[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic 2 - Speeltopics

29 okt 2021 - 15:08 Iotte is offline

Iotte 952

IN TIMES OF PEACE, PREPARE FOR WAR
“Be careful, only those you trust can betray you”

Rollentopic • Praattopic 5 • Speeltopic 1

VOLGORDE
—

ALONE
[face=arial —

NOG NIET IN HET VERHAAL
Eleonore, Dagmar, Anna, Suze, Aurora, Anastasiya, Serilda, Eva, Isolde, Viktoriya, Wolfgang, Johann, Klaus, Lorenzo, Benjamin, Reiner, Nathanaël,, Finlay, Ingvar, Salvatore, Morritz, Aleksey

HET VERHAAL

First of September, 1938
Na het einde van de eerste wereldoorlog in 1918 bleef het onrustig in Duitsland. De verloren oorlog en het aftreden van Keizer Wilhelm II zorgde voor veel ontevredenheid onder de Duitse bevolking. Daar maakte de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij (NSDAP) dankbaar gebruik van. Hun leider Hitler wist met zijn spreektalent steeds meer leden te werven, waarna hij in 1923 door middel van een mislukte staatsgreep de macht probeerde te grijpen. Nadat Hitler met een relatief lichte straf vrijkwam wou hij de macht op een legale manier veroveren middels politieke wegen en deed dit met veel succes. In de jaren die volgden is Hitler steeds machtiger geworden, waardoor hij zelfs in januari 1933 verkozen werd tot rijkspresident, wat vrijwel direct leidde tot een verdeeldheid in Nazi-Duitsland tussen zijn voor- en tegenstanders. Langzaam maar zeker veranderde Hitler Duitsland van een beginnende democratie in een totalitaire staat, met hemzelf als absolute dictator.

Ergens op het platteland op de grens van Duitsland en Zwitserland, ver weg van de politieke machtspelletjes, staat Montreuxe; een chique kostschool voor jongens en meiden tussen de 12 en 21 jaar. Montreuxe staat bekend om haar uitstekende educatie en haar excellente leerprogramma's. Al generaties lang worden studenten vanuit heel Europa daardoor naar Montreuxe gestuurd. In deze RPG richtte we ons op de achtstejaars, die na een turbulente zomer thuis - al dan niet geïndoctrineerd, terugkeren naar Montreuxe voor een nieuw schooljaar. Hitler wordt met de dag voelbaar sterker, wat zorgt voor een gespannen sfeer. Toch heeft er al die jaren binnen de muren van Montreuxe rust en vrede geheerst. De ligging van het internaat in the middle of nowhere heeft hierbij een grote rol gespeeld. De studenten hebben daardoor al die tijd maar weinig meegekregen over wat zich in de buitenwereld afspeelt. Technologie is in deze tijd nog amper ontwikkeld, waardoor de leerlingen afhankelijk zijn van de krant en de brieven van hun geliefden die eens in de zoveel tijd worden geleverd.
De kostschool heeft altijd gefungeerd als veilige haven, maar met een aankomende oorlog in het vooruitzicht lijken de spanningen tijdens de zomer hoog op gelopen te zijn. Er hangt iets in de lucht, dat niemand kan negeren. Iedereen bereidt zich, bewust of onbewust, voor op wat er komen gaat. Zo keren niet alle studenten dit schooljaar terug en worden vriendschappen meer dan ooit op de proef gesteld. Wie is er nog te vertrouwen?

Ondanks dat onze characters aan de vooravond van de tweede wereldoorlog staan, blijft het een internaat vol tieners, die midden in hun pubertijd zitten, dus drama gegarandeerd.[/center]

ACHTSTEJAARS

♀
• Eleonore Madeline de Marigny — Ester Expósito — Varian — 1.2
• Dagmar Elin ~~Cohen~~ Jørgensen ✡ — Renee Murden — Iotte — 1.1
• Anna Pradl — Imogen Poots — Livgardet — 1.1
• Suze Mae Polak ✡ — Bogdan Kadritskaya — Reeses — 1.4
• Aurora Camorra — Cindy Kimberly — calice — 1.4
• Anastasiya Pelagiya Belova — FC — Epione — 1.5
• Serilda Marie LaRue — Scarlett Leithold — Rionach — 1.5
• Eva Mina Maria Reiss — FC — Dimitrescu — 1.6
• Isolde Lorelei Adler — Romee Strijd — Iotte — 1.6
• Viktoriya Olesya Drozdova — FC — Varian — 1.6

♂
• Wolfgang Theodore Schultze — Froy Gutierrez — Iotte — 1.1
• Johann Franz Voss — Janis Ancens — Livgardet — 1.2
• Klaus Kahl — Lucky Blue Smith — calice — 1.3
• Lorenzo Andrea Cavallo — FC — Epione — 1.2
• Benjamin Adrian Ziegler — Daniel Brühl — Zemo — 1.3
• Reiner Artur Birchenfelt — Chris Evans — Dimitrescu — 1.4
• Nathanaël Izja Borghesius — Maxence Danet-Fauvel — Amren — 1.5
• Finlay Docherty — FC — Varian — 1.6
• Ingvar Gustav Sernander — Philip Kamper — Livgardet — 1.6
• Salvatore Camorra — Tom Cornelisse — calice — 1.6
• Moritz Peer ~~Cohen~~ Clérrisseau — FC — Reeses — 1.6
• Aleksey Belova — FC — Tad — 1.6

REGELS
• Er is een minimum van 150 woorden
• De hoofdregels van Quizlet gelden ook hier
• 16+ is toegestaan, gelieve wel boven je post vermelden
• Houdt het gezellig en leuk voor iedereen
• Bij voorkeur minimaal 1 keer in de week de mogelijkheid hebben om te kunnen posten, mocht dit niet lukken, laat me dit dan alsjeblieft van te voren weten, bij twee weken radiostilte is er een kans dat je uit de RPG wordt gezet
• Indien je niet meer met deze RPG mee wil doen, gelieve jezelf uit te schrijven bij Iotte
• Vermeld de naam van je char, de plek waar hij/zij is en het gezelschap boven je post

KAMERINDELING

Herren
Kamer 801 — Nathanaël Izja Borghesius & Lorenzo Andrea Cavallo
Kamer 802 — Wolfgang Theodore Schultze & Aleksey Belov
Kamer 803 — Johann Franz Voss & Reiner Artur Birchenfelt
Kamer 804 — Benjamin Adrian Ziegler & Klaus Kahl
Kamer 805 — Salvatore Camorra & Ingvar Gustav Sernander
Kamer 806 — Finlay Aurelio Docherty & Moritz Peer Clérrisseau

Damen
Kamer 807 — Dagmar Elin Jørgensen & Anastasiya Pelagiya Belova
Kamer 808 — Eleonore Madeline de Marigny & Anna Pradl
Kamer 809 — Isolde Lorelei Adler & Eva Mina Maria Reiss
Kamer 810 — Serilda Marie LaRue & Aurora Camorra
Kamer 811 — Viktoriya Olesya Drozdova & Meike Schmidt (NPC)
Kamer 812 — Suze Mae Polak & Sophie Jacobs (Joodse NPC)

ROOSTER

LESOVERZICHT

[center]AARDRIJKSKUNDE
Dagmar Elin Jørgensen
Johann Franz Voss
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

BIOLOGIE
Frederick Ryker Aschenburg
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt

ECONOMIE
Wolfgang Theodore Schultze
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Valentino Camorra
Inez Renata Borghesius

FILOSOFIE
Muriel Ada Durchdenwald
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Valentino Camorra

FRANS
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Lucrezia Dulce De Angelis
Inez Renata Borghesius

GESCHIEDENIS
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Maringy
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Suze Mae Polak
Aurora Camorra
Lucrezia Dulce De Angelis
Reiner Artur Birchenfelt
Inez Renata Borghesius

KUNST
Anna Pradl
Eleonore Madeline de Marigny
Lucrezia Dulce De Angelis

LEVENSBESCHOUWING
Dagmar Elin Jørgensen
Aurora Camorra

MAATSCHAPPIJLEER
Reiner Artur Birchenfelt

M&O
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Klaus Kahl
Frederick Rycker Aschenburg
Inez Renata Borghesius

MUZIEK
Anna Pradl
Valentino Camorra

NATUURKUNDE
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

SCHEIKUNDE
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Nina Helene Ackermann

TECHNIEK
Benjamin Adrian Ziegler
Wolfgang Theodore Schultze
Johann Franz Voss

S P O R T T E A M S

HOCKEY
Captain Dames: Eleonore Madeline de Marigny
Dagmar Elin Jørgensen (midmid)

Captain Mannen: Frederick Rycker Aschenburg

KORFBAL
Captain Dames: Inez Renata Borghesius
Johann Franz Voss

PAARDRIJDEN
Anna Pradl

SCHAKEN
Eleonore Madeline de Marigny
Johann Franz Voss
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra
Valentino Camorra
Reiner Artur Birchenfelt

TENNIS
Anna Pradl
Muriel Ada Durchdenwald

VOETBAL
Captain Heren: Wolfgang Theodore Schultze (linksback)
Lorenzo Andrea Cavallo (links mid)
Klaus Kahl
Benjamin Adrian Ziegler (spits)
Reiner Artur Birchenfelt (spits)
Valentino Camorra

E X T R A

DAMES BAKCLUB VOOR THEEKRANSJES
Voorzitter: Anna Pradl
Aurora Camorra

DEBAT CLUB
Voorzitter: Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Ryker Aschenburg
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny

ETIQUETTE
Dagmar Elin Jørgensen
Anna Pradl
Klaus Kahl
Lucrezia Dulce De Angelis

GENTLEMEN'S CLUB
Voorzitter: Klaus Kahl
Rechterhand: Wolfgang Theodore Schultze
Bestuur
Benjamin Adrian Ziegler
Frederick Rycker Aschenburg
Reiner Artur Birchenfelt
Valentino Camorra

GODSDIENS
Reiner Artur Birchenfelt

GYM
Reiner Artur Birchenfelt

GYMNASTIEK
Suze Mae Polak

JOODSE CLUB
Voorzitter: Suze Mae Polak
Dagmar Elin Jørgensen

KLASSIEKE TAAL
Dagmar Elin Jørgensen
Eleonore Madeline de Marigny
Lorenzo Andrea Cavallo
Muriel Ada Durchdenwald
Aurora Camorra

NEWSPAPER CLUB
Voorzitter: Dagmar Elin Jørgensen
Lorenzo Andrea Cavallo
Nina Helene Ackermann
Lucrezia Dulce De Angelis

POLITIEKE WETENSCHAP
Reiner Artur Birchenfelt

Nog geen vakken opgegeven: Adalyn, Felix

VERJAARDAGEN

RELATIELIJSTJES

[ bericht aangepast op 7 feb 2022 - 20:12 ]

someone out there feels better because you exist

11 dec 2021 - 13:27 Reeses is offline

Reeses 1333

Moritz Peer ~~Mulder~~ Clérrisseau
18 • ~~Jewish~~ Montreuxe student • W Pascale and Lorenzo • At Montreuxe, hallway
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

