[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic 2 - Speeltopics

29 okt 2021 - 15:08 Iotte is offline

Iotte 955

IN TIMES OF PEACE, PREPARE FOR WAR
“Be careful, only those you trust can betray you”

Rollentopic • Praattopic 5 • Speeltopic 1

VOLGORDE
—

ALONE
[face=arial —

NOG NIET IN HET VERHAAL
Eleonore, Dagmar, Anna, Suze, Aurora, Anastasiya, Serilda, Eva, Isolde, Viktoriya, Wolfgang, Johann, Klaus, Lorenzo, Benjamin, Reiner, Nathanaël,, Finlay, Ingvar, Salvatore, Morritz, Aleksey

HET VERHAAL

First of September, 1938
Na het einde van de eerste wereldoorlog in 1918 bleef het onrustig in Duitsland. De verloren oorlog en het aftreden van Keizer Wilhelm II zorgde voor veel ontevredenheid onder de Duitse bevolking. Daar maakte de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij (NSDAP) dankbaar gebruik van. Hun leider Hitler wist met zijn spreektalent steeds meer leden te werven, waarna hij in 1923 door middel van een mislukte staatsgreep de macht probeerde te grijpen. Nadat Hitler met een relatief lichte straf vrijkwam wou hij de macht op een legale manier veroveren middels politieke wegen en deed dit met veel succes. In de jaren die volgden is Hitler steeds machtiger geworden, waardoor hij zelfs in januari 1933 verkozen werd tot rijkspresident, wat vrijwel direct leidde tot een verdeeldheid in Nazi-Duitsland tussen zijn voor- en tegenstanders. Langzaam maar zeker veranderde Hitler Duitsland van een beginnende democratie in een totalitaire staat, met hemzelf als absolute dictator.

Ergens op het platteland op de grens van Duitsland en Zwitserland, ver weg van de politieke machtspelletjes, staat Montreuxe; een chique kostschool voor jongens en meiden tussen de 12 en 21 jaar. Montreuxe staat bekend om haar uitstekende educatie en haar excellente leerprogramma's. Al generaties lang worden studenten vanuit heel Europa daardoor naar Montreuxe gestuurd. In deze RPG richtte we ons op de achtstejaars, die na een turbulente zomer thuis - al dan niet geïndoctrineerd, terugkeren naar Montreuxe voor een nieuw schooljaar. Hitler wordt met de dag voelbaar sterker, wat zorgt voor een gespannen sfeer. Toch heeft er al die jaren binnen de muren van Montreuxe rust en vrede geheerst. De ligging van het internaat in the middle of nowhere heeft hierbij een grote rol gespeeld. De studenten hebben daardoor al die tijd maar weinig meegekregen over wat zich in de buitenwereld afspeelt. Technologie is in deze tijd nog amper ontwikkeld, waardoor de leerlingen afhankelijk zijn van de krant en de brieven van hun geliefden die eens in de zoveel tijd worden geleverd.
De kostschool heeft altijd gefungeerd als veilige haven, maar met een aankomende oorlog in het vooruitzicht lijken de spanningen tijdens de zomer hoog op gelopen te zijn. Er hangt iets in de lucht, dat niemand kan negeren. Iedereen bereidt zich, bewust of onbewust, voor op wat er komen gaat. Zo keren niet alle studenten dit schooljaar terug en worden vriendschappen meer dan ooit op de proef gesteld. Wie is er nog te vertrouwen?

Ondanks dat onze characters aan de vooravond van de tweede wereldoorlog staan, blijft het een internaat vol tieners, die midden in hun pubertijd zitten, dus drama gegarandeerd.[/center]

ACHTSTEJAARS

♀
• Eleonore Madeline de Marigny — Ester Expósito — Varian — 1.2
• Dagmar Elin ~~Cohen~~ Jørgensen ✡ — Renee Murden — Iotte — 1.1
• Anna Pradl — Imogen Poots — Livgardet — 1.1
• Suze Mae Polak ✡ — Bogdan Kadritskaya — Reeses — 1.4
• Aurora Camorra — Cindy Kimberly — calice — 1.4
• Anastasiya Pelagiya Belova — FC — Epione — 1.5
• Serilda Marie LaRue — Scarlett Leithold — Rionach — 1.5
• Eva Mina Maria Reiss — FC — Dimitrescu — 1.6
• Isolde Lorelei Adler — Romee Strijd — Iotte — 1.6
• Viktoriya Olesya Drozdova — FC — Varian — 1.6

♂
• Wolfgang Theodore Schultze — Froy Gutierrez — Iotte — 1.1
• Johann Franz Voss — Janis Ancens — Livgardet — 1.2
• Klaus Kahl — Lucky Blue Smith — calice — 1.3
• Lorenzo Andrea Cavallo — FC — Epione — 1.2
• Benjamin Adrian Ziegler — Daniel Brühl — Zemo — 1.3
• Reiner Artur Birchenfelt — Chris Evans — Dimitrescu — 1.4
• Nathanaël Izja Borghesius — Maxence Danet-Fauvel — Amren — 1.5
• Finlay Docherty — FC — Varian — 1.6
• Ingvar Gustav Sernander — Philip Kamper — Livgardet — 1.6
• Salvatore Camorra — Tom Cornelisse — calice — 1.6
• Moritz Peer ~~Cohen~~ Clérrisseau — FC — Reeses — 1.6
• Aleksey Belova — FC — Tad — 1.6

REGELS
• Er is een minimum van 150 woorden
• De hoofdregels van Quizlet gelden ook hier
• 16+ is toegestaan, gelieve wel boven je post vermelden
• Houdt het gezellig en leuk voor iedereen
• Bij voorkeur minimaal 1 keer in de week de mogelijkheid hebben om te kunnen posten, mocht dit niet lukken, laat me dit dan alsjeblieft van te voren weten, bij twee weken radiostilte is er een kans dat je uit de RPG wordt gezet
• Indien je niet meer met deze RPG mee wil doen, gelieve jezelf uit te schrijven bij Iotte
• Vermeld de naam van je char, de plek waar hij/zij is en het gezelschap boven je post

KAMERINDELING

Herren
Kamer 801 — Nathanaël Izja Borghesius & Lorenzo Andrea Cavallo
Kamer 802 — Wolfgang Theodore Schultze & Aleksey Belov
Kamer 803 — Johann Franz Voss & Reiner Artur Birchenfelt
Kamer 804 — Benjamin Adrian Ziegler & Klaus Kahl
Kamer 805 — Salvatore Camorra & Ingvar Gustav Sernander
Kamer 806 — Finlay Aurelio Docherty & Moritz Peer Clérrisseau

Damen
Kamer 807 — Dagmar Elin Jørgensen & Anastasiya Pelagiya Belova
Kamer 808 — Eleonore Madeline de Marigny & Anna Pradl
Kamer 809 — Isolde Lorelei Adler & Eva Mina Maria Reiss
Kamer 810 — Serilda Marie LaRue & Aurora Camorra
Kamer 811 — Viktoriya Olesya Drozdova & Meike Schmidt (NPC)
Kamer 812 — Suze Mae Polak & Sophie Jacobs (Joodse NPC)

ROOSTER

LESOVERZICHT

[center]AARDRIJKSKUNDE
Dagmar Elin Jørgensen
Johann Franz Voss
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

BIOLOGIE
Frederick Ryker Aschenburg
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt

ECONOMIE
Wolfgang Theodore Schultze
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Valentino Camorra
Inez Renata Borghesius

FILOSOFIE
Muriel Ada Durchdenwald
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Valentino Camorra

FRANS
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Lucrezia Dulce De Angelis
Inez Renata Borghesius

GESCHIEDENIS
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Maringy
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Reiner Artur Birchenfelt
Inez Renata Borghesius

KUNST
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Marigny
Lucrezia Dulce De Angelis

LEVENSBESCHOUWING
Dagmar Elin Jørgensen
Aurora Camorra

MAATSCHAPPIJLEER
Reiner Artur Birchenfelt

M&O
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Frederick Rycker Aschenburg
Inez Renata Borghesius

MUZIEK
Anna Pradl
Valentino Camorra

NATUURKUNDE
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

SCHEIKUNDE
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

TECHNIEK
Benjamin Adrian Ziegler
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss

S P O R T T E A M S

HOCKEY
Captain Dames: Eleonore Madeline de Marigny
Dagmar Elin Jørgensen (midmid)

Captain Mannen: Frederick Rycker Aschenburg

KORFBAL
Captain Dames: Inez Renata Borghesius
Johann Franz Voss

PAARDRIJDEN
Anna Pradl

SCHAKEN
Eleonore Madeline de Marigny
Johann Franz Voss
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra
Valentino Camorra
Reiner Artur Birchenfelt

TENNIS
Anna Pradl
Muriel Ada Durchdenwald

VOETBAL
Captain Heren: Wolfgang Theodore Schultze (linksback)
Lorenzo Andrea Cavallo (links mid)
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler (spits)
Reiner Artur Birchenfelt (spits)
Valentino Camorra

E X T R A

DAMES BAKCLUB VOOR THEEKRANSJES
Voorzitter: Anna Pradl
Aurora Camorra

DEBAT CLUB
Voorzitter: Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Ryker Aschenburg
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny

ETIQUETTE
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Klaus Kahl
Lucrezia Dulce De Angelis

GENTLEMEN'S CLUB
Voorzitter: Klaus Kahl
Rechterhand: Wolfgang Theodore Schultze
Bestuur
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Valentino Camorra

GODSDIENS
Reiner Artur Birchenfelt

GYM
Reiner Artur Birchenfelt

GYMNASTIEK
Suze Mae Polak

JOODSE CLUB
Voorzitter: Suze Mae Polak
Dagmar Elin Jørgensen

KLASSIEKE TAAL
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra

NEWSPAPER CLUB
Voorzitter: Dagmar Elin Jørgensen
Lorenzo Andrea Cavallo
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

