[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic - Speeltopics

Ryker negeerde Nore’s felle blik toen hij aankaartte het jammer te vinden dat ze te laat was. Mocht hij dat nu ook al niet meer zeggen dan? Alleen maar omdat hij haar een vakantie lang niet had teruggeschreven? Nore was in ieder geval haar dramatische natuur niet verleerd in de twee maanden dat ze elkaar niet hadden gezien. Gelukkig mocht Wolfgang daar nu voornamelijk mee dealen. Bij Nore’s volgende woorden vernauwde hij zijn ogen even.
      ”Oh, maar hoezo ben jij niet de eikel voor het versturen van brieven vanaf het adres van je vriendje dan?” vroeg Ryker aan haar. Het was wel makkelijk praten zo, hem de schuld geven alles. Had Nore zich dan echt niet gerealiseerd hoe het over zou komen? Hoe het voor Ryker zou voelen als hij brieven kreeg van een adres dat niet die van haar was? Ja, wellicht had hij moeten terugschrijven, maar zo moeilijk was het niet om te begrijpen dat hij daar geen behoefte aan had? “Dacht je werkelijk dat ik overleden was? Norie toch, je weet toch dat ik niet zo makkelijk te doden ben?” Zijn kenmerkende grijns verscheen weer op zijn lippen.
      Ryker negeerde de opmerking over Wolf, het kon hem oprecht niets schelen dat ze pas in de vakantie samen kwamen. Het was niet alsof dat er niet al aan zat te komen. De twee waren onafscheidelijk van elkaar vanaf het moment dat de relatie tussen Ryker en Nore stuk ging. “Je had best beter kunnen weten dan mij brieven sturen vanaf zijn adres. Vlak nadat onze driejarige relatie over ging en je vanaf dat moment constant met Wolf te vinden was, maar goed, het maakt ook niet uit,” zei Ryker, terwijl hij een hand door zijn haar haalde. Wat hij zei was niet helemaal waar, maar Nore leek niet te begrijpen dat Ryker ook gevoelens had die geraakt konden worden en dus liet hij het maar zitten.
      ”Ik heb er een aantal gelezen, niet allemaal,” biechtte Ryker op, zijn schouders ophalend. Liet haar daar maar boos om worden, maakte hem niet zoveel uit. Dat haar ouders haar hadden verplicht tijd door te brengen met Wolf maakte het alleen maar erger. Daarnaast geloofde hij het niet. Ja, hij kende Nore’s ouders, wist hoe ze waren, maar dat ze net precies deze vakantie naar Wolf moest, terwijl ze wel heel schattig samen werden? Erg toevallig allemaal. Echter hield hij deze gedachtes maar voor zich. Hij was hier om het goed te maken met Nore, niet om de ruzie te laten escaleren. “Waarschijnlijk was het toch maar beter dat we deze zomer niet samen hebben gespendeerd, zeker niet omdat het de eerste zou zijn waarbij we geen koppel meer waren,” reageerde Ryker op haar woorden. Hij hield achterwege dat hij meermaals op het punt had gestaan om zijn koffers te pakken om haar op te zoeken. Deels om van zijn vader weg te komen, deels omdat hij haar wilde zien. Ryker’s lippen vormde zich tot een smalle glimlach bij het horen van Nore’s woorden. “Je bent ook altijd welkom bij mij thuis, al ga ik er niet vanuit dat je daar enige behoefte aan hebt.”
      Ryker beet op zijn lippen toen Nore de rug naar hem toekeerde. Hij vroeg zich af wat er in haar hoofd rondspookte, wat zij dacht van dit hele gesprek. Of ze hem nog steeds met een hockey stick wilde slaan. Ryker zuchtte bij haar woorden. “Of het een goed idee is of niet vind ik niet erg belangrijk als je hier staat te rillen van de kou Nore. Je vriendje zal dat ook wel begrijpen, mag ik hopen,” zei Ryker, waarna hij als nog zijn colbert uittrok en het over haar schouders legde. Hij keek haar even kort aan en glimlachte kort. Mocht Wolf hier wel een probleem van maken, moest Nore de jongen maar naar hem sturen. Dan zou Ryker het wel uitleggen.
      Ryker keek op toen Nore dichter naar hem toestapte. Hij wist niet wat ze van plan was, maar dit kon alleen maar iets positiefs betekenen. Niet veel later voelde hij haar smalle, warme handen op zijn hoofd. Iets waar Ryker meer van genoot dan zou moeten. Zijn hoofd werd iets gekanteld en Nore legde haar focus op zijn blauwe oog. Een smalle glimlach verscheen weer op zijn lippen. Voor zijn part mocht ze de hele avond deze aandacht aan hem besteden. Echter, bij haar vragen viel zijn glimlach weer. “Ja, mijn vader. Hij was boos op me. We hadden ruzie, over jou. Hij was van mening dat ik het enige goede aan mijn leven had verloren en dat ik nu niets meer was dan een waste of space. Daar reageerde ik op en toen.. Nou ja, je ziet het resultaat,” zei Ryker, waarna hij een emotieloze lach liet horen. Het was immers niets nieuws voor de Aschenburg familie. Zolang Ryker zich al kon herinneren was hij het zwarte schaap.
