[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic 2 - Speeltopics

29 okt 2021 - 15:08 Iotte is offline

Iotte 952

IN TIMES OF PEACE, PREPARE FOR WAR
“Be careful, only those you trust can betray you”

Rollentopic • Praattopic 5 • Speeltopic 1

VOLGORDE
—

ALONE
[face=arial —

NOG NIET IN HET VERHAAL
Eleonore, Dagmar, Anna, Suze, Aurora, Anastasiya, Serilda, Eva, Isolde, Viktoriya, Wolfgang, Johann, Klaus, Lorenzo, Benjamin, Reiner, Nathanaël,, Finlay, Ingvar, Salvatore, Morritz, Aleksey

HET VERHAAL

First of September, 1938
Na het einde van de eerste wereldoorlog in 1918 bleef het onrustig in Duitsland. De verloren oorlog en het aftreden van Keizer Wilhelm II zorgde voor veel ontevredenheid onder de Duitse bevolking. Daar maakte de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij (NSDAP) dankbaar gebruik van. Hun leider Hitler wist met zijn spreektalent steeds meer leden te werven, waarna hij in 1923 door middel van een mislukte staatsgreep de macht probeerde te grijpen. Nadat Hitler met een relatief lichte straf vrijkwam wou hij de macht op een legale manier veroveren middels politieke wegen en deed dit met veel succes. In de jaren die volgden is Hitler steeds machtiger geworden, waardoor hij zelfs in januari 1933 verkozen werd tot rijkspresident, wat vrijwel direct leidde tot een verdeeldheid in Nazi-Duitsland tussen zijn voor- en tegenstanders. Langzaam maar zeker veranderde Hitler Duitsland van een beginnende democratie in een totalitaire staat, met hemzelf als absolute dictator.

Ergens op het platteland op de grens van Duitsland en Zwitserland, ver weg van de politieke machtspelletjes, staat Montreuxe; een chique kostschool voor jongens en meiden tussen de 12 en 21 jaar. Montreuxe staat bekend om haar uitstekende educatie en haar excellente leerprogramma's. Al generaties lang worden studenten vanuit heel Europa daardoor naar Montreuxe gestuurd. In deze RPG richtte we ons op de achtstejaars, die na een turbulente zomer thuis - al dan niet geïndoctrineerd, terugkeren naar Montreuxe voor een nieuw schooljaar. Hitler wordt met de dag voelbaar sterker, wat zorgt voor een gespannen sfeer. Toch heeft er al die jaren binnen de muren van Montreuxe rust en vrede geheerst. De ligging van het internaat in the middle of nowhere heeft hierbij een grote rol gespeeld. De studenten hebben daardoor al die tijd maar weinig meegekregen over wat zich in de buitenwereld afspeelt. Technologie is in deze tijd nog amper ontwikkeld, waardoor de leerlingen afhankelijk zijn van de krant en de brieven van hun geliefden die eens in de zoveel tijd worden geleverd.
De kostschool heeft altijd gefungeerd als veilige haven, maar met een aankomende oorlog in het vooruitzicht lijken de spanningen tijdens de zomer hoog op gelopen te zijn. Er hangt iets in de lucht, dat niemand kan negeren. Iedereen bereidt zich, bewust of onbewust, voor op wat er komen gaat. Zo keren niet alle studenten dit schooljaar terug en worden vriendschappen meer dan ooit op de proef gesteld. Wie is er nog te vertrouwen?

Ondanks dat onze characters aan de vooravond van de tweede wereldoorlog staan, blijft het een internaat vol tieners, die midden in hun pubertijd zitten, dus drama gegarandeerd.[/center]

ACHTSTEJAARS

♀
• Eleonore Madeline de Marigny — Ester Expósito — Varian — 1.2
• Dagmar Elin ~~Cohen~~ Jørgensen ✡ — Renee Murden — Iotte — 1.1
• Anna Pradl — Imogen Poots — Livgardet — 1.1
• Suze Mae Polak ✡ — Bogdan Kadritskaya — Reeses — 1.4
• Aurora Camorra — Cindy Kimberly — calice — 1.4
• Anastasiya Pelagiya Belova — FC — Epione — 1.5
• Serilda Marie LaRue — Scarlett Leithold — Rionach — 1.5
• Eva Mina Maria Reiss — FC — Dimitrescu — 1.6
• Isolde Lorelei Adler — Romee Strijd — Iotte — 1.6
• Viktoriya Olesya Drozdova — FC — Varian — 1.6

♂
• Wolfgang Theodore Schultze — Froy Gutierrez — Iotte — 1.1
• Johann Franz Voss — Janis Ancens — Livgardet — 1.2
• Klaus Kahl — Lucky Blue Smith — calice — 1.3
• Lorenzo Andrea Cavallo — FC — Epione — 1.2
• Benjamin Adrian Ziegler — Daniel Brühl — Zemo — 1.3
• Reiner Artur Birchenfelt — Chris Evans — Dimitrescu — 1.4
• Nathanaël Izja Borghesius — Maxence Danet-Fauvel — Amren — 1.5
• Finlay Docherty — FC — Varian — 1.6
• Ingvar Gustav Sernander — Philip Kamper — Livgardet — 1.6
• Salvatore Camorra — Tom Cornelisse — calice — 1.6
• Moritz Peer ~~Cohen~~ Clérrisseau — FC — Reeses — 1.6
• Aleksey Belova — FC — Tad — 1.6

REGELS
• Er is een minimum van 150 woorden
• De hoofdregels van Quizlet gelden ook hier
• 16+ is toegestaan, gelieve wel boven je post vermelden
• Houdt het gezellig en leuk voor iedereen
• Bij voorkeur minimaal 1 keer in de week de mogelijkheid hebben om te kunnen posten, mocht dit niet lukken, laat me dit dan alsjeblieft van te voren weten, bij twee weken radiostilte is er een kans dat je uit de RPG wordt gezet
• Indien je niet meer met deze RPG mee wil doen, gelieve jezelf uit te schrijven bij Iotte
• Vermeld de naam van je char, de plek waar hij/zij is en het gezelschap boven je post

KAMERINDELING

Herren
Kamer 801 — Nathanaël Izja Borghesius & Lorenzo Andrea Cavallo
Kamer 802 — Wolfgang Theodore Schultze & Aleksey Belov
Kamer 803 — Johann Franz Voss & Reiner Artur Birchenfelt
Kamer 804 — Benjamin Adrian Ziegler & Klaus Kahl
Kamer 805 — Salvatore Camorra & Ingvar Gustav Sernander
Kamer 806 — Finlay Aurelio Docherty & Moritz Peer Clérrisseau

Damen
Kamer 807 — Dagmar Elin Jørgensen & Anastasiya Pelagiya Belova
Kamer 808 — Eleonore Madeline de Marigny & Anna Pradl
Kamer 809 — Isolde Lorelei Adler & Eva Mina Maria Reiss
Kamer 810 — Serilda Marie LaRue & Aurora Camorra
Kamer 811 — Viktoriya Olesya Drozdova & Meike Schmidt (NPC)
Kamer 812 — Suze Mae Polak & Sophie Jacobs (Joodse NPC)

ROOSTER

LESOVERZICHT

[center]AARDRIJKSKUNDE
Dagmar Elin Jørgensen
Johann Franz Voss
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

BIOLOGIE
Frederick Ryker Aschenburg
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt

ECONOMIE
Wolfgang Theodore Schultze
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Valentino Camorra
Inez Renata Borghesius

FILOSOFIE
Muriel Ada Durchdenwald
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Valentino Camorra

FRANS
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Lucrezia Dulce De Angelis
Inez Renata Borghesius

GESCHIEDENIS
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Maringy
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Reiner Artur Birchenfelt
Inez Renata Borghesius

KUNST
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Marigny
Lucrezia Dulce De Angelis

LEVENSBESCHOUWING
Dagmar Elin Jørgensen
Aurora Camorra

MAATSCHAPPIJLEER
Reiner Artur Birchenfelt

M&O
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Frederick Rycker Aschenburg
Inez Renata Borghesius

MUZIEK
Anna Pradl
Valentino Camorra

NATUURKUNDE
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

SCHEIKUNDE
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

TECHNIEK
Benjamin Adrian Ziegler
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss

S P O R T T E A M S

HOCKEY
Captain Dames: Eleonore Madeline de Marigny
Dagmar Elin Jørgensen (midmid)

Captain Mannen: Frederick Rycker Aschenburg

KORFBAL
Captain Dames: Inez Renata Borghesius
Johann Franz Voss

PAARDRIJDEN
Anna Pradl

SCHAKEN
Eleonore Madeline de Marigny
Johann Franz Voss
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra
Valentino Camorra
Reiner Artur Birchenfelt

TENNIS
Anna Pradl
Muriel Ada Durchdenwald

VOETBAL
Captain Heren: Wolfgang Theodore Schultze (linksback)
Lorenzo Andrea Cavallo (links mid)
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler (spits)
Reiner Artur Birchenfelt (spits)
Valentino Camorra

E X T R A

DAMES BAKCLUB VOOR THEEKRANSJES
Voorzitter: Anna Pradl
Aurora Camorra

DEBAT CLUB
Voorzitter: Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Ryker Aschenburg
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny

ETIQUETTE
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Klaus Kahl
Lucrezia Dulce De Angelis

GENTLEMEN'S CLUB
Voorzitter: Klaus Kahl
Rechterhand: Wolfgang Theodore Schultze
Bestuur
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Valentino Camorra

GODSDIENS
Reiner Artur Birchenfelt

GYM
Reiner Artur Birchenfelt

GYMNASTIEK
Suze Mae Polak

JOODSE CLUB
Voorzitter: Suze Mae Polak
Dagmar Elin Jørgensen

KLASSIEKE TAAL
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra

NEWSPAPER CLUB
Voorzitter: Dagmar Elin Jørgensen
Lorenzo Andrea Cavallo
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