POLITIEKE WETENSCHAP
Reiner Artur Birchenfelt

Nog geen vakken opgegeven: Adalyn, Felix

VERJAARDAGEN

RELATIELIJSTJES

[ bericht aangepast op 7 feb 2022 - 20:12 ]

someone out there feels better because you exist

18 feb 2022 - 23:05 Kobyla is offline

Kobyla 19314

Ingvar Sernander

19 • With Aurora • at the main hall

❝ I won’t be the first to fall. But will I be the last to stand? ❞

Ingvar wist dat hij voorzichtig moest zijn met wie hij vroeg naar hun mening over deze nieuwe maatregels, maar hij vertrouwde erop dat hij Aurora wel voorzichtig zou kunnen polsen. Eerder had ze in ieder geval niet tegen de Joden geleken. Daarnaast wilde hij graag op de hoogte zijn van iedereen meningen. Hoewel hij niet snapte wat die Duitsers nou precies tegen de Joden hadden, wist hij beter dan hen tegenspreken. Gewoon meegaan met de stroming en de macht pakken die hij krijgen kon. Hij gaf dan ook absoluut meer om zijn eigen reputatie dan om medeleerlingen. Toch wilde hij wel eens af en toe veilig kunnen klagen en hij was nieuwsgierig naar in hoeverre Aurora te vertrouwen was.
Hij haalde haar uit wat gestaar met zijn vraag, maar dat boeide hem weinig. Hij voelde niet de behoefte om uit te zoeken naar wie ze staarde, vast één van de typische vrouwenjagers van de school. Het was juist ergens wel grappig om eens te kijken hoe ze zou reageren als hij haar in zo iets, naar haar idee vast belangrijks, stoorde.
'Zolang ze de feestjes maar niet gaan verbieden,' merkte ze schouderhalend op. Duidelijk niet geïnteresseerd in zijn vraag of anders niet bereid om er een echt eerlijk antwoord over te geven. Oké dan, hij zou later haar mening nog wel uit haar krijgen, maar hij begreep dat dit niet de meest ideale locatie voor zulke vragen was.
'Desnoods houden we dan gewoon geheime feestjes,' vertrouwde hij haar toe met een grijns. 'Maak je maar geen zorgen, aan feestjes zal je geen tekort hebben.' Niet dat Ingvar zelf nu zo dol was op feestjes, maar het was wel belangrijk dat hij er in ieder geval bij was. Het was een manier om aan de praat te raken met mensen, om zo zijn invloed en populariteit te vergroten. Hij vond het daarom dan ook nog best wel jammer dat hij het eerste feestje van het jaar had gemist, zo had hij niet zijn stempel kunnen drukken, hadden hij en Eva geen grotere entree kunnen maken.
'Je gaat me toch niet vertellen dat jij geweld aanmoedigt?' vroeg Aurora hem met een lach na zijn opmerking over de bokslessen. Direct trok Ingvar een verontwaardigde blik. Oh, absoluut niet, maar dat betekende niet dat hij zich er niet mee kon vermaken. 'En ik maar denken dat Zweden vredelievender waren dan Zuid-Europeanen.' Ze zuchtte overdreven, terwijl hij met zijn hoofd schudde om zijn eerdere verontwaardigde blik kracht bij te zetten. De blik die ze nu op hem richtte, deed hem wel even grinniken. 'Bovendien, ik denk niet dat jij meer sport nodig hebt, of wel?' voegde ze nog toe.
'Oh, nee, ik zou geweld nooit aanmoedigen,' verdedigde hij zichzelf. 'Maar dat betekent niet dat ik niet kan genieten van hoe de geweldlievende Duitsers elkaar proberen af te maken.' Hij wist ook wel dat lang niet alle Duitsers hier op school van geweld hielden, maar er zaten er heus wel een paar tussen, niet alleen Duitsers ook. Die zouden zichzelf vast nauwelijks kunnen inhouden zodra ze uitgedaagd werden en naar die uitdagingen was Ingvar juist nieuwsgierig. 'Daarnaast kan meer sport vast geen kwaad.' Hoewel hij nooit het leger in zou willen, vond hij het wel belangrijk om zichzelf fit te houden. Je wist nu eenmaal nooit in wat voor situatie je terecht zou kunnen komen, dus de extra lessen boksen konden ook zeker geen kwaad. Hij was alleen niet de persoon die dit zou gaan uittesten op medeleerlingen.
'Maar jij dan Ingvar, ben jij blij met de veranderingen?' probeerde Aurora vervolgens nog bij hem te vissen, haar hoofd ondertussen op zijn schouder leggend. Sneaky, sneaky, niets loslaten over haar mening, maar vervolgens wel naar de zijne vragen. Hij keek haar dan ook met een opgetrokken wenkbrauw aan. Hij negeerde hoe ze tegen hem aan leunde, hij kon niet zeggen dat hij het vervelend vond, maar hij wilde haar ook niet dit genoegen geven.
'Oh, ik krijg een vrij nietszeggend antwoord, maar je probeert wel mijn serieuze mening te krijgen?' vroeg hij haar, een lichte twinkeling in zijn ogen. Ze konden prima een spelletje gaan spelen als zij dit wilde. Hij was wel benieuwd naar of ze bereid was om enkele geheimen prijs te geven in ruil voor wat informatie vanuit zijn kant. Of zou ze bij het eerste beste beetje uitdaging opgeven? Het zou hem in ieder geval wel teleurstellen.
Hun gesprek werd onderbroken door een jongerejaars van de Gentleman's club die kwam verkondigen dat er over vijf minuten een bijeenkomst was. Oh, dat was interessant. Zou Klaus eindelijk laten weten wie de opvolger werd van Ryker en de nieuwe secretaris mocht worden? Ingvar bleef hopen dat de keuze op hem zou vallen, hij had de afgelopen weken in ieder geval duidelijk laten weten dat hij maar al te geïnteresseerd was in de positie.
'Je hoort het, je hebt niet veel tijd om proberen mijn antwoord op jouw vraag te krijgen,' grijnsde hij haar toe. 'Blijkbaar zijn er belangrijke zaken te bespreken.' Hij haalde zijn schouders toe en nam in ieder geval van het moment gebruik om rechtop te gaan zitten, Aurora voorzichtig van zijn schouder afhalend. 'Dus, ga je me nog wat vertellen of vragen, of kan ik gaan?' vroeg hij haar uitdagend.

20 feb 2022 - 15:54 Kobyla is offline

Kobyla 19314

Johann Voss

19 • With Serilda • in the main hall

❝ Who will stop all this madness that has consequences no man understand? ❞

De speech had Johann met een onprettig gevoel achtergelaten en na een tijdje voelde hij ook weer Klaus' blik even op hem gericht worden, juist net na hij wegkeek van Reiner. Hij moest zichzelf afleiden en de aandacht van hem afkrijgen. Dus besloot hij om tegen Serilda naast hem te gaan praten. Hopelijk zou het beeld van hem pratend met een meisje Klaus weer even tevreden stellen. Kon het meisje hem hopelijk afleiden van al het nieuws dat ze net te horen hadden gekregen, dat hem ook zenuwachtig maakte voor zijn eigen toekomst. Als de Nazi's al zo veel invloed hadden hier, kon dat niet veel beter zijn. Niet zodra iemand besloot om zijn geheim te openbaren.
Ze leek wat verrast door zijn plotselinge benadering, maar gelukkig zag hij al vrij gauw een lichte glimlach op haar lippen. Al kon deze altijd nog gemaakt zijn om hem niet te tonen hoe geïrriteerd ze eigenlijk was. Wat dat betreft vond hij vrouwen altijd erg ingewikkeld om in te schatten en veel van de meiden op deze school waren wel zo hooghartig.
'Jawel, ik moet het allemaal nog wel een beetje beter leren kennen, maar ik mag niet klagen verder,' beantwoordde ze zijn vraag. Weer een korte glimlach, waarna ze nog even na lijkt te denken. 'De vraag is nu alleen, blijft dat ook zo?' De woorden leken eruit te komen voor ze er erg in had, want vervolgens draaide ze haar ietwat rode hoofd van hem weg.
'Ach, deze plek leren kennen komt met de tijd, de eerste paar maanden was ik ook vaker verdwaald dan niet,' hij probeerde bemoedigend te glimlachen, haar blijkbare schaamte te negeren. Hij snapte het niet geheel en was nieuwsgierig naar waarom ze bang was dat er voor haar ook maatregelen zouden gaan gelden. Tenminste, zo vatte hij haar woorden op. 'Ben je bang dat ze zich uiteindelijk ook tegen buitenlanders zullen keren?' vroeg hij haar zachtjes, ondertussen naar haar toe leunend. Hij was zich de afgelopen paar maanden steeds bewuster geworden van hoe makkelijk gesprekken opgepikt konden worden, hoe voorzichtig hij moest zijn. Daarnaast was haar Franse naam en accent hem niet ontgaan. Het zou hem in ieder geval weinig verbazen als ze iedereen die niet Duits was ook steeds meer begonnen te haten. Wat dat betreft was hij zelf gelukkig nog veilig nu Oostenrijk tot het Duitse rijk behoorde.
Wat dat betreft had hij wel gefaald tot zichzelf afleiden van wat er zojuist gezegd was. Op één of andere manier was het gesprek daar toch weer terecht gekomen. Dan maar in die trant het meisje naast hem verder gerust proberen te stellen. Hopelijk zouden er inderdaad ook niet veel van zulke bijeenkomsten nodig zijn.
'Nou, zeg dat,' klonk haar gemompelde antwoord, toch duidelijk geïntimideerd door al dit. Totdat ze blijkbaar iemand zag naar wie ze haar hand op stak. Johann volgde zijn blik en zijn ogen vernauwden zich toen hij doorhad dat ze naar Klaus zwaaide. Verdomme, dat kon geen al te best teken zijn. Vrienden van Klaus mochten hem vaak ook niet. 'Is het wel al eens eerder voorgekomen, een bijeenkomst als dit hier op Montreuxe?' vroeg ze hem nog toen haar aandacht weer op hem viel.
'Hmmm, met zulke grote gevolgen? Ik denk alleen die bijeenkomst waarin ook benoemd werd dat de Joodse Club werd opgeheven. Normaal gaat het eerder over het normale doen en laten op de school en ze worden al helemaal niet midden in een semester gehouden.' Maar ergens was hij bang dat zulk soort bijeenkomsten vaker zouden gaan voorkomen dan eerder. De rechten van Joodse studenten en misschien ook studenten van andere groepen werden waarschijnlijk steeds meer ingeperkt de komende tijd. Een ontwikkeling die hij liever niet zag gebeuren, maar waarschijnlijk wel onontkoombaar was.
'Maar, hopelijk is het nu voorlopig niet meer nodig om zulke bijeenkomsten te hebben,' merkte hij op met valse positiviteit. Hij was bang voor andere scenario's, maar dit durfde hij Serilda niet te vertellen. Hij wilde haar geen angst aanjagen en hij moest toch voorzichtig zijn met tegen wie hij zulke woorden uitsprak.

20 feb 2022 - 19:30 Sev is offline

Sev 19203

REINER ARTUR BIRCHENFELT

”By design, he was made for the frontline.”

