[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic 2 - Speeltopics

Ik lieg niet tegen je, Ryk. Echt niet. De woorden galmden na in Ryker’s hoofd. Realiseerde Dagmar zich niet dat die opmerking zelf een leugen was? Het meisje had wel lef om zich zo te gedragen, dat moest Ryker haar meegeven. Of wellicht dat ze gewoon te dom was om te snappen dat zulke reacties haar alleen maar meer in gevaar brachten. “Alleen maar meer leugens,” siste Ryker, waarna hij Dagmar op de grond duwde
      Het gevoel van macht dat Ryker voelde zodra hij op Dagmar’s lichaam plaats had genomen was onbeschrijfelijk. Het gaf hem een intense adrenaline kick. Een psychotische grijns verscheen op zijn gezicht, terwijl hij toekeek hoe de brunette zich tevergeefs uit zijn greep probeerde te wurmen. Het lukte haar niet, natuurlijk niet. Ryker wist precies hoe hij mensen moest vastklemmen, deed het regelmatig. Hopelijk voelde Dagmar zich net zo hopeloos als dat ze keek, wetende dat ze afhankelijk was van Ryker’s genade. Iets wat hij niet kende. Montreuxe was het enige wat Dagmar op dit moment beschermde van de dood, wat een groot geluk was voor het meisje. Haar gezicht zou onaangeraakt blijven, ondanks dat Ryker het liefst al haar tanden eruit sloeg. Het kostte hem dan ook een enorme zelfcontrole zijn vuisten bij zich te houden.
      De golf van shock die over Dagmar’s gezicht vloeide toen Ryker het krantenartikel aan haar liet zien, gaf hem een nieuwe dosis serotonine. Het besef dat hij haar geheim wist, de angst voor wat de gevolgen hiervan waren. Dagmar’s gezicht was als een boek te lezen. Ze probeerde te praten, maar stopte al snel, zich realiserend dat er niks meer viel te zeggen. Ze was erbij, haar geheim was geen geheim meer. De machtspositie die Ryker nu over haar had was groot en het maakte hem zielsgelukkig. Hij kon haar alles laten doen en zeggen wat hij wilde, omdat hij anders over haar ware aard zou vertellen. Zelfs zijn eigen geheimen waren nu veilig. Geen haar op Dagmar’s hoofd die er nu nog aan dacht om aan iedereen te vertellen dat Ryker haar had geslagen. Ze wist wel beter.
      Enkele seconden later stond Dagmar tussen de muur en zijn lichaam geklemd. Zijn ex-vriendin sprak een waterval aan woorden en smeekbedes, maar Ryker blokkeerde het gejank. Hij wilde haar smeekbedes en excuses en spijtbetuigingen niet horen. Ze hadden geen enkel effect op de jongen. Ryker had zijn plan al klaar: hij zou het leven van Dagmar zuur maken, te beginnen vandaag. Het waren twee harde stompen in haar maag die volgde. Voor enkele tellen gleed Ryker’s blik over haar gezicht. Naar haar schitterende, blauwe ogen, waar hij ooit zo verliefd op was geweest. Nu wilde hij niets liever dan ze dichtrammen. Zoveel dingen die Ryker wilde doen aan haar gezicht, maar het kon niet. Hij had een reputatie hoog te houden.
      Ryker’s lichaam voelde de duw in zijn borst, voordat zijn brein het registreerde. Het was een moment van gewichtsloosheid, terwijl hij door de lucht viel richting de grond. Daarna sloeg de paniek toe, waarin hij wanhopig naar een voorwerp zocht waar hij zich aan kon vasthouden. Die was er niet. De punt van de tafel was hard. Een scherpe pijn verplaatste zich als licht door zijn lichaam heen. Ryker voelde zich lam worden, voelde hoe er bloed uit zijn hoofd sijpelde. Zijn bewustzijn begon te flikkeren. In de verte zag hij een wazige Dagmar, die in paniek leek te zijn om iets. Ryker wist niet goed meer waarom. Was zij de reden dat hij hier op de grond lag? Voelde ze zich schuldig?
