[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic 2 - Speeltopics

De schrik die op Dagmar’s gezicht stond toen ze er achterkwam dat Klaus het brein achter het plan zat om Johann te forceren haar te kussen was geld waard, maar ergens ook best sneu. Had ze dan echt niet doorgehad dat hun blonde vriend net zo erg was als Ryker, erger zelfs? De koning van de Gentleman’s Club was ziek in zijn hoofd en velen leken deze informatie niet te bezitten, of het te negeren. “Ja, Klaus. Je klinkt erg verrast daarover. Dacht je nou echt dat hij de good guy van ons allen was? Wie had gedacht dat je echt zo dom bent als je lijkt,” sneerde Ryker haar toe, waarna hij met zijn hoofd schudde. Waarom waren vrouwen altijd zo onwetend?
      “‘Laat hem met rust, Ryk’,” aapte hij op een pestende manier Dagmar na, waarna hij dramatisch met zijn ogen rolde. Had ze zijn vorige woorden niet gehoord? Of wilde ze gewoon niet luisteren, haar mening al gevormd? “Ik zei toch dat ik onschuldig ben, ik heb niks te maken met die kus. Ik wil alleen weten hoe het was, waarom is het zo moeilijk daar antwoord op te geven, Dagmar?” vroeg hij, terwijl hij haar intens aankeek. Haar terughoudendheid in het beantwoorden van zijn vraag gaf Ryker het idee dat Johann haar niet goed gezoend had, wat het gerucht dat hij homo was alleen maar meer voor hem bevestigde. Er verscheen een gemene grijns op zijn gezicht, deze informatie was het perfecte excuus om Herr Voss eens goed een les te leren, samen met Klaus natuurlijk.
      Toen kwam eindelijk het moment waarvoor Ryker zijn vreselijke ex-vriendin had opgezocht: het onthullen van Dagmar’s joodse etniciteit. De schok op haar gezicht die volgde was goud waard, de wanhoop die volgde om zich uit deze situatie te lullen onbetaalbaar. “Weet je zeker dat het niet waar is, Dagmar? Hoe komt het dan dat jouw lieve vader, de geweldige arts, in de krant stond met de achternaam Cohen? Ik neem aan dat jij ook wel weet dat dat een Joodse achternaam is. Of ben je echt zo dom als je lijkt?” sneerde Ryker naar Dagmar, waarna hij direct naar het meisje uithaalde.
      Een vermakelijke grijns verscheen op zijn lippen toen hij Dagmar hoorde piepen en ze tevergeefs zichzelf uit zijn harde grip probeerde te redden. “Vind je dit niet leuk, Daggie? Dan had je maar niet moeten liegen over je etniciteit en mijn reputatie daarmee besmeuren,” siste Ryker, terwijl hij nog wat harder drukte. Hij merkte al snel dat Dagmar moeite begon te krijgen met ademen, wat betekende dat hij zo moest loslaten. Het liefste wilde Ryker zien hoe het leven langzaam uit haar lichaam vloeide, maar een moord kon hij niet op zijn geweten hebben. Hij vertelde Dagmar waar het op stond, waarna hij haar op de grond gooide.
      Het sneue hoopje stront begon gelijk naar adem te happen, met grote, paniekerige teugen tegelijk. Alsof Ryker elk moment weer kon toeslaan en ze genoeg zuurstof naar binnen moest krijgen om zijn aanval te overleven. Op zich geen verkeerde gedachten, maar helaas voor Dagmar had hij nu andere plannen. Ryker wilde haar bloed zien, haar tranen. Wilde dat ze smeekte voor haar leven, afhankelijk werd van zijn vergiffenis. Dagmar moest onderdanig aan hem worden, haar plicht vervullen als vrouw om als niets meer dan een dienstmeid voor hem te dienen. Ryker wilde al haar zelfrespect eruit slaan. Iemand als Dagmar verdiende dat niet. Ze moest leren dat ze onderaan de maatschappelijke ladder stond als Joodse. Iemand die geen respect verdiende, van niemand, maar het alleen moest geven aan mensen zoals Ryker.
      Zonder het oogcontact te verliezen, keek hij toe hoe Dagmar pogingen onderging om zichzelf weer overeind te krijgen. “Ik moet jou geloven? Terwijl je weer recht in mijn gezicht staat te liegen?” zei Ryker, waarna hij schamper lachtte. Met een paar grote stappen liep hij naar het meisje toe en duwde hij haar plat op haar rug. Zijn knieën zette hij op haar polsen, waarna hij met zijn voeten haar benen in klemde. Uit zijn kontzak haalde Ryker het uitgeknipte krantenartikel, die hij Dagmar liet zien. “Dat is je vader. Ik herken hem van de vele foto’s die je mij hebt laten zien. Herr Cohen, een Joodse achternaam,” sneerde hij tegen de brunette, waarna hij het artikel in haar gezicht gooide.
      Daarna trok hij Dagmar weer ruw overeind aan haar armen en drukte hij haar klem tussen de muur en zijn lichaam. “Lieg verdomme niet tegen me!” schreeuwde Ryker in haar gezicht, terwijl hij zich moest inhouden haar neus niet te breken. Als hij niet betrapt wilde worden, moest hij zijn plekken natuurlijk zorgvuldig uitkiezen. Haar gezicht viel hier niet onder. Uiteindelijk balde Ryker zijn hand tot een vuist en gaf hij Dagmar een harde stomp in haar maag, zonder haar de kans te geven dubbel te klappen. Met zijn lichaam klemde hij zijn ex-vriendin stevig in, terwijl hij ruw haar kin pakte en forceerde hem aan te kijken. "Zoveel dat ik zou willen doen om je mee te straffen," zei Ryker zachtjes, kalm. "Je hebt geluk dat we op school zitten."