[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic - Speeltopics

Dat Nore toegaf dat ze er niet bij had stilgestaan hoe het voor Ryker zou overkomen als hij brieven kreeg van het adres van een andere jongen, verbaasde hem. Ze stond namelijk niet bepaald bekend om het haar eigen fouten inzien. “Maar jij en Klaus zijn ook absoluut niet meer dan vrienden, Nore. Dat viel niet te zeggen over jou en Wolf afgelopen schooljaar,” zei hij, waarmee hij het gesprek beëindigde. Vervolgens zei Nore dat ze meermaals op het punt had gestaan om hem op te zoeken, wat een warm gevoel creëerde binnen Ryker’s lichaam. Zelfs nadat ze slecht uit elkaar waren gegaan, gaf Nore nog steeds om hem. Hij vroeg zich stiekem af wat Wolf daarvan vond, dat Ryker nog steeds rondspookte in het hoofd van zijn vriendinnetje.
      ”Meen je dat echt?” vroeg Ryker, al was het meer om het Nore nog een keer te horen zeggen. De gedachte dat ze hem belangrijk genoeg vond om bij Wolf weg te gaan om te checken of alles goed ging met Ryker, liet hem gewaardeerd voelen. Een gevoel wat hij de afgelopen maanden had gemist. Hij beet betrapt op zijn lippen toen Nore hem terecht erop wees dat deze situatie hem wel degelijk dwars zat. Al wilde hij er absoluut niet over praten. Ryker was niet goed in praten over zijn gevoelens, zijn emoties. Daarnaast vond hij het inmiddels al zo goed als uitgesproken. Veel meer woorden hoefden er niet aan vuil gemaakt te worden, toch? Nore leek daar echter anders over te denken. Ryker slaakte een zucht, wetende dat hij zich nu ook moest gaan verontschuldigen, alweer.
      “Ik had ook beter moeten weten dan zo te handelen, sorry daarvoor. Ik heb wel je brieven meegenomen naar school? Ik ga ze eindelijk allemaal lezen,” zei Ryker, terwijl hij Nore een kleine glimlach schonk. Met Wolf als kamergenoot moest hij mogelijk wat subtieler zijn, gezien hij Nore’s vriend was, maar desnoods zocht hij een rustig plekje op in de bibliotheek. Al had Wolf haar ook de brieven zien schrijven, dus waarschijnlijk zou hij er geen problemen mee hebben. Zelfs al was Ryker’s kamergenoot erg jaloers wanneer het aankwam op vrouwen. Hij richtte zijn blik weer op Nore toen zij weer begon te praten. “Mij bij jou thuis uitnodigen vlak nadat we uit elkaar zijn gegaan? Dat zou vragen om problemen zijn geweest, Nore,” zei Ryker, terwijl hij zijn schouders ophaalde. Had ze dat dan echt niet door? Of wilde ze die realiteit gewoon niet onder ogen komen?
      Ondanks dat Ryker zijn colbert over de schouders van de blondine legde, voelde de sfeer tussen de twee nogal ongemakkelijk, geforceerd. Ryker wist niet goed hoe hij zichzelf moest gedragen, aangezien hij dit soort situaties nooit meemaakte. Tot dat Nore kwam en zij zijn hele leven overhoop gooide. “Een dame zoals jij hoort het nooit koud te hebben,” zei Ryker toen ze hem bedankte voor zijn jas. Mocht het Suze zijn geweest die hier voor hem had gestaan, had hij de dame zonder geweten laten bevriezen. Vanaf het moment dat Nore de aandacht vestigde op zijn blauwe oog, voelde hij het ijs tussen de twee breken. Oude gevoelens die weer opdoken. Het voelde bekend, Nore die zich zorgen maakte over hem, omdat zijn vader weer eens losse handjes had gekregen. Het creëerde een raar gevoel in Ryker’s buik. Vlinders wellicht? Nee, die waren bestemd voor Inez.