POLITIEKE WETENSCHAP
Reiner Artur Birchenfelt

Nog geen vakken opgegeven: Adalyn, Felix

VERJAARDAGEN

RELATIELIJSTJES

[ bericht aangepast op 7 feb 2022 - 20:12 ]

someone out there feels better because you exist

14 nov 2021 - 23:09 reguluswife is offline

reguluswife 37248

ELEONORE MADELINE DE MARIGNY

I can tell how intelligent a man is by how stupid he thinks I am

nineteen • outside • with wolf and emiliya

Tegen de tijd dat Nore de volgende ochtend wakker werd spiekten de zonnestralen al onder de gordijnen door. Haar hoofd rustte nog altijd op Wolf’s blote borstkas. Aan zijn ademhaling merkte ze dat hij al wakker was. Langzaam strekte ze zich uit, voorzichtig zodat ze haar vriendje niet voor het hoofd sloeg.
”Goedemorgen.” Een zachte kus op haar lippen volgde. “Heb je goed geslapen?”
Ze knikte, een tevreden blik in haar ogen. In tegenstelling met die avond daarvoor voelde ze zich al een stuk meer gekalmeerd, van alle zenuwen en nervositeit was bijna niks meer over. Bijna. Midden in de nacht was ze één keer wakker geschrokken uit een nare droom. Het had even geduurd voordat ze opnieuw in slaap gevallen was. Het hielp dat Wolf naast haar lag. Zonder hem naast haar zou ze geen oog dicht gedaan hebben. Het voelde veiliger. Ik heb heerlijk geslapen, dankzij jou. Heb jij ook okay geslapen?” Hopelijk had hij haar nachtmerrie niet door gehad. Met haar hand woelde ze door zijn warrige lokken. “Je mag deze look ook wel een keer naar de les dragen. Heel wild zo.” Lessen, de eerste van het jaar. Bijzonder veel zin erin had ze nog niet. Na de rumoerige avond had ze liever een langzaam opstartte ochtend samen met Wolf, maar die luie, zomerdagen in Berlijn waren voorlopig voorbij, helaas.
“Ik ga even snel douchen.” Wolf drukte nog een kus op haar lippen. Met haar ogen volgde ze zijn lichaam terwijl hij naakt naar de badkamer liep. She was a lucky girl, op meerdere manieren. Aan het bed van haar kamergenote te zien, netjes opgemaakt als altijd, was Anna alweer opgestaan. Of misschien had ze die nacht wel niet in haar eigen bed geslapen, maar had ze de nacht bij Ben doorgebracht. En gezien haar kamergenootje er niet was… Nore stapte haar bed uit, pakte haar eigen spullen en glipte de badkamer in. De kleine ruimte was nu al gevuld met stoom van het warme water. Stilletje legde ze haar spullen neer waarna ze het douchehokje in stapte. “Hallo daar, wat een toeval,” was haar zachte begroeting voor Wolf. Slechts enkele seconden waren voorbijgegaan voordat hun lippen weer op elkaar gedrukt waren.

Doei

Nadat ze gedouched hadden scheiden hun wegen voor even – Wolf kon lastig naar de lessen gaan in het pak dat hij tijdens het feest had gedragen. Dat bracht nog een andere gedachte in haar hoofd. Klaus zou hoe dan ook teleurgesteld zijn dat zowel Wolf als zijzelf niet meer terug waren gegaan naar het feest. Daar nog bij komende dat ze niet als een mak lammetje op hem gewacht had, zoals hij aan gevraagd had. Het had uiteindelijk een beter idee gebleken als ze op hem gewacht had, en niet naar de bar gegaan was. Dan was ze Ry niet tegenkomen bij de bar, of in elk geval niet alleen, en dan zou Ry zichzelf niet verwond hebben. Twijfelend beet ze op haar lip. Hij had beloofd dat hij niemand zou vertellen dat zij hem met haar hand geholpen had. Hopelijk hield hij zich daaraan.
Gekleed in haar Montreuxe uniform stapte ze iets later de gang weer op. Wolf was al aan het wachten. “Sta je hier al lang?” Haar ogen vielen op zijn nu getemde haren. “Toch maar niet voor de woeste stijl gegaan?” vroeg ze plagerig. “Misschien moeten we daar later nog maar even verandering in brengen.” Haar stem klonk onschuldig, maar haar woorden verrieden iets anders. Met verstrengelde handen liepen ze naar beneden.
Amper in de hal aangekomen stapte Hendrika gelijk op haar af. Wolf liep alvast door naar buiten. “Oh, hij zo dromerig,” mompelde Hendrika met rode wangen. Het meisje was een van de jongsten van het team en was er vorig jaar bij gekomen. Altijd wanneer Wolf of een van zijn vrienden bij een training of wedstrijd kwam kijken werd het jonge meisje onmiddellijk nerveus en vlogen de ballen alle kanten op behalve de juist. Hendrika uitte kort haar zorgen over de teamselectie van dat jaar en of ze er wel weer bij zou komen. Zo goed als Nore kon probeerde ze haar gerust te stellen. Als er geen knappe jongens aan het kijken waren deed Hendrika het behoorlijk goed. Ergens die week zou Nore ook naar een trainingsplan moeten gaan kijken met de sportdocent.
Met Hendrika enigszins gekalmeerd stapte Nore nu zelf ook naar buiten, zoekende naar Wolf. Hij stond met een meisje die ze niet herkende, een sigaret in zijn handen. Nore fronste lichtelijk. Al was ze dol op Wolf, ze was niet dol op al zijn gewoontes, waaronder deze. Pas toen Wolf haar kant op zwaaide stapte ze op het tweetal af.
”Emiliya, dit is Eleonore de Marigny. Nore, dit is Emiliya Kiselyova.”
Nore glimlachte beleefd naar het meisje en stak haar hand uit. “Leuk om je te ontmoeten, Emiliya.” De naam deed vaag een belletje rinkelen als degene die Wolf zou moeten rondleiden. Gezien het meisje er nu al was, zou het moeilijk worden om nog alleen met Wolf een rondje te lopen voordat de lessen begonnen, zoals ze elk jaar deden. Ze wist nu praktisch elk ding wat hij in de zomer gedaan had, maar het zo in haar systeem dat het als een teleurstelling voelde dat het nu niet kon. “Heb je een fijne reis gehad?” De naam van het meisje deed Oost-Europees aan, net als haar gelaatstrekken, wat zou betekenen dat ze een behoorlijke reis achter de rug had en nu nog de hele dag lessen moest gaan volgen. “Ik weet niet of je onderweg al iets gegeten hebt, anders kunnen we eerst nog even langs de eetzaal voordat Wolf zijn rondleiding geeft? Ze vinden het leuk hier om de lessen gelijk vol enthousiasme te beginnen. Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat deze lessen zonder ontbijt op geen succes zijn om te volgen.” Zonder dat ze het door had, had ze haar vingers weer met die van Wolf verstrengeld. “Je hebt een kleine aanbidder trouwens,” vervolgde ze tegen Wolf. “Hendrika’s wangen waren helemaal rood en ze noemde je ‘dromerig’. Je kunt een extra kaartje verwachten met Valentijn.”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

15 nov 2021 - 16:40 Iotte is offline

Iotte 952

DAGMAR ELIN JØRGENSEN
She would rather walk alone in darkness than follow anyone else’s shadow
nineteen • hoofdredacteur newspaper • with ryker • at redactie schoolkrant

If we don't end war, war will end us

Met een knal vloog de deur van het lokaal open. Dagmar keek verschrikt op. Toen ze haar ex-vriend in de deuropening zag staan herpakte ze zich snel. Botter dan dat ze bedoelde vroeg ze hem wat hij hier deed, ze wist maar al te goed dat dit geen toeval kon zijn. Ryker had immers op dit tijdstip hier niets te zoeken.
’Ook goedemorgen, Jørgensen,’ antwoordde Ryker alleen maar, terwijl hij tegen de deurpost aanleunde. ‘Ik kom je gewoon even vergezellen op deze mooie maandagochtend. Ik neem aan dat je wel weet waarvoor ik hier ben toch?’ vervolgde hij met een charmante glimlach., die ze zo vaak had gezien. Het was de glimlach waarvoor ze uiteindelijk gevallen was. ‘Je kan deze overslaan hoor, je geheim is nogsteeds veilig bij mij, Ryk,’ poogde Dagmar vervolgens zo ontspannen mogelijk te klinken. Hij hoefde niet te weten dat zijn aanwezigheid haar nerveus maakte. Als ze dit op de juiste manier aanpakte was Ryker zo weer vertrokken. Het was elke keer hetzelfde liedje.
Al zolang Dagmar en Ryker uit elkaar waren kwam haar ex vriend haar eens in de twee maanden opzoeken op er zeker van te zijn dat ze niemand wat over zijn losse handjes zou vertellen. Ze keek wel uit, maar ze snapte niet goed waarom hij haar dat bleef vertellen. Hij wist na zoveel jaar toch wel dat ze haar mond niet voorbij zou praten?
’Was je kus met Johann gisteravond lekker trouwens? Moet haast wel, hè? Gezien jullie daarna samen vertrokken zijn. Vertel me eens, is die loser goed in bed? Of is zijn slurf net zo zwak en miezerig als hijzelf?’ Even leek Dagmar uit het veld geslagen te zijn. ‘Wat.. Hoe.. Jij…’ stamelde ze, waarna ze afkeurend met haar hoofd schudde. ‘Het verbaasd me niet eens.’ Eén plus één was twee. Ryker moest degene wel zijn geweest die Johann gedwongen had haar te kussen. Alle puzzelstukjes vielen nu in één en het ergste was nog dat ze het had moeten kunnen weten. Het enige positieve was dat Ryker dus gezien had dat zij en Johann samen de kerker hadden verlaten en aangenomen had dat ze het bed hadden gedeeld. Het was nu noodzakelijk dat hij in die waan bleef, zodat Johann zijn geheim veilig was. ‘Dat gaat je niets aan, maar je moet Johann met rust laten.’ Ging ze vervolgens stoerder dan dat ze zich werkelijk voelde verder. Strak keek ze in de ogen van haar ex vriend. Hoe had ze ooit zo gek op hem kunnen zijn? Ja, hij had zijn uiterlijk mee, maar Dagmar had zichzelf nooit gerekend tot oppervlakkig. Uiterlijk was niet alles, toch?
Er viel een stilte, waarna hij langzaam de ruimte in stapte en de deur achter zich sloot. Haast automatisch stond Dagmar op van achter haar bureau, terwijl ze Ryker nauwlettend in de gaten hield. ‘Wat doe je?’ Ze kon het niet helpen dat haar stem angstig klonk. Ze voelde nattigheid. ‘Ik heb je toch al gezegd dat je geheim veilig is? Ik zeg niets, echt.’

[ bericht aangepast op 15 nov 2021 - 16:44 ]

someone out there feels better because you exist

15 nov 2021 - 20:20 Iotte is offline

Iotte 952

ISOLDE LORELEI ADLER

Sometimes you have to lose the battle to win the war
nineteen • new student • with anna • at great hall

"Great things come from hard work and perseverance. No excuses."