“Wil je dit nu bespreken, Moritz?,” onderbrak Pascale hem, de nadrukkelijke toon onmisbaar. En Moritz wist waarom, maar dat negeerde hij nu. Pascale moest hem begrijpen en dus vertelde hij haar wat voor ingrijpende verandering stond te gebeuren.
Zijn zus keek hem niet begrijpend aan, toen hun blik elkaar ontmoette.
“Hoe bedoel je? Waar meen je helemaal niets van? Wat ben je van plan?”
Moritz gaf niet direct antwoord, worstelde zelf nog altijd of dit wel de juiste keuze was. Maar een andere keuze wás er niet.
Het antwoord hield Pascale van hem te goed, en hij ging zijn zus voor de trappen op. “Kunnen we hier vanavond nog over praten?,” klonk de stem van zijn zus achter hem en Moritz hield enkele seconden halt om die vraag wél te beantwoorden. “Ja,” knikte hij – dan had hij zelf ook nog even tijd om zijn gedachten te ordenen. “Vanavond. En Pas, dit is niet voor andermans oren bestemd. Het blijft tussen ons.”
Moritz wist dat dit gesprek niet veel hielp aan geruststelling voor zijn zus en hij zou er niet raar van opkijken als ze hier de rest van de dag mee bezig was. Maar het was belangrijk dat het tussen hen bleef.
Ze betraden net de hal, toen een jongen van Moritz’ leeftijd al kwam aangewandeld. “Pascale en Moritz?” Moritz knikte, gezien zijn zus nog achter hem leek te staan. Iets dat Moritz zo liet. “Ik ben aangewezen om jullie rond te leiden. Lorenzo Cavallo. Hebben jullie een fijne reis gehad?”
Een instemmend hummetje van zijn zus volgde als antwoord, waar Moritz aan toevoegde: “Op de nodige vertraging na is alles prima verlopen. Dank je.”
“Kan ik wat bagage van jullie overnemen?,” vroeg Lorenzo vervolgens. Voor Moritz echter kon antwoorden, was Pascale hem. “Nee.” Ze fluisterde, leek haast verlegen. Een kant waar Moritz moeilijk aan kon wennen en wat tevens elke keer weer een schuldgevoel deed oplaaien. Was hij maar oplettender geweest… Beschermender…
“Wel een lief aanbod,” klonk zijn zus opnieuw en dit keer gaf Moritz een instemmend knikje. “Het lukt inderdaad wel, maar bedankt,” was Moritz het met zijn zus eens.
Hij keek Lorenzo nu wat nieuwsgieriger aan. “Je zei dat je ons ging rondleiden,” herhaalde Moritz Lorenzo’s eerdere woorden. “Betekent dat dat je bij ons in de klas zit? Leuk om alvast iemand te kennen,” glimlachte Moritz gemeend.
De jongen tegenover hem leek zo op de eerste indruk best aardig. Misschien viel het hier nog mee met de Jodenhaat…
“We moeten ook onze boeken ophalen,” dacht Moritz toen hardop en wees vervolgens op zichzelf en zijn zus. “Ons is vertelt dat dat op school kon. Daar weet jij misschien meer vanaf?”

11 dec 2021 - 14:00 darkurge is offline

darkurge 3074

SALVATORE CAMORRA

It never was about the money or the drugs. For you there's only love
It never was about the party or the clubs For you there's only love

W. Inez, Reiner and Serilda • Bibliotheek

Ondanks Inez haar pogingen haar zorgen weg te wuiven vond Salvatore haar nog altijd wat wankel overkomen. Dat samen het constante over haar schouder kijken deed Salvatore doen vermoeden dat het roodharige meisje bang was voor iemand op deze school. Tussen twee hoge boekenkasten in liet Salvatore zich op de grond zakken en stelde aan Inez voor om een spelletje te spelen. Eigenlijk was hij in voor alles wat haar zou afleiden van haar zorgen.
Na zijn voorstel zag Salvatore Inez voor het eerst écht glimlachen. Haar gezicht was ontspannen en haar ogen stonden rustiger dan ze de hele ochtend hadden gedaan.
“Wat voor spellen speel je hier? Misschien kun je me het leren. En je hoeft geen namen te noemen, maar je bent bang voor iemand, of niet?” Salvatore zocht Inez haar blauwe ogen weer op. Hij wilde het onderwerp nog niet laten rusten. Als dit meisje iets zou overkomen en hij had vermoedens gehad dat er iets aan de hand was, zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven dat hij niet verder zou hebben geïnformeerd over haar situatie. Voor dit wildvreemde meisje zorgen was misschien wel een van de weinige goede dingen die hij kon bijdragen aan de wereld, wetende wat voor toekomst hem te wachten stond.
Langzaam liet Inez zich op de grond zakken tegenover Salvatore.
”Ken je het spel ‘pesten’?” vroeg ze voorzichtig. Salvatore schudde zijn hoofd; hij had er nog nooit van gehoord. Het meisje bracht een ontsnapte rode lok haar terug achter haar oor en reikte haar hand uit naar hem. “Mag ik?”
Salvatore overhandigde zijn pak kaarten en was blij dat Inez op zijn voorstel was ingegaan. Dat ze zijn vraag niet had beantwoord liet hij voor nu voor wat het was. Hij zou er later wel op terugkomen.
Nog voor het speelplezier kon beginnen voelde Salvatore een trap in zijn rug. Instinctief draaide hij zichzelf vliegensvlug om en een kwade frons verscheen op zijn voorhoofd. De spieren in zijn rug en armen spanden zich aan, maar al snel besefte Salvatore zich dat er geen reden was voor zo’n overdreven reactie.
“Het spijt me, ik zag je niet zitten,” Een lange blonde jongen stond voor Salvatore en verontschuldigde zichzelf voor zijn onhandigheid.
“H-hi Rei-” stamelde Inez.
Salvatore zijn blik schoot van het meisje tegenover hem naar de blonde Duitser en hij vroeg zich af of dit de jongen was waar Inez zoveel vrees voor had. Naast de jongen stond een ander meisje; ze had licht krullend blond haar, een smalle neus en volle lippen. Ze was een knappe verschijning, maar Salvatore zijn aandacht werd weer getrokken door de jongen die het woord nam.
“Salvatore?” noemde de jongen zijn naam en Salvatore fronste opnieuw.
Langzaam krabbelde Salvatore overeind van de grond.
“Dat klopt..” zei hij argwanend. Voor zover hij wist had hij niemand gesproken, op Inez en Dagmar na. Misschien werd er meer onderling gepraat tussen de leerlingen dan Salvatore had gedacht. Aurora had hem wel gewaarschuwd wat voor een slangennest de achtstejaars van Montreuxe waren.
“Sorry, dit is heel raar. Je kent mij niet, maar ik ken je zus. Ze heeft me over je verteld en een foto laten zien,” vertelde de jongen verder.
Dio aiutami*. Was dit de jongen waar Aurora de vorige avond het feestje van de Gentlemen’s Club vroegtijdig mee verlaten had? Salvatore voelde zijn maag samentrekken en zocht steun in de blauwe ogen van Inez.
De jongen stak zijn hand uit en Salvatore kon niet anders dan de jongen zijn hand vastpakken.
“Jullie lijken ontzettend op elkaar. Mijn naam is Reiner Birchenfelt. Ik zit bij Aurora in de klas.” stelde hij zichzelf voor. Vooral de woorden ‘jullie lijken ontzettend op elkaar’ maakte Salvatore ongemakkelijker dan hij had gehoopt, maar de gedachte dat deze jongen die nacht naast zijn zus had geslapen en nu opmerkingen over hun overeenkomsten maakte was gewoon oncomfortabel.
“Salvatore Camorra.” schudde Salvatore Reiner zijn hand en hij forceerde een glimlach op zijn gezicht.
"Je komt wel als geroepen! Misschien dat jij ook Salvatore mee kan nemen voor een rondleiding! Ik. . . ehm. . . h-heb nog wat administratieve dingen te regelen." Net toen Inez iets leek te ontspannen, kroop ze weer terug haar in haar schulp. "Niet dat ik je niet gezellig vind of van je af probeer te komen, maar ik vraag me af of je veel aan me hebt vandaag,"
Inez overhandigde het pak kaarten aan Salvatore en hij nam ze met tegenzin aan.
”Administratieve taken?” vroeg Salvatore verward en hij keek Inez vragend aan. “Op de maandagochtend? Voor dat je hebt ontbeten?”
Zijn ogen gleden van Inez naar de andere twee aanwezigen. “Cazzo!**” vloekte Salvatore en hij wendde zich tot het blonde meisje dat naast Reiner Birchenfelt stond.
” Salvatore Camorra,” hij stak zijn hand uit naar de knappe blondine en hoopte maar dat zij zijn onbeschoftheid zou snel vergeven. “Ben je ook nieuw?” vroeg hij het meisje.
Salvatore keek Reiner weer aan, maar bracht zijn blik snel terug naar Inez. Hij had nog nooit meegemaakt dat een van Aurora haar nachtelijke avontuurtjes zich zo schaamteloos aan hem had voorgesteld. Had deze jongen geen eer?
Bovendien was het uiterlijk van de jongen niet een welke in Aurora haar plaatje paste. Op die ene zomer met Maximilian Adler op hun landgoed na, waren Noord-Europese jongens absoluut uit den boze bij zijn zus, maar blijkbaar was die regel van de baan nu ze aan waren gekomen op het Zwitserse internaat. Salvatore liet zijn vingers onrustig over het pak kaarten glijden. Waarom moest Aurora zoveel op hun vader lijken? Hun vader met al zijn buitenechtelijke vriendinnetjes.. Waarom kon zijn zus niet voor één keer meer op hun moeder lijken? Dan zou hij nu niet hoeven dealen met nóg zo’n eendagsvlieg.
Ongemakkelijk door de situatie die zich voordeed in de bibliotheek stak Salvatore het pak kaarten weer op. “We wilden net een potje gaan ‘pesten’” twijfelend keek hij Inez aan. Dat was het spel dat ze gingen spelen toch? “Spelen jullie mee?” vroeg Salvatore opgelaten.