      Ryker schudde zijn hoofd. “Nore, ik kon niet zomaar bellen of het huis verlaten. Zeker niet als mijn vader de hele oorzaak van dit probleem is. Dan zou hij nog bozer zijn geworden,” zei hij zachtjes. Hij beet op zijn lip. Hij zou absoluut willen dat hij kon wegvluchten naar Nore als hij weer eens op z’n flikker kreeg van zijn ouders, maar de realiteit was dat dat niet kon. Zijn vader ging dat nooit accepteren. “Ik kan het niet beloven, maar ik zal mijn best doen mezelf in veiligheid te brengen, oké?” Een kleine, verdrietige glimlach speelde op zijn lippen. Bij het horen van Nore’s volgende woorden schudde hij weer zijn hoofd, deze keer harder. Dat was absoluut een slecht idee. Een vrouw die moest opkomen voor Ryker? Hij zou nooit meer de kelder uit mogen.
      ”Nore, voor zowel mijn eigen veiligheid als die van jou: stuur nooit een brief naar mijn vader om het uit te leggen. Bellen ook niet. Het.. Dat.. Gewoon niet doen,” zei Ryker snel, een lichte hint van paniek in zijn stem hoorbaar. Het voelde goed om haar te horen zeggen dat hij geen verspilling van ruimte was, al zouden veel mensen het daar niet mee eens zijn. Zelfs binnen deze school, waar hij een van de populairste jongens was die er rondliep. Hij kneep zachtjes in Nore’s hand toen deze naar beneden schoof en ze nu hand-in-hand terug naar binnen liepen.
      “Kerst moet wel lukken, al moet ik sowieso thuis zijn voor de kerstdagen zelf,” antwoordde Ryker zijn ex-vriendin, die steeds meer in paniek leek te raken. Zacht streelde hij over de huid van haar hand, een van zijn vele trucjes. In hun driejarige relatie had hij het wel vaker meegemaakt. Er verscheen een bezorgde frons op zijn voorhoofd toen Nore zijn colbertje van haar schouders liet afglijden. Het was niet opeens veel warmer geworden, eerder het tegenovergestelde. “Nore?” vroeg Ryker verward. Hij pakte het colbertje weer van haar over en legde het neer over zijn arm. “Het komt wel goed met mij, oké? Ik hoef mijn vader de komende maanden toch niet meer te spreken, gezien ik hier veilig ben.” De grip die Nore op zijn hand had, begon inmiddels redelijk pijn te doen, maar Ryker was geen kleine jongen en hield zich dus stil.
      ”Ellie, hoe vaak moet ik nog zeggen dat het allemaal oké is? Haal eens goed adem,” zei Ryker, wiens zorgen groter werden. Hij had haar paniekaanvallen absoluut niet gemist. Hij keek Nore in de ogen aan, terwijl ze zich helemaal druk aan het maken was. Ryker trok haar handen naar zijn lippen en drukte er een kort kusje op, terwijl hij haar aan bleef kijken. “Kalmeer, alsjeblieft? Adem deze verse berglucht in en wordt rustig. Als ik je zo naar binnen breng denkt Wolf dat ik je iets aangedaan hebt. Ik wil geen tweede blauwe oog.” Hij wreef weer zacht over haar handen. Misschien was dit wel het moment waarop Ryker haar terug kon winnen. Nore was emotioneel en het was duidelijk dat ze nog dingen voor hem voelde. Het ijs tussen hun was gebroken.
      Ryker liet voorzichtig Nore’s handen los, waardoor er een rode afdruk achterbleef van hoe hard ze in zijn handen had geknepen. Hij plaatste zijn handen op haar wangen en bewoog zijn gezicht naar die van haar. Zonder een woord te zeggen drukte Ryker zijn lippen op die van haar. Nore’s lippen voelden als vanouds en hij had ze gemist. Ze voelden goed. Net zo goed als zijn lippen op die van haar zouden voelen. In zijn maag vond een explosie van gevoelens plaats. Het was duidelijk dat hij nog altijd gevoelens had voor Nore, maar Inez bleef ook steeds vaker in zijn gedachtes hangen. Daarnaast was Nore nog altijd van iemand anders, al zou die relatie makkelijk te verbreken zijn. Het was Inez die alles lastig maakte voor hem.

Bij de bar aangekomen leek geen van de barjongens erg geneigd te zijn hem te helpen. Waarschijnlijk omdat hij een van de onbekende clubleden was, iemand die niet van alle daken liep te schreeuwen hoe ontzettend cool hij was. Of iemand die constant met zijn privileges aan het gooien was om te krijgen wat hij wilde. De meeste mensen zouden waarschijnlijk niet eens weten dat Nate een gentleman was. Niet dat hij daar wakker van lag, gezien de beruchte reputatie die deze club had. Als mensen wisten dat hij lid was, zouden ze waarschijnlijk anders naar hem kijken. Het was niet alsof je er makkelijk uit kon stappen nadat je er eenmaal in was. Zeker niet met Klaus aan het hoofd. Nate had liever Wolf gehad.