‘Je gaat het geweldig hebben,’ met die woorden keek Isolde op naar haar oudere broer Maximilian. Ze kon zijn verhalen over Montreuxe zo onderhand wel dromen. Drie jaar geleden had Maximilian zijn diploma van het Zwitserse internaat in ontvangst mogen nemen. Dat was Isolde haar eerste, en enige keer, dat ze Berlijn had verlaten. Samen met haar ouders had ze de ceremonie in het, in haar ogen, verre Zwitserland bijgewoond. Toen al had Montreuxe indruk op haar weten te maken. Vanaf dat moment was het bij haar gaan kriebelen om in de voetsporen van haar broer te treden. Heel haar leven had haar educatie thuis plaats gevonden, haar ouders — en dan vooral haar vader — vonden het namelijk geen goed idee als ze veel van huis was. Isolde was echter niet anders gewend. Zo lang ze kon herinneren was ze zo beschermend opgevoed, maar al drie jaar lang keek ze uit naar deze dag. Ze stond te popelen om voor het eerst in haar leven omringt te worden met leeftijdsgenoten en de vrijheid te ervaren waar haar broer zo dikwijls over gesproken had.
Stilletjes knikte ze, waarna haar blik teruggleed naar het landschap dat buiten voorbij raasde. Nog even en ze zouden de bestemming bereiken. De reis was lang en vermoeiend geweest. En daarnaast bijna niet meer doorgegaan doordat haar vader last minute twijfels kreeg. Het was Max geweest die hem had doen weten over te halen, anders was het hele feest voor Isolde mooi niet doorgegaan. Toch kon ze pas opgelucht ademhalen als ze zeker wist dat ze mocht blijven. Pas als Max haar had afgeleverd en onderweg terug was, kon niemand dit meer van haar afpakken.
Het kasteel doemde voor hen op. Het was nog groter en intimiderender dan dat ze zich herinnerde. Here goes nothing. Samen met Max stapte ze uit. Voor de grote deur stond een statige man te wachten. Herr Hartmann, als ze Max moest geloven, de directeur van het internaat en een goede vriend van hun vader. ‘Welkom,’ begroette hij hen en knikte kort. Beleefd knikte Isolde terug, terwijl Max het woord nam. Het gesprek dat tussen de twee mannen volgde kon Isolde niet helemaal volgen, waardoor haar blik afwezig naar hun chauffeur gleed, die net met haar koffers het kasteel in verdween.
’Herr Hartmann stelt je zometeen voor aan een meisje met de naam Anna Pradl, zij is aangesteld als jouw buddy en gaat je helpen wegwijs te worden op Montreuxe,’ vertelde haar broer haar, terwijl ze met z’n drieën naar binnen liepen. ‘Maak kennis met haar, ik kom zo nog even afscheid nemen, maar ik moet nog wat mensen opzoeken nu ik hier ben.’ Ging hij verder. Max was in zijn tijd voorzitter geweest van de zogenoemde Gentlemen’s Club. Het was zijn trots geweest, dus Isolde kon begrijpen dat hij daar even zijn neus wou laten zien. Hij nam afscheid en liet haar in goede handen achter bij Herr Hartmann. In de grote hal hield de directeur halt bij een knap blond meisje. ‘Miss Pradl, dit is Isolde Adler,’ stelde hij de twee meisjes aan elkaar voor, waarna hij hen al snel alleen liet.
‘Hé,’ begroette Isolde het meisje aarzelend. ‘Je heet Anna toch?’ Waarna ze haar hand beleefd uit stak. Ze was netjes opgevoed.

[ bericht aangepast op 21 nov 2021 - 1:19 ]

someone out there feels better because you exist

16 nov 2021 - 10:13 Reeses is offline

Reeses 1333

Moritz Peer ~~Mulder~~ Clérrisseau
18 • ~~Jewish~~ Montreuxe student • W Pascale • At the trainstation
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

Moritz was gezegend met de makkelijkheid overal in slaap te vallen, zolang hij maar een beetje comfortabel lag. Ook nu was dat het geval geweest, terwijl de trein hen naar Zwitserland bracht.
Zijn zus Pascale had dan ook even nodig om hem wakker te maken – iets waar Moritz dan ook mopperend op reageerde. Hij had gedacht dat zijn zus wel zou door hebben dat het alleen een plagerijtje was, maar anders bleek uit haar woorden en toon van praten.
“Sorry.” De stem van zijn zus klonk zachtjes en een schuldgevoel laaide bij Moritz op. “Maar je werd niet wakker en ik wist niet zo goed wat ik moest doen om je wakker te krijgen.” Ze verlieten de coupe, allebei met koffers in hun handen. “Hé, ik plaag je alleen maar,” zei Moritz sussend. “Je moet mij niet te serieus nemen, dat weet je. Je bent één van de weinigen die mij wakker mag maken, Pas.”
Op het perron wachtte Moritz op haar, terwijl de trein al op het punt stond de terugreis te maken. Moritz rilde in de koude buitenlucht – Holland was koud, maar dit was nog wat kouder. “Hier.” Voor Moritz het doorhad, had Pascale haar sjaal al om zijn nek geknoopt. Moritz glimlachte. “Dank je,” zei hij, hun weg vervolgend het perron af. “Je lijkt op mamma, weet je dat?”
Moritz sprak verder niet over hun ouders, gezien hij het lastiger vond dan hij daadwerkelijk zou toegeven. In plaats daarvan vroeg Moritz naar hun taxi, waarop hij een knikje ontving van zijn zus. “Zo heb ik het tenminste wel van mama begrepen. Oh – kijk!” Moritz volgde de blik van zijn zus, evenals haar wijzende vinger en ook hij merkte de twee koplampen op.
Moritz stapte dichter naar zijn zus toe en fluisterde haar een paar duidelijke woorden toe. Hij zweeg toen de taxi voor hen stopte en een man uitstapte. De man was groot en breed en keek hen vragend aan. “Zijn jullie de Clérrisseau-kinderen?” Nadat Moritz een knikje had gegeven, vervolgde hij: “Stap in, we zijn er binnen een kwartier. De koffers kun je in de achterbak gooien.”
In plaats van te helpen stapte hij weer achter het stuur waarop Moritz’ wenkbrauwen omhoog schoten. “En bedankt voor je hulp…,” mompelde hij sarcastisch. Hij legde zijn koffers in de achterbak, toen de stem van zijn zus opklonk. “Je laat me niet in de steek, toch?”
Ze keek naar hem op waarop Moritz al direct zijn hoofd schudde. “Natuurlijk niet. Waar zie je me voor aan?” Moritz hield zijn toon luchtig. Zijn zus had de laatste tijd wel vaker van die uitspraken. Hij had een vaag vermoeden wat de oorzaak daarvan was, maar durfde het niet goed ter sprake te brengen. Bovendien had hij geen flauw idee hóé hij het ter sprake moest brengen. Hij keek haar nu met een serieuzere blik aan. “Pas,” zei hij zacht, maar ernstig. “Ik laat jou niet in de steek. Nóóit, dat beloof ik je,” sprak hij gedecideerd. “We gaan samen naar Montreuxe en we gaan er samen weer weg…”
Zijn woorden werden onderbroken door een ongeduldige druk op de claxon en Moritz wierp een geïrriteerde blik naar de bestuurderskant. “Kom,” zei hij tegen zijn zus en hielp haar haar koffers in de auto te leggen.
Maar toen ze eenmaal in de taxi zaten, op weg naar hun nieuwe school laaiden schuldgevoelens op jegens zijn belofte. Kon hij zich aan zijn belofte houden? Er gebeurden zoveel verschrikkelijke dingen in de wereld… Konden hij en zijn zus wel echt samen blijven? De geruchten die de ronde deden…
Een groot gebouw met een uitgestrekt gazon doemde op en de taxichauffeur begon langzamer te rijden. Dit keer tastte Moritz naar de hand van zijn zus. “We doen dit samen,” fluisterde hij haar toe, toen de taxi daadwerkelijk was gestopt en de chauffeur uitstapte.

16 nov 2021 - 19:00 Kobyla is offline

Kobyla 19254

ANNA Pradl

20 — Voorzitter Dames bakclub voor theekransjes — with Isolde — at the Main Hall

❝ Act brutal with no pity. Be harsh, show no remorse. ❞

Uiteindelijk had Anna wat ontevreden het feestje verlaten, zonder Ben. Nadat hij de avond meer oog had gehad voor die nieuwe Italiaanse dan voor haar, had ze even geen zin meer in hem. Ze zouden het de volgende dag wel uit praten. Toch had Anna een lichte steek van jaloezie gevoeld toen ze Wolf bij Nore in bed zag liggen, rustig slapend, al had ze het vermoeden dat het er eerder die avond wilder aan toe was gegaan. Het liefst was ze bij haar vriend in bed gekropen, maar helaas had de jongen het voor hen beiden verpest die avond.
De volgende ochtend was ze al weer vroeg wakker geworden, te vroeg naar haar idee. Het liefst had ze nog wat langer blijven slapen, maar lessen zouden die dag beginnen en ze had de verantwoordelijkheid gekregen over een nieuwe leerlinge die vandaag pas zou aankomen. Daarnaast lagen Wolf en Nore ook nog samen te slapen en het liefst gaf ze die twee nog een beetje privacy. Ondanks dat ze zelf weinig had kunnen beleven de vorige avond, gunde ze het hen wel. Dus motiveerde ze zichzelf om op te staan en zich aan te gaan kleden.
'Goedemorgen,' begroette Wolf haar, duidelijk pas net wakker. 'Jij bent vroeg op, wat ga je doen?' Ze glimlachte hartelijk naar hem om dan te vertellen dat ze iemand zou moeten rondleiden. 'Beter te vroeg dan te laat, zeggen ze altijd,' merkte ze op, de glimlach nog op haar gezicht. 'Dus ik moet gaan, zie je later.' Ze zwaaide nog even naar Wolf om dan haar kamer te verlaten. Het was duidelijk dat niet iedereen zo stipt was als zijzelf, want de school was uitgestorven. in het voorbijgaan keek ze naar één van de klokken om te zien dat ze inderdaad wel erg vroeg was. Ze zou rustig eerst nog even kunnen ontbijten en dan maar eens kijken of degene die ze moest gaan rondleiden al gearriveerd was.
Het ontbijt was wat eenzaam, maar daar stoorde Anna zich niet aan. Ze had nog zat dagen in het verschiet waarop ze wel gezellig met vrienden zou kunnen ontbijten. Ze keek even op toen ze Suze opeens met een ontbijt in haar handen de zaal zag verlaten, maar ze vond het nog niets te vroeg om nu al te beginnen de Jodin te pesten. Daarnaast waren er nu geen toeschouwers, dus dat maakte het ook iets minder leuk. Ook voor Suze kleineren zou ze de komende paar dagen vast genoeg tijd hebben.
Eenmaal ze de grote hal had bereikt, stond daar niemand minder dan de directeur, Herr Hartmann, haar op te wachten. 'Goed dat je er bent, fraulein Pradl,' begroette hij haar, waarop Anna haar hoofd even eerbiedwaardig boog. 'Je krijgt de verantwoordelijkheid over een hoogstaande nieuwe leerlinge, ik vertrouw erop dat je je best doet haar hier wegwijs te maken.'
'Natuurlijk Herr,' beloofde ze de man, waarop hij naar buiten liep. Dit was interessant, een hoogstaande leerling. Anna glunderde even, want dit was een kans die ze niet elke dag in haar schoot geworpen kreeg. Wie ze ook was, ze zou vast goed zijn voor haar netwerk en Anna greep normaal elke kans aan om dit uit te breiden. Ze was zelf ook de dochter van een hoogstaande Nazi, dus ze had een reputatie om hoog te houden en een goed netwerk hielp hierbij.
Op het moment dat het meisje achter de directeur naar binnen kwam, zette Anna haar vriendelijkste glimlach op. Bij het tweetal liep nog een jongeman weg die Anna tot haar grote verrassing herkende als Maximilian Adler, een befaamde oud voorzitter van de gentlemen's club. Zou dit dan zijn zusje zijn? Zo ja, dan was dit zeker een goede kans om indruk te maken op die familie. 'Miss Pradl, dit is Isolde Adler,’ stelde Herr Hartmann het meisje aan zijn zijde aan haar voor om dan weg te lopen.
'Hé, je heet Anna, toch?' vroeg Isolde aan haar, ietwat aarzelend. Ze stak haar hand uit, welke Anna direct aannam, ondertussen nog steeds breed glimlachend.
'Dat klopt, welkom op Montreuxe, Isolde,' vertelde ze het meisje voor haar enthousiast. 'Ik hoop dat je het hier naar je zin zult hebben, maar ik kan je in ieder geval ervan verzekeren dat dit een goede school is.' Zolang ze maar negeerden dat er nog wel Joods gespuis toegelaten werd. Hopelijk zou dit gauw veranderen, gezien Joden overal steeds minder welkom waren. Van zo'n welgestelde school zou ze wel moeten kunnen verwachten dat deze met de tijd meeging.
'Heb je nog hele brandende vragen of zal ik je maar gewoon alvast de belangrijkste plekken hier laten zien?' Terwijl ze sprak bleef ze Isolde beleefd aankijken, maar zodra ze klaar was, kon ze het niet laten om met haar ogen de jongen te volgen die net één van de gangen in verdween. Zouden ze inderdaad broer en zus zijn? Ze droegen in ieder geval dezelfde achternaam, maar Anna wilde het eigenlijk wel zeker weten. Ze moest weten met wie precies ze te maken had. 'Excuses voor mijn brutaliteit, maar klopt het dat Maximilian je broer is?' vroeg ze. Ze probeerde zo beleefd mogelijk te klinken, maar de licht brutale grijns kon ze gewoon niet van haar lippen krijgen.