*God sta me bij.
** Shit

[ bericht aangepast op 11 dec 2021 - 14:13 ]

11 dec 2021 - 21:19 reguluswife is offline

reguluswife 37248

~~MONIKA EBERHARDT~~
NINA HELENE ACKERMANN

always have an escape plan

nineteen • eetzaal • with klaus

Haar eerste nacht in een nieuw bed verliep zoals elke andere eerste nacht in een nieuw bed – een nacht met weinig slaap. Het kostte haar altijd enkele dagen om te wennen aan het slapen op een nieuwe plek. Waar ze had verwacht dat een kamer delen met slechts één ander persoon, en niet meer haar beide ouders, tot meer rust zou leiden, voelde het juist onwennig aan. Al vroeg in de ochtend gaf ze de belofte aan slaap op. Suze haar bed was al leeg. Ze had haar kamergenootje horen woelen in bed maar was stil gebleven. Ze kende haar nog niet goed genoeg om in het holst van de nacht gespreken mee te voeren. Niet het type zijnde om ’s ochtends veel tijd in bed te spenderen, kwam ze er onmiddellijk uit. Met tegenzin trok ze het uniform aan, iets waar een tijd van gewenning overheen zou gaan. Met nog geen behoefte aan ontbijt zette ze koers richting de grote entreedeuren van de school naar de plek waar ze het liefst was – buiten. Ondanks de aangename temperatuur en het nog niet voorbij zijn van de zomer waren de toppen van de omliggende bergen nog altijd bedekt onder een laagje sneeuw. Het was al te licht om ongezien het dak op te klimmen. Ze moest genoegen nemen met een rondje over het terrein. Later moest ze maar aan Dagmar of Nate vragen of ze op doordeweekse dagen ook de schoolgronden mochten verlaten.

Tegen de tijd dat ze terugkeerde op bij de entreedeuren waren er al meerdere studenten buiten. Met Dagmar’s tour van de vorige dag nog in haar hoofd wist ze de weg naar de eetzaal te vinden. Het ontbijt was niet veel anders dan ze in Duitsland gewend was. Van iedereen die de afgelopen vierentwintig uur had ontmoet kon ze slechts één terug vinden in de zaal. Klaus zat aan een van de ontbijttafels, een cirkel aan lege plekken om hem heen. Voor iemand die de koning van de school hoorde te zijn zag hij er verloren uit, zonder andere mensen. Haar ogen vielen op het kopje koffie voor zijn neus, al net zo eenzaam als Klaus er zelf bij zat. Was dit het enige wat hij nam in de ochtend? Het leek bij hem te passen, een persoon die de dag door kon komen op koffie alleen. Of wellicht koffie en cocaïne. De waarschuwende woorden van Nate galmden na in haar hoofd, dat Klaus niet iemand was met wie je bevriend moest zijn, dat de jongen met het gemillimeterde witblonde haar slecht nieuws betekende. Het was een zorgvuldige afweging die ze moest maken – under the radar blijven of de jongen bevriend houden. Het druiste tegen haar instincten in, omgaan met iemand zoals hij. Het soort persoon waarom haar vader zich bij oppositie had gevoegd. Het soort persoon voor wie haar vader ook zou waarschuwen om voorzichtig bij te zijn. Er was eigenlijk geen keuze. Je moest niet op de slechte kant van jongens als Klaus Kahl belanden. Waar het haar normaal niet veel kon schelen had ze nu niet enkel haarzelf om aan te denken maar ook haar vader en moeder. De familie Ackerman. Haar vader’s oud-collega’s, met wie hij een clandestien netwerk had opgezet. De gezinnen van die collega’s. In plaats van haar rug toe te keren naar de alleen zittende jongen, rechtte ze haar schouders en stapte ze op de tafel af. Woordeloos nam ze plaatst tegenover hem, geen acht nemend op de blikken die hun kant opgeworpen werden. ”Guten Morgen.” Onceremonieel haalde ze het geld uit haar zak. De munten vielen met een klangelend geluid op de tafel. “Alsjeblieft, voor gisteravond.” Dat was in elk geval één ding afgehandeld. “Ga je het vandaag weer de hele dag volhouden om mij Nina Ackerman te noemen, of houd je het bij Nina?”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

11 dec 2021 - 22:56 Kobyla is offline

Kobyla 19250

Ingvar Sernander

19 • With Eva • outside Montreuxe

❝ I won’t be the first to fall. But will I be the last to stand? ❞

Ingvar grinnikte even om Eva's tevreden grijns. Hij begreep nog steeds niet volledig waarom ze Zweeds wilde leren, al leek het iets met hem te maken te hebben, maar hij moedigde het absoluut aan. Hij had dan ook enkele lesboeken voor haar gekocht, welke ze leek te verslinden. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk, dus had hij gekeken naar mogelijkheden om zijn Duits te perfectioneren. Na al die jaren op Montreuxe sprak hij het prima, maar hij klonk duidelijk nog als een buitenlander. Hopelijk zou hij daar verandering in kunnen brengen.
Gelukkig hoefden ze niet lang meer in de auto opgesloten te zitten. Het was goed dat ze eindelijk hun benen zouden kunnen strekken, straks zouden ze toch weer veel te lang stil moeten zitten, maar deze keer in de klaslokalen. Gauw stapte hij uit de auto, zodat hij Eva kon helpen, ook al was het niet nodig. Toch stond hij erop en gelukkig liet ze het toe. Of de mensen hier hun afwezigheid nu wel of niet gemist hadden, toch vond hij het belangrijk om te benoemen dat ze hun aanwezigheid wel hadden moeten missen, met name die van Eva. Ze waren toch redelijk populaire studenten in hun jaar.
'Wie weet. Je weet hoe de feestjes van The Gentlemen’s Club zijn,' merkte ze slechts op, duidelijk niet zo overtuigd van dat mensen hen gemist zouden kunnen hebben. 'Iedereen is vooral heel erg met zichzelf bezig. En met drank. Maar ik heb wel echt zin om de meiden en Ry weer te zien.' Oké, ze had een punt, maar toch wilde Ingvar niet geloven dat letterlijk niemand hun afwezigheid had opgemerkt. Daar zouden ze hopelijk gauw genoeg achter komen, gezien ze nu richting de school liepen. Het terrein begon zich al langzaam te vullen met leerlingen die nog even een frisse neus gingen halen voor hun les.
'Ja, ja, ik weet het al weer, iedereen hier op Montreuxe is veel te vol van zichzelf.' Hij grinnikte om zijn opmerking die bedoeld was als grap, al schuilde er ook zeker een waarheid in. Er liepen inderdaad behoorlijk wat ego's rond, al kon Ingvar niet ontkennen dat hij daar ook bij hoorde. Alleen zou hij op zijn minst nog een beetje geven om wat er om hen heen gebeurde en wie er wel of niet aanwezig waren.
Ze wandelden richting de school, maar eigenlijk had Ingvar nog geen idee van wat hij nu precies wilde. Aan de ene kant was het misschien goed als ze zich zouden opfrissen, maar aan de andere kant besteedde hij graag nog wat extra tijd met Eva voor hun lessen begonnen. Dus stelde hij voor om nog een stukje in de schooltuinen te gaan wandelen, tenzij Eva heel graag wat anders wilde doen.
'Ik ga straks wel even Noor en Anna opzoeken,' merkte ze op, blijkbaar zag ze zijn voorstel dus wel zitten? 'Maar een rondje om de school klinkt goed. Wie weet komen we nog iemand tegen.' Ingvar glimlachte breed toen ze het bevestigde. Ergens wilde hij haar voor zichzelf kunnen houden in het beetje tijd dat ze nog hadden, maar het was ook goed om vrienden nog te kunnen begroeten voor de lessen zouden beginnen.
'Wie weet komen we één van hen toevallig tegen.' Hij gunde het Eva in ieder geval wel, want haar vriendinnen had ze natuurlijk ook de hele zomer moeten missen. Hij zou nog genoeg tijd met haar kunnen doorbrengen en het was nou eenmaal makkelijker op school om alleen met iemand te zijn als je dit wilde. Dan was er geen irritante chauffeur die hen strikt in de gaten hield.
Het was fijn om weer terug te zijn op Montreuxe op een bepaalde manier. Ingvar vond de natuur in zijn thuisland mooier, maar de kostschool en het nabijgelegen dorpje hadden wel een bepaalde sfeer die hij prettig vond. De tuinen waren rustgevend, al vermoedde hij dat de aanwezigheid van Eva hier ook aan bijdroeg. 'Vind je het lastig? vroeg Eva hem plotseling. 'Om zo lang zo ver van huis weg te zijn?' Hij humde even, om haar dan aan te kijken.
'Soms, ik heb zo mijn momenten dat ik thuis mis, net zoals dat ik mijn momenten heb dat ik hier haast niet meer weg zou willen.' Hij grinnikte even om dan zijn schouders op te halen. 'Maar het went na een aantal jaar. Hoe zit het met jou? Berlijn is nou ook niet bepaald dichtbij.' Dat laatste had de afgelopen autorit wel bewezen.

12 dec 2021 - 20:22 Iotte is offline

Iotte 952

‘Ach, school zal hem vast gauw genoeg vervelen, dus ik gok dat hij hier niet zal blijven,' grinnikte Anna op Isolde haar woorden. Iets waar Isolde niet helemaal van overtuigd was. Maximilian zijn tijd op Montreuxe was zijn hoogtepunt in zijn leven geweest, niet iets dus waar je makkelijk afscheid van zou willen nemen. ‘Begrijp me niet verkeerd, Max om me heen hebben is geweldig,’ Isolde wou niet ondankbaar klinken. Ze was beter opgevoed dan dat. Even keek ze om zich heen, om tot de conclusie te komen dat ze alleen waren. ‘Maar ik hoop wel dat hij uiteindelijk weggaat.’ Vertrouwde ze Anna zachtjes toe.
Anna vertelde vervolgens over hoe Het leven werkte op Montreuxe. De sociale ladder was iets waarnaar Isolde geïnteresseerd was geweest. Ze moest de eer van de familie hooghouden, zeker omdat haar oudere broer zo’n goede indruk had weten achter te laten. De druk was hoog en leunde zwaar op haar schouders. Nadat Anna klaar was met haar uitleg had Isolde de blondine ietwat aarzelend gevraagd of ze haar misschien aan hen wou voorstellen.
'Natuurlijk,' riep Anna meteen. 'Iedereen is nu natuurlijk hartstikke druk op deze eerste lesdag, maar als we toevallig iemand tegenkomen, zal ik zeker vragen of ze tijd kunnen maken voor je.' Ging de blondine verder en glimlachte bemoedigend.
De twee meisjes vervolgde hun weg naar de bibliotheek, waar ze al snel de boeken die voor Isolde klaar lagen gevonden hadden.
‘Most ik helpen met dragen?’ Had Anna behulpzaam voorgesteld.
‘Dat is niet nodig,' klonk plots de stem van Maximilian vanachter hen. Onmiddellijk draaide Anna zich om bij het horen van de - voor haar - onbekende stem en ook Isolde volgde haar voorbeeld.
'Max, nu al terug? Ik dacht dat jij je vrienden ging opzoeken?’ Had ze haar broer toegelachen. Isolde was er nog steeds van overtuigd dat haar broer niet zo’n grote indruk had achtergelaten dan dat hij zelf beweerde en dat het aantal vrienden die hij hier zogenaamd zou hebben rondlopen ook wel mee zou vallen.
’Ik zag jullie de bibliotheek in stappen en ik dacht dat jullie wel een helpende hand konden gebruiken met het dragen van de boeken,' legde haar broer vervolgens nog uit. Anna knikte voorzichtig, maar zei niets. ‘Dat is lief van je, Max.’ Sprak Isolde daarom weer. ‘Nu je hier toch bent wil ik je heel graag aan iemand voorstellen.' Isolde haar ogen vonden die van Anna, waarop het meisje een vriendelijke glimlach opzette. ‘Dit is Anna Pradl. Anna, dit is Maximilian.’ Stelde Isolde de twee aan elkaar voor.
'Het is me een eer om je te mogen ontmoeten,' vertelde de blondine haar broer, waarna ze haar hoofd even neeg. 'Ik heb veel goede verhalen over je gehoord van je beide opvolgers. Ik hoop dat ze je niet teleurstellen!' Een bescheiden glimlach verscheen op het gezicht van Maximilian. Zoals Isolde al verwacht had deed het hem goed om die woorden van Anna te horen.
‘Nee, ik ben vereerd jou te mogen ontmoeten, Anna Pradl.’ Waren charmante de woorden van haar broer, waarna hij haar hand aannam en daar een kus opdrukte. ‘Daarnaast is een helpende hand zeker welkom.' Ging de blondine verder. Maximilian nam de boeken over, waarna het drietal zich richting de slaapvertrekken begaf.
’Zeg eens eerlijk,’ begon Maximilian nieuwsgierig. ‘Hebben mijn opvolgers een beetje hun best gedaan? Ik heb de verhalen over Aleksy Belov natuurlijk meegekregen, maar Klaus Kahl, daar heb ik weinig over gehoord.’
‘Klaus Kahl?’ Flapte Isolde er verbaasd uit. Vragend staarde Max haar aan, een schaduw viel vervolgens over zijn gezicht. ‘Sorry,’ Excuseerde Isolde zich onmiddellijk zachtjes bij haar broer, waarna haar hoofd rood werd en ze haar blik afwendde. ‘Dus vertel eens Anna, wat vond jij van deze beste heren? Waren ze de titel van voorzitter wel een beetje waardig?’ Ging Maximilian vervolgens onverstoorbaar verder, alsof er niets gebeurt was.