soundtrack & theme • w. Klaus • Grote Zaal

"Wacht maar, neefje, wacht maar op wat er nog komt. Er zitten mooie dingen in het verschiet voor ons.”
Bijna verrast keek Reiner naar de hand die gebroederlijk op zijn schouder werd gelegd. Klaus was net als Reiner nooit zo gesteld op fysiek contact. Echter leek hij de dag dusdanig heuglijk te vinden, dat hij zowaar voor een schouderklopje ging. Reiner had zijn neefje in geen tijden meer zo opgetogen gezien. Het had iets engs om iemand zo blij te zien met aanzwellende inperkingen die een ander volk keihard zouden raken. Een rilling liep dan ook over zijn rug.
“Wij gaan prachtige dingen zien, let op mijn woorden, ik ga opnieuw gelijk krijgen Rein.”
”Ongetwijfeld,” knikte Reiner beheerst. Klaus liet zijn blik op iemand verderop in de ruimte vallen.
“Hoe is het met Johann?”
De vraag kwam onverwachts, maar Reiner wist zijn koele zelf te blijven. Het gegeven antwoord dat hij niet goed wist wat Johann van de “Untermenschen” vond, om zowel Jo als zichzelf te beschermen, viel niet in goede aarde.
“Hoezo weet je het niet? Je deelt een kamer met hem. Zoek uit wat hij vindt.” Klaus gaf hem een geïrriteerde blik, maar dat deerde niet. Reiner was niet bang voor zijn neefje. “Ik zou het zelf doen, maar Johann en ik liggen elkaar niet. Bovendien weet ik wel van mijn kamergenoot wat hij vindt.”
“Ja, dat is niet zo moeilijk. Jij zit op een kamer met Ben,” antwoordde Reiner, niet onder de indruk. Benjamin Ziegler duwde zijn standpunten niet bepaald onder stoelen of banken. "Wat doet het er überhaubt toe wat iemand als Johann ervan vindt? Hij zit toch niet bij de Gentlemen’s Club.” Hij keek zijn neefje aan. “Waarom houd je je altijd zo met hem bezig?”
Iedereen in hun jaar wist dat Klaus Johann altijd met veel plezier gepest en gekleineerd had. Het was een vreemde, rare obsessie waarmee zijn neefje blijkbaar wilde laten zien dat hij bovenaan de spreekwoordelijke voedselketen stond. Reiner was absoluut niet vies van een beetje hiërarchie, maar geloofde niet dat het neerhalen van anderen de manier was om je eigen kracht tentoon te stellen.
Nadat gespreksonderwerp Johann voor even afgerond leek te zijn, verschoof Klaus’ aandacht naar Eva, die met een voor hem onbekend meisje stond te praten. Klaus stak direct van wal toen Reiner vroeg wie het meisje was.
Terwijl zijn neefje haar naam, leeftijd, woonplaats, educatie geschiedenis en familiesituatie opnoemde, kon de blonde Duitser het niet laten om één van zijn wenkbrauwen kort op te trekken. Goede God, was dit hoe Klaus hem ook voorstelde aan nieuwe mensen die naar hem vroegen?
”.. en nu kamergenoot van Eva,” sloot hij zijn opsomming af. Reiner knikte.
”Oké. Isolde dus. Goed om te weten.” Hij ging niet eens vragen hoe Klaus al die dingen wist, aangezien hij geen zin had in een tirade over hoe ‘kennis macht’ was, of iets in die trant. Als je het Reiner vroeg, nam zijn neefje de cultuur op school soms een beetje te serieus. De echte wereld, waar mensen zoals Suze's broer naar onbekende plekken werden afgevoerd en waar kennis dus daadwerkelijk het verschil tussen leven of dood betekende, was daarbuiten. Ver, ver weg van Montreuxe.
“Wat vind jij van al die nieuwe?”
“Er zitten wel knappe dames bij,” antwoordde Reiner terwijl hij zijn schouders ophaalde. “Wat denk je? Zit er iets voor mij tussen?”
Klaus kon de luchtige opmerking niet waarderen. Waarschijnlijk zat hij met zijn hoofd alweer bij Suze. Verdorie. Hij moest echt zijn best doen en een meisje regelen. Het liefst een blonde, keurige Duitse zodat zowel zijn vader als Klaus tevreden zouden zijn. Dat hij zelf meer hield van meisjes met donkere haren, was irrelevant in die kwestie. Jammer, maar goed... wat maakte het ook uit? De persoon waar hij echt van hield, zou toch nooit méér worden dan een goede vriend en een stille wens. Blonde meisjes, donkere meisjes... Wolf zou toch nooit de zijne zijn.
“Help je mij er eentje regelen?” vroeg hij zijn neefje daarom maar.
Klaus knikte weer in de richting van Johann en Serilda.
“Wat weet je van haar?”
“Serilda?” Reiner volgde zijn blik. Reiner wist zeker dat Klaus een opsomming verwachtte zoals de hele encyclopedie van Isolde die de jongen net nog had opgedreund. Nou. Vooruit dan maar.
“Ehm… haar volledige naam is Serilda LaRue. Ze.. is half-Duits, half-Frans. Nieuw op school. Haar lievelingsvakken zijn kunst en muziek en ze is niet zo goed in exacte vakken. Ze is aardig, grappig, een beetje een flapuit..” Hij keek Klaus aan. Was dat genoeg? “Wat weet jij van haar?” vroeg hij hem toen. “Denk je dat ze…” Hij schraapte zijn keel. Ging hij Serilda echt gebruiken als cover-up? Moest hij het überhaupt wel op die manier zien? Misschien… misschien klikten ze wel ontzettend goed op romantisch vlak. Ze was een lief, vrolijk meisje. Wellicht zou ze hem helpen om geen heidense gevoelens meer te koesteren voor Wolfgang. Misschien zou een meisje zoals zij hem terug op het juiste pad krijgen. Terug op koers om zijn doelen te behalen en zijn familie trots te maken.
“.. Denk je dat ze mij leuk zou kunnen vinden?” vroeg hij Klaus. Hoewel zijn stem zoals altijd beheerst en kalm was, kon hij een kleine, onzekere ondertoon niet volledig onderdrukken.

Nadat de jongens het nodige hadden geregeld voor de meeting van The Gentlemen’s Club en de jonge Weissman snel op pad ging om alle leden op te trommelen, keken de twee jongens elkaar weer aan. Klaus’ blik gleed terug naar Serilda en hij knikte naar haar.
“Wil je dat ik een goed woordje voor je doe? Of zal ik gewoon iets voor je regelen?” vroeg hij. Kahl was een aanpakker. Eindeloos discussiëren en nadenken over alle mogelijke opties, was niet aan hem besteed. Daarin verschilden de twee drastisch. In deze situatie, was het echter iets goeds. Hoe sneller Rein aan de arm van een blond meisje liep, hoe beter.
Net als zijn neefje stak ook hij kort eventjes zijn hand naar Serilda op. Johann’s blik vermeed hij als de pest.
“Kennen jullie elkaar goed genoeg dat je een goed woordje voor mij kunt doen?” vroeg Reiner. Klaus stond niet bepaald bekend als de soepele damesfixer van de school. Misschien kon hij dit beter aan Lex overlaten… Reiner wist echter wel beter dan dat idee te opperen. Hij had geen zin om Klaus’ ego onnodig te krenken, dus hij moest het er maar mee doen. “Ik denk dat ik het wel wil proberen met haar,” besloot hij. “Wat.. ga je tegen haar zeggen?”

[ bericht aangepast op 20 feb 2022 - 19:34 ]

ars moriendi

21 feb 2022 - 21:43 Iotte is offline

Iotte 955

Glas.
Overal glas.
Angst, terreur en gegil.
Wolfgang kon zich maar slecht voorstellen wat er die nacht in het Derde Rijk gebeurd was. Begrijpen deed hij evenmin. Hoe vaak had zijn vader hem niet uitgelegd wat voor ongedierten Joden wel niet waren? Duizenden keren waarschijnlijk. Nee, vader zou vinden dat ze precies kregen wat ze verdienden. En daarnaast brachten scherven immers toch geluk?
Het meisje dat naast hem had gezeten was na de speech van Herr Hartmann halsoverkop opgestaan, om vervolgens zonder op of om te kijken de ruimte te verlaten. Iets wat ze beter wel had kunnen doen, indien ze niet had willen struikelen over zijn uitgestoken voeten.
‘Wolf!’ Klonk haar stem schril, waarna ze diep inademende.
‘Suze,’ reageerde hij koeler dan normaal, waarbij hij geen idee had of hij haar nou even bemoedigend moest toelachen of juist niet. Het spel dat gespeeld werd had vanaf vandaag nieuwe regels gekregen en Suze en de rest van haar soort waren nu al uitgekozen tot de grote verliezers.
Kort gleed de blik van de brunette door de ruimte en Wolfgang volgde haar voorbeeld. Je kon maar beter op je hoede zijn. Zeker op een dag zoals vandaag. Niet alleen zij als Joodse had nu veel te verliezen, maar hij ook. Een vriendschap hebben met een Jood, dat kon als vice-voorzitter van de prestigieuze Gentlemen’s Club namelijk echt niet meer.
het meisje voor hem trok zijn aandacht weer, schraapte haar keel en gebaarde naar het podium. ‘Dat.. was nogal wat,’ begon ze. Haar stem klonk net zo ongemakkelijk als hoe Wolfgang zich op dat moment voelde. Ook Suze moest dat gevoeld hebben want ze begon meteen hard op haar lip te bijten, waarbij de tranen in haar ogen waren gesprongen. Wolf wilde iets zeggen. Haar geruststellen. Haar vertellen dat het allemaal wel goed zou komen. Maar hij kon het niet. Ietwat verloren stond hij toe te kijken hoe Suze zichzelf bij elkaar aan het rapen was, totdat zijn blik kort viel op Klaus en Reiner aan de andere kant van de zaal. Hun priemende ogen brandde in zijn huid. Fuck. Al mocht hij Suze erg graag, zijn eigen status was hem velen malen belangrijker. Hij kon niet meer gezien worden met een Jood. In ieder geval niet open en bloot onder het toeziend oog van de voorzitter van de club. Klaus was dan wel zijn beste vriend, hij wist maar al te goed wat hij met verraders deed.
Wolfgang zijn hele houding veranderde meteen. Alsof hij door een wesp gestoken was. Hij rechtte zijn rug, de trekken in zijn gezicht werden hard en zijn ogen stonden koud. Presteren onder druk was iets waar Wolf zijn hele leven al voor oefende.
’Ik heb je een tijdje niet gesproken,’ probeerde het meisje vervolgens hun gesprek toch nog luchtig te houden. Lieve Suze. Zachtaardige Suze. Waarom moest het op deze manier gaan? Zij had toch nog nooit iets verkeerds gedaan?
‘Alles goed tussen jou en Nore?’ Met pijn in zijn hart hief hij zijn hand om haar tot zwijgen te brengen. Zijn houding was met de seconde afstandelijker geworden. Hij hoopte maar dat ze het hem uiteindelijk kon vergeven en dat ze snapte dat hij geen andere keus had. Hij was immers Wolfgang Schultze en hij had een reputatie hoog te houden.
‘Met Nore gaat het goed,’ zijn ogen stonden nog steeds kil. Even schoten zijn ogen kort naar Klaus en Reiner, waarna hij op zachtere toon doorging: ‘probeer je gedeisd te houden, alsjeblieft.’ Zijn stem klonk vriendelijk al dan niet bezorgd en was in zo’n groot contrast met zijn nog altijd harde blik.

WOLFGANG THEODORE SCHULTZE

Some days, I feel everything at once. Other days, I feel nothing at all.

20 • captain soccerteam • rechterhand gentlemen's club • with suze • at great hall

"There are two things from which to choose: profit or loss"

someone out there feels better because you exist

22 feb 2022 - 9:59 darkurge is offline

darkurge 3074

AURORA CAMORRA

Being a bitch is my kink, what the fuck else did you think?