[ bericht aangepast op 16 nov 2021 - 19:41 ]

16 nov 2021 - 19:41 Kobyla is offline

Kobyla 19254

Johann Voss

19 • With Asya and Aleksey • in the hallways

❝ Who will stop all this madness that has consequences no man understand? ❞

Een gevoel van teleurstelling overviel hem zodra Johann zich realiseerde dat hij alleen in Reiners bed lag. Hoe geweldig hij de afgelopen nacht ook had gevonden, zijn vriend leek er anders over te denken. Anders was hij toch niet zo stilletjes er vandoor gegaan. Oh, wat graag had hij die ochtend nog wat met Reiner willen knuffelen, maar het lot was hem weeral niet goed gezind. Op dat moment kwam ook de herinnering weer terug aan de vorige avond, aan Klaus die hem bedreigd had en de ongemakkelijke gedwongen kus met Dagmar. Hopelijk kon ze het hem nog steeds vergeven, had ze niet slechts in een opwelling ja gezegd op zijn hulpvraag. Oh, het lot was hem absoluut niet goed gezind. Het voelde haast alsof gisteravond met Reiner een slap goedmakertje was geweest. Wijn die op het moment zelf heerlijk proefde, maar vervolgens een nare nasmaak achterliet.
Wat weemoedig rolde hij uiteindelijk het bed uit om zich vervolgens op te gaan frissen en om te kleden. Ondertussen gingen zijn gedachten weer terug naar de vorige avond. Reiner had absoluut het initiatief genomen, maar Johann was nog steeds niet wijzer over het waarom. Het was iets wat hij Reiner vanochtend had willen vragen, maar de jongen had hem daartoe geen kans gegeven. Iets in Johann vertelde hem dat het verstandig was als hij gewoon zou afwachten tot zijn kamergenoot naar hem toekwam, maar hij had geen zin om naar zijn voorgevoel te luisteren. Hij wilde antwoorden, want de afgelopen nacht had absoluut zijn gevoelens voor de jongen doen oplaaien. Hij moest weten of er ook maar een kans was dat die gevoelens wederzijds konden zijn, ondanks Reiners duidelijke interesse in Wolf.
Dus begon hij de school door te lopen, op zoek naar Reiner. Het gebouw was gigantisch, maar na een jarenlange vriendschap had hij wel geleerd wat de favoriete plekken van de jongen waren. Stuk voor stuk ging hij ze af, maar nergens was er een teken van de jongen. Achter het gordijn nabij het kantoor van de conciërge hing er een rookgeur, maar Reiner zelf was nergens te bekennen. Misschien moest hij zijn zoektocht maar opgeven, ze zouden elkaar heus wel later vandaag weer tegenkomen. Ze hadden sowieso de eerste twee uur samen les, wie weet dat hij de jongen daarna nog zou kunnen spreken. Hij wist zelf ook wel dat dit een absoluut ongeschikt onderwerp was voor tijdens een les.
In gedachten verzonken begon hij weer terug te lopen naar de eetzaal waar hij zijn zoektocht begonnen was. Had hij misschien die avond al duidelijk moeten zijn over zijn gevoelens, had hij toen al moeten vragen aan Reiner naar waarom hij dit deed? Aan de andere kant wist hij ook heus wel dat dit het moment verpest zou hebben. Hij moest toegeven, het was heerlijk geweest om in slaap te kunnen vallen in de armen van de jongen, ondanks dat hij vervolgens wel alleen wakker was geworden. Dat moment had hij vast gemist als hij wel zijn mond had opengetrokken, misschien zelfs meer.
Hij ging zodanig op in zijn gedachten dat hij geen idee had van waar hij nu precies liep en voor hij de persoon kon registreren, liep hij al tegen haar aan. Zodra hij dit registreerde, deed hij een stap achteruit en hij hief verontschuldigend zijn handen. 'Sorry, sorry,' gooide hij direct eruit. 'Ik had moeten kijken waar ik liep.' Hij keek het blonde meisje aan om vervolgens de jongen naast haar te herkennen. Shit, Aleksey was dus terug? Hij had de verhalen gehoord over wat de jongen gedaan had en het was niet niets. Blijkbaar hadden zijn ouders zodanig veel invloed dat ze hem weer terug hier op school hadden gekregen. En juist het temperament van de jongen, maakte hem zenuwachtig. Wie het meisje ook was, hij zou het vast niet leuk vinden dat hij tegen haar opgebotst was.
'Is er iets wat ik kan doen om het goed te maken?' probeerde hij dan ook de situatie vast te sussen. Het laatste wat hij wilde, was meer problemen. Klaus zou al behoorlijk veel worden, hij wilde niet ook nog een slachtoffer van Aleksey worden. Dan zou zijn leven vast echt over zijn.

16 nov 2021 - 21:21 darkurge is offline

darkurge 3074

AURORA CAMORRA

Being a bitch is my kink, what the fuck else did you think?

W. Finlay • Outside

De rode Alfa Romeo kwam langzaam tot stilstand. Met haar hand boven haar hoofd probeerde Aurora te ontdekken wie er in de auto zat. De chauffeur van de auto zette de wagen stil vlakbij de ingang van Montreuxe. Tot Aurora haar genoegen én verbazing stapte een knappe jonge Italiaan achter het stuur vandaan. Ze had niet gedacht dat iemand hier zijn eigen vervoer moest rijden, maar opnieuw werd Aurora eraan herinnerd dat ze nog weinig van deze plek begreep.
De jongen was amper uitgestapt of Aurora begroette hem in pijlsnel Italiaans. Voor de vreemdeling kon reageren werd een andere autodeur geopend en stapte een jongere leerling de auto uit. Zijn enthousiasme om terug te zijn op school was verbazingwekkend. Het jongetje sprintte zo waar de school binnen; blijkbaar was Montreuxe dé place to be op dit moment.
De knappe Italiaan riep iets naar het jongetje, maar Aurora kon het niet verstaan. Ze sperde haar oren open en gokte dat de jongen Engels sprak. De woorden klonken vreemd in haar oren en zijn tongval was al helemaal een die ze niet kon plaatsen.
Met gefronste wenkbrauwen bleef Aurora naar de jongen kijken. Was hij dan geen Italiaan? Wat een teleurstelling. Maar misschien was het ook te mooi om waar te zijn. Montreuxe had al zoveel lekkere tussendoortjes, extra versnaperingen zou de school wellicht niet aankunnen. Teleurstelling kwam in Aurora op, maar toen de jongen zijn helderblauwe ogen die van haar vonden voelde ze haar vuur weer aanwakkeren. Vooruit, misschien is hij geen Italiaan, maar knap was hij in ieder geval wel. Dat was ook wat waard, toch?
“Ciao. Half een landgenoot, telt dat ook?” vroeg hij breed glimlachend.
Aurora haar rood gekleurde lippen vielen iets van elkaar, waarna ze glimlachte. Dus toch!
“Italiaans bloed is Italiaans bloed!” Keurde Aurora de vreemdeling goed.
“Sorry voor… dat.” En hij gebaarde richting zijn verdwenen broertje. “Hij wilt zijn vriendinnetje zien. Hij zou niet zo snel rennen voor Zwitsers ontbijt.”
Aurora lachte en bracht haar hand voor haar mond. “Dat verklaard een hoop.” zei ze glimlachend. “Ik heb nog nooit iemand zo enthousiast gezien om terug naar school te mogen gaan.”
De jongen zijn ogen gleden naar zijn prachtige auto. “Een momentje,” excuseerde hij zichzelf, waarna hij de auto opnieuw indook.
Aurora deed haar uiterste best om te zien wat hij aan het doen was. Zonder gene deed ze een poging over het geopende portier te turen. Haar hakken kwamen iets van de grond en haar wenkbrauwen trok ze geïnteresseerd op. Het knappe gezicht van de vreemdeling verscheen boven de auto uit en Aurora keek hem vragend aan, met een kleine glimlach op haar gezicht.
Uiteindelijk stapte een jonger meisje uit de auto. Ze maakte een slaperige indruk op Aurora en liep zonder te veel op of om te kijken het internaat binnen.
“Sorry, broertje en zusje..” Knap én hij bekommerde zich om zijn familie. Blijkbaar moest de school toch nog een extra versnapering huisvesten.
De vreemdeling stapte op Aurora af. “Ik ben Finlay. Mijn moeder zal blij zijn om te horen dat er nog een Italiaan op Montreuxe is.”
“Finlay,” zei Aurora. “het is zo fijn je te ontmoeten.” Aurora pakte Finlay zijn hand met een ferme grip vast. “Aurora Camorra.” stelde ze zichzelf trots voor. “Dus je moeder is Italiaanse?” vroeg ze hem geboeid, terwijl ze zijn uiterlijk analyseerde. “En ze stond je vader toe je een niet-Italiaanse naam te geven? Ze heeft vast een groot hart.” Er was geen mogelijkheid in haar wereld dat Aurora haar kinderen niet de perfecte Italiaanse naam zouden krijgen. Antonio en Allesandro voor haar zoons en Sofia en Rosa voor haar dochters. Vanzelfsprekend zou haar eerstgeboren zoon de tweede naam Salvatore dragen. Geen uitzonderingen. Het was her way or the high way.
Aurora liet Finlay zijn hand los en ging op haar gemak verder in het haar vertrouwde Italiaans. “Dit is mijn tweede dag in dit koude oord en het is fijn om Italiaans te kunnen praten, dat Duits komt me nu al m’n strot uit.” Haar blik gleed naar de auto die de jongen had meegebracht. “Je hebt een prachtige auto. Rij je altijd zelf?” vroeg ze hem geïnteresseerd.