ISOLDE LORELEI ADLER

Sometimes you have to lose the battle to win the war
nineteen • new studente • with anna and maximilian • at bibliotheek

"Great things come from hard work and perseverance. No excuses."

someone out there feels better because you exist

13 dec 2021 - 17:34 reguluswife is offline

reguluswife 37248

ELEONORE MADELINE DE MARIGNY

I can tell how intelligent a man is by how stupid he thinks I am

nineteen • outside • with wolf

Ze had zich amper bij Wolf en het nieuwe meisje gevoegd, toen Emilya vermeldde dat haarzelf eerst wilde opfrissen voordat ze aan de tour zouden beginnen, iets wat zeer begrijpelijk was gezien de lange reis die het meisje had gemaakt. Samen met Wolf zei ze het meisje gedag, waarna ze met z’n tweeën achterbleven.
”Nou, we hadden vanochtend wel wat langer in bed kunnen blijven liggen dus,” zuchtte hij. “Wat gaan we doen met al deze tijd, heb je honger? Wil je ontbijten?”
Nore sloeg haar armen rondom zijn hals en drukte een zachte kus op zijn lippen. Nu zo in het openbaar zouden ze zich enigszins in moeten houden, helaas. Hoe dol ze ook was op haar vriendje, het maakte haar iets te ongemakkelijk om een volle zoensessie te hebben, zo open en bloot. “Bekijk het positief: nu kun je langer van mijn wakkere aanwezigheid genieten en ik van de jouwe.” Als ze zojuist niet gelijk uit bed waren gekomen, dan was ze geheid weer in slaap gevallen in het comfort van Wolf’s armen. Hoeveel nachten zou Wolf in haar bed kunnen slapen voordat Anna begon met protesteren? Het verbaasde haar dat Anna niet bij Ben had geslapen, iets waar ze de blondine later maar naar moest vragen. Misschien hadden ze ruzie gehad op het feest. ”We kunnen eerst ons gebruikelijke rondje lopen en daarna iets eten?” Ze beet aarzelend op haar lip. “Ik heb nog niet zo’n trek, maar als jij al wel honger hebt, kunnen we ook eerst ontbijten?” Ondanks dat ze zich een stuk beter voelde dan de afgelopen avond, was haar eetlust er nog niet naar. Ze kon prima doen met niks eten maar om Wolf niet ongerust te maken, zou ze straks wel iets kleins eten. Haar smalle handen gleden via zijn borstkas omlaag naar zijn handen, haar vingers met de zijne verstrengelend. Plagend vertelde Nore hem dat Hendrika een oogje op hem had.
Wolf’s reactie was een van de redenen waarom ze voor hem was gevallen, enkele jaren terug en afgelopen zomer weer. In tegenstelling tot een groot deel van de jongens en mannen die ze kende, reikte zijn ego niet boven de bergtoppen uit. Het sierde hem, al kon hij doen met een beetje meer zelfvertrouwen. “Ik wil liever met Valentijn een kaartje van jou krijgen.” Zijn stem was zacht en zijn wangen waren nog niet rood.
”Oh, je kunt van mij meer verwachten dan enkel een kaartje,” beloofde ze hem. “Misschien laat ik je zelfs wel de brief lezen die ik als veertien-jarige voor je had geschreven. Het was erg eh tsja, bereid je voor op veel hartjes, maar je moet beloven dat je mij er later niet mee gaat pesten.” De brief was diep weggestopt in haar kledingkast in het huis van haar ouders. Het zou haar eerste Valentijn op Montreuxe zijn dat Ryker niet haar vriendje was. “Misschien, als we Herr Hartman lief aankijken, dat het weekend voor Valentijn ergens heen kunnen gaan?” Het voelde vreemd om nu al voor te stellen, februari nog enkele maanden in de toekomst. “Als je dat niet te voorbarig vindt,” voegde ze er snel aan toe hopende dat Wolf ook dacht dat ze tegen dan nog steeds een relatie hadden. "En..." vervolgde ze, waarbij ze haar meest onschuldige blik op zette, "heb jij later vandaag nog een tussenuur? Ik ben vrij vanaf kwart over twee volgens mij. Anna heeft dan nog les..."

To the stars who listen — and the dreams that are answered

13 dec 2021 - 20:24 reguluswife is offline

reguluswife 37248

FINLAY AURELIO DOCHERTY

*aggressively makes cappuccino*

nineteen • kitchen • with aurora

De kleine brunette werd met de seconde enthousiaster. Zelfs door zijn vrienden was hij nog nooit zo uitbundig ontvangen. “Ja! Mijn familie heeft citroen- en wijngaarden. Je moet onze wijnen eens proeven!”
”Aah, er gaat niks boven Italiaanse wijnen, niet?” Er ging überhaupt niks boven Italiaans eten. Als hij een keuze moest maken tussen de keuken van zijn vader’s kant van die familie, of die van zijn moeder, dan was die beslissing gemaakt voordat de vraag ook maar volledig gesteld kon worden. “Ik ben zeer nieuwsgierig, ik zou ze graag eens proeven.”
Aurora vroeg verder naar zijn familie. Het was allemaal een stuk ingewikkelder dan slechts ‘mijn moeder is Italiaans en mijn vader Schots’, een zin die eigenlijk niet eens klopte, maar de familiesituatie was complex en iets waar hij het niet graag over had, ook al vond hij het absoluut niet erg om Wolf als een halfbroer te hebben. Fin vermoedde regelmatig dat zijn vader’s familie wist dat hij een andere biologische vader had, al was die redernatie op absoluut niks gebaseerd en had zijn vader plechtig beloofd dat zijn familie van niks wist. Waar zijn vader’s familie geen grote fan was van zijn middelnaam – of die van Archie en Maisie – , was Aurora dat wel. Over Zwitersland was ze minder enthousiast. Het onderwerp bleef van de hak op de tak springen, maar hierdoor kreeg Finlay wel in een korte tijdspanne een duidelijk beeld van wat het meisje allemaal leuk vond en wat niet. Alles Italiaans werd goedgekeurd. “Dat is een aanbod welke ik niet kan afslaan,” antwoordde Aurora met een knipoog, toen hij haar aanbod dat ze met hem mee mocht rijden, als ze wilde.
”Er is een klein dorpje, Schreibourgh, waar we in de weekenden heen mogen,” wist hij haar te vertellen. “Je mag wel meerijden daarnaartoe, als je wilt?” bood hij aan. “Zwitserland is soms erg… Zwitsers, maar de bergen zijn wel mooi om in te rijden.” Hij had een grote, niet zo verborgen liefde voor alle bergen en dalen en het berijden van de wegen hiertussen. Zijn ogen waren volledig opgelicht en Aurora moest wel denken dat hij een ware idioot was. Of, nog niet idioot genoeg dat ze niet niet op zijn offering van een kopje Italiaans koffie inging.
Eenmaal binnen bleef Aurora plaatste staan, haar blik op iets gericht, met een haast verontruste blik op haar gezicht, maar het enige wat Finlay zag was het verdwijnen van lange rode haren om de hoek. Voor hij kon vragen of alles nog oké ging, praatte Aurora verder, op dezelfde enthousiaste toon die ze eerder had aangekomen. “Ik neem aan dat we naar je kamer moeten voor die koffie? En misschien kun je me in de tussentijd alles vertellen over deze school. Vanuit een Italiaans perspectief, snap je?” Hij stond dichtbij genoeg om de lichtjes in haar ogen te zien schitteren.
Het leek hem niet geheel proper als hij een dame, die hij pas net kende, zou uitnodigen op zijn kamer, hoe lieflijk ze ook overkwam. Misschien maakte dat het ook wel juist erger. Hij zou ook niet willen dat Maisie dat deed. Het zou ook voor niks zijn, gezien hij zijn koffie niet op zijn kamer maakte. “Ik ga meestal naar de keukens,” gaf hij toe. “En hoewel alle trappen op naar de achtste verdieping een goede oefening zou zijn voor een bergbeklimmen, ga ik je dat niet aan doen. Ik beloof je niet lang te laten wachten.”