W. Ingvar • Grote Zaal

Met haar ogen nog aan Lexie geplakt werd Aurora uit haar observeringen gehaald door de stem van Ingvar. Wat vond zij van dit hele schouwspel in de grote zaal van het prestigieuze Zwitserse internaat? Irritant, saai, an inconvenience, maar ergens ook verontrustend. Niet perse voor de Joodse leerlingen, het kon Aurora eerlijk gezegd een Duitse worst wezen wat er met de meerderheid van de Joodse leerlingen gebeurde. Daarin hadden de Joden trouwens geen uitzonderlijke positie; Aurora kon zich maar weinig druk maken om de meeste van haar medestudenten, Joods of niet. Maar het was de uitbreidende macht en invloed van Duitsland dat haar wel degelijk zorgen baarde, maar ze ging die woorden niet uitspreken te midden van al hun klasgenoten.
Nonchalant haalde Aurora haar schouders op en uitte ze alleen haar verontrusting over de feestjes op de school.
“Desnoods houden we dan gewoon geheime feestjes,” Grijnsde Ingvar naast haar.
Aurora liet haar ogen overdreven van Lexie, via het plafond, naar Ingvar glijden. “Ja, dat mag ik hopen. Anders overleef ik het niet in dit gat.” sprak ze hem met een serieuze ernst in haar stem toe.
“Maak je maar geen zorgen, aan feestjes zal je geen tekort hebben,” Ging Ingvar verder, al klonk hij zelf niet erg enthousiast.
Ondanks dat haar huidige houding het niet deed vermoeden, mocht Aurora de donkerharige jongen wel. Sure, hij was niet het allergrootste feestbeest, maar hij was wel aanwezig én leuk om naar te kijken. Als ze niet met hem wilde praten, dan had ze hier niet gezeten.
Ingvar schonk Aurora een verontwaardigde blik nadat ze grappend had gevraagd of hij geweld aanmoedigde.
“En ik maar denken dat Zweden vredelievender waren dan Zuid-Europeanen.” Zuchtte ze dramatisch om haar zogenaamde shock kracht bij te zetten.
De jongen schudde zijn hoofd, maar grinnikte toen.
“Bovendien, ik denk niet dat jij meer sport nodig hebt, of wel?” voegde Aurora toe, doelend op de spiermassa van de jongen die niet perse uitgebreid hoefde te worden.
“Oh, nee, ik zou geweld nooit aanmoedigen,” Verdedigde Ingvar zichzelf. “Maar dat betekent niet dat ik niet kan genieten van hoe de geweldlievende Duitsers elkaar proberen af te maken.”
Nu was het Aurora die grinnikte. Ze porde de jongen in zijn zei. “Zeg dat maar niet te hard,” adviseerde ze Ingvar met een ondeugende twinkeling in haar ogen. Al zou ze het helemaal niet zo’n heel groot probleem vinden als de jongens van de Gentlemen’s Club met elkaar op de vuist gingen. Waarschijnlijk was het sowieso een kwestie van tijd voordat dat zou gebeuren, want Aurora vermoedde dat de korte lontjes en opgeblazen ego’s van de heren niet al te lang goed samen konden gaan.
“Daarnaast kan meer sport vast geen kwaad.” ging Ingvar door op de sportkwestie. Aurora haalde haar schouders op. Het zal wel. Ze had geen zin in een gesprek over de vraag of de extra sportlessen wel of niet nodig waren voor de jongens op de school.
“Maar jij dan Ingvar,” vroeg Aurora daarom verder. “Ben jij blij met de veranderingen?” En ze maakte het zichzelf gemakkelijk op schouder van de donkerharige Zweed.
Hij gaf geen kik. Aurora liet zichzelf nog iets meer tegen Ingvar aan leunen, maar tot haar teleurstelling bleef hij roerloos zitten.
Met haar hoofd op Ingvar zijn schouder en met haar blik die van Aleksey naar Wolfgang gleed luisterde Aurora naar de jongen zijn antwoord.
“Oh, ik krijg een vrij nietszeggend antwoord, maar je probeert wel mijn serieuze mening te krijgen?” Kaatste hij terug.
Aurora wilde reageren, met een glimlach op haar gezicht had ze haar mond al geopend, maar een jongere jaars onderbrak hun gesprek. De Gentlemen’s Club zou over 5 minuten bij elkaar komen, was de mededeling.
“Je hoort het, je hebt niet veel tijd te om proberen mijn antwoord op jouw vraag te krijgen,”
Aurora keek met grote ogen op naar Ingvar zijn gezicht, terwijl ze haar positie tegen zijn lichaam aan iets veranderde.
Hij grijnsde. “Blijkbaar zijn er belangrijke dingen te bespreken.”
En toen deed hij iets waar Aurora totaal niet van gediend was. Ingvar ging recht op zitten en haalde voorzichtig Aurora haar hoofd van zijn schouder af. Het lef!
Met omgekrulde mondhoeken en samengeknepen ogen keek ze Ingvar aan. Wat deed hij nu moeilijk? Het was maar een hoofd op zijn schouder? Waar was Benjamin als je hem nodig had... Ben deed nooit zo moeilijk.
“Dus, ga je me nog wat vertellen of vragen, of kan ik gaan?” vroeg Ingvar uitdagend.
Aurora ging met één hand door haar haren, gooide haar lange donkere lokken over haar schouder en schoof zich toen op het bankje naar Ingvar toe. Ze plaatste één slanke vinger in zijn nek, bewoog haar lippen naar zijn oor en trok hem tegelijkertijd naar haar toe.
“Je denkt toch niet dat ik mijn mening ga geven te midden van deze Duitse circle jerk.” Fluisterde ze in de Zweed zijn oor. Haar wangen raakten zijn donkere krullen. “Dat jij mij zo’n vraag stelt op dit moment is aan jou, maar een volledig antwoord geef ik je liever op een wat,” ze likte haar lippen. “discretere plek.”
Aurora ging weer recht zitten, haalde de lipstick uit haar tasje en stiftte haar, net nog gestifte, lippen opnieuw rood. “Dus,” zei Aurora en ze keek Ingvar aan. Met haar eigen donkere ogen hield ze de lichtblauwe van de Zweed gevangen. “wellicht kunnen we ons gesprek op een ander moment voortzetten. Jouw kamer weet ik inmiddels wel te vinden, misschien wordt het tijd dat je eens bij mij langskomt.” Stelde ze aan hem voor. Aurora was niet voornemens om iets anders met Ingvar te doen dan praten, maar ze kon het niet laten om hun eventuele latere gesprekje op deze wijze voor te stellen. Gewoon om te zien wat zijn reactie was.

[ bericht aangepast op 22 feb 2022 - 10:00 ]

23 feb 2022 - 9:19 darkurge is offline

darkurge 3074

KLAUS KAHL

Most people like flying kites, riding bikes in the woods, baking cake 'cause its good, I mean I would if I could...

Reiner • Grote Zaal

Broederlijk had Klaus zijn hand de schouder van Reiner gevonden. Vandaag markeerde een prachtige dag in de geschiedenis van Duitsland en er zouden nog zoveel mooie dagen volgen. De mededelingen over Kristalnacht gingen gepaard met een bepaalde soort trots welke Klaus steeds vaker ervoer sinds Hitler aan de macht was. De hunkering naar overheersing die hij zelf voelde werd belichaamt door de Führer. Door de krachtige uitingen van zijn thuisland, voelde Klaus zich nog meer verheven boven zijn klasgenoten met andere nationaliteiten dan hij al deed. Hun leiders waren zwak, hun bevolking pakten de Joden niet aan. Niet zoals de Duisters dat deden. De anderen waren simpelweg minder.
“Ongetwijfeld,” stemde Reiner in met Klaus zijn bewering dat de twee jongens mooie dingen zouden gaan zien. Ingenomen trok Klaus zijn hand terug en voor een moment glimlachte hij opgewekt naar zijn neef. De aanwezigheid van Reiner tijdens deze tumultueuze tijden stemde hem verder tevreden met de situatie in de Grote Zaal van Montreuxe. Hij beschouwde Reiner als een broer. De band tussen zijn neef en hemzelf was sterker dan die tussen Klaus en zijn daadwerkelijke broers Jorn en Hans, met wie hij maar weinig had. Aan zijn broers had hij niets, aan Reiner daarentegen... Als hij Reiner op het juiste pad wist te houden, kon hij een waardevolle asset zijn. Niet alleen op school, maar voornamelijk tijdens hun carrières die daarop zouden volgen.
Maar om Reiner te krijgen waar Klaus hem hebben wilde, was nog wel wat werk nodig. Dat werd opnieuw bewezen toen Reiner niet precies wist wat Voss zijn visies waren op de ontwikkelingen in hun thuisland. Geïrriteerd liet Klaus zijn onvrede over zijn neefje zijn kennis blijken. Voss was zijn kamergenoot. Hoe moeilijk was het om wat informatie in te winnen? Hijzelf wist natuurlijk wel wat zijn kamergenoot vond.
“Ja, dat is niet zo moeilijk. Jij zit op een kamer met Ben,” beet Reiner brutaal terug. "Wat doet het er überhaupt toe wat iemand als Johann ervan vindt? Hij zit toch niet bij de Gentlemen’s Club.” Reiner keek hem aan. Klaus grinnikte kort. Johann in de Gentlemen’s Club? Dat zou hij wel willen zeker, om zich op te geilen aan alle leden. Dat zou Klaus in nog geen 100 jaar toestaan.
“Waarom houd je je altijd zo met hem bezig?” vervolgde Reiner over de homo.
Klaus draaide zich naar de lange blonde jongen toe en boog zich iets in de richting van zijn neef. Met een ernstige blik in zijn ogen keek hij Reiner aan.
“Het doet er toe.” zei Klaus streng. “Iedereens mening doet er toe.” Zonder te knipperen staarde hij in de lichte ogen van Reiner. “Ik wil weten wat hij vindt, ik wil weten wat iedereen vindt, wat ze denken.” Deelde Klaus Reiner mee. Zijn paranoia was in nog geen enkel schooljaar zo sterk geweest als dat het nu was. Niet alleen doordat hij voor zijn tweede jaar voorzitter was van de herenclub, maar ook doordat hij Eva niet langer aan zijn zijde had. Zijn Eva nam een bepaalde positie in op de school welke Klaus goed uitkwam en nu was hij dit kwijt. Maar niet voor lang. Eva trok wel bij. Dat moest.
“Zoek het gewoon uit.” Drong Klaus uiteindelijk nogmaals aan bij Reiner. “En doe er niet te lang over. Je slaapt op een kamer me die gast. Volgende week wil ik weten hoe Voss erin staat.” Zei Klaus, waarna hij hun oogcontact verbrak en zijn rug rechtte. “Geen excuusjes.” Als Reiner dit niet kon klaarspelen, was het meteen duidelijk wat Klaus daadwerkelijk aan zijn neef had. Niets.
Waar Reiner weinig interesse had in Johann wilde hij graag weten wie de blondine was naast Eva. Automatisch somde Klaus een lijstje aan informatie over Isolde op, terwijl zijn ogen op de nieuwkomer rustte.
“Oke. Isolde dus. Goed om te weten.” oordeelde Reiner.
Klaus schudde lichtjes zijn hoofd. Natuurlijk was het goed om te weten. Het was beschamend dat Reiner dat nog niet wist, maar aan de andere kant was het wellicht beter dat Klaus als enige iedereens dossiers las in het kantoortje van het schoolhoofd. Nu had hij in ieder geval een streepje voor op de rest.
Of er iemand voor zijn neefje bij zat, dat had Reiner lollig gevraagd. Klaus kon er niet om lachen. Niet wanneer Reiner de familie zoveel schande had toegebracht door zich in te laten met een Jood. En toen vroeg Reiner eindelijk iets wat van waarde was. “Help je mij er eentje regelen?”
Waarschijnlijk wist zijn neef dat dit het beste voor hem was, aangezien Reiner duidelijk zijn eigen smaak niet kon vertrouwen.
“Wat weet je van haar?” Vroeg Klaus, knikkend naar Serilda.
“Serilda?” vroeg Reiner.
Klaus gromde instemmend.
“Ehm… haar volledige naam is Serilda LaRue. Ze.. is half-Duits, half-Frans. Nieuw op school. Haar lievelingsvakken zijn kunst en muziek en ze is niet zo goed in exacte vakken. Ze is aardig, grappig, een beetje een flapuit..”
Knikkend had Klaus geluisterd naar zijn neefje. Het klopte. Gelukkig.
Reiner keek hem aan. “Wat weet jij van haar?”
Klaus grinnikte. Dacht hij nu echt dat hij al zijn informatie met hem ging delen, terwijl Reiner niets boeiends te vertellen had aan hem?
“Denk je dat ze...?” ging Reiner verder.
Klaus wist even niet wat hij bedoelde. Instinctief maakte Klaus de vraag af in zijn hoofd. Denk je dat ze een Jood is? Denk je dat ze een verrader is? Denk je dat ze te vertrouwen is? Maar de blik in Reiner zijn ogen matchte niet bij die vragen.
“.. Denk je dat ze mij leuk zou kunnen vinden?”
“Oh,” zei Klaus toen het kwartje was gevallen. De onzekere ondertoon in de stem van zijn neef was hem niet ontgaan. Wat was er met Reiner aan de hand? Waarom deed hij zo.. twitchy? Het kwam niet vaak voor dat zijn neef geëmotioneerd sprak, daarom was Klaus ook zo op hem gesteld, maar vanochtend leek hij al op meerdere momenten niet zijn gebruikelijke zelf te zijn.
“Ja,” beantwoordde Klaus de vraag vervolgens. “en anders heeft ze vast meer Frans bloed dan Duits.” concludeerde hij. “dan moet je er helemaal niks met haar te maken willen hebben.”
Opnieuw knikte Klaus naar de Française die met Voss stond. “Wil je dat ik een goed woordje voor je doe? Of zal ik gewoon iets voor je regelen?” Kort stak Klaus zijn hand op naar het meisje, waarop zij vriendelijk glimlachend terug zwaaide. Er zat in ieder geval iets van Duits bloed in.
Reiner volgde Klaus zijn voorbeeld en ook hij begroette de blondine. Tevreden keek Klaus van Serilda naar zijn neef.
“Kennen jullie elkaar goed genoeg dat je een goed woordje voor mij kunt doen?” vroeg Reiner. “Ik denk dat ik het wel wil proberen met haar,” zei hij daarna en Klaus trok een wenkbrauw op. Zo te horen was Reiner wel erg hopeloos, nu hij op zijn eerste voorstel al inging. Maar het maakte Klaus niet uit. Voor zover hij wist was Serilda geen jood en ze was Eva niet; win-win.
“Wat.. ga je tegen haar zeggen?”
“Daar hoef jij je niet druk om te maken.” Verzekerde Klaus Reiner. “Ik kan goed met haar.” zei hij daarna waarheidsgetrouw. Klaus had zijn uiterste best gedaan om op goede voet te komen staan met de nieuwe leerlingen van Montreuxe. Serilda, Vika, Asya.. Hij had zelfs vriendelijk gedaan tegen die nieuwe Italiaan Salvatore. “Ik regel wat en laat je wel weten wat het plan is.” En toen kwam het idee in Klaus op dat hij misschien aan Serilda moest vragen of ze een vriendin had waarmee Klaus zelf kon afspreken. Maar dat idee drukte hij weg toen hij Eva weer zag staan. Nee, Eva kwam wel terug. Hij moest gewoon geduld hebben.
“Is er verder nog iemand?” vroeg Klaus daarna aan zijn neef, voor het geval Serilda het om de een of andere reden niet met Reiner zag zitten. “Heb je op het openingsfeest niemand gesproken? Je was zo vroeg weg nadat we die pillen hadden genomen,” Grijnzend stootte Klaus zijn neef aan. Ieder ander had een uitbrander gekregen wanneer hij het eerste feest van het jaar vroeg had verlaten, maar Reiner en hij hadden een nieuwe drug getest die avond en daarom voelde hij zich net iets meer vergevingsgezind tegenover zijn neefje. “Je was niet stiekem met iemand teruggegaan naar je kamer, toch?” ging Klaus grappend verder. “Mag Voss je daarom niet? Te veel geluidsoverlast.”
Geamuseerd keek Klaus zijn neef aan. Het was nog niet eens zo’n verkeerde theorie. Die homo zou zijn neef zijn nachtelijke activiteiten vast niet kunnen waarderen, gezien zijn eigen perverse aard. Net goed. Klaus hoopte maar dat zijn grap een kern van waarheid bevatte, dan kon hij er Johann later nog eens op aanspreken.