Italiaans.

[ bericht aangepast op 16 nov 2021 - 21:21 ]

18 nov 2021 - 1:12 Aynur is offline

Aynur 2380

⊱ PASCALE CLÉRRISSEAU

— age 19
— outfit

— with Moritz
— place at the trainstation

VRIJWEL ONMIDDELLIJK voelde ik me schuldig omdat ik mijn tweelingbroer opgezadeld had met een schuldgevoel — iets wat absoluut niet de bedoeling was geweest van mijn woorden. “Hé, ik plaag je alleen maar,” mompelde Moritz op sussende wijze. “Je moet mij niet te serieus nemen, dat weet je. Je bent één van de weinigen die mij wakker mag maken, Pas.” Bij wijze van antwoord knikte ik. We hadden echter al te veel tijd verloren en had het uitstappen momenteel een hogere prioriteit.
Eenmaal buiten knoopte ik mijn sjaal om de nek van mijn broer — mijn manier om met complexere emoties om te gaan. Als ik het niet woordelijk kon uitspreken, toonde ik het op een andere manier: in daden. Daarbij rilde hij immers zichtbaar van de kilte die je tot op je botten leek te raken. Dankbaar glimlachte mijn broer waarop ook ik een klein glimlachje liet zien.
“Je lijkt op mamma, weet je dat?” vroeg hij me vervolgens waarop een rode blos op mijn wangen verscheen. Het voelde prettig om vergeleken te worden met de sterkste vrouw die ik me kon voorstellen. “Ik zou nooit aan haar kunnen tippen,” mompelde ik daarentegen verlegen en ik richtte mijn blik op de grond — niet goed wetend waar ik het anders zoeken moest. Wel legde ik kort mijn hoofd tegen zijn schouder aan, ten teken dat ik het grootste compliment op prijs stelde.
Het duurde niet lang of een paar koplampen scheen ons tegemoet. Een breedgeschouderde man stapte uit de auto en vroeg ons of wij de kinderen waren die hij op moest komen halen. Hij gaf ons de instructies om onze koffers in de kofferbak te plaatsen en daarna achterin in te stappen. Op commando sjouwde ik mijn zware koffer naar de achterkant van de auto nog voordat mijn broer de woorden “En bedankt voor je hulp. . .” kon uitspreken. Ik opende de kofferbak door aan de hendel te trekken waarna ik de ogen van mijn broer op zocht — wetende dat ik zijn hulp nodig zou hebben om mijn koffer er goed en wel in te krijgen.
Weldra dat achter de rug was, voelde ik een golf van spanning in mijn maagstreek oplaaien. De paniek kon ik nauwelijks onderdrukken en dus greep ik in een opwelling naar de hand van Moritz. Direct schudde mijn tweelingbroer zijn hoofd. “Natuurlijk niet. Waar zie je me voor aan?” Ik knikte, hoewel de buikpijn bij lange na nog niet verdwenen was. Er waren zoveel zorgen die er in mijn hoofd rondspookte.
Ik maakte aanstalten om achterin plaats te gaan nemen zoals ons opgedragen was, maar de serieuze blik in Moritz zijn ogen en de manier waarop hij mij naam uitsprak deed me doen halthouden. “Ik laat jou niet in de steek. Nóóit, dat beloof ik je. We gaan samen naar Montreuxe en we gaan er samen weer weg. . .” Middenin zijn woordenstroom werd hij onderbroken door het ongeduldige getoeter van de man achter het stuur. Ikzelf was tot tranen toe geroerd en kon, in tegenstelling tot mijn broer, niet de juiste woorden vinden om taal te geven aan de dankbaarheid en liefde die ik voor hem voelde. Hij was de enige persoon die me op de been hield na alles wat die vreselijke man mij had laten doen.
Doordat ik de hele treinrit van de zenuwen niet had kunnen slapen, werkte de schommelingen van de auto bevorderend om in slaap te komen. Al snel belandde ik op de schouder van mijn broer — in de veiligheid van zijn nabijheid. Ergens in de verte van mijn bewustzijn hoorde ik Moritz nog zeggen dat wij dit samen gingen doen, wat me deed doen realiseren dat we er al waren. Doordat ik me ergens in een andere dimensie leek te bevinden tussen slapen en waken in had ik de tijd niet in de gaten kunnen houden.
Als in een reflex ging ik met mijn hand langs mijn gezicht om mezelf ervan te verzekeren dat er geen kwijlsporen waren achtergebleven of iets dergelijks. Een beschaamd lachje gleed over mijn gezicht en ik humde instemmend bij wijze van antwoord. De zenuwen waren nog niet verdwenen, maar er was geen spraken meer van de withete paniek die ik eerder gevoeld had.
“Dus. . . wat nu?” vroeg ik zachtjes weldra we onze koffers uit de achterbak hadden gevist en weer terug waren in de kou.

[ bericht aangepast op 18 nov 2021 - 1:14 ]

I have seen my own sun darkened

18 nov 2021 - 17:05 Iotte is offline

Iotte 952

ISOLDE LORELEI ADLER

Sometimes you have to lose the battle to win the war
nineteen • new student • with anna • at great hall

"Great things come from hard work and perseverance. No excuses."

Met een brede glimlach op haar gezicht schudde Anna Isolde haar uitgestoken hand. ‘Dat klopt,’ bevestigde het meisje Isolde haar vraag of ze Anna heette. ‘Welkom op Montreuxe, Isolde.’ Ging de blondine enthousiast verder. ‘Ik hoop dat je het hier naar je zin zult hebben, maar ik kan je in ieder geval ervan verzekeren dat dit een goede school is.’ Isolde glimlachte beleefd. Dat Montreuxe een goede school was, was één ding wat zeker was. Haar vader had haar, noch haar broer, nooit hiernaartoe gestuurd als het een slechte naam zou hebben. Dat ze het op het internaat naar haar zin zou hebben, daar was ze van overtuigd. Net als die ene week – drie jaar geleden – toen ze in het gastenverblijf verbleef om de diploma uitreiking van haar broer bij te kunnen wonen. Ze had de tijd van haar leven gehad. Samen met haar vader en moeder was ze naar Zwitserland afgereisd om eindelijk eens met eigen ogen te kunnen zien waar Maximilian al die jaren zijn tijd gespendeerd had. Tijdens de zomers die hij thuis doorbracht, had hij de grootste verhalen gehad. Vooral de Gentlemen’s Club was een geliefd onderwerp. Ter eren van Maximilian zijn afscheid én het aantreden van de nieuwe voorzitter Aleksy werd er een groot feest gehouden en na lang aandringen bij haar ouders mocht Isolde met Maximilian mee. Haar broer was erg te spreken geweest over zijn opvolger. De jongen had veel potentie en Maximilian had zichzelf in hem herkent. Hij was er heilig van overtuigd dat Aleksy de Gentlemen’s Club nog groter en invloedrijker kon maken, dan dat hijzelf had gedaan.
Dat de Gentlemen’s Club een feestje konden bouwen werd al snel duidelijk. Maximilian had geen woord gelogen. In een van de hoeken van de ruimte had Isolde zich verdekt weten op te stellen en aanschouwde het feestgedruis van een afstandje. Maximilian was voor een lange tijd niet van haar zijde geweken, maar moest nog het een en ander regelen met de nieuwe voorzitter. Hij had haar op het hart gedrukt dat het maar even zou duren en hij zo terug zou zijn. Niets was minder waar.
Iemand aanspreken kon ze niet, ze kende immers niemand, maar desalniettemin genoot ze ten volste. Ze was nog nooit door zoveel mensen tegelijkertijd omringt geweest, laat staan ooit een feestje bijgewoond. Ietwat verloren had Isolde had er wat verloren bij gestaan, tot dat ze aan de praat raakte met een jongen die zich voor had gesteld als Klaus Kahl.
'Heb je nog hele brandende vragen of zal ik je maar gewoon alvast de belangrijkste plekken hier laten zien?' Ging Anna verder.
‘Ik heb op dit moment nog geen vragen, maar ik ben erg benieuwd naar de belangrijkste plekken.’ Was Isolde haar antwoord, waarna Anna haar ogen kort verschoven naar de ruimte achter haar. ‘Excuses voor mijn brutaliteit, maar klopt het dat Maximilian je broer is?’ Vroeg Anna plots op de man af. Desondanks de brutale grijns rondom haar lippen, bleef ze beleefd klinken. ‘Je gaat me niet vertellen dat je hem kent,’ Glimlachte Isolde ongelovig. Ze had altijd gedacht dat Maximilan overdreef over zijn populariteit, maar dat hij nu door Anna, een vier jaar jongere studente herkent werd, bewees het tegendeel. Had hij de school dan echt met harde hand geleid?
‘Maar ja,' ging Isolde verder, terugkomend op Anna haar vraag. 'Maximilian is mijn broer. Hoe ken jij hem?’

[ bericht aangepast op 21 nov 2021 - 1:20 ]

someone out there feels better because you exist

19 nov 2021 - 12:59 Sev is offline

Sev 19203

REINER ARTUR BIRCHENFELT

”So follow me, and we will write our own history.”

W. Serilda • the biology wing

"Tijd was denk ik wel onze grootste vijand gedurende de reis,” beantwoordde het blonde meisje zijn vraag over waarom ze zoveel vertraging had opgelopen.
“Aah.” Reiner knikte, niet zeker wat ze daarmee bedoelde. Zijn hoofd was nog niet helemaal bij het plotselinge gesprek dat hij nu met dit onbekende meisje diende te voeren. Niks ten nadele van haar - ze leek een welbespraakt, leuk meisje te zijn met een erg schattig accent. Maar het allerliefst had hij nog heel eventjes zijn momentje alleen gehad. Ach. Misschien was het wel goed dat hij zijn gedachten kon proberen te verzetten door Serilda rond te leiden. Als hij Johann maar niet tegenkwam…
Even keek hij voorbij het meisje om de gang in te kijken. Het was nog altijd vrij rustig in de school. Misschien was het handig om de rondleiding direct te doen, nog voordat de lessen zouden starten. En dus stelde de jongen voor om er maar direct mee te beginnen.
“Graag,” stemde Serilda in. “Misschien kunnen we beginnen met de belangrijkste routes van de dag? Ik heb vanmorgen vroeg delen van het gebouw gezien waarvan ik betwijfel of we er überhaupt vaak komen.”
“Het is een grote school,” knikte Reiner. “Op een paar gedeeltes na worden de meeste ruimtes wel goed gebruikt. Maar ik geloof dat je bij de receptie nog steeds een soort plattegrond kunt vragen. Dat heb ik als eerstejaars ook gedaan en dat hielp de eerste periode wel.”
Hij liet het meisje voorgaan en volgde haar terug naar de deur, zijn gedachten direct weer bij voorgaande avond. Een beetje betrapt forceerde hij een glimlach op zijn gezicht toen ze plots omkeek om te zien of hij haar wel volgde.
“Oh, en geen zorgen over je rokersruimte,” humde ze met een vriendelijke glimlach. “Ik heb geen idee dat deze bestaat.”
“Perfect.” Reiner knikte terwijl hij een lachje forceerde. “Dankjewel.”
Hij moest even normaal gaan doen en zich gedragen alsof er niets aan de hand was. Hij wilde niet dat zij of iemand anders zou vermoeden dat er meer gaande was waar hij mee zat. Reiner verstopte zijn ware gedachten en gevoelens bijna altijd, dat was het probleem niet. Maar op die dag, met de gierende zenuwen en constante stress in zijn lijf, moest hij de bandjes van zijn masker net even wat strakker afstellen.