Fin bedankte zijn geslaagde voornemen om te blijven sporten in de zomer dat hij niet compleet buitenadem weer bij Aurora aankwam. Hij hevelde zijn armen vol spullen – een moka pot, koffiebonen en koffiemolen – naar één arm, zodat hij de andere aan het meisje kon aanbieden. “Nog een ding waar je hier niet aan zult wennen, alle trappen,” grapte hij, terwijl hij haar richting de keuken leidde. “Dus, eh, de keukens zijn eigenlijk verboden terrein voor studenten, maar ik heb zo mijn manieren om er toch gebruik van te maken.” Hij knipoogte samenzweerderig naar haar. De kans op strafwerk was het absoluut om zijn eigen koffie te kunnen maken, en af en toe zelf een pasta in elkaar te kunnen draaien.
Eenmaal in de keuken aangekomen werd de aandacht van de hoofdchef onmiddellijk op hen gevestigd, klaar om hen uit te foeteren, tot hij zag dat het Finlay was. Amicaal begon Finlay een gesprek met de kok, Aurora ook aan hem voorstellend, waarna hij uit het binnenste van zijn jasje een fles Schotse whiskey haalde. Na nog een kort gesprek, waarbij hij de kok vroeg naar zijn vrouw en kinderen, leidde Fin Aurora naar de andere kant van de keuken. “Zolang ik hem whiskey blijf brengen na de vakanties, mag ik gebruik maken van de keuken. Al vermoed ik dat de chef stiekem hoopt dat ik hem ooit mijn nonna’s geheime pasta recept verteld.” Fin schudde zijn hoofd. Dat ging absoluut niet gebeuren. Hij wierp een blik op de klok en keek vervolgens naar Aurora. “Het is nog niet te laat voor een cappuccino.” Er stond een kleine grijns op zijn gezicht, terwijl hij wat bonen in de koffiemolen deed en begon met malen. “Heb je verder al gegeten?”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

13 dec 2021 - 23:22 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Serilda Marie LaRue
"Don't reveal too much. Let them assume. Let them wonder."

20 • Transfer student • Somewhere w/ Reiner

Na het geven van haar antwoord merkt Serilda de frons op in Reiner's gelaat, waarbij hij haar opnieuw in zich opneemt. Had ze iets verkeerd gezegd? Vluchtig ging ze haar antwoorden na, maar zover het haar betrof had ze niets gezegd wat verkeerd kon vallen — of vele vragen op zou roepen, behalve haar afkomst misschien. Maar wat moest ze dan? Telkens de liefde van haar ouders verdedigen, waar zij jaren geleden voor gekozen hadden, ondanks de verschillen in de wereld? Nee, Serilda koos er voor om open te zijn, te weten dat de meningen over Fransen en Duitsers nog altijd verdeeld zijn aan ieders kant, waar zij en haar zusje als halfbloeden precies tussenin zitten.
"Berlijn," beantwoord Reiner de gestelde vraag ondertussen. Zijn blik nog altijd bestuderend over haar gelaat heen glijdend. "In Charlottenburg, in de buurt van Schloss Charlottenburg. Het paleis. Waar in Duitsland woon jij dan precies?"
Ondanks zijn belofte om haar te helpen, de vriendelijkheid waarmee hij de hele rondleiding tot dusver behandelt heeft, voelt Serilda ergens alsof hij haar eerdere reacties niet geloofd en nu puur handelt uit een vorm van beleefdheid. De blondine laat zich echter afleiden door de projector die Reiner haar laat zien, hetgeen waarvan ze slechts gehoord heeft, maar nooit heeft zien werken. Enthousiasme neemt het daarom van haar over, waarop Serilda zich toch weer richting Reiner draait. Haar blauwe kijkers glinsterend van ondeugd als ze hem vraagt naar het lokaal. Schokschouderend loopt de jongen naar de deur van het lokaal toe, maar daar waar ze gehoopt had dat deze open zou zijn — zodat ze een kijkje bij de projector kon nemen en misschien zelfs een voorproefje van de werking daarvan — bleek het geschiedenislokaal helaas op slot te zijn.
"Ik kan het je niet laten zien, maar dat komt snel genoeg. Het zijn wel mooie apparaten," humt Reiner vervolgens en terwijl Serilda nog een laatste blik door het raam heen werpt, een tikkeltje teleurgesteld met dat de leraar niet vergeten is de deur op slot te doen, kijk hij een keer op zijn horloge. "Oke, ik laat je onderweg naar de bibliotheek nog wel wat lokalen zien, dan hebben we precies genoeg tijd om nog langs de eetzaal te gaan. Daarna moeten we naar onze lessen."
"Dat klinkt als een strak plan," reageert Serilda zacht, waarna ze bij het raam van het geschiedenislokaal wegwandelt, achter Reiner aan verder de andere kant van de gang weer op. Op naar de bibliotheek, waarvan de blondine nu al wist dat ze daar uren kon vertoeven als niemand op haar let.

Naarmate het tweetal de rondleiding verder zet, komt Montreuxe meer en meer tot leven. Tussen alle onbekende gezichten door hoopt Serilda tenminste één bekend gezicht te spotten, naast dat van haar zusje. Maar, van Lorenzo was nog altijd geen spoor te bekennen en de Française begon lichtelijk spijt te krijgen met dat ze hem haar laatste brief niet gewoon per post had verstuurd — in plaats van eigenwijs te zijn door hem hier op school als verrassing persoonlijk te willen geven. Nu kon ze alleen maar hopen dat die verrassing ook in een goede aarde ging vallen.
"Nou… dit is dus de bibliotheek," brengt Reiner uit zodra ze de wat donkere ruimte vol met boeken hebben bereikt. Van zijn nerveuze uitstraling krijgt Serilda amper iets mee doordat ze te in beslag wordt genomen door haar eigen gedachten — evenals de vele boeken die haar worden getoond. Ze volgt de aanwijzing die hij gaf, in ieder geval de eerste paar passen naar binnen toe, daarna verloor Serilda zichzelf al gauw in alles wat ze zag, waarbij ze zo nu en dan enkel een keer knikte. Net wanneer ze Reiner iets wil vragen, merkt ze op dat hij het stelletje vlak achter hem niet ziet zitten.
"Reiner, pas —" op.
Midden in zijn zin spreekt Serilda haar woorden uit, welke verloren gaan door de kreet die hij slaakt en daarmee zijn evenwicht lijkt te verliezen. Tevergeef steekt de blondine haar hand uit, in een waardeloze poging hem beet te pakken mocht hij echt met de vloer tegelijk gaan, en krimpt ze vervolgens iets in als ze dreigt te laat te zijn. Gelukkig weet Reiner zich te herpakken en verontschuldigd hij zich al gauw naar de jongen toe. Serilda werpt op haar beurt een blik vol excuses richting de jonge vrouw die bij hem staat. Het gesprek tussen Reiner en hem een dat ze maar met een half oor aanhoort, mede doordat een golf van ongemakkelijkheid zich kortstondig van haar meester maakt.
Het begroetende gebaar van de roodharige beantwoord Serilda met een kleine handbeweging van haar kant, waarbij ondanks de hele situatie er een warme glimlach zich rond haar lippen tekent. Aan alles kon ze zien dat zij niet de enige was die zich wat terugtrok uit het gesprek van de heren, die de dames in hun aanwezigheid voor heel even vergeten waren. Echter, wanneer de roodharige de aandacht van de jongen naast haar voor heel even weet terug te pakken, merkt hij ook de aanwezigheid van een nieuweling op.
"Cazzo," vloekt hij zacht, waarop hij zich tot Serilda richt door zijn hand uit te steken. "Salvatore Camorra. Ben je ook nieuw?" Al knikkend neemt ze zijn hand kort aan. "Serilda LaRue. Ik ben gisterenavond laat nog aangekomen hier op Montreuxe, samen met mijn zusje." Ondertussen pakt de jongen een stok kaarten in de hand, zij het met de lichte aarzeling zichtbaar op zijn gelaat. Vooral wanneer hij naar de roodharige aan zijn zijde kijkt, twijfelachtig. "We wilde net een potje gaan pesten. Spelen jullie mee?"
Voor luttele seconden kijkt Serilda een keer rond; van Reiner naar Salvatore, naar de jonge vrouw die naast hem staat en waarvan ze vooralsnog de naam niet weet. Ergens leek het onbeleefd om te weigeren, vooral gezien Salvatore zijn best deed iets van de ongemakkelijke sfeer te verdrijven, maar tegelijkertijd voelt Serilda ook hoe haar maag zachtjes begint te grommen.
"Ik, ehm — ik denk dat ik dit potje moet overslaan." Een verontschuldigende uitdrukking tekent zich af op haar gezicht. En hoewel ze graag nog heel even in de bibliotheek vertoefd had, al was het maar om haar vingers langs de vele boeken ruggen te laten gaan — of een kijkje te nemen bij de schildersezels waar Reiner het tot voor de botsing nog over had. Nu wilde Serilda het liefst naar de achtergrond verdwijnen. "Ik heb nog niet ontbeten dus ik wilde eigenlijk graag even richting de eetzaal lopen zodat ik nog vlug een broodje kan pakken voor de lessen beginnen." En met die woorden zet Serilda haar eerste passen al naar achteren, richting de gang waarvan ze eerder samen met Reiner vandaan is gekomen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

17 dec 2021 - 20:38 Kobyla is offline

Kobyla 19250

Johann Voss

19 • With Suze • in the hallways

❝ Who will stop all this madness that has consequences no man understand? ❞

De plotselinge ontmoeting met Aleksey liet een diepe onrust in Johann achter. De jongen was van school gestuurd voor een goede reden, dus waarom was hij nu opeens weer terug? Johann had gehoopt om hem nooit meer te hoeven zien. Niet dat hij zelf een probleem had gehad met Aleksey, maar de jongen had een flinke reputatie en er waren al zat mensen die niets van Johann moesten hebben. Aleksey leek hem ergens wel de persoon die opeens kon besluiten om met de rest mee te doen.
Nog wat shaken vervolgde hij zijn weg door de gangen van de school, weg van de mensen die een bedreiging voor hem zouden kunnen vormen. Hij wilde nu juist zijn eerste schooldag verder zo rustig mogelijk beginnen zonder direct weer in de problemen te raken. De chaos die gisteravond ontstaan was, zou hem voorlopig toch meer dan genoeg koppijn bezorgen. Hopelijk zou Klaus zich zodanig kunnen houden dat het in ieder geval niet daadwerkelijk fysieke koppijn zou worden.
Een stukje verderop zag hij Suze lopen en ze zag er net zo miserabel uit als dat hij zich voelde, dus stapte Johann op haar af. Toch kon hij het niet laten om nog even om zich heen te kijken voor hij daadwerkelijk de stap zette. Hoewel hij Suze hartstikke mocht en hij niets om het gedoe rondom de Joden gaf, wist hij dat hij wel voorzichtig moest zijn met haar aandacht opzoeken. Hij wilde Klaus niet nog meer redenen geven om hem te haten en omgang met Joden leek voor de meeste mensen hier een goede reden daarvoor te zijn. Gelukkig leek er niemand in de buurt te zijn om wie hij zich zorgen zou moeten maken, dus benaderde hij het meisje een stukje verderop.
Het geluid van zijn voetstappen deed haar opschrikken voor hij haar had kunnen begroeten. 'O!' riep ze verrast uit. Ze wist haar lippen in een glimlach te krijgen, maar Johann dacht nog net de glinsteringen van een traan te kunnen zien. Toch maar goed dat hij op haar was afgestapt dus. 'Hé Johann' begroette ze hem, maar de opgewektheid in haar toon klonk niet erg overtuigend.
Hé, Suze,' begroette hij haar ook en even pakte hij haar hand vast. Hij wilde haar graag vragen of het wel ging, maar het meisje was hem voor, duidelijk van plan om door te blijven gaan met doen alsof alles goed was.
'Hoe is het? Leuk feest gister hè?' Zodra ze het feest benoemde, vertrok zijn gezicht. Nee, het was absoluut geen leuk feest geweest en van wat hij half had meegekregen moest het ook geen leuk feest zijn geweest voor Suze. Niet als ze hard probeerden om de Joden weg te houden van de andere feestende studenten. 'Alles oké, Johann?' vroeg ze hem vervolgens, deze keer zachter. Deze keer iets meer als haar normale zelf en niet meer proberend te doen of alles oké was.
'Mwah, het gaat.' Hij had nu absoluut geen zin om Suze te moeten opzadelen met zijn problemen, twijfelde of hij haar wel moest vertellen over wat er gisteren allemaal gebeurd was. Absoluut niet over zijn nacht met Reiner, maar ook de confrontatie met Klaus was misschien beter om achterwege te laten. Hoewel, de geruchten over zijn kus met Dagmar zouden haar vast al wel bereikt hebben. 'Het was niet het beste feestje voor mij, maar in het begin heb ik me wel vermaakt.' Natuurlijk kon hij het toch niet laten om als hij eenmaal sprak, toch een vleugje van de echte waarheid door te laten sijpelen. Hoopte hij ergens toch dat ze ernaar zou vragen? Aan de andere kant was dat alleen echt niet wat hij wilde, dus probeerde hij het gesprek een andere richting op te sturen.
'Gaat het wel met jou?' vroeg hij in plaats daarvan. 'Je ziet er niet bepaald goed uit. Alles in orde?' Hij keek haar vragend aan, maar bleef hun omgeving ondertussen in de gaten houden. Hij wilde rustig met het meisje kunnen praten, maar angstvallig om zich heen kijken zou een gesprek met haar geen goeds doen. 'Laten we een iets rustiger plek opzoeken,' stelde hij voor, dat zou hen beiden hopelijk meer rust geven. Hij had ondertussen gelukkig meerdere plekken leren kennen waar gewoonlijk minder leerlingen kwamen, dus waar ze ongestoord zouden kunnen praten. Zonder dat ze bang hoefden te zijn voor mensen als Klaus.