[ bericht aangepast op 23 feb 2022 - 9:23 ]

23 feb 2022 - 17:23 Sgaeyl is offline

Sgaeyl 13050

Serilda Marie LaRue
"Don't reveal too much. Let them assume. Let them wonder."

20 • Transfer student • In the main hall w/ Johann

Hoe vaak had haar vader al hoofdschuddend naar zijn oudste dochter gekeken als deze er weer eens iets uitflapte zonder er goed en wel over na te denken? Meestal sierde een glimlach dan zijn mond, ondanks dat hij Serilda er eigenlijk op moest wijzen zorgvuldig om te gaan met de antwoorden of tegen reacties die ze soms gaf. Zo nu ook, in gedachten kon Serilda de oude fransman al horen brommen, op liefdevolle wijze weliswaar. Ze nam zelden een blad voor haar mond, hetgeen soms ten goede kon zijn, maar op andere momenten juist niet. Gelukkig was er nu niemand die haar erop aan kon kijken, al kleuren haar wangen desondanks roze en kijkt Serilda met enige schaamte weg van de jongen naast haar.
”Ach, deze plek leren kennen komt met de tijd, de eerste paar maanden was ik ook vaker verdwaald dan niet,” reageert Johann nuchter, de schaamte negerend die Serilda zojuist getoond heeft ondanks haar poging deze te verbergen. Een zachte grinnik knikt opnieuw vanuit te blondine. Over het verdwalen moesten ze maar niet spreken, want dat was Serilda’s tweede sterkste punt op dit moment. Misschien moest ze haar hoofd iets vaker uit de wolken halen en proberen om niet al te meegetrokken worden door al het nieuws wat ze wilde zien hier op Montreuxe. Of de plattegrond gebruiken die ze op haar eerste dag gekregen had, zodat ze niet ergens in de kelder uitkwam, in plaats van de juiste ruimte waar ze wel moest zijn. “Ben je bang dat ze zich uiteindelijk ook tegen buitenlanders zullen keren?”
Alle vrolijkheid die Serilda heeft weten te tonen, verdwijnt langzaam weer uit haar gezicht, waardoor een serieuzere (met ietwat zorgelijk gloed) blik tevoorschijn komt. Vluchtig glijden haar poelen over Johann’s gelaat heen als deze iets dichter naar haar toe gebogen komt om het gesprek zachter te kunnen voeren. “Ik weet het niet,” zegt ze zacht, naar waarheid. De afgelopen weken waren haar sommige uitdrukkingen niet ontgaan als ze weer eens een Frans woord over haar lippen liet vallen. Een van de redenen dat Serilda bijna krampachtig tracht haar accent te verbloemen, maar waar ze simpelweg niets aan kan doen. Ondanks dat ze volledig in Duitsland is opgegroeid, waar ze samen met haar ouders, zusje en grootouders tot op de van vandaag woonzaam is, heeft de blondine het Franse accent van haar vader moeiteloos overgenomen. Deels te wijten aan de tweetalige opvoeding van haar beide ouders.
“Ik kan alleen maar hopen van niet, natuurlijk. Maar ergens. . .” Dit keer perst Serilda haar lippen op elkaar, zichzelf maar al te bewust van het feit dat zij en Johann niet alleen zijn en ze er niet op zit te wachten om binnen dit gevoelige onderwerp op de verkeerde woorden gepakt te worden. “Het zou niet nodig zijn.”
Wanneer Serilda haar blik een keer door ruimte laat gaan en ze Klaus glimlachende begroeting spot, steekt de blondine in eenzelfde gebaar haar hand op — zich totaal niet bewust van de uitdrukking op Johann’s gezicht, noch het feit dat ze meters verderop over de tong heen gaat. Vlak voor Serilda zich weer tot de jongen naast zich richt spot ze eveneens Reiner, waarop de Francaise ook hem van een zachte glimlach voorziet en haar vingers een keer heen en weer wiebelen als ze ook naar hem zwaait. Lichte rimpels verschijnen op haar neus als de lach op haar lippen zich miniem verbreedt, de rondleiding een die haar nog altijd geholpen heeft en waardoor ze vermoedelijk iets minder verdwaald soms. Ze heeft de weg naar Hein in ieder geval feilloos weten te vinden steeds. Ondertussen reageert ze op Johann’s eerdere woorden en vraagt ze hem of dit soort bijeenkomsten al vaker voorgekomen zijn.
”Hmmm, met zulke grote gevolgen? Ik denk alleen die bijeenkomst waarin ook benoemd werd dat de Joodse Club werd opgeheven. Normaal gaat het eerder over het normale doen en laten op de school en ze worden al helemaal niet midden in een semester gehouden,” reageert Johann, waarop Serilda een keer slikt. Hoewel ze er niet bij was geweest toen de Joodse club opgeheven werd, had ze er wel in de wandelgangen nog het nodige over gehoord. Ze moest er niet aan denken dat er meer strikte regels opgelegd gingen worden de komende tijd, voor hen, voor andere, maar ook niet voor haarzelf. Het zou de onnodige verschillen alleen maar groter maken, haat en nijd wellicht meer en meer voeden. Serilda huiverde lichtjes op haar plek, onderwijl ze haar lichte kijkers een keer over Johann’s gelaat heen laat glijden. “Maar, hopelijk is het nu voorlopig niet meer nodig om zulke bijeenkomsten te hebben.”
Subtiel kantelt Serilda haar hoofd iets, waarbij ze miniem haar mondhoeken iets naar omhoog tikt. Was hij werkelijk zo zeker van zijn eigen woorden? Iets in zijn blik vertelde haar tenslotte dat Johann er namelijk zelf niet helemaal van overtuigd was — hoe goed hij ook zijn best deed om dit te verbergen, maar misschien moest ze hem daar hier in het midden van deze zaal beter niet naar vragen. “Ik hoop het ook, heel erg zelfs,” mompelt ze daarom vervolgens zacht, de stille ‘maar’ zwevend tussen hen in zonder deze verder hardop uit te spreken. In een tactvolle poging het onderwerp af te draaien naar een andere richting, waar ze zich hopelijk beide een stuk geruster voelen om over te praten, gaat Serilda verder. “Op een schaal van drie tot tien, hoe erg gaat het zijn als we nu wegsneaken? Ik heb misschien wel een beetje behoefte aan wat frisse lucht, wat denk jij?”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

24 feb 2022 - 13:46 Reeses is offline

Reeses 1333

Suze Mae Polak
Just because her eyes don't tear doesn't mean she's not hurting

✡ ✡ ✡ ✡ ✡ ✡

▫ Negentien jaar
▫ With Wolf
▫ In de grote zaal

"I wish I could wake up to the fact that it was only a nightmare"