“Heb je al gegeten?” vroeg hij Serilda terwijl hij zijn best deed om zo casual mogelijk te klinken. Het ging vrij goed. Hij was goed in toneelspelen wanneer het aankwam op zijn dagelijks leven. “Anders kunnen we zo wel even naar de eetzaal gaan.”
Ze liepen door de lange, gotische hallen van Montreuxe. De indrukwekkende, hoge spitsbogen in het plafond gaven Reiner nog altijd een bijzonder gevoel. Hetzelfde gevoel dat hij kreeg wanneer hij een katholieke kerk bezocht. Alsof hij heel klein was en iets te allen tijde op hem neerkeek. Het besef dat hij deel uitmaakte van iets dat zoveel groter was dan hij.
Die dag hielp die gedachte niet per se met zijn gemoedstoestand. Wat als hij het voorgoed verpest had? Niet alleen voor zichzelf, maar ook bij God? Zou Hij hem nog wel verwelkomen in het Paradijs, na zijn dood? Of had hij zichzelf voorgoed verdoemd? Hij voelde het kruisje om zijn nek bijna branden.
Er was niet eens iemand met wie hij zijn zorgen kon delen en over zijn angsten kon praten. De kapel bij de school had geen biechthokje. Misschien kon hij voor de lessen nog even langsgaan, om in elk geval zijn gebed te doen. Een freak als hij zou alle genade van de wereld nodig hebben.
“In deze vleugel geven ze geschiedenis, aardrijkskunde en biologie,” vertelde hij Serilda terwijl hij haar voorging naar een hal met verschillende deuren.
“Dat is Hein.” Hij wees door het raam van het biologielokaal naar het skelet in de hoek. “Eigenlijk het belangrijkste wat je moet weten van dit gedeelte in de school. Mensen verkleden hem altijd met hoeden, sjaals en jassen. Drukken peuken tussen zijn tanden enzo. Je ziet hem eigenlijk nooit zo naakt als hij nu is.”
Hein het skelet was ook als enige getuige geweest van Suze’s wanhopige smeekbede van de avond daarvoor.
Dit was het biologielokaal waarin hij de voorgaande avond met zijn ex-vriendinnetje had gepraat. Waar ze hem had gesmeekt om bij zijn vader te polsen wat er met haar broer Boaz was gebeurd. Dat beloofde nog een hele opdracht te worden… Reiner senior’s aversie tegen Joodse mensen was door de jaren heen alleen maar gegroeid, zoals bij zoveel mensen was gebeurd. Hij was allang blij dat zijn zoon het met het meisje had uitgemaakt en deed tegenwoordig alsof de relatie nooit was gebeurd. Suus had nooit een eerlijke kans gekregen in huize Birchenfelt.
Reiner trok zijn blik weg van het skelet in de hoek en keek Serilda aan.
“Welke vakken vind je eigenlijk het interessantst om te volgen?” vroeg hij haar om het gesprek luchtig op gang te houden.

“The true soldier fights not because he hates what is in front of him, but because he loves what is behind him."
- G.K. Chesterton

[ bericht aangepast op 19 nov 2021 - 12:59 ]

ars moriendi

19 nov 2021 - 21:25 darkurge is offline

darkurge 3074

KLAUS KAHL

Most people like flying kites, riding bikes in the woods, baking cake 'cause its good, I mean I would if I could...

Pyjamabroek • Suze • Kamer 804

tw: anti-semitism & physical violence
De deur van kamer 804 was dicht. Daar had Klaus wel voor gezorgd. Die trieste, nietige Jood van een Suze had hij volledig in de hoek gedreven. Het was haar eigen schuld geweest. Hoe had ze het in haar hoofd gehaald om hem te beledigen in zijn eigen kamer? Klaus was voor zijn gevoel best vergevingsgezind, maar dit ging te ver. Het meisje was klein voor haar leeftijd en Klaus genoot ervan om haar kleine gestalte in het nauw te drijven. Hij torende ver boven haar en haar donkere haren uit. Het maakte hem niet uit dat hij half naakt was en zij volledig gekleed. Het maakte hem niet uit dat ze misschien zou kunnen gaan gillen; waarschijnlijk durfde ze dat toch niet. Voor nu was zij van hem.
Het was zijn taak als hoofd van de Gentlemen's Club om iets aan haar grote mond te doen. Er zat niks anders op. Normaliter had Klaus weinig met meisjes pijnigen, maar voor Suze maakte hij graag een uitzondering. Het was wat ze verdiende. De ogen van het meisje schoten naar de deur. Zou ze zich nu beseffen dat ze een fout had gemaakt?
Klaus greep naar Suze haar keel. Zonder al te veel moeite of spierkracht wist hij het meisje tegen de muur te drukken en haar luchtpijp dicht te knijpen. Het was zo makkelijk. Als hij wilde kon hij haar hier en nu van het leven beroven. Net zo moeiteloos als hij de hamster van Hannelore tegen de muur aan kapot had gegooid. Klaus voelde Suze haar hartslag onder zijn huid en hoe haar adem stokte. Het meisje sperde haar ogen wijd open.
“Rot dan op. Rot dan op smerige kut Jood.” siste Klaus met zijn lichaam tegen dat van het Joodse meisje aangedrukt. Een rode waas kwam over zijn ogen, hij werd volledig overgenomen door haat en door het sterke verlangen om een einde te maken aan Suze Polak.
Suze haar handen grepen naar die van Klaus, maar ze had bij lange na niet genoeg kracht om hem tegen te houden.
“Laat… Los,” smeekte ze machteloos, haar stem gedempt door zijn toedoen.
Maar Klaus liet niet los. De adrenaline gierde door zijn lichaam heen. Het voelde zo ontzettend goed om Suze haar leven letterlijk in zijn handen te hebben. De macht die hij over haar uitoefende was op zijn zachts gezegd opwindend. Niet seksueel, ondanks dat Klaus zijn ontblote bovenlichaam tegen dat van Suze stond aangedrukt voelde hij niets seksueels voor het meisje. Maar desondanks was het gevoel dat hem vulde geweldig, magnifiek en alles overstijgend. Het was letterlijk adembenemend hoe het voelde om Suze zo in zijn macht te hebben.
“Wie denk jij wel niet dat je bent? Hier tegen mij komen praten. Met je gore leugens. Denk maar niet dat ik erin trap. Smerige, vieze, Untermensch.” Klaus spuugde de woorden uit en met zijn woorden belandde zijn speeksel op Suze haar gezicht.
“Kl.Klaus.” Haar woorden waren zo nietig, zo zacht... Klaus vroeg zich af hoeveel langer hij haar keel moest dichtknijpen om haar voor altijd te doen laten zwijgen. “Alsje.Alsjeblieft,”
Hij had bijna genoeg. Bijna genoeg.
Voor een laatste keer drukte Klaus het meisje stevig tegen de muur aan, zijn vingers stevig om haar nek gewikkeld. “Als je nog één keer zo tegen mij praat, dan is dat het laatste wat je ooit zult zeggen. Heb je dat begrepen?” Klaus zijn duim gleed van haar keel naar haar lichtroze lippen. Hij forceerde het meisje haar mond te openen en drukte zijn vinger haar mond binnen. Hun ogen vonden elkaar. “En als je ook maar één iemand over ons gezellige gesprekje vertelt, dan maak ik mijn werk van gisteravond af.”
En toen liet Klaus haar los. “Denk maar niet dat iemand iets geeft om een vermiste Joodse student. Tijden zijn veranderd, Polak, Willkommen in Dritten Reich.”
Suze hapte naar adem en wreef dramatisch over haar nek. Ze beefde. Klaus deed een stap naar achteren en observeerde het trillende meisje voor hem.
Ze knikte. Ze knikte, terwijl haar lichaam beefde. Het was alsof de grond onder haar niet langer stabiel was en dat was precies waar Klaus op uit was geweest. Ze moest weten waar ze stond: onder hem.
“I.Ik zeg niks…” zei ze trillend, waarna hun oogcontact uiteindelijk werd verbroken doordat Suze wegkeek.
Zwijgend stond Klaus voor het meisje wie hij zojuist bijna gestikt had. Het was een vreemde situatie. Zijn onbijtje rustte op zijn nachtkastje, de waterige ochtendzon scheen optimistisch naar binnen er en klonk buiten een merel. Suze ademde gulzig en Klaus luisterde naar haar onregelmatige ademhaling. Als hij haar nog net iets langer had vast gehouden dan zou die ademhaling er niet meer zijn.
“Van mij horen ze niks,” zei Suze, haar stem klonk iets krachtiger.
Klaus knikte zakelijk. Zo te zien had ze de boodschap begrepen.
“Maar, waarom…” Zei ze aarzelend. “Waarom wilde je mij dan spreken?”
Klaus keek haar ietwat verbaasd aan. Wist zij dan echt niet wanneer ze haar mond moest houden?
“Ik wilde met je praten over de toekomst van de Joodse studenten.” vertelde hij de brunette. “Maar, dat was voordat jij,” Klaus hield zijn hoofd wat schuin. “onbeleefd werd.” Hij liep naar zijn nachtkastje en opende het laadje van het eikenhouten meubel.
“Ik had gehoopt dat we samen tot een oplossing konden komen voor het Joodse probleem hier op school,” vertelde hij haar, terwijl hij een witte envelop uit de lade pakte. “dat leek me wel zo beschaafd.” ging hij verder en Klaus draaide zich weer naar Suze toe. “Maar helaas door jouw gedrag ben ik aan mijn eerdere beslissing gaan twijfelen. Ik wilde een gesprek met jou voeren en jij begint mij te beledigen.”
Klaus dronk zijn koffie in één teug op en zette het kopje met een rinkelend geluid weer neer. “Dat is toch niet de manier waarop wij met elkaar om willen gaan, Suze, of wel?” Vroeg hij serieus.
Klaus hield de verzegelde envelop uit naar Suze. Het was enigszins zwaar en de inhoud gleed naar één kant van de rechthoek toe. Zijn vingers gleden over het reliëf dat zelfs door het papier van de envelop heen te voelen was. “Maar nu je hier toch bent, zou je dit aan Inez willen geven?” vroeg hij zo vriendelijk mogelijk. “Zij en ik hebben vandaag wat afstand nodig, maar het is van groot belang dat ze dit krijgt. Vandaag nog.”

