[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic - Speeltopics

Een korte, spottende lach verliet zijn lippen. Als Nore nog van hem had gehouden, had ze het nooit met hem uitgemaakt. Wie beëindigde nou een relatie met iemand van wie ze hield? Dat sloeg nergens op. Ryker beet zachtjes op zijn lippen. “Het gaat okay met me,” antwoordde hij. Het was de waarheid. Het gedrag van zijn vader was hij inmiddels wel gewend, de blauwe ogen ook. Pijn deed het allang niet meer. Het zorgde alleen maar voor een diepere haat. Ooit zou er een dag komen dat Ryker zijn eigen vader naar het graf zou brengen, waarschijnlijk eerder dan later. “Wellicht had je niets moeten sturen vanaf Wolf’s huis, maar je deed het met goede bedoelingen.” Ook al hadden die goede bedoelingen meer negatieve dan positieve gevolgen.
      Ryker haalde zijn schouders op. “Ik heb erover nagedacht, om ze te verbranden. Maar ik was bang dat ik daar spijt van ging krijgen. En thuis kan ik ze ook niet laten, met mijn eikel van een vader,” zei Ryker. De echte reden liet hij achterwege, gezien dat wel heel zielig was. Bij Nore’s andere opmerking schudde hij zijn hoofd, waarna hij een kort lachje slaakte. Dacht ze oprecht dat er geen problemen zouden ontstaan als het tweetal samen de zomervakantie doorbracht? Nadat ze op een slechte manier uit elkaar waren gegaan? Nore was naïever dan Ryker zich herinnerde. Misschien moest hij daar gebruik van maken in de toekomst. “Nou, gezien het feit dat jij en ik uit elkaar zijn gegaan.. En je nu een ander vriendje hebt.. We zouden elke dag ruzie hebben,” antwoordde hij, zijn schouders ophalend. Plus, Ryker zou waarschijnlijk zijn handen daardoor niet kunnen thuishouden en Nore slaan was niet een van zijn hobbies.
      ”Ik had wellicht een van mijn vrienden een brief kunnen sturen, of ze bellen, zodat zij aan jou konden doorgeven dat alles goed was..-” zei Ryker, “-.. maar daar dacht ik op dat moment niet aan.” Het voelde hem vreemd om zich zo kwetsbaar op te stellen, een situatie waar hij zich niet graag in begaf. Toen Nore over zijn vader begon, zag Ryker een kans om een leugen te creëren dat zijn hele hachje zou redden. Als hij gewoon zijn vader de schuld gaf, dan zou Nore zich schuldig voelen dat ze ooit boos op hem was geworden. Dan hoefde Ryker niet toe te geven dat hij niks terugstuurde uit boosheid. Uit jaloezie. Dit hele probleem zou dan gelijk opgelost zijn.
      ”Uh, ja.. Zoals ik al eerder zei, hij was.. Boos op mij. Om het feit dat ik je heb laten gaan. Ik dacht juist dat hij zou willen dat ik je schreef, om je terug te winnen, maar hij vond dat ik dat niet verdiende. Deed er alles aan om ons contact tot nul te brengen, om mijn zomer zo moeilijk mogelijk te maken,” zei Ryker na een korte stilte, waarin hij nadacht over wat te zeggen. Al waren zijn laatste woorden niet bepaald gelogen. Zijn vader maakte er wel degelijk een sport van om zijn zoon het leven zuur te maken. Hij knikte slechts kort bij Nore’s volgende woorden. Op zich vond hij het niet vreselijk om bij haar familie kerst te vieren, zelfs al waren de twee geen koppel meer. Misschien dat hij dan een keer wel cadeautjes kreeg van iemand. Of beter gezegd: cadeautjes waar echt liefde in was gestopt. Al moest Ryker blij zijn dat hij überhaupt iets kreeg, de meeste mensen hadden geld voor niks. Niet dat hem dat wat kon schelen. Voor hem voelde het nog steeds als een klap in het gezicht wanneer zijn broers en zusje allerlei nieuws kregen en hij het moest doen met een paar nieuwe sokken. “Ik kan niet wachten tot kerst,” zei hij, een kleine glimlach op zijn gezicht.
      Het deed Ryker goed om te weten dat Nore nog steeds om hem gaf. Zelfs na hun relatiebreuk, zelfs nu ze zijn voormalige beste vriend datete. Had hij dan toch een plekje in haar koude hart verworven? “De volgende keer mag je mij uit mijn bed sleuren als je na een maand nog niks hebt gehoord, oké?” stelde Ryker voor, een iets grotere grijns op zijn gezicht nu. Hij stelde zich de situatie voor: kleine, smalle Nore die een reus als hem aan zijn been naar de grond trok. Waarschijnlijk ging het haar niet eens lukken. Desalniettemin stelde hem het gerust dat hij in ieder geval één iemand had die zich om zijn welgesteldheid bekommerde. Het was dan ook deze gedachte die ervoor zorgde dat Ryker zijn kansen nam en haar een kus op de lippen gaf.