Lang nadat de leraren de zaal hadden verlaten, zat Suze nog altijd vol afschuw op haar stoel.
Dit was niet echt gebeurt. Dit kón niet echt gebeurt zijn. Waar kwam al die haat toch vandaan?
Haar ouders verdienden dit niet. Net zoals vele andere Joden dit niet hadden verdiend.
Mensen, net zoals hun Duitse medeburgers, die net zo hard hadden gewerkt om iets te bereiken.
In één nacht was dat allemaal kort en klein geslagen. Was alles letterlijk in vlammen opgegaan. Om nog maar te zwijgen over de vele mensenlevens die die nacht waren weggenomen.
Suze’s mond voelde plotseling kurkdroog aan terwijl haar vingers zich krampachtig rond de zitting van haar stoel sloten. Hoe was het haar ouders en broers vergaan? Hun slaapvertrekken waren boven de winkel in Berlijn… Hadden ze op tijd weg kunnen komen? Zouden haar broers een poging hebben ondernomen de winkel te verdedigden? Een poging die ze misschien wel het leven hadden gekost?
Die gedachte was zo gruwelijk, dat Suze het direct weer probeerde te vergeten maar daar was het te laat voor…
Ze moest weg uit deze ruimte, frisse lucht, geen vijandige blikken om zich heen.
De voeten van haar klasgenoot zag ze echter te laat, waarna haar begroeting richting Wolf schril volgde.
“Suze,” was zijn koele reactie. De toon van zijn stem bracht Suze van haar stuk.
Niet Wolf ook al, smeekte ze in gedachten. Hoeveel kon een mens verdragen?
Om niet over het deprimerende onderwerp Kristallnacht door te hoeven gaan, informeerde Suze naar Wolfs relatie, maar voor ze was uitgesproken zweeg ze door diens opgeheven hand.
Dat was duidelijk.
Zijn koele begroeting, de verandering in zijn houding en de afstandelijkheid waarmee hij haar nu behandelde – ook Wolf liet haar vallen. “Met Nore gaat het goed,” beantwoordde hij haar vraag, zijn toon nu ronduit kil.
“Probeer je gedeisd te houden, alsjeblieft.” Die woorden verraste Suus. Hoewel zijn blik nog altijd kil en afstandelijk was, klonk zijn toon al heel anders.
Een gedwee knikje vanuit de brunette volgde. “Heb ik veel keuze?,” mompelde Suze retorisch.
Ze hoefde geen antwoord van Wolf – dat kon ze zelf wel bedenken. Nadat Gabriel twee maanden geleden harteloos in elkaar was geslagen, was er geen enkele leraar geweest die naar het wie of waarom had geïnformeerd.
Hoewel Gabriel niets had losgelaten over het hele incident, had Suze wel zo haar vermoedens wie de veroorzaker was. Ze hadden er niet veel over gesproken, ook al trokken ze de laatste tijd steeds vaker samen op. Toch kon Suze het hem niet kwalijk nemen – ten slotte had zij ook met geen woord gerept over haar aanvaring met Klaus.
Na de gevoelloze woorden van Herr Hartmann dacht Suze niet dat zij en haar Joodse medestudenten nog op sympathie van de docenten hoefden rekenen.
Haar ogen dwaalden af naar Klaus en Reiner en ze zag Wolfs blik dezelfde kant opgaan.
“Waarschijnlijk mag je niet meer met me praten,” gokte Suze toen, haar toon een tikkeltje achteloos. “Maar… Hoe is het met Reiner?,” vervolgde Suze aarzelend. “Red hij het een beetje?”
Ze kon haar ex-vriendje moeilijk loslaten, zeker nu ze elkaar helemaal niet meer spraken. Steeds vaker dacht ze terug aan de tijd dat ze nog een stelletje vormde. Hoewel ze ook toen al de nodige moeilijkheden hadden, waren het heerlijke uurtjes die zij en Reiner samen hadden doorgebracht. Dat miste ze verschrikkelijk.
Met een trieste blik gleden haar ogen terug naar Wolf. “Krijg je problemen nu je met mij praat?,” vroeg ze hem toen, recht op de man. “Als het helpt – je mag me wel op de grond duwen of zoiets.”
Ze hoopte dat Wolf zou weigeren, zeggen dat ze niet zo gek moest doen en dat het hem niets kon schelen wat anderen ervan vonden. Maar inmiddels wist Suze wel beter en na alles wat ze van Herr Hartmann hadden gehoord kon Suze het de jongen tegenover haar niet eens kwalijk nemen.

25 feb 2022 - 0:10 Iotte is offline

Iotte 955

Ietwat ongemakkelijk verschoof Isolde op haar stoel. De woorden van Herr Hartmann hadden hard, koud en onverschillig geklonken. Niet wat ze van hem gewend was. Helemaal niet wat ze van hem gewend was. De Hartmanb die Isolde kende was altijd kalm, maar meelevend. Dat was haar eerste indruk in ieder geval geweest van de schooldirecteur toen ze samen met haar familie bij het zijne kwam dineren, iets meer dan twee jaar geleden. Van die meelevende man was tijdens zijn speech niets van terug te vinden. Sterker nog; hij had eng hetzelfde geklonken als haar vader. En dat was iets wat Isolde grote zorgen baarde.
Naast Isolde zat Eva, haar kamergenootje en één van haar betere vriendinnen die ze de afgelopen maanden op Montreuxe had leren kennen. Van onder haar wimpers gluurde Isolde voorzichtig naar het kalme gezicht van haar vriendin. Het verried echter niets over hoe zij over heel deze situatie dacht. Isolde hoopte maar dat haar gezicht er net zo kalm overkwam als het hare.
Isolde ging nog wat rechter op zitten dan dat ze al deed — if that was even possible: Isolde had nou eenmaal geleerd dat een dame altijd rechtop zat — en liet haar ogen langzaam, haast observerend, door de zaal glijden.
Ever verder op vonden haar ogen Nore in het gezelschap van Aleksy. De Rus had ze haar allereerste dag op Montreuxe ontmoet tijdens het afscheid met haar broer Maximilian. De heren hadden elkaar echter begroet als twee oude vrienden en Isolde had de hint begrepen. Ze had zich netjes voorgesteld aan de Rus, haar broer een goede terugreis gewenst en vervolgens naar haar eerste les ooit vertrokken. Aleksy en Maximilian samen achterlatend. Met Nore was Isolde daarentegen — net als met Eva en ook Anna — ook erg close geworden. De eerste dagen in het kasteel verdwaalde Isolde nog wel eens meer dan eens, het was Nore die ze toen gelukkig tegen het lijf was gelopen en haar had geholpen de juiste weg terug te vinden. Vanaf dat moment was de vriendschap geboren.
Isolde haar ogen dwaalde verder af. Op zoek tussen de vele gezichten naar een gezicht die ze wél kende. Ze ontdekte Finlay naast een blonde dame waarvan Isolde wist dat ze Asya werd genoemd. Ze mocht Finlay graag. De jongen nam haar graag op sleeptouw en had haar vaker wel dan niet vergezelde naar het omliggende dorpje. Haar blik gleed veder de zaal in. Het meisje dat naast haar studie maatje Salvatore herkende ze niet. En waar Salvatore meestal was, was zijn tweelingzus Aurora vaak niet al te ver weg. Zoekend keek Isolde rond. Ze had nog nooit iemand zoals haar ontmoet, maar ze had Isolde meerdere keren al laten zien hoe ze het leven écht moest leven. Iets waar Isolde nog weinig ervaring in had. Door haar strenge opvoeding was ze eerder booksmart dan streetsmart, en moest duidelijk nog veel leren.
Verder op werd Benjamin omringd door vrienden en zat Wolfgang naast Suze. Op haar eerste schooldag in september had ze — samen met haar broer — het meisje ontmoet. Isolde had zich voor de zoveelste keer die dag voorgesteld, waarna Maximilian de brunette had gevraagd of ze toevallig niet het zusje van Boaz Pollak was, en dat was ze. Waarom hij dat haar vroeg wist Isolde niet, maar de spottende toon in zijn stem was haar niet ontgaan.
Net toen Isolde zich weer op de woorden van Herr Hartmann wilde focussen bleven haar ogen hangen op het tweetal tegen de muur. Klaus en z’n neef Reiner.
Vandaag was eigenlijk de dag geweest dat ze elkaar zouden spreken, maar met de onrust die dit nieuws had gebracht was Isolde er niet meer zo zeker van dat dat door zou gaan. Op de eerste schooldag hadden hun ogen elkaar gekruist, waarbij de herkenning als een schok volgde. Al was zijn haar korter dan dat ze zich kon herinneren, die blauwe ogen van hem waren haar altijd bij gebleven. Van echt praten was het echter niet gekomen en de maanden waren verstreken. Misschien was hij haar vergeten, herkende hij haar niet meer of had hij eigenlijk geen idee waar hij haar van had moeten kennen. Het was lang geleden geweest, bijna twee jaar: ze kon het hem niet kwalijk nemen. Ze had zich er bij neergelegd, kon alleen maar kijken als hij langs liep, want zelf initiatief tonen dat durfde Isolde nog niet.
Het was vorige week geweest dat Klaus haar op de gang had staan opwachten tot ze het lokaal uitkwam. Hij had haar apart genomen en gevraagd of ze konden praten. Haar hart had een sprongetje gemaakt en ze had ingestemd. Vandaag zou de dag geweest, maar Isolde wist dat het gesprek nog even op zich zou moeten laten wachten. Er waren andere dingen vandaag gaande; belangrijkere dingen.
Zo in gedachten verzonken was het Isolde compleet ontgaan dat de docenten en Herr Hartmann waren vertrokken en de zaal in beweging was gekomen. Weer staarde ze naar het gezicht van haar vriendin, die nog steeds niet af te lezen viel. Isolde was erg benieuwd naar wat Eva van dit alles vond, maar durfde haar eigenlijk niet naar haar mening te vragen. Toch deed ze het. Kort schraapte ze haar keel, terwijl ze zocht naar de juiste woorden. ‘Wat een nieuws.’ Heel even stierf haar stem weg, waarbij ze Eva haar gezicht scherp in de gaten hield. ‘Dit zat er wel aan te komen, toch?’ Polste ze daarna voorzichtig bij haar vriendin, terwijl Isolde haar eigen gezicht strak in de plooien hield.

ISOLDE LORELEI ADLER

Sometimes you have to lose the battle to win the war
nineteen • with eva • at great hall

"Great things come from hard work and perseverance. No excuses."

[ bericht aangepast op 25 feb 2022 - 0:36 ]

someone out there feels better because you exist

25 feb 2022 - 0:12 Iotte is offline

Iotte 955

Met haar ogen op haar ex-vriend gericht was Dagmar door de mensenmenigte doelbewust op Benjamin afgestapt. De jongen werd omringd door vrienden, maar dat liet Dagmar op dit moment even koud. Het was van belang dat ze hem zo snel mogelijk onder vier ogen kon spreken. Liever te vroeg dan te laat. Voorzichtig trok ze hem bij zijn mouw en leidde hem zonder wat te zeggen naar een rustige hoek achteraf. Haar stem klonk zachtjes toen ze haar zegje deed, de frons tussen zijn wenkbrauwen werd dieper, waarna hij knikte, zijn hand op haar rug legde en vervolgens met zijn hoofd gebaarde naar de deuren die naar buiten leidde. ‘Kom op, laten we praten.’
Dagmar liet zich door hem naar buiten leiden. Zijn gemompel dat het inderdaad lang geleden was dat ze elkaar hadden gesproken was haar niet ontgaan. Toch besteedde ze er verder geen aandacht aan. Het was lang geleden voor een reden. Hij was nu met Anna.
Buiten was het een stuk rustiger dan binnen in de volle zaal. De koele ochtendlucht leek Dagmar wat te kalmeren. Het nieuws dat Herr Hartmann zojuist had gebracht kon ze nog nauwelijks bevatten. De hand op haar rug verdween en zijn vertrouwde donkere ogen vonden opnieuw die van haar. ‘Dat was nogal wat,’ klonk Benjamin zijn stem uiteindelijk. Ze knikte. Niet in staat om haar gevoel onder woorden te brengen. Dat was zeker nog eens wat. Even kantelde hij zijn hoofd waarna hij haar met een bezorgde stem vroeg of ze oké was. Weer knikte ze. ‘Ik ben oké, Benji,’ Ze had hem al zolang niet meer bij zijn koosnaampje genoemd, maar het was eruit voor ze er erg in had. Benjamin voelde als een veilige haven. Haar stem stierf weg en kort leek ze naar de juiste woorden te zoeken. ‘Ik begrijp het gewoon alleen echt niet.’ Besloot ze. Hoe konden mensen dit niet veroordelen?
Even beet hij op zijn lip en speurde de omgeving af. ‘Luister,’ begon hij vervolgens toen de kust veilig was. ‘Ik weet waar je het over wil hebben.’ Zijn stem klonk zacht, maar duidelijk. ‘Maar maak je geen zorgen door mij, oké?’ Ze wendde haar blik beschamend af. Tuurlijk zou Benjamin haar niet verraden. Dat had ze ook niet écht gedacht, want ondanks dat hij met haar gebroken had door het feit dat ze een Joodse was, was het absoluut geen slechte jongen.
‘Twijfel daar niet aan, je hebt mijn woord.' Sloot hij zijn zin uiteindelijk af, waarbij ze zijn ogen op haar gezicht voelde branden. Haar ogen zochten de zijne weer op, terwijl ze vluchtig zijn gezicht bestudeerde. Hij meende het. ‘Dank je wel voor je discretie.’ Ze wist dat ze hem kon vertrouwen. Haar geheim was veilig.

