[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic - Speeltopics

Als antwoord op Nate’s vraag haalde Lorenzo zijn sleutel uit zijn broekzak en liet hij het kamernummer zien. Het was 801, dezelfde kamer als dat Nate had. Een glimlach verspreidde over zijn lippen. Het gevaar was geweken, een kamer moeten delen met een van de pestkoppen zou niet gebeuren. Tenzij er tijdens het schooljaar opeens veranderingen kwamen. “Je moest eens weten hoe opgelucht ik op dit moment ben. Ik moest er niet aan denken dat ik met iemand van de Gentlemen’s Club een kamer moest delen. Mijn ergste nachtmerrie,” zei Nathanaël uiteindelijk, waarna hij kort lachte. Hij haalde zijn schouders op bij de vraag hoe de afgelopen vakantie was. Een hele vakantie op school moeten doorbrengen was niet bepaald ideaal en hij wilde het volgend jaar ook absoluut niet meer doen. Zelfs als Inez niet terug wilde.
      ”Ik heb mijn hele vakantie hier doorgebracht, omdat mijn zusje dat het liefste had, niet bepaald bijzonder dus. Wat heb jij uitgespookt dan, dat jouw ouders als haviken om je heen vlogen?” vroeg Nate aan zijn vriend. Hij gaf een aantal klopjes op Lorenzo’s schouder. Met een arm om elkaars schouders geslagen liepen ze een van de vele gangen in, onderweg naar hun kamers. Heel ver kwamen ze niet, aangezien Suze voor hun op de grond lag. Nate’s blik gleed kort van de dame naar de twee kerels die een stuk verderop liepen, Ryker en Reiner. De kans was groot dat dat tweetal iets ermee te maken hadden gehad en Nate voelde zichzelf boos worden. Hoe lastig was het om mensen van een andere afkomst met respect te behandelen?
      ”Hey Suze,” begroette Nate het meisje terug nadat Lorenzo haar had helpen opstaan. Ze leek nergens last van te hebben, maar toch voelde hij zich bezorgd. Deze vloeren waren niet van zacht materiaal gemaakt en Nate ging er niet vanuit dat de jongens haar zacht hadden laten vallen. “Hebben die twee aan je gezeten?” vroeg hij aan Suze, maar voordat zij het kon beantwoorden, of haar eigen zin kon afmaken, kwam Nate’s zusje zich bij de groep voegen. Hij keek Inez kort aan en gaf haar een kleine glimlach, terwijl hij haar pink vasthield. Langzaam trok hij de dame naar zich toe, als teken van begroeting, omdat ze natuurlijk met Suze bezig waren.
      ”Het zou niet de orde van de dag moeten zijn, het slaat helemaal nergens op dat ze je zo behandelen. Ieder mens is gelijk toch? Of geldt dat alleen als je aan hun idealen voldoet?” zei Nate bozig, al dan niet op Suze gericht. Hij keek de dame voorzichtig na. Het was overduidelijk dat ze zich sterker voordeed dan ze zich voelde, wat hij haar niet kwalijk nam. “Weet je absoluut zeker dat het goed gaat, Suze? Heb je nergens last van? Volgens mij heb je een harde smak gemaakt namelijk, of niet?” Als er wat speelde leek ze er niet graag over te willen beginnen. Nate keek toe hoe ze haar boeken van de grond raapte en haar kleding fatsoeneerde, waarna hij zijn ene arm over Inez’ schouder legde en de ander over die van Suze. Daarna trok hij beide meiden tegen zich aan en keek hij kort Lorenzo aan.
      ”Nou mijn vakantie was redelijk saai, maar meneer Italiaan schijnt wel dingen uitgespookt te hebben, gezien zijn ouders hem de hele vakantie lang in de gaten hebben gehouden. Hij had alleen geen kans om het mij te vertellen, dus ik wil het nu wel horen. Zullen we anders naar onze kamer gaan? Lorenzo en ik zijn toch kamergenoten,” gooide Nate er een keer uit. Een glimlach vormde op zijn gezicht, waarna hij in beweging kwam, de dames haast met zich mee trekkend.