      Zwarte vlekken vulden langzaam Ryker’s gezichtsveld en hij probeerde het weg te knipperen. Het hielp niet, maakte het alleen maar erger. Toen was het donker, stil. Ryker hoorde geen stemmen meer, zag geen gepanikkeerde Dagmar meer. Was hij dood? Had zij hem vermoord? Wat zouden zijn ouders hiervan vinden? Waren ze blij dat ze eindelijk van hem af waren, of voelden ze toch enige liefde voor hun zwarte schaap? Ryker hoefde het niet eens weten, het maakte hem niet meer uit. Als hij dood was zou hij ze toch nooit meer zien. Het was een gedachte die Ryker verrassende kalmte en blijheid gaf: hij was eindelijk van zijn familie af.

Het verschil tussen zijn reactie toen hij tegen Voss was opgebotst en nu tegen de onbekende blonde schone kon niet groter zijn. Aleksey had er nooit moeite mee gehad om de beste versie van zichzelf te zijn wanneer hij in vrouwelijk gezelschap verkeerde. Hij was datgene wat men van een voormalig voorzitter zou verwachten: een gentleman. De reactie van de personen tegen wie hij was opgebotst lag echter dichter bij elkaar: Voss had – terecht – nerveus geleken; de blondine voor hem leek zich al evengoed ongemakkelijk te voelen. Hoewel de rest van zijn gezicht neutraal bleef, sloegen zijn ogen geamuseerd gade hoe haar wangen kleurden en hoe ze hakkelend de schuld op zich leek te nemen alsof hij het haar verweet.
      “Ik – eh, het spijt me. Ik lette niet op en…” Juist toen hij haar uit haar lijden wilde verlossen door te zeggen dat het in orde was, onderbrak een welbekende stem de excuses en werd Alek afgeleid. Hij was niet de enige die een val had voorkomen, zag hij nu. Achter haar stond de jongen die het vorige jaar voor zijn vertrek wel meer leed had voorkomen.
      “Lex Belov. Dat ik jou hier nog eens terug zou zien,” hoorde hij de verbazing in Reiners stem. Hij groette de blonde jongen met een zeldzame grijns op zijn gezicht. Pas nu dat de aandacht niet langer onverdeeld op de blondine was gevestigd, leek ze door te hebben dat ze nog altijd krampachtig de stof van zijn shirt beethield. Het ontging Alek niet dat ze deze snel – naar alle waarschijnlijkheid in de vurige hoop dat dit onopgemerkt ging – losliet. Hij gaf haar een subtiele knipoog, al moest zijn aandacht voor de knappe verschijning voor even wijken voor de oude bekende voor hem.
      “Wat goed. Ben je officieel terug, jongen?” hoorde hij de vraag van zijn blonde vriend. De Rus humde instemmend, terwijl hij de handdruk van Reiner krachtig maar joviaal beantwoordde.
      “Je kent me: onkruid vergaat niet,” reageerde hij, om de eventuele twijfel dat hij enkel Asya zou afzetten weg te nemen. “Iemand moet de boel hier een beetje in het gareel houden, nietwaar?” Voorzitter van de beruchte Gentlemen’s club of niet: Alek was iemand die zijn eigen koers voer en niet uit zou wijken voor het maken van korte metten met regels die hem niet zinden. Het zat in het bloed van een Belov om voor niemand te buigen. Dit herinnerde hem aan de andere blondine, die naast hem stond. Met gepaste trots stelde hij Asya aan het tweetal voor, al excuseerde zijn nichtje zichzelf al snel. In het Russisch nam ze kort afscheid van hem en hij wierp haar op zijn beurt nog na dat ze niet moest vergeten wie ze was; de toon moest gezet worden. Het was goed dat ze ging zonder zijn aanwezigheid. Hij zou er immers niet altijd kunnen zijn om een hand boven haar hoofd te houden. Nadat ze nog slechts met z’n drieën over waren, vroeg hij Reiner naar het blonde meisje naast hem.
      “Dit is Serilda LaRue. Ze is nieuw hier, dus ik gaf haar een rondleiding.” Alek zijn blik was op het blozende gezicht van het meisje gericht bij zijn woorden. Zonder schroom nam hij de hand van de blondine die nu een naam had gekregen in de zijne, om er kort en vederlicht zijn lippen op te drukken.