      Ryker voelde Nore’s handen op zijn borstkast, voordat hij merkte dat ze hem niet terug kuste. Meer dan dat zelfs: ze deed helemaal niks, stond als bevroren. Dit was niet de blondine die hij kende en het was zeker niet de reactie die hij verwacht had. Het voelde alsof ze zijn kus weigerde, maar niet de acties durfde uit te voeren. Nore leek bang van hem te zijn, maar dat was nergens voor nodig. Ryker sloeg haar alleen als ze hem pijn deed. Oké, misschien had ze toch redenen om bang te zijn voor hem, maar die gedachte negeerde Ryker. Evenmin het gevoel van pijn. Hij wilde Nore niet slaan, dan zou iedereen op het feest dat gelijk weten en hij wilde haar bodyguards niet achter zich aan hebben. Terwijl Ryker’s lippen nog op de hare gedrukt waren, verloor hij steeds meer zijn hoop. Nore hield niet meer van hem, anders zou ze wel reageren. In plaats van stokstijf stilstaan. Dit was een nachtmerrie. Wat moesten anderen wel niet van Ryker denken als hij niet eens meer een meisje kon krijgen? Was hij dan zo’n slechte kusser geworden?
      Uiteindelijk liet Ryker zijn ex weer los, verslagen. Zijn plan had spectaculair gefaald en waarschijnlijk had hij de situatie tussen hun alleen maar verergerd. Dit was niet hoe hij verwacht had zijn avond te zien verlopen. Ryker deed afstand van haar en staarde naar de grond, terwijl zijn vuist zich tot een bal vormde. Hij wilde Nore niet slaan, maar de boosheid in zijn lichaam wel. Waar hield ze het lef om hem voor een tweede keer af te wijzen? Jongens als Ryker hoorden aanbeden te worden. Zijn onderlip begon te trillen toen ze zijn naam zei. Nee, zo mocht ze zijn naam niet zeggen, zo emotioneel en gebroken, niet nadat zij hém had afgewezen. Hij hield zijn ogen gesloten, terwijl hij Nore’s woorden aanhoorde. Waarom was ze zo emotioneel? Ze gedroeg zich alsof hij haar net “nee” had gezegd, in plaats van andersom. “Spreek je woorden, dan,” zei Ryker uiteindelijk, nadat Nore het niet lukte om een zin te vormen. Het kwam er botter uit dan bedoeld. Hij forceerde zichzelf haar nu aan te kijken en zag de tranen in haar ogen glinsteren. Een deel van hem voelde zich schuldig, maar het andere deel voelde zich juist bozer worden. Ze had geen recht om te janken als een klein kind.
      ”Huil je nu, serieus?” zei Ryker, terwijl hij schamper lachte. Hij schudde zijn hoofd, wat een hilariteit was het ook. Hij werd afgewezen, maar Nore was degene die alle emoties voelde? Hij was de enige hier met het recht om te janken, stel dat hij zwak genoeg was om het te doen. “Adalyn en ik? Dat was gewoon een kortdurende afleiding. Niks bijzonders, Eleonore. Ik moest wat te doen hebben, terwijl jij niet met mij wilde praten en liep te flikflooien met Schultze.” Ryker voelde zijn vuisten krampachtiger samentrekken, terwijl hij tegen zichzelf vocht om geen geweld te gebruiken. Hij wilde zijn gezichtje mooi houden. Helaas maakte Nore het hem erg lastig. Ryker snapte niet waarom hij haar niet mocht kussen. Hoe anders moest hij haar zien terug te krijgen?
      ”Snap je dan echt niet waarom ik je zoende? Om je te laten inzien dat ík degene ben met wie je hoort. Mijn kus, het had je moeten laten realiseren dat ík de juiste persoon was. Het had je moeten laten realiseren wat je hebt gemist. Klaarblijkelijk heeft Wolf je beter onder zijn duim dan ik dacht,” zei Ryker, terwijl hij weer moest lachen. Nu hij het zo uitgesproken had, klonk het idee ook wel vrij idioot. Hij had zich moeten realiseren dat Nore verliefder was dan ze leek. Hij schaamde zich meteen en liet zijn vuisten vallen om in zijn ogen te wrijven. “Maar goed, het maakt ook niet uit. Het enige verwarrende hier is dat jij mij laat denken dat je van me houdt, maar me dan wel afwijst. Dat is niet netjes, Eleonore, misleidende signalen geven. Nu heb je mij voor gek gezet.”