[ bericht aangepast op 17 dec 2021 - 21:13 ]

18 dec 2021 - 14:32 Kobyla is offline

Kobyla 19250

Anna Pradl

20 — Voorzitter Dames bakclub voor theekransjes — with Isolde and Maximilian — at the Main Hall

❝ Act brutal with no pity. Be harsh, show no remorse. ❞

Isolde leek zich niet volledig prettig te voelen bij het idee dat haar neef misschien helemaal niet weg zou willen nu hij eenmaal weer terug was op school. Niet dat Anna haar dit kwalijk nam. Zelf snapte ze wel waarom Isolde naar vrijheid leek te snakken, want familie beoordeelde je toch gauw. Of mensen beoordeelden je vanwege familie, in ieder geval kon je dan toch net wat minder doen dan je zou willen.
'Begrijp me niet verkeerd, Max om me heen hebben is geweldig,' probeerde Isolde zichzelf nog te verdedigen, ook al was dit niet nodig in Anna's ogen. Ze snapte het meisje maar al te goed. 'Maar ik hoop wel dat hij uiteindelijk weggaat.’ Anna knikte meelevend en pakte even haar hand vast, maar besloot voor Isolde om niets te zeggen. Het meisje leek het al lastig te vinden om dit uit te spreken en Anna wilde haar niet verder in verlegenheid brengen. Dan maar in stilte de boodschap overbrengen dat ze haar heus wel begreep.
Anna drukte Isolde vervolgens nog op het hart dat ze haar natuurlijk aan de belangrijke mensen zou voorstellen. Nu zou haar broers reputatie er vast wel voor zorgen dat ze direct geaccepteerd zou worden, maar het kon vast geen kwaad als Anna haar daar nog een extra handje bij hielp. Toch was het belangrijk dat ze in ieder geval de belangrijkste delen van de rondleiding zouden afmaken. Isolde zou in ieder geval haar boeken direct nodig hebben, dus dit was dan ook de eerste plek waar ze naartoe gingen.
In eerste instantie had het er niet op geleken dat de twee meisjes hulp konden verwachten, maar toch stond opeens Maximilian bij hen, de befaamde broer van Isolde. Anna had dan ook in eerste instantie moeite om zich een houding te geven, gezien ze totaal niet had gerekend op het opduiken van de jongen. Gelukkig stelde Isolde haar gauw voor. Zo kon ze in ieder geval daarop inhaken.
'Nee, ik ben vereerd jou te mogen ontmoeten, Anna Pradl,' volgden Maximilians woorden al gauw, welken Anna even verrast deden opkijken. Wat een heer was het ook. Niet iedereen hier op school zou haar op zo'n manier aanspreken na voorgesteld te worden. De blosjes verschenen dan ook al gauw op haar wangen en deze werden iets roder zodra Maximilian een kus op haar hand drukte. Vervolgens nam de jongen de boeken van hen over, waarop Anna gebruik maakte van het moment om breed naar Isolde te glimlachen. Deze voorstelling was absoluut goed verlopen.
'Zeg eens eerlijk,’ vroeg Maximilian haar en direct was ze één en al oor. 'Hebben mijn opvolgers een beetje hun best gedaan? Ik heb de verhalen over Aleksy Belov natuurlijk meegekregen, maar Klaus Kahl, daar heb ik weinig over gehoord.’ Anna knikte enthousiast, was zeker van plan om haar vriend nog in een positief daglicht te zetten, maar Isolde sprak al voor Anna dit kon doen.
'Klaus Kahl?' klonk ze verbaasd, waarop Anna haar even vragend aankeek. Hoezo reageerde ze zo heftig op die naam? 'Sorry,' volgde haar excuses echter al gauw. Anna's nieuwsgierigheid was gewekt, maar ze besloot dat ze er beter naar kon vragen op een moment dat ze weer alleen was met Isolde. Nu ze had aangegeven toch liever zo gauw mogelijk weer van haar broer af te zijn, ging Anna er maar vanuit dat ze niets zou zeggen in de buurt van haar broer. Hopelijk vertrouwde ze Anna wel voldoende om het haar te vertellen.
'‘Dus vertel eens Anna, wat vond jij van deze beste heren? Waren ze de titel van voorzitter wel een beetje waardig?' vervolgde Maximilian zijn vraag alsof er niets gebeurd was. Ook Anna deed haar best om er onaangedaan uit te zien, hopelijk zo Isolde gerust stellend.
'Naar mijn idee zijn beide heren hun titel zeker waardig,' begon ze haar uitleg. Beide jongens mocht ze tot haar vrienden rekenen, dus ze zou hen dan ook absoluut beiden proberen in een beter licht te zeggen bij hun voorganger. 'Klaus doet het net zo goed als Aleksey, dus als je tevreden over hem bent, dan zal je dat ook zeker zijn over Klaus.' Ze keek even broer en zus aan en kreeg opeens een realisatie. 'Als jullie willen, kunnen we kijken of we hem kunnen vinden? Hij zal vast druk zijn, maar misschien heeft hij toevallig wat tijd.' 'Zo kon ze hopelijk indruk maken op beide Adlers.

22 dec 2021 - 16:00 Sev is offline

Sev 19203

REINER ARTUR BIRCHENFELT

”So follow me, and we will write our own history.”

W. Serilda, Inez & Salvatore • the library - the hallways

Serilda’s waarschuwing kwam te laat.
Reiner liep pardoes tegen iemand aan - een persoon die op de grond zat, middenin de bibliotheek. Alsof er niet tientallen stoelen en tafels beschikbaar waren, zo vroeg op de ochtend. Ondanks het feit dat Reiner niet het idee had dat het helemaal zijn schuld was dat hij tegen de grondzitter was aangelopen, had hij uiteraard wel fatsoen. Twee gezichten keken verrast naar hem op. De geïrriteerde, donkerharige jongen die hij nog niet eerder gezien had en een verbaasde Inez.
Ze begroette hem en Reiner gaf haar een vriendelijk knikje. “Hé Inez, goedemorgen.”
Hij vond het echter niet meer dan fatsoenlijk om eerst even sorry te zeggen tegen die jongen in wiens rug hij zojuist getrapt had voordat hij eventueel een gesprek met het roodharige meisje aan zou gaan.
“Het spijt me. Ik zag je niet zitten.”
Terwijl de jongen op de grond hem onderzoekend aankeek en zijn blik van Reiner naar Inez en terug liet schuiven, liet Reiner zijn gelaatstrekken op zich inwerken. Hij herkende dat gezicht. Dat was Salvatore, de jongen waar Aurora eerder die dag vol trots en emotie over verteld had.
“Salvatore?”
Hij kon het niet helpen om te glimlachen. Hoe groot was de kans dat hij die ochtend voor het eerst een foto van de jongeman had gezien om hem vervolgens een uurtje of twee later zomaar in de bieb tegen te komen?
“Dat klopt..” antwoordde Salvatore, de argwaan duidelijk hoorbaar in zijn stem.
“Jullie lijken ontzettend op elkaar. Mijn naam is Reiner Birchenfelt. Ik zit bij Aurora in de klas.”
De reactie van de Italiaan was alles behalve warm. Integendeel. Hij leek zowaar een grimas te verbijten en verschoof zijn blik naar Inez voor steun. Reiner voelde zijn maag even samentrekken en keek kort naar beide meisjes. Ze leken zich allebei te generen. Geweldig. Hij had er officieel een ongemakkelijke situatie van gemaakt.
Waarom moest die kerel ook zo nodig op de grond van de bibliotheek gaan zitten?!
Niemand hoefde te weten dat hij zich zelf ook schaamde, en dus stak hij zijn hand uit. Hij kon er maar beter het beste van maken als hij geen gezichtsverlies wilde lijden. De situatie zo goed mogelijk ombuigen, niet laten zien dat hij twijfelde. En dus schraapte hij zijn keel en was hij bereid de jongen fatsoenlijk een hand te geven.
Op dat moment begon Inez zich plotseling te verontschuldigen, iets mompelend over administratieve taken. Reiner fronste. Wat voor administratieve taken had zij als leerling op school? Het was overduidelijk dat ze de situatie wilde ontvluchten. Waarom kon ze dat niet gewoon zeggen? Ze maakte het alleen maar ongemakkelijker zo. Salvatore leek ook verward te zijn.
Reiner zuchtte en draaide zich naar een ongemakkelijke Serilda. Hij wisselde een korte blik met haar uit voordat hij naar Salvatore knikte.
“Dit is trouwens Serilda LaRue. Ze is nieuw hier.”
De frons verscheen weer op zijn gezicht toen Salvatore zachtjes maar duidelijk hoorbaar vloekte in het Italiaans. Wat had hij nu weer verkeerd gedaan?
De twee stelden zich aan elkaar voor terwijl Reiner zijn armen voor zijn lichaam kruiste, niet zeker wat hij moest met de situatie. Salvatore keek hem na de voorstelronde weer schaamteloos aan, met een veroordelende blik in zijn donkere ogen. Het maakte Reiner ontzettend ongemakkelijk. Waarom keek hij zo? Ja, hij was tegen de jongen aangelopen, maar verder was hij toch alleen maar vriendelijk geweest? Wat was zijn probleem? Aurora had eerder die ochtend nog grappend gezegd dat hij en haar broer op elkaar leken, maar dat Salvatore wel wat warmer was en wat vaker lachte. Reiner vond dat ze niet echt een topbeschrijving had geleverd. Gek genoeg had Diva Camorra wat dat betreft een betere indruk achtergelaten dan de indruk die haar broer hem gaf. Aurora was verre van liefjes en vriendelijk, maar ze was tenminste wel oprecht.
“We wilden net een potje gaan pesten,” zei Salvatore terwijl hij Inez weer aankeek. Wat was er gaande tussen die twee? “Spelen jullie mee?”
De vertwijfeling in zijn stem maakte het overduidelijk dat ze hem er niet bij wilden hebben. Maar voordat Reiner kon antwoorden, deed Seirlda dat al.
"Ik, ehm — ik denk dat ik dit potje moet overslaan. Ik heb nog niet ontbeten dus ik wilde eigenlijk graag even richting de eetzaal lopen zodat ik nog vlug een broodje kan pakken voor de lessen beginnen.”
Ze zette al wat stappen achteruit. Mooi. Dan had hij ook een excuus om netjes weg te gaan. En dus rechtte hij zijn rug en schudde hij zijn hoofd met een geforceerde glimlach.
“Nee dankjewel. Ik heb Serilda belooft dat ik haar naar de eetzaal zou brengen,” antwoordde hij met een zakelijke stem.
“Leuk je ontmoet te hebben, Salvatore. Inez.”
Hij knikte naar beide voordat hij samen met Serilda naar de hoge houten deuren van de bibliotheek liep.
“Wie gaat er ook midden op de vloer zitten?” verzuchtte hij zachtjes terwijl hij de blondine hoofdschuddend aankeek. “Ik kan ook nog wel wat koffie gebruiken. Laten we gaan.”
De twee leerlingen verlieten ze de ruimte en begonnen richting de eetzaal te lopen.
“Zijn er nog dingetjes die je graag wil zien?” wilde Reiner weten. “De lessen beginnen zo, maar ik vind het geen probleem om straks nog even met je mee te lopen, mocht je nog iets gemist hebben.”