      “Het is goed je te ontmoeten, Serilda. Vergeef me mijn onhandigheid,” kwam hij terug op het vooral door hoffelijk de schuld op zich te nemen, al bleef hij er niet veel langer bij stilstaan. Hij was benieuwd naar het meisje. “Maar LaRue, hm?” herhaalde hij dus, de achternaam traag uitsprekend. Onmiskenbaar Frans. Hij nam de schuchtere blondine in zich op. Alek wist niet wat er in Frankrijk in het water zat, maar de Françaises van Montreuxe waren een klasse apart. “Français, non? Wat brengt je naar Montreuxe?” vroeg hij. De Rus wist graag met wie hij te maken had. Hij hoorde liever wat iemand dreef, dan dat hij doorvroeg over een futiliteit als hoe haar rondleiding haar was bevallen. Het was door de jaren heen een tweede natuur voor hem geworden om personen te doorgronden, of in ieder geval een poging te doen alsof. Sommigen zouden het wantrouwend of achterdochtig noemen, maar hij noemde het zelf liever calculerend. Alek zat er niet graag naast.
      “Heb je straks tijd voor een sigaret, Lex?” hoorde hij zijn vriend vragen. Kort wisselde hij een blik van verstandhouding met de blonde reus uit. Hoewel ze elkaar al ruim een jaar niet gezien hadden, wist hij nog steeds precies wat hij aan Reiner had. Aleksey twijfelde er niet over dat de jongen zo zijn vragen had over zijn onaangekondigde terugkeer. Met zangvogeltje Dagmar was het wellicht een kwestie van tijd voordat de nietsvermoedende leerlingen van Montreuxe een vals beeld voorgeschoteld zouden krijgen, maar het was niet voor niets dat hij de dame hoogstpersoonlijk over zijn terugkeer wilde vertellen. Het was niet alsof hij zich geneerde voor wat er met Eichenauer was gebeurd of de status die dit hem had gegeven. Sterker nog: het zinde hem wel. Het voorval mocht een waarschuwing zijn voor iedereen die hem dwars dacht te kunnen zitten. Maar het was niet meer dan dat. Het incident was geen sensatieverhaal dat rondgezongen hoefde te worden. Reiner hier voor hem leek dit zonder problemen aan te voelen. Het was niet het juiste moment of de juiste plek om dieper in te gaan op zijn rentree.
      “Met jou altijd,” reageerde hij dan ook kalm. “Ik heb wat vanuit Rusland meegesmokkeld. Goed spul. Denk dat je ’t zult waarderen.” Onder het genot van een goede sigaret zouden de twee vrienden elkaar wel bijpraten. Het was immers niet enkel zijn terugkeer waar ze het over zouden moeten hebben. Dat bleek wel bij het horen van Reiners volgende woorden.
      “Je hebt een mooi feestje gemist gisterenavond. Had je niet even een dagje eerder kunnen komen?” De openingsfeesten van de Gentlemen’s club waren berucht en dat was met een reden. Het was een feit dat hij er graag bij zou zijn geweest en eerder zijn herintrede had kunnen maken. Het schoolbestuur was er echter alles aan gelegen om zijn terugkeer juist zo geruisloos mogelijk te laten verlopen. Al te rouwig kon hij er niet om zijn. Als geen ander wist hij dat er meer feesten zouden volgen; feesten waarop hij zich als vanouds zou laten gelden.
      “De plicht riep,” beantwoordde hij de vraag niet geheel naar waarheid. “Kan ik ervan op aan dat je me straks geen enkel detail bespaart? Straks met het roken wil ik alles horen wat ik heb gemist – niet alleen van het feest.” Aleksey twijfelde er niet aan dat hij veel had gemist het afgelopen jaar en als hij iemand vertrouwde er nauwkeurig verslag van te doen dan was het Reiner wel. Kort blikte hij van zijn goede vriend naar Serilda, waarbij hij zijn keel schraapte.
      “Maar vergeef me mijn manieren. Ik zal jullie niet langer ophouden. Reiner – ik zie je later. For old times sake.” Hij richtte zich weer tot de blondine aan Reiners zijde, voordat hij zijn weg wilde vervolgen om zijn gezicht bij meer mensen te laten zien en het tweetal hun rondleiding te laten vervolgen.
      “Laat het me weten als ik ooit iets kan betekenen, Serilda,” sprak hij op neutrale, maar niet onvriendelijke toon. “Vrienden van Reiner zijn vrienden van mij.” Dat de Rus zelden iets voor niets deed, daar hoefde ze nu nog niet achter te komen.