de dag kon uitvoeren. Niemand die hem kon storen, niemand die hem kon tegenhouden als hij iets deed wat tegen de regels was. Iets wat vooral op dit moment belangrijk was, daar hij Dagmar een lesje wilde leren voor het achterhouden dat ze een vieze Jood was. Ryker wist dat ze elke ochtend voor de lessen doorbracht in het lokaal dat fungeerde als redactie voor de schoolkrant. Het was een godvergeten plek, zeker op dit tijdstip en perfect om haar slechte gedrag te corrigeren. Met elke stap die hij dichter bij Dagmar zette, werd de grijns op zijn gezicht groter. Een gevoel van extase nam zijn hele lichaam over. Het was te lang geleden dat Ryker zijn oudste ex-vriendin machteloos had laten voelen en de angst in haar smerige, Joodse ogen had gezien.
      Eenmaal aangekomen bij de redactie, gooide Ryker zonder enige waarschuwing de deur open, waardoor het voorwerp tegen de muur knalde. Het harde geluid liet Dagmar verschrikt opkijken. “Ook goedemorgen, Jørgensen,” zei Ryker, terwijl hij tegen de deurpost aanleunde. “Ik kom je gewoon even vergezellen op deze mooie maandagochtend. Ik neem aan dat je wel weet waarvoor ik hier ben toch?” vervolgde hij. Een charmante glimlach verscheen op Rykers lippen, terwijl hij Dagmar subtiel bekeek. Ze had geluk dat ze weinig Joodse gezichtskenmerken had. Eigenlijk alleen haar lange, donkerbruine lokken. Oh, hoe graag Ryker deze nu wilde afknippen, zodat hij er niet meer naar hoefde te kijken. Zodat Dagmar vernederd zou worden. Het was het minste wat ze verdiende voor het manipuleren van zijn gevoelens destijds.
      “Was je kus met Johann gistervond lekker trouwens? Moet haast wel, hè? Gezien jullie daarna samen vertrokken zijn. Vertel me eens, is die loser goed in bed? Of is zijn slurf net zo zwak en miezerig als hijzelf?” vroeg Ryker na een korte stilte, waarna hij langzaam de ruimte in stapte en de deur achter zich sloot.