“The true soldier fights not because he hates what is in front of him, but because he loves what is behind him."
- G.K. Chesterton

[ bericht aangepast op 22 dec 2021 - 16:01 ]

ars moriendi

23 dec 2021 - 10:21 Reeses is offline

Reeses 1333

Suze Mae Polak
▫ Negentien jaar ▫ Outfit: schooluniform ▫ With Johann ▫ Somewhere at the hallway
✡ ✡ ✡ ✡ ✡ ✡

“Hé, Suze.” Ook Johann begroette haar en pakte daarbij even haar hand vast. Suze glimlachte half. De jongen tegenover haar leek een van de weinigen te zijn die niet terug deinsde voor lichamelijk contact, terwijl veel van hun klasgenoten al rechtsomkeert maakten wanneer ze de brunette in het oog kregen. Het was fijn om vrienden als Johann te hebben.
Maar de brunette durfde niet goed het onderwerp Klaus aan te snijden, wetende dat dat het voor haar, maar ook voor Johann, enkel en alleen erger zou maken.
Dus vroeg ze de jongen veel te opgewekt naar het feest, maar iets in zijn blik deed Suze’s toon doen minderen. “Mwah, het gaat. Het was niet het beste feestje voor mij, maar in het begin heb ik me wel vermaakt.”
Na het horen van die woorden bekeek Suze de jongen wat beter. Erg gelukkig zag hij er inderdaad niet uit en ze aarzelde. Had het iets met Dagmar te maken? Vaag had ze iets in de wandelgangen opgevangen over de twee, maar het fijne wist Suze er niet van. Voor ze kon besluiten ernaar te vragen, informeerde Johann al naar haar. “Gaat het wel met jou? Je ziet er niet bepaald goed uit. Alles in orde?”
Suze haalde haar schouders. “Ach.. Hetzelfde als jou, het gaat wel,” reageerde ze vaag, terwijl haar blik de gang afspeurde. Ze wilde niet net haar verhaal doen als Klaus aan kwam lopen, of iemand die het onmiddellijk zou doorbrieven.
“Laten we een iets rustiger plek opzoeken,” stelde Johann toen voor. Blijkbaar leek hij dezelfde gedachte te hebben als Suze, die knikte. “Goed idee,” zei ze instemmend. “Zullen we naar buiten gaan?,” voegde ze daar opperend aan toe.
Ongetwijfeld zouden er al studenten buiten zijn, maar het terrein was zo groot en met alle hoekjes die de muren van het instituut brachten hadden ze voldoende privacy. Bovendien had Suze een enorme behoefte aan frisse lucht. Na de aanvaring met Klaus had ze nog steeds het idee dat haar keel dichtgeknepen zat.
“Heeft het iets met Dagmar te maken?,” vroeg Suze voorzichtig, toen ze via een achterdeur van de school naar buiten glipten. Het was stil buiten en hier durfde Suze het onderwerp wel aan te snijden, zonder kans te hebben op luistervinken. Ze genoot van de koele wind op haar gezicht, maar Suze keek haar vriend observerend aan, een tikkeltje bezorgd zelfs. “Als je er niet over wilt praten, snap ik het hoor,” voegde ze daar snel aan toe. “Maar ik hoorde, eh, iets over jou en Dagmar…”
Afwachtend keek ze de jongen aan, haar blik nog altijd bezorgd. Het was niet dat ze op een dikke roddel zat te wachten, klaar om die direct door de school te bazuinen als Johann haar ook maar iets zou vertellen. Maar Johann en Dagmar, hoewel ze hen alle twee graag mocht, had Suze nooit het idee gehad dat de twee verliefd op elkaar waren of zelfs maar een enkele aantrekkingskracht naar elkaar hadden. Daarom had Suze een vaag vermoeden dat er misschien meer achter zat.
“Is alles oké tussen jullie?”

"I wish I could wake up to the fact that it was only a nightmare"

2 jan 2022 - 16:28 darkurge is offline

darkurge 3074

KLAUS KAHL

Most people like flying kites, riding bikes in the woods, baking cake 'cause its good, I mean I would if I could...

Witte trui, zwarte broek.• Nina • Ontbijtzaal

Klaus liet zijn voorhoofd rusten in zijn handen. De houten tafel onder zijn ellebogen voelde hard en koud aan. De afstand tussen hem en de leerlingen naast hem was even kil. Zijn ogen rusten op de koffie in de witte mok onder hem. Hete lucht steeg op van het donkere drankje en verwarmde zijn gezicht. Het deed hem denken aan de warme aanraking van Eva en hoe zijn ex-vriendinnetje zijn gezicht altijd had gevat tussen haar handen...
Hoe langer Klaus daar zat, hoe verder de koffie afkoelde. De warmte van het drankje verdween, net zoals de warmte van Eva haar handen hem had verlaten. Niemand kwam bij hem zitten of sprak hem aan. Waar het gisteravond nog gezellig was geweest op het feestje waarvan hij de koning was, leek hij nu niets meer te zijn dan een willekeurige rotleerling. Het was treurig...
”Gutenmorgen,”
Geschrokken keek Klaus op en zag hoe Nina Ackermann tegenover hem had plaatsgenomen. Het meisje stak haar hand in haar zak, haalde een paar munten te voorschijn en liet ze resoluut op de tafel tussen hen in vallen. Rinkelend kwamen de munten tot stilstand op het houten oppervlak.
“Alsjeblieft, voor gisteravond.” liet Nina weten.
Klaus fronste, maar grijnsde daarna. “Oja,” er keerde iets van optimisme terug in zijn stem en in zijn gemoedstoestand. Hij was coke snuivende Nina Ackermann helemaal vergeten door zijn gezellig onderonsje met Suze die ochtend. Waar hij eerder nog aan zijn aanpak met Suze had getwijfeld, duwde hij die twijfels nu van zich af. Doordat Nina met hangende pootjes naar hem toe was gekomen om hem terug te betalen wist Klaus dat hij op zijn instinct kon vertrouwen. Hij was de koning van deze school en dat werd hiermee maar weer bewezen. Hij had Suze op haar plek gezet, zoals hij hoorde te doen. Hij was helemaal niet te ver gegaan. Gisteren niet. Vanochtend niet.
Langzaam trok Klaus de munten naar zich toe, telde ze zorgvuldig in de bleke en blauw geaderde palm van zijn hand en stak ze daarna in zijn zak.
“Ga je het vandaag weer de hele dag volhouden om mij Nina Ackerman te noemen, of houd je het bij Nina?” vroeg de nieuwkomer uitdagend.
Klaus schoof zijn koude koffie in de richting zijn gesprekspartner. Hij had er geen trek meer in. “Drink je koffie?” vroeg hij haar, zonder haar vraag direct te beantwoorden.
“En nee, vandaag heb ik een nieuwe naam voor je.” Klaus zijn ogen zochten die van Nina op om haar helderblauwe ogen gevangen te houden. “Hoe was je eerste nacht op Montreuxe, Cocanina?”

2 jan 2022 - 16:36 Iotte is offline

Iotte 952

DAGMAR ELIN JØRGENSEN
She would rather walk alone in darkness than follow anyone else’s shadow
nineteen • hoofdredacteur newspaper • with ryker > salvatore • at redactie

tw: anti-semitism, descriptions of abuse (mental + physical), violence (against a girl)