19 nov 2021 - 23:03 darkurge is offline

darkurge 3074

SALVATORE CAMORRA

It never was about the money or the drugs. For you there's only love
It never was about the party or the clubs For you there's only love

W. Inez • Gangen op de achtste verdieping

Het meisje voor hem probeerde zich duidelijk groot te houden, maar de glimlach op haar gezicht liet Salvatore weten dat ze niet oké was. Hij kon aan haar zien dat ze ergens door aangedaan was en hij voelde meteen met haar mee.
“Het gaat echt prima. Ik ben een grote meid,” probeerde ze positief te blijven en ze stak haar duim in de lucht.
Salvatore glimlachte meelevend. Hij verzekerde haar dat het niet haar schuld was dat hij vermoeid was en dat ze zich niet schuldig hoefde te voelen. Zijn verstoorde slaap had niets met haar te maken. Haar aanwezigheid en vriendelijke praatje was juist het lichtpuntje geweest van zijn avond, maar dat kon zij onmogelijk weten.
De roodharige dame leek wankel op haar benen te staan en Salvatore voelde de drang om haar vast te houden, haar te ondersteunen.
“En als je erover wilt praten, mag je ook gerust langskomen. Je weet immers waar mijn kamer is nu,” ging ze verder met het bekommeren om Salvatore zijn gevoelens.
“Zelfde geldt voor jou,” zei hij. “Kamer 805. Mijn deur staat altijd open voor een praatje.”
Het meisje stelde zichzelf voor als Inez en Salvatore kuste haar hand. Het schoot hem ineens te binnen dat een meisje genaamd Inez hem die ochtend zou rondleiden. Het zou bizar toeval zijn dat het meisje die hij de vorige avond had aangesproken hetzelfde meisje was dat hem de school zou laten zien de dag erna.
Inez luisterde, maar er ging nog geen lichtje branden. Zie, het was te toevallig. Er was vast een ander meisje die dezelfde naam droeg.
“Ooooww,” bracht Inez plotseling verbluft uit. “Jij bent die kerel die ik mag rondleiden. Sorry, voor de verschrikkelijke eerste indruk van mij gisteren. Maar, ik ben inderdaad die Inez.”
Het deed Salvatore pijn om het meisje zo slecht te horen praten over haarzelf. Ze had helemaal geen slechte indruk op hem gemaakt, in tegendeel zelfs. Hij vond haar aardig, zacht en behulpzaam.
“Zal ik je eerst de bibliotheek laten zien waar we gelijk je boeken op kunnen halen?”
Salvatore knikte. “Ja, dat klinkt als een goed idee.” Stemde hij met haar in. “Ik wil niet,” begon Salvatore voorzichtig. “ik wil mezelf niet opdringen, maar vind je het goed als ik mijn arm door die van jou steek?” Stelde hij voor. “Ik weet niet of ik je in deze staat in je eentje van de trap af kan laten lopen.” Hij keek het meisje verontschuldigend aan en krabde daarna aarzelend achter zijn oor. “Of je moet de leuning goed vasthouden! Dat is ook goed.” voegde hij er snel aan toe.

20 nov 2021 - 16:52 Tad is offline

Tad 3475

Aleksey Belov

Belov's don't start wars. We finish them.

Ze was nerveus. Aleksey hoefde geen rijke schat aan mensenkennis te hebben om dat te zien. En als hij dat kon zien, dan zou de rest dat ook kunnen. Het was een eerste indruk die zijn nichtje niet zou moeten willen achterlaten. De Rus overwoog om Asya te vertellen dat Montreuxe veel weg had van een roedel wolven. Mensen hier hadden een neus voor angst. Het werd gezien als zwakte, en die zwakte kon net zoals in de natuur zomaar fataal worden. Desondanks hield Alek zijn lippen op elkaar. Hij voelde weinig behoefte om de blondine een preek te moeten geven. Bovendien: haar plek op de ladder van Montreuxe was verzekerd, daar zou hij wel voor zorgen. Hoewel het bloed van de laatste persoon die hem had durven kruisen allang van de tegels waar ze nu op stonden weg geboend was, wist hij zeker dat de herinnering ervan niet zo gemakkelijk van het netvlies van zijn medestudenten zou verdwijnen.
“Wat voor belangrijke mensen?” hoorde hij haar vragen. Nog voordat hij daar antwoord op kon geven, stelde ze echter alweer twee vervolgvragen. “Ene Klaus moet mij rondleiden, kan dat? Ben ik in goede handen?”
Het horen van de naam zorgde ervoor dat één van Aleks mondhoeken omhoog krulde. Er waren heus wel meer jongens met dezelfde naam die op het internaat rondliepen, maar zijn gedachten gingen slechts naar één van hen: Klaus Kahl. Het was een jongen in wie hij altijd al potentie had gezien, wellicht op eenzelfde wijze als Maximilian dit destijds in hemzelf had gezien. Vertrouwen dat niet misplaatst was geweest, als hij de verhalen mocht geloven die hij na zijn schorsing nog mee had gekregen.
“Klaus Kahl. Sinds mijn schorsing gevierd voorzitter van de Gentlemen’s club en bovenal een loyale vriend,” gaf hij de blondine te kennen. Hoewel hij er behoorlijk de pest in had gehad dat hij Asya niet gewoon zelf mocht rondleiden, kon hij hiermee leven. Het laatste wat hij wilde is dat Montreuxe een vriendschap zou faciliteren die schade zou berokkenen aan Asya’s status hier op school, maar dat was nu dus al een zorg minder. “Het is tevens een van de mensen aan wie ik je wilde voorstellen,” vervolgde hij.
Alek had gehoord hoe zijn nichtje aangaf niet nerveus te zijn. Het zou zonde van zijn adem zijn om haar te vertellen dat ze een slechte leugenaar was; dat ze loog was een feit waar ze geen van beide om zouden twisten. Zijn diepblauwe ogen waren onbewogen in die van haar gericht toen ze hem een wedervraag stelde door hem te vragen of het wat uit zou maken. “Vanzelfsprekend. Dit is je nieuwe thuis, dus het laatste wat we willen is dat je je hier nerveus zou voelen, nietwaar?”
Hij maakte een gebaar naar het kasteel waarin ze zich bevonden. “Dus nu we dat misverstand uit de weggeholpen hebben: Welkom thuis, Fräulein,” schakelde hij over naar het Duits. Het was een taal waar ze maar beter weer aan konden wennen. Hoewel hij de taal na al die jaren vrijwel vloeiend sprak, zou zijn Russische accent nooit echt verdwijnen. Dat de Belov’s hun afkomst nooit zouden verraden, mocht duidelijk zijn.
De Rus liet zijn blik door de gang dwalen, maar veel van de gezichten waren nietszeggend. In de verte viel zijn blik op Anna en een blondine van wie hij slechts de rug zag en dat leek hem een goede start bij het introduceren van zijn nichtje in de inner circle zolang Klaus er nog niet was. Ondanks de brieven die Anna Pradl en hij hadden uitgewisseld, was ze nog niet op de hoogte van zijn terugkeer. Of van de persoon die hij ditmaal had meegebracht. Juist toen hij zijn mond wilde openen om Asya te verkondigen dat hij haar aan iemand zou introduceren, viel zijn blik echter op Maximilian, verder op in de hal. Kort bewoog trok hij zijn wenkbrauw op. Hoewel hij zijn vroegere voorbeeld en vriend niet had verwacht, was het geen onwelkome verrassing. En nu hij er toch was, kon hij net zo goed met Adler beginnen.
“Over voorzitters gesproken, ik zal je ook voorstellen aan mijn voorganger,” verbrak hij de stilte tussen hem en Asya. In een natuurlijke beweging plaatste hij zijn hand op haar onderrug, maar nog voordat hij haar verder kon begeleiden, liep er recht voor zijn ogen iemand tegen de blondine op. Als vanzelf schoot zijn hand naar voren om de dolboyob een ferme duw naar achteren te geven; niets meer dan een beschaafd hulpmiddel voor iets wat de jongen zelf al van plan was geweest. Met een geërgerde blik in zijn ogen hoorde hij hoe de boosdoener een excuses mompelde en vroeg wat hij kon doen om het goed te maken.
Johann Voss. Het duurde even voordat de naam bij Alek binnenkwam. Gezien zijn status kende hij veel mensen op de kostschool. Hij was altijd van mening geweest dat kennis macht was en wist meer mensen bij naam te noemen dan hij zou laten blijken. Het was altijd mooi meegenomen om te weten wie loyaal zou zijn, wie een probleem zou vormen. Wie een toontje lager moest zingen. En hoewel hij nauwelijks, wellicht wel nooit, direct woorden met de jongen voor hen had gewisseld, zag hij in diens blik dat de herkenning wederzijds was.
Het liefst wilde Alek hem zeggen dat hij kon helpen door weg te gaan. Dat hij voortaan verdomme uit zijn ogen moest kijken. Maar hij deed het niet. Het laatste wat hij kon gebruiken in zijn eerste minuten op Montreuxe was een ander opstootje. Bovendien was hij een veranderd mens. Volwassener – niemand die last van hem zou hebben. Hij zette een stap naar voren, een actie die wellicht als enigszins dreigend kon worden ervaren, maar wat hijzelf bovenal als functioneel zag, nu hij zich tussen de jongen en Asya in positioneerde. Deze jongen behoorde zeker niet tot de belangrijke personen aan wie hij zijn nichtje wilde introduceren.
“Kom op, Voss. Is dit hoe je een oude vriend begroet? Je breekt mijn hart nog.” Hoewel zijn woorden misschien anders lieten vermoeden, was de toon ervan weinig joviaal. Er schemerde een onbehaaglijke koelte in door, als stilte voor de storm. Het was een storm waarvan niemand ooit echt met zekerheid kon zeggen wanneer deze bij de Rus zou losbarsten.
“En behulpzaam als altijd. Je hebt Klaus toevallig nergens gezien, hm?”

Italic = Russian

w/ Asya & Johann @ entrance hall

She's imperfect but she tries

20 nov 2021 - 19:37 Syaoran is online

Syaoran 12975

Serilda Marie LaRue
"Don't reveal too much. Let them assume. Let them wonder."

20 • Transfer student • Somewhere w/ Reiner

”Het is een grote school,” knikt Reiner. Iets wat Serilda ondanks dat ze nog maar een paar uur aanwezig is al heel goed weet te beamen. Montreuxe was enorm voor een nieuwelinge als zij, wie nog geen enkel van de lange gangen had leren kennen — laat staan de lokalen of andere ruimtes. “Op een paar gedeeltes na worden de meeste ruimtes wel goed gebruikt. Maar ik geloof dat je bij de receptie nog steeds een soort plattegrond kunt vragen. Dat heb ik als eerstejaars ook gedaan en dat hielp de eerste periode wel.”
”Ah, dankjewel voor de tip. Misschien dat ik die vandaag nog eentje ga halen.”
Met een glimlach op haar lippen gaat Serilde de jongeman voor de gang op, maar niet voordat ze hem er van verzekerd heeft dat de wetenschap van zijn geheime rokers plekje bij haar volledig veilig is. Haar lippen waren verzegeld, ze zou er tegen niemand ook maar een woord over zeggen. Tenslotte had iedereen wel zijn of haar plekje gevonden, waar ze zich volledig konden afsluiten voor de rest van de wereld om hen heen. “Perfect,” reageert Reiner ondertussen, maar hoewel hij Serilda een glimlach schenkt, weet deze de lichte kleur van zijn ogen niet te bereiken. “Dankjewel.”