      Na vijf hele minuten was er eindelijk iemand die doorhad dat Nate stond te wachten om geholpen te worden. Wellicht had hij moeten roepen, maar Nate was nooit een luid type geweest. Hij wachtte liever gewoon op zijn beurt, wilde niemand tot last zijn. “Wat wordt het?” vroeg de barjongen, zijn focus niet bepaald op Nate, wat zijn ogen deed laten rollen. Hij wist dat hij niet bepaald belangrijk was, maar iets meer aandacht mocht wel, op zich. “Een glas water, een fris en een biertje,” noemde Nate zijn bestelling op, waarna de barjongen direct aan de slag ging. Hij was ten minste efficiënt, dat moest hij wel toegeven. Met een paar minuten stonden alle drie de drankjes klaar om meegenomen te worden. Alleen kwam op dat moment een bekend gezicht hem vergezellen: zijn neef Johann.
      ”Hey,” begroette Nate hem terug, terwijl hij een glimlach op zijn gezicht vormde. Hij haalde zijn schouders op als antwoord op Johann’s vraag. Feestjes van de Gentlemen’s Club waren nooit echt dragelijk, wat Nate ook probeerde. “Mezelf lam zuipen, denk ik. Niet helemaal mijn stijl, maar anders ga ik al deze mensen niet overleven. Weet nog steeds waarom ik ooit ben lid geworden van deze club. Jongere ik wilde graag populair worden, denk ik,” zuchtte Nate, terwijl hij een eerste slok van zijn biertje nam. Hij speelde een beetje met zijn glas, terwijl hij zijn blik op Johann richtte. Zijn neef leek zichzelf ook niet bepaald te vermaken, aan zijn uitdrukkingen te zien. Niet verrassend, gezien hij evenmin op goede voet met Klaus stond.
      Nate staarde naar de drie glazen die voor zijn neus stonden bij Johann’s andere vraag. “Oh, ja, je mag die van Dagmar wel dragen, anders gaat het geheid over mijn nette pak heen,” zei hij, waarna hij zijn neef een dankbare glimlach gaf. Nate pakte zijn glas en die van Inez vast, waarna hij zich omdraaide om terug naar de meiden te lopen. Echter, zodra hij een lange, blonde jongen spotte, stopte zijn voeten direct met bewegen. “Oh, verdomme,” zuchtte Nate. “Niet hij.” Tot zijn grote ongenoegen was Klaus zijn zusje komen lastigvallen. Als een havik keek Nate toe hoe de situatie zich ontwikkelde. Als de jongen ook maar een vinger op Inez legde, ging hij eraan. Boos nam Nate een slok van zijn biertje, waarna hij Johann aankeek.
      “Wie had gedacht dat Klaus zo wanhopig was dat hij op deze manier zijn ex denkt te kunnen terugwinnen?” vroeg Nate aan hem, terwijl zijn grip om Inez’ glas steeds steviger werd. Nate wist niet goed of hij te hulp moest schieten, al leken de dames zich prima te redden, zover hun opmerkingen van deze afstand te horen waren. Helaas leek Klaus niet echt de hint te willen begrijpen en bleef hij als een zielig hoopje staan. Het was duidelijk dat die jongen nooit het woordje “nee” had gehoord in zijn leven. Nate keek Johann nogmaals aan. “Ik moet even iemand wegjagen, denk ik. Ik ben met een paar minuten terug, oké? Tenzij je blondie onder ogen wilt komen,” zei Nate stoerder dan hij zich voelde.
      Met een paar grote stappen was Nate weer bij de dames aangekomen, waarna hij het glas water in Inez’ hand drukte. Daarna richtte hij zich op Klaus. “Volgens mij waren de dames duidelijk? Je aanwezigheid hier is erg ongewenst en ik verzoek je dan ook vriendelijk andere mensen te gaan lastigvallen. Frederick bijvoorbeeld. Of een van je vele volgers? Zolang je mijn zusje en haar beste vriendin maar met rust laat,” zei Nate zo rustig mogelijk, ondanks dat hij het lichtelijk voelde koken van binnen. Hij hoopte maar dat Klaus luisterde.