      ”Je moet ook over die van jou vertellen, Suze, ik ben daar ook benieuwd naar!” zei Nate vervolgens er snel achteraan.

Hoewel de spanning omtrent het voorval met Suze zwaar hing in de lucht, werd er niet meer over gesproken, Waarschijnlijk wilde Reiner niet denken aan het feit dat hij zijn ex-vriendin zo had laten stikken in ruil voor het behouden van zijn goede status. Ryker achtte het de juiste keuze. Een meisje, zeker iemand als Suze, was het verliezen van een goede reputatie nooit waard. Het deed hem goed dat Reiner dat ook in zag. Was de jongen toch niet helemaal een lost cause. Al zou de stank die de Jood bij zijn vriend achtergelaten had niet snel verdwijnen. Reiner bleef de reputatie houden als de arische-jongen-die-ooit-een-Joodse-vriendin-had.
      Hun gesprek over hun kamers en kamergenoten sloeg al snel om in een gesprek over hun vakanties. Of beter gezegd, Ryker die vertelde over zijn vakantie, terwijl Reiner meer luisterde naar zijn gebrabbel. Niet dat Ryker het iets kon schelen als de jongen niet naar hem luisterde. Het was een toegevoegde waarde als zijn woorden een luisterend oor hadden, maar mocht dat niet zo zijn, genoot hij nog steeds van het over zichzelf hebben. Veel mensen vonden dat arrogant, Ryker zag er niets verkeerds in. Er was niks mis met jezelf de hemel inprijzen als daar redenen toe waren, toch?
      ”Zeker weten dat ik heb gescoord,” antwoordde Ryker op Reiner’s vraag. In totaal had hij met vier verschillende Italiaanse dames aangepapt. Stuk voor stuk knappe koppen, maar weinig inhoud en erg oppervlakkig. Prima materiaal voor een korte zomerliefde, maar voor een lange relatie had hij iemand nodig die hem nuttig was. Een meisje dat niet te dom, maar ook niet te slim was. Iemand met wie hij goede gesprekken kon houden en in staat was voor hem te zorgen. Iemand zoals.. Nore. De gedachte overviel hem en hij schudde kort zijn hoofd.
      Ryker realiseerde zich dat hij al een geruime tijd stil was. “In totaal vier,” zei hij daarom. “Stuk voor stuk modellen. Ik trek een bepaald soort type meiden aan, denk ik.” Ryker glimlachte even kort, afgeleid door zijn gedachten van net. Hij wilde niet iemand zoals Nore. Ze was ongehoorzaam en té ambitieus voor een vrouw. Ze wilde meer dan haar toebehoorde. Had dat altijd al gewild. Ze zou vreselijk irritant zijn om mee te trouwen. Nee, iemand als Inez was veel beter. Knap, lief, volgzaam en onderdanig. Met een half oor luisterde Ryker naar wat Reiner hem aan het vertellen was over zijn vakantie. Iets met jagen en wapens. Redelijk interessant, als Ryker’s hoofd niet met andere dingen bezig was.
      ”Vertel me alsjeblieft dat Klaus geen van zijn doelwitten heeft geraakt. Die jongen moet ergens slecht in zijn,” zei Ryker, terwijl hij zich focuste op zijn vriend, die inmiddels trots aan het vertellen was hoe hij een edelhert clean door zijn kop geschoten had. Ryker gaf hem een blik dat liet zien dat hij daarvan onder de indruk was. “Zo dan, goed bezig jong. Klaus niet hoop ik? Dan ben je zowaar ergens beter in dan hem. Ik ben trots op je.”