Eenmaal op de gang blikt de Françoise een keer rond, nieuwsgierig naar al wat er is. Niet alleen naar de andere leerlingen, wie ze her en der voorbij ziet lopen, maar ook het gebouw zelf wekt de nodige interesse op. Serilda kan dan ook niet wachten om samen met Reiner aan de rondleiding te beginnen, hopende eveneens dat ze alles goed zal onthouden om een nieuwe verdwaal poging te voorkomen. Terwijl ze Reiner de eerste paar stappen is voorgegaan, waarop Serilda een half rondje rond haar as draait om de lange gang in zich op te nemen, heeft hij haar al gauw weer ingehaald.
”Heb je al gegeten?” vraagt Reiner vervolgens. “Anders kunnen we zo wel even naar de eetzaal gaan.” Lichtjes schudt de blondine met haar hoofd, aarzelend in het begin. Ze had vanmorgen wel wat gegeten, maar van een echt ontbijt had ze nog niet genoten. De snacks die haar moeder voor het vertrek in hun koffers had gestoken hadden vanmorgen als eerste op gemoeten terwijl Serilda over de toen nog stille gangen van de school heen zwierf.
”Misschien kunnen we eindigen in de eetzaal? Dan kan ik daar nog een broodje meepakken.”
Vluchtig kijkt de blondine een keer naar opzij, naar Reiner — en waarbij ze haar blik een keer over zijn fijne gelaatstrekken heen laat zweven. Het gevoel van eerder was nog altijd niet helemaal verdwenen, maar ze wist wel beter dan er naar te vragen. Misschien had hij gewoon wat slecht geslapen en was hij daarom ietwat afwezig in zijn doen en laten. Serilda waardeerde het daarom des te meer dat Reiner alsnog nu de rondleiding wilde doen. En dus laat ze haar blik weer verder gaan — over de vloeren heen, via de met wand bekleden muren naar omhoog. Langs het sierwerk af en met de spitsbogen weer terug naar omlaag.
”In deze vleugel geven ze geschiedenis, aardrijkskunde en biologie,” vertelt Reiner. Ondertussen gaat hij haar voor een hal in, met verschillende deuren naar lokalen toe. In haar hoofd tracht Serilda notities te maken en stopt ze deze zorgvuldig in gedachten weg, om het later met een plattegrond onder haar neus alsnog goed in kaart te krijgen. “Dat is Hein.” Met een soepel gebaar wijst Reiner door de raam van het biologielokaal, in de richting van een opgezet skelet. “Eigenlijk het belangrijkste wat je moet weten van dit gedeelte in de school. Mensen verkleden hem altijd met hoeden, sjaals en jassen. Drukken peuken tussen zijn tanden enzo. Je ziet hem eigenlijk nooit zo naakt als hij nu is.”
”Ah, ik voel me vereerd om hem zo te mogen ontmoeten, in al zijn naakte glorie,” reageert Serilda met een zweem van een lach op haar lippen, zichzelf niet bewust van de herinneringen die Reiner’s hoofd opnieuw teisteren. In plaats daarvan loopt Serilda dichter naar het raam toe en glijden haar vingers over de rand van het raamwerk heen, terwijl ze het lokaal én Meneer Hein bekijkt. Het skelet zag er op sommige plekken inderdaad uit alsof het al veel te verduren had, maar desondanks wist hij zich kranig overeind te houden.
“Hein dus. Hij is vast en zeker ook de date die je meeneemt voor een feestje, zodat je niet alleen hoeft te gaan?” Met een plagende gloed draait ze zich om naar de jongen achter haar, waarbij haar neus lichtjes rimpelt als Serilda zachtjes een keer gniffelt. “Op mijn vorige school had het skelet geen naam, maar ook hij heeft verschillende dingen door de jaren heen mogen meemaken, inclusief feestjes en partijtjes,” bekend ze vervolgens. Voor een paar seconden staat Serilda zichzelf toe om stil te staan bij thuis, de plek die ze uren geleden verlaten heeft en waar ze voorlopig niet meer terug naar toe zal gaan. Nu is ze hier op Montreuxe en voor het eerst in haar leven is ze ver verwijdert van al wat haar lief is.
”Welke vakken vind je eigenlijk het interessantst om te volgen?” vraagt Reiner op zijn beurt. Daar hoeft Serilda geen twee keer over na te denken, waardoor een antwoord al gauw volgt. “Kunst en muziek vooral, talen zijn ook interessant om te volgen. Al heb ik wel wat moeite met bepaalde woorden door mijn accent. Wiskunde daarentegen is een ramp,” bekend ze zonder blikken of blozen. Het laatstgenoemde vak zit simpelweg niet goed in haar aard, waardoor ze er altijd al moeite mee heeft gehad. “En jij, welke vakken interesseren jou het meest?” Miniem kantelt Serilda haar hoofd iets, waarop een paar blonde plukken opnieuw langs haar gezicht af stroken en ze deze een soepele beweging van haar hand met haar vingers weer achter een oor stopt. Intussen loopt Serilda verder de gang in en werpt ze een vlugge blik over haar schouder heen om te kijken of Reiner nog volgt, alvorens ze bij het raam van een ander lokaal naar binnen spiekt.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

22 nov 2021 - 22:25 Kobyla is offline

Kobyla 19254

Ingvar Sernander

19 • With Eva • outside Montreuxe

❝ I won’t be the first to fall. But will I be the last to stand? ❞

Waar Eva het geluk had dat ze een boek kon lezen in de auto, moest Ingvar het helaas doen met naar buiten staren. Zodra hij ook maar een poging deed tot lezen, kwam zijn maag al in opstand. Op een gegeven moment was hij het staren zat en probeerde hij toch maar een gesprek aan te knopen met zijn goede vriendin. Ze had duidelijk net zo beroerd geslapen vannacht als hij.
'Wat een rotbedden waren dat, zeg,' klonk haar terechte klacht. 'Echt, we hadden dat geld gewoon terug moeten vragen.' Ingvar haalde zijn schouders op, maar ergens had ze wel gelijk. Voor het geld dat ze hadden moeten betalen, had hij echt wel wat beters verwacht. Stelletje oplichters ook, denken meteen de hoofdprijs te kunnen vragen als ze één van de weinige hotels in de omgeving zijn. Ergens was het slim, maar toch, vanwege de bizar slechte kwaliteit kon hij zich er niet overheen zetten.
'Dat weten we dan ieder geval voor de volgende keer,' merkte hij op, wel van plan om haar idee ook daadwerkelijk te onthouden. 'Niet dat ik hoop dat we weer ooit ergens in een gehucht stranden, maar je snapt vast wat ik bedoel.' Aan de andere kant, hij zou het helemaal niet erg vinden om weer eens een keer ergens met Eva te stranden, alleen wilde hij deze keer wel alleen zijn met haar. En een hotel met betere bedden vinden.
'Säng-arna... var... fitta' sprak Eva wat twijfelend, maar op zich correct. Ze straalde en Ingvar glimlachte haar bemoedigend toe. 'Bra, bra,' complimenteerde hij haar. Hij vond het dan ook maar al te leuk dat Eva Zweeds probeerde te leren spreken. Het was een taal waar je buiten Zweden weinig aan had, dus het was duidelijk dat ze dit voor hem deed. Hij hielp haar dan ook graag, al waren de momenten dat ze om hulp vroeg zeldzaam.
Eenmaal ze eindelijk op Montreuxe waren aangekomen, stapte Ingvar snel uit, zodat hij Eva uit de auto kon helpen. Als gentleman was dit natuurlijk zijn taak, ook al wist hij donders goed dat Eva prima zichzelf kon redden. Hij hielp gewoon graag en van tijd tot tijd leek ze dit wel te waarderen.
'Danke schön, Herr Sernander,' vertelde ze hem, waarna ze zijn hand pakte en zich uit de auto liet begeleiden. Zijn grijns werd iets breder, waarna hij zijn blik weer even op de school richtte en Eva's aankomst tegen het niets aan te kondigen. 'Pff,' weerlegde ze. 'Iedereen heeft zichzelf waarschijnlijk in een coma gedronken gisteravond. Die weten echt niet meer of ik er gisteren al was of niet.' De opmerking deed hem grinniken, maar voor hij kon antwoorden, had ze haar aandacht al op de chauffeur gericht. 'Vraag bij de receptie maar naar mijn kamer, dan kun je de koffers direct bij de juiste slaapkamer zetten. Hetzelfde geldt voor Ingvar's spullen.' Ergens kon Ingvar haar kordaatheid wel waarderen. Scheelde hem ook weer werk en tijd, want door Eva was hij hun chauffeur in eerste instantie helemaal vergeten.
'Tack,' bedankte hij haar voor de opmerking over de koffers. 'Maar dan is het voor de mensen die zich niet in een coma gedronken hebben en wel weten dat we gister mistten.' Ergens zou hij het wel erg jammer vinden als er mensen waren die hem niet gemist zouden hebben de vorige avond. Hij probeerde toch vrij prominent aanwezig te zijn binnen de gentleman's club, ook al was de leiding ervan in handen van anderen. Hij moest iets doen om bij de populaire groep te kunnen horen en deze positie te behouden. Hoewel hij geen zoon was van een prominent partijlid hier in Duitsland, moest hij wel aan de rest laten zien dat hij alsnog meetelde. Zonder hem en zijn vader zouden de Duitsers een stuk minder wapens hebben gehad om hun nieuw verworven landen te veroveren.
Ingvar bood zijn arm aan, waarna ze samen richting de ingang van het imposante gebouw liepen. 'Dus… wat gaan we doen? We hebben nog even voordat de lessen beginnen,' vroeg ze hem, waarna hij even humde. Ze hadden inderdaad nog wat tijd, tijd die hij toch wel nog graag met haar doorbracht, ook al hadden ze net uren samen in een auto gezeten.
'Zullen we gewoon simpel voor een wandeling in de schooltuinen gaan?' stelde hij voor. 'Even onze benen strekken voor we weer uren moeten stilzitten.' Hij grinnikte even, maar hij werd niet bepaald blij van het vooruitzicht. Als ze nou gister waren aangekomen, zouden ze alle tijd hebben gehad om te settelen, maar nee, natuurlijk hadden ze weer vertraging opgelopen en moesten ze haast direct door naar hun lessen. Niets bijkomen, niet eens van uren achterin een krappe auto zitten. En zijn lichaam deed al pijn van dat verschrikkelijke bed. 'Of had je wat anders in gedachten?' Op zich kon hij zich wel voorstellen dat ze na al die uren zijn gezelschap zat was en liever haar vriendinnen opzocht.

[ bericht aangepast op 22 nov 2021 - 22:26 ]

Index RPG Actieve Topics Zoek