      Hij haalde even diep adem, probeerde zichzelf wat rustig te krijgen. Hij zette een stap richting Nore, zodat ze nu pal tegenover elkaar stonden, en legde zijn hand op haar achterhoofd. Deze pakte Ryker vast, waarna hij haar hoofd omhoog duwde, zodat ze elkaar aankeken. Met zijn andere hand streek hij zachtjes over haar wang heen. “Waarom doe je dit toch altijd?” vroeg hij zachtjes, terwijl hij een verlaten traan wegveegde. “You’re killing me.” Ryker hield Nore een paar seconden langer vast, vooraleer hij losliet en zich omdraaide om weg te lopen. Het was belangrijk dat hij een WC opzocht, om zichzelf op te schonen. Als hij zo op het feest verscheen, zou iedereen weten dat er iets was gebeurd en dat kon Ryker niet erbij hebben. Met grote passen liep hij door de gangen. Bij de eerste beste WC die hij tegen kwam, gooide hij de deur open en liep hij naar binnen. Voor de spiegel bleef hij staan.

      “Raap jezelf op, zwak stuk stront,” sneerde Ryker tegen zichzelf, terwijl hij een paar ongewenste tranen wegveegde en een plasje water in zijn gezicht gooide. Hij haalde diep adem en leunde tegen de wasbakken aan. Ondanks dat hij zojuist afgewezen was, voelde hij zich ergens toch trots. Hij had zichzelf ervan weten te weerhouden Nore te slaan, ook al verdiende ze het. Een jaar geleden zou hem dat niet gelukt zijn. Misschien dat hij toch een beter persoon was geworden, ook al zei iedereen om hem heen dat hij slecht van binnen was. Leugens, stuk voor stuk. Ryker was een geweldig persoon, iemand die al het goeds verdiende. Zijn vuist balde zich weer op. Hij verdiende Nore, waarom wilde ze hem niet? Hij was in alles beter dan Wolf, maar toch had ze gesetteld voor het B-merk. Schijnbaar mistte Ryker toch iets wat Wolf wel had.
      Zodra Ryker eenmaal gekalmeerd was en zichzelf had gefatsoeneerd, verliet hij de WC’s weer. Het was tijd om zijn intrede te maken op het feest. Hij zette een grote grijns op, trok zijn colbertje recht en hoopte maar dat hij Nore de rest van de avond niet spotte. Met grote, gecalculeerde stappen liep Ryker naar de trappen die naar de kelder leidden, waar het feest gehouden werd. De bass van de muziek kwam hem al vrij snel tegenmoet. Het bezorgde Ryker hoofdpijn, maar hij moest en zou de farce ophouden dat alles goed met hem ging. Dat er niks was gebeurd tussen hem en Nore. Hij hoopte maar dat de dame al binnen was, anders gingen studenten nog denken dat hij haar had vermoord. Bij binnenkomst liep Ryker gelijk door naar de bar, waar hij een dubbele whiskey bestelde. Hij keek om zich heen, op een afstandje zat Klaus, even moederziel alleen als hem. Ryker lachte kort, dat was een nieuw gezicht.
      ”Wat is er?” snauwde Ryker naar een barjongen, die hem wel heel intens bleef aanstaren. Wat moest dat kind toch? Zag Ryker er zo lelijk uit? Of zat zijn colbertje verkeerd? Had hij het toch niet goed nagekeken? “Ik… Ik moet u wat vertellen,” stamelde de barjongen er eindelijk uit. Ryker’s wenkbrauw ging vragend omhoog. Beter was het waardevolle informatie, anders zou de jongen een klap krijgen voor het verstoren van zijn rust. Met een korte handbeweging liet Ryker weten dat de barjongen verder moest spreken, terwijl hij een slok van zijn whiskey nam. “Een van de jongens, die blonde, die bij dat roodharige meisje staat.. Johann heet hij geloof ik? Ja, hij.. Hij was net hier en.. Volgens mij is hij verliefd op Wolf. Johann is gay,” vertelde de barjongen. Als reactie spuugde Ryker nog net niet zijn whiskey uit. Dat kind maakte een grap? In een snelle beweging draaide hij zich om naar waar Voss stond. Natuurlijk was hij gay, hij was er loser genoeg voor. Een gemene grijns verscheen er op Ryker’s gezicht, waarna hij zich weer naar de barjongen toedraaide.
      ”Dankjewel Sepp,” zei Ryker, waarna hij direct opstond, om richting Klaus te lopen. Hij gaf een harde klop op de schouder van zijn beste vriend, waarna hij op de stoel naast hem kwam zitten. Met een brede grijns op zijn gezicht nam hij een slok van zijn dubbele whiskey. “Klaussie, maatje van me, ik hoor mij net toch een goed verhaal! Wist je dat onze geliefde meneer Voss op hetzelfde geslacht valt? Die jongen is gewoon gay! Hij is homo! Wie had dat nou gedacht? Alles aan Johann klopt gewoon niet. Wat een waardeloos figuur is het toch!” zei Ryker, met veel ongepast enthousiasme. Ryker gaf Klaus nog een klap op zijn schouder, waarna hij een derde slok nam, zijn glas bijna alweer leeg.
      ”Doe er wat aan,” vervolgde Ryker toen, van zijn eerdere vrolijkheid geen spoor meer.