      Inmiddels waren ze aangekomen bij de achtste verdieping en stopten bij kamer 802 en 803. Ryker vertelde Reiner dat hij hem straks wilde spreken over hoe hij zich gedragen had tijdens de situatie met Suze en tot zijn grote frustratie leek de jongen totaal niet geïntimideerd door zijn woorden. Hij zou bang moeten zijn van Ryker’s dreigementen, zeker omdat ze niet loos waren. “Je opzoeken zal ik zeker doen. Fijn dat je deur voor me open staat,” zei hij tegen zijn vriend, terwijl Ryker zijn kamer binnenwandelde en de deur achter zich dichtgooide. Hij was blij dat hij de eerste was. Dit gaf hem een aantal minuten rust die hij absoluut nodig had. Ryker zette zijn koffer neer op de grond en begon uit te pakken.
      Ryker was goed en wel zes minuten bezig met het indelen van zijn kant van de kamer, toen hij meerdere voetstappen buiten zijn deur hoorde, gevolgd door een bekende, maar ongewenste stem. Het zou toch niet? De deur van kamer 802 werd geopend en tot Ryker’s grote ongenoegen stond daar zijn voormalige vriend, Wolfgang. Samen met Klaus en Eleanore. “Oh kijk eens aan, als we daar niet de bitch, de beste vriend en darling Eleonore hebben,” zei Ryker op een snerende toon. Hij rolde met zijn ogen en ging daarna stug verder met het uitpakken van zijn koffer. Dit jaar was in één seconde nog een stuk erger geworden. Op dit moment zou Ryker willen dat ze op deze school aan kamerwisselingen deden.
      ”Nou, stap je nog de kamer binnen of blijf je de rest van de dag als een standbeeld in de opening staan, Wolfje?” vroeg Ryker, nadat de jongen nog steeds niet bewogen had. Eigenlijk kon het hem niet zoveel schelen wat de jongen deed, zolang hij maar een keuze maakte tussen weggaan of binnenkomen. Ryker zette een vaart achter het leeghalen van zijn koffer, zodat hij terug kon naar Reiner en zichzelf uit deze ongemakkelijke situatie kon redden. Op Klaus na had hij absoluut geen zin om met deze mensen een conversatie te hebben namelijk.
      Ryker haalde een stapel kleding uit zijn koffer en hing het netjes op in een van de kasten, terwijl hij zich omdraaide naar het drietal en zich focuste op Klaus. “Goede vakantie gehad, gozer? Ik hoorde van Reiner dat je met je familie gejaagd heb. Vertel eens, hoevaak heb je misgeschoten?” vroeg hij aan zijn beste vriend, een geforceerde glimlach op zijn lippen. De spanning binnen deze kamer begon onaangenaam te worden en Ryker pleurde het kleine restant in de koffer op zijn bed. Hij maakte het later wel af, als Wolfgang, zijn ex en Klaus weer waren vertrokken.
      ”Als jullie me excuseren, ik heb met Reiner afgesproken dat ik hem zou opzoeken zodra ik klaar was. Ik wens jullie een fijne dag verder,” zei Ryker tegen het drietal en hij keek Klaus kort aan, terwijl hij Nore en Wolfgang geen blik waardig keurde. Hij duwde ze zachtjes uit de weg en klopte aan bij kamer 803, die helaas naast die van hem was.
      ”Reiner, gozer, ik ben het. Openen die deur,” riep Ryker, terwijl hij zijn uiterste best deed om te doen alsof er geen mensen naast hem stonden die zijn aandacht wilde hebben. Op Klaus na misschien. Die jongen wilde vooral geadoreerd worden, maar aan mensen adoreren deed Ryker niet. Zodra de deur van 803 openging, liep Ryker naar binnen en gooide hij de deur achter zich dicht. Hij ging op een van de bedden zitten en keek Reiner aan.
      ”Birchenfelt, ik moet het je vragen, waarom beschermde je een Jood? Je zou beter moeten weten dan dat,” begon Ryker zijn preek, terwijl hij zijn vriend intent aanstaarde.