DAGMAR ELIN JØRGENSEN
She would rather walk alone in darkness than follow anyone else’s shadow
nineteen • hoofdredacteur newspaper • with benjamin • outside

If we don't end war, war will end us

[ bericht aangepast op 25 feb 2022 - 0:37 ]

someone out there feels better because you exist

25 feb 2022 - 0:13 Iotte is offline

Iotte 955

Op zijn waarschuwende bezorgde woorden knikte Suze gedwee. ‘Heb ik veel keuze?’ Hoorde hij haar mompelen en het liefst had hij z’n blik afgewend, maar hij kon het niet. Hij mocht niet zwak lijken. Hij moest de schijn hoog houden, althans voor de mensen om hen heen. Het was eten of gegeten worden, zo werkte de voedselketen nou eenmaal. Zelfs binnen de muren van Montreuxe.
Júíst binnen de muren van Montreuxe.
Suze haar ogen dwaalde af. Zonder te kijken wist Wolf naar welke hoek haar ogen waren getrokken en toch keek hij ook. Klaus en Reiner.
Een onbehagelijk gevoel bekroop hem. Klaus was wel de laatste persoon die hem met Suze zou moeten zien.
‘Waarschijnlijk mag je niet meer met me praten,’ haar stem klonk een tikkeltje achteloos. Waarschijnlijk? Wolfgang wist wel zeker dat hij niet meer met haar mocht praten. Bijna ongezien haalde hij kort zijn schouders op. ‘Het spijt me zo, Suze.’ Zijn stem klonk nog steeds zacht, terwijl hij op zijn hoede om zich heen keek.
‘Maar… Hoe is het met Reiner?’ Ging Suze aarzelend verder. ‘Red hij het een beetje?’ Wolfgang herinnerde zich het gesprek met zijn oudste vriend Reiner in de kelder aan de bar op het eerste feestje van dat jaar als de dag van gisteren. Het was een heel ongemakkelijk gesprek geweest, maar de afgelopen maanden hadden ze er met geen woord meer over gerept. Voor zo ver hij wist ging het verder goed met Reiner.
’Met Rein gaat het goed.’ Probeerde hij de brunette daarom ook gerust te stellen. ‘Red jij het wel een beetje?’ Wolfgang kon het niet helpen, maar hij moest het vragen. Hij moest toch iets vragen. Suze was een vriendin, al moest het allemaal in het geheim; ze was nog steeds wel een vriendin.
‘Wil je…’ begon hij aarzelend. ‘Wil je dat ik iets aan Reiner voor je doorgeef?’ Stelde hij vervolgens zachtjes voor, dat was wel het minst wat hij voor haar kon doen.
Zijn gesprek met Suze werd onderbroken door een jongerejaars lid die hem mededeelde dat Klaus de club in vijf minuten samen wou hebben. Wolfgang bedankte hem waarna de jongerejaars zich uit de voeten maakte om de rest van de leden op te trommelen.
Met een trieste blik in haar ogen keek Suze hem aan. Een naar gevoel bekroop Wolfgang. Hij kon er niet tegen als meisjes verdrietig waren. Hij haatte het ook om Nore zo te zien.
‘Krijg je problemen nu je met mij praat?,’ vroeg ze hem toen, recht op de man af. Overrompeld door haar directheid knikte Wolf langzaam, waarna hij snel zijn hoofd schudde. Fuck dit.
‘Als het helpt – je mag me wel op de grond duwen of zoiets.’
Lieve Suze. Maar het zou niets helpen én nog belangrijker Wolfgang wílde dat niet. Dat kon hij niet. Hij zuchtte kort. ‘Ik ga je niet op de grond duwen, Suze.’ Kort laste hij een pauze in. ‘Maar wees gewoon alsjeblieft voorzichtig.’

WOLFGANG THEODORE SCHULTZE

Some days, I feel everything at once. Other days, I feel nothing at all.

20 • captain soccerteam • rechterhand gentlemen's club • with suze • at great hall

"There are two things from which to choose: profit or loss"

[ bericht aangepast op 25 feb 2022 - 0:23 ]

someone out there feels better because you exist

25 feb 2022 - 13:21 Vanth is offline

Vanth 23147

BENJAMIN ADRIAN ZIEGLER
20 • Outside • With Dagmar

‘Ik ben oké, Benji,’ had ze gezegd waardoor er bijna automatisch een kleine glimlach op mijn lippen was ontstaan. De simpele bijnaam was maar wat bekend voor mij, ze noemde me vaak zo. Ze was ook de enige, daar waar ik het niet kon hebben dat anderen ermee aan de haal gingen. Zeker niet na onze break-up. ''Dat is goed om te horen..'' zeg ik zachtjes. ‘Ik begrijp het gewoon alleen echt niet.’ Besloot ze uiteindelijk en ik knik, dat viel ergens nog wel te begrijpen. Het ging ook wel heel snel opeens, zelfs als het te verwachten was dat het deze kant op ging. Tenminste, iedereen met een goed nadenkend brein kon dat inzien. Het zal mij dan ook niet verbazen dat ik een van deze dagen bericht krijg dat ik naar huis moet komen.
''Dat klinkt... Logisch..'' weet ik uiteindelijk uit te brengen. Dagmar stond natuurlijk lijnrecht tegenover het regime, niet dat iemand dat hoefde te weten natuurlijk. Het was niet meer dan normaal dat ze dit niet begreep, dat het beter was als er een sterker Duitsland moest worden opgebouwd. ''Het wordt nu ook wel... Echt.'' mompel ik uiteindelijk.
Na mijn belofte zochten haar ogen de mijne weer op en even kijk ik stilletjes terug, de kleine glimlach vormt weer op mijn lippen na een enkel ogenblik. ‘Dank je wel voor je discretie.’ Ik knik, ''Geen probleem,'' zeg ik en zucht. ''Het komt goed met jou, ik beloof het.'' fluister ik uiteindelijk. Wat er met de rest gebeurde kon me een zorg zijn, maar Dagmar kon ik hierbuiten houden, of het in elk geval proberen. Zolang ze zichzelf niet zou verraden zou het mogelijk zijn. Niks wijst erop dat ze een jood is tot nu toe, soms vergat ik het zelf. Ik twijfelde bijna of het wel echt zo is, maar er is natuurlijk geen reden om daarover te liegen. Alleen om te zeggen dat het niet zo is.
Kort kijk ik naar het landschap rondom Montreuxe. ''Ik heb je gemist, wist je dat.'' beken ik uiteindelijk zachtjes en schud mijn hoofd. Het klonk een beetje stom, nu ik er zo over nadenk. We hebben elkaar heel lang niet echt gesproken, maar ik kan niet zomaar vergeten wat er ooit was. ''Sorry, daar wacht je waarschijnlijk niet op, maar...'' langzaam kijk ik weer naar haar en laat mezelf ondertussen tegen de muur achter mij leunen. ''Ik weet niet zeker wat er staat te gebeuren binnenkort, dus ik dacht misschien kan ik het beter gezegd hebben.''

[ bericht aangepast op 25 feb 2022 - 13:22 ]

El Diablo.

25 feb 2022 - 15:30 Reeses is offline

Reeses 1333

Suze Mae Polak
Just because her eyes don't tear doesn't mean she's not hurting

✡ ✡ ✡ ✡ ✡ ✡

▫ Negentien jaar
▫ With Wolf
▫ In de grote zaal

"I wish I could wake up to the fact that it was only a nightmare"

Hun gesprek verliep wat stroef, iets dat ongetwijfeld te maken had met de voorzitter van de Gentlemen’s Club, die een stukje verderop stond met Suze’s ex-vriendje.
Suze wees haar gesprekspartner op die gedachte, waarop Wolf lichtjes zijn schouders ophaalde. Het ongemak was echter duidelijk af te lezen van zijn gezicht, terwijl hij zachtjes mompelde: “Het spijt me zo, Suze.”
Opnieuw keek de jongen om zich heen, al besloot Suze er verder niet op in te gaan.
Misschien moest ze in dit stadium maar dankbaar zijn dat er al met al íémand was die met haar wilde praten.
Suze’s blik dwaalde af richting Klaus en Reiner.
Ondanks hun verbroken relatie, de afstand tussen en elkaar nauwelijks nog sprekend, moest Suze weten hoe het met Reiner ging. Of hij het allemaal redde.
En aan wie kon ze dat beter vragen dan aan Wolf?
“Met Rein gaat het goed,” beantwoordde hij haar vraag. “Red jij het wel een beetje? Wil je… Wil je dat ik iets aan Reiner voor je doorgeef?”
Suze zweeg, wachtte met het geven van een antwoord toen een jongerejaars Wolf aansprak.
Natuurlijk was het de Gentlemen’s Club. Een ongemakkelijk gevoel bekroop Suze. Waarom een bijeenkomst op zondag? Gingen ze soms proosten op de Kristallnacht? Dat zou wel echt een idee van Klaus kunnen zijn…
Pas toen de jongen weg was, reageerde Suze op Wolfs eerdere vraag.
“Ach.” Ditmaal was het Suze die haar schouders ophaalde. “Ik wil nu alleen maar weten hoe het in Berlijn is,” bekende Suze toen zachtjes, al wist ze dat dat nagenoeg onmogelijk was.
Het liefst ging ze terug naar huis, kroop ze weg in haar vaders veilige armen en zou hij haar toefluisteren dat alles goed zou komen. Zou ze genieten van een kop thee en een plak zelfgemaakte boterkoek van haar moeder, die haar eveneens zou zeggen dat het allemaal weer goed zou komen – hoe moeilijk het nu ook leek.
Maar teruggaan naar Berlijn was geen optie, dat wist Suze zelf ook wel. Berlijn was onveilig, het zou veel te gevaarlijk zijn voor haar. Bovendien wist ze niet of haar thuis nog wel bestond en überhaupt of haar familie nog in Berlijn was. Misschien was er niet eens iets of iemand om naar terug te gaan… Dat gaf Suze zo’n beangstigend gevoel, dat ze haar wanhopige woorden tot Wolf richtte, hoe weinig hij er ook mee zou kunnen.
“Ik weet niks, Wolf…” Zelfs Suze’s stem klonk radeloos, wanhopig haast. “Jouw familie is veilig… Boaz zit misschien in Dachau, dat weten we niet, we weten zelfs niet of hij nog leeft… En mijn ouders en broers wacht misschien wel hetzelfde lot… Of ze zijn er al…”
Suze’s stem stierf weg en ze moest een aantal maal diep ademhalen om zichzelf te kalmeren. Toen schudde ze haar hoofd. “Sorry – ik moet jou hier ook niet mee lastig vallen,” mompelde ze half verontschuldigend. “Je hebt zo een vergadering en als Klaus…”
Ze moest weten of Wolf verantwoording moest afleggen over hun gesprek, problemen zou krijgen.
Een korte knik van de jongen volgde, al herstelde hij zich direct door zijn hoofd te schudden al was dat voldoende voor Suze. Klaus had zoveel macht – ook al waren ze nu misschien beste vrienden, dat kon van het ene op het andere moment veranderen.
“Als het helpt – je mag me wel op de grond duwen of zoiets,” stelde Suze daarom voor, haar toon neutraal.
“Ik ga je niet op de grond duwen, Suze,” zei Wolf toen, na een korte zucht. “Maar wees gewoon alsjeblieft voorzichtig.”
“Ik zal voorzichtig zijn,” beloofde Suze, al wist ze diep van binnen dat dat loze woorden waren. Hoe voorzichtig ze ook zou zijn, het zou toch wel escaleren. De vraag was alleen wanneer.
“Dank je, Wolf,” vervolgde ze. “Hé, zou je tegen Reiner willen zeggen dat het me spijt. Van.. Van laatst? Hij weet wel waar het over gaat. Het was niet mijn bedoeling dat hij problemen zou krijgen.”