      ”En nee, hij is vlak na het avondeten eindelijk vertrokken. Ik zie hem wel weer bij de volgende vergadering, al hoop ik hem te ontlopen, voordat hij weer iets uitvreet bij me,” ging Ryker verder. Hij legde voorzichtig zijn hand boven op die van haar en kneep er zachtjes in. “Ik wil niet dat je je schuldig voelt nu, trouwens. Het was dan wel een ruzie over jou, maar jij hebt niks met dit blauwe oog te maken, oké?” Ryker keek haar zacht aan, wetende dat ze zich wel degelijk schuldig ging voelen hierover. Zo was ze nu eenmaal.

Nate haalde zijn schouders op, wist niet goed wat te antwoorden op Inez’ plagende opmerking. Het was niet alsof hij haar expres aan het beledigen was? Het was gewoon een kwestie van per ongeluk de verkeerde dingen zeggen en niet weten wat dan wel de juiste woorden waren. Nate keek naar beneden, zodat hij zijn zusje in de ogen aan kon kijken. “Hmm, ja, jij hebt het grootste hart van iedereen natuurlijk.. Hoe moet je anders al mijn gemene opmerkingen aankunnen,” zei de jongen even sarcastisch terug, waarna er een lichte grijns op zijn lippen verscheen. Daarna was het gesprek in Inez’ slaapkamer afgerond en maakte ze aanstalten om naar het feest in de kelder te gaan. Ver kwamen ze echter niet, omdat Inez’ ex zijn zusje schijnbaar dwars zat. Iets wat Nate irriteerde. Zelfs als Klaus niet fysiek aanwezig had, zat de jongen Nate’s leven in de weg.
      Nate zag hoe de zenuwen totale controle hadden over Inez’ lichaam, voelde haar handen trillen in die van hem. Zouden er dingen gezegd zijn waar Nate geen weet van had? Had Klaus haar bedreigd nadat Inez het had uitgemaakt en was ze daarom zo bang de jongen te zien? Nee, dat zou ze hem verteld hebben. Ten minste, dat hoopte Nate toch. Hij bleef Inez aankijken, terwijl er vrij weinig reactie kwam op zijn woorden. Ze was zelfs akelig stil. Bleef stil. Zelfs toen ze weer aan het lopen gingen. Het was erg onkarakteristiek voor Inez en het baarde hem zorgen.
      ”Innie?” vroeg Nate dan ook uiteindelijk, de bezorgdheid in zijn stem duidelijk hoorbaar. Hij wist niet zo goed wat hij met deze situatie aanmoest, zelf had hij immers nog nooit een vriendinnetje gehad en dus ook nooit een heartbreak. Misschien moest hij het een van zijn vrouwelijke vrienden eens vragen, zoals Suze. Zij had immers ook recentelijk haar vriend verloren, al was dat misschien ook wel beter, kijkend naar de omgeving waar Reiner thuishoorde. Het bleef stil aan de kant van Nate’s zusje, waardoor hij het maar liet gaan. Inez zat waarschijnlijk veel te diep in haar eigen hoofd verstopt om hem überhaupt te horen.
      Toen ze aankwamen bij de kelder, liepen ze Dagmar tegen het lijf, de beste vriendin van Inez en iemand waar Nate zelf ook goed bevriend mee was. “Hey daar,” begroette hij de dame terug, terwijl hij een glimlach opzette. Zijn ogen richtte zich toen weer op Inez, daar zij eindelijk weer haar mond opentrok en wat zei. Of ze was eindelijk klaar met nadenken, of ze was ruw uit haar gedachten getrokken. Nate’s wenkbrauw ging fronsend omhoog bij het horen van Inez’ woorden. “Zeg hallo daar, ik heb in welgeteld dertig seconden je jurk vastgekregen. Ga nou niet Dagmar een schuldgevoel aanpraten,” reageerde hij, waarna hij een zachte por tegen zijn zusje’s hoofd gaf. Er verscheen weer een grijns op zijn gezicht, terwijl hij de kelder rondkeek. Ondanks dat het versierd was, bleef het een akelige sfeer houden. Precies passend voor iemand als Klaus, dacht Nate.
      ”Lieve dames van me, willen jullie wat te drinken? Dan ga ik dat even halen, zodat jullie een gezellig onderonsje met z’n twee kunnen hebben,” offerde Nate, terwijl hij op zowel Dagmar’s als Inez’ rug voorzichtig een hand legde. Zodra hij van beiden een antwoord had, drukte hij weeral een snelle kus op het voorhoofd van zijn zusje – zijn uitdrukking van liefde – en liep hij naar de bar toe, waar hij geduldig wachtte op zijn beurt.