‘Ja, Klaus. Je klinkt erg verrast daarover. Dacht je nou echt dat hij de good guy van ons allen was?,’ lichtjes schudde ze haar hoofd. Natuurlijk had ze de verhalen gehoord, maar toch bleef ze ergens de naïeve hoop houden dat het bij die roddels bleven. Toch werd ze er telkens aan herinnerd dat de jongen van vroeger blijkbaar niet meer bestond. ‘Wie had gedacht dat je echt zo dom bent als je lijkt,” sneerde Ryker haar vervolgens toe, waarna ook hij met zijn hoofd schudde.
Dagmar had Ryker vervolgens met klem gevraagd om Johann met rust te laten.
‘Laat hem met rust, Ryk,’ imiteerde hij op een pestende manier haar woorden. Dramatische rolde hij met zijn ogen. ‘Ik zei toch dat ik onschuldig ben, ik heb niks te maken met die kus. Ik wil alleen weten hoe het was, waarom is het zo moeilijk daar antwoord op te geven, Dagmar?’ vroeg hij, terwijl hij haar intens aankeek. Ze kon hem maar beter te vriend houden, Ryker boos maken was het laatste wou ze wilde. Daar schoot ze immers niets mee op. Toch vond ze het maar niets dat Ryker het zo op Johann had gemunt. Ze moest haar vriend beschermen. ‘Laat die kus toch rusten, Ryk.’ Probeerde Dagmar daarom zo kalm mogelijk. ‘Maar als je het echt zo graag wil weten: het was een goede kus.’ Ryker hoefde absoluut niet te weten wat ze er daadwerkelijk van gevonden had.
Inmiddels had Ryker de deur achter zich gesloten, waardoor Dagmar meteen op scherp stond. Ze had zijn naam genoemd terwijl ze op was gaan staan en hield haar ex-vriend nauwlettend in de gaten. Langzaam stapte Ryker op haar af en onthulde haar de ware reden achter zijn bezoekje. Ze vertelde hem dat dat niet waar was. Ze moest wel. Haar geheim mocht niet uitkomen.
‘Weet je zeker dat het niet waar is, Dagmar? Hoe komt het dan dat jouw lieve vader, de geweldige arts, in de krant stond met de achternaam Cohen? Ik neem aan dat jij ook wel weet dat dat een Joodse achternaam is. Of ben je echt zo dom als je lijkt?’ Sneerde hij, waarna hij uithaalde. Haar hart miste een slag, maar voor ze kon reageren voelde ze al de klap in haar gezicht. Vrijwel direct sloot Ryker zijn hand zich om haar keel sloot. Dagmar voelde hoe hij steeds meer kracht begon uit te oefenen. Zwarte vlekken danste voor haar ogen. Een vermakelijke grijns sierde zijn lippen en zijn woorden klonken erg ver weg.
’Vind je dit niet leuk, Daggie? Dan had je maar niet moeten liegen over je etniciteit en mijn reputatie daarmee besmeuren,’ siste hij, terwijl hij nog wat harder drukte. Ademhalen werd steeds lastiger en paniekerig probeerde ze Ryker over te halen haar los te laten. Zijn woorden verstond ze amper nog. Plots liet hij haar los en met een harde smak belandde ze op de grond. Vrijwel meteen begon ze naar adem te happen. Ze probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen, terwijl ze Ryker nauwlettend in de gaten hield. Was hij gek geworden?
Wederom probeerde ze hem te overtuigen, waarna ze een poging deed op te krabbelen.
‘Ik moet jou geloven? Terwijl je weer recht in mijn gezicht staat te liegen?’ Sprak Ryker en lachte schamper.
‘Ik lieg niet tegen je, Ryk. Echt niet.’ Haar stem trilde. Met een paar grote stappen stond hij weer voor Dagmar en duwde haar plat op haar rug. Zijn knieën drukte zwaar op haar polsen en met zijn voeten klemde hij haar benen in. Kort probeerde Dagmar zich te verzetten, maar het had geen zin. Zijn greep was muurvast. Uit zijn kontzak toverde Ryker een slordig uitziende uitgeknipt krantenartikel, die hij Dagmar voor hield. Haar ogen probeerde zich te focussen op het artikel, en nog belangrijker: de zwartwit foto die erbij stond. Dit kon niet waar zijn. ‘Dat is je vader. Ik herken hem van de vele foto’s die je mij hebt laten zien. Herr Cohen, een Joodse achternaam,’ sneerde Ryker, waarna hij het artikel in haar gezicht gooide. ‘Ik..’ begon ze. Al wist ze niet meer hoe ze zich hier uit moest redden. Hij wist het.
Aan haar armen trok hij Dagmar vervolgens omhoog en drukte haar tussen zijn lichaam en de muur in. ‘Lieg verdomme niet tegen me!’ schreeuwde Ryker. ‘Ryk, het spijt me.’ Beschamend draaide ze haar gezicht weg. De stomp in haar maag kwam hard aan, maar door Ryker zijn lichaam tegen dat van kon ze niet dubbel klappen van de pijn. Een eenzame traan rolde over haar wang. Ruw omvatte Ryker vervolgens haar kin en forceerde haar om hem aan te kijken. ‘Zoveel dat ik zou willen doen om je mee te straffen,’ zijn woorden klonken zachtjes en kalm. Ze wendde haar blik af. ‘Alsjeblieft, je moet me geloven. Ik had geen andere keus.’ Haar stem was nog maar een fluistering.
‘Je hebt geluk dat we op school zitten,’
‘Het spijt me, Ryker, echt. Vergeef me, alsjeblieft..’ het kon haar niet eens meer schelen dat haar woorden smekend klonken. Een vijand als Ryker kon ze niet gebruiken.
De jongen voor haar staarde haar geamuseerd aan begon smakelijk te lachen. ‘Om vergiffenis smeken doe je maar in de hel waar je thuishoort.’ Ryker torende intimiderend boven haar uit en een tweede stomp in haar maag volgde. Ditmaal kromp ze wel in een. Zijn hand vond haar keel nogmaals en angstig staarde Dagmar hem aan. Ze was niet van plan om nogmaals bijna gewurgd te worden door haar ex-vriend. Ze raapte al haar moed bij een en probeerde Ryker weg te duwen. Ze had nooit verwacht dat het haar zou lukken, maar gebeurde allemaal zo snel.
Dagmar had geprobeerd Ryker van zich af te duwen en op een of andere manier lukte dat. De jongen stapte wat naar achter maar struikelde over zijn eigen voeten en belandde met zijn achterhoofd op de punt van een van de tafels die in het klaslokaal stonden. Hij zakte naar de vloer en Dagmar zag hoe een plasje bloed in no time de vloer rood kleurde. ‘Ryker!’ Riep ze in paniek, terwijl ze op hem afstormde, maar de jongen reageerde niet. Het was nooit haar bedoeling geweest om hem pijn te doen, alleen om hem van haar af te krijgen. Adrenaline stroomde door haar lichaam, terwijl ze instinctief het bloed met haar handen probeerde te stoppen. ‘Ryker? Kan je me horen? Alsjeblieft..’ Probeerde ze nog een keer. Het bloed bleef maar door haar vinger spijlen. Ze moest hulp halen. Ze stond op en even aarzelde. Ze kon Ryker eigenlijk niet alleen laten, maar ze wist dat hij zo snel mogelijk naar de ziekenzaal moest en alleen zou ze de jongen daar niet naar toe kunnen brengen. ‘Het komt goed, Ryk. Echt! Ik beloof het. Het spijt me. Ik ga hulp halen.’ Murmelde ze nog, hopend dat hij haar kon horen, alvorens ze het lokaal uit stormde op zoek naar hulp. In de gang botste ze tegen een oude bekende op, de nieuwe Italiaanse jongen die ze de vorige avond had ontmoet. ‘Je moet me helpen.’ Haar stem klonk gejaagd en de paniek stond in haar ogen. ‘Alsjeblieft, snel!’ Ze greep zijn hand vast en trok hem met zich mee naar het klaslokaal waar Ryker lag. ‘Ryker… Mijn vriend.. hij… het was een ongeluk! Hij viel.. er is bloed.. ik.. hij.. hij moet naar de ziekenzaal..’ gaf ze Salvatore onderweg een korte samenvatting. ‘Je moet me helpen, alsjeblieft!’

If we don't end war, war will end us

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 16:37 ]

someone out there feels better because you exist

2 jan 2022 - 17:39 Iotte is offline

Iotte 952

WOLFGANG THEODORE SCHULTZE

Some days, I feel everything at once. Other days, I feel nothing at all.

20 • captain soccerteam • rechterhand gentlemen's club • with nore • outside

Wolf had gezucht dat ze vanochtend wel wat langer in bed hadden kunnen blijven liggen, waarna hij Nore had gevraagd wat ze graag wou gaan doen nu ze zoveel vrije tijd hadden. Zijn vriendinnetje sloeg haar armen rond zijn hals en drukte een zachte kus op Wolf zijn lippen. ‘Bekijk het positief: nu kun je langer van mijn wakkere aanwezigheid genieten en ik van de jouwe.’ Was Nore haar antwoord, wat hem deed doen grinniken. Bij Nore leek het glas altijd halfvol te zitten en dat was een van de redenen dat Wolf zo gek op haar was.
’We kunnen eerst ons gebruikelijke rondje lopen en daarna iets eten?’ Dat ze aarzelend op haar lip beet ontging Wolf niet. Vragend keek hij haar aan. ‘Ben je okay?’ vroeg hij haar ongerust.
‘Ik heb nog niet zo’n trek, maar als jij al wel honger hebt, kunnen we ook eerst ontbijten?’ Voorzichtig pakte hij haar hand, verstrengelde zijn vingers met die van haar en drukte vervolgens een kus op de rug van haar hand. ‘We doen eerst ons gebruikelijke rondje!’ Besloot Wolf vastberaden en sprak verder niet meer over het ontbijt.
Nore vertelde hem vervolgend plagend dat Hendrika een oogje op hem had. Wolf voelde zich ietwat opgelaten na het horen van deze informatie. Hij wist nooit zo goed wat hij met zulke complimentjes aan moest. Daarom vertelde hij Nore met een zachte stem en een hoofd dat nog net niet rood was geworden, dan ook maar dat hij liever een kaartje van haar zou willen krijgen.
‘Oh, je kunt van mij meer verwachten dan enkel een kaartje,’ beloofde ze hem. ‘Misschien laat ik je zelfs wel de brief lezen die ik als veertien-jarige voor je had geschreven. Het was erg eh tsja, bereid je voor op veel hartjes, maar je moet beloven dat je mij er later niet mee gaat pesten.’ Zijn ogen begonnen te stralen. ‘Die wil ik lezen!’ klonk hij enthousiast. ‘Ik zal je er niet mee pesten,’ stelde hij haar gerust. ‘Misschien hooguit een beetje plagen, maar dat moet kunnen toch?’ Hij lachte en drukte een kus op haar kruin.
‘Misschien, als we Herr Hartman lief aankijken, dat het weekend voor Valentijn ergens heen kunnen gaan?’ Stelde ze voor. ‘Als je dat niet te voorbarig vindt,’ voegde ze er nog snel aan toe.
‘Dat vind ik een geweldig idee.’ Stemde Wolf in en drukte haar tegen zich aan. ‘Ik kijk er nu al naar uit.’ En hij meende het. ‘En…’ ging Nore als de onschuldige zelve verder, al vertelde haar ogen iets anders. Ze had nu zijn volledige aandacht. ‘heb jij later vandaag nog een tussenuur? Ik ben vrij vanaf kwart over twee volgens mij. Anna heeft dan nog les...’ Wolf wist het niet. Hij had zijn rooster nog geen blik waardig gekeurd. ‘Bij deze heb ik vanaf kwart over twee ook vrij,’ grijnsde hij. ‘Kom,’ ging hij verder, terwijl hij haar hand vast pakte en aanstalten maakte hun jaarlijkse gewoonte voor te zetten. ‘Hoe was je zomer?’ Grapte hij, natuurlijk wist hij het antwoord al, maar dit hadden ze ieder jaar zo gedaan en hij was nou eenmaal een man die van tradities hield.

"There are two things from which to choose: profit or loss"

[ bericht aangepast op 2 jan 2022 - 17:40 ]

someone out there feels better because you exist

Index RPG Actieve Topics Zoek