25 feb 2022 - 22:21 reguluswife is offline

reguluswife 37248

VIKTORIYA OLESYA DROZDOVA

rome wasn't built in a day
but it burned in one

nineteen • great hall • with Sal • anthem

Kristallnacht. Vika moest erkennen dat de Duitsers flair hadden voor het bedenken van pakkende namen voor anderszijds gruwelijke gebeurtenissen. Maar, feit bleef dat het niet de Soviet Unie betrof. не ее люди, не ее проблема.. Als Duitsland wist wat goed voor hen was, dan zouden ze de Soviet Unie buiten hun problemen met de Joden houden. Weinig landen die haar land hadden durven aan te vallen brachten het er uiteindelijk goed vanaf. Russen waren goed in het afmaken van dingen. Nu begaf zich echter te midden van vele studenten van Duitse afkomst, wiens ogen leken te glimmen van het nieuws. Het nieuws was zo emotieloos gebracht door Herr Hartmann dat Vika zich afvroeg wat de directeur van Montreuxe van de situatie. Hield hij een schijn op, omdat hij zich neutraal moest voordoen voor de rest van de studenten? Of kon het hem daadwerkelijk zo weinig schelen, dat hij de feiten van Kristallnacht met net zo’n monotone stem had opgedreund als zijzelf zou doen bij een passage uit de bijbel. Vika’s ogen gleden nogmaals door de zaal in een poging om haar mede Russen Aleksey en Asya te spotten, maar zonder succes. Van die eerste wist ze dat hij net zo min om de situatie gaf als zijzelf deed.
De jongeman naast haar had een dezelfde neutrale uitdrukking op zijn gezicht als enkele andere in de zaal. Niks aan hem gaf weg wat hij van de door Nazi’s geliefde Kristallnacht vond. Al was geen reactie op een manier ook een reactie. Als dit nieuws mensen beviel, dan was er niks wat hen zou belemmeren om dit openlijke te laten zien. Niet in deze omgeving. “Als een nagedacht over een carrière in poker?” vroeg ze hem. “Mochten de rijkelijke lessen hier niks voor je kunnen betekenen, dan kun je dat nog altijd overwegen.” De blik van Salvatore gleed haar kant op. “Je bent Italiaans, toch?”
Hij grinnikte zachtjes. “Nee, ik ben Duitser.” De donkerharige jongen boog zich naar haar toe. “Heil Hitler.” Zijn adem voelde warm op haar wangen terwijl hij in haar oor fluisterde, zijn stem overduidelijk sarcatisch.
Het was geen situatie waarin ze zou moeten lachen, maar Vika kon het niet helpen. Waar ze normaal haarzelf goed in de plooi wist te houden, rolde er nu een zachte lach over haar lippen die ze tevergeefs probeerde tegen te houden door haar hand voor haar mond te houden. Pretlichtjes schenen in haar ogen. “Ah, ein Deutscher. Entschuldigung.” Met zijn olijfkleurige huid zou de jongen nooit door kunnen gaan voor een Duitser. “Kun je het mij vergeven voor deze grootse fout?” vroeg ze, dezelfde toon aannemend die hij gebruikt had. Zij was nu degene die naar hem toe boog. “Of moet ik daarvoor de lievelings lijfspreuk van de Duitsers in je oor fluisteren?” vroeg ze.
”En ik heb toevallig inderdaad wel eens nagedacht over een carrière in poker, hoezo? Viktoriya was het niet? Afrikaanse toch?” vroeg hij, een kleine vriendelijke glimlach op zijn gezicht.
”Vika,” verbeterde ze hem, opnieuw een lach niet kunnen ontdrukken. “En honderd procent Afrikaans, hoe raad je het zo?” Vika bleef voor nu nog op haar stoel zitten, geen zin hebbende om zich tussen de groep van mensen te dringen die de zaal uitliepen. “En poker…” Haar blauwe gleden naar zijn gezicht. Het is moeilijk in te schatten wat er in zijn hoofd omging, maar dat ging ze hem niet vertellen. “Je ziet er uit alsof je daar goed in zou zijn.” Ze haalde haar schouders op. “Zijn je pokervaardigheden net zo goed als je tutorvaardigheden? Ik heb altijd al Italiaans willen leren. Ze zeggen dat je iemand pas echt kunt leren kennen als je zijn taal spreekt.”

не ее люди, не ее проблема – Not her people, not her problem.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

1 maart 2022 - 23:54 Tad is offline

Tad 3475

Oskar Hartmann

Crawling still gets you there

Vanaf vandaag zou alles anders worden.
In tegenstelling tot de meeste mensen had Ozzy zijn aandacht tijdens de toespraak van zijn vader niet op de beste man gericht. Het was niet nodig geweest. In gedachten had hij woord voor woord de speech kunnen meespreken. Eerder, toen hij in diens kantoor op zijn vader had gewacht, had hij de aantekeningen voor de toespraak al op het bureau zien liggen. Hij had het niet kunnen laten om zijn oog erop te laten vallen. De papieren lagen daar open en bloot, alsof ze smeekten door hem gelezen te worden. De jongen had voldoende tijd gehad om de krabbels op het papier door te nemen en op te slaan. Het duurde niet lang voordat Ozzy wist wat deze woorden van zijn vader betekenden: dit was zijn kans.
Tijdens de toespraak was zijn blik dan ook vooral gericht op de studenten om hem heen. Gretig bestudeerde hij de houding van elk individu. Zij die een fonkeling in hun ogen kregen. Zij die zichtbaar moesten slikken. Het geroezemoes dat in de zaal opging nadat zijn vader diens slotwoorden had uitgesproken klonk als muziek in zijn oren. Het was een gewoonte voor de jongen om de mensen om hem heen te observeren. Het was eenvoudig; ging vanzelf. De meesten zagen hem niet staan. Vaak was dat meer een zegen dan een vloek: juist wanneer mensen zich onschendbaar waanden, zonder luistervinken om hen heen, kwamen hem de meest interessante dingen ter ore. Deze toespraak van zijn vader zou zonder twijfel interessante gesprekken tot gevolg hebben. Informatie die hij in zijn voordeel zou kunnen gebruiken.
Terwijl de meesten hun stoelen naar achteren schoven om hun eigen weg te gaan, hield Ozzy alles in de gaten. Zijn blik werd naar Wolf en Suze getrokken. Voor even zag het er te gemoedelijk uit. Te tam voor de gevolgen die aan de toespraak van zijn vader verbonden zouden zijn. Nieuwsgierig rechtte hij zijn rug wat en likte hij langs zijn lippen, als een hyena die bloed proefde. Toen hij beter keek leek de houding van vicepresident van de Gentlemen’s club echter een stuk koeler. Haast teleurgesteld zakte Ozzy terug in zijn stoel, maar hij nam zichzelf voor het beter in de gaten te houden. Wolf had niets bij die Jood te zoeken. Hij wist zeker dat Klaus daar hetzelfde over zou denken.
Klaus. Naarstig zochten zijn ogen naar de voorzitter van de befaamde club. Ozzy wist zeker dat de blonde jongen de nieuwe maatregelen zou kunnen waarderen. Maatregelen die door zijn vader in het leven waren geroepen. Als hij de voorzitter zou vertellen dat hij zijn vader hiertoe had aangemoedigd, dan zou Klaus niet anders kunnen dan hem op waarde schatten. Toch? Al tijden had Ozzy zijn zinnen gezet op een plekje binnen de exclusieve club van Montreuxe. Hij wist het vanaf het moment dat hij met Isoldes familie – en meer in het bijzonder haar broer – gedineerd had. Helaas voor hem was op dat moment de stugge Rus aangewezen als kersverse voorzitter. Oskar had hem nooit wat misdaan, maar het was alsof Aleksey Belov al vanaf dag één een afkeer tegen hem had. Het was hem in ieder geval al snel duidelijk gemaakt dat hij een plek binnen de club kon vergeten zonder zelfs nog maar de kans had gekregen.
Maar met Klaus was het anders. Klaus Kahl was capabel. Dat wist Ozzy. Anders dan de Rus leek Klaus hem te zien staan. Leek hij potentieel in hem te zien; gaf hij hem perspectief. De voorzitter zou ook niet anders kunnen, nu het deels aan hem te danken was dat Aleksey van zijn troon was gestoten. Het gevecht van vorige zomer was een cadeau dat zomaar in zijn handen werd geworpen. Het gaf een machtig gevoel om ervoor te kunnen zorgen dat zijn vader lucht van het gevecht kreeg, zodat de Rus het veld zou moeten ruimen voor iemand die Ozzy wél op waarde schatte. Dat Belov enkele maanden geleden was teruggekeerd was slechts een kleine tegenslag. Het was immers niet langer Belov die de dienst in de gangen van Montreuxe uitmaakte. Bovendien zou Oskar vroeg of laat zijn wraak wel krijgen; de onderonsjes met Eleonore bleven hem in ieder geval niet onopgemerkt, dus hij had het vermoeden dat er meer achter het kille masker van de Rus schuilging dan hij liet blijken.
Toen zijn blik Klaus en Reiner vonden bekroop een hoopvol gevoel hem. De eerste zag er tevreden uit en dat stemde Ozzy optimistisch. Hij sprong op, met het voornemen om te vragen of hij iets zou kunnen doen; om ervoor te zorgen dat duidelijk was dat deze hele nieuwe set aan maatregelen door Ozzy zelf teweeg gebracht was. Juist op dat moment vonden zijn ogen echter de brunette die de rest van heel Montreuxe deed verbleken. Ooit zou Ozzy het lef vinden om met de Italiaanse te praten, dat had hij zichzelf al voorgenomen. Het plan was waterdicht. Als hij Reiner ervan zou kunnen overtuigen hen te introduceren of een goed woordje voor hem te doen…
Nu pas leek hij te realiseren dat Aurora niet enkel in haar eigen gezelschap verkeerde. Haar hoofd lag op Ingvars schouder, al leek haar blik verder afgedwaald te zijn. Met een frons volgde de Ozzy haar blik, om uit te komen bij… De jongen struikelde over een tas die iemand op de grond had staan en moest zich vastklampen aan de dichtstbijzijnde persoon om niet op zijn gezicht te vallen. Geschrokken keek hij op naar degene tegen wie hij zojuist was opgebotst.
Oh.
Oh nee.
Als hij de charme had van sommige mannen dan was dit het moment geweest om een charmante glimlach op te zetten en op gelikte wijze zijn excuses aan te bieden en te vragen of de persoon tegenover hem oké was. Maar als hij zelfs nog maar in zijn gedachten de woorden probeerde te formuleren, dan haperden deze al. Voor jongens als Ozzy zat er in situaties als deze maar één ding op: maken dat je wegkwam en weer onzichtbaar werd, nog voordat de boel zou escaleren. Maar zelfs dat lukte nu niet. Verstijfd stond de jongen daar, recht in de ogen kijkend van niemand minder dan Anna Pradl.

@ the main hall w/ Anna

She's imperfect but she tries

Index RPG Actieve